Gisteravond werd ik na de gewonnen halve finale van Oranje nog gebeld door Benjamin, een jaar jonger dan ik in 1974. Hij is bij zijn grootouders en gelukkig mocht hij de wedstrijd zien want voetbal is zijn lust en zijn leven en in zijn wereldbeeld duurt het niet lang meer of hij zit in Ajax 1 en wordt vervolgens geselecteerd voor Oranje. De weg van de Duiveltjes van KV Tervuren naar Oranje is lang, maar hij is vastbesloten. Een technische analyse van de wedstrijd volgde met als conclusie dat Oranje niet echt goed had gespeeld en dat het bij 1-1 heel spannend was, maar het doelpunt van Van Bronckhorst was echt vet cool, pap. Ben benieuwd of hij zich over 36 jaar ook nog de finale wedstrijd zal kunnen herinneren. Ik vermoed van wel.
Met de Belgische bureaucratie en overheids bemoeizucht blijf ik moeite hebben. Zeker gezien het feit dat ze er zelf zo'n rotzooi van maken. Waarom je dan bemoeien met andermans zaken? Zaken die daardoor altijd weer anders lopen dan je verwacht.
Het was dan ook met gemengde gevoelens dat ik gisteren de burgergriffie van de rechtbank van eerste aanleg te Leuven 3e kanton betrad om enkele documenten te tekenen voor de aanvaarding van de nalatenschap.
De ramen stonden wagenwijd open, de zon scheen naar binnen en uit de oude radio op het jaren vijftig muurkastje klonk het prachtige lied uit de film "As it is in Heaven". Het was een wonderlijk en intens moment en Sa voelde zeer nabij. De formaliteiten waren snel geregeld, ondanks dat de printer niet werkte - ook jaren 50 - waarna ik heerlijk koffie heb gedronken op het terras van de favoriete boekhandel van Sa.
