Ja, daar ben ik eindelijk weer. Lijkt erg lang geleden, veel gebeurd, turbulent en druk. Maar ik begin bij waar ik was gestopt: Parijs.
In de herfstvakantie naar Parijs getogen. Met kindergids voor de lichtstad, advertenties met leuke musea en een adres voor een appartement bij La Défense, net buiten de stad. Voordeel: met auto, met ruimte om spullen mee terug te nemen..... Naar London, in het voorjaar, had iedereen strenge instructies om alleen een rugzakje mee te nemen met de Eurostar. Werkt anti-shoppend.
Eerste middag op de Eiffeltoren. De kids wilden beklimmen..... Gelukkig mochten we bij die ingang niet naar binnen door de rugzak van Jan, waar een champagne fles in zat. Dàt vond de beveiliging niet goed. Was indrukwekkend voor de kinderen om tot de tanden toe bewapende soldaten onder de Eifeltoren te zien lopen. De angst voor terrorisme is duidelijk aanwezig. Met de lift naar duizelingwekkende hoogte om de stad nog net bij daglicht te kunnen zien en niet veel later overal de lampjes te zien aangaan.
Bij de uitgang van de metro bij de Eifeltoren staat een groot bord met foto's en informatie van de deportatie op 16 jui 1942. Daar ik het boek Haar naam was Sarah kort geleden had gelezen, wilde ik per se die plek zien. Op zoek naar een leuk restaurantje is altijd een grotere operatie dan Jan en ik denken. Niet alles is zo vroeg al open, niet alles is betaalbaar en iets in mij wil altijd het allerleukste vinden. De gouden middenweg gevonden en Libisch gegeten. De kinderen vonden het zo-zo.
Een van de leukste manieren om een stad te bekijken, vind ik, is per fiets. Bij www.bikeabouttours.com hebben we fietsen gehuurd met een Nieuwzeelandse gids, Paul Barron, erbij. Paul heeft het fietsbedrijfje drie jaar geleden opgezet en kent na acht jaar in Parijs te hebben gewoond de stad door en door. Een meer dan vier uur durende tocht - naar zijn zeggen kan hij nooit stoppen met vertellen - met regelmatige stops bij bezienswaardigheden, gekke straatjes, verstopte binnentuinen, kanonskogels die in de muur zijn blijven zitten, het oudste huis, de imposantste gebouwen, de achteraf wijkjes en met ruimte fietspaden langs de Seine. Een van de gekste plekken volgens de kinderen is de rattenwinkel uit de film Ratatouille. En inderdaad, de dode ratten hangen gewoon in de etalage. Het restaurant waar de film zich afspeelt, lag ook langs onze route. Hoog boven de Seine torent La Tour d'Argent. Volgens Paul het allerduurste restaurant van Parijs. Vijf maanden van tevoren reserveren, gemiddelde prijs van een menu rond de 1000 euro en als je als ober aan de slag gaat, betaal je je voorganger een dikke 100.000 euro goodwill! Waanzin, maar leuk. Gelukkig had Jan in de zomer al gereserveerd................(grapje).
Heerlijk door de stad gewandeld, door (te) dure winkels, een van de oudste speelgoedwinkels gevonden en 's avonds met stokbrood en kaasjes in ons appartementje ons teruggetrokken. Donderdag op weg naar Musée Rodin. Daar is het allemaal begonnen. Ruim 13 jaar geleden heeft Jan mij daar ten huwelijk gevraagd. We hadden aan de kinderen verteld dat we per se daar naar terug zouden gaan. Julius zou fotograferen, Alexandra deed de interviews met de aanstaanden en Benjamin was belast met de videocamera. Gelukkig stond de bank er nog! Iets ander seizoen dan het zomerse weer in 1996, maar verder was alles onveranderd. Jan, die in der tijd met zijn rugzak - en de champagne - op de bank de beroemde woorden uitsprak, had nu weer zijn rugzak meegenomen. Toen was ik er op voorbereid, of laat ik zeggen ik had een aan de zekerheid grenzend vermoeden, en had een boekje mee getiteld Trouw altijd met een meisje uit april (en zoals je misschien weet ben ik van 20 april). Dus heb ik hem dat toen een beetje giegelend gegeven. Ik wist dat de vraag zou komen, maar niet op welk moment en waar in Parijs. En nu vertelden we dat aan de kinderen, maar deze keer wist Jan mij echt te verrassen door bij 'en toen gaf ik mama een ring' weer een speciaal, klein doosje te voorschijn te toveren. Van de plaatselijke juwelier uit Tervuren! Met een prachtige nieuwe aanwinst voor mijn Pandora-armband. 'JA'. In het museum was een tentoonstelling van Matisse, maar er werd ons nauwelijks tijd gegund om de foto's en werken te bewonderen. Vooral Benjamin wist niet hoe snel hij weer naar buiten wilde. Bij de uitgang in het gastenboek kon de bezoeker zijn indruk en ideeën achterlaten. Benjamin: Wat is het hier saai!
