Interview met Julius, Alexandra en Benjamin in april 2009 naar aanleiding van het feit dat hun moeder weer kanker heeft.
Hoe hoorde je dat je moeder weer kanker heeft?
Julius: Na de hockey.
Alexandra: Eerst van papa in de auto, maar dat vond ik niet heel duidelijk. Later heb ik het aan mijn moeder gevraagd.
Benjamin: Van mijn moeder.
Schrok je?
Alledrie: Ja.
Ken je andere kinderen waar een vader of moeder kanker of een andere ziekte heeft?
Julius: Ja, een kind uit mijn klas.
Alexandra: Nee.
Benjamin: Ja, scheiden. (Julius en Alexandra zijn verbaasd en zeggen hem dat hij de vraag niet heeft begrepen.)
Weet je wat kanker is?
Julius: Je kan het vergelijken met een virus. Het komt in je buik en maakt cellen dood.
Alexandra: Het is een ziekte. Sommige mensen gaan dood, vooral oude mensen. Met goede medicijnen is kanker in je buik, hoofd en borst goed te genezen.
Benjamin: Nee.
Vertel je het aan anderen?
Julius: Alleen als iemand het vraagt.
Alexandra: Inga weet het.
Benjamin: Nee.
Wat vind je het allermoeilijkst?
Julius: Ze is de hele dag in bed; we kunnen geen leuke dingen doen, niet met vakantie.
Alexandra: Dat je bijvoorbeeld minder leuke dingen doet, minder met vakantie gaat. Of gewoon door de week als mam zich niet lekker voelt.
Benjamin: We kunnen niet naar de kermis.
Is het vervelend om te zeggen?
Julius: Ik vind het wel moeilijk. Als ze verder vragen, ga ik er niet op in. Dat voelt niet fijn.
Alexandra: Ja, best wel. Ik begin te stotteren, dus ik zeg dat ik er niet over wil praten. Ik vind het niet eng om aan de juf te zeggen. Ik vind het vervelend om te praten over zulke niet vrolijke dingen.
Benjamin: Nee, niet eng. Net zoals gebroeders Leeuwenhart (Het boek De Gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren, dat Benjamin op dit moment voor het slapengaan krijgt voorgelezen) waar iets op een briefje stond, dat zo erg is, dat je het niet wilt horen.
Zijn er veel dingen veranderd?
Julius: Nee, behalve dat Ferroudja er altijd is (Ferroudja is de steun en toeverlaat die sinds 2005 een paar dagen per week bij hen in huis woont) en dat we nooit meer thuis komen lunchen op een schooldag.
Alexandra: Met hockey- en tennistraining rijden er altijd anderen, nooit mijn moeder.
Is je moeder veranderd?
Julius: Nou, even lief en leuk. Wel vaker boos. Op alles. (Dat is omdat ze bang is, zegt Alexandra).
Alexandra: Ja, we knuffelen veel meer en we praten er vaker over dan vroeger. Ze zegt ook wel eens dat ze bang is. Soms zie ik dat ook aan haar gezicht. Ze komt vaker bij mij in bed.
Benjamin: Ze is vaak boos op Ferroudja. (Op de vraag hoe Benjamin dit denkt te weten, zegt hij dat hij dat aan haar Frans hoort. Hij spreekt zelf nauwelijks Frans .)
Wat doe je als je verdrietig bent?
Julius: Ik luister naar mijn iPod, of ik ga lezen of knuffelen.
Alexandra: Ik ga naar mijn kamer. Ik pak mijn tekenblok of ik kijk naar mijn kalender met alle chemos. Ik zou willen dat ik in haar buik zat om alle scheldwoorden te roepen tegen de kanker tijdens de chemo.
Benjamin: Ik ga heel veel met haar knuffelen.
En jullie vader?
Julius is even afwezig.
Alexandra: Hij is vaker thuis, maar ook weer niet want hij gaat boodschappen doen, of dingen voor mijn moeder.
Benjamin: Hij werkt de hele dag in de tuin.
Hoe komt kanker?
Julius: Genen. Grootvader en oma Phiety.
Alexandra: Iets is blijven zitten, ik hoop dat nu alles weggaat.
Benjamin: Het zit in de familie.
Zijn er ook goede dingen gebeurd?
Alexandra: Omdat we niet met vakantie gaan, ben ik naar hockeystage gegaan. Ik ga ook naar Inga en ben gaan logeren bij mijn opa en oma.
Julius: Hetzelfde als Alexandra.
Benjamin is even afwezig.
De moeder mag van haar gezin na iedere chemo een wens inleveren. Na de eerste chemo kwam een nieuw blauwwit donsovertrek, gevolgd door inlijstingen van kindertekeningen en het maken van een interview met de kinderen. De chemos de volgende zes weken staan in het teken van een 6-persoons pannenkoekenbakset voor op tafel. Op hun beurt leveren Julius, Alexandra en Benjamin wensen in om te vervullen na de laatste chemo. Ze schrijven ze op of sturen het per mail naar hun moeder.
Ik maakte in april een interview met onze kinderen. De aanleiding was een interview van een moeder, die ik nauwelijks ken, die haar 9-jarige tweeling had ondervraagd toen bij haar borstkanker werd geconstateerd. Het is een gekke gewaarwording om met je kinderen te communiceren en over jezelf in de derde persoon enkelvoud te praten. De dynamiek is totaal anders. Het is verrassend, verhelderend en verrijkend. Ik ben geneigd te denken dat deze 'taktiek' voor zeer veel onderwerpen van toepassing kan zijn. Leuke en serieuze. Het viel mij op dat vooral Alexandra echt uitgebreid aan mij ging vertellen - alsof ik een interviewer was - terwijl Benjamin na een tijdje riep: 'Maar Mama, dat ben jij toch zelf?'
TENDER ARMS, een nieuw vrouwentijdschrift op Internet.
Vanaf 1 april 2009 is www.tenderarms.nl online. Een site voor vrouwen met kanker, of specifieker
gezegd, voor de vrouw achter kanker. Tender Arms geeft informatie over de
dagelijkse en sociale aspecten van kanker. Je kunt er ervaringen uitwisselen
met lotgenoten en vragen stellen waar anderen op kunnen reageren. 'Toen een van
mijn vriendinnen borstkanker kreeg, is bij mij het idee ontstaan voor deze
nieuwe site', zegt oprichtster Jane Demmer (39)
'Ik was twintig toen mijn vader overleed. Darmkanker. Ik ben niet bang dat ik
het ook krijg, maar de impact die het heeft gehad, zit in mijn systeem. Zowel
in mijn ziel als in mijn lichaam. Toen kreeg Esther, een van mijn oudste
vriendinnen, eind 2008 borstkanker. De schrik was enorm groot. Dat iemand in
mijn direct omgeving kanker kreeg, dat kon ik niet bevatten. Het is niet alleen
meer de generatie boven mij, nee, het treft nu ook mijn eigen leeftijdgenoten'.
In korte tijd komt er veel op Esther af. Samen met Jane bespreekt ze veel
aspecten die bij kanker en de behandeling horen. 'Wat als je kaal wordt? Hoe
vertel je het aan je kinderen? Wat gebeurt er met je relatie?', somt Jane enkele
vragen op. 'Ik ben begonnen daar over te lezen. Ik merkte tijdens het
verzamelen van alle informatie, dat ik voor een deel ook bezig was met de
verwerking van mijn eigen verdriet en ervaring uit het verleden. Het viel me op
hoeveel informatie er op het net te vinden is. Vooral op het medische vlak. Het
risico bestaat dat het niet meer overzichtelijk is'.
Meer en meer begon het idee te ontstaan dat er behoefte was aan een site die de
bezoeker als een tijdschrift ervaart. Met specifieke onderwerpen die de
vrouwelijke mens raken. Make-up, pruiken, relaties en kinderen. Ervaringen van
anderen. De vrouw met en achter kanker is een duidelijke doelgroep met
afgebakende informatie. 'Maar, ik sluit mannen niet uit hoor!' merkt Jane lachend op.
De site is inmiddels vier maanden operationeel. Langzaamaan begint het
bezoekersaantal op te lopen. Op dit moment is het een niet-commerciële bron van
informatie. Er is geen budget. In de toekomst zou dit kunnen veranderen wanneer
adverteerders zich melden. 'Ik heb www.tenderarms.nl gebouwd en breng de website via-via onder
de aandacht. Ik ga er vanuit', zegt Jane, 'dat de bezoekers met hun vragen en
antwoorden - verhalen, ervaringen, tips - de site vanzelf vullen. Als blijkt
dat er veel vragen over een bepaald onderwerp bestaan, waar weinig tot geen
antwoord van de bezoekers op komt, dan benader ik een specialist voor een
interview over dit speciale onderwerp om zo de vragenstellers tegemoet te
komen'.
Binnenkort start Jane een uitgebreide mediacampagne. Totdat moment doet ze een
beroep op haar vrienden, familie en bekenden om de site door te
sturen. Het is helaas tegenwoordig bijna ondenkbaar dat mensen in hun directe
omgeving niet een familielid of vriendin hebben die strijdt tegen kanker.
'Alle input op de site is welkom! Het begint
goed te lopen en ik droom stiekem al een beetje van een Engelse versie van
Tender Arms', besluit Jane. 'Maar dat is nog toekomstmuziek, ik weet het!'
Voor meer informatie, vragen of opmerkingen, mail naar info@tenderarms.nl
