Het duurt bij mij altijd wel even. Zeker als ik terugkom van zoveel zon en warmte. De eerste dagen vraag ik mij dan af of ik hier werkelijk woon? Nu weet ik het weer. Hier in Tervuren wonen wij; zo is de Belgische zomer, hier staat ons huis, rennen de poezen rond en hier woedde een vlooieplaag. Tijdens onze vakantie logeerden vrienden uit de buurt in ons huis. Voor ons een heerlijk gevoel in de wetenschap dat de poezen niet naar een pension moesten en voor hen was het de ideale oplossing tijdens hun verbouwing. Nog steeds schamen wij ons rot want enkele dagen na ons vertrek, barstte de vlooienplaag in alle hevigheid los...... De bruine, kriebelige, springerige loedertjes achtervolgden hen zelfs tot op kantoor! Ik vermoei jullie lezers niet langer met de stress en kommer en kwel van de naweeën van een dergelijke uitbarsting. De kenners weten het. 'Oh, maar vlooien kunnen jaaaaaaren blijven leven', krijg ik te horen en 'als ze eenmaal op de beesten zitten, nou, dan zit je huis ook helemaal vol!' klinkt het opbeurend. Tja, we zijn niet de eerste en zeker niet de laatste familie die met dit natuurgeweld te maken krijgt. Voorlopig vond ik de luizen bij de kinderen een ergere plaag......Alexandra is deze week op paardenkamp, dus ik hoop maar dat haar eigen paardrijdcap ons behoedt voor een nieuwe invastie.
