In de hoop dat het ergens wel zomer is, gaan we vandaag voor een paar dagen naar Haamstede. De oudste twee, Julius en Alexandra, blijven tot woensdag in NL voor een hockeykamp op Leiden en logeren dan twee dagen bij hun vriendjes.
The day after de geboorte van kleine Tijo. Wat een feest om zo'n klein mannetje te zien dat net drie uur oud is en afwisselend schreeuwend en drinkend bij zijn trotse moeder A ligt. En wat een openbaring om een ziekenhuis binnen te gaan voor iets leuks.
Een misschien iets te druk programma voor mijzelf - maar altijd beter dan niets doen uit angst te moe te worden - bracht mij op dinsdagochtend in Bussum bij Charlotte, waar ik bewondering voor heb in een op het eerste gezicht never ending verbouwing, maar waar het einde, wanneer je door het gruis en stof heenkijkt, langzaam in zicht komt. 's Avonds met Ems, Kristel en Zosja gegeten terwijl de hotline naar het ziekenhuis openstond in verband met alle weeën van A. En ondertussen brainstormden de PR vriendinnen naar hartenlust door over de lancering van mijn boek. Ik kan er nog niets over loslaten!
De dag erna gestart bij een van mijn nichten M voor een kop koffie en een poging om in drie kwartier te proberen twee jaar bij te kletsen. En daarna op pad naar 'mijn' uitgever die veel boeken in eigen beheer produceert. Het begint dan opeens zo te leven. Echt geweldig. Nog wat schaven aan de tekst en dan kunnen de vormgevers aan de slag voor de eerste proefdruk. Eenmaal weer buiten, bleek Tijo net geboren te zijn. Na een kleine middagdut in Bussum ben ik teruggereden. De rest van de familie zat op dat moment nog in Legoland. Ze konden pas vertrekken nadat alle attracties waren doorleefd en beleefd. Jan heeft gelukkig nachtogen en dito rijvermogen want pas om half twee waren ze terug in Tervuren.
Vandaag, 14 juli, kreeg ik de uitslag van de scan. Afgelopen donderdag was ik daarvoor naar het ziekenhuis teruggegaan. Het beste nieuws dat ik kon krijgen! De tumormarker is sinds 5 mei verder gedaald en de scan ziet er goed uit!!! Ik 'mag' over drie maanden weer terug komen. Jan is met ons drietal naar Legoland vertrokken en overnacht in Gensingen, zo'n 300 km van het Duitse legoparadijs. Julius heeft twee jaar zakgeld met zich mee; de trip is eigenlijk voor zijn tiende verjaardag. Hij droomt hier al heel lang van. Ik ga morgen op pad naar Nederland. Het nieuwe huis - en de verbouwingspuinhopen - van Charlotte bekijken, besprekingen voor mijn boek en hopelijk op kraambezoek bij A, die vandaag of morgen kan bevallen. Woensdagavond weer terug.
'Maakt u van uw hart maar een steen', zei de dierenarts toen ik hem belde of onze poes écht 24 uur voor de operatie niets meer mocht eten. Het etmaal was nog jong, en klagend en miauwend liep het arme dier al uren om mij heen. Ik merkte dat ik liever op pad ging, dan een hongerende poes om mij heen te hebben. De frustratie is groot als je niet kan uitleggen waarom er geen eten komt.....
Nu Cookie al weer bijna zwanger dreigde te kunnen worden, hebben we haar laten steriliseren. Spookscenario's van een zwangere poes terwijl de jonkies nog niet eens bij de moeder weggaan, en wij bij terugkeer na de vakantie een nieuw nest zouden aantreffen, gingen door ons hoofd. Bovendien vind ik een nest goed en mooi.
Enfin, de patiënt is weer thuis, heeft een dag haar roes uitgeslapen en lijkt zo goed als nieuw te zijn. De jonkies redden het al redelijk goed zonder haar.
Waar blijft de zomer???? Ik breng Benjamin elke ochtend naar zijn tennisstage. Elke dag is het hopen dat de weergoden tussen 10h00 - 13h00 de tennisbanen willen ontzien, maar bij grote hoosbuien verhuizen alle vijf- en zesjarigen naar het clubhuis en wordt er fanatiek tafelvoetbal gespeeld. David schopte het gisteren zelfs tot speler van de dag, zonder een stap op het gravel te hebben gezet. Hij was in de wolken en meende dat het dragen van een lange broek had bijgedragen aan zijn succes, want de dag ervoor had een meisje, de enige speelster met een lange broek, immers ook deze snoeponderscheiding in de wacht gesleept.
Julius brengt deze week kaartspelend door in een tent in Friesland bij MO. Hij smst dat het heel goed gaat en dat weer of geen weer, de kampregel nog steeds opgaat dat er alleen geborreld wordt met chips als er ook gezwommen is in het meer. Alexandra is bij haar neefje en nichtje in Drente en geniet van haar rol in hun gezin. Zaterdag is iedereen weer thuis.
Ik voel me goed en niet te moe. Vandaag met Benjamin naar Kung Fu Panda gegaan. Niet echt mijn favoriete film, merk ik, maar Benjamin was zeer tevreden en wil nu natuurlijk op Taikwando of iets gelijkgestemds.
Woensdagavond is Roos nog gekomen en hebben we tot 24h00 op het terras gezeten. Tropisch aangenaam in Mediterraan België. Donderdagochtend, eigenlijk net als de ochtend ervoor, neem ik een misselijkheid waar. Nooit gedacht dat ik ook psychisch misselijk zou worden. De geur van het ontsmettingsmiddel, de infuzen met hun zakken zoutoplossing en chemo; het maakt me wee en kokhalzend tegelijk. De zaalarts heeft de oplossing: een kalmeringspil. En het werkt. In een soort coma kom ik de rest van de dag door. Weet nauwelijks nog waar ik ben, maar de ergste misselijkheid wordt ermee onderdrukt of vermeden; I do not know, maar het resultaat is er. De donderdag kom ik bijna geheel slapend door en kan zelfs een boterham eten. Ik neem Roos nog even waar als die weer vertrekt en zink in een coma. Kan mij niet eens meer herinneren dat Jan mij belt. Gelukkig komt Nigel de poezenfamilie voeren, want dat is te ver van mijn bed.
Vandaag slap maar zeer voldaan. Ga zo even ontbijten met Jan en zien hoe de rest van de dag verloopt. S.
Iedereen over naar het volgende leerjaar en voor Benjamin betekent dat zelfs een verhuizing naar een andere school. Hij laat de steinerkleuterschool achter zich en gaat per 1 september naar de gemeenteschool, waar ook Julius en Alexandra op zitten. Eén jaar zitten alle kinderen op dezelfde school.
In de laatste weken van het schooljaar doen veel scholen uit Vlaanderen mee aan De Gordel voor Scholen. Dit evenement is een schoolvariant op De Gordel. In 1981 nam een groep
Vlamingen het initiatief om het Vlaamse
karakter van de rand rond Brussel en de
faciliteitengemeenten in het bijzonder, in
de kijker te plaatsen. Met een fietstocht en
een wandeling waaraan 1.302 moedigen
deelnamen. En het initiatief groeide. 27
jaar later is Dé Gordel het grootste Vlaams familiaal, sportief
en muzikaal feest. De Gordel vindt altijd in september plaats. Voor Julius en zijn klas betekende het dit jaar een fietstocht van 35 kilometer die eindigde in het Park van Tervuren.
Enkele dagen later, op een avond:
Benjamin: 'Ik ben toch zo blij, Julius, dat jij zo ver kan fietsen en voor mij voetbalplaatjes kan kopen bij de GB (supermarkt op 1 kilometer afstand, S). Anders had ik die nooit kunnen krijgen. Of nee, eigenlijk ben ik gewoon heel blij dat je geboren bent, anders had je nooit voor mij die plaatjes kunnen kopen.'
De kuur afgelopen donderdag viel ondanks het juiste anti-misselijkheidsmiddel zwaar. Mijn lichaam is er echt klaar mee - en ik ook. Nog een te gaan; donderdag as. Roos komt woensdagavond al en gaat donderdag mee. Haar en onze kinderen gaan vandaag naar een zeilkamp in Lemmer. Benjamin gaat met Jans broer en gezin mee met vakantie. Het is voor Jan een logistieke uitdaging dit weekend om iedereen op de plek van bestemming te krijgen. Gisteren is hij met alle kinderen naar een indoor skibaan gegaan waar zijn Rotary een skidag had georganiseerd voor gehandicapte kinderen uit het Leuvense ziekenhuis Gasthuisberg. Uit de reacties van de ouders van de deelnemende kinderen blijkt dat de hele dag een groot succes was. De steun van de vrijwilligers van Stichting geHandicapten op Ski's was van onschatbare waarde. www.shos.org
Het kerstboek is een dynamisch iets. Dacht ik min of meer klaar te zijn met de tekst, blijkt dat een van de namen in het boek een negatieve uitstraling zou kunnen hebben, dus heb ik gisteren een uurtje gesurfd op diverse sites over namen en hun betekenissen. En heb er een gevonden!
De twintig kilometer, maar dan op kleine schaal, zo voelen deze laatste dagen voor de zomervakantie tenminste. Nog twee feestjes morgen voor Alexandra en Julius, Benjamin nog een tennistournooi, cadeautjes voor de juffen en meesters in huis halen, en in mijn achterhoofd nog het plan om hun tassen in te pakken voor donderdag. Ben heel blij dat deze drukke dagen in mijn 'goede week' vallen. Donderdag begint de zesde en laatste kuur!!! De kids gaan zaterdag allemaal op zeilkamp of uit logeren. Ik vind het ongelofelijk hoe snel dit schooljaar is gegaan. In een zucht. Val om van de slaap. Slaap lekker.
Zolang niet geschreven, dat mijn blog 'blanco' werd bij het openen. Goede stok dus achter de deur van de mensen van bloggen.be. De laatste weken voor de zomervakantie razen voorbij. Nog minder dan twee weken en de scholen zijn klaar. De 5000e page view hebben we inmiddels weer gevierd met pizza's. Volgende doel: 7500. Dan bij de traiteur in het centrum in Tervuren.
Het kinderkerstboek groeit goed door. Idem de belangstelling.
Na lang wachten, hopend dat ze het wel zouden vergeten in de administratieve molen van zovele bureaus, werd Jan toch nog 'uitgenodigd' zoals het staat vermeld, om zijn rijbewijs bij het parket in Leuven in te leveren. (zie eerder in het blog). 8 Dagen zonder auto. Natuurlijk vraag je je dan af of er een ideale periode is, maar zelfs zijn zeilreis in Turkije was daarvoor niet geschikt, want hoe dan te komen op Schiphol en helemaal daarna bij vertrek van de luchthaven direct door naar een familieweekend in Maastricht...... Dus werd het deze week. Met de fiets en de tram. Ik voel me goed en kan alle taxidiensten doen.
De poezenfamilie die wij nu drie weken in ons midden hebben, wordt langzaam zichtbaar. Moeder poes duldde tot halverwege vorige week geen mensen of dieren in haar buurt. In twee weken tijd was ze vijf keer verhuisd in huis! De laatste keer was de verhuizing van de eerste verdieping naar de kelder. In een redelijk kleine doos, in een ietwat vochtige omgeving, en zonder licht, vond mevrouw haar eigen plek. Tja, de natuur. Maar het was een aanslag op mijn controlebehoefte. Ik wist een paar dagen niet eens waar ze uberhaupt waren en maakte me toch wel zorgen dat ze misschien wel naar buiten waren gebracht. Had inmiddels verhalen gehoord van de dierenarts dat sommige poezen hun kinderen verstoten en ze zodanig verstoppen dat niemand ze meer vindt. Bovendien regende het drie dagen non-stop in België. Ik ben wel een hele trouwe beller geworden van onze dierenarts.
Om een lang huishoudelijk en daily life verhaal kort te maken: de poezen verkeren in blakende gezondheid, hebben hun ogen geopend en we zoeken voor alle poesjes nog een nieuw (t)huis voor na de zomer. Kraambezoek is mogelijk.
Vijfde kuur is achter de rug. Zeldzaam ziek van geworden. Moet toch bij mijn oude antimisselijkheidspillen blijven.
een bijzonder kerstverhaal, met je eigen kerstkaarten en recepten
In de afgelopen maanden heb ik een kerstboek geschreven, om precies te zijn, een prentenboek. Het is een ontroerend verhaal over een jongetje dat ervan droomt om weer kerst te vieren met zijn oma en opa. Zij komen niet meer omdat ze de nieuwe man van zijn moeder niet leuk vinden. Wanneer hij vlak voor Kerstmis een prachtige kerstkaart in handen krijgt, besluit hij het probleem
zelf op te lossen.
Het is bedoeld voor kinderen die het heerlijk vinden om te worden voorgelezen en naar plaatjes willen kijken, maar óók voor hun oudere broers en zusjes die al kunnen lezen. Na afloop kunnen de lezertjes zelf hun kerstkaarten versturen,
die achter in het boek verstopt zitten.
Of lekkere kerstkoekjes bakken met de recepten!
De prachtige illustraties worden gemaakt door de Nederlandse kunstenaar Renée Loos-Poelman. De lay-out is in handen van Anouk Pruim. Haar studio is gevestigd in Vreeland, NL.
Ik ga het boek in eigen beheer uitgeven. Dat betekent dat ik een globale oplage wil kunnen doorgeven aan de drukker. De oplage is van invloed op de definitieve verkoopprijs. Ik verwacht het boek in het najaar zodat het een prima cadeau kan zijn voor de feestdagen. Of wellicht in een kerstpakket? Nog andere suggesties?
Dus, mocht je interesse hebben, stuur dan een email naar:
en vermeld alsjeblieft hoeveel boeken je zou willen afnemen. Distributie is zowel in Nederland als in België.
PS: Het is puur ter informatie voor mij. Je legt je niet vast. Als de boeken er zijn, krijg je bericht via mijn blog www.bloggen.be/icitervuren of per email.
Na vele jaren moet deze computer er eindelijk aan geloven. Hoewel ik op punt sta een nieuwe te kopen, moet deze naar de reparateur. Ik ga daardoor een paar dagen uit de lucht. Had graag uitgebreid willen vertellen over het kinderkerstboek dat ik heb geschreven en dat over enkele maanden in de winkel ligt, maar meer daarover na het weekend!
Ben weer terug in België na een paar hele drukke, intensieve, maar fijne dagen in Nederland. Jan is zaterdag op het vliegtuig gestapt naar Turkije. Met de 20 kilometer van Brussel (2 uur 15 min!) nog zwaar in zijn benen, gaat hij een week rondvaren met 40 Nederlandse en Belgische mannen in de wateren rond Bodrun. Helemaal niet verkeerd. Een vloot van zes zeilboten ligt op hen te wachen. De tussen de 30-50 jarigen 'moeten' zelf het ontbijt maken - en inkopen - en voor de rest wordt gezorgd. Echt een vijfsterren vakantie! Heel erg lekker voor hem. Ik heb nog een paar dagen rust, ga mij storten op een nieuw project - waarover later meer - en dinsdag komt Alexandra met Mimi de familie versterken. Donderdag weer kuur op het programma. Voel me goed, maar total loss. Ga om 20h00 met de kids naar bed. Slaap lekker.
Vanmorgen vroeg is onze Kapitein Cook bevallen van vier kleintjes. Iedereen die al eens een poezennest heeft meegemaakt, weet hoe indrukwekkend het is. Wij nu ook! Cook had zich vannacht op hele ingewikkelde wijze in een kussensloop weten te draaien, waarin Jan haar vanmorgen maar met moeite kon vinden. We hebben haar verplaatst naar een kartonnen doos en gelukkig legde Cook zich daarbij neer. In twee uur waren de kleine op muizen lijkende babies geboren.
De vierde kuur is achter de rug. Het valt zwaar. Missssssssssssssslijk en wee. Ik kan vandaag echt niets bedenken waar ik zin in zou hebben; eten noch lezen. En baal dat iedereen om mij heen gewoon zijn eigen dingen doet en een leven heeft. Ik voel me totaal on hold staan en kan niet eens genieten van een rustig weekend voor de boeg. Dit geschreven hebbend komt Jan net thuis. Kijken of die mij kan opvrolijken.
Hoewel ik zelf even niet aan wijn denk en nog redelijk misselijk rondloop na de recentste kuur afgelopen donderdag, heb ik vorige maand Sabine Hooij geinterviewd. Sabine is eigenaar van Taste & Select in Tervuren. Regelmatig worden er wijnproeverijen georganiseerd. Zet de volgende datum vast in je agenda:
Uitnodiging
Proef de zon in je glas
Zaterdag 7 juni 2008
Van 16.00 uur t/m 19.00 uur
Locatie: Cypressenlaan 18, 3080 Tervuren
RSVP voor 4 juni 2008
Klik hier voor meer informatie over Taste & Select en hier voor het interview met Sabine Hooij.
Ik merk weer hoe weinig energie ik heb na zo'n chemo. De afgelopen weken, vier volle weken, hadden mij echt goed gedaan en ik voelde me in staat om veel te doen. Vandaag is het op de plaats rust. Minder misselijk en geen hoofdpijn. De spier- en zenuwpijn begint ook weer, maar ik weet tenminste nu dat het aanslaat en dus ook weer overgaat.
Gisteren was mijn moeders verjaardag. Ze zou 73 zijn geworden. Zoals inmiddels gebruikelijk is, vieren we dat met een taart. Dit keer een appel, met rabarber uit de tuin. Genoten van deze tropische weken. Een vakantie tussen de chemo's door. Voel me redelijk goed voor wat betreft energie en zie niet uit naar morgen, als ik weer begin aan de vierde kuur. De euforie daalt langzaam neer en maakt af en toe plaats voor de realiteit: ik zit nog midden in de shit. Ik ben er nog niet.
Afgelopen zaterdag met Alexandra in Amsterdam op en aan het water vertoefd om de goede uitslag te vieren. Alex had het programma geregeld. En toen stapten we dus opeens uit bij l'Europe!! De hele middag op het terras gezeten. In de zon, in de schaduw, bootjes kijken en kletsen. Heerljik.
Tegen het eind van de dag nog een toertje op het water om vervolgens naar de volgende 'eet-date' te gaan. Ditmaal belanden we in Oudekerk aan de Amstel in 't Jagershuis. Gelegen in de bocht van de Amstel, heerlijk eten en een schitterende locatie. Ben natuurlijk ook een beetje toerist in eigen land!
Zondag in Vreeland. Kiki had voor mijn verjaardag een dagje 'spekstenen' geregeld. Ik moet eerlijk zeggen dat ik tot voor kort nog nooit van spekstenen had gehoord. Aangestoken door het enthousiasme van haar kinderen en de therapeutische werking die er uitgaat van het bewerken ervan, had Kiki het atelier gereserveerd voor ons alleen en een heel klein groepje, want het kon en mocht beslist geen praat- en kletssessie worden! Met twee vriendinnen uit België, Alex en ik hebben we niet minder dan vijf uur gewerkt. Volgens de lerares gedroegen wij ons net als alle andere kindergroepen die ze begeleidt: geen tijd om te lunchen, werken, werken en werken. De kick zit in het einde: als de olie op de steen wordt gewreven. Prachtig. Grote voldoening. Hoop binnenkort een foto te kunnen plaatsen van onze kunstwerken.
Is het des mens om slecht nieuws altijd direct te geloven en positieve berichten als het ware in te kapselen en als heel breekbaar te behandelen? In goed nieuws zit iets fragiels, althans zo voel ik dat. Het is breekbaar; ik ga er voorzichtig mee om.
Of is het juist calvinistisch? Nee, het is zelfbescherming. Hoe ik het ook wend of keer, vanaf dinsdag begint langzaam tot mij door te dringen dat ik aan een nieuw leven begin, mijn tweede - of is het inmiddels een veelvoud daarvan? Ik ga dinsdag met Benjamin naar Antwerpen, heb de vrijheid om tussen zijn afspraken door met de tram naar het centrum te gaan om daarna uitgebreid met hem te lunchen. In de middag heerlijk op een terras zitten, leze en slapen in de zon. Volgens Benjamin, nadat ik hem bij de lunch een dikke knuffel heb gegeven, houd ik vele malen meer van hem, dan hij van mij. Ik fronst mijn wenkbrauwen bij deze uiteenzetting en terwijl hij zijn spiegelei opeet, komt de uitleg. 'Ja, mam', gaat hij door, 'want jij bent veel groter en hebt dus een grotere buik. Dus jij kan meer liefde geven want de liefde zit in je buik'. Alleen al hierom weet ik weer waarom ik mij vaak voorneem om uitstapjes of afspraken met de kinderen één op één te maken.
De afgelopen weken waren intens en sterk gericht op de vierkante meters in en om het huis. Een trip naar Vreeland voor Koninginnedag was de uitzondering. Sinds we in België wonen, hebben we natuurlijk nog nooit vrij gehad op Koninginnedag - en de verjaardag van Jan - dus dit jaar was het dan eindelijk zover. De scholen in Tervuren waren gesloten en er werd een brug gemaakt met 2 mei zodat wij ook een soort Meivakantie hadden. Julius ging naar Bussum en kwam terug met een enorme oogst van de vrijmarkt. Alexandra en Benjamin gingen mee in de vaart der volkeren in Vreeland en deden spelletjes en reden mee in een boerenwagenoptocht; ze werden tweede!! Ik voelde me goed, maar merkte ook een soort stilte voor de storm-gevoel in mij. Hoe ziet mijn leven er na 5 mei uit?
Te veel gedachten en humeuren om echt te kunnen schrijven op mijn blog. Ik kwam er niet toe, had geen zin in en al helemaal niet in pure feitjes van de dag.
Naar alle waarschijnlijkheid ga ik donderdag 15 mei beginnen met de vierde chemo. Tot en met nummer zes ergens in juli. Ik durf dus echt te gaan denken dat ik ook nog gewoon zomervakantie heb. Ikzelf en ook met het gezin.
De verjaardag van Jan hebben we zeer last-minute uitgebreid gevierd. In 24 uur een borrel ingekocht en uit de grond gestampt. Er stampten wel dertig kids door het huis op 1 mei, terwijl de pas en mas borrelden en letterlijk volgestopt werden met borrelhappen dankzij super enthousiaste en toegewijde hulpen groot en klein. Het bleef net droog ..
Samen met de kinderen had ik voor zondag 4 mei een picknick georganiseerd mét verrassing. De verrassing had nog wat voeten in aarde. De pomp van de surprise deed het niet. De MG MGA reed niet! Groot probleem. De monteur van de eigenaar heeft ons uit de brand geholpen en leverde zaterdagavond om tien uur het glimmende topgave exemplaar voor de deur af.
De bel ging en Jan ging nietsvermoedend naar de voordeur en treft een breed glimlachende en trotse man op de stoep. Deze vijftiger, met grijze haren en een enigszins hippy-achtig uiterlijk zegt: volgt u mij maar. Jan denkt op dat moment dat hij op stap gaat met deze goeroe en een weekend sleutel en werk aan jezelf-cursus tegemoet gaat! Met dit scenario in zijn hoofd loopt hij achter de man aan. Tegen die tijd zijn wij al lang beneden aangekomen en rennen ook naar buiten. SUPER. MOOI. Ik begin op slag meer te begrijpen van autoliefhebbers; het is K-I-C-K-E-N!!!
Zal voor altijd anders kijken naar mensen die in oldtimers langsrijden. Nu weet ik ook hoe zij zich waarschijnlijk voelen. Helemaal als je je voor 24 uur de eigenaar van zon droom waant ..Jan maakt met alle wakkere kinderen nog een rondje door de omgeving. Het kan en mag nog net, want wat ik niet wist, is dat oldtimers voor zonsopgang en na zonsondergang eigenlijk niet meer op de weg mogen.
 "Wink"){kind=icon}
