Na vele jaren moet deze computer er eindelijk aan geloven. Hoewel ik op punt sta een nieuwe te kopen, moet deze naar de reparateur. Ik ga daardoor een paar dagen uit de lucht. Had graag uitgebreid willen vertellen over het kinderkerstboek dat ik heb geschreven en dat over enkele maanden in de winkel ligt, maar meer daarover na het weekend!
Ben weer terug in België na een paar hele drukke, intensieve, maar fijne dagen in Nederland. Jan is zaterdag op het vliegtuig gestapt naar Turkije. Met de 20 kilometer van Brussel (2 uur 15 min!) nog zwaar in zijn benen, gaat hij een week rondvaren met 40 Nederlandse en Belgische mannen in de wateren rond Bodrun. Helemaal niet verkeerd. Een vloot van zes zeilboten ligt op hen te wachen. De tussen de 30-50 jarigen 'moeten' zelf het ontbijt maken - en inkopen - en voor de rest wordt gezorgd. Echt een vijfsterren vakantie! Heel erg lekker voor hem. Ik heb nog een paar dagen rust, ga mij storten op een nieuw project - waarover later meer - en dinsdag komt Alexandra met Mimi de familie versterken. Donderdag weer kuur op het programma. Voel me goed, maar total loss. Ga om 20h00 met de kids naar bed. Slaap lekker.
Vanmorgen vroeg is onze Kapitein Cook bevallen van vier kleintjes. Iedereen die al eens een poezennest heeft meegemaakt, weet hoe indrukwekkend het is. Wij nu ook! Cook had zich vannacht op hele ingewikkelde wijze in een kussensloop weten te draaien, waarin Jan haar vanmorgen maar met moeite kon vinden. We hebben haar verplaatst naar een kartonnen doos en gelukkig legde Cook zich daarbij neer. In twee uur waren de kleine op muizen lijkende babies geboren.
De vierde kuur is achter de rug. Het valt zwaar. Missssssssssssssslijk en wee. Ik kan vandaag echt niets bedenken waar ik zin in zou hebben; eten noch lezen. En baal dat iedereen om mij heen gewoon zijn eigen dingen doet en een leven heeft. Ik voel me totaal on hold staan en kan niet eens genieten van een rustig weekend voor de boeg. Dit geschreven hebbend komt Jan net thuis. Kijken of die mij kan opvrolijken.
Hoewel ik zelf even niet aan wijn denk en nog redelijk misselijk rondloop na de recentste kuur afgelopen donderdag, heb ik vorige maand Sabine Hooij geinterviewd. Sabine is eigenaar van Taste & Select in Tervuren. Regelmatig worden er wijnproeverijen georganiseerd. Zet de volgende datum vast in je agenda:
Uitnodiging
Proef de zon in je glas
Zaterdag 7 juni 2008
Van 16.00 uur t/m 19.00 uur
Locatie: Cypressenlaan 18, 3080 Tervuren
RSVP voor 4 juni 2008
Klik hier voor meer informatie over Taste & Select en hier voor het interview met Sabine Hooij.
Ik merk weer hoe weinig energie ik heb na zo'n chemo. De afgelopen weken, vier volle weken, hadden mij echt goed gedaan en ik voelde me in staat om veel te doen. Vandaag is het op de plaats rust. Minder misselijk en geen hoofdpijn. De spier- en zenuwpijn begint ook weer, maar ik weet tenminste nu dat het aanslaat en dus ook weer overgaat.
Gisteren was mijn moeders verjaardag. Ze zou 73 zijn geworden. Zoals inmiddels gebruikelijk is, vieren we dat met een taart. Dit keer een appel, met rabarber uit de tuin. Genoten van deze tropische weken. Een vakantie tussen de chemo's door. Voel me redelijk goed voor wat betreft energie en zie niet uit naar morgen, als ik weer begin aan de vierde kuur. De euforie daalt langzaam neer en maakt af en toe plaats voor de realiteit: ik zit nog midden in de shit. Ik ben er nog niet.
Afgelopen zaterdag met Alexandra in Amsterdam op en aan het water vertoefd om de goede uitslag te vieren. Alex had het programma geregeld. En toen stapten we dus opeens uit bij l'Europe!! De hele middag op het terras gezeten. In de zon, in de schaduw, bootjes kijken en kletsen. Heerljik.
Tegen het eind van de dag nog een toertje op het water om vervolgens naar de volgende 'eet-date' te gaan. Ditmaal belanden we in Oudekerk aan de Amstel in 't Jagershuis. Gelegen in de bocht van de Amstel, heerlijk eten en een schitterende locatie. Ben natuurlijk ook een beetje toerist in eigen land!
Zondag in Vreeland. Kiki had voor mijn verjaardag een dagje 'spekstenen' geregeld. Ik moet eerlijk zeggen dat ik tot voor kort nog nooit van spekstenen had gehoord. Aangestoken door het enthousiasme van haar kinderen en de therapeutische werking die er uitgaat van het bewerken ervan, had Kiki het atelier gereserveerd voor ons alleen en een heel klein groepje, want het kon en mocht beslist geen praat- en kletssessie worden! Met twee vriendinnen uit België, Alex en ik hebben we niet minder dan vijf uur gewerkt. Volgens de lerares gedroegen wij ons net als alle andere kindergroepen die ze begeleidt: geen tijd om te lunchen, werken, werken en werken. De kick zit in het einde: als de olie op de steen wordt gewreven. Prachtig. Grote voldoening. Hoop binnenkort een foto te kunnen plaatsen van onze kunstwerken.
Is het des mens om slecht nieuws altijd direct te geloven en positieve berichten als het ware in te kapselen en als heel breekbaar te behandelen? In goed nieuws zit iets fragiels, althans zo voel ik dat. Het is breekbaar; ik ga er voorzichtig mee om.
Of is het juist calvinistisch? Nee, het is zelfbescherming. Hoe ik het ook wend of keer, vanaf dinsdag begint langzaam tot mij door te dringen dat ik aan een nieuw leven begin, mijn tweede - of is het inmiddels een veelvoud daarvan? Ik ga dinsdag met Benjamin naar Antwerpen, heb de vrijheid om tussen zijn afspraken door met de tram naar het centrum te gaan om daarna uitgebreid met hem te lunchen. In de middag heerlijk op een terras zitten, leze en slapen in de zon. Volgens Benjamin, nadat ik hem bij de lunch een dikke knuffel heb gegeven, houd ik vele malen meer van hem, dan hij van mij. Ik fronst mijn wenkbrauwen bij deze uiteenzetting en terwijl hij zijn spiegelei opeet, komt de uitleg. 'Ja, mam', gaat hij door, 'want jij bent veel groter en hebt dus een grotere buik. Dus jij kan meer liefde geven want de liefde zit in je buik'. Alleen al hierom weet ik weer waarom ik mij vaak voorneem om uitstapjes of afspraken met de kinderen één op één te maken.
De afgelopen weken waren intens en sterk gericht op de vierkante meters in en om het huis. Een trip naar Vreeland voor Koninginnedag was de uitzondering. Sinds we in België wonen, hebben we natuurlijk nog nooit vrij gehad op Koninginnedag - en de verjaardag van Jan - dus dit jaar was het dan eindelijk zover. De scholen in Tervuren waren gesloten en er werd een brug gemaakt met 2 mei zodat wij ook een soort Meivakantie hadden. Julius ging naar Bussum en kwam terug met een enorme oogst van de vrijmarkt. Alexandra en Benjamin gingen mee in de vaart der volkeren in Vreeland en deden spelletjes en reden mee in een boerenwagenoptocht; ze werden tweede!! Ik voelde me goed, maar merkte ook een soort stilte voor de storm-gevoel in mij. Hoe ziet mijn leven er na 5 mei uit?
Te veel gedachten en humeuren om echt te kunnen schrijven op mijn blog. Ik kwam er niet toe, had geen zin in en al helemaal niet in pure feitjes van de dag.
Naar alle waarschijnlijkheid ga ik donderdag 15 mei beginnen met de vierde chemo. Tot en met nummer zes ergens in juli. Ik durf dus echt te gaan denken dat ik ook nog gewoon zomervakantie heb. Ikzelf en ook met het gezin.
De verjaardag van Jan hebben we zeer last-minute uitgebreid gevierd. In 24 uur een borrel ingekocht en uit de grond gestampt. Er stampten wel dertig kids door het huis op 1 mei, terwijl de pas en mas borrelden en letterlijk volgestopt werden met borrelhappen dankzij super enthousiaste en toegewijde hulpen groot en klein. Het bleef net droog ..
Samen met de kinderen had ik voor zondag 4 mei een picknick georganiseerd mét verrassing. De verrassing had nog wat voeten in aarde. De pomp van de surprise deed het niet. De MG MGA reed niet! Groot probleem. De monteur van de eigenaar heeft ons uit de brand geholpen en leverde zaterdagavond om tien uur het glimmende topgave exemplaar voor de deur af.
De bel ging en Jan ging nietsvermoedend naar de voordeur en treft een breed glimlachende en trotse man op de stoep. Deze vijftiger, met grijze haren en een enigszins hippy-achtig uiterlijk zegt: volgt u mij maar. Jan denkt op dat moment dat hij op stap gaat met deze goeroe en een weekend sleutel en werk aan jezelf-cursus tegemoet gaat! Met dit scenario in zijn hoofd loopt hij achter de man aan. Tegen die tijd zijn wij al lang beneden aangekomen en rennen ook naar buiten. SUPER. MOOI. Ik begin op slag meer te begrijpen van autoliefhebbers; het is K-I-C-K-E-N!!!
Zal voor altijd anders kijken naar mensen die in oldtimers langsrijden. Nu weet ik ook hoe zij zich waarschijnlijk voelen. Helemaal als je je voor 24 uur de eigenaar van zon droom waant ..Jan maakt met alle wakkere kinderen nog een rondje door de omgeving. Het kan en mag nog net, want wat ik niet wist, is dat oldtimers voor zonsopgang en na zonsondergang eigenlijk niet meer op de weg mogen.
Zaterdag. Met Alex en Mimi naar het blauwe bos ook wel bekend als Halle Bos. Voor de niet-kenners van deze sprookjesachtige plek, het is een beukenbos ten zuiden van Brussel met miljoenen wilde blauwe hyacinten. Een wereldwonder, vind ik altijd.
De dag na mijn verjaardag, maandag, heb ik de hele dag niets op de m² gedaan. Ik dacht, laat ik proberen alleen maar 'te zijn'. Bijkomen van de dag ervoor; die bol stond van de verrassingen. Ons traditioneel 'ontbijt op bed' schoot er zondag bij in omdat Alexandra graag naar de eerste communie ging van een vriendje uit haar klas. Om 09h00 zaten we met z'n tweeën in de kerk in Tervuren! Weer thuis, kwamen opeens vijf vriendinnen uit NL zingend de tuin in. Nooit verwacht! Anne B, Zosja, Kristel, A en Ka. Jan en Julius bleken in het complot te hebben gezeten. Koffie en taart in de tuin. Heerlijk en ik hoefde niets te doen! 's Middags kwam Kiki met drie dochters en heb ik mijn dagelijkse dutje niet slapend maar kletsend met haar doorgebracht. Nog wat bliksembezoekjes van Nigella en Morris en de buren en 's avonds Gooische Vrouwen gekeken met Jan met zijn nieuwste aanwinst: een projector. Onze nieuwe muren blijken een perfecte ondergrond te zijn voor de thuisbioscoop! Dolby Surround ontbreekt nog, en staat dus boven aan zijn wenslijstje. Het is een absolute bijkomdag. Ik kan nog net de telefoon aannemen, antwoorden en weer ophangen. Meer zit er eigenlijk niet in, energywise. BVI staat opeens op de stoep met een gigantische mand vol met cadeautjes van de dames van OOKI. Weer zo'n verrassing! De kinderen vinden het het einde om met mij alles een voor een uit te pakken. Ik eindig de dag met een bezoek aan de sportwinkel voor Julius en plof neer in McDonald's met de kinderen. Gisteren is Sylvia langs gekomen, een van mijn oudste vriendinnen die in Californië woont en even over is. Very nice. Ik denk dat de pijn in mijn rug toch wel heel veel met de chemo te maken heeft. Het wisselt en lijkt de laatste week eigenlijk minder te worden. Ik ga naar de fysio en dat helpt. De rest van de week is leeg: voor mijzelf. Vandaag de tennismiddag en een poging om de kasten toch nog naar binnen te krijgen, met een materiaallift..... We gaan het zien.
Net weer terug. Koffieochtend bij vriendin was net een stap te ver, maar een bagel met Maggie was nog te doen. Heerlijk weer. Kuur ging goed, niet te lang moeten wachten en heel rustige kamer. Net met Alex op Bali gesproken, waar het tien uur 's avonds is, en nu ga ik naar bed. Moe, hoofdpijn en misselijk.
Net gesproken met het ziekenhuis en de bloedwaarden zijn goed, dus ik 'mag' morgen komen. Het wordt een vroegertje: om acht uur melden. Maar het voordeel is, vroeg weer naar huis. Mijn laatste kuur. Morgen om half acht rijdt Maggie voor. Jan is naar Duitsland om twee workshops te geven en komt morgenavond weer terug. Als het zo uitkomt gaat Jan mee om te brengen of te halen, maar we spreken altijd heel duidelijk af dat hij vrije dagen opneemt voor leuke dingen en niet om mee te gaan naar Leuven. Ik red me altijd wel om er te komen en ik heb een luxe probleem voor wat betreft lieve taxivrienden- en vriendinnen. Vanacht werd ik 'ingehaald' door mijn eigen decoratiebeslommeringen en -schema's. De kasten kwamen gisteren. En ja, zoals te verwachten is bij dat soort dingen, waren de butsen in de pas geverfde muren onvermijdelijk..... Te pijnlijk om aan te zien. Zoooonde. Na een kast - van de drie - heb ik het team van drie man sterk - Willem, Nordim en Morris DANK voor jullie hulp- een halt toe geroepen. We huren een liftje om de rest omhoog te brengen. Het gaat gewoon niet lukken via de trap. Enfin, dus midden in de nacht, vroeg ik mij af waarom ik eigenlijk zoveel vervang, verander en aanschaf. Of het niet een soort vluchtgedrag is? Of we niet de verkeerde kleuren nemen? Ik vind één van de kasten eigenlijk niet eens mooi...... Althans, hij is niet mooi geschilderd. Op de foto's op marktplaats zijn dat natuurlijk dingen die je over het hoofd ziet. Jan mompelde nog in zijn slaap dat ik soms niet zo makkelijk te stuiten ben....Vandaag, bij daglicht en mooi weer, zag de wereld en ons huis er gelukkig weer beter uit, heel veel beter zelfs en ben ik dolblij dat we in een keer alles hebben aangepakt, vervangen en besteld. Fotoserie volgt binnenkort. Ik ga naar bed. S.
Tussen alle afgedekte spullen, stoelen, tafels en kasten, is de tafel met de computer overeind gebleven en houdt ons 'contact met de buitenwereld' stand. Als er een schilder langskomt, om de muur naast of plafond boven mij te schilderen, gaat er even een plastic zeil over de computer heen. So far so good. Was ons huis vorige maand nog spierwit, van binnen, nu is het zoeken naar wit. We schrikken ons ook af en toe dood als er weer een nieuwe kleur op de muur komt. 'Zou het niet te'.... 'of is dit het nu wel?'. Maar ja, onze binnenhuisarchitecte Alex zit op Bali de komende twee weken, dus het is up to us. En dan bedenk ik mij dat er mensen zijn die om de vijf à tien jaar hun hele huis renoveren. Eerst een garage sale om al je spullen te verkopen en dan het huis langzaam weer 'en mode' bij te werken, te stylen en in te richten. Maar wie weet, nu ik eenmaal de smaak te pakken krijg..... En het wordt ontzettend mooi! In Bussum hadden we een luxe positie dat het huis net onder handen was genomen, en ik met een zeven-maanden-buik één muur heb geschilderd met een vriendin en toen was het wel welletjes. In Tervuren in een huurhuis, ach, daar doe je ook niet zoveel aan. En je went.
Mijn rug is extreem irritant en aanwezig. Ik weet af en toe niet waar ik het zoeken moet van de pijn. Kruik, warm bad, massage bij fysio, lopen, niet zitten en niet staan. Het is wellicht een combi van veel. Een niet al te sterke rug, chemoinvloed op zenuwen, stress etc. Het ondermijnt en maakt me moe. Voor de rest voel ik me namelijk goed. Nog niet gehoord dat de kuur niet doorgaat, dus ga er vanuit dat mijn bloedwaarden goed zijn, en ga ik morgen met Roos naar Leuven. Het is namelijk zo, dat wanneer de waarden te laag zijn, je de avond vantevoren wordt gebeld.
Vanavond uit eten met Jan in een resto in Duisburg dat we nog niet kenden.
De kinderen stonden te joelen toen de 2500e pageviewer werd bereikt. Ze gilden dat we bij 5000 weer pizza gaan eten, in navolging van de 1000. En ze konden lekker laat naar bed! Het is voor hen hun laatste dag vakantie. Jan en Julius zijn weer terug op Belgisch grondgebied. Jan heeft vandaag nog vrij en is met allemaal naar het zwembad. Ik voel me redelijk OK, wel veel last van rug en moe. S
 "Wink"){kind=icon}
