Gisteren was mijn moeders verjaardag. Ze zou 73 zijn geworden. Zoals inmiddels gebruikelijk is, vieren we dat met een taart. Dit keer een appel, met rabarber uit de tuin. Genoten van deze tropische weken. Een vakantie tussen de chemo's door. Voel me redelijk goed voor wat betreft energie en zie niet uit naar morgen, als ik weer begin aan de vierde kuur. De euforie daalt langzaam neer en maakt af en toe plaats voor de realiteit: ik zit nog midden in de shit. Ik ben er nog niet.
Afgelopen zaterdag met Alexandra in Amsterdam op en aan het water vertoefd om de goede uitslag te vieren. Alex had het programma geregeld. En toen stapten we dus opeens uit bij l'Europe!! De hele middag op het terras gezeten. In de zon, in de schaduw, bootjes kijken en kletsen. Heerljik.
Tegen het eind van de dag nog een toertje op het water om vervolgens naar de volgende 'eet-date' te gaan. Ditmaal belanden we in Oudekerk aan de Amstel in 't Jagershuis. Gelegen in de bocht van de Amstel, heerlijk eten en een schitterende locatie. Ben natuurlijk ook een beetje toerist in eigen land!
Zondag in Vreeland. Kiki had voor mijn verjaardag een dagje 'spekstenen' geregeld. Ik moet eerlijk zeggen dat ik tot voor kort nog nooit van spekstenen had gehoord. Aangestoken door het enthousiasme van haar kinderen en de therapeutische werking die er uitgaat van het bewerken ervan, had Kiki het atelier gereserveerd voor ons alleen en een heel klein groepje, want het kon en mocht beslist geen praat- en kletssessie worden! Met twee vriendinnen uit België, Alex en ik hebben we niet minder dan vijf uur gewerkt. Volgens de lerares gedroegen wij ons net als alle andere kindergroepen die ze begeleidt: geen tijd om te lunchen, werken, werken en werken. De kick zit in het einde: als de olie op de steen wordt gewreven. Prachtig. Grote voldoening. Hoop binnenkort een foto te kunnen plaatsen van onze kunstwerken.
Is het des mens om slecht nieuws altijd direct te geloven en positieve berichten als het ware in te kapselen en als heel breekbaar te behandelen? In goed nieuws zit iets fragiels, althans zo voel ik dat. Het is breekbaar; ik ga er voorzichtig mee om.
Of is het juist calvinistisch? Nee, het is zelfbescherming. Hoe ik het ook wend of keer, vanaf dinsdag begint langzaam tot mij door te dringen dat ik aan een nieuw leven begin, mijn tweede - of is het inmiddels een veelvoud daarvan? Ik ga dinsdag met Benjamin naar Antwerpen, heb de vrijheid om tussen zijn afspraken door met de tram naar het centrum te gaan om daarna uitgebreid met hem te lunchen. In de middag heerlijk op een terras zitten, leze en slapen in de zon. Volgens Benjamin, nadat ik hem bij de lunch een dikke knuffel heb gegeven, houd ik vele malen meer van hem, dan hij van mij. Ik fronst mijn wenkbrauwen bij deze uiteenzetting en terwijl hij zijn spiegelei opeet, komt de uitleg. 'Ja, mam', gaat hij door, 'want jij bent veel groter en hebt dus een grotere buik. Dus jij kan meer liefde geven want de liefde zit in je buik'. Alleen al hierom weet ik weer waarom ik mij vaak voorneem om uitstapjes of afspraken met de kinderen één op één te maken.
De afgelopen weken waren intens en sterk gericht op de vierkante meters in en om het huis. Een trip naar Vreeland voor Koninginnedag was de uitzondering. Sinds we in België wonen, hebben we natuurlijk nog nooit vrij gehad op Koninginnedag - en de verjaardag van Jan - dus dit jaar was het dan eindelijk zover. De scholen in Tervuren waren gesloten en er werd een brug gemaakt met 2 mei zodat wij ook een soort Meivakantie hadden. Julius ging naar Bussum en kwam terug met een enorme oogst van de vrijmarkt. Alexandra en Benjamin gingen mee in de vaart der volkeren in Vreeland en deden spelletjes en reden mee in een boerenwagenoptocht; ze werden tweede!! Ik voelde me goed, maar merkte ook een soort stilte voor de storm-gevoel in mij. Hoe ziet mijn leven er na 5 mei uit?
Te veel gedachten en humeuren om echt te kunnen schrijven op mijn blog. Ik kwam er niet toe, had geen zin in en al helemaal niet in pure feitjes van de dag.
Naar alle waarschijnlijkheid ga ik donderdag 15 mei beginnen met de vierde chemo. Tot en met nummer zes ergens in juli. Ik durf dus echt te gaan denken dat ik ook nog gewoon zomervakantie heb. Ikzelf en ook met het gezin.
De verjaardag van Jan hebben we zeer last-minute uitgebreid gevierd. In 24 uur een borrel ingekocht en uit de grond gestampt. Er stampten wel dertig kids door het huis op 1 mei, terwijl de pas en mas borrelden en letterlijk volgestopt werden met borrelhappen dankzij super enthousiaste en toegewijde hulpen groot en klein. Het bleef net droog ..
Samen met de kinderen had ik voor zondag 4 mei een picknick georganiseerd mét verrassing. De verrassing had nog wat voeten in aarde. De pomp van de surprise deed het niet. De MG MGA reed niet! Groot probleem. De monteur van de eigenaar heeft ons uit de brand geholpen en leverde zaterdagavond om tien uur het glimmende topgave exemplaar voor de deur af.
De bel ging en Jan ging nietsvermoedend naar de voordeur en treft een breed glimlachende en trotse man op de stoep. Deze vijftiger, met grijze haren en een enigszins hippy-achtig uiterlijk zegt: volgt u mij maar. Jan denkt op dat moment dat hij op stap gaat met deze goeroe en een weekend sleutel en werk aan jezelf-cursus tegemoet gaat! Met dit scenario in zijn hoofd loopt hij achter de man aan. Tegen die tijd zijn wij al lang beneden aangekomen en rennen ook naar buiten. SUPER. MOOI. Ik begin op slag meer te begrijpen van autoliefhebbers; het is K-I-C-K-E-N!!!
Zal voor altijd anders kijken naar mensen die in oldtimers langsrijden. Nu weet ik ook hoe zij zich waarschijnlijk voelen. Helemaal als je je voor 24 uur de eigenaar van zon droom waant ..Jan maakt met alle wakkere kinderen nog een rondje door de omgeving. Het kan en mag nog net, want wat ik niet wist, is dat oldtimers voor zonsopgang en na zonsondergang eigenlijk niet meer op de weg mogen.
Zaterdag. Met Alex en Mimi naar het blauwe bos ook wel bekend als Halle Bos. Voor de niet-kenners van deze sprookjesachtige plek, het is een beukenbos ten zuiden van Brussel met miljoenen wilde blauwe hyacinten. Een wereldwonder, vind ik altijd.
De dag na mijn verjaardag, maandag, heb ik de hele dag niets op de m² gedaan. Ik dacht, laat ik proberen alleen maar 'te zijn'. Bijkomen van de dag ervoor; die bol stond van de verrassingen. Ons traditioneel 'ontbijt op bed' schoot er zondag bij in omdat Alexandra graag naar de eerste communie ging van een vriendje uit haar klas. Om 09h00 zaten we met z'n tweeën in de kerk in Tervuren! Weer thuis, kwamen opeens vijf vriendinnen uit NL zingend de tuin in. Nooit verwacht! Anne B, Zosja, Kristel, A en Ka. Jan en Julius bleken in het complot te hebben gezeten. Koffie en taart in de tuin. Heerlijk en ik hoefde niets te doen! 's Middags kwam Kiki met drie dochters en heb ik mijn dagelijkse dutje niet slapend maar kletsend met haar doorgebracht. Nog wat bliksembezoekjes van Nigella en Morris en de buren en 's avonds Gooische Vrouwen gekeken met Jan met zijn nieuwste aanwinst: een projector. Onze nieuwe muren blijken een perfecte ondergrond te zijn voor de thuisbioscoop! Dolby Surround ontbreekt nog, en staat dus boven aan zijn wenslijstje. Het is een absolute bijkomdag. Ik kan nog net de telefoon aannemen, antwoorden en weer ophangen. Meer zit er eigenlijk niet in, energywise. BVI staat opeens op de stoep met een gigantische mand vol met cadeautjes van de dames van OOKI. Weer zo'n verrassing! De kinderen vinden het het einde om met mij alles een voor een uit te pakken. Ik eindig de dag met een bezoek aan de sportwinkel voor Julius en plof neer in McDonald's met de kinderen. Gisteren is Sylvia langs gekomen, een van mijn oudste vriendinnen die in Californië woont en even over is. Very nice. Ik denk dat de pijn in mijn rug toch wel heel veel met de chemo te maken heeft. Het wisselt en lijkt de laatste week eigenlijk minder te worden. Ik ga naar de fysio en dat helpt. De rest van de week is leeg: voor mijzelf. Vandaag de tennismiddag en een poging om de kasten toch nog naar binnen te krijgen, met een materiaallift..... We gaan het zien.
Net weer terug. Koffieochtend bij vriendin was net een stap te ver, maar een bagel met Maggie was nog te doen. Heerlijk weer. Kuur ging goed, niet te lang moeten wachten en heel rustige kamer. Net met Alex op Bali gesproken, waar het tien uur 's avonds is, en nu ga ik naar bed. Moe, hoofdpijn en misselijk.
Net gesproken met het ziekenhuis en de bloedwaarden zijn goed, dus ik 'mag' morgen komen. Het wordt een vroegertje: om acht uur melden. Maar het voordeel is, vroeg weer naar huis. Mijn laatste kuur. Morgen om half acht rijdt Maggie voor. Jan is naar Duitsland om twee workshops te geven en komt morgenavond weer terug. Als het zo uitkomt gaat Jan mee om te brengen of te halen, maar we spreken altijd heel duidelijk af dat hij vrije dagen opneemt voor leuke dingen en niet om mee te gaan naar Leuven. Ik red me altijd wel om er te komen en ik heb een luxe probleem voor wat betreft lieve taxivrienden- en vriendinnen. Vanacht werd ik 'ingehaald' door mijn eigen decoratiebeslommeringen en -schema's. De kasten kwamen gisteren. En ja, zoals te verwachten is bij dat soort dingen, waren de butsen in de pas geverfde muren onvermijdelijk..... Te pijnlijk om aan te zien. Zoooonde. Na een kast - van de drie - heb ik het team van drie man sterk - Willem, Nordim en Morris DANK voor jullie hulp- een halt toe geroepen. We huren een liftje om de rest omhoog te brengen. Het gaat gewoon niet lukken via de trap. Enfin, dus midden in de nacht, vroeg ik mij af waarom ik eigenlijk zoveel vervang, verander en aanschaf. Of het niet een soort vluchtgedrag is? Of we niet de verkeerde kleuren nemen? Ik vind één van de kasten eigenlijk niet eens mooi...... Althans, hij is niet mooi geschilderd. Op de foto's op marktplaats zijn dat natuurlijk dingen die je over het hoofd ziet. Jan mompelde nog in zijn slaap dat ik soms niet zo makkelijk te stuiten ben....Vandaag, bij daglicht en mooi weer, zag de wereld en ons huis er gelukkig weer beter uit, heel veel beter zelfs en ben ik dolblij dat we in een keer alles hebben aangepakt, vervangen en besteld. Fotoserie volgt binnenkort. Ik ga naar bed. S.
Tussen alle afgedekte spullen, stoelen, tafels en kasten, is de tafel met de computer overeind gebleven en houdt ons 'contact met de buitenwereld' stand. Als er een schilder langskomt, om de muur naast of plafond boven mij te schilderen, gaat er even een plastic zeil over de computer heen. So far so good. Was ons huis vorige maand nog spierwit, van binnen, nu is het zoeken naar wit. We schrikken ons ook af en toe dood als er weer een nieuwe kleur op de muur komt. 'Zou het niet te'.... 'of is dit het nu wel?'. Maar ja, onze binnenhuisarchitecte Alex zit op Bali de komende twee weken, dus het is up to us. En dan bedenk ik mij dat er mensen zijn die om de vijf à tien jaar hun hele huis renoveren. Eerst een garage sale om al je spullen te verkopen en dan het huis langzaam weer 'en mode' bij te werken, te stylen en in te richten. Maar wie weet, nu ik eenmaal de smaak te pakken krijg..... En het wordt ontzettend mooi! In Bussum hadden we een luxe positie dat het huis net onder handen was genomen, en ik met een zeven-maanden-buik één muur heb geschilderd met een vriendin en toen was het wel welletjes. In Tervuren in een huurhuis, ach, daar doe je ook niet zoveel aan. En je went.
Mijn rug is extreem irritant en aanwezig. Ik weet af en toe niet waar ik het zoeken moet van de pijn. Kruik, warm bad, massage bij fysio, lopen, niet zitten en niet staan. Het is wellicht een combi van veel. Een niet al te sterke rug, chemoinvloed op zenuwen, stress etc. Het ondermijnt en maakt me moe. Voor de rest voel ik me namelijk goed. Nog niet gehoord dat de kuur niet doorgaat, dus ga er vanuit dat mijn bloedwaarden goed zijn, en ga ik morgen met Roos naar Leuven. Het is namelijk zo, dat wanneer de waarden te laag zijn, je de avond vantevoren wordt gebeld.
Vanavond uit eten met Jan in een resto in Duisburg dat we nog niet kenden.
De kinderen stonden te joelen toen de 2500e pageviewer werd bereikt. Ze gilden dat we bij 5000 weer pizza gaan eten, in navolging van de 1000. En ze konden lekker laat naar bed! Het is voor hen hun laatste dag vakantie. Jan en Julius zijn weer terug op Belgisch grondgebied. Jan heeft vandaag nog vrij en is met allemaal naar het zwembad. Ik voel me redelijk OK, wel veel last van rug en moe. S
Steile rotsen verrijzen loodrecht uit zee. Hoge klippen en kleine fjorden. Een eiland dat lijkt te bestaat uit weilanden en bos, waar geen straatverlichting is, alleen maar tractors rijden en het bezit van vrouwtjeshonden verboden is. Op Sark, de laatste feodale staat in Europa, lijkt de tijd al ruim vier eeuwen stil te staan. Met een oppervlakte van zon 10 km² is het naast Alderney, Jersey en Guernsey de kleinste van de Britse Kanaaleilanden. Een bevolking van krap 600 personen. Daar werd onlangs op 22 februari geschiedenis geschreven. Chief Please, het parlement, stemde in met de grootste verandering ooit op het eiland. Wanneer alle administratieve procedures zijn afgerond, maakt het feodale stelsel plaats voor een democratie. De eerste vrije verkiezingen worden in december 2008 verwacht.
23 februari. The day after. In de haven Maseline stapt een groepje BBC-journalisten juist op de ferry terug naar Guernsey. De veerboot, die twee keer per dag vaart, is de enige manier om Sark te bereiken. Helikopterlandingen op het sportveld van de school zijn alleen toegestaan in noodgevallen én voor koninklijk bezoek. Het handjevol bezoekers dat net aan wal is gegaan, verspreidt zich richting huis, werk of winkel. Je merkt echt dat er vandaag een euforische stemming hangt onder de mensen, vertelt de verkoopster van een van de twee supermarkten die het eiland rijk is. De mensen zijn blij dat Chief Pleas de veranderingen heeft doorgevoerd. En iedereen hoopt enorm dat het goed zal uitpakken.
DE SEIGNEUR
Het feodale stelsel dateert uit de zestiende eeuw. Om Sark uit handen van de Fransen te houden, geeft Koningin Elisabeth I in 1565 de grond in eeuwigdurende bruikleen aan Seigneur Helier de Carteret. Hij krijgt de opdracht het eiland bewoonbaar te maken en te verdedigen. In zijn kielzog neemt hij 39 families mee die ieder 1/40 van het eiland krijgen, de zogenaamde tenements. Zij zullen de Seigneur het Franse woord wordt door de bewoners op zijn Engels uitgesproken met de nadruk op de eerste lettergreep - bijstaan in tijden van oorlog, dragen een deel van hun oogst aan hem af en hebben verplicht zitting in Chief Pleas. Op zijn beurt is de Seigneur gehouden het eiland te verdedigen en een jaarlijkse bijdrage af te dragen aan de Kroon. De betaling in natura heeft inmiddels plaatsgemaakt voor gewone belasting aan de Seigneur. De wetgevende macht berust bij Chief Pleas. Het eiland heeft een eigen belastingsstelsel. Strafrechtelijk gezien valt Sark onder Guernsey. De tweepersoonsgevangenis wordt nauwelijks meer gebruikt. Wie meer dan 48 uur celstraf krijgt, gaat naar Guernsey om zijn straf uit te zitten. De laatste moord? Dat was een Duitse soldaat die werd vermoord tijdens de Duitse bezetting van het eiland in de Tweede Wereldoorlog.
De Seneschal, de voorzitter van Chief Pleas, is belast met de rechtspraak. In een klein kantoor, waar ook de brandweer en het bestuur van het eiland huizen, vertelt R.J. Guille dat zowel parlementbijeenkomsten als zittingen van de rechtbank gehouden worden in het gebouw waar vroeger de jongensschool was gevestigd. Sinds 1820 gebruiken we dit gebouw. Met trots laat hij de zaal zien waar het gisteravond allemaal is gebeurd. Het is een klaslokaal en daar waar eens de lessenaar moet hebben gestaan, staat nu een grote tafel, met daarachter imposante, zware houten stoelen. De kale muren worden opgevrolijkt door een paar historische prenten en een oude klok die, zo blijkt even later, het pronkstuk is. Sinds 1820 hangt en tikt deze klok hier. Hij is één keer kapot geweest in al die jaren en is toen gemaakt door niemand minder dan de reparateur van de klokkentoren van Westminister Palace. Zijn enige afwijking is dat hij elke dag twee minuten te snel loopt. Maar dat stel ik dagelijks bij.
Hij keert terug naar zijn bureau waarop een computer prijkt. De meeste eilanders hebben toegang tot Internet en zijn in het bezit van een mobiele telefoon. We konden niet voor altijd zo blijven, gaat de ietwat grijzende man door. Hij heeft zijn carrière in het Britse leger afgerond en is teruggegaan naar Sark. Sinds 2000 bekleedt hij zijn huidige functie. We zijn een Crown Dependency wat betekent dat onze inwoners de Britse nationaliteit hebben ook al valt ons grondgebied buiten het Verenigd Koninkrijk of de Gemenebest. Onze wetten moeten altijd worden goedgekeurd door de Britse regering. En in het licht van de Europese Regelgeving en de mensenrechten, voelt de Britse regering en wij dus ook de druk om het feodale stelsel in overeenstemming te brengen met moderne tijden. Maar gemakkelijk is dat niet, neem dat van mij aan. Onze voorouders zouden zich omdraaien in hun graf. Maar nu, na tien jaar, hebben we het gevoel dat er ook echt dingen moeten veranderen en dat het goed is dat er vrije verkiezingen komen. Een paar jaar geleden is ook het echtscheidingsrecht grondig aangepast. In vroegere tijden moest een echtpaar een jaar gescheiden hebben geleefd wat betekende dat een van de echtlieden naar Guernsey moest vertrekken. Pas daarna kon de echtscheiding worden uitgesproken. Het had allemaal te maken met de onmogelijkheid om bezit te scheiden en te verdelen.
TRACTORS
Het dagelijkse leven gaat ondanks de bestuursveranderingen onveranderd door. Iedereen verplaatst zich te voet of per fiets over de onverharde paden. Autos zijn verboden. Wegwijzers duiden de afstanden in wandelminuten aan. Zo is een wandeling naar het zuidelijk gelegen Little Sark 50 minuten. Veel bewoners hebben door hun werk een tractor zoals in de bouw of landbouw. Iedere bezoeker die op het eiland arriveert, wordt voor 1 euro met de toast rack, het door een tractor getrokken busje, naar The Hill gereden, het hart van Sark.
Het eiland maakt zich klaar voor het nieuwe toeristenseizoen. Winkels en restaurants worden geschilderd en overal klinken hamer- en boorgeluiden. In de zomer verdubbelt het aantal inwoners en biedt het eiland onderdak aan ongeveer 600 bezoekers. Met de veranderingen op komst zal het toerisme wel toenemen, meent Carol James. De 38-jarige campinghoudster, oorspronkelijk uit Engeland, woont al jaren met haar man John op Sark. John is echt van hier. Ik weet niet hoeveel generaties zijn familie teruggaat; eeuwen. Wij, de common people, horen hier. Zelf ziet ze de veranderingen met enige terughoudendheid tegemoet. Het is altijd prettig geweest hier. Voor ons zijn die veranderingen niet zo nodig. Iedereen kent elkaar. De landeigenaren hebben inderdaad zitting in Chief Pleas, en bepalen met hun stemrecht wat er op Sark gebeurt, maar dat heeft voor ons geen negatieve gevolgen. Iedere eigenaar van een tenement heeft goed contact met de bewoners op zijn grond die onroerend goed huren of in erfpacht hebben en spreekt daarom ook altijd namens hen. Op journalisten heeft ze het niet. Die schrijven toch altijd maar wat ze willen zien. Zijn zien het feodale stelsel als iets ouderwets en in strijd met alle mensenrechten. Maar zo voelt het niet. Wij, op onze manier, hebben een democratie waarmee iedereen heel tevreden is. Aan haar voeten ligt een hond, een reu. Ja, het is echt zo. Iedere bewoner moet toestemming vragen voor een hond en kan alleen een reu bezitten. Er is een eeuwenoude bepaling dat alleen de Seigneur het recht heeft op een un-spayed dog, een niet gesteriliseerde teef. De achterliggende gedachte was te voorkomen dat een overbevolking aan wilde honden de schapen over de klippen zou jagen.
PARADIJS OP AARDE
Is Sark dan een sprookjeseiland, met een waterdicht systeem waarbij de kleine sociale gemeenschap het vangnet is voor alles wat niet goed gaat wat er ook gebeurt? De adembenemende uitzichten op elke plek van het eiland geven de bezoeker het gevoel dat dit het laatste stukje paradijs op aarde is, waar de zuivere lucht niet wordt vertroebeld door uitlaatgassen en s nachts bij helder weer de meest indrukwekkende sterrenhemel zichtbaar is zonder het licht van straatlantaarns.
De Nederlandse huisarts, die sinds drie jaar op het eiland woont, heeft zo zijn twijfels. Net zoals iedere gemeenschap zie ik hier ook ongelukkige bejaarden die eigenlijk in armoede leven en alleenstaande tienermoeders, merkt Frank Teunisse op. Al meer dan twintig jaar zijn hij en zijn vrouw Heleen van Haaren werkzaam in eilandpraktijken. Vanuit Schotland zijn ze op Sark beland. Voor de deur staat de eilandambulance. In spoed- en noodgevallen rijdt Frank met zijn eigen tractor naar de patiënt toe en zorgt een andere bewoner dat de ambulance in gereedheid wordt gebracht.
Met alle Europese regelgeving mag een dokter geen 24-uursdiensten meer draaien. Daarin schuilt voor ons nu juist de charme van het vak en dat is op Sark, dat buiten die regels valt, zo prettig. Het is zwaar, maar geeft ook voldoening. Ik maak als dokter alles mee, van A tot Z en weet dus ook precies wat er met iedereen aan de hand is. Ik sta dicht bij de mensen, de drempels zijn laag en ik heb korte lijnen naar alles en iedereen op het eiland. In mijn vorige praktijken kwam die vrijheid en zelfstandigheid door alle wetjes en regeltjes zwaar onder druk te staan. Toch gaan we na drie jaar weer weg. Door de geïsoleerde positie van het eiland kan ik bijvoorbeeld nooit een dagje naar Guernsey, omdat ik bij spoedgevallen niet snel genoeg terug kan zijn. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het strand. De prachtige stranden hier liggen onder aan de rotsen. Het is een enorme klim om weer terug te komen. Ik kan dan onmogelijk snel naar een bevalling toe.
Hij heeft het democratiseringsproces van dichtbij gevolgd. In zijn praktijk ziet hij ook de schaduwkanten van het eilandbestaan. Het leven is harder geworden. Ouderen hebben niet meer de zekerheid dat hun kinderen hen zullen verzorgen. Niet iedereen blijft hier voor altijd wonen. Veel jongeren gaan naar Groot Brittannië. Sociale voorzieningen en pensioenen bestaan niet op Sark. Als je van een steiger valt, heb je pech. De gemeenschap en familie vingen je vroeger op. Het leven hier raakt steeds meer verweven met de buitenwereld. Er komen investeerders, het is ook onvermijdelijk. Mensen met eigen geld, die hier een huis kopen, die kunnen voor zichzelf zorgen. Maar ik maak schrijnende gevallen mee. Sark valt buiten elke dekking van de algemene Britse ziektekostenverzekering.
BRECQHOU
Een van die invloeden van de buitenwereld zijn in de ogen van de eilandbewoners de gebroeders David en Frederick Barclay. Beide broers, inmiddels de 70 gepasseerd, hebben hun vermogen verdiend in de aan- en verkoop van onroerend goed en kranten. In 1993 hebben zij het nabij gelegen privé eiland Brecqhou gekocht en er een gigantisch kasteel op gebouwd. Brecqhou heeft haar eigen postzegels, een eigen vloot en de inmiddels in de adelstand verheven eigenaren laten zich per helikopter vervoeren. Het oude erfrecht op Sark was strikt en rigide. De oudste zoon erfde alles om versnippering van de tenements te voorkomen. Met het oog op hun vier nakomelingen hebben de Barclay-Brothers met succes juridische gevechten gevoerd om het erfrecht te moderniseren. Van tijd tot tijd kopen de Barclay broers tenements en bedrijven op Sark op. De meeste bewoners voelen de hete adem van projectontwikkelaars in hun nek en vrezen dat hun onbedorven eiland en hun eigen huizen binnenkort verdwijnen onder de zoveelste golfbaan en dat een tweede Monaco zal ontstaan. Dat is voor veel mensen de reden om off the record met bezoekers te willen spreken. De macht van de eigenaren van Brecqhou zou ver reiken. En de meeste eilanders hebben geen geld om zich te verweren tegen dure advocaten en geldverslindende rechtszaken.
Een van de parlementsleden bevestigt dit. Hij wil liever anoniem blijven omdat hij naar zijn mening te vaak verkeerd is geciteerd. Mijn vrouw is zelfs bedreigd geworden. We zien de veranderingen met vertrouwen tegemoet. Iedereen die hier permanent woont, krijgt stemrecht. Lang waren wij in de ogen van de eilanders een van die rijken die hier grond kochten om te exploiteren. Wij zijn hier niet geboren, maar kwamen hier al jaren met onze ouders met vakantie. Gelukkig ziet de bevolking in dat wij van het eiland houden. Mijn vrouw en ik zijn hier zelfs verliefd geworden! Tijdens een vakantie nu al weer 42 jaar geleden. Na twee dagen heeft hij mijn ten huwelijk gevraagd, vult zijn vrouw aan. Toen we zes jaar geleden een stuk grond konden kopen, hebben we alles achter gelaten, alles bij elkaar geschraapt en zijn gegaan. Mijn man kan vanuit hier ook zijn consultancy werk doen. Het is op Sark niet mogelijk een hypotheek af te sluiten. Veel jonge mensen zijn gedwongen te huren of naar Groot Brittannië te gaan. Mijn man werkt momenteel aan een plan om het systeem van hypotheken toch mogelijk te maken op het eiland. Dat zou zeker een verbetering zijn voor vooral jonge mensen en ook om te voorkomen dat alles maar wordt opgekocht door bepaalde mensen die genoeg geld hebben! Een goede verstaander weet direct om wie het gaat. De vrouw kijkt naar haar tuin die afloopt naar de klippen. Het uitzicht is verpletterend. Een woest kleurenspel van blauwe zeegezichten, grijsgroene rotsen en lentegroene bosjes met duizenden narcissen. Krijsende meeuwen vliegen af en aan en aan de voet van de klippen spatten witte schuimkoppen op de rotsen uiteen. In de verte doemen de grijze kantelen van het kasteel van Brecqhou op.
Met het vallen van de avond wordt het snel donker op Sark. De oude vuurtoren werpt haar licht op de golven. Tractors vertonen zich niet meer. Een enkele vogel laat nog van zich horen. De zaklantaarns, onmisbaar voor iedereen die s avonds nog de deur uitgaat, zijn als dansende lichtpuntjes op de wandelpaden. Bij het naar huis gaan zet de Seneschal de klok weer twee minuten terug.
1 April: eeuwig en altijd de verjaardag van mijn vader, zo lang ik mij kan herinneren. Hij zou vandaag 81 zijn geworden! Ik eet altijd op de verjaardagen van mijn ouders taart met het gezin. Nigella is op pad om een verjaardagstaart te kopen. Vandaag voel ik me ook weer wat sterker en minder wee. Mijn rug blijft irritant. Als ik de hele dag met ingetrokken buik- en bilspieren loop, zit en sta, dan is de pijn af en toe weg.
Julius heeft met zijn vriend Martin in Combloux het hele chalet van thee en koffie met peper en zout voorzien...... Ik heb hem gewaarschuwd dat de dag nog heel lang is en dat er vast nog wel de nodige 1-april-wraak-acties zullen komen van de gedupeerden. Vandaag gaan ze weer skiën. Er ligt sneeuw, maar de temperatuur stijgt en het is bewolkt.
Ik ben vandaag met mijn schoonouders Arend en Theodora naar Kessel-lo geweest, het domein met eindeloze speeltuinen vlakbij Leuven. Benjamin en Alexandra vinden het daar altijd heerlijk. Ik ga nu een middagdutje doen. Ik probeer al een paar dagen mijn Sark reportage op het blog te krijgen, maar de foto bestanden zijn te zwaar, volgens de foutmelding.
Hoewel ik de verhalen van vriendinnen met hun tienerdochters ken, is het toch nog even slikken voor ons als we opeens belaagd worden door diverse jonge mannen die dingen naar een avondje uit met ons jongste dametje. Het is een komen en gaan van kapers op de kust. De meesten zijn ons onbekend en komen dus van verre. Ons huis lijkt wel omsingeld! De verliefden zijn een allegaartje van donker, bruin en gevlekt, klein of vet, kort- of langharig. Vurige ogen staren verwachtingsvol naar onze voordeur om er vervolgens schichtig van door te gaan wanneer Jan of ik de sleutel omdraait.
En de aanbedene zelf? Nog ietwat onder de indruk van al deze nieuwe aandacht van de laatste week, krijgt ze al snel de smaak te pakken en maakt zich de regels van hard to get snel meester. De ronkende Romeos scheuren voor ons huis langs. Zij heeft haar oog al laten vallen op een stoere bink. En met hem zet ze de bloementjes flink buiten. Totaal uitgeput van zoveel genot en met vlinders in haar buik komt ze dan weer naar huis. Soms ook zit ze met haar verovering als een bejaard stel op het houten bankje bij ons overdekte stoepje. Weer of geen weer. Eten doet ze nog steeds niet. Onze verliefde poes, Kapitein Cook, heeft het helemaal te pakken. Kronkelend en kirrend rolt ze zich op en valt in een diepe slaap in haar eigen mandje. Buiten brengt haar wederhelft maar weer eens een serenade ten gehore. Morgen is er weer een dag. Benjamin vindt het maar ingewikkeld dat er zoveel aanbidders zijn. Mam, met wie moet Cookie nu trouwen?
Ik heb altijd gedacht dat alleen katers krols kunnen zijn, maar weet inmiddels dat poezen ook diep uit hun keel roggelende geluiden kunnen voortbrengen. Poezen zijn net zo krols. Het concert dat de krolse buurtkaters samen met onze Cookie voortbrengen, overstemt bijna het geronk van de vliegtuigen ..
De anti-misselijkheidspillen, een strip voor drie dagen, hebben goed gewerkt. Nu ze op zijn, en ik weer de gewone gebruik, merk ik het verschil in kwaliteit. Volgende keer meer meevragen. De misselijkheid steekt toch weer de kop op. De dreun van de chemo merk ik vandaag, de vijfde dag. De hele dag het gevoel dat ik boven op een berg sta en net te weinig lucht krijg. De witte Pasen dit jaar in Tervuren, zou mij nog het idee kunnen geven dat ik ook daadwerkelijk in de Alpen ben. Het aantal witte en rode bloedcellen is min of meer op zijn laagste punt. En een hele irritante klemmende zenuw in mijn been en rug doet mijn. Mijn arts denkt aan een beginnende hernia. Ik kan dat er gewoon niet bijhebben. Morgen ga ik beginnen met kine/fysio.
Jan en Julius gaan volgend weekend skiën in Combloux. Julius telt de dagen tot zijn tiende verjaardag en heeft alvast Indisch eten besteld. Ik ben altijd erg tevreden dat na al die jaren de kinderen van Indisch eten en skiën houden. De aanhouder wint. Heet eten en kunstjes doen in de vrieskou: ze vinden het écht leuk!
