Ik maakte in april een interview met onze kinderen. De aanleiding was een interview van een moeder, die ik nauwelijks ken, die haar 9-jarige tweeling had ondervraagd toen bij haar borstkanker werd geconstateerd. Het is een gekke gewaarwording om met je kinderen te communiceren en over jezelf in de derde persoon enkelvoud te praten. De dynamiek is totaal anders. Het is verrassend, verhelderend en verrijkend. Ik ben geneigd te denken dat deze 'taktiek' voor zeer veel onderwerpen van toepassing kan zijn. Leuke en serieuze. Het viel mij op dat vooral Alexandra echt uitgebreid aan mij ging vertellen - alsof ik een interviewer was - terwijl Benjamin na een tijdje riep: 'Maar Mama, dat ben jij toch zelf?'
TENDER ARMS, een nieuw vrouwentijdschrift op Internet.
Vanaf 1 april 2009 is www.tenderarms.nl online. Een site voor vrouwen met kanker, of specifieker
gezegd, voor de vrouw achter kanker. Tender Arms geeft informatie over de
dagelijkse en sociale aspecten van kanker. Je kunt er ervaringen uitwisselen
met lotgenoten en vragen stellen waar anderen op kunnen reageren. 'Toen een van
mijn vriendinnen borstkanker kreeg, is bij mij het idee ontstaan voor deze
nieuwe site', zegt oprichtster Jane Demmer (39)
'Ik was twintig toen mijn vader overleed. Darmkanker. Ik ben niet bang dat ik
het ook krijg, maar de impact die het heeft gehad, zit in mijn systeem. Zowel
in mijn ziel als in mijn lichaam. Toen kreeg Esther, een van mijn oudste
vriendinnen, eind 2008 borstkanker. De schrik was enorm groot. Dat iemand in
mijn direct omgeving kanker kreeg, dat kon ik niet bevatten. Het is niet alleen
meer de generatie boven mij, nee, het treft nu ook mijn eigen leeftijdgenoten'.
In korte tijd komt er veel op Esther af. Samen met Jane bespreekt ze veel
aspecten die bij kanker en de behandeling horen. 'Wat als je kaal wordt? Hoe
vertel je het aan je kinderen? Wat gebeurt er met je relatie?', somt Jane enkele
vragen op. 'Ik ben begonnen daar over te lezen. Ik merkte tijdens het
verzamelen van alle informatie, dat ik voor een deel ook bezig was met de
verwerking van mijn eigen verdriet en ervaring uit het verleden. Het viel me op
hoeveel informatie er op het net te vinden is. Vooral op het medische vlak. Het
risico bestaat dat het niet meer overzichtelijk is'.
Meer en meer begon het idee te ontstaan dat er behoefte was aan een site die de
bezoeker als een tijdschrift ervaart. Met specifieke onderwerpen die de
vrouwelijke mens raken. Make-up, pruiken, relaties en kinderen. Ervaringen van
anderen. De vrouw met en achter kanker is een duidelijke doelgroep met
afgebakende informatie. 'Maar, ik sluit mannen niet uit hoor!' merkt Jane lachend op.
De site is inmiddels vier maanden operationeel. Langzaamaan begint het
bezoekersaantal op te lopen. Op dit moment is het een niet-commerciële bron van
informatie. Er is geen budget. In de toekomst zou dit kunnen veranderen wanneer
adverteerders zich melden. 'Ik heb www.tenderarms.nl gebouwd en breng de website via-via onder
de aandacht. Ik ga er vanuit', zegt Jane, 'dat de bezoekers met hun vragen en
antwoorden - verhalen, ervaringen, tips - de site vanzelf vullen. Als blijkt
dat er veel vragen over een bepaald onderwerp bestaan, waar weinig tot geen
antwoord van de bezoekers op komt, dan benader ik een specialist voor een
interview over dit speciale onderwerp om zo de vragenstellers tegemoet te
komen'.
Binnenkort start Jane een uitgebreide mediacampagne. Totdat moment doet ze een
beroep op haar vrienden, familie en bekenden om de site door te
sturen. Het is helaas tegenwoordig bijna ondenkbaar dat mensen in hun directe
omgeving niet een familielid of vriendin hebben die strijdt tegen kanker.
'Alle input op de site is welkom! Het begint
goed te lopen en ik droom stiekem al een beetje van een Engelse versie van
Tender Arms', besluit Jane. 'Maar dat is nog toekomstmuziek, ik weet het!'
Voor meer informatie, vragen of opmerkingen, mail naar info@tenderarms.nl
Waarom lukt inpakken toch pas echt op de allerlaatste dag???
Het zij zo. En de tuin opgeruimd, de bureaus, te veel boeken mee, maar ik vind het zo lekker om pas ter plekke te bedenken welk boek ik wil lezen, tennisspullen, bergwandeloutifts, warme kleren, zwemspullen etc.
Morgen gaan we eerst naar de Vogezen om Lara op te halen en rijden dan door naar La Residence. www.la-residence.com. Zaterdagochtend door naar Wengen.
De Kaag was een minivakantie in de vakantie. Alex komt ook in de loop van de zondagmiddag. Onze intrek genomen voor twee dagen in hotel Orion. Heerlijk aan het water, gegeten met de ouders van Jan bij Het Kompas. Maandag de hele dag op het water en koffie gedronken bij Simon in de woonboot. Lekker gehangen en geslapen in en rondom de boot en gekanoed. 's Avonds kwamen de ouders van Jan weer met een picnic op het ministrandje. Dinsdag, 4 augustus, wederom stralend weer en wat meer wind. De sterfdag van mijn moeder. Na dertien jaar is het niet meer het eerste waar ik aan denk als ik wakker wordt. Het is wel altijd fijn als het mooi weer is. Dat was het toen ook. In de boot, ergens halverwege de ochtend als ik met mijn zusje en gezin in de boot zit, bedenk ik mij weer hoe de handen en huid van Alex op die van mijn moeder lijken. We hebben het er over. Ik kan mijn moeder bijna waarnemen, alsof ze vlakbij ons in de boot zit en ik haar kan zien lachen. Ik kijk over de rand van onze valk en zie een zeilboot vlakbij ons overstag gaan. De naam van deze boot? MAMA. Tja, ik vind dat altijd wel wonderlijk, een soort signaaltjes. Bij terugkomst bij de verhuur, valt mij op dat ze daar net zo'n hond hebben als mijn ouders vroeger.
Aan het eind van de ochtend kwamen onze vrienden uit Boston waar we tijdens de sabbatical van Jan hebben gelogeerd. De rest van de dag in en op het water doorgebracht en tussen alle bedrijven door geprobeerd bij te kletsen. Samen met vriendin M. aan het eind van de dag weer neergestreken in het Kompas. Heel gezellig en te kort.
Vandaag nummer 18 gekregen! Net terug van het ziekenhuis. Omdat ik in Nederland was geweest en gisteravond pas heel laat terug was, heb ik vanmorgen vroeg bloed geprikt, was tegen kwart voor elf uur weer thuis om in te pakken, en hoorde in de loop van de ochtend dat het doorging. Alexandra is nog in Frankrijk en Julius is na de Kaag in Voorschoten gebleven bij zijn grote vriend Ph.
Na de lunch op pad met buurman J. die nadat hij mij had afgezet bij het ziekenhuis doorging naar het andere Leuvense ziekenhuis om zijn vrouw R. op te halen die gelukkig vandaag weer naar huis gaat!! Iets na tweeën ging chemo nummer 18 van start.
Om 18h20 trok de verpleegkundige de naald uit de portocath en was ik klaar!!!!!! Jan en Benjamin waren inmiddels gekomen om mij op te halen en verrasten mij met een nieuwe aanwinst voor mijn Pandora-armband, een kroon! Superblij mee.
Goed de chemo overleefd. Gebracht en gehaald door buurvrouwvriendin uit de oude straat. Jan ging naar Zeeland om alle kinderen weer op te halen en nam Julius ook mee. Ik durf nu ook echt te denken dat we met vakantie gaan en dankzij de EPO en ijzer blijft mijn HB hoog en loop ik niet hijgend de trap meer op.
Donderdag gegeten bij Maggie. De kinderen logeren her en der en ondertussen pak ik tassen in. Voor eens lijkt het te gaan lukken: niet last minute in te pakken!
Morgen maken we een start met een minivakantie aan de De Kaag. De jongens gaan mee; Lara gaat met haar Vreelandse vriendinnen naar Frankrijk, bij hun grootvader logeren. Wij zitten in een hotelletje op Kaageiland met een boot. Dinsdagavond weer terug.
Gisteravond weer terug uit Zeeland. Alle soorten weer meegemaakt! Op de fiets, in de strandtent met heel veel regen en storm, naar de jeugdherberg - spelletjes terwijl de regen raast - en weer op pad met de fietsen naar restaurant De Westkaap tussen Domburg en Westkappelle in. (Ik was de bezemwagen met niet-fietsend nichtje, en daar was ik heel blij mee. De winds was erg sterk en het laatste stuk is steil!) Spectaculair zicht op woeste zee, beukende golven en gigantische tankers en grotevaartschepen die redelijk dichtbij langsvaren. www.westkaap.nl. Geen speeltuin of kinderhoekje, maar met onze karavaan ging het eigenlijk prima; en het eten is erg goed.
De hele familie met Alexandra en Benjamin ging daarna terug naar de jeugdherberg. Julius en ik kropen na nog een kop thee bij een van mijn ooms en tantes, in onze slaapzakken in het huis van BVI. 's Ochtends ontbijt bij bakker Vader, terwijl het dorpje Oostkapelle langzaam wakker werd en de bedrijvigheid op straat voor even deed denken aan dezelfde taferelen maar dan aan de kust van ieder Mediteraans kustplaatsje op dit moment. En de blauwe lucht begon door te komen met een heerlijke lange stranddag tot gevolg. 's Avonds weer terug met Julius en de plaatselijk take away Thai bezocht met Jan.
En vandaag weer iets heel anders op het programma, maar wel de een-na-laatste: chemo!
Vandaag ga ik Benjamin en Alexandra naar Domburg brengen, samen met Julius. De jongsten blijven tot woensdag in de Stay OK - de vroegere jeugdherberg - http://www.stayokay.com/index.php?pageID=3207&hostelID=356030 met de broer van Jan en gezin, die een medaille verdienen. Die zijn na Boerenbed bij ons een dagje neergestreken na te veel regen op de laatste dag, een zenuwbehandeling bij de Limburgse tandarts en een zieke Alexandra die kampte met een buikvirus. Dan is een camping net te veel van het goede en is Tervuren een goede pitt stop. Vrijdag hebben we ze uitgezwaaid en was het gezin sinds lange tijd weer eens compleet. Alex ging zaterdag weer naar Amsterdam om vandaag met Mimi met vakantie te gaan. Met een hele sombere zaterdag, waarbij mijn moraal niet boven nul leek te komen, is het weekend toch goed geeindigd met een film in de buitenlucht, zittend op onze nieuwe loungeset (die al mijn vriendinnen ook in de tuin hebben staan - of willen). Het is gewoon een kamer erbij! 'Eight Below', van Walt Disney stond op het programma. Huilen! Maar mooie film.
Geen EPO en ijzer meer nodig voor morgen. HB-waarde weer 12 en dat merk ik ook. Meer adem. Nummer 16 gaat door. Vandaag vrije dag in België. Met Alex wat tafels verschoven en het huis iets anders ingericht, een item van zo'n to-do-lijstje dat al 2 jaar oud is en nooit kleiner wordt.....
Ik ben nog steeds aan het bijkomen van het bezoek aan Plopsaland, of gewoon de chemo's die aan het eind van de rit zwaarder vallen. Julius is terug uit zijn zeilkamp; is zojuist total loss zonder protest naar bed gegaan terwijl het nog niet eens 20h30 is. Gisterenmiddag hebben Jan en ik de andere twee naar Het Betere Boerenbed gebracht, in Beesel, waar ze bij Jans broer en zijn gezin een week vertoeven. http://www.boerenbed.nl/?url=http://www.boerenbed.nl/farms/beesel.html Benjamin en Alexandra waren helemaal uitgelaten om weer met hun neefje en nichtje te kunnen spelen. De jongens slapen in de bedstee en Alexandra is als een moedertje voor haar driejarige nichtje. Waanzinnig mooie ligging, midden in de velden en omringd door een moestuin met lang vergeten kruiden en groeten. Het Indisch eten, dat we hadden afgehaald bij het plaatselijke Oriëntale Wokparadijs, was niet te eten.
Benjamin en Alexandra mochten iets leuks uitkiezen voor vandaag. En na bijna acht jaar in België te hebben gewoond, was ik nog nooit naar het land van de beroemde kabouter geweest. Ik ben sowieso geen pretparkenmens. En de keus viel dus op Plopsaland. Samen met Alex - en zonder Julius die op zeikamp is in Zeeland - vertrokken we vroeg. Jan wenste ons nog veel sterkte toe met deze onderneming tussen al die duizenden mensen. En duizenden dat waren het er, maar gelukkig niet een topdag voor het pretpark. Op de druktste dag van het jaar, in de zomer, komen er wel 16.000 mensen naar de attracties. Onvoorstelbaar veel. Vandaag was het volgens de staff, lekker rustig.
Lekker rustig betekent een minuut of 10 wachten bij de verschillende draaimolens, treintjes, (acht)banen en waterspelen. Entree wordt betaald aan de hand van lichaamslengte. Je begrijpt, lange kinderen, dus volle pond, maar ze mochten dan ook overal in. Al mijn twijfel en vraagtekens bij Plopsaland heb ik herzien. Prachtig aangelegde paden, super attracties, ruimte, veel bloemen en opvallend aardige en meedenkende staff.
Voor ieder wat wils. Van peuters in kleine bootjes in ondiep water, tot vaders alleen in een woest ronddraaiende raket in een wild-water-setting. In sommige gevallen waren Alex en ik de spelbreker omdat we het gewoon niet durfden! De dag was wel enigszins grensverleggend, omdat ik toch in de boomstam ben gegaan, samen met Alexandra, en een heuse waterbaan ben afgegaan. Maar nooit, nooit, zal ik het een aangenaam gevoel gaan vinden om zo net over de rand een diepte in te duiken. Ik schat dat we gewoon horizontaal naar beneden gingen. De foto's, gemaakt door de in de rotsen verstopte camera, toonden mij met een van angst en ontzetting verwrongen gezicht. http://www.plopsafansite.be/DePanne/attr/017.htm Het hoogtepunt van de dag voor Alexandra en Benjamin waren de Dansende Fonteinen, het waterspel vlakbij de uitgang. Vanuit de tegels schieten op verschillende plaatsen waterstralen omhoog. Je kunt er tussendoor rennen, maar de mijnen springen in de fonteintjes. Zeiknat, maar dolgelukkig.
Mijn favoriet is een ritje in de koffiekopjes! http://www.plopsafansite.be/DePanne/attr/035.htm De draaierigheid die ik erna ervaar, maakt me net niet misselijk. Dat bewaar ik voor de chemokuur, die morgen weer doorgaat! Nummer 15.
Hulde aan de ouders van Jan! De afgelopen twee weken hebben mijn schoonouders het reilen en zeilen in ons huis draaiend gehouden. 'Het inwonend echtpaar' zoals zij zichzelf noemen, zorgde van maandag tot vrijdag voor de was, afwas en strijk. Daarnaast werd er iedere dag voor zeven personen gekookt! Tussen de bedrijven door ook nog alle logistiek rondom de laatste schoolweken, de brooddozen, speelafspraken, laatste tennis- en pianolessen en ga zo maar door. En gewoon gezellig. Ze hebben ons enorm geholpen. Applaus!
Een tijdje geleden interviewde ik Vera van Renterhgem. De Vlaamse auteur debuteerde met het boek Giftig. (Zie eerder op mijn blog).
Sinds eind juni ligt haar nieuwste uitgave in de boekwinkel. COKE, uitgegeven bij Clavis. Ik stuur haar aankondiging hierbij door.
Ik heb een portie coke klaarliggen. Lekker snuiven, de geur van een nieuw boek.
Ja, 't is zover. Het nieuwe boek, getiteld 'Coke' (uitgeverij Clavis)
is vanaf nu verkrijgbaar in de boekhandel. Het is bestemd voor
jongeren 15+ (maar jonger en veel ouder kan eigenlijk ook).
Het is voor
mij een fantastische hulp als mensen helpen met de bekendmaking.
Alvast van harte bedankt!
Warme groet,
Vera Van Renterghem
Fazantenlaan 13
3050 Oud-heverlee
Vandaag nummer 13!!! Ik had mij gisteren stiekem wel verheugd op een week uitstel om bij te komen van keelontsteking en volgende week weer wat sterker aan de start te verschijnen. Maar nu heb ik besloten om te gaan en dat voelt goed. En wellicht krijg ik wat EPO erbij... Ja, ook ik doe daar dus aan mee en kan nooit meer meedoen aan de Tour!
Tien, negen, acht, zeven..... het aftellen is begonnen.
Dinsdag, 10h45.
Nog vijf kwartier relatieve rust en dan beginnen de Belgische scholen aan de zomervakantie.
Twee maanden!!!
Onlangs alles heb ik daar echt zin in. Geen gestress in de ochtend, lekkere pyamadagjes, films kijken op het grote scherm en met dit mooie weer zelfs buiten op het terras. Stages, logeerpartijen en eind augustus met vakantie. En waarschijnlijk de 20.000e pageview op mijn blog!
Ik heb Julius, Alexandra en Benjamin een boek beloofd als ze het hele jaar geen luizen zouden hebben. En zo geschiedde. Niet dat zij daar zelf heel veel aan hebben kunnen doen, maar de door mij min of meer opgedrongen luizenjas, www. bugbag.nl, heeft misschien toch luizenleed voorkomen. Maar zoals wel vaker, als niet alle kinderen een luizenjas hebben - en dat is een groot verschil met Nederlandse scholen - voelt een kind zich zo overdreven en buiten de boot vallen door wel 'zo'n stom overdreven ding' te gebruiken. Dit hele jaar waren onze luizenjassen de enige op school.....en heeft alleen Benjamin hem elke dag gebruikt!
zou ik Ton de Wit willen
toeroepen. In 'is er hoop', de nieuwste roman van Renate Dorrestein,
die ik op dit moment lees, krijgen de hoofdpersonen deze krachttermen
voortdurend naar hun hoofd geslingerd. Hoofden met haar, dat wel.
Ton de Wit, hoofdredacteur van het Nederlandse blad Party, plaatst
deze week een kale Sylvie van der Vaart op de cover van het blad. Blad?
Zelfs roddelblad is te veel eer voor dit stapeltje pulp. Ik zou er de
papierbak nog niet mee durven vullen.
Sylvie van der Vaart begint binnenkort een chemokuur nadat bij
haar borstkanker werd geconstateerd. Met wat voor argument verzint de hoofdredacteur het om zonder toestemming een foto van de Nederlandse
presentatrice te photoshoppen? Haar blonde lokken werden vakkundig
gedeleted en een kaal hoofdje bleef over. Smakeloos! Een vulgaire en laakbare manier om de verkoopcijfers op te
krikken.
Informatief? Nieuwswaarde? Heeft niet iedereen tegenwoordig van dichtbij meegemaakt wat chemotherapie een familielid, geliefde of bekende kan aandoen?
Hou zit dat bij jou Ton? Geen moeder, zus,
dochter, vrouw of vriend(in) zien balen of ineenkrimpen wanneer de eerste
haren gingen uitvallen? Niet meegemaakt hoe iemand huilend bij de kapper zit om het hoofd te laten kaalscheren
omdat de pruik dan goed past? Shame on you!
Inmiddels overweegt Sylvie juridische stappen tegen het blad en zijn hoofdredacteur.
Beste Sylvie, 'Pluk hem helemaal kaal!'
En voor wat betreft het vodje Party: 'Ctrl+Alt+Delete!'
Ja, het staat er écht, PLOPSALAND. 
