Benjamin en Alexandra mochten iets leuks uitkiezen voor vandaag. En na bijna acht jaar in België te hebben gewoond, was ik nog nooit naar het land van de beroemde kabouter geweest. Ik ben sowieso geen pretparkenmens. En de keus viel dus op Plopsaland. Samen met Alex - en zonder Julius die op zeikamp is in Zeeland - vertrokken we vroeg. Jan wenste ons nog veel sterkte toe met deze onderneming tussen al die duizenden mensen. En duizenden dat waren het er, maar gelukkig niet een topdag voor het pretpark. Op de druktste dag van het jaar, in de zomer, komen er wel 16.000 mensen naar de attracties. Onvoorstelbaar veel. Vandaag was het volgens de staff, lekker rustig.
Lekker rustig betekent een minuut of 10 wachten bij de verschillende draaimolens, treintjes, (acht)banen en waterspelen. Entree wordt betaald aan de hand van lichaamslengte. Je begrijpt, lange kinderen, dus volle pond, maar ze mochten dan ook overal in. Al mijn twijfel en vraagtekens bij Plopsaland heb ik herzien. Prachtig aangelegde paden, super attracties, ruimte, veel bloemen en opvallend aardige en meedenkende staff.
Voor ieder wat wils. Van peuters in kleine bootjes in ondiep water, tot vaders alleen in een woest ronddraaiende raket in een wild-water-setting. In sommige gevallen waren Alex en ik de spelbreker omdat we het gewoon niet durfden! De dag was wel enigszins grensverleggend, omdat ik toch in de boomstam ben gegaan, samen met Alexandra, en een heuse waterbaan ben afgegaan. Maar nooit, nooit, zal ik het een aangenaam gevoel gaan vinden om zo net over de rand een diepte in te duiken. Ik schat dat we gewoon horizontaal naar beneden gingen. De foto's, gemaakt door de in de rotsen verstopte camera, toonden mij met een van angst en ontzetting verwrongen gezicht. http://www.plopsafansite.be/DePanne/attr/017.htm Het hoogtepunt van de dag voor Alexandra en Benjamin waren de Dansende Fonteinen, het waterspel vlakbij de uitgang. Vanuit de tegels schieten op verschillende plaatsen waterstralen omhoog. Je kunt er tussendoor rennen, maar de mijnen springen in de fonteintjes. Zeiknat, maar dolgelukkig.
Mijn favoriet is een ritje in de koffiekopjes! http://www.plopsafansite.be/DePanne/attr/035.htm De draaierigheid die ik erna ervaar, maakt me net niet misselijk. Dat bewaar ik voor de chemokuur, die morgen weer doorgaat! Nummer 15.
Hulde aan de ouders van Jan! De afgelopen twee weken hebben mijn schoonouders het reilen en zeilen in ons huis draaiend gehouden. 'Het inwonend echtpaar' zoals zij zichzelf noemen, zorgde van maandag tot vrijdag voor de was, afwas en strijk. Daarnaast werd er iedere dag voor zeven personen gekookt! Tussen de bedrijven door ook nog alle logistiek rondom de laatste schoolweken, de brooddozen, speelafspraken, laatste tennis- en pianolessen en ga zo maar door. En gewoon gezellig. Ze hebben ons enorm geholpen. Applaus!
Een tijdje geleden interviewde ik Vera van Renterhgem. De Vlaamse auteur debuteerde met het boek Giftig. (Zie eerder op mijn blog).
Sinds eind juni ligt haar nieuwste uitgave in de boekwinkel. COKE, uitgegeven bij Clavis. Ik stuur haar aankondiging hierbij door.
Ik heb een portie coke klaarliggen. Lekker snuiven, de geur van een nieuw boek.
Ja, 't is zover. Het nieuwe boek, getiteld 'Coke' (uitgeverij Clavis)
is vanaf nu verkrijgbaar in de boekhandel. Het is bestemd voor
jongeren 15+ (maar jonger en veel ouder kan eigenlijk ook).
Het is voor
mij een fantastische hulp als mensen helpen met de bekendmaking.
Alvast van harte bedankt!
Warme groet,
Vera Van Renterghem
Fazantenlaan 13
3050 Oud-heverlee
Vandaag nummer 13!!! Ik had mij gisteren stiekem wel verheugd op een week uitstel om bij te komen van keelontsteking en volgende week weer wat sterker aan de start te verschijnen. Maar nu heb ik besloten om te gaan en dat voelt goed. En wellicht krijg ik wat EPO erbij... Ja, ook ik doe daar dus aan mee en kan nooit meer meedoen aan de Tour!
Tien, negen, acht, zeven..... het aftellen is begonnen.
Dinsdag, 10h45.
Nog vijf kwartier relatieve rust en dan beginnen de Belgische scholen aan de zomervakantie.
Twee maanden!!!
Onlangs alles heb ik daar echt zin in. Geen gestress in de ochtend, lekkere pyamadagjes, films kijken op het grote scherm en met dit mooie weer zelfs buiten op het terras. Stages, logeerpartijen en eind augustus met vakantie. En waarschijnlijk de 20.000e pageview op mijn blog!
Ik heb Julius, Alexandra en Benjamin een boek beloofd als ze het hele jaar geen luizen zouden hebben. En zo geschiedde. Niet dat zij daar zelf heel veel aan hebben kunnen doen, maar de door mij min of meer opgedrongen luizenjas, www. bugbag.nl, heeft misschien toch luizenleed voorkomen. Maar zoals wel vaker, als niet alle kinderen een luizenjas hebben - en dat is een groot verschil met Nederlandse scholen - voelt een kind zich zo overdreven en buiten de boot vallen door wel 'zo'n stom overdreven ding' te gebruiken. Dit hele jaar waren onze luizenjassen de enige op school.....en heeft alleen Benjamin hem elke dag gebruikt!
zou ik Ton de Wit willen
toeroepen. In 'is er hoop', de nieuwste roman van Renate Dorrestein,
die ik op dit moment lees, krijgen de hoofdpersonen deze krachttermen
voortdurend naar hun hoofd geslingerd. Hoofden met haar, dat wel.
Ton de Wit, hoofdredacteur van het Nederlandse blad Party, plaatst
deze week een kale Sylvie van der Vaart op de cover van het blad. Blad?
Zelfs roddelblad is te veel eer voor dit stapeltje pulp. Ik zou er de
papierbak nog niet mee durven vullen.
Sylvie van der Vaart begint binnenkort een chemokuur nadat bij
haar borstkanker werd geconstateerd. Met wat voor argument verzint de hoofdredacteur het om zonder toestemming een foto van de Nederlandse
presentatrice te photoshoppen? Haar blonde lokken werden vakkundig
gedeleted en een kaal hoofdje bleef over. Smakeloos! Een vulgaire en laakbare manier om de verkoopcijfers op te
krikken.
Informatief? Nieuwswaarde? Heeft niet iedereen tegenwoordig van dichtbij meegemaakt wat chemotherapie een familielid, geliefde of bekende kan aandoen?
Hou zit dat bij jou Ton? Geen moeder, zus,
dochter, vrouw of vriend(in) zien balen of ineenkrimpen wanneer de eerste
haren gingen uitvallen? Niet meegemaakt hoe iemand huilend bij de kapper zit om het hoofd te laten kaalscheren
omdat de pruik dan goed past? Shame on you!
Inmiddels overweegt Sylvie juridische stappen tegen het blad en zijn hoofdredacteur.
Beste Sylvie, 'Pluk hem helemaal kaal!'
En voor wat betreft het vodje Party: 'Ctrl+Alt+Delete!'
Sabine Wisman, schrijfster in hart en nieren, schreef het boek 'Hoera, ik ben geen perfecte moeder'. Vraag jij je soms af of je wel de perfecte moeder bent?
Zie hier haar eigen aankondiging. (Ik heb het boek nog niet gelezen).
''Lieve mamas van Nederland,
Een uitermate geschikt boek voor komende vakantie: Hoera, ik ben geen perfecte moeder. Op columnachtige
wijze geschreven door mij, Sabine Wisman. Over de meest uiteenlopende ervaringen. Recht
voor zijn raap. Herkenbaar en humoristisch.
Iedereen is de perfecte moeder voordat
ze kinderen heeft.
Een fantastische baan, het opvoeden
fluitend doen en een boeiend sociaal leven. Plus er altijd goed uitzien en je
vent geen seconde uit je liefhebbende hart verliezen. Tuurlijk moeders,
hallucineer gerust verder.
Een schoonmaakster is goedkoper dan een
scheiding.
Vanaf nu te koop voor 12,95 bij alle boekhandels. Al weg?
Dan daar eenvoudig en snel te bestellen (ISBN nummer boek: 978-90-491-0227-2).
Ook te koop bij alle internetboekhandels. Bij Bol: voor
17.00 uur besteld, de volgende dag in huis http://www.bol.com/nl/. Of www.bruna.nl.
Stuur dit bericht vooral door naar andere moeders. Doen.
Laat de buzz maar op gang komen!''
Vorige week dinsdag zijn Alexandra en ik naar Gent geweest in het kader van onze moeder dochter dag. Met afwisselend mooi weer en paarse donderwolken starten we bij het museum SMAK www.smak.be. Niet te groot, apart - zeker hedendaags - met ontzettend veel tv- en videoapparatuur en visuele grapjes. Leuk om te zien, maar niet voor in huis, is onze conclusie. (Bij ons hangt na twee jaar nog vrij weinig aan de muur.....).
Vervolgens de universiteitstuin ingedoken, die vlak achter het museum ligt en verstoppertje gespeeld in de rotstuin. Een omweg via de apotheek. Om te slapen slik ik een overdosis aan melatonine en die pillen worden gemaakt in Gent, op recept van mijn ortho-arts. Met de pillen op zak gaan we op zoek naar een lunchtentje en volgen via een plattegrondje de weg naar het centrum.
Nietsvermoedend bij het eerste raam, zoals je wel vaker al wandelend en kletsend eventuele winkels of resto's bekijkt, staar ik in het gezicht van een vrouw van mijn eigen leeftijd, op een barkruk in bikini. We waren in de rosse buurt beland! Wat ben ik toch een wereldreiziger... Oh, dan voel ik me zo genant en een voyeur en krijg plaatsvervangend schuld- of schaamtegevoel. Loop ik daar lekker met mijn dochter op een doordeweekse dag. Wat een andere wereld aan de achterkant van het raamkozijn. Aan de andere kant wekt het ook een nieuwsgierigheid in mij op. Hoe is deze vrouw daar terecht gekomen? Heeft ze dromen? Is het allemaal even shit wat haar overkomt? Zo'n 'interview' zit als een mental note in mijn achterhoofd opgeslagen. Wie weet, op een ander moment.
Alexandra heeft dat niet door en pas als we de straat doorzijn vertel ik het haar (laf). Maar goed, het is ook een onderwerp dat nog niet in al zijn finesses bekend is en het verdwijnt naar de achtergrond en bovendien, ik wilde toch echt niet met z'n tweetjes voor zo'n raam gaan staan en turen. Vijfhonder meter verderop zitten we dan weer opeens in het hart van de stad, met een wirrelwarrel van toeristen, studenten en de werkenden die lunch buiten de deur. Lekkere broodjes en allebei aan de koffie verkeerd DECA. Het is echt genieten met z'n twee.
Getipt door een vriendin om een boottochtje te maken, lukt het ons om tussen de buien door in een open bootje door de stad te varen. Gids vertelt de ins en outs en het is heerlijk om door het water te glijden met een warme zon op ons hoofd. Veel Middeleeuwse verhalen en dito informatie over de gebouwen om ons heen. Prachtige binnenstad en indrukwekkend om Gent vanaf het water te aanschouwen.
Er is zoiets als een thuisfront dat ons roept maar niet nadat we ons nog tegoed hebben gedaan - en kunnen opdrogen - aan de borrel in Cafe Theatre. In het gebouw van de Opera ondergebracht. www. cafetheatre.be. Geen kleine prijzen, maar absoluut een lekker cafe om de dag te eindigen en voor Alexandra heel belangrijk en nieuw: we krijgen gewoon een soort chips erbij! De regen op de terugweg is fenomenaal. De snelweg staat blank hetgeen resulteert in de file der files. Twee uur later zijn we thuis. Maar: giga goed in Gent geweest!
Totaal ingemaakt met tennis vanmorgen. Nu in mijn bed met infuus ernaast.
Ik heb de kids beloofd om in de maand juni een dag met mij op stap te gaan. Benjamin beet de spits af twee weken geleden. Wensen? Oh, te over. 'Lunchen met papa in het park (bij zijn werk in Brussel, S), kermis, dubbeldekker door de stad en Technopolis.' Dit laatste is het leukste museum voor kinderen op het gebied van uitvindingen en techniek. In Mechelen. Tegen lunchtijd bleek al snel dat het museum te leuk was voor één ochtend en redelijk rustig omdat er behalve klassen geen bezoekers waren. Lunch werd daarom veranderd qua locatie en tussen de hamburgers en frites, hebben we in Technopolis gegeten. A la IKEA, balletjes in rode saus, frites en appelmoes. Het laatste had Benjamin vriendelijk verzocht aan de opschepper, achterwege te laten......
Dus in de middag hebben we nog allerlei proeven gedaan. De absolute hit was 'lopen op de maan'. Niet geheel toevallig, lijkt mij, in de week dat Frank De Winne gelanceerd is naar het ISS in de ruimte. De Belgische astronaut zal het International Space Station gedurende zes maanden bemannen. Afhankelijk van je gewicht - tussen 24 kg en 90 kg! - krijg je van een medewerker van Technopolis een harnas aan. De opwaartse kracht die in de stellage verwerkt zit, waar ik overigens niets van begrijp, maakt dat je je minder zwaar voelt, bijna een gewichtsloosheid. De kracht van de zwaartekracht wordt met een factor zes verminderd. Het is super om te doen. Je springt omhoog en voelt je echt zweven. Benjamin en ik hebben dit wel drie keer gedaan.
Ik heb gewoon aan de school verteld dat ik de laatste maanden niet veel tijd met de kinderen heb kunnen doorbrengen en dat ik het daarom heel belangrijk vind om quality time met hen te creëren. De school waardeert de openheid, maar officieel zijn ze natuurlijk ziek - en we hadden nog voor elk kind een ziektebriefje......
Verder is alles hier in rep en roer over de verkiezing en ik doe (weer) een poging om de verschillende partijen en gewestelijke regeringen te begrijpen en wat dit wel of niet voor invloed heeft voor de bestuurders op federaal niveau. Het is zo ontzettend ingewikkeld!!
Morgen en vrijdag rust in hoofdletters op het programma. Ben redelijk gaar, maar OK.
Morgen gaat de chemo door. Nummer 10! Als het weer meezit, ga ik eerst nog tennissen, maar het hoost hier non-stop en de voorspellingen zijn heel slecht.
Bij de laatste chemo werd een scan gemaakt en de uitslag bevestigt de daling van de tumormarker. Het tumorweefsel slinkt!!! Dat is het beste nieuws dat ik kan krijgen. Nog 9 chemo's te gaan: ik ben op de helft!
Ja, het staat er écht, PLOPSALAND. 
Sabine Wisman, schrijfster in hart en nieren, schreef het boek 'Hoera, ik ben geen perfecte moeder'. Vraag jij je soms af of je wel de perfecte moeder bent? 
