DE HOUTDUIFxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In de vrije natuur is er ook een duif te ontdekken: de houtduif, of bosduif. In sommige streken spreekt men ook van een valduif.

Men hoort ze  met haar zacht gekoer op veld en in het bos.

Voor de boer is deze onschuldig uitziende duif ( men zegt zelfs: wat een onnozele duif) wel een echte vijand.

In het park eten ze het toegeworpen brood. Maar op de velden! Ze eten granen, aardappelen, bieten, erwten en groenten Vooral tijdens de wintermaanden bestormen ze de velden waar de  granen pas ingezaaid zijn.

Vinden ze geen rijk gedekte tafel op de velden dan eten ze: klimopbessen, eikels en onkruidzaden.

Er wordt aardig op duiven geschoten. Maar daardoor mindert de populatie niet wezenlijk.

Enkel een zeer strenge winter kan invloed hebben op de populatie.

Het nest is een dun maar stevig platform tussen de boomtakken.Men ziet soms de eieren liggen van onder uit. Er zijn drie legsels per jaar.

De jonge, pas uitgekomen ,duiven zijn eerst ongeveer naakt maar toch met wat geelachtig dons bedekt. Tijdens de 29 – 35 dagen die ze in het nest verblijven zullen ze hun grijs verenkleed ontwikkelen.

Een goed herkenningsteken van de houtduif is de witte boord in de nek.

Als je tijdens de wandeling deze mooie vogels ziet, observeer hem dan. Je zal dan zien hoe plechtstatig hij over het veld of de wei kan stappen.

EEN VERHAAL

U denkt dat de duif roekoe, roekoe roept. Maar als u goed luistert, hoort u dat hij iets anders zegt. Wat hij roept en hoe dat zo gekomen is, leest u in dit oude verhaal over de Ark van Noach. En dan begrijpt u ook waarom de duif sindsdien rode poten heeft.
 
Vele, vele maanden dobberde de Ark van Noach op de wateren van de overstroomde wereld. Na de eindeloze regenperiode klaarde de lucht op. In die dagen was blauw de kleur van de hoop. De hoop dat er een einde zou komen aan de overstromingen en een einde aan de toorn van God.
Was het water al aan het zakken? Viel er al weer land droog? Noach vroeg aan de vliegende dieren een vrijwilliger om op onderzoek uit te gaan.
De sterke witte raaf stelde zich direct beschikbaar, maar verkwanselde zijn opdracht en werd een zwarte krassende vogel. Ook de ijsvogel dacht alleen aan zichzelf en werd blauw van de diep blauwe lucht1.
Noach was boos en teleurgesteld in hen.
“Drie maal een scheepsrecht” dacht hij bij zichzelf, “ik ga het nog een keer proberen.” Hij dacht diep na welke vogel de meest geschikte zou zijn en besloot ten slotte dat hij de lompe, wat tragere, maar o zo betrouwbare duif op onderzoek uit te sturen.
Met veel geklapper vloog de wat lompe vogel over de uitgestrekte wateren. Al snel zag hij wat groen op het verdronken land. Daar lagen allemaal kadavers. Hij trippelde over het sompige land, waar het bloed van de dode dieren vermengd was met het water van de overstroming. Sindsdien zijn de poten van de duif bloedrood.
De trouwe vogel was niet vergeten dat hij een belangrijke opdracht had te vervullen. Hij trok een takje met groene bladeren van de boom en vloog er mee terug naar de Ark. Noach was blij verrast dat de duif zo snel terug kwam met het bewijs dat het water zakte en het leven terugkwam. Spoedig konden ze een nieuw bestaan opbouwen op de droogvallende aarde. Noach vroeg de duif wat hij had gezien. De vogel was nog steeds zo verbijsterd en in de war over alle dode dieren die hij had gezien, dat hij alleen  maar mompelde, “rotte koe, rotte koe”.
Sinds die tijd staat de duif dicht bij de mensen en voert hun opdrachten nauwgezet uit. Maar nog altijd heeft hij rode poten en roept hij nog steeds “rotte koe, rotte koe, rotte koe”

Duivenjong

Info

Vogels            readers digest

Verhaal           natuurverhalen.nl

Foto’s             internet