HUISBEZOEK

Bij Jeanne en Roger ben ik nog niet aan huis geweest. Ik zie ze wel regelmatig in de mis.  Nu ik juist in de buurt ben, en nog wat tijd heb voor het avondeten, loop ik even aan.

Ik ga langs achter, want de domme gewoonte om te bellen of te kloppen aan de voordeur, heb ik allang afgeleerd; die is immers volledig dichtgeverfd.  Bij de meeste huizen in onze gemeente is dat zo, tenzij er onlangs een huwelijk of overlijden geweest is, dan moet die deur wel open. Maar normaal doet de achterdeur dienst als voordeur, als u begrijpt wat ik bedoel. Kwestie van te weten.

Ik klop dus achteraan, ga binnen en wordt onmiddellijk hartelijk onthaald door de opspringende en luid blaffende hond.  Wat later komt Jeanne te voorschijn: "Wel, wel, wel, mijnheer pastoor, da's den eerste keer! Kom binnen... " En doelend op de hond: “Hij doet niks, zenne!” Vervolgens richt Jeanne zich tot het uitgelaten dier: "Zwijg, Zorro, zwijg ! Gade nu zwijgen ?”

Zorro luistert niet, en geeft luidkeels zijn levensvreugde te kennen.

Ik kan er niet aan doen, maar ik ben niet op mijn gemak bij zo'n enthousiaste blaffers.

Ik volg Jeanne en het lawaaierige beest - door haar tevergeefs tot stilte gemaand - naar de woonkamer waar de televisie keihard opstaat.

Jeanne zegt iets tegen mij, maar haar mededeling gaat verloren in het geraas van de nog steeds blaffende hond en de luidruchtige televisie.  Als tiener-dochter Linda nu nog zou binnenkomen met een gillende transistor in de hand, denk ik dat we de 80 decibels overschrijden.

Gelukkig komt niet Linda, maar echtgenoot Roger binnen, opgeschrikt door het alarm van blaffende Zorro.  Hij heeft het verstand de hond buiten te sturen, en de T.V. wat stiller - maar niet af - te zetten.  Ik kan eindelijk een verstaanbare "goedendag" zeggen.

We gaan zitten.

“Ge hebt precies ne nieuwen auto," merkt Jeanne op, "vroeger had ge ne witte hé, en nu nen blauwe, is 't nie waar ?” Ik bevestig dat ze goed gezien heeft, en voeg er de overbodige opmerking bij dat per auto rijden een dure zaak wordt. “Alles slaat op”, zegt Jeanne verontwaardigd, en ze geeft een paar verpletterende voorbeelden van de stijgende prijzen in de huishoudelijke sector.

Volgens Roger - die altijd een olijke inborst heeft gehad is dat echter geen probleem voor de kerkelijke bedienaars. "Ge gaat ne keer rond met de schaal, hé mijnheer pastoor, en ge kunt er weer tegen.... "raadt hij aan, en laat er een bulderend gelach op volgen, want het melig mopje om met de zondagscollecte elk geldelijk gat te stoppen of iedere financiële afgrond te dempen, doet het nog steeds.

Jeanne geeft het gesprek een meer ernstige wending.  Ze voelt zich, omwille van mij, verplicht over écht-godsdienstige zaken te beginnen.

“Om pastoor te worden, moet ge lang studeren, hé ?” vraagt ze attent.

“Ja”, beaam ik, “ten minste zes jaar.”

"Ik weet wat ge allemaal moet leren om pastoor te worden," voegt Roger er verrassend aan toe, en er flikkert een intelligent lichtje in zijn ogen.  Jeanne kijkt hem ongelovig aan : wat zou hij daar nu van weten ? “Wel”, vervolgt Roger, “eerst moet ge drie jaar al het kwaad leren, en daarna drie iaar al het goed.  Samen : zes jaar !” Hij bekijkt me triomfantelijk met een air van: dat ik zo slim was, had ge niet gedacht, hé ?

Ik sta werkelijk versteld. Wat een doorzicht! Hoe helder, hoe simpel: een transparant programma!

Er wordt nog wat heen en weer gepraat tot ik opsta; het wordt hoog tijd voor het avondeten. "Ge moet nog eens terugkomen", dringt Jeanne aan, "als ge niet weet wat doen, kom maar af !" En ze voegt er aan toe : “Dat is voor ons ook ne keer iets anders, we kunnen toch niet elke avond naar de T.V. kijken. Kom gerust af!”

Nog een rol bij voor de priester, overweeg ik : de “pastor-entertainer”, de man die de vervelende T.V.-avonden moet vervangen.  Och, haar opmerking is niet kwaad bedoeld... Integendeel.

Buiten komt hond Zorro andermaal uitgelaten afgestormd, en springt opgewekt en blaffend tegen me aan. “Kom, Zorro, kom !” probeert Jeanne, "kom hier ! Gade nu komen ?” Ik zit al in de auto als Zorro enigszins begint te bedaren.

Eigenlijk, denk ik en start de motor, zijn het toch vriendelijke mensen.  En, al geef ik het niet graag toe : eigenlijk is het ook een vriendelijke hond.

Jaak Bertmans