ZESDAGMAALSTRAAT

GEMEENTE: Sint-Agatha-Rode

LIGGING: verbinding tussen Leuvense baan en oude Waversebaan

LENGTE: 672 m

Straat die begint aan de Leuvensebaan, daar waar het kapelletje staat en die loopt tot aan het kruispunt waar de Oude Waversebaan, de Radarweg en ’t Veldeke samenkomen.

Bij het lezen van de naam:ZES DAGMAAL (straat), zijn we geneigd om onmiddellijk aan een dagmaal, de plat du jour te denken.

Maal komt inderdaad ook voor in  maaltijd. Het  heeft  echter niets te maken met eten maar wel  met een steeds weerkerende gebeurtenis.

Het woord dat wij het beste kennen is : ETMAAL.

Etmaal is een tijdperk van 24u. bevattende : ochtend, middag, avond, nacht.

Onze maal uit de straatnaam heeft inderdaad iets te maken met  een tijdspanne, een steeds weerkerende gebeurtenis van ploegen en oogsten

Onze streken waren reeds toen aan de landbouw gebonden en het is normaal dat zij, er bestond nog geen decimaal stelsel ( ingevoerd rond 1820) zich bedienden  van een systeem om de oppervlakte van bewerkte grond in een zeer concrete maat uit te drukken. Wat kon daarvoor beter dienen dan de dag. Het betrof dus de oppervlakte die men kon bewerken op een dag.

Eerst even iets over onze huidige oppervlaktematen.

De Fransen voerden in  1793 de are in en dit ter vervanging van de oude landmaten. Het is een neologisme want het komt van het Latijn are wat “vlakte, ruimte” betekent. Later komt dan daaruit het woordje “ aire denk aan “aire de repos) het is dus een plaats , een ruimte.

Op school hebben we dikwijls genoeg gezwoegd en gezweet om van de ene maat naar de andere te gaan. Het was “moeilijk” omdat men ons niet diets gemaakt had hoe het systeem in elkaar zat en wat de basismaat is. Al had men ons met handen en voeten en zelfs met de nodige kletsen uitgelegd dat het telkens 100 maal groter of kleiner was. Maar waarom, was ons toch niet duidelijk.

Bij de oppervlaktematen is nl. de are de basis. Wanneer we dat weten dan is de rest niet moeilijk.

In ca en ha vinden we steeds are terug. Dus zijn deze twee maten daarop gesteund.

De maat kleiner ca is 1/100 van de are want centi betekent niets meer of minder 1/100. Dus ca is 1/100 van de are of de are is 100 ca.

De ha die de maat groter dan  is de a , is op de zelfde manier opgebouwd.

Hecto betekent 100x groter. Dus is de ha 100x groter dan de a.

Gaan we nu van ca naar ha dan krijgen we 100x100 of 10000 maal groter. Een ha is dus 10000ca of 10000m².Als maatstaf neem je hiervoor een voetbalveld.

 m² duidt op 100 en m³ duidt op 1000

Daar de grond niet overal even gemakkelijk te bewerken is (denk maar aan zand, leem, klei) was er zeker een verschil in hetgeen men op een dag gedaan kon krijgen.

De kleinste maat die men gebruikte was de vierkante roede zijnde 14m².( roede werd ook als lengtemaat gebruikt, maar dat valt hier buiten ons bestek)

Voor een groter stuk land gebruikte men dagmaal :zijnde 100 vierkante roede. Dus 1400m²

Bij nog grotere oppervlakte gebruikte men bunder( afkomstig van het Latijn : bonnarium : grens) zijnde 400 vierkante roeden.Dus 5600m² of 56a.

De grootste maat die men gebruikte was de morgen die van 0,8 tot 1 ha bedroeg.  Het was oppervlakte die men in één morgen kon ploegen of hooien.  Dat was wel werken hoor want er waren toen niet de machines van nu en het was dus handwerk.

Zoals we daarstraks al zegden  verschilde de afmeting van de oppervlakten van streek tot streek. Daardoor kon een roede in Vlaanderen gaan van 8,9m² tot 36m²

Voor het Leuvense was een roede 27,3041ca; 30,3640ca; of 32,4941ca al gelang het aantal vierkante voeten die men gebruikte. Voet was een lengtemaat van 28,55cm en men had verschillende vierkanten voeten:18 1/3;  19 1/3;  20 voet en daardoor komt men op die verschillende oppervlakten.

Terug naar onze straat:Zesdagmaalstraat.

Rekening houdend met wat we hiervoor geschreven hebben en ons met de tussenmaat van Leuven tevreden te stellen  komen we tot een oppervlakte van 6x (100x 30,3640ca) of 18218,4ca wat ons 1,82184ha geeft.

Sommige streken spreken van dagwand.

Wand is een vorm van wenden: wat in één dag gekeerd of geploegd kan worden.

Wanneer de dag dan om was zal de boer zeker zijn karig maal verdiend hebben.

norbert mosselmans

VERGADEREN

(Opgelet: deze tekst werd in 1981 geschreven; wat hier volgt is een ongewijzigde weergave.)  

Wist u dat de grote Ruusbroec begonnen is als onderpastoor? Gewone kapelaan op Sint-Goedele in Brussel. Simple vicaire ! En pas véél later opgeklommen tot meester in de mystiek.

U hoeft dus nooit te wanhopen, beste lezer, het kan soms aardig evolueren in 't leven.  Een schitterende levensloop kan ook u nog wachten.  Er zijn genoeg voorbeelden : van boerenzoon tot paus, van shoe-shine-boy tot mister president, van korporaal tot maarschalk, en hier weer: van Brussels kapelaan tot Vlaanderens grootste mysticus.  En voor u, dames, wie weet : van leek tot lector I (Ja, echt jammer, hoger kan u als vrouw niet geraken in het kerkelijk ambt. Aan mij zal het niet liggen, want in onze parochie is het zwakke geslacht al opgeklommen tot de duizelingwekkende hoogte van het akolitaat, en mogen ze zelfs bellen onder de H. Mis ! Maar zeg het a.u.b. niet voort).

Terug ter zake.

Weet u hoe oud Ruusbroec was toen hij van Brussel naar de kluis in 't Zoniënwoud overwaaide ? Vijftig jaar ! Een mooie leeftijd om nog iets gloednieuw te beginnen, vindt u niet ?

Hij heeft het nog 38 jaar uitgehouden.

En waarom die ommezwaai ? Waarom van Brussel naar Groenendaal ? Ha, zie beste lezer, nu komen wij bij de kern van de zaak. Daarover gaat het hier juist. Waarom verlaat iemand de drukte van de stadspastoraal om zich terug te trekken in het woud ? Wat drijft zo'n mens ?

Dienaangaande bestaan verschillende veronderstellingen, maar échte klaarheid is er niet.  De specialisten van het Internationaal Ruusbroec-colloquium dat deze maand te Leuven gehouden wordt, kunnen er hun hoofd over breken. Ik, als buitenstaander, neem al genoegen met het veelbetekenend zinnetje dat broeder Gerardus - een tijdgenoot van heer Jan van Ruusbroec - onachtzaam tussen de plooien van zijn verhaal laat vallen, namelijk : “her Jan hadde alle vergaderingen liver  ledich gheweest..

Zegt dat niet alles ?

U begrijpt het, beste lezer, Ruusbroec was 't vergaderen beu.  Hij wilde zich met iets anders onledig houden.  Hij was die samenkomsten moe.  Hij wilde weg.

Wie zou op zijn vijftigste de vergaderingen niet beu zijn ?

Wie zou zijn druk huis niet willen ruilen voor een stille kluis ?

Van de actie naar de contemplatie, van de stad naar het land, van de vergaderingen naar de visioenen, van de besprekingen naar de bespiegelingen en beschouwingen...

Ik ben nog geen vijftig, maar ik begin er al aardig aan te denken.  Hoe langer hoe meer kan ik iets van Ruusbroecs ommezwaai begrijpen.  En bovendien moet je weten dat die vergaderingen in de middeleeuwen eigenlijk één grote ellende waren.  Toen beschikte ze nl. nog niet over vergadertechnieken.  De wetenschap stond zo ver niet.  Stel je voor : geen moderator, geen agenda, geen ordelijk verloop, altijd maar: varia, varia... Alles door elkaar. Iemand die kon schrijven krabbelde een verslag in een wasbordje, maar de anderen konden dan weer niet lezen, en zo bleef het één hopeloos gemodder, Nee, dan zijn onze vergaderingen een feest van efficiëntie.

Alle gekheid op een stokje, beste lezer, maar over zin en onzin van vergaderen valt nog een hartig woordje te plaatsen. (Dat laatste wordt dan wéér een vergadering).

De priester-geleerde, prof.  Frits Van der Meer, zei daarover aan Joos Florquin in ten huize van, iets in deze zin “Vergaderingen ? Ga ik nooit naartoe ! Er zijn daar twee mogelijkheden : ofwel ben je de baas en beslis je en dan kun je het af in een paar minuten - ofwel zit je erbij voor spek en bonen en dan is het puur tijdverlies.  Daarbij is op te merken dat diegenen die op een vergadering aldoor het woord nemen, gewoonlij.k niets te zeggen hebben.  Kortom, ik heb geen geduld voor zo lets en blijf er dan ook weg. Ik neem het verwijt dat ik egoïstisch ben er graag op de koop toe bij.”

Een mening als een andere, uitgesproken door een encyclopedische geest die zijn tijd en talent inderdaad zinvoller kan gebruiken.

Ik, voor mij - als veldwerker - vind vergaderen een noodzakelijk kwaad.  Een vervelende zaak meestal, maar nodig.

Soms zelfs nuttig.  Eén enkele keer ook plezierig... En dus doe ik nog wat verder.  U ook ?

Jaak Bertmans

Blog over Huldenberg in Top 100 van de blogs in Vlaanderen.

Deze blog staat vandaag op de 97ste plaats in de populariteitsmeter van alle blogs in Vlaanderen.
Dit is een mooi resultaat als men weet dat de opstart ervan minder dan één jaar geleden gebeurde.



De weblog over Huldenberg werd op 19 april 2007 opgestart.  Hij verschaft kwaliteitsvolle informatie over de vijf deelgemeentes van Huldenberg.  De geschiedenis, de monumenten en de natuur komen aan bod.  Ook de mens wordt uitdrukkelijk in het licht gesteld.  Zo worden de bijnamen van de inwoners van vroeger en nu straat per straat, huis per huis weergegeven.   Boeiende verhalen, anekdoten ontbreken niet.

Op woensdag 9 april 2008 waren er exact 41.137 bestaande blogs in Vlaanderen.  Alle soorten onderwerpen komen aan bod.   Slechts enkele stellen zich tot doel de lokale cultuur in het licht te stellen. Van alle blogs staat www.bloggen.be/huldenberg op de 97ste plaats op de populariteitsmeter.

Van harte dank aan de tientallen Huldenbergenaars die zich ingezet hebben voor het welslagen van dit initiatief. 

De grote interesse bij de bevolking van Huldenberg toont aan dat dit kanaal nog veel groeikansen heeft. 

Peperdure peper

Zij was een niet zo graag geziene figuur in het dorp.   Ze was gierig en egocentrisch.  Ze was klein van gestalte, in tegenstelling tot haar man, een reus van een vent die ooit deel uitmaakte van de elite van het leger, de grenadiers.  Zij kon op een haatdragende wijze uit de hoek komen; niet alleen met de buren maar met quasi de hele wijk had zij het aan de stok.  Ook met de familie zat het vaak scheef, zelfs voor kleinigheden.

Haar voornaam was Marie, maar zoals het toen gebruikelijk was kende iedereen haar onder haar bijnaam Meree va Meinkes.  Ze woonde in de Groebbe.  Haar huis stond in de helling van het dal, iets achteruit.  Het was in die tijd het eerste huis van de wijk.

In de jaren dertig heerste een economische crisis.  De werkloosheid haalde pieken en teisterde de bevolking.  Op het platteland liepen heel wat leurders rond die hun waar aan de man probeerden te brengen om hun boterham te kunnen verdienen .  Op een bepaalde dag kwam een verkoper aankloppen bij Meree;  ze was alleen thuis.

“Dag Madammeke”, zei ie heel vriendelijk.  Hij droeg een houten kast op de borst waarin hij zijn kostbare ‘marchandise’ bewaarde.  Hij zette die neer voor haar voeten.  “Ik heb hier het ene en het andere waar je van zal opkijken” voegde hij eraan toe.   “Bijvoorbeeld de beste peper die men op de markt kan vinden.  Verder zit mijn kast vol met alle soorten knoppen, garen, spellen en lint.”

Het aanbod was aanlokkelijk, origineel en niet alledaags.  Lint kon zij altijd gebruiken, een zakje peper zou het avondeten van haar man wel lekker kunnen kruiden.

Zij vroeg naar de prijs.  “15 centiem voor een zakje peper, Madammeke” antwoordde hij.

Meree moest even weg naar haar verborgen schatkamer om het nodige geld boven te halen.  Ze kwam terug met een briefje van honderd frank, wat in die tijd voor een doorsnee werkman een weekloon betekende. 

De verkoper stond er even verveeld bij maar herpakte zich snel en zei:

“Madammeke, daar kan ik niet op teruggeven maar dat geeft niets, ik zal het briefje in de winkel boven gaan wisselen.  Wilt gij zo goed zijn om op mijn kast met mijn ‘marchandise’ te letten”.   Meree voelde zich ineens verantwoordelijk voor het kostbare goed.

De man trok iets hoger het weggetje in, richting winkel en verdween uit het zicht van Meree.

Het duurde wel heel lang voordat Meree zich vragen begon te stellen.  Hij kwam maar niet opdagen en zij werd ongerust.  Zij sloeg haar sjaal om de hals, nam de kast mee en ging de leurder achterna, sprak iedereen aan om de man op het spoor te komen, maar tevergeefs. 

Ongerustheid ruimde de plaats voor woede.  Ze voelde zich bedrogen en begon zelfs buren te beschuldigen als of zij die man op haar hadden afgestuurd.

In het dorp deed het verhaal snel de ronde.  Meree kon echter niet rekenen op de sympathie van de dorpelingen.  De gazet haalde uit met de kop: “Huldenberg: vrouw beetgenomen”.  Tot groot jolijt van iedereen met wie Meree ooit in aanvaring was gekomen, of kortweg quasi de hele wijk.

En Meree bleef de rest van haar leven met het kastje zitten. Met de enkele zakjes peper dat het bevatte, kon zij een tijdje voort.  Maar voor haar bleef het alles bij mekaar… peperdure peper.

Naar een verhaal van Albert Veiller.

Eindredactie van Jean-Pierre Van Binnebeek

DE GROENE SPECHT

 Wie dezer dagen door de velden wandelt of langs het bos loopt, heeft de indruk dat hij uitgelachen wordt. Met de regelmaat van een klok hoor je het lachende en snel herhaalde “kjuu-kjuu-kjuu” of “kluu-kluu-kluu”.

Wees gerust het is de groene specht die zich laat horen.

Eén van onze mooie vogels. Groengele borst, een groene rug. Rode muts en rode bakkebaarden. Tenen die zo geplaatst zij  dat hij makkelijk boom op en af kan. Maar vooral een scherpe en lange  bek

Deze vrij talrijke broedvogel, al is het aantal wel geminderd, laat zich horen en bakent zijn gebied af. De groene specht roffelt zelden en zoekt zijn voedsel meestal op de grond. Hij is nl. verzot op mieren en hun poppen. Vooral de rode bosmier. Hij eet ook de larven van houtborende insecten, van kevers en vlinders en vliegen. Soms zou hij, naar men vertelt, wel eens een bijenkorf durven plunderen.

Karakteristiek bij onze mooie vogel is dat bij het baltsen de kuif, op de heen en weer zwaaiende kop,  rechtop komt te staan.

Het enige broedsel per jaar wordt door het wijfje en mannetje uitgebroed in een 18-tal dagen. Het nest is een holte in een boom en volledig kaal.

Gedurende een 21-tal dagen voeren ze beide de jongen met een melkachtige brij die in hun krop uit de gangen insectenmassa ontstaat.

norbert mosselmans

INFO:

Vogels in midden- en west-europa       Readers Digest

Gids voor onderweg                            Tirion

Foto                                                    Internet

Ottenburg

De Billandestraat

De Bilande (het beekje) vormt de verbinding tussen Neerpoorten (Ottenburg) en de Schaatbroekstraat (Overijse) aan de grens met Waver.  De lengte van de straat bedraagt 349m.

Eens de Lane over bij de molen van Terlanen krijgen we een  knooppunt van verschillende straten voorgeschoteld.  De grootste en “breedste” (wel meer riool als straat ) is de Neerpoorten.  We hebben er  de Onderbosstraat,  dan de weg die naar Rodebos klimt.  In de bocht krijgen we de Oliestraat  en wat verder de Hoevestraat die van het dorp naar de Lane daalt. Deze straten liggen allemaal links.

Voorbij de Hoevestraat kunnen we op de rechterkant de Billandestraat instappen.

Bij het woord Billande denkt iedereen onmiddellijk aan de mooie vierkantshoeve die wat verder gelegen is.

Maar deze hoeve heeft haar naam gekregen van één van de twee waterloopjes die in Ottenburg stromen nl. de Lijkstraatbeek (waths in a name?) en de andere is de Bilande.

Deze kleine beek die de grens maakt met Waver is inderdaad de naamgever en van straat en van de grote en Kleine Bilande hoeve en van het grote en kleine Bilandebos.

We hebben nu die naam al verschillende keren teruggevonden in onze streek, maar vanwaar komt hij ?

We gaan het woord even splitsen: Bi en Lande

Bi: wil zeggen bij. Denkt aan het West-Vlaamse: hij zit er bi. Andersgezegd: nabij.

Lande: is de voormiddeleeuwse naam van de Lane.

De Laan is een zijrivier van de Dijle. Ze is 25 km lang  en heeft een debiet van 1,5m³/sec. bij laag waterstand.  Ze ontspringt in Plancenoit en vloeit door Maransart, Couture Saint-Germain, Lasne (naam) Genval (papier en balatum) Rosières (eertijds bij Overijse en Vlaams), Overijse –Tombeek, Terlanen (naam), Sint-Agatha-Rode ( bos rooien) en mondt daar in De Hoek uit in de Dijle.

Was eertijds de grens tussen Aduatieken en Nerviërs.  Ook tussen  de  bisdommen Cambrai en Luik was het een grens.

De betekenis van Laan is Keltisch en wil zeggen: kalm, rustig (IJse: Keltisch Isca= water; Voer: Fura= Germaans= de glijdende).

Zowel de hoeven als de bossen liggen in de buurt van de Lane en ons beekje de Bilande mondt er in uit.

In de Billandestraat stonden vroeger een drietal huizen.  We ontdekken er enkele bijnamen:

Als we van de Neerpoortestraat komen woonden rechts Jules va Polaïe (Jules Lahaye),

schoenmaker, en Louise Decoster.

Ernaast stond de woonst van Mil va Polaïe (Emile Lahaye) getrouwd met Lange Loewis

(Louise Verheyden).

Lager in de straat waren Mil Schauwers gehuwd met Maree van de Woela (Marie

Lodewijcks) gevestigd.

Tekst :Norbert Mosselmans en Jean-Pierre Van Binnebeek

Foto’s: Jean – Pierre Van Binnebeek     

De kuifmees

Deze kleine broer (12cm) van kool- pimpel- en staartmees staat wel zeer modern met zijn zwart-wit gespikkelde  puntkuif.
Hij leeft in de naaldbossen waar men zijn zacht, ratelend geluid tussen de takken kan horen.
Het gekke is dat hij dennenbossen verkiest boven sparrenbossen en dat er toch enkele loofbomen moeten staan, want daarin gaat hij nestelen.
Hij hakt zijn nest uit in zacht vermolmd hout. Het naaldhout is te hard voor dat  scherpe maar kleine bekje.
Het nest wordt in de boom uitgehakt en met mos en korstmos bekleedt. Daarna wordt het bekleed met haar, wol en soms ook spinrag.
De 4 tot 8 witte, met rood gespikkelde eitjes, worden in twee weken uitgebroed. De uitgekomen jongen worden door beide ouders gevoed. Wanneer de jongen pas uitgekomen zijn blijft moeder bij en op het nest en mag vader de zware karwei van het voedsel aanslepen alleen doen.
Die kleine magen krijgen insecten en larven die onder de boomschors worden gezocht,  maar ook dennenzaden en bessen.
Tijdens de winter verschijnen ze wel aan de voedertafel in je tuin. Het zijn zoals alle mezen echte acrobaten aan de vetbollen en graanzakjes.
Het zijn echte standvogels die in hun geboortebos trouw blijven.

norbert mosselmans

INFO
Vogels uit west- en midden-europa       readers  digest
Gids voor onderweg                             Thirion-natuur

De staartmees

In afwachting dat het echt winter wordt en we het laatste stuk IJse, van de Wijsbrug tot de Loonbeekse molen, bewandelen stellen we vandaag onze derde mezensoort voor:
DE STAARTMEES

Deze iets kleine broer van de twee andere is een meester in het nest bouwen. Het bestaat hoofdzakelijk uit mos dat met spinrag en haar samengebonden wordt. Het is een ovaalvormig nest. Ze beginnen er reeds aan in maart. Daarin worden dan 8 tot 12 eitjes gelegd. Via een zijopening komen ze er in. Maar het nest is zo klein dat  het ouderpaar de lange staart over de kop moet vouwen.

Het is een klein vogeltje dat toch heel veel energie verbruikt en  dus voortdurend op zoek is naar voedsel: insecten en spinnen. Wanneer het echt wintert en onze vriend geen diertjes kan vinden is hij wel genoodzaakt om zaadjes en graantjes te eten. Dan zie je hem ook op de voedertafel. Een strenge winter is dikwijls fataal voor deze gevederde gast. Hij leeft vooral aan bosranden, open plekken in het bos, oude tuinen, boomgaarden en zelfs begraafplaatsen.

Zijn kleed is makkelijk te herkennen: een lange zwart, witgerande staart en een zwart, roze en wit verenkleed.
Door zijn lange staart wordt hij nog al eens verward met de witte kwikstaart. Maar deze vriend is veel slanker en heeft meer wit. Ook wikt zijn staart steeds op en neer.

norbert mosselmans 01/2008

naslagwerk:
vogels in west – en midden-europa       readers digest
foto        internet.

LANGS DE VELDEN

DE IJSEVALLEI

De wandeling die we voorstellen, verloopt helemaal in de IJsevallei. We bekijken het eens uit de hoogt en vervolgens  lopen we  langs het water.
We vertrekken op het gemeenteplein bij de honderdjarige pomp.

Langs de trap en de Randoote komen we bij de kerk (13de eeuw). Hier gaan we rechtsom. Voorbij de graven van de Engelse soldaten en bekijken onze zonnewijzer (1764).

We verlaten het kerkhof en stappen langs de pastorij (1664). Steek gerust je hoofd eens door de poort!
Langs Pastoorsbos, nu een speelbos, bereiken we de Sint-Rochuskapel. (1727). We nemen de J.Minetstraat en aan het kruispunt draaien we mee naar links en volgen de O.L.Vrouweweg tot  aan het laatste huis. Voorbij de afgesloten weide stappen we rechts de veldweg op en gaan zo voorbij de boomgaard tot aan het volgende kruispunt.

Hier de weg naar rechts volgen. We stappen verder en komen  tot Vranckxberg in Loonbeek.
We dalen deze oude holle weg ( die nu geasfalteerd is) af tot aan de Vandervorstlaan. Bij de kapel  stappen we  rechtdoor tot het kruispunt (kapel). Hier dwarsen we (voorzichtig)  de Sint-Jansbergsteenweg en richten ons op de Weysbrug.
Dit eerste gedeelte van de wandeling verloopt helemaal op het Huldenbergs plateau. Van hier uit heb je mooie zichten op de overkant van de vallei, maar ook naar Duisburg.

Aan de Weysbrug gaan we nu de IJse stroomopwaarts volgen. We stappen  nu langs een sterk meanderende beek. Na 200m verlaat je het IJsepad en volg je de beek langs haar oever. Dit is een uitzonderlijk gedeelte.
Eens terug op de weg  zie, dat naast dit pad een kleine heldere beek stroomt. Dit is een beekje dat ontstaan is uit de talrijke bosbronnen die onder aan Margijsbos opwellen. Het gebied is helemaal begroeid met bronbossen. Hert water is zeer helder. Dit gebied is uniek. Laat het ons dus bewaren en er niet inlopen. Het is ten andere zeer moerassig. We blijven stroomopwaarts stappen. Ze ziet nog heel wat vijvers die gevoed worden door natuurlijke bronnen. Tot Klein Waver. Daar bevindt zich op de linkeroever de laatste waterkerskwekerij van Huldenberg. Klein Waver was eertijds een doorwaadbare plaats. Waver betekent: moerasgrond begroeit met struikgewas.

Van hier tot Smeysberg heeft men de beek al rechtgetrokken.. Links heb je bos en rechts bebouwing. Aan de brug van Smeysberg hangen de toestellen om de waterkwaliteit te analyseren. We steken weer voorzichtig de straat over en lopen tussen de twee huizen door. We lopen nu op de oude bedding van de IJse. Links heb je een zeer vochtig, om niet te zeggen nat biotoop en rechts zie je de achterkant van de huizen.
Ongeveer halfweg zien we de samenloop van de Grote en Kleine IJse. In het kasteelpark werd  de beek gesplitst. Enerzijds om het kasteel te beschermen tegen overstroming; anderzijds om de watermolens die verder dan deze van Huldenberg liggen ook nog water te bezorgen.
Aan de school stappen we over de brug en we bevinden ons nu op een groot eiland, want gelegen tussen de twee armen van de IJse.
We stappen de tweede brug over en het gemeenteplein ligt in de linkerhoek van de parking;
We zijn rond.

Deze wandeling doe je rustig aan en na 2 uur ben je rond.

OGEN OPEN

Tijdens het eerste gedeelte lopen we over het Huldenbergs plateau. Zeer vruchtbare grond. Sinds eeuwen ploegen, eggen, zaaien hier onze boeren.
Graangewassen, aardappelen, bieten, witloof voeren hier het hoge woord.
Soms zie je nog een vlasleeuwenbekje.
Tijdens de afdaling van Vranckxberg  staan de stoere zomereiken langs de rand van de weg. Wijfjesvaren staat her en der groen te pronken. Een verloren robinia heeft ook zijn plaatsje op een berm.

Vanaf de Weysbrug volgen we de kronkelende loop van de  IJse. Hier en daar vinden we nog de zaaddragende grote berenklauw. De paarse bloem van de grote balsemien bengelt in de zon. De maretak is door de bladval van de bomen zeer goed te zien. We hebben ook al de kardinaalsmuts ontmoet en de schitterende  helrode bessen van de Gelderse roos. De bijna opgevreten bladen van het grote hoefblad staan er armzalig bij. De wilde hop heeft reeds heel wat bomen en struiken in zijn macht.
Wandel kijk en luister. Maar vooral geniet van dit mooi stukje natuur.

norbert mosselmans

Blog bundelt plaatselijke geschiedenis
Van bijnamen tot sappige verhalen en nog veel meer

HULDENBERG - De bijnamen van de inwoners, informatie over de straten en de wandelwegen. Op www.bloggen.be/huldenberg vind je allerlei informatie over de gemeente. 'Zo kan je de recentste geschiedenis voor het nageslacht veilig stellen', zegt Jean-Pierre Van Binnebeek.

 Willy Fluyt

DE VLIER ( sambucus nigra)

De maand april was dit jaar uitzonderlijk mooi en daardoor is de natuur ook een stuk voorop. Maar met een beetje geluk vind je toch nog de zwarte bessen van de vlierstruik.

Een struik die liefst vochtig staat op een grond rijk aan stikstof.

Hij koloniseert zeer vlug braakliggend terrein en gebruikt daarvoor uitlopers van de wortels en afleggers. Dit zijn takken die de grond raken en daar dan wortels schieten en zo een nieuwe plant vormen die zelfstandig kan leven en uitgroeien. Binnen in de takken zit een zacht merg.
In de lente bloeit hij met heerlijk ruikende witte bloemschermen. In het najaar hangt hij vol met trossen zwarte bessen. Eens die rijp zijn smullen de vogels hun buikje vol.

Deze struik is al van oudsher als een belangrijke plant beschouwd.Vondsten uit het Stenen tijdperk geven ons reeds zaden van de vlierbessen.
Bij de Germanen was het een heilige boom en mocht hij niet omgehakt worden.
Zelfs in het begin van de 20ste eeuw moest deze struik met ontzag behandeld worden.Vliersnoeisel mocht niet verbrand worden. Ziekten kon men op de vlier overdragen door de vlierstruik te omarmen en een rijmpje over je ziekte op te zeggen met daarin de vraag dat de struik de ziekte wou overnemen (?).
Bij elke woning stond een vlier.
Vrouw Holle ( Noorse sprookjesvrouw) bewaakte het huis. De vliegen mijden de struik als de pest. Dat was een reden om die struik dicht bij huis te zetten.
Dat Judas zich aan zo een struik verhing is weinig waarschijnlijk. De takken en twijgen zijn te slap.

Naamgeving
Het Latijnse woord sambucus betekent schuiftrompet want vroeger werd het vlierhout gebruikt voor het vervaardigen van fluitjes. Het wordt nu nog wel eens gebruikt voor het maken van mondstukken voor midwinterhoorns.
In Duitsland noemen ze deze struik Holunder, in Zuid-Limburg Hullunder of Holderteere. De mergrijke vliertakken kunnen op latere leeftijd hol worden.
De naam vlier zou zijn afgeleid van het Nederduitse vlieder wat betrekking heeft op het gevederde blad.

Gebruik:

De takken werden gebruikt om fluitjes de maken. Vandaar nog altijd ons woord: FLIERFLUITER.

De bloemen kan men in deeg stoppen en dan lichtjes frituren. Of men kan er een heerlijk drankje mee brouwen.

De rijpe bessen worden verwerkt tot jam en siroop. Vlierensiroop wordt nu nog altijd gebruikt als hoestmiddeltje.Wie kent er de “vlierbollen” niet. Indertijd noemde men ze “Le Ballon de Tournai”.  Het waren ronde metalen dozen met daarop een ballon.

Ook als verf voor textiel werd deze plant gebruikt:
- bladeren gaven een groene verf,
- bessen: blauw, lila of violet
- en de bast (schors) gaf ons zwart.
Als bijtmiddel gebruikte men aluin, ijzer of zout

RECEPT:
VLIERBLOESEM “CHAMPAGNE”
4,5 liter drank
ingrediënten: 4,5 liter water, 700 gram broodsuiker, 1 sappige citroen ( onbespoten),4 grote vlierbloesemschermen, 2 eetlepels witte wijnazijn.

Bereiding: Verwarm een kleine hoeveelheid water en los er de suiker in op.Daarna laten afkoelen. Pers de citroen en snijdt de schil in vier parten( pitten verwijderen).
Steek de bloemen in een grote glazen pot. Voeg er de citroenschil, het zoete water en de rest van het water samen met de wijnazijn aan toe.
Roer om en dek af . laat gedurende 4 – 5  dagen staan.
Zeef de vloeistof. Vul flessen en zet er de schroefdop op. Laat dan  nog 6 dagen rusten. De vloeistof zal dan mousserend zijn. Eventueel laat je het nog 4 dagen rusten.

PROOST!

Norbert Mosselmans

Naslagwerken:
De rijkdom van de kruiden   Emma Callery
Bomen en struiken  Readers Digest
www. annetanne.be

Tijdens de Huldenbergse feesten van 2007 werd er op zondag 7/10 in voor- en namiddag een natuurwandeling georganiseerd. De belangstellenden vinden hier de wegwijzer van deze tocht rond het centrum van ons dorp.
Duur: ongeveer 01.00u.
Veel plezier!

LANGS KLEINE WEGGETJES.

We vertrekken op het gemeenteplein. In het midden staat een fontein. ( in de volksmond: “de poemp”.)
Ze werd geschonken door het echtpaar Limburg-Stirum – de Thiennes de Rumbeke. In 1906 vierde dit grafelijk echtpaar zijn gouden huwelijksjubileum en zij schonken dit mooie monument aan de gemeente. Bovenop staat een ijzeren Madonna, patrones van de parochie. Op de zuil zijn de wapenschilden van de families van de schenkers aangebracht. Het water van deze fontein komt van buiten het dorp: de Dreefstraat. Het systeem werd aangebracht door Henri Veiller en zijn vader Jef Veiller, beter gekend als Vlek.
Achter de fontein staat de vrijheidsboom.
Aan de andere kant van de straat heeft men het monument ter herinnering aan de oorlogsslachtoffers van de beide  oorlogen. Het werd opgericht in 1947. De rechtopstaande leeuw (uit het wapenschild van de gemeente) werd reeds enkele malen gestolen.
We verlaten het gemeenteplein in de linkerhoek naast het gemeentehuis. Dit werd vakkundig gerestaureerd onder leiding van architect Jef Van Uytsel. Het gebouw dateert uit 1867. De gemeenteschool stond er naast.  Ze werd in begin van 1990 afgebroken om het gemeentehuis uit te breiden.
We wandelen verder richting ‘De Kronkel’. De sporthal van de gemeente Huldenberg. Ze werd ontworpen door architectzanger Jef Van Uytsel, inwoner van onze gemeente.
Deze sporthal werd ingehuldigd 31 mei 1996.
Ze kreeg haar naam van de kronkels die de IJSE maakt. Voor en achter het gebouw stroomt de IJSE. Deze bijrivier van de Dijle ontspringt nabij de Middenhut te Sint-Genesius-Rode. Ze wordt echt een snelstromende rivier vanaf de Eendenpootvijver te Groenendaal. Op haar loop bevonden zich vijf watermolens : Hoeilaart, Overijse, Huldenberg, Loonbeek en Neerijse. Na Neerijse vloeit de IJse verder naar Korbeek-Dijle om daar uit te monden in de Dijle.
Wanneer we de tweede brug oversteken zien we voor ons de gemeenteschool. Oorspronkelijk de school  van de zusters Annonciaden van Huldenberg maar overgenomen door de gemeente om er een gemengde school van te maken.
We draaien rechts op en  laten de school aan de linkerkant.We stappen tot aan de Elzasstraat ( vanwaar komt die naam ?) en nemen dan naar links. De eerste straat rechts nemen we en zo zijn we in de Stockemstraat. (“Stock” is een eigennaam en “hem” komt van heim en betekent woning. Dus Stockemstraat betekent : woning van Stock) Deze prachtige holleweg volgen we tot boven in het veld . Juist voorbij de linker houtkant is er een kruispunt. We nemen de losweg links en lopen tussen de afsluiting door. Wanneer we terug in oostelijke richting stappen hebben we een prachtig zicht op het dorp. Ondertussen zijn we afgedaald tot de Kausdelle. We dwarsen deze en gaan het kleine weggetje op. Het wordt klimmen en we bereiken Koxberg. We gaan naar rechts en voor de pomp ( deze is een kopie) die op het kruispunt staat stappen we links het weggetje op.
Na een goede 100m nemen we rechts het pad dat tussen twee huizen opwaarts loopt. We blijven het volgen tot we op de Breembos uitkomen.
We dalen deze straat af en komen terug aan de Koxberg. We gaan hier naar rechts en draaien  de Geroytstraat in. Na de hoeve dalen we de Kafmaasberg af en draaien mee naar rechts nemen de trap om in de Acacialaan te komen.
Onderaan de trap slaan we links af en stappen tot aan het huis met nummer 7.
Juist voorbij dit huis gaan we naar rechts en stappen  naar de weide onderaan de braakliggende grond.
We nemen het weggetje dat kronkelend via het bos naar het IJsedal  slingert.
Eens daar stappen we rechtdoor en komen zo  op het IJsepad
Op dit pad slaan we links af en komen zo terug aan de Kronkel .
De wandeling is nu rond.

DE NATUUR ONDERWEG.

In de holle weg van de Stockemstraat vinden we de hazelaar, de klimop, de robinia ( verkeerdelijk acacia genoemd), de beuk, de haagbeuk, de Amerikaanse eik, de zomer en winter eik.
Bij het afdalen van de losweg tussen de weiden ontdekken we smalle en brede weegbree, de sneeuwbes, de peterselievlier.
Halfweg de “klim-op” naar de “Vinger” bloeit het wilgenroosje en de grote berenklauw.
Links en rechts van het pad na de pomp groeit de esdoorn, de ruwe berk en de tamme kastanje.
Onderaan de trap van Kafmaas staan een paar kardinaalsmutsjes.
Wanneer we  de aardeweg afdalen na nummer 7 kunnen we volop genieten van de meidoorn, de eiken, de boskersen, de brandnetels, de varens en tijdens de herfst de vele soorten paddestoelen. In het bos geeft een bron al eeuwenlang helder fris water.
Wanneer we aan de IJse zijn vinden we daar nog de zwarte els, de es, het boerenwormkruid, de smeerwortel, rode klaver…

NIET VERGETEN !

Tijdens de wandeling luisteren we naar de vogels en genieten we van de heerlijke zichten op Huldenberg.

Norbert Mosselmans

MOERASSPIREA

Tijdens de wandeling langs de IJse van Smeysberg naar Klein Waver werd onze neus gestreeld door een zoet amandel- en vanillegeur. De mooie moerasspirea is er de oorsprong van.

Deze plant die tot de familie van de rozen behoort groeit het liefst in vochtige bodem. Met een wortelstok en dunne vlezige wortels vindt hij daar zijn voedsel.

Op een roodachtige en holle stengel prijken de crèmekleurige trosjes van kleine bloempjes. Deze verspreiden de hele zomer de zoete geur.

De blaadjes gelijken op de olmblaadjes vandaar dat in de Latijnse naam  “ulmaria” voorkomt.omdat de dunne wortels aan een dikkere wortelstok hangen is het eerste gedeelte “ fylum” wat draad betekent en “pendula” wat hangen wil zeggen.

De zaden zijn kale, spiraalvormige gedraaide dopvruchtjes.

GEBRUIK

Bloemen voor boeketten. Geven ook aan smaak aan bier en wijn. Ook in jams en gestoofd fruit werden ze verwerkt. In de Scandinavische landen werd ze  vroeger toegevoegd aan bier en mede.

Ze werden ook in de kasten gelegd om een geurtje aan het linnen te geven.

Ook werden ze, samen met het blad,  in huis gestrooid voor de aangename geur. Bloemen worden gedroogd voor kruidenmengsels.

Bij het koken geven ze een groenachtige- gele verfstof

Het blad werd door de soep gedraaid. Kookt men blad en stengel dan verkrijgt men een blauwe verstof. De wortels zorgen voor een zwarte kleur.

Jonge scheuten werden als asperges gegeten en de wortelstok als schorseneren.

MEDICINAAL

In 1838 ontdekte men in deze plant het salicylzuur. Het basisproduct van de aspirine. Later zal men deze stof nog vinden in de wilg ( salix) en tenslotte zal men het synthetisch maken.

In de naam aspirine vindt men “spirea” terug.

VOLKSNAAM

Boksbaardkruid, geitenbaard, bloeiende olm, koningin der weiden ( komt van het Frans “Reine des prés”.)

Norbert Mosselmans

Bronnen en info

Courante veldbloemen                       CERA

Wilde planten                                      Readers Digest

Het complete kruidenboek                Uitgeverij Terra

In de nabije toekomst zijn er wijzigingen aan de baan Overijse-Leuven gepland.  Een gedeelte van het Blauwhof in Loonbeek wordt afgebroken.  Een stukje patrimonium verdwijnt.  De gelegenheid om even terug te blikken op de historische rol die het Blauwhof in Loonbeek gespeeld heeft.

Het blauwhof, centrum van het economisch en politiek leven in Loonbeek

Het Blauwhof van Loonbeek heeft door de eeuwen heen een belangrijke rol gespeeld in het dagelijks leven van het dorp en zijn inwoners.

Oorspronkelijk was het blauwhof een grote hoeve die het centrum was van het economisch en het politiek leven in Loonbeek.  Eeuwenlang hebben families pachters de boerderij bewoond en van daaruit de omliggende velden bewerkt.   

Zo zijn volgende eigenaars gekend :

Jonker Gillis Breton (1595)

Hugo Creton

Mevrouw Dufrenne (1670-1692)

Meuntinck (Muitinckx) (1703-1736)

Mevrouw Montfort de Rixensart (1735-1789)

Jean-Ferdinand De Cupere

Ridder Karel de Wyel

Jan Bogaerts (1893)

Sebastiaan Lamal en zijn zoon Guillelmus

In de 19e eeuw herbergde de hoeve gedurende jaren de burgemeester van de gemeente:

Jan François Stroobants (+ 15.7.1852), die gehuwd was met de dochter van Guillelmus Lamal, Maria-Theresia Lamal, had er zijn verblijfplaats. 

Nadien kwam Ridder de Wyels, die ervoor zorgde dat Loonbeek in 1874 een parochie werd.

De familie Van Weyenbergh en de Ursulinen

In de 20^ste eeuw werd na Ridder de Wyels het Blauwhof eigendom van Amand-Jozeph Van Weyenbergh (1844-1933) gehuwd met Marie-Philomène Coose (1846–1926).  Hij kocht het goed in 1906.  In een eerste fase gebruikte hij de hoeve als tweede verblijfplaats (hij woonde in het Brusselse, Leuvensesteenweg).  In een tweede fase kwam hij er wonen en hij verbleef er tot zijn dood in 1933.  Aan de hand van de enkele foto’s die uit die tijd nog bestaan en die in het bezit zijn van de familie Van Weyenbergh blijkt duidelijk dat het er heerlijk vertoeven moet geweest zijn. Het gebouw was goed onderhouden en de kinderen en kleinkinderen kwamen er op bezoek en brachten er hun vakantie door.  Als vervoermiddel om tot Loonbeek te komen werd de stoomtram gebruikt. 

Na de dood van Amand-Joseph in 1933 erfde zijn enige dochter, Julie Van Weyenbergh, het gebouw en de tuinen.  Zij was abdis van de Zusters Ursulinen te Zaventem was.  De Ursulinen gaven er onderwijs en aan het klooster was een pensionaat verbonden.  Julie zag de kans om het gebouw in Loonbeek optimaal te benutten en de hoeve kreeg een andere bestemming: het diende niet alleen als retraiteplaats en uitstapmogelijkheid voor de leerlingen, maar ook als buitenverblijf voor de congregatie waar zieke zusters konden herstellen. 

Architecturale teloorgang met de picpus-congregatie

In de periode van de tweede wereldoorlog werd de Leuvense industrieel Donckers eigenaar.  Niet voor lang want in 1944 namen de zusters van de Heilige Harten (of Picpussinnen) hun intrek in het domein ‘het Blauwhof’. 

De congregatie van de zusters van de Heilige Harten en Altijddurende Aanbidding werd door de Franse priester P. Coudrin (1768-1837) tijdens de Franse revolutie gesticht.  In 1805 werd het ‘hoofdklooster’ gevestigd te Parijs, in de Picpus-wijk, vandaar de naam Picpussinnen.  In België werd het eerste klooster gevestigd te Tongeren in 1894.  De Picpussinnen waren actief in het onderwijs en de bejaardenzorg.

Na hun aankomst in Loonbeek maakten de zusters er hun woonhuis van en begonnen te verbouwen. 

Dit was het begin van de architecturale teloorgang van het Blauwhof als historische hoeve.  In 1948 werd de zuidelijke vleugel gebouwd, die nu ingenomen is door het O.C.M.W.  Er werd bij deze bouw geen rekening gehouden met de architectuurstijl van de oude hoeve. 

In 1954 werd een kapel opgetrokken evenals de gebouwen aan de straatkant.  De kapel is een architecturaal pareltje, gebouwd in Art-Deco-stijl.  Opvallend zijn de mooie glasramen.  Maar de gebouwen aan de straatkant werden met weinig smaak en respect voor de bestaande stijl geconcipieerd.  Maar ja, in die tijd kon alles !

In 1958 kochten de zusters die er enkele bejaarden verzorgden een stuk grond van 99 a groot langsheen de St.-Jansbergsteenweg.  Van Loonbeek uit werd er besloten het ‘home’ voor oude dames te Heverlee op te richten en de stichting te Loonbeek te sluiten.  De zusters verlieten Loonbeek op 8 mei 1963.

De picpussinnen hebben bijna 20 jaar in Loonbeek verbleven. Jammer genoeg moeten wij vaststellen dat zij op architecturaal vlak een niet zo positieve erfenis achterlieten.

De hoeve zelf was verloederd en dringend aan restauratie toe ; de picpussinnen hadden tijdens hun verblijf in Loonbeek meer oog gehad voor nieuwbouw en hadden het historisch patrimonium slecht onderhouden.  Ook de tuin was een wildernis geworden.

De afbraak van een stukje patrimonium

Voor de Arme Klaren, afkomstig van de Brusselse Marollen,  kwam het Blauwhof in 1963 in aanmerking als nieuwe vestigingsplaats omdat het een aantal voordelen bood. 

- de ruimte, die mogelijkheid bood tot bezinning ;

- de natuur, die hen toeliet te leven volgens de leer van Sint-Franciscus en

- het feit dat dit gebouw andere congregaties gehuisvest had.

Toen de zusters in Loonbeek gevestigd waren werd het snel duidelijk dat de bestaande infrastructuur niet helemaal aan hun wensen tegemoet kwam.  Tijdens de eerste jaren werd er dan ook verbouwd.

De oude hoeve was in zulke mate verloederd dat er besloten werd het gebouw drastisch aan te passen.  Eigenlijk een trieste beslissing want daardoor verdween een stuk van het patrimonium van de gemeente.  Het oorspronkelijke Blauwhof bestaat nu nog op postkaart en op enkele zeldzame foto’s.
Op dezelfde plaats werd een nieuw gebouw opgetrokken dat voor een stuk paste bij de stijl (als men van stijl mag spreken) van de gebouwen die de picpussinnen in 1948 achtergelaten hebben.  Er werd een beroep gedaan op een Brusselse aannemer die met plaatselijke metsers en arbeiders werkte zoals René Van Renterghem, de gebroeders Gust en François Nijs en Jean Philips.

De werken namen drie jaar in beslag, van september 1964 tot september 1967.  Tijdens die periode hebben de zusters meermaals moeten verhuizen.  De vleugel gebouwd door de picpussinnen was de meest aangewezen plaats om te verblijven.  Maar zij hebben overal gewoond, zelfs in de trapgang.

In die periode waren er veel zusters op leeftijd ; zij waren ingetreden tijdens de oorlog 14-18.

Daarom werd er in 1972 een lift geïnstalleerd opdat die zusters naar de verdieping zouden kunnen gaan.

Een retraitehuis

Van 1968 tot 1980 werd de zuidelijke vleugel van het gebouw opengesteld voor groepen en particulieren die zich voor een beperkte periode wilden afzonderen.  Er leefde in die tijd de opvatting dat mensen moesten kunnen deelnemen aan een spiritueel leven dat voorhanden was.  Loonbeek beschikte zodoende over een retraitecentrum.

De zusters zorgden voor de keuken en logies ; ze werden daarbij bijgestaan door een dame, Juffrouw Kapelle, die au pair werkte.  Het enige contact dat ze met de bezoekers hadden gebeurde in het begin achter tralies tijdens de diensten ; na het concilie werden de regels versoepeld : een glazen wand diende als scheiding want de zusters moesten de regels van hun orde verder naleven.

In de tuinen konden de bezoekers wandelen en er zich verpozen.  Een gedeelte bleef de zusters voorbehouden; zij hadden er ook hun moestuin. De oude boomgaard werd na een tijd ontbost en omgevormd tot speelterrein voor de kinderen van het dorp. In 1999 kocht de gemeente het stuk grond.

Het retraitehuis werd uitgebaat tot 1980.  Hoewel zij veel hulp kregen van de autochtone bevolking, bijvoorbeeld door Irma Denies-Nys, Josée Van Fraechem-Nys en Emelie Lahaye- Weemaels, begon deze last zwaar te wegen.  Het werk in het retraitehuis en de verzorging van hun oudere collega's lieten hen weinig tijd over voor wat hun hoofdtaak bij uitstek was, het gebed.

In 1980 toonde het O.C.M.W. interesse om een deel van het klooster in te huren voor zijn diensten en dit kwam op een optimaal moment.  De zuidelijke vleugel werd dan ook aangepast aan de nieuwe behoeften.  Dit betekende dat de zusters het andere gedeelte van het gebouw moesten betrekken, wat opnieuw veranderingen met zich mee bracht, o.a. de bouw van een lift in dat deel van het gebouw om iedereen de toegang tot de verdiepingen toe te laten.  Er werd ook een nieuwe ingang voorzien voor het klooster.  Het huidig poortje kwam er in 1981 en de buitenzusters kregen er een paviljoentje.  In 1996 vervoegde de laatste buitenzuster, zuster Bernadette, de groep koorzusters.

In 1989 kocht de gemeente de volledige vleugel om er alle diensten van het O.C.M.W. in onder te brengen.

In de loop van de jaren 90 moest ieder O.C.M.W. een aantal politieke vluchtelingen een onderdak bieden.  In Huldenberg werd het Blauwhof gekozen als opvangcentrum maar de kamers op de verdieping werden wegens de houten wanden niet geschikt gevonden.  Zo werd beslist de kapel open te stellen voor een groep Kosovaren.  Dit was geen gelukkige beslissing want de interne en externe infrastructuur was ontoereikend om deze mensen op een redelijke wijze op te vangen.

Na meer dan 40 jaar discrete aanwezigheid hebben de zusters Clarissen Loonbeek verlaten en hun intrek genomen in het Franciscaner klooster van Vogelzang te Woluwe. 

De drie overblijvende zusters wisten heel goed dat de Loonbekenaars hun clarissen op een piëdestal stelden en nog altijd  respect en waardering voor hun levensfilosofie en hun waarden koesterden. 

Ergens lieten de Arme Klaren een grote leegte achter.  Het klokje dat zo vele jaren klepte in het hartje van Loonbeek werd weggenomen en naar het buitenland verhuisd; zonder uitdrukkelijk zichtbaar in het straatbeeld van Loonbeek geweest te zijn, hebben de zusters Clarissen met dit klokje gedurende meer dan veertig jaar hun aanwezigheid in het hartje van het dorp willen beklemtonen. 

Hoe ziet er de toekomst nu uit ?  Hoe gaat het gebouw er uitzien nu er concrete plannen bestaan om een deel af te breken.  Wat zal er met de fraaie en stijlvolle kapel gebeuren ?  Allemaal vragen die de Loonbekenaars zich rond hun historisch gebouw stellen.     

Jean-Pierre Van Binnebeek

Bibliografie

Heemblad van de Heemkundige kring Huldenberg. 2004-1. Na veertig jaar aanwezigheid in het blauwhof verlaten de zusters clarissen het Blauwhof.  J.-P. Van Binnebeek

Heemblad van de Heemkundige kring Huldenberg. 2004-2. De zusters Clarissen hebben het Blauwhof verlaten.  J.-P. Van Binnebeek

De Dijlevallei heeft reeds zeer vroeg mensen aangetrokken.  Dat de Kelten in de streek aanwezig waren staat vast.  De naam ‘IJse’ is trouwens afgeleid van het keltisch woord ‘Iska’ (= water) dat een variante is van ‘Uiscea’ uit.   Dit laatste woord heeft tevens het woord ‘whisky’ gevormd.

Neerijse moet daarom verklaard worden als een nederzetting die zich ontwikkeld heeft onderaan de waterloop de IJse, in tegenstelling tot Overijse.  Ook later, tijdens de Romeinse periode, zijn in het gebied mensen komen wonen.

Op het einde van de 4e eeuw bedekte het kolenwoud, het ‘Carbonaria Sylva’ het gebied van Brussel tot de streek tussen Samber en Maas.  Na de Frankische invallen behoorde het gebied ten tijde van Karel de Grote tot het Karolingisch domein.  Wij hadden toen nog altijd te maken met een bosrijke streek, afgewisseld met heiden, beemden en een grillig reliëf.  De oude kaarten tonen aan dat de bossen zowat overal gespreid waren zodat wel eens gesproken werd van “Cleyn Soniën”.

Bepaalde factoren hebben op dat ogenblik het ontstaan van een dorpsgemeenschap in de hand gewerkt.  Eerst en vooral de waterstromen zoals de Dijle en de IJse die zich door dit landschap doorkronkelen. 

Corbie

Op religieus vlak kende Neerijse in de 12e en 13e eeuw een bloeiperiode.  Dit was te danken aan de merovingische koninklijke Abdij van Sint-Pieter van Corbie.

Zij was één van de befaamste en machtigste religieuze instellingen in de middeleeuwen en was gelegen bij Amiens in Noord-Frankrijk.

Zij werd in 657 door de koningin en heilige St-Batilda gesticht, die haar een domein van 6 mijlen in de ronde geschonken had.  Het klooster trok honderden kloosterlingen onder wie Adalardus.

Adalardus was de kleinzoon van Karel Martel en had zijn jeugd doorgebracht op het hof van Karel de Grote.  Bij zijn toetreding tot de orde schonk hij het klooster zijn prinselijk patrimonium dat onder andere in het huidige België lag.  In Brabant had hij bij voorbeeld bezittingen in Bertem, Neerijse, Overijse en Huldenberg.  Hij stierf in 827 en werd heilig verklaard.

Corbie was in de Middeleeuwen oppermachtig.  Zij was het centrum van zowel het religieus als het profaan leven.  In 1323 werd zelf in haar prachtig binnenhof een kruistocht gepredigd.

Neerijse kon delen in het luister van het machtige klooster van Corbie.

Uit die periode dateert de Romaanse kerk waarvan de torens uit die periode overgebleven zijn.  Alleen het feit dat de kerk twee torens had is een duidelijk bewijs dat Neerijse een belangrijk religieus centrum was.  Opvallend is wel dat de kerk gebouwd is in de schelderomaanse stijl : de torens staan in het midden in tegenstelling tot de andere Romaanse kerken van de streek, denk maar aan Bertem waar de toren in het westen staat en tot de maasromaanse groep behoort.

De parochie Neerijse is één van de oudste van de streek.  Dankzij de aanwezigheid van de abdij van Corbie werd Neerijse reeds in de vroege Middeleeuwen, in tegenstelling tot naburige dorpen, uitgebouwd tot een volwaardige parochie.

Neerijse werd toen opgenomen in het bisdom Kamerijk (Cambrai) en maakte deel uit van de dekenij Brussel.  Het bisdom Luik kwam heel dichtbij: de Lane en de benedenloop van de Dijle vormde natuurlijke grenzen. 

Het pachthof van Ophem en Corbeye was tijdens de late middeleeuwen de hoeve van de abdij.  Getuige daarvan : de schuur vooraan die gebouwd is om het graan van de grote tienden te verzamelen.  Met de teloorgang van de abdij kocht de familie van Ophem het domein, vandaar de naam.  Het huidige gebouw dateert van de 16e of 17e eeuw.  Er zijn wel achteraf nog veranderingen aan het gebouw aangebracht.  De naam ‘Lindenhof’ werd in de 20ste eeuw gegeven.

Op een bepaald ogenblik was de abdij niet meer bij machte haar immens rijkdom te beheren.  De ver gelegen goederen brachten nog weinig op.  In 1550 werd de abdij in commende gegeven.  Het administratief beheer werd een ramp, het patrimonium volledig verwaarloosd.  Daarnaast werden de domeinen van Corbie in beslag genomen telkens er een oorlog met Frankrijk uitbarstte.  In 1562 kwam een einde aan de heerschappij van de abdij in onze streken.

Essentieel waren ook de pachthoven die aan de basis lagen de economische ontwikkeling van de streek.  Zij werden gewonnen op het woud.  Zo stellen we vast dat er in de 11e eeuw een uitbreiding van de oppervlakte van de landbouwgrond was ; nieuwe ontginningen waren aan de orde van de dag.  De randen van het Zoniënwoud werden door ontginners aangetast.  Later, in de 12e eeuw werd grootschalig ontbost en nieuwe akkers werden blootgelegd.

Neerijse kreeg heel vroeg haar vrijheden en keuren van Hendrik I, Hertog van Brabant die in 1211 aan de inwoners van Neerijse een apart voorrecht verleende.  Ze werden vrijgesteld van de opdracht van korenschoven, van de dodehand en van alle lasten. 

Het dorp kende drie economische kernen. Eerst en vooral, Ter Meeren.  De familie Van de Meeren uit Sterrebeek was in het bezit van het hof, vandaar de naam.  Ridder Jan Van der Meeren is de oudst gekende eigenaar van het hof ; hij stierf in 1313.  Later heette het hof ‘Roodhof’, deze naam bleef bestaan tot in de 20ste eeuw.

Aan de overkant van de IJse was er Eigen.  Eigen was een ‘allodium’ ; dat zijn erfgoederen die men niet door koop bv. verworven heeft ; in het Nederlands is dit ‘vrij erfgoed’, ‘eigen’, vandaar de plaatsnaam.  In het franstalig gedeelte van België staat de naam ‘Eigen’ voor ‘Alleu’.  Iedereen kent de plaatsnaam Braine l’alleud.

Veel verder stond het hof ‘Tersaat’.  Wellicht is de naam een afleiding van het Franse woord ‘Sart’ dat men nog terugvindt in het woord ‘essarté’= gerooid.

Jean-Pierre Van Binnebeek

Bronnen

De getuigen van het verleden van Neerijse. J.-P. Van Binnebeek & René Hallet. 2005

Uit het verleden van Huldenberg.  E. Martens. 1978