Het Koninginnenkruid

Deze plant wordt ook leverkruid genoemd. Het is een forse plant van de waterkanten, vochtige plekken in het bos, moerassige plaatsen en rietlanden.
De Latijnse soortnaam cannabium is afgeleid van de naam cannabis vanwege zijn driehoekige bladeren. Cannabis kennen wij al hennep.
Al is ertussen beide planten niet de minste verwantschap.
De naam koninginnenkruid komt uit het Duits Kunigundenkraut.
De roze hoofdjes bevatten 4 à 6 bloemen die alle tweeslachtig en buisvormig zijn. Al die bloempjes vormen samen een schermvormige pluim. Ze verspreiden een weeë geur.
De plant bloeit van midden in de zomer en wordt druk bezocht door vlinders, bijen, hommels en vliegen. Daardoor is er voortdurend kruisbestuiving.
Bij ons is het de enige vertegenwoordiger van dit plantengeslacht. In tropisch Amerika zijn er van de 600 soorten heel wat te vinden.
De wind verspreidt de vruchtjes die ongeveer uitzien als het zaad van de paardebloem. Door het feit dat ze minder snel dalen zullen ze door de wind verder verspreid worden.
Wie nu langs de IJse wandelt zal de plant zeker herkennen.
De bloemen en het blad werden gebruikt als laxeermiddel en tegen galaanvallen.
De wortels dienden om een transpirerend middeltje te brouwen en jicht en reuma te verlichten. Men durfde het ook al eens gebruiken om nierstenen af te drijven. (?) Ook spierpijnen werden met deze plant behandeld.

norbert mosselmans

info:
Rijkdom van de kruiden   Emma Callery
Wilde planten                   Readers Digest
Flora van de Lage Landen   Thirion
Foto                                 Internet
Verhaal      www.natuurverhalen.nl 

EEN VERHAAL
 
In lang vervlogen tijden leefde er een wijze kruidenvrouw en priesteres, wier naam in de vergetelheid is geraakt. Haar kennis van de genezende kruiden was wijd en zijd bekend en velen trokken naar haar huisje voor verlichting van hun kwalen. Haar roem bereikte ook de oren van de Griekse koning Mithridates Eupator, die in die dagen vele oorlogen voerde. Vele soldaten stierven door verwondingen en infecties. De koning gebood de kruidenvrouw zijn gewonde soldaten te genezen. Door haar deskundige, liefdevolle en vooral succesvolle behandeling van de slachtoffers, werd haar naam legendarisch en overschaduwde de naam van de koning. De trotse koning  kon dit niet velen en gebood haar nederigheid. De genezeres moest voortaan verkondigen dat zij haar wijsheid had geleerd van de koning. In alle bescheidenheid zei ze dat de gaven van de kruiden noch van zichzelf noch van de koning afkomstig waren, maar door Moeder Aarde waren geschonken. Zij weigerde de kruidenwijsheid toe te schrijven aan de koning. Hij wierp haar in de kerker en dreigde haar op de brandstapel te laten sterven als ze niet zou toegeven. Hierop wachtte de wijze kruidenvrouw niet, ’s nachts kroop ze uit het raampje van de kerker en viel in de vieze modderige walkant van de slotgracht die het kasteel omringde. De volgende morgen zagen de wachters dat de vrouw was verdwenen, maar voor het kerkerraampje stonden in het smalle modderige randje tegen de kasteelmuur, grote, statige roze bloemen te wuiven in de wind. Deze planten bleken over vele genezende eigenschappen te beschikken, vooral de ontsmettende werking was levensreddend.
 
Per decreet bepaalde de koning dat deze geneeskrachtige, mooie plant door hem was ontdekt en zijn naam zou dragen: Eupatorium. Hij stuurde vele troubadours het land in met verhalen en liederen over de grote kruidenkennis van de koning die de gewonden en zieken in zijn leger persoonlijk genas.
En de geschiedenis herhaalde zich in de Middeleeuwen: In het begin van de 11e eeuw leefde koningin Kundigonde in een Duits koninkrijk. Ze leefde in grote luxe en na de dood van haar man trok ze zich terug in een klooster. Ook deze vrouw werd in liederen en verhalen bejubeld omdat ook zij een grote kruidenkenner zou zijn geweest die de wezen en armen in haar koninkrijk persoonlijk verzorgde. In 1200 is zij zelfs heilig verklaard door de Paus. De Eupatorium werd in het Duits naar haar vernoemd: ‘Kunigundekraut’, wat in het Nederlands werd verbasterd tot Koninginnenkruid.

Den bluts

15 augustus. Volle zomer. Het is warm! De zon zindert al verschillende dagen aan de hemel.
Feest in het dorp, want het is kermis.
De beide muziekmaatschappijen hebben in de kerk de viering opgeluisterd met prachtige muziek. Ze hebben hun beste beentje voorgezet.
Na de viering volgt de rondgang door het dorp.
“DE JUISTE NOOT” gaat de ene kant op en “STEEDS IN DE MAAT” de andere kant. Kwestie van niet in mekaars vaarwater te zitten en de muziek tot zijn recht te laten komen. Soms gebeurt het dat ze dezelfde mars spelen en dan klinkt het als een klok door het dorp. Het verhoogt de feestelijkheid.

Tijdens de rondgang zijn er heel wat cafeetjes te bezoeken.
Bij de eerste cafés houdt elk zich aan een plat of bruisend water, ook een cola kan er nog door. Na enkele bezoekjes wordt het water toch maar flauw gevonden en stapt men over naar een koele pint bier.
Gevolg is dat na een tijdje DE JUISTE NOOT en  STEEDS IN DE MAAT niet meer klinken zoals het moet.
Er blijven nog enkele  gelegenheden te doen en enkele leden van DE JUISTE NOOT  kregen  zin om een grap uit te halen.

Als slachtoffer kozen ze Kobe.
Hij bespeelde de bariton . Die kwam nog van zijn grootvader, die mee de maatschappij had opgericht en van vader op zoon was het instrument bij Kobe terecht gekomen. Het is dus al een oud stuk vol blutsen , zelfs het paviljoen had een kleine scheur. Maar voor Kobe had het een emotionele waarde, want het was een familiestuk.

Men vond er niet beter op dan het instrument te verstoppen in de grosse-caisse van Sjuinke. Die eigenlijk niets vermoedde.
Toen de maatschappij naar de laatste herberg trok was er grote consternatie want Kobe vond zijn bariton niet.
Hij was er het hart van in en bleef maar zoeken. De anderen trokken verder en stapten zo goed en zo kwaad als het kon, omwille van de pinten, op de maat van de mars door de straat.

Sjuinke vond wel dat er wat rammelde in zijn grosse-caisse maar dacht er verder niet over na.
Het was al rond halftwee toen DE JUISTE NOOT, lichtjes aangeschoten, naar het lokaal trok.
Onderweg kwamen ze IN DE MAAT tegen waar het al niet veel beter was.
Maar er was leute aan beide kanten.

Alleen Kobe was  nuchter genoeg om nog steeds naar zijn bariton te zoeken.
Toen Sjuinke zijn grosse-caisse afhaakte en neerzette hoorde hij een gerommel in de kas en een doffe slag tegen het vel.
Wat was dat ?  Het vel werd ontspannen en onder in de kas lag Kobe zijn bariton.
Kobe vloog Sjuinke naar de keel en riep: “ Gij hèt begot nen bluts in mijn extrement geklopt”
Sjuinke, die zich van geen kwaad bewust was, antwoordde dat hij van niets wist en dat de bariton reeds zoveel blutsen en putten telde dat niemand kon zeggen dat er eentje bij was.
Kobe ritste het instrument uit de handen, stak het in de zwarte linnen zak en ging al foeterend op weg naar huis.

De muzikanten dronken nog een laatste pint.
Op het plein draaiden de kermismolens en grabbelden de kinderen naar de “floche”.  Er werd geschoten aan het schietkraam.  Wie op de rups zat probeerde  al eens een heimelijk kusje te stelen. Op de botsauto’s toonde men zijn stuurvaardigheid door  behendig uit te wijken of een ander een ferme bots te geven.
De kermis was begonnen.

norbert mosselmans  2008