|
Het verhaal van de instrumenten.
Reeds jaren zaten ze samen in het repetitielokaal . Tweemaal in de week kwamen ze er als echte vrienden samen om onder leiding van het dirigeerstokje samen te musiceren.
Ook nu zaten ze weer samen om te oefenen voor de opvoering van een prachtig muziekstuk.
Over een paar dagen was het de grote dag en zouden ze voor vele mensen een groot concert geven.. Het was dus oefenen geblazen.
Toen gebeurde er iets ergs. Het was reeds de voorlaatste repetitie voor het concert.
De dwarsfluiten die op de eerste rij zitten dachten: Wij zijn eigenlijk heel bijzonder
Wij zijn de enige fluiten die dwars liggen en we glimmen veel mooier dan de anderen. Zij hadden er geen zin meer in en wilden solo gaan.
De klarinetten die achter hen zitten vonden, dat zij met hun zwarte ebbenhouten lichaam en de vele zilveren klepjes, de meest zingende stem hadden. Zij wilden zich beter laten horen en dat kon door solo te gaan.
De sax, die zich het meest mysterieus instrument voelde, vond dat ook hij maar weinig gehoord werd en zou liever de solotoer opgaan.
De trompetten, hoorns en schuiftrombones, wilden echt dat ze gehoord werden en weigerden nog mee te spelen.
De tubas, baritons, de contrabassen vonden dat zij met hun zware en diepe stemmen toch wat meer konden en daarbij vonden de bassen dat zij de grootste instrumenten zijn.
Het slagwerk dat helemaal achteraan staat, voelde zich erg benepen op de laatste rij en wilde eens laten horen wat het is te roffelen alsof het dondert. Zij wilden laten horen dat zij onmisbaar zijn om het juist ritme aan te geven. Ook zij legden de stokken neer.
Zo te zien wilden alle instrumenten hun eigen ding doen. Maar toch moesten ze oefenen voor het grote concert. Ze speelden maar het klonk niet samen en het was de grootste kakofonie die je maar kon bedenken.
Toen het dirigeerstokje dit hoorde, sloeg het af en zei:
- We stoppen ermee. Het concert gaat niet door. Jullie zijn allemaal ziek.
- Ziek ? Vroegen de instrumenten zich af. Hoezo ?
Dirigeerstokje antwoordde:
- Jullie hebben de ALLEEN-ZIEKTE of zoals sommige dokters het noemen: SOLISME. Dat is een ziekte waardoor je niet meer wilt samen spelen met anderen. Dan heb je geen concert meer.
Oei, dachten de dwarsfluiten, wij hebben zo naar dat concert toegeleefd.
De klarinetten dachten bij zichzelf: We hebben er al zo hard voor gewerkt.
De saxen vonden dat ze al veel plezier hadden gemaakt met de andere instrumenten.
De kopers vonden dat het toch zo slecht niet was als ze samen speelden.
De grootste en zwaarst klinkende instrumenten vonden dat ze maar best terug samen gingen spelen.
De percutie vond dat hun slagen het geheel wel vulling gaven.
Dirigeerstokje vroeg: Wat denken jullie ervan ? Jullie krijgen nog één kans. Ik hoop dat jullie genezen zijn. Doe jullie best, samen lukt het zeker.
Dirigeerstokje telde tot vier en door de ruimte klonk de heerlijkste muziek Het hele orkest had het begrepen en was klaar voor het grote concert.
norbert mosselmans
|
