Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
01-02-2022
Water
Beste Lezers,
Ik heb best genoten van The Great Pretenders, vrijdag laatstleden in de Roxy. Het vijftal heren bracht evergreens in close harmony. The great pretender, uiteraard het begin nummer. Verder nog klassiekers Twilight Time, Blue Moon, Just a Gigolo enzoverder tot rock-n roll toe. Het nummer Ramona werd lichtelijk gewijzigd en opgedragen aan een dame uit het publiek. Er zat dan wel geen Ramona in de zaal, Christina deed het ook wel.
Nu vrijdag staan er Absurditeiten op het programma, iets dat me wel aanspreekt, zeker in dit land. De combinatie van Bert Kruismans, Jan De Smet en Karl Meersman staat garant voor enkel goede humor en satire.
Ik weet niet of de aangekondigde maatregelen van de blauwe vaandeldrager ook niet satirisch zijn bedoeld. Zeker weten is dat er alweer enkele rijker worden ten kostte van de doorsnee landgenoot. Er rijst de vraag hoe gelijk eigenlijk de Belgen zijn, de vorst uitgezonderd. Die staat daar allemaal boven. Of betaald die zelf zijn gasrekening.
12 neusjes, 12 staartjes, 24 oogjes en 48 kleine pootjes.... De verzorgers in het BCG-breedingcentrum hebben het druk. De moederhonden Wobke en Lotta kregen elk 6 gezonde pups. Na beide bevallingen was er helaas ook minder goed nieuws. Moeder Natuur was onverbiddelijk en van elk nest overleden er 2 pups. Alle overige pups groeien goed, ze zijn speels en vrolijk en de moederhonden genieten van elkaars gezelschap. De eerste 8 weken verblijven de pups in het breedingcentrum en daar wordt de basis gelegd voor hun socialisatie. In het kader van het uitwisselingsproject zal er van elk nest 1 pupje in het opleidingstraject van onze collega's van Vrienden der Blinden opgenomen worden.
En nog nieuws van het BCG.
Bij -Ternat dopt mee...- zijn ze volop bezig met de voorbereidingen voor de paaseitjesactie. Vanaf midden februari kan je jouw bestelling doorgeven. Door de paaseitjes van -Ternat dopt mee - te kopen, steun je de opleiding van onze blindengeleidehonden op een heerlijke manier.
Prijs:
- Groot zakje (26 eitjes): 10,00 / zakje.
- Klein zakje (13 eitjes) : 5,00 / zakje.
Neem contact op!
-Ternat dopt mee...- ann.as@telenet.be
- Belgisch Centrum voor Geleidehonden bcg@geleidehond.be of 012 23 43 19
Wie wil helpen om paaseitjes te verkopen, mag zeker ook contact opnemen.
Paaseieren die meer dan lekker zijn...
De paaseitjes van -Ternat dopt mee...- kunnen aangekocht worden op factuur. Leg jij als werkgever je werknemers, leveranciers of klanten met Pasen altijd eens extra in de watten? Neem dan zeker contact op!
Ook bij Op Stoapel is er goed nieuws, de filmavond van nu zaterdag kent grote belangstelling. En het zal goed worden.
Op Stap met Op Stoapel is voorzien voor 2 april en ook voor dit evenement lopen de boekingen als een speedboat.
Ik geef hier het programma mee, opgesteld door Rivertours en Paul Bertolo (secr. OS)
HET PROGRAMMA
We vertrekken vanop de Wilfordkade in Temse om 9:00u met de Mozart. Let op want de parking op de Wilfordkaai is betalend, maar er is ook gratis parking achter het Administratief Centrum De Zaat of in de buurt van station of het zwembad.
We varen met gunstig ebtij stroomafwaarts richting Antwerpen.
De eindbestemming is het Deurganckdok waar de reuzecontainerschepen aanmeren.
Aan het Deurganckdok keren we om, meren aan, en zetten omstreeks 13:00u voet aan wal in Lillo terwijl een broodjesmaaltijd wordt voorbereid aan boord.
Daarna varen we met gunstig vloedtij stroomopwaarts richting Temse maar gaan bakboord uit om de Rupel te verkennen en te versassen in Klein Willebroek om dan het zeekanaal naar Brussel (in gebruik genomen 1561, ja u leest het goed) te veroveren, om dan via de nu al niet meer zo nieuwe zeesluis van Hingene/Wintam terug op de Schelde terecht te komen.
Het is dan nog een 30-40 minuten varen naar Temse waar we verwachten aan te komen tussen 18-19u.
* Echter op weg daarnaartoe leggen we aan op de NSW scheepswerf in Rupelmonde voor een kort bezoek, kwestie van aan den lijve te ondervinden wat een scheepswerf is.
Het hoeft geen betoog dat er onderweg 1001 dingen te zien zijn met toelichting van ervaren Op Stoapel gidsen.
Twijfel je nog? Bij een riviercruise is er aardig wat meer ´ademruimte¡ ten opzichte van een uren-durende busrit.
Toch kan ik het niet laten. Koning voetbal trapt er alweer naast. Een jonge halfgod, Mason en nog wat genaamd, van juist twintig vindt het normaal om zijn lief van tijd tot tijd af te kloppen. Op sociale media heeft het slachtoffer bekend gemaakt hoe dit jonkie haar mishandeld. Via een eveneens gepost geluidsfragment blijkt hoe de jongeman aan zijn gerief komt. Wat kan je verwachten van een jong mens dat niks anders kan dan voetballen en die veel geld verdiend, ook voor anderen.
Het is trouwens niet de eerste keer dat hij op een minder vlijende wijze in het nieuws komt. Vorig jaar beloonde de club zijn jonge speler, met een buiten proporties opgeblazen ego, door een loonsverhoging. Hij verdient nu 90.000 per week. Dat is heel wat minder dan andere goden, maar ja, er zit nog veel rek op. En die rek wil de club zeker behouden. Op zijn hoofd staat tegenwoordig een prijskaartje van ongeveer 133 miljoen euro.
Vandaar dat zijn club, nog steeds de grootste club ter wereld - Manchester United, dergelijke zaken het liefst discreet afhandelt. -Onschuldig tot het tegendeel is bewezen- is gewoon een loopje met de feiten nemen. De eerste keer kan je zeggen ok, we geven je opslag en je betert je leven en onze portemonnee. De commentaar nu is al even schrijnend: -De club veroordeelt alle vormen van geweld-! Het zou er nog aan moeten mankeren!
Het is juist door deze ingesteldheid, het verzekeren van de miljoenen winsten op mensenhandel die dergelijke niksnutten aanmoedigt.
En natuurlijk zal die mevrouw emmers bagger over zich heen krijgen, als het al geen doods bedreigingen zullen zijn.
Voetbal! Welke operatie is er aan de gang?
Grtjs
Hugo Peregrinus
- Het water stond wat hoger dan normaal, zo-n dertig à veertig centimeter boven den blauwen steen. Veel hoger kan het niet meer komen, dankzij de potpolders. Enkele lekken maken de overstroming niet.
- Werken te Temse. Bij Colim in de August Wautersstraat, andere zijde van de Colruyt, wordt er werkt gemaakt van een nieuw stort. En blijkbaar wil men de voormalige site van de cinema mooier maken. Parking?
En morgen pannekoeken of pannenkoeken, het licht komt terug!
Het is een rustige betoging. Dit zinnetje wordt in het nieuws op BRTN steeds herhaald.
Dat er vele sprekers zullen komen, liefst ook 14 buitenlandse, zou betekenen dat er tot in de late namiddag veel volk zou zijn in het Jubelpark.
Vanaf de namiddag hoor je dat het er niet overal zo vredig aan toe gaat. Zelfs stewards uit Nederland?? kunnen het geweld niet bedaren.
De aanval op politie agenten is stilaan de bekende druppel. Ik zou al eerder spreken over een moord aanslag.
Een betoging tegen geweld van politie op jongeren is ook een druppel te veel. Sinds wanneer mogen jongeren wel onbeschoft zijn en spuwen naar orde handhavers. We moeten niet in een politiestaat veranderen, respect is wat ik mis. Een foto bepaald hoe er wordt gekeken naar een bepaalde gebeurtenis zonder kennis van de context.
De organisator van de internationale betoging zou zo stilletjes aan moeten weten dat er nogal wat anarchisten op af zullen komen. Volgens mij is het dan ook niet verstandig om enkele virulente antivaxers als spreker uit te nodigen en dan te denken dat de rede zal zegevieren. Typerend voor de anti spuit mensen is de verklaring van die ene dame dat enkel de gevaxineerden ziek worden.
Dergelijke betogingen zijn uiteraard niet nieuw in de Europese Hoofdstad Brussel. Blijkbaar zijn de politie diensten dan toch steeds onderbemand. Of wordt er te laat ingegrepen. Zou dat ook zo zijn als de Paus of de president van de USA langs komt? Het mag ook Poetin zijn, of course. Ik begrijp goed dat een selectie van dat lafhartig tuig moeilijk te maken is. Wel zou ik weten, als veiligheidsdienst, dat er een delegatie van beroeps agitatoren vanuit Parijs op komst is. En die zouden eigenlijk geen kans mogen maken.
Ik heb me afzijdig gehouden van dat gedoe, ik ben voor vaccinatie punt uit. Wat niet wil zeggen dat ik niet meer ziek kan worden of drager ben van het virus.
We hebben ons (H&A) naar Sint-Amandsberg begeven, een bezoekje aan een tentoonstelling bracht wat afleiding van het gevecht in Brussel. Want daar word ik toch wel kregelig van, die vrijgeleide naar zinloos geweld. Is geweld wel ooit zinvol?
In de Sint-Amandus kapel op Campo Santo loopt nog tot volgend weekend een foto tentoonstelling van Gert Cools. Het werk van deze Temsenaar is van een hoog niveau, werkelijk bijzonder gedetailleerde kunstige fotos.
En nu ik toch in de buurt was meteen een kort bezoekje gebracht aan het Père Lachaise van België. De Campo Santo begraafplaats ligt bij/op een heuvel waarop de heilige Amandus in de 7e eeuw zou hebben gepredikt, met op het hoogste punt de laat-barokke Sint-Amanduskapel (1720). De traditionele katholieke Gentse bourgeoisie plantte hier, voor veel geld, prachtig gebeeldhouwde praalgraven en familiekelders neer. Ook dit is, in meer dan één opzicht, een plaats van rust.
Jan Hoet, Luc De Vos, Marc Sleen, Oscar Dambre en Wilfried Martens zijn enkele van de bekende Gentenaars die hier begraven liggen.
Indien je langs wil gaan passeer dan eerst even langs toerisme Gent. Daar kan je een kaart met korte beschrijving van Campo Santo en zijn helden afhalen.
Grtjs
Hugo Peregrinus
De laatste foto is aan de rand van de begraafplaats, ook noodzakelijk en heden ten daage nog weinig zichtbaar in het stadspatrimonium.
Ik probeer in de titel steeds iets te steken dat verband houd met het artikel. Deze titel houdt geenszins verband met mijn omvang of mijn kledingmaat. Trouwens bij een kledingmaat staat XXL voor een confectiemaat van 44. Ik hou het iets bescheidener bij XL.
Nee, het gaat hier over LXX of Septuaginta. Latijn is niet mijn taal maar G oogle brengt altijd wel raad.
Maandag laatsleden wou ik mijn blog schrijven over het cijfer vermeld in de titel. Maar werkzaamheden en plezante bezigheden weerhielden me hiervan. Dinsdag morgen was het dan iets later toen ik uit bed kwam. Mijn hoofd stond nu niet precies op schrijven.
Vandaag was het dan weer Plasma dag met er een flinke wandeling aangebreid. De hoofdtitel van mijn blog is alweer eer aangedaan.
Terwijl ik nu toch aan het tokkelen ben kan ik verder met het aanpassen van een PowerPoint voor de filmavond van Op Stoapel. Dankzij de inspanningen van Op Stoapel vzw wordt de Boelwerf niet vergeten. We organiseren een filmvoorstelling, met een selectie van korte filmpjes over de scheepswerf en haar schepen.
Voor deze voorstelling beschikken we over een reeks nieuwe films. Ook de taalverschillen tussen Temse en Hoboken worden in de verf gezet, op waterbasis uiteraard.
Deze activiteit werd verzet van 23 en 24 oktober naar 5 februari.
Tickets te verkrijgen via https://www.cultuurcentrumtemse.be/
Wat ik op mijn blog schrijf is mijn eigen mening. Meestal tracht ik positief te blijven en vooral geen mensen te krenken. En ja, heden ten dage zijn er nog al wat medeburgers die grote tenen hebben. Wat je vroeger rustig kon vertellen en rustig werd aanhoort wordt in de huidige tijd vlug als kwetsend of beledigend ervaren.
Jaren terug heb ik geprobeerd om een boek van een bekende Vlaamse schrijver, met geboorteplaats Hamme, te lezen. Welnu, ik heb het drie bladzijden volgehouden. Dat mag gepubliceerd worden. Alleen hoop ik dat die persoon niet B Dylan achterna zou gaan in Oslo, als was het maar om de vrede te bewaren.
Mijn mening.
Het hebben van een mening is voor de potentaten/dictators van deze wereld des duivels. Alweer is er in een satellietstaat van het machtige Russia een zot aan de macht.
De Republiek Kazachstan, is een land dat grotendeels in Azië ligt. Een klein deel van het land, het grondgebied ten westen van de rivier de Oeral, wordt tot Europa gerekend. Kazachstan grenst aan Rusland, China, Kirgizië, Oezbekistan, Turkmenistan en de Kaspische Zee. Het is het grootste land in Centraal-Azië en is sinds 1991 een zelfstandige staat. De hoofdstad Nur-Sultan heette tot 2019 Astana.
De oppervlakte is min of meer die van West-Europa maar de bevolkingsdichtheid is de kleinste ter wereld, 16,5 miljoen op een oppervlakte van 2.724.900 km². Het is het op acht na grootste land ter wereld.
Onder J Stalin werden de Kazachen gedwongen hun nomadenleven te beëindigen, sedentarisering genaamd. Hierbij kwamen, waar niet in het Rusland van JS, een kwart van de ongeveer vier miljoen inwoners om het leven. Vooral in het noorden van het land woont al sinds mensenheugenis een grote kolonie Russen maar onder het genie werden ook vele andere gedwongen naar daar te emigreren. De lanceerbasis Bajkonoer is hier niet vreemd aan, het is een van de belangrijkste pijlers van het Russische ruimtevaart programma.
De opvolger van Noersoeltan Nazarbajev, president Kassym-Zjomart Tokajev heeft zijn troepen het bevel gegeven om te schieten op betogers. Volgens hem zijn dat terroristen en bandieten. Het protest, dat begon uit onvrede met een verhoging van de brandstofprijzen en hard wordt aangepakt, keerde zich tegen die Tokajev. In verband hiermee werd er op zaterdag morgen op radio 2 geopperd, weet niet meer door wie, dat er een mooie deal kon worden gemaakt met Vlaanderen. We sturen onze super mooie chirurg Jeff H naar ginder en Kassym komt naar hier. Win win voor iedereen, van Jeff zijn we verlost en Kassym verstaat geen mens.
Nog in verband met meningsuiting en het recht daarop: een lobotomie tussen de benen en een liposuctie ter hoogte van de tong van Jeff zou al een eerste aanzet kunnen zijn.
Nog even over de tijd van Stalin na WOII.
Het boek -Het meisje dat twee kampen overleefde- van Heather Morris verhaalt de onwaarschijnlijke levensjaren van een jong meisje, 16 jaar bij haar deportatie naar Auschwitz-Birkenau in 1942.
Bij bevrijding van het kamp door de Russen wordt ze van collaboratie beschuldigd, omdat ze het kamp heeft overleefd. 15 jaar strafkamp binnen de poolcirkel is haar deel. Dat strafkamp heeft ze te danken aan paranoïde J Stalin.
Ook hier, de goelag Vorkoeta, slaagt ze erin te overleven. Ze komt in 1954 vrij na de dood van JS in 1953.
Cilka Klein is kinderloos overleden in Koðice, Slowakije op 24 juli 2004. Daar heeft ze vijftig jaar geleefd met haar man die ze in het goelag had leren kennen.
Het goelagsysteem van Jozef Stalin leek verdacht veel op het Hitler systeem. Beide systemen hadden tot doel de maatschappij te zuiveren van zijn vijanden en voor hun dood zoveel mogelijk arbeid uit hen te persen. Alleen was het Stalins systeem immens groter en rekende Stalin op de koude, honger en zware arbeid om zijn vermeende tegenstanders om te brengen. Wetenschappers schatten dat er ongeveer 18 miljoen mensen in het goelagsysteem terecht kwamen. Een derde hiervan overleed tijdens of kort na de gevangenschap.
Woensdag ll heb ik een goede tocht gemaakt in het Land van Waas, over Sint-Niklaas, Vrasene, Nieuwkerken, Haasdonk en terug via het weg-om pad naar huis. Deed deugd om eens buiten te komen. Nog even en de donkere periode van het jaar ligt alweer achter de rug.
Zolang we maar blijven ademen.
En nu terug aan het werk, de renovatie van de badkamer gaat niet vanzelf.
Het Museum aan de Stroom, gelegen aan de Hanzestedeplaats nummer 1 te 2000 Antwerpen, heeft haar permanente tentoonstelling vernieuwd/aangepast.
De expo -Vracht. Over de haven, mensen en goederen- vertelt het verhaal van Antwerpen en zijn haven als een poort naar de rest van de wereld.
Vanaf het aanmeren van het eerste schip tot vandaag gingen vrachten, goederen en kennis de stad in en uit. Via de scheepvaart en de wereldhandel kwamen mensen van over heel de wereld met elkaar in contact. Het is hieraan te danken dat Antwerpen een kleurrijke en diverse stad is geworden.
Het bezoek verloopt via zes dokken. In elk -dok- ligt de nadruk op de objecten die er schitteren en een stukje van de geschiedenis tonen. Van de laatste archeologische inzichten over de vroegste nederzettingen langs de Schelde tot de wereldhaven die het vandaag is.
Er zijn kunstwerken en gebruiksvoorwerpen te zien die tonen hoe er eeuwenlang goederen, kennis en contacten via de haven Antwerpen in- en uitstroomden.
De prachtige scheepsmodellen doen dromen van een verleden te Temse. Bijzonder mooie exemplaren van Boel schepen sluiten de tentoonstelling af. De Methania, de Naes Leopard en de Verhaeren staan er prachtig.
Maar er is meer. Hoe verliepen de contacten doorheen de eeuwen echt? Werd er altijd eerlijk gehandeld of was er uitbuiting? Scheepvaart en de haven brachten rijkdom naar Antwerpen, maar aan welke prijs? -Vracht- is een verhaal over glansrijke periodes en aparte ontmoetingen, maar ook over de schaduwkanten van economische groei en globalisering. Gelukkig wordt het trieste verhaal van de -handel- met Congo niet uit de weg gegaan.
Wel vraag ik me af hoe studenten, die op het zesde verdiep van het MAS waren geïnstalleerd, hun concentratie konden behouden.
Aansluitend zijn we, op onze terugweg naar de Groenplaats (metro) nog even de voormalige dominicaner kloosterkerk binnen geweest. Dit prachtige gebouw, nu beter bekent als de St-Pauluskerk, moet zeker niet onderdoen voor haar grotere broer de Kathedraal. De kerk is in de 16e eeuw gebouwd en ligt midden in de stadswijk waar vroeger de zeelui woonden.
Ik wens mijn trouwe lezers, en uiteraard ook alle anderen, een gezond en vredevol 2022.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Foto-s: Het schilderij van de Koolvliet is prachtig en geeft een idee van de vroege haven. Na de patroon van de havenarbeiders volgt de foto van de familie Mertens uit Kruibeke, drie generaties dokwerkers. Enkele maquettes zijn het vernoemen waard, zonder afbreuk te doen van de andere prachtige modellen: De Elisabethville, de dubbelwandige Beerotter en de Marnix de St-Aldegonde, het eerste schip dat in 1863 zonder tol aan Nederland te betalen mocht afvaren.
De steekwagentjes tonen aan hoe de haven is gegroeid en het transport is gewijzigd. Van balen sleuren naar containers heffen, snelheid was steeds een troef.
Bij het buitengaan van de expo kon je zelf een container in elkaar knutselen en er een opdracht in noteren.
Het voetbal blijft nadrukkelijk aanwezig in de media en eigenlijk wil ik er geen tijd noch woorden aan verspillen. Maar het is moeilijker om niet schrijven over een corrupt deel van ons bedrijfsleven en de samenleving tout court.
Met sport hebben de hogere afdelingen van de KBVB helemaal niks meer te maken. Het enige wat telt is om de staat, wij dus, zoveel mogelijk te bestelen. Want dat is het eigenlijk toch.
En de supporters die betalen om, op eigen risico voor beschadiging van lijf en leden, en moeite doen om ondanks alles naar wedstrijden te gaan kijken, worden voor een tweede keer te kakken gezet.
En dat allemaal met medewerking van een trits politiekers/advocaten die maar al te graag via -de sport- in the picture komen.
Nog een zwartje kopen? Hoeveel zit er voor mij in? Natuurlijk in het zwart!
Zijt maar eens een kleine zelfstandige met enkele werknemers, betaal alle mogelijke bijdrage aan de staat, verzekeringen, ziekenbond, vakbond…. gewest, provincie, gemeente…. of boetes als er een papiertje niet goed is ingevuld, je zal het vlug weten. Als een crimineel wordt je dan behandeld, precies of alles en iedereen is een schurk. De witteboord organisatie echter wordt de hand boven het hoofd gehouden.
Waarom dat waterhoofd van een voetbalbond nog steeds mag blijven teren op het gezegde ´we houden de jeugd van de straat¡ is voer voor antropologen. Een leugen is het in elk geval. Vroeger konden we spelen en voetballen op het kerkplein. Daar kwam geen bond aan te pas. Een oorveeg van de deken omdat zijn ruitjes kapot waren dan weer wel. En ook die kasseitjes waren geen probleem, een beetje rood op de knie en het was in orde.
Nu moeten de ouders al een hele som afdokken opdat hun kinderen op een heus plein mogen komen. Tenminste als de heren van de eerste ploeg geen gebruik willen maken van datzelfde plein.
Alles staat ten dienste van het kopen en verkopen van mensen. Wellicht is voetbal niet alleen in deze positie. Jammer genoeg is vast te stellen dat de organisatie van onze maatschappij zelf in de fout gaat. Als fiscale fraude al geen prioriteit meer is dan weet je het wel.
Of de digitalisatie het allemaal beter maakt is helemaal niet zeker. Van een betere dienstverlening is niet altijd sprake. Spreek je boodschap in na de piep! Piep.Weg!
De A27 staat er nog. Wellicht zal dit nog een hele tijd zo zijn. Euh ja, het gaat hier over De KRAAN die de skyline tekent van Temse.
De datum van 8 december 2021 is voorbij, de beslissing over classering of de- declassering ligt nu bij de heer Minister.
Deze meneer heeft voorbije week indruk gemaakt. Tijdens een rondleiding, door zijn vrienden uit het blauw fabriekje doorheen het kasteel van Berlare, werd bekend gemaakt dat de blauwe gemeente bij uitstek een riante subsidie mocht opstrijken voor de restauratie. En natuurlijk kwamen de grote woorden over hoe goed dit voor de gemeente en zijn inwoners zal zijn.
Volg even de link onderaan en luister naar de eminente sprekers.
Op een totale investering van 8 miljoen euro is de bijdrage van bijna 3 miljoen euro via relancefonds niet gering te noemen. Maar vooral de woorden van mijnheer de minister (met kleine m) blijven plakken. En wat heeft de Vlaamse Identiteit in godsnaam te maken met het geheel.
Toch even verwijzen naar die piep hierboven en de geroemde dienstverlening.
Ik wil wel eindigen met een hoopgevend bericht: de omikronvariant van het coronavirus is misschien een goede zaak, het wijst de weg naar de uitgang van de pandemie.
Vandaag zou ik normaliter vanuit Mechelen zijn vertrokken met de Duw Mee actie voor de Warmste Week. Die voettocht is uitgesteld naar 18-19 februari 2022. Hierover later meer maar niks houd jullie tegen om de website van het Mobile School te bezoeken.
Grtjs
Hugo
Aan het nieuwe rusthuis wordt naarstig verder gewerkt. Zo ook aan het Administratief Centrum van Berlare.
Ik laat jullie een berichtje na via de SP, niet de partij, wel de hand telefoon. Mijn laptop is in herstelling. Omdat Op Stoapel terug overschakeld naar video conference, in mooi NL, heb ik gemerkt dat de camera niet werkt. Wat ik ook probeer, het oog ziet niks meer.
Hopelijk kunnen professionals dit opklaren.
Dus is het enkele dagen ontwenning. Het blijkt nog maar eens hoe je dat ding, het venster op de wereld, gewend bent. Verslaafd is een te groot woord, het komt wel in de buurt.
Deze week op woensdag 1 december heb ik de Weg-om van gelopen. Niet de koudste of de natste, gewoon de laatste. En vast gesteld dat de natuur weeral aan het kortste eind trekt. Voor de uitbreiding van hoogspannings centrale op den Beestenhoek te Bazel verdwijnen enkele akkers en veel bomen. De mooie rij knotwilgen voor de vijfde Amelberga kapel is deze week gekapt. In de plaats zal langs één kant een hoge afsluiting komen.
Het is moeilijk kiezen als we licht in huis willen waarvoor we enkel een knopje willen bedienen.
Morgen is finale dag voor het Biljart verbond van Temse. De eind wedstrijden voor het band en vrijspel tornooi vinden plaats in The Pocket. Eerste wedstrijd vangt aan om 16u, de laatste om 19u. En volgens de laatste berichten kan het geheel doorgaan.
December is in aantocht, de maand staat als het ware op de drempel.
Drempels zijn er om te overschrijden.
Professionele sportploegen mogen van vadertje staat fiscale voordelen genieten. Amateur ploegen moeten maar zorgen dat ze de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Nochtans is de basis van elke sport gelegen in de jeugdwerking van deze amateurs. Niettemin gaat een zekere ML, manager van den Gantoise, fel te keer tegen het voorstel van nieuwe fiscale en sociale regeling voor voetbalclubs. Volgens deze heer gaan de Belgische clubs Europees de dieperik in.
Als het voortbestaan van een professionele zaak afhankelijk is van de steun van de overheid dan wordt die zaak slecht geleid. Dan is ML zijn functie niet goed ingevuld en verdient hij zijn loon via de overheid en niet via den Gantoise. Want daar gaat het uiteindelijk toch om. De jeugdwerking van al die prof clubs stelt toch niks voor. Poenpakken en mensenhandel zijn de juiste benamingen.
Maar, maar er is ook iets te zeggen over zijn verweer in verband met die staats steun. Zo zijn er nog een groot aantal fiscale gunstregimes. Onze parlementariërs krijgen een belastingvrije onkosten vergoeding van 2.173 euro. Dat is, beste lezers, per maand! Journalisten en academici krijgen een fiscaal voordeel op auteursrechten. Sommige sectoren uit de industrie worden vrijgesteld van bedrijfsvoorheffing en hij, de manager, vermeld koopvaardij, sleepvaart, baggervaart, zeevisserij.. Blijkbaar is hij bang van water! Zit zijn Belgische record op de 200 meter rugslag er voor iets tussen?
Hij vernoemd ook bedrijfsleiders en zelfstandigen in verband met een loonplafond. Een kat in de nauw doet puntje puntje enzovoort.
Maar die drempel ligt er ook op andere plaatsen. Neem nu de recente richtlijnen die het overleg comité heeft afgekondigd. Een show voor duizenden mensen, binnen, kan gewoon doorgaan. Bij een basket wedstrijd, in een goed verluchte ruime zaal, mogen geen supporters aanwezig zijn. Ook al zal dat aantal zich beperken tot maximum vijftig! En waarom hier dan geen toelating voor geven met respect voor de regels?
Wie werkt er in die comités, goed betaalde managers met een gebrek aan empathie? Of is het cliché van toepassing: geld eerst.
Deze week een kort tochtje over Bornem, St-Amands en de Weert met de stapmaten gemaakt. Met de Jan en de eenzame Ronny was het een rustig toerke, met wat regen. De Catsjoe was er niet bij, het beestje heeft last van artritis en de kou doet haar geen goed. Daarom mocht ze niet mee en dat heeft de Ronny geweten. Eens zijn rugzak klaarstond weigerde ze alle medewerking en eten. Het is ondertussen alweer goed gekomen tussen beiden.
Onderweg konden we gelukkig onder een plu ons boterhammeke eten in café de Zandstuiver op Luipegem. We mochten wel binnen hoor maar de schoenen blonken niet uit in frisheid. Bij een Orval (het beste bier ter wereld) werden vele maatschappelijke problemen opgelost. Over één woord echter bleef de stemming onbeslist: MAAR.
Volgens mij en Jan, zo is het nog al geweest, verwijst het woord MAAR naar een tegenstelling. Afijn, tegen we in de Weert aankwamen was het probleem nog niet opgelost. Op het kerkhof hebben we de vredespijp gerookt, symbolisch uiteraard, we zijn geen van allen rokers. Aan de verzoeking om nog een Orvalleke te degusteren in het Gemeentehuis hebben we weerstaan. Bij het aandenken van Pedro Coloma heb ik, voor korte tijd afscheid, genomen en ben vliegensvlug naar huis gebeend. (moet mijn kilometers hebben) Daar aangekomen waren Ronny en Jan al aangekomen met hun voituren om ten huize Hugo toch nog een drankje te degusteren. (begint met O en eindigt met val)
Maar zoals het betaamt: het woordje maar heeft meerdere betekenissen.
1 als voegwoord
A - om een tegenstelling uit te drukken; = doch: vroeger was hij rijk, maar nu heeft hij geen geld meer
B - om gevoelens uit te drukken: maar ik héb het niet gedaan!
2 als bijwoord
A beperkend, slechts, enkel: ik heb maar tien euro
B vrijwel zonder betekenis: (verzachting van een gebiedende wijs) doe het maar gerust; doe maar twee kilo; (ergernis over het voortduren) zij doet maar; (waarschuwing) het is maar dat u het weet; (aanmoediging) trekken maar!; (onverschilligheid) je doet maar!; (blije verrassing) nee maar!
C als maar (onzijdig, meervoud: maren)
3 als maar
tegenwerping, bedenking
Beste lezers, beste stapmaten,
Ik hoop dat het enige klaarheid schept maar dat het ook duidelijk is dat het woord maar meerdere betekenissen kan hebben. En ook dat er blijkbaar weinig synoniemen voor zijn. Andere beperkende voegwoorden zijn doch, edoch, echter, dan, evenwel, nochtans, niettemin, ondertusschen. Voilà.
Op 29 oktober ll heb ik een artikel geciteerd over slechtziendheid/blindheid: De zon schijnt altijd.
Deze week wil ik het even hebben over een heel speciale ziekte die het leven van een mens bijzonder moeilijk maakt: osteogenesis imperfecta.
Dit artikel stond in NINA, bijlage bij Het Laatste Nieuws van 13 november 2021. Op 16 november was het de Internationale Dag van de Verdraagzaamheid en HLN bracht daarom enkele verhalen over mensen die zichzelf durven te zijn.
Onze maatschappij verdeelt de mensen in hokjes. Pas je daar niet in ben je een uitzondering, een raar geval. En soms worden die mensen, met onder meer een andere diversiteit, uitgesloten of op zijn minst onder vertegenwoordigd, alsof ze niet bestaan. Van de zes geïnterviewde personen die anders zijn dan mainstream heb ik het verhaal van Jan Wagemans eruit gepikt. Niet zomaar uiteraard, wel omdat ik Jan persoonlijk ken.
De kop bij zijn bijdrage is: Ik kijk uit naar de dag waarop iemand met een beperking het nieuws leest.
Jan verteld:
Ik ben geboren met osteogenesis imperfecta, een moeilijke benaming voor de brozebottenziekte. Mijn bindweefsel is minder sterk, waardoor mijn botten makkelijker breken. En dat mag je letterlijk nemen: als kind brak ik gemiddeld drie à vier keer per jaar iets. Het is een ziekte die je niet kan overwinnen, maar die door medicatie goed onder controle is. Bovendien belast ik mijn lichaam minder sinds ik in een rolstoel zit en zo voorkom ik nieuwe breuken.
Mijn dromen heb ik alleszins nooit laten dwarsbomen door mijn handicap. Ook mijn ouders en familie hebben me altijd gesteund. Zo wilde ik al van kleins af aan muzikant worden en heb ik op latere leeftijd aan het conservatorium piano gestudeerd. Ik herinner me dat ik jaren geleden De Laatste Schow-band Lionel Richie zag begeleiden en ervan droomde om ooit ook zoiets te kunnen doen. Ondertussen deelde ik al de planken met Helmut Lotti, Udo, Karen Damen en Eline De Munck en speelde ik als sessiemuziekant op Radio 2.
Voor hen ben ik Jan de toetsenist en niet de man in de rolstoel, weet je wel?
Een voorlopig hoogtepunt was toen ik Chris Martin van Coldplay als toetsenist mocht begeleiden tijdens een sessie in het Kinderziekenhuis in Jette. -Youÿre a beautiful player, man- zei hij na afloop, mét een high five. Een fantastische ervaring. Vandaag ben ik muzikaal leider en componist van de musical The Passion en producer van de zanger An-D twee nieuwe uitdagingen.
De reden waarom ik op jullie oproep reageerde, is uit onvrede én hoop. Ondanks alle inspanningen zie je dat mensen met een beperking toch nog vooral als case- in het journaal of Durf te vragen worden opgevoerd, ver weg van hun talenten. Ook in de relationele context word je er nog te vaak op aangekeken. Ik kijk uit naar de dag waarop iemand met een beperking het nieuws leest, of in beeld komt omwille van wat hij of zij kan. Ook al is het vaak tandenbijten om op een podium te klauteren en blijft het hard wanneer iemand vraagt of die rolstoel écht is of dat ik die gebruik om te poseren.
Als ik door mijn verhaal één lotgenoot kan inspireren om zijn passie te volgen en onze beperking laagdrempeliger kan maken, is mijn missie geslaagd.
Quote
Nog enkele punten:
- Voetbal en geld, het blijft een schande. De vreugde van de Rode Duivels en Qatar zijn voor mij moeilijk te rijmen.
- Vele inwoners van Pepinster en de regio van de Vesder staan voor een harde winter. Verzekeringen doen moeilijk en de overheid blijft gruwelijk in gebreke.
Gisteren morgen heeft Op Stoapel een korte plechtigheid gehouden aan de kraan. Net zoals vorige jaren ging het hier niet over de kraan, geklasseerd of niet, maar betrof het een herdenkings moment voor de overleden collegaÿs van de Boelwerf.
Bloemenkransen werden neergelegd ter hoogte van het monument A27 en de Zaatman, het beeld aan de rotonde van de Orlylaan.
Een gedicht werd voorgelezen en een minuut stilte gehouden ter ere van diegenen die zijn overleden. Velen zijn gestorven tijdens het uitoefenen van hun job of later aan de gevolgen van asbest gerelateerde ziekten.
Over de asbest problematiek zal Op Stoapel volgend jaar een avond organiseren. Meer hierover later.
Het gedicht geef ik hier weer.
HEIMWEE
Ooit schoof een schip traag te water?
De ziel en ÿt zweet van ÿt dorp
Geklonken tot een ranke romp
Van staal en zekerheid,
Vol hoop en zorg voor later.
Maar eens mooi opgetuigd,
Met vlag en wimpel op haar best gekleed,
Verdween de bruid naar zeven zeeën
En is langs hier nooit weergekeerd.
Alleen de Schelde keer op keer,
Brengt elke vloed
Een stroom vol heimwee mee.
Eric Van Britsom
De wielerliefhebbers namen zelf de tijd om even halt te houden. Wie sprak daar over hooligans?
Na de plechtigheid kon worden bijgepraat bij een tas koffie in de Zaatman.
Grjts
Hugo Peregrinus
Voor poëzie liefhebbers: http://tadorna.blogspot.com/
Automatisering is geen huidige trend. Het is al decennia lang, nee, honderden jaren lang een economische noodzaak. Meer produceren, meer winst is de voornaamste drijfveer. Lange werkdagen, eentonig werk is voor velen het gevolg.
En het moet gezegd, algemeen kan met vaststellen dat het comfort erg is gestegen. De mensen leven langer en meestal in betere gezondheid. Alleen, de geestelijke toestand van de bevolking is wellicht aan zijn lot overgelaten. Stress is het woord.
De vraag is of de brugwachter, die ergens achter een batterij schermen zijn dag doorbrengt, nog genoeg prikkels krijgt om zijn job alert te kunnen uitvoeren. Want het is niet de eerste keer dat een brug opent als er nog een voertuig op het opende gedeelte staat.
Men zal dat eens onderzoeken zie! De oplossing zal zijn om robotten te plaatsen of meer cameraÿs. Die worden niet moe en zijn op enkele jaren financieel afgeschreven. Een jaarlijks onderhoudsbeurt zal allicht een pak minder kosten dan een ambtenaar.
Maar is het beter? De grote drogreden van automatiseren is nog altijd dat er dan geen fouten meer kunnen gebeuren.
Een prikkel zou kunnen betekenen ontslag. Maar ja, dan zal het er bovenarms opzitten en zijn stakingen niet uitgesloten. Misschien nog een reden om te automatiseren?
Een ander probleem dat onderzocht is geworden, het onderwijs.
Specialisten, want dat ben je tegenwoordig al vlug, hebben een studie uitgevoerd om de dramatische achteruitgang van het onderwijs -Vlaams of Waals of hoe dan ook Belgisch- in kaart te brengen. En de besluiten die de onderzoekers -Onderwijzers? Schooldirecteurs?- nu naar voor schuiven zijn de eenvoud zelve.
Dat we met zijn allen daar niet eerder zijn opgekomen.
Het oude principe van drill, excuseer wegens te militaristisch, het herhalen en repeteren staan voorop. Verder denkt de denktank dat het onderwijs te chaotisch is. Voor elke verzuchting maakt men een apart schoolvak, moeten toetsen niet worden ingeleverd, op tijd komen is bijzaak enz. Dan vermeld ik het woord respect nog met enige schroom om niet als een oude zageman te worden versleten. Want dat mankeer er ook aan, het gebrek er aan. Uiteraard moet je respect verdienen, het mag niet gratuit zijn. Maar het omgekeerde is ook niet wenselijk.
Het leraren te kort probeert men op te lossen door mensen met een middelbaar diploma voor de klas te zetten. Dit is ook maar een pleister. Het statuut herwaarderen –en belonen- en vooral de focus terug op het lesgeven brengen is de oplossing. De administratieve rompslomp is als het ware een blok aan het been. Oowee als een klastitularis met een tweede krijtje op het bord schrijft. Daarvan moet een verslagje gemaakt, dat duurt toch maar even! Op dit ogenblik is besparen binnen het ministerie van onderwijs het…. leraren te kort.
Gelukkig is er ook goed nieuws te melden: je mag de koning en de koninklijke familie beledigen. Maar opgelet, dat mag enkel als dit gebeurd in het kader van een politiek debat of iets in aangelegenheden van algemeen belang. Gewoon uitschelden is er niet bij. Maar dat is ook niet nodig. Tenzij voor die nummer twee. Daar zijn dan weer woorden voor te kort.
Nummer elf is gelopen, nog één te gaan. Al even nadenken over iets anders voor volgend jaar.
Duw Mee van Mobile School op 18 december e.k.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot: Koninklijk moet met een grote letter, maar dit is mijn kleine belediging.
Deze week wil ik graag verwijzen naar het tijdschrift FLASH van het BCG. Jullie weten dat ik voor het Belgisch Centrum voor Geleidehonden regelmatig reclame maak.
Midden oktober was het zowel de 'Dag van het Zicht' als de 'Dag van de Witte Stok'. Naar aanleiding hiervan stond er een mooi interview met Miranda in Goed Gevoel magazine.
Ik geef het hier graag weer.
Miranda stond aan het begin van haar volwassen leven toen ze volledig blind werd.
Op haar achtste kreeg Miranda (45) het verschrikkelijke vonnis: haar zicht zou blijven afnemen tot ze helemaal niets meer zou kunnen zien. Het licht in haar ogen doofde voorgoed, maar haar levenslust werd sindsdien alleen maar groter.
Ik begrijp dat mensen medelijden hebben met blinden en slechtzienden, maar in mijn geval is dat echt nergens voor nodig. Integendeel zelfs, ik heb soms het gevoel dat ik gelukkiger ben dan veel andere mensen die wel kunnen zien. Dat heeft alles te maken met mijn positieve ingesteldheid. Het leven is wat je er zelf van maakt, en ik sta elke ochtend op met een glimlach. Uiteraard heb ik ook moeilijke periodes gekend. Vooral mijn puberteit was zwaar. Op het moment dat andere jonge meisjes de wereld gingen ontdekken, werd die van mij elke dag kleiner. Ik heb veel verdriet gehad toen mijn ouders me vertelden wat er mij te wachten stond, en zoals elke puber heb ik soms dingen tegen hen gezegd waar ik achteraf spijt van had. Maar ik kreeg dan ook een heel zware klap te verwerken. Het heeft lang geduurd voor de dokters de juiste diagnose aan mijn symptomen konden koppelen. Mijn ouders hadden gemerkt dat ik als peuter soms tegen dingen aanliep. Maar de oogarts kon op dat moment niks afwijkends vaststellen. Het was pas toen ik in de lagere school naar het medisch onderzoek moest dat er alarmbellen afgingen. Daar stelden ze vast dat ik niet voldoende groeide en dat ik aanleg had tot zwaarlijvigheid. Uiteindelijk begonnen de puzzelstukjes in elkaar te passen en kregen mijn ouders op mijn achtste te horen dat ik aan de erfelijke aandoening retinitis pigmentosaÿ lijd, een ziekte die effect heeft op je zicht, maar ook op het functioneren van je nieren en je groei. Er werd onmiddellijk een kuur met groeihormonen opgestart. Zo ben ik uiteindelijk toch nog 1 meter 57 geworden. Zonder die medicatie was dat slechts 1 meter 18 geweest. Dat ik door mijn ziekte iets zwaarder ben dan gemiddeld is natuurlijk niet fijn, maar dat valt in het niets in vergelijking met de oogproblemen die erdoor veroorzaakt worden. Bij mij worden de staafjes en kegeltjes die zich achter het netvlies bevinden niet vernieuwd, zoals dat bij andere mensen wel het geval is. Daardoor is mijn zicht blijven achteruitgaan, tot ik rond mijn twintigste helemaal niks meer zag. Eerst verdween mijn zicht in het midden, maar kon ik nog een klein beetje zien aan de zijkant. Maar langzaamaan is ook mijn zijzicht bijna volledig afgenomen. Momenteel kan ik alleen nog licht en donker van elkaar onderscheiden, al bestaat de kans dat ook dat nog zal verdwijnen.
Eenmalige make-up
Ik heb zo lang mogelijk les gevolgd in het reguliere onderwijs, maar toen ik veertien was ben ik overgestapt naar een gespecialiseerde school in Woluwe. Daar werd ik voorbereid op het moment dat ik niks meer zou kunnen
zien. Ik leerde er met een stok lopen, het openbaar vervoer nemen en zelfstandig zijn. Die witte stok is echter nooit iets voor mij geweest. Als jong meisje ben je nog heel erg bezig met wat anderen van je denken. Ik schaamde
mij voor mijn stok, dus zolang ik hem niet echt nodig had, verstopte ik hem in mijn rugzak. Ik vond het ook heel onhandig om op straat obstakels zoals fietsen en vuilnisbakken te moeten vermijden. Het ergert mij mateloos dat mensen er niet bij stilstaan dat de blindentegels op de stoep wel degelijk hun nut hebben, en dat ze zomaar hun elektrische steps in het midden van het voetpad parkeren. Zodra het kon heb ik dan ook een aanvraag ingediend voor een blindengeleidehond. Niet iedereen komt daarvoor in aanmerking omdat het verschrikkelijk duur is om die dieren op te leiden, maar gelukkig kon ik aantonen dat ik zelfstandig mijn plan kan trekken en was mijn oriëntatievermogen goed genoeg. Mijn hond Polly is mijn steun en toeverlaat. Met haar in de buurt voel ik mij overal veilig, zelfs ÿs avonds laat alleen op straat. Ondertussen trek ik me niets meer aan van wat mensen denken. Ik weet dat ze nog steeds naar mij staren, maar dat zie ik toch niet. Ook met mijn uiterlijk ben ik totaal niet bezig. Ik laat de kapster altijd zelf kiezen wat ze met mijn haar doet, zolang het maar praktisch is. Uit comfort draag ik nooit hoge hakken, en rokjes en kleedjes zijn ook niet aan mij besteed, tenzij ik naar een feestje moet. Als ik nieuwe kleren nodig heb, ga ik winkelen met mijn mama. Zij somt dan alles op wat er in de rekken hangt en omschrijft hoe het eruitziet. Ik kies kleren op basis van haar aanbevelingen. Het belangrijkste is dat ik mij er goed in voel. Ik heb mij in heel mijn leven één keer laten schminken, op de dag van mijn trouwfeest. Die make-up op mijn gezicht voelde heel onwennig. Ik deed het vooral omdat het zo hoort op je huwelijk, en omdat ik er mooi wilde uitzien voor de gasten op het feest. Maar waarom zou ik het nog eens doen? Mijn man Pieter houdt van mij zoals ik ben. Voor hem hoef ik me niet op te maken.
Blind getrouwd
Pieter is mijn rots in de branding. Hij is op mijn pad gekomen toen ik twintig was. Ik ben dus nooit bang geweest dat ik de liefde niet zou vinden. Die kwam er vanzelf toen we elkaar leerden kennen op een vakantie voor blinden en slechtzienden in de Zwitserse bergen. Pieters mama kreeg de kattenziekte (toxoplasmose) tijdens haar zwangerschap, waardoor hij enkel nog van heel dichtbij kan zien, maar hij kan wel nog kleuren onderscheiden. Tijdens de wandelingen op die vakantie in Zwitserland droeg ik altijd een rode pet. Hij gebruikte mijn pet als ijkpunt, en zo raakten we aan de praat. Onze liefde is heel puur omdat het uiterlijk bij ons geen enkele rol speelt. Wij zijn echt gevallen voor elkaars persoonlijkheid. Ik heb een vrij hevig karakter. Bij mij moet alles vooruitgaan, terwijl Pieter de kalmte zelve is. Hij heeft rust in mijn leven gebracht. We vullen elkaar perfect aan. De eerste drie jaar van onze relatie pendelden we tussen mijn woonplaats Temse en zijn huis in Kortrijk, maar in 1999 zijn we gaan samenwonen. Vier jaar later zijn we getrouwd. Nu wonen we samen in Temse, in de buurt van mijn ouders. Mijn mama is een grote hulp voor ons, maar we proberen ons zo veel mogelijk te behelpen met ons tweetjes. We hebben wel een poetsvrouw en een gezinshulp, die komt strijken en helpt met koken en boodschappen doen. Verder doen we alles zelf. Pieter en ik zijn op elkaar aangewezen, want we hebben vrij snel beslist om geen kinderen te krijgen. Natuurlijk is dat geen makkelijke keuze geweest. Toch heb ik niet het gevoel dat ik door mijn ziekte veel heb moeten opgeven. Wij leven als koppel een heel rijk en gevuld leven en geven op een andere manier zin aan onze dagen. Daarvoor gaan we heel actief op zoek naar sociale activiteiten. We doen allebei vrijwilligerswerk in een woonzorgcentrum, waar Pieter helpt met de voorbereidingen in de refter en ik met de bewoners ga babbelen. Het gevoel iets te kunnen betekenen voor anderen geeft enorm veel voldoening. Daarnaast zijn we ook heel sportief en gaan we wekelijks wandelen, zwemmen en fietsen. Daarvoor kunnen we terecht in een instelling voor blinden en slechtzienden, waar we ook veel vrienden hebben. Aan sociaal contact hebben wij dus absoluut geen gebrek. Pieter is zelfs politiek geëngageerd hier in Temse. We vinden het ook belangrijk om om te gaan met mensen die wel kunnen zien, zodat onze wereld niet te klein wordt. Om die reden proberen we ook geregeld op vakantie te gaan naar Spanje. We zoeken dan een hotel dat dicht bij het strand ligt en waar Polly welkom is. Op de luchthaven en in het vliegtuig krijgen we assistentie, maar eens ter plaatse gedragen we ons net zoals de andere toeristen. Zo boeken we ook elke keer minstens één excursie. Op onze laatste vakantie zijn we bijvoorbeeld met een catamaran gaan varen om dolfijnen te spotten. Dat klinkt misschien raar voor een buitenstaander omdat wij die dolfijnen uiteraard niet kunnen zien, maar voor ons is het een manier om onze horizon te verbreden.
Eeuwig jonge ouders
Ik zou liegen als ik zei dat het altijd gemakkelijk is om blind te zijn en dat er geen dingen zijn die ik mis in mijn leven. Soms snak ik ernaar om net zoals andere mensen op mijn fiets te springen en te kunnen vertrekken zonder dat ik daarbij de hulp van iemand anders nodig heb. Ik had heel graag met een auto of een motor leren rijden, maar dat is nu eenmaal geen optie. Ik mis de vrijheid die andere mensen wel hebben. Ik ben heel trots en hou er niet van om betutteld te worden. Ook kleine dingen die voor andere mensen heel vanzelfsprekend zijn, zijn voor mij allesbehalve evident. Ergens binnenkomen waar ik niemand ken, is bijvoorbeeld een grote uitdaging. Ik vind het vervelend als mensen mij begroeten zonder zichzelf voor te stellen. Ze staan er niet bij stil dat ik niet weet wie zij zijn. Ik val anderen niet graag lastig met mijn beperking, maar soms heb ik nu eenmaal geen keuze. Twee jaar geleden ben ik in het station gestruikeld toen ik merkte dat ik op het verkeerde perron stond en me moest haasten om mijn trein te halen. Ik had mijn enkel gebroken en kon niet meer bewegen. Voorbijgangers hebben toen de ambulance gebeld. Na de drie maanden recuperatie heb ik het een tijdje moeilijk gehad om opnieuw alleen de trein te nemen. Gelukkig ben ik van nature geen angstig persoon, en hebben mijn ouders me altijd gestimuleerd om zelfstandig te zijn. Ik ben hen daar heel erg dankbaar voor, want ik merk om me heen dat veel blinden door hun omgeving overbeschermd worden. Ik had nooit gestaan waar ik nu sta als mijn ouders mij destijds als jong meisje niet hadden geleerd om mijn plan te trekken. Ik prijs me gelukkig dat ik de eerste jaren van mijn leven nog genoeg heb kunnen zien om me een beeld te vormen van de wereld om me heen. In tegenstelling tot veel lotgenoten weet ik wat kleuren zijn, en kan ik me perfect voorstellen hoe een auto en een boom eruitzien. Ik heb ook nog een heel duidelijk beeld van mijn ouders. Ik zal me hen steeds herinneren zoals ze eruitzagen toen ze jong waren. In mijn ogen worden ze nooit oud. Het is niet altijd makkelijk geweest om mijn ziekte te aanvaarden, maar ik leef van dag tot dag en ik trek me op aan de herinneringen die ik heb. Als de zon schijnt voel ik haar zachte, gele gloed en weet ik dat de wereld warm en fleurig is. Mijn fantasie helpt mij om het leven mooier te maken.
Bron Goed Gevoel 20210915 - Tekst door Ans Vroom Met dank aan vzw de Markgrave.
De herfst wil maar niet volop doorbreken. De bladeren willen nog niet allemaal vallen en ondanks de korte depressie van vorige week liep de temperatuur weeral behoorlijk op. Koude nachten zijn er ook al eens, een verwittiging om wat kan vervriezen klaar te maken voor de koude en donkere weken. Want die zijn onafwendbaar. Zeker nu we volgend weekend de klok alweer een uurtje mogen vervroegen. (drie wordt twee uur)
Daarom worden de resterende zonnige momenten te baat genomen om buiten te zijn.
Voor woensdag ll. waren de voorspellingen niet rooskleuring. Maar goed, met wat regenkleding en goed humeur werd de voettocht om plasma te doneren aangevat. En wonder boven wonder, pas bij het betreden aan het stationsplein te Sint-Niklaas voelde ik enige druppeltjes. Blijkbaar had het dan op menig plaats wel een flinke plensbui gedaan. Zelf heb ik er daar niks van gemerkt, integendeel. Met de wind meestal in de rug, kwam in Vrasene de zon me zelfs begeleiden.
Het was alweer leuk om het boterhammeke op het terras voor de kerk te kunnen eten. En een Palm, geloof het of niet, kost er maar 2€.
Op de terugweg liep ik in Nieuwkerken vast op een hoop afbraak gruis. Blijkbaar is de wegel gewoon afgesloten tijdens de aanleg van het industrie terrein naast het MIWA park. Na het gebruikelijke geklauter, net niet in de beek schuiven en verspringen, geraakte ik toch in de Anthonis de Jonghestraat om dan verder via Heihoek toch de Jagersdreef te kunnen bereiken. Dat ik daarvoor een stukje privé terrein moest betreden vond ik niet erg, enkel zand en modder waren mijn deel.
De laatste veertien dagen wordt ik wel met de neus op de dood gedrukt. Zes mensen uit je nabije omgeving die wegvallen, zetten je op scherp. Niet in paniek, het einde is toch onvermijdelijk.
Je zou kunnen stellen dat in deze de herfst wel degelijk is ingezet. Het maakt, contradictorisch, wel dat je meer van de natuur kan genieten. De Schelde, de getijden, de polder, het beerhuisje, de zon, wind en de regen, het zal er langer zijn dan ikzelf.
Maar dat geeft niet. Ook de herfst is mooi.
Volgende maandag zit ik al aan elf, bij leven en welzijn.
Bingo, de eerste maal dat ik dit spel ga spelen. Zijn we al zover gevorderd?
Het lijkt me wel eens leuk, zeker nu de SPEF voor het eerst sinds lang samenkomt. Sport, Spel en Feest is de vriendenkring van de brandweervrienden uit Kruibeke. Tijdens de lock-down, bij nieuwjaar of pasen mochten we al een kaartje of zelfs een geschenkje ontvangen. Zo bleef het contact enigszins behouden. Maar vandaag is er BBQ en aansluitend een gezellig samenzijn.
De samenkomst met Op Stoapel via de filmavond, gepland eind deze maand komt te vervallen. Wegens technische problemen was het nipt om alles in orde te krijgen. Daarom beter geen voorstelling dan eentje die Op Stoapel in verlegenheid zou brengen. Er is al een ander tijdstip voorzien, eind Februari of begin maart. Nog een beetje wachten dus om die prachtige filmfragmenten en powerpoint te kunnen bewonderen.
Deze week enkele maquetten op AC De Zaat gaan herstellen samen met de Mack.
De Prins Laurant vaart weer recht, een schip zonder roer is geen zicht hé. En de Kemira Gas heeft weer alle deuren op dek gesloten.
Donderdag laatstleden er eindelijk nog eens op uitgetrokken met enkele stapmaten. In en om Berlaar had Jan een toerke uitgestippeld van zo een 22 kilometer, goed om de nieuwe stapschoenen in te lopen. Alhoewel ik bijna nooit last heb met nieuwe attributen van een heilige.
Ook Marc was van de partij, Michel was bezig tuinmeubelen in elkaar te knutselen en de Ronny trok er met zijne camper op uit. Hij wou ervan profiteren nu zijn eega voor enkele dagen met de vriendinnen op stap was.
Daar ik zeker rond 17u thuis moest zijn wegens biljart verplichtingen heb ik samen met Jan de auto genomen. Het was lang geleden dat ik nog in de morgen spits had vertoeft. Het moet gezegd en geschreven, door niet meer dagelijks deel te nemen aan het verkeer heb ik de indruk dat het er op die enkele jaren nog agressiever aan toe gaat. Wellicht heeft dit ook wel iets te maken met het ouder worden. En het is opvallend hoeveel er op de mobiele telefoons wordt gekeken, gebeld en waarschijnlijk ook al gewerkt. Een aanrijding even voor Puurs zorgde al voor een eerste bottleneck. Die vertragingen voor Mechelen zijn gekend, maar heel veel tijd verlies ja daar niet mee. Alleen soms ergernis omdat bepaalde personen op die tweevaksbaan weigeren om een links afslaand voertuig even voorrang te geven.
Nog geleerd vandaag:
Hollandsche Melkkoeien en Veerzen werden in Berlaar geïmporteerd. Blijkbaar met succes want de beenhouwerij is er nog steeds.
De Grote Nete kronkelt en slingert enorm maar brengt nog altijd voldoende zand naar de Schelde. Aan een brug worden vier maar per jaar metingen verricht. Aan de hand van die metingen op alle rivieren van het Scheldebekken wordt bepaald hoeveel zand er moeten worden gebaggerd op de Westerschelde.
Dat een volautomatische koeienstal de plaats inneemt van een kleine akker en voorzien is van vele ventilatoren. Of de stroom voor die toestellen geleverd word door zonnepanelen kon niet waargenomen worden.
En tot slot konden we vaststellen dat in Berlaar er nog geld is om de kerk volledig, binnen en buiten, te restaureren.
Het was best nog een aangename dag en mooie wandeling. In het voormalig station van Berlaar konden we nog genieten van een biertje alvorens aan het biljart seizoen te beginnen. (mijn eerste match in het vrijspel is winnend afgesloten)
De voorbije week ben ik op woensdag in de regen om nieuwe stapschoenen gegaan. Eens in Hamme in de Berghut aangekomen bleek mijn regenkledij niet meer zo tiptop in orde te zijn. Miezeren is nog geen probleem, de slagregen en de wind blijken de kledij ietwat doorlaatbaar te maken. Het viel nog mee, ik zou toch de bus terug nemen. Alleen, dat mondmasker was ik vergeten.
Er is nog geen tijd gevonden om die schoenen goed in te lopen maar de eerste kilometers voelden al goed aan. Hup naar volgende tocht, waarschijnlijk een plasma wandeling. Ineens de beuk erin.
De beuk erin (Bram Vermeulen) is ook gebeurd op het weekend in Zeeland ofte Land in Zee. Met de ouder vereniging De Nauwe Band zijn we op weekend geweest in Goes.
Op vrijdag was er, voor de vroege vogels, de gebruikelijke verkenning van de stad en zijn idyllisch haventje. Zaterdag stond een bezoek aan het mosselcentrum van de wereld op het programma. Na de middag volgde dan een boottocht met uitleg over de Oosterschelde en zijn verkaveld mosselveld.
Des avonds was er dan de bijna klassieke muziekquiz. En die stond in het teken van de Nederlandstalige muziek. En het moet gezegd, er zijn er nogal wat, Nederlandstalige muziek hits. En het moet ook gezegd, velen onder ons zijn nog goed bekend met die nummers, zeker aan het aantal decibels te horen bij enkele liedjes. De quizmaster was zo attent om de geluidsknop open te houden als de hele meute uit volle borst stond te kweeelen. De aanwezige Zeeuws Vlamingen van de keuken en bediening stonden met open mond te kijken naar die gewone Vlaamse ambiance'.
Op zondag stond een bezoek aan een bijzonder museum gepland. Het Watersnoodmuseum aan de -Weg van de Buitenlandse Pers 5-, te Ouwerkerk. Door gebrek aan tijd, zeker voor mij, staat een nieuw bezoekje op de bucketlist (om ook eens een hip modewoord te gebruiken).
De watersnoodramp van 1 februari 1953 zette grote delen Zuidwest Nederland onder water. Bijna 100 dijken braken, wat 1836 mensen het leven kostte, er kwam 200.000 hectare land onder water te staan, er verdronken duizenden dieren en vele huizen en gebouwen werden beschadigd of verwoest.
Het Watersnoodmuseum is gevestigd in de enorme caissons die zijn gebruikt voor het sluiten van het laatste dijkgat bij Ouwerkerk. Het museum ligt in een bijzonder Krekengebied, dat gevormd is door de ramp.
'Het water blijft komen. Vechten tegen de vloed van morgen'
In de vierde caisson van het Watersnoodmuseum wordt in de tentoonstelling de ramp van 1953 als beginpunt genomen, om te kijken hoe watersnoden zich in het heden en de toekomst kunnen ontwikkelen. Dagelijks werken vele honderden mensen om ons land droog te houden. Maar hoe gaat het in andere landen?
In ons landje, en zeker Vlaanderen, wordt het water via hogedruk leidingen van lager gelegen woongebieden naar de rivieren of zuivering stations gepompt. Zijn er scenarios voorzien om bij algemene stroom uitval, na enkele dagen hevige regenval, te kunnen ingrijpen. Of zullen velen verzuipen om dan te verklaren dat het uitzonderlijk is.
Het is toch in-treurig dat het in België, en ook in Vlaanderen, niet lukt om over een nationaal thema een consensus te vinden voor de oprichting van een nationaal museum over één onderwerp. Ik denk dan aan een museum over de scheepvaart in (België) Vlaanderen. Altijd komt er ergens een ego bovendrijven die het blokkeert. Om over de politiek nog te zwijgen. Die smijten liever geld weg aan deel projectjes van een politiek vriendje.
Gelukkig is de procedure om de Boelwerfkraan te declasseren als erkend erfgoed gestart. Als er geen bezwaren meer komen, zou binnen enkele maanden de gemeente Temse zelf de nodige beslissingen kunnen nemen ter conservatie of meer. Hopen maar.
Zie link hierna: https://www.watererfgoed.be/droogdokkensite-antwerpen/
Vers van de pers, zonder het halfrond te verlaten, het proces Sander Dia.
Ik zou geen advocaat meer willen zijn als ik mijn verdediging zou moeten bouwen op het beschuldigen, of op zijn minst verdacht maken van spoedartsen. Ergo is dat, als er bakzeil wordt gehaald, men hamert op het feit dat de daders jonge mensen zijn die onwetend zijn. Jaja, een blikje visolie kan ik ook wel aan. En in mijn jeugd, zonder unief te hebben gevolgd, kon ik al zien wat nog wel kon of niet.
Maar hier gaat het over meerderjarigen, met al enkele jaren hogere studies achter de rug, die nog heel puberale of zelfs zwak begaafde impulsen vertonen. En dat zou dan de toekomst van onze samenleving moeten worden!
Waar gaat het naartoe? Vorige week was het Goes, deze week zal het iets minder ver worden: Thuis.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot:
1 - Over het voetbal valt niks meer te zeggen. Of toch: Professionele Bedriegers!
2 - Over noten: dit jaar zal de oogst dik tegenvallen. De meeste komen niet uit de bolster of zijn te nat en al verrot.
3 - Over Op Stoapel: Het archief wordt na de museum periode terug op orde gebracht en verder geïnventariseerd.
Waar gaat het naartoe? Die Russen zitten overal. Van het Pentagon tot in Brussel, voor die lui is het maar een mail. Het rode gevaar is realiteit geworden. Als het maar niet overslaat op die Rode Duivels. Dat die gasten gaan zeuren over terugbetaling van te veel betaalde RMZ. Om maar te zwijgen over de portret rechten en de video games. Of erger, gewoon belastingen betalen.
Maar ja, als zelfs de super schat rijke mensen voor zichzelf het recht op eisen om de staat, en dus de gemeenschap, te bedriegen, tja, waarom zouden simpele rijken het dan niet doen. En waarom zouden de parlementariërs dan 5% inleveren.
Voor beide groepen is de moraliteit zodanig laag dat bedriegen geen bedriegen meer is. Ik heb soms de indruk dat we terug gaan naar het feodale systeem. Sorry voor de rooien, de strijd van hun voorgangers heeft niet het beoogde resultaat opgeleverd. (met uitzondering voor hen die het zelf hebben gezocht en hun rijkdom hebben verbrand)
Gelukkig is daar nog zo nen toffe tiep. Gorbatsov lijkt er niks bij. Die zou nog zelfs geen pijplijn hebben kunnen aanleggen.
Om maar te zeggen, een gewoon persconferentietje van dien typ en de crisis over de gasvoorraden is opgelost.
Waar gaan we naartoe. Naar Goes zou ik zeggen. Maar meer daarover volgende week.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Oja, de pandorapapers hebben nog iets onthult: Den typ heeft ook een buitenechtelijke dochter wiens moeder het van poetsvrouw tot zakenvrouw met een immens vastgoed imperium heeft euh ... geschopt.
Gisteren heb ik weg-om 10 van 12 gelopen. Lopen in de betekenis van wandelen. Het echte snel lopen zit er niet meer in. Snel wandelen ook niet. Er zijn van die dagen dat het minder goed loopt. Gisteren was zo een dag met het gevoel dat het niet vooruitgaat. Loom, inspanningen moeten doen om die ene voet voor die andere te zetten en al vlug het gevoel van vermoeidheid. Niet dat het iets nieuw is want na enkele kilometerkes gaat het over. Of toch meestal. Gisteren was het echter tot het eind sleuren en trekken. En doodmoe terug thuis. Of lag de oorzaak meer in het genieten van de dag ervoor. Auchentoshan is heel lekker.
Vermoedelijk speelt het feit mee dat ik andere schoenen heb gedragen. De vertrouwde Hanwag zijn op, de zool is al een keer vervangen. De Boslandtrail was het laatste wapenfeit van dit schoeisel. Door coronake kleven ze al een jaar langer aan mijn voeten. Volgende week ga ik naar de Berghut in Hamme en breng mee: Hanwag schoenmaat 42.
De ommegang rond Temse verliep in een ander weertype, de herfst is volop losgebarsten. Af en toe een beetje regen, veel wind en op de weg veel bladeren, zijn het resultaat.
Nog veel op de grond: de mondmaskers. Sinds het uitbreken van de Covic-19 pandemie is dit het nieuwe zwerfvuil. Hoewel!
Op onverwachte plaatsen duiken het laatste jaar de steps op. Eerst denk je dat het een vergeten exemplaar is. Het probleem duikt niet alleen in de dorpskern op, ook op den buiten zie je ze. Geleend en te ver gereden? De verhuur maatschappijen zullen er toch al vele missen, denk ik dan. En brengt dat nog op? In ieder geval is het weer een teken van onze afval maatschappij. Jammer.
Zeker jammer is dat, een industrietak waarin veel geld omgaat, alweer met de mantel der subsidies wordt gedekt. Hoe is en blijft het in godsnaam mogelijk dat werknemers meer belastingen betalen dan de groot verdieners in het voetbal en hun werkgevers. Net zoiets als de BTW op elektriciteit, die is evenveel als deze op kaviaar of champagne. Alsof deze laatste twee onontbeerlijk zijn om te overleven.
België is een ingewikkeld land op bestuurlijk vlak. Soms verdenk ik de politieke partijen ervan om dit graag zo te houden. Zo kan men alle problemen afschuiven op het systeem. Bram Vermeulen zaliger heeft er een liedje over geschreven.
Politiek
Als ik niet kijk
Heb ik het niet gezien
Heb ik het niet gezien
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik kijk niet
Als ik niet praat
Heb ik het niet gezegd
Heb ik het niet gezegd
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik praat niet
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Als ik niet lees
Weet ik het niet
Weet ik het niet
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik lees niets
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik praat niet en ik zeg niets
Als ik niet luister
Hoor ik het niet
Hoor ik het niet
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik luister niet
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik praat niet en ik zeg niets
Ik luister niet en ik hoor niets
Goed weekend
Hugo Peregrinus
Nota: Het fietspad versmalt op de brug over de snelweg in de Hoogkamerstraat. Afblijven van de brug omdat het van een ander departement is? De Belgische logiaca?
Allen voor 1 is niet zo goed uitgepakt. De benen liepen leeg, kan gebeuren.
Het is vooral een non-event dat de sportliefhebber een rad voor de ogen draait. Wie wil nu zijn eigen werkgever in de wielen rijden. Je zou goed zot zijn, niet?
Etixx-Quick-Step, Etixx is een merk van sportvoeding en voedingssupplementen, is de winnaar van het WK bij de prof wielrenners. Hoe zou het ook anders kunnen met zulke sponsor.
Zou mijn prestatie in de Boslandtrail vergelijkbaar zijn met die van de wielrenners? Of course no! Mijn benen liepen ook leeg maar het was niet om ter eerst. Ik ben er wel in geslaagd om op een moeilijker parcours dan dat van de Dodentocht op een redelijke tijd binnen te komen. In 21u01min en 47 sec was het geflikt.
In een tijd van 20u30 en 21u30 zijn de meesten 100 km stappers binnen gekomen.
Er waren ook nog de 75km en de 50km toeren. Van de 750 deelnemers aan de 100km waren er 561 mannen en 189 vrouwen. De gemiddelde leeftijd bedroeg 44 jaar. In het algemene totaal van de deelnemers is het bijna fiftyfifty. Op de 3721 deelnemers waren er 1821 vrouwen ingeschreven.
Maar mevrouw Sihame El Kaouakibi heb ik er niet gezien. Die is waarschijnlijk haar vakantie huisje in het zuiden aan het opknappen, ze heeft nu toch tijd, niet. En voldoende money! Jammer genoeg dat binnen enkele weken het NETTO loontje maar 3500 euro meer zal zijn. Misschien een minder protserige keuken installeren. Maar eigenlijk snijden die verdomde profiteurs in het halfrond niet eens in hun vinger. Want het gaat enkel en alleen over de onkosten vergoedingen, niet het loon! Je zult maar een pensioentje hebben van nog niet eens de helft en moeten opkijken naar de stijgende gasprijzen. Ach, een dekentje meer en een tas warme koffie, oxo of thee doen ook wonderen. Whiskey wil ik in dit rijtje met dranken niet vermelden. Te duur geworden! Om te zwijgen van de wijnen of champagnes volgend jaar.
De zomertentoonstelling is verleden tijd. Samen met het gemeentebestuur, de culturele dienst, de toeristische dienst, museumbestuur en academie hebben we met Op Stoapel een prachtig evenement met veel bezoekers achter de rug. Ik zou ook vanuit mezelf op deze blog de loftrompet willen blazen over de onberispelijke samenwerking met al deze actoren.
Vele bezoekers spraken hun waardering uit. Voor velen was het een reis in het verleden, voor anderen was het een kennismaking. Waar hun vader nog over had verteld. We mogen zelfs spreken over een internationale uitstraling. Het is leuk om mensen uit verre landen te kunnen verwelkomen. De verhalen die boven kwamen, de talloze anekdotes die werden verteld en de vele giften met een BOEL verleden deden deugd.
Het werk dat het allemaal meebrengt om alles te catalogiseren en rangschikken nemen we er met plezier bij. Want het eigen team bestaat uit geharde scheepsbouwers en zeemannen, maar met een zachte binnenkant.
Verder te vermelden, velen hebben zich lid gemaakt van OS en of het boek Made in Belgium by Boelwerf aangeschaft. Voor diegenen die het gemist hebben, er is dus een tweede druk.
En de kraan, tja, dat is afwachten natuurlijk. Wel komt er zicht in de installatie van een Boelwerf wandeling op De Zaat . Deze wordt gemerkt met ankerpunten welke worden voorgesteld door de tripod, de typische mast vooraan elk Boelschip. Hieraan worden dan panelen en speelse elementen toegevoegd die het leven en werk op de werf zullen voorstellen.
Volgende vrijdag is het alweer oktober. En tijd voor de wegom.
Ciao
Hugo Peregrinus.
Noot: Na een gevaarlijke tocht op de golven van zijn bemanning staat de Temse nu te blinken in de raadzaal op AC De Zaat.
Beste Lezers, De bouwplannen van onze buur, het Grote Colruyt, zijn bekend. De bestaande gebouwen gaan tegen de grond en het tankstation verdwijnt. In de plaats zal een groter en hoger gebouw verschijnen. De parking wordt beduidend uitgebreid door de winkelruimte hoger te tillen. Dus in de toekomst zal je onder het gebouw, in het droge, je wagen kunnen parkeren. Er staan dus heel wat wijzigingen op stapel die ook hun weerslag zullen hebben op de buurt. Al was het alleen al door de afbraak- en bouwwerken. In de beschrijving van de verschillende fases van de werken en de toekomstige -mogelijk te verwachten- omstandigheden is het nog een beetje flou. Er staan wel verwijzingen naar geluid en licht studies maar dat is natuurlijk altijd af te wachten hoe de realiteit zal zijn. Ook komt er, op papier althans, meer groen. Dat is wellicht eufemistisch bedoeld, als ik zie hoe groen de afgebroken site -cinema en wasserij- er nu uitziet. De natuur overwint uiteindelijk altijd.
En dat zie je ook in en rond Charleroi.
Donderdag La Boucle Noire gewandeld, een tour rond en door het heden en verleden van Charleroi.
Het ligt niet naast de deur en met de trein kom je overal, alleen moet je wat vroeger vertrekken. Ik had geopteerd om over Sint-Niklaas en Berchem te reizen en daar de IC 4528, Essen-Charleroi, te nemen. Het kon ook via Mechelen natuurlijk. Alleen was het niet zeker of de lijn 54 wel open was. Ik hoopte dat de –Morgen Terug- trein wel zou komen, de aansluiting in S/N liet niet te veel speling toe. De volkse benaming voor lijn 54 was juist gekozen, er reed in de begindagen slechts 1 trein per dag.
Ruim voor 6u11 liep ik al op het perron. Een andere trein aan het tegenoverliggende perron stond te wachten om verder tot Puurs te rijden. De conducteur kon me inlichten dat er al 6 minuten vertraging op zat, De speling was ineens gekrompen tot 2 minuten. Maar gelukkig verliep de tocht verder zonder problemen en kon ik Beveren stapmaat Jan al verwelkomen. -zie Janswandelblog - Voetstappen in Vaderlandsche Bodem-
Charleroi telt ongeveer 200.000 inwoners en is daarmee naar inwonertal de op twee na grootste gemeente in België -na Antwerpen en Gent-. In het hele stedelijke gebied van Charleroi, inclusief omliggende gemeenten, wonen bijna 500.000 mensen. Charleroi ligt aan de rivier de Samber, waar het kanaal Brussel-Charleroi er via een sas mee in verbinding staat.
Charleroi, eens een belangrijk industrieel centrum -koolmijnen en staalindustrie-, is nu vooral een stad van vergane glorie, met de bijhorende sociale problemen -werkloosheid- en criminaliteit-. Overal zijn er resten zichtbaar waardoor Charleroi en de regio nog steeds bekendstaat als Le Pays Noir, en geassocieerd wordt met mijnen.
In de deelgemeente Marcinelle vond in 1956 de grootste mijnramp uit de Belgische geschiedenis plaats in de mijn Bois du Cazier. 262 mijnwerkers kwamen om, voornamelijk Italianen en Vlamingen. De mijnbouw is ondertussen verleden tijd, de staalindustrie nog slechts een schim van vroeger. Vooral veel scrap –oud ijzer- is er te ontwaren in de voormalige staalfabrieken.
Hoewel de stad zich grotendeels in een industriële omgeving bevindt is er in het Zuiden een groot bos, het "Bois du Prince". Veel vroegere terrils zijn ondertussen bebost en ingericht als park en natuurgebied. Een voorbeeld daarvan is "Les Piges" waar voor het premetroproject een tunnel doorheen de kunstmatige heuvel is gegraven. En daar zijn we over gewandeld.
Het lijkt misschien absurd maar tot eind vorige eeuw waren de burgemeesters van Charleroi bijna altijd liberalen. Sinds de fusies van 1976 zwaait de PS er, bijna, onafgebroken de plak.
De tocht van ongeveer 24 km liep langs de Samber, rond en over enkele terrils en langsheen het kanaal B-C. Enige wandel ervaring is wel gewenst. Op zekere trajecten mag men gerust spreken over klimwerk. Het dalen was navenant lastig en bij regenweer zijn stokken geen overbodige luxe. Maar de inspanningen wogen niet op tegen de ervaring en de voorgeschotelde panoramas.
En nu is het weer tijd om plantjes te verkopen voor Kom Op Tegen Kanker. Ik weet niet hoeveel jaren we –zeker Agnes- azaleas aan de man/vrouw brengen.
Op Stoapel zijn zomertentoonstelling in het gemeente museum loopt naar zijn eind toe. Nog twee weekends en de hele santa boetiek moet worden opgeruimd en terug in ons lokaal worden opgeborgen.
Dat de tentoonstelling een succes mag genoemd is, in museum cijfers uitgedrukt, bijzonder groot. Gisteren is de duizendste bezoeker genoteerd. Op een vrijdag dan nog wel. Uitzonderlijk en op aanvraag kon-kan je het museum ook buiten de openingsuren bezoeken. De basisschool Sint-Henricus uit steendorp kwam met een vijftigtal leerlingen en leerkrachten op bezoek. En één hiervan was dus die duizendste.
Er werden enkele geschenken overhandigd zowel door Op Stoapel, het museum als de gemeente. De leerkrachten kunnen dan op eigen manier twee unieke strips verloten aan twee leerlingen.
Voor mezelf staan er nog twee Boelwandelingen op het programma.
En nog volgende week is er de Boslandtrail. Hiervoor zijn we vorige woensdag de nodige papieren en chip gaan ophalen in Hechtel-Eksel. Van de gelegenheid hebben we gebruikt gemaakt om de foto tentoonstelling: Lens op Mens in Pelt te gaan bezichtigen. Onder de deelnemers vond ik twee Temsenaren terug: Rita Bredael en Lucille Feremans.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot:
Hoe een azalea verzorgen?
1 Kies bij aankoop een azalea waarvan de bloemen op het punt staan open te komen. 2 Azalea's kunnen tegen een stootje maar geven de voorkeur aan kamertemperatuur, en af en toe wat afkoeling. 3 Houd de potkluit steeds vochtig, maar vermijd natte voeten : een azalea is een drinker maar geen zwemmer.
1 september is voor velen, kinderen en ouders, een speciale datum. Voor mij was het vele jaren geleden minder fijn. Als je niet graag naar school gaat is die datum niet iets om naar uit te zien. En dat heeft niks te maken met het schoolgaan. De regeltjes, de verplichte uren, het stilzitten, niet spreken of dromen… gewoon maar zitten en luisteren, heel interessant of avontuurlijk was dat niet.
De opgedane kennis is natuurlijk ook niet onbelangrijk. Maar toch, met de helft van de voorgeschotelde leerstof ben je eigenlijk niks. Driehoeksmeting, berekenen van de bol, technisch tekenen, sterkte berekening, dat soort wetenswaardigheden waren plezant. En als ik het kon overdoen zou ik mijn talen toch iets beter studeren.
De verhalen uit de Bijbel waren facinerend om naar te luisteren, niet om examen te doen. Dan had ik liever geschiedenis of aardrijkskunde.
Is daar mijn lidmaatschap aan Op Stoapel te danken. Het erfgoed is in zekere zin geschiedenis toch.
Gisteren was het dus weeral de 1e van de maand, tijd voor mijn Weg-om. Gisteren was ook de afspraak gemaakt bij het RK te Sint-Niklaas voor een plasma donatie. En dus konden beiden gecombineerd worden. Enkel de Damstraat te Sint-Niklaas heb ik niet gelopen. Via het Hertjen en Brugsken bereikte ik het RK Center aan het Station. Via de Passtraat bereikte ik wederom de De Cauwerstraat en het Weg-om parcours.
Ik heb dus geen kortere Weg-om gelopen, dat zou ook niet gemogen zijn hé!
9 zijn er al achter de rug, nog 3 te gaan. En dan zijn we weeral, bij leven en welzijn, een jaartje ouder.
Tempus Fugit.
Bij de fotos kan je opmerken dat de werken in de Hoogkamerstraat goed vorderen. En zoals belooft, voor fietsers en voetgangers blijft de baan steeds geopend. Ook het viaduct over de E17 op de Landmolen is in herstelling. Gelukkig heb ik al wat ervaring om doorheen, of beter omheen, de afrastering te geraken.
Aan de uitbreiding van het hoogspanningsstation Mercator -Bramersdam- had ik een ontmoeting met een archeloog. Blijkbaar waren de gronden daar door onze voorouders al bewoont. Er zijn niet alleen al potscherven gevonden, er zijn ook aanwijzingen naar bewoning en resten van een oven gevonden.
Wel kwam ik een fietser tegen die dacht dat ik verkeerd op het fietspad liep en hem hinderde.
Voor de zekerheid heb ik de betreffende regels er bijgehaald:
Artikel 42. Voetgangers
42.1. De voetgangers moeten de trottoirs, de delen van de openbare weg voor hen voorbehouden door het verkeersbord D9 of D10, of de begaanbare verhoogde bermen volgen en, zo er geen zijn, de begaanbare gelijkgrondse bermen. -ronde blauwe verkeersborden met in het wit een fiets en voetganger met kind afgebeeld-
42.2.1. De personen die een rijwiel, een gemotoriseerd rijwiel, een voortbewegingstoestel of een tweewielige bromfiets aan de hand leiden of die voorwerpen vervoeren die veel plaats innemen, moeten de rijbaan volgen zo zij in aanzienlijke mate de andere voetgangers hinderen.
42.2.2. Zijn er geen begaanbare trottoirs of bermen, dan mogen de voetgangers de andere gedeelten van de openbare weg volgen.
1° Wanneer de voetgangers het fietspad volgen, moeten zij voorrang verlenen aan de fietsers en bromfietsers.
2° Wanneer de voetgangers de rijbaan volgen, moeten zij zich zo dicht mogelijk bij de rand van de rijbaan houden en behoudens bijzondere omstandigheden links in de door hen gevolgde richting gaan.
De personen die een fiets, een tweewielig gemotoriseerd rijwiel of een tweewielige bromfiets aan de hand leiden, moeten evenwel rechts in de door hen gevolgde richting gaan.
Verder zoeken levert ook geen eensluidende verklaring.
Bij Wandelsport Vlaanderen kan je volgende lezen:
Als wandelaar ben je verplicht om eerst en vooral op het voetpad te stappen. Een voetpad is het deel van de weg dat speciaal is voorbehouden aan voetgangers. Is er geen voetpad, dan moet je wandelen op de begaanbare berm -verhoogd of gelijkgronds-. Pas als ook dat niet mogelijk is, mag je een parkeerzone of ook het fietspad gebruiken. Let wel op: op een fietspad hebben de fietsers blijvend voorrang. Zijn ook het fietspad of de parkeerzone geen optie, dan mag je op de rijbaan stappen.
De eerste regel op die rijbaan is om zo links mogelijk achter elkaar te wandelen. Ook als je deelneemt aan een georganiseerde wandeltocht, moet je deze regels respecteren. Enkel als er zich een situatie voordoet, waarbij het erg goed te verantwoorden is om toch rechts achter elkaar op de rijbaan te stappen, dan mag dit. Dat kan bijvoorbeeld de veiligste optie zijn in een bocht, waar de zichtbaarheid aan de linkerkant erg beperkt is. Maak een veilige keuze.
Of nog andere:
- Er zijn geen officiële verkeersregels die aangeven aan welke kant van de weg voetgangers moeten lopen. Het is op wegen buiten de bebouwde kom het verstandigst om aan de linker kant van de weg te lopen, dus tegen het verkeer in.
- De wet schrijft niet voor of zij links of rechts van de rijbaan moeten lopen. Wie voor wie aan de kant moet, is niet voorgeschreven. Het voordeel van links lopen is dat je het verkeer aan jouw kant ziet naderen. Je kunt dus uitwijken naar de berm als dat nodig is.
- Bij atletiek.be klinkt het zo:
Als loper kies je in de eerste plaats voor het voetpad. Is er geen voetpad, kies dan voor het fietspad. Let op, daar geef je wel voorrang aan de fietsers! Of je kiest voor de begaanbare berm. Kan je niet anders dan lopen op de rijbaan? Dan is de basisregel voor de individuele loper -alleen, per 2, per 3-: loop links achter elkaar.
Toch is het verhaal niet zo simpel. De wegcode laat immers toe om, weloverwogen, bij slechte zichtbaarheid of een onveilige hindernis toch uitzonderlijk rechts te lopen.
Dus ben ik niet meer zo zeker wat betreft het lopen op het fiets-, voetgangers pad. Als je 42.2.2 1° leest, moet je dan als voetganger ofwel op de rijbaan ofwel in de gracht springen als er een fietser of bromfietser aankomt -gevlogen-?
Normaliter moet ik op de Houten Schoen, want daar gaat het over, geen keuze maken. Ik loop er meestal vroeg in de morgen. Gisteren, omdat ik plasma ging geven, was ik later vertrokken en kwam ik terecht bij de vele 1 september fietsers. En dan is het inderdaad vervelend dat er een wandelaar hinderpaal loopt te spelen.
De moraal van het verhaal: de wandelaar is de pispaal van het verkeer. Weinig of geen rechten of zekerheden en altijd op je hoede zijn. Dus zorgen dat je goed opgemerkt wordt en dat je zelf goed oplet naar andere weg gebruikers toe.
Maar schrik krijg ik niet.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Titel van de foto album: 1-9-21. 9-11-2001 is al 20 jaar geleden! De oplossing is nog steeds niet te voorzien.
