Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
12-09-2016
500 miles
Beste Lezers,
De titel komt van een song van de Proclaimers. Zopas nog eens op Radio 2 gehoord.
Het is al drie jaar geleden dat het refrein op de hoes van onze CD stond geprint, CD gemaakt ter gelegenheid van ons 40 jarig huwelijks jubileum. In de top 30, gekozen door de gasten van het jubileumfeest, staat de song 500 miles evenwel niet vermeld. Maar er staan andere pareltjes tussen. Op 29 staan The Beatles gevolgd door The Rolling Stones. Gelukkig staat op 28 een Belgische groep met een fantastisch nummertje: The Way to Your Hart van Soul Sister.
Het blijft een aanstekelijk melodietje waarop je niet stil kan zitten.
Ikzelf kan me helemaal vinden in de voting. Wel zouden Roy Orbison (In Dreams) en Stealers Wheel (Stuck in the Middle) vooraan prijken. Niet dat ik Laat de zon in je hart zijn goede rangschikking niet gun, integendeel.
Waarheen ga je volgend jaar? Is de vraag die altijd komt. En het antwoord is steevast: ik weet het al maar zeg het nog niet! En ik wil gerust nog een dikke 800 km gaan stappen, eventjes een cirkel trekken en zien wat er te bereiken valt. Maar dat is voor later, eerst de conditie op peil houden.
Gisteren was het heel wat minder, tot na de middag was de pot niet ver uit de buurt. Gelukkig was savonds de druk van de ketel en heb ik kunnen genieten van de basket derby tussen BBC Scheldejeugd en Sint-Niklase Condors.
Genieten was er door de spanning, niet door het getoonde spel. Beide coachen hebben nog wat werk om de machine geolied te laten lopen.
Trouwens, Scheldejeugd Temse heeft zaterdag zijn 66 jarig bestaan gevierd, opgericht op 22 juni 1950 met stamnummer 548. (info identificatiegegevens Vlaamse Sportfederatie)
Hieronder kort de historie in verband met de oprichting van de club, overgenomen van de website van Scheldejeugd.
'Onder impuls van de Dhr Victor Noël. en Dhr Jos Van Hemelen werd op 21 juni 1950 overgegaan tot de oprichting van de eerste basketballclub van Temse, Scheldejeugd genaamd.
Deze beide heren (ze waren van waalse afkomst) hadden toen in hun gemeente (Esneux) kennis gemaakt met de nieuwste en veelbelovende sporttak, het basketball.
Ze wilden graag de Temsese sportieve inwoners laten proeven van deze, toen nog jonge, sporttak en al vlug vonden ze in de familie De Pauw Egon De Cauwer Elisa de ijverige medewerkers welke nodig waren om de basketballploeg te laten functioneren.
Bij de oprichtingsvergadering werden volgende bestuursfuncties vastgelegd;
Voorzitter; Goossens Florent, Ondervoorzitter; De Bruyn Eduard, Schrijver; De Bondt Francois, Schatbewaarder; Servotte Gabriël, Hulpschatbewaarder; Lijssens Jan, Oefenmeester; Noël Victor, Leden; Breynaert Karel, De Maere Willy, Mijs Jozef.
Bij de spelers van het eerste uur vinden we onder andere Egon De Pauw, die later zelf jarenlang voorzitter zou worden van onze club.
In 1950 werd gestart met een herenploeg in de 3 provinciale reeks van de K.B.B.B. afdeling Oost-Vlaanderen, het eerste seizoen werd meteen afgesloten met een schitterende 3de plaats in de algemene rangschikking.
Het onverwachte succes van dit aanvangsjaar had tot gevolg dat er reeds vanaf het 2de seizoen ook een damesploeg onder leiding van Elisa De Cauwer en haar zussen Gerardine en Madeleine van start ging in de competitie (2de provinciale).
De damesafdeling kende een grote bloei maar bestond slechts 10 jaar.
Tijdens deze tien seizoenen haalden zij wel 3 kampioenentitels binnen, waardoor zij het tot in de 2de nationale reeks brachten. Er waren zelfs topwedstrijden waarvoor maar liefst 700 toeschouwers kwamen opdagen!
Het mocht echter niet zijn, na tien succesvolle seizoenen moesten zij noodgedwongen (te weinig speelsters) allen de basketballschoenen aan de haak hangen.'
Grtjs
Hugo
Fotos: Vanmorgen heb ik dan de laatste krampen weggefietst, rustig langs Wintam, Oppuurs en St-Amands en over de dijk terug naar Temse.
En ik ben verkwikt terug thuis gekomen!
Het nieuwe biljart seizoen is gisteren van start gegaan. Mijn eerste match was al niet denderend, pas na 9 beurten er eindelijk eens op. Gelukkig stokte het bij mijn tegenstander, Staf, zodat ik op het eind toch nog een gemiddelde van 1 haalde. Enfin, daarna heb ik toch nog enkele mooie driebandjes kunnen maken.
Jullie weten wellicht al dat ik een regelmatige opera bezoeker ben. De vereniging Opera Ballet Vlaanderen geeft 4x per jaar het blad Insight uit. Hierin wordt vooruitgeblikt op voorstellingen van zowel opera als ballet. In de eerste uitgave van het seizoen 2016-2017 bespreekt men o.a. het ballet Scheherazade.
In tkort:
Scheherazade vertelde gedurende 1001 nachten verhalen om de moordlust van de Sultan te bezweren en haar hachje te redden. Ze bleef in leven bij gratie van wat ze kon opdiepen en vertellen. Het was geen overlevingsinstinct, maar een nobele daad van een activiste. Scheherazade, die de dochter van de grootvizier was, kon niet langer aanzien hoe de Sultan, als wraak voor het bedrog van zijn vrouw, nacht na nacht een nieuwe bruid offerde. Ze smeekte haar vader om haar aan de dolgedraaide tiran uit te huwelijken en trok met woorden ten strijde. Ze vertelde zich naar een happy end. Nu ja, ze werd gelukkig met de Sultan en hij met haar.
Vandaag, in tijden dat vrouwen en hun vrijheid zwaar onder vuur liggen, is er een nieuwe generatie Scheherazades opgestaan. Jonge, intelligente vrouwen die zich verzetten tegen het oprukkend fundamentalisme en veelal via sociale media hun boodschap de wereld insturen. Ze willen onze aandacht en hulp. Zolang ze posten, zijn ze niet uitgewist.
Het blad vervolgt verder onder de hoofdding: Ontsluierd.
Een slordige halve eeuw van vervrouwelijking is niets in het licht van de wereld-geschiedenis, hooguit een intermezzo. Een anekdote in de marge van de grote lijnen. Het beeld van de vrijgevochten vrouw die zonder schroom is over haar seksuele noden, dreigt straks als een posttraumatische dwaling na WOII in de voetnoten te belanden. Een beetje zoals de 12e eeuw, waarin de mystiek welig tierde, die voor vrouwen een korte time-out bood uit de onderdrukking en het bijhorende demoniseren van het vrouwelijke.
Even, waarna de grote middel-eeuwse excessen qua perverse vrouwenhaat nog moesten komen.
Een beetje zoals Iran en Irak waar vrouwen nog maar één generatie geleden de universiteiten bevolkten en een actief leven leidden vooraleer ze werden uitgegomd. Niets is ooit voorgoed gewonnen, zo blijkt. Ook al staat het gelijkheidsbeginsel ingeschreven in de Universele Rechten van de Mens die als onvervreemdbaar gelden, het is geen evidentie. Noch vrijheid van meningsuiting, van denken en handelen of vrijheid tout court. Toch steken er in die golf van versluiering vrouwen moedig de kop op en doen hun verhaal om onze ogen te openen. Sommigen bepleiten hun zaak, anderen confronteren ons met het gigantisch onrecht dat hen tekende.
Stuk voor stuk indringende getuigenissen.
Aesha Mohammedzai, het meisje met de afgesneden neus.
Malala Yousafzai, kinderrechtenactiviste en Nobelprijswinnaar.
Ensaf Haider, houdt het verhaal van haar man levend.
Zineb El Rhazoui, Charlie Hebdo-journaliste in gevaar.
Ik vermeld ook de aangrijpende verhalen van Miriam Ali en Zana Muhsen (over de almacht van mannen in Jemen en de onwil van mannen in Engeland):
Uit naam van mijn dochters en Vechten voor Nadia.
De verhalen of getuigenissen zijn om koude rillingen van te krijgen. De wereld is onrechtvaardig maar wij hebben hier zeker niet te klagen.
Te voet naar Jeruzalem is de titel van het boek dat voor me op de tafel ligt. Het leest aangenaam en het verhaal is er een van vertrouwen.
De auteur, Sebastien de Fooz, heeft deze tocht gedaan in 2005. In zijn reisverslag beschrijft hij de moeilijkheden die hij ondervindt, moeilijkheden in verband met de afstand, het weer en hoe en waar te slapen. En steeds opnieuw lukt het hem om een onderdak te vinden en voldoende te eten te krijgen.
Overal waar hij komt ontmoet hij vriendelijke mensen die hem gastvrij ontvangen. Mensen die het zelf niet breed hebben, vervolgd zijn geweest (of nog gediscrimineerd worden) en soms verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt. (ouderen die tijdens WOII vanuit Rusland naar Polen, Oost-Duitsland, Tjeschië en bijvoorbeeld Roemenië moesten uitwijken).
Serviërs die de verschrikkingen van de Balkanoorlog hebben meegemaakt, zowel als burger of als militair, en nu vergeten worden door het rijke Westen. Maar de echte oorlogsmisdadigers zijn meestal de dans ontsprongen en leven in weelde in verre oorden.
Het is makkelijk om van hieruit over mensen te spreken in bepaalde termen, als je de achtergrond niet kent is de kans op een verkeerde visie uitermate groot. Daarom is reizen, zeker te voet, een grote levenservaring.
Dinsdag ll ben ik met de stapmaten een tochtje gaan doen rond Tongeren, de oudste stad van het land. Het decor was gewoonweg prachtig, zeker als de zon van de partij is en je in korte 'flok' kan paraderen.
Onmiddellijk na de stad betraden we het natuurgebied de Kevie waardoor de Jeker stroomt.
De Jeker ontspringt in de buurt van Lens-Saint-Servais in de provincie Luik en meandert daarna door het landschap van de Haspengouw, alternerend tussen Vlaanderen en Wallonië. Aan de bovenloop van de rivier liggen onder andere de plaatsen Geer, Darion, Hollogne-sur-Geer, Grand-Axhe, Petit-Axhe, Borgworm, Hartenge, Liek, Lantremange, Bergilers (Belliek), Grandville (Nederliek), Lens-sur-Geer, Wouteringen, Lauw, Koninksem, Offelken en Tongeren.
Aan de benedenloop van de Jeker (vanaf Tongeren) liggen onder andere de plaatsen Mal, Sluizen, Glaaien (Glons), Beurs (Boirs), Rukkelingen-aan-de-Jeker (Roclenge-sur-Geer), Bitsingen (Bassenge), Wonk, Eben-Emael en Kanne.
Het Jekerdal is een vallei en natuurgebied in het stroomgebied van de rivier de Jeker in België en Nederland.
Het Jekerdal ligt voor een groot gedeelte in de Belgische Haspengouw en wordt gescheiden van het Maasdal door het Plateau van Caestert. Langs de Jeker liggen diverse monumentale kastelen en watermolens, alsmede de historische steden Tongeren en Maastricht.
Een infobord in de Kevie vermeld volgende:
Aan het eind van de jaren 60 van de vorige eeuw werden de Jeker en de Oude Jeker rechtgetrokken, verbreed en verdiept. De Jekerarm naar de Blaarmolen werd volledig gedempt. Deze maatregelen versnelden de waterafvoer waardoor het valleigebied volledig verdroogde, en stroomafwaarts de kans op wateroverlast toenam. De Blaarmolen raakte ook volledig geïsoleerd van de Jeker.
De Vlaamse Milieumaatschappij herstelde, met financiële steun van het EU-project Aquadra en het visserijfonds, de oude meanders op de Jeker en sloot de oude Jekerarm opnieuw aan op de Blaarmolen. Hierdoor volgt de Jeker nu opnieuw zijn oude tracé en kan de beschermde molen opnieuw maalvaardig worden.
Dankzij dit project worden verschillende doelstellingen bereikt:
- Het valleigebied kan meer water vasthouden en bergen waardoor de afwaarts gelegen gebieden minder gevoelig zijn voor overstromingen.
- De leefomgeving van waterminnende planten en dieren verbetert en is gevarieerder.
- Alle vismigratieknelpunten op de Jeker teer hoogte van de Kevie zijn opgelost.
- De landschappelijke en belevingswaard van de vallei is toegenomen.
Spijtig genoeg was ik mijn kodakske vergeten. Gelukkig heb je daarvoor maten die wel hun fototoestel bij hebben (en wat voor een!) en die bereid zijn om hun fotos te delen.
Alleen brengt dit weeral een heleboel werk met zich mee, Flickr en One Drive zijn nu weer niet dé termen die bij me op het eerste gehoor een belletje doen rinkelen.
Flickr-fotos heb ik ondertussen al op mijn eigen laptop kunnen zetten. One Drive is geïnstaleerd maar daar is toch nog wat werk aan om er mee weg te kunnen. Alvast één foto heb ik het weet niet meer precies toch via OD toch in mijn verslagje gekregen. Als je verder kijkt snap je wel waarom precies deze. (als het lukt)
Grtjs
Hugo
Fotos: (Doorheen het wisselende landschap rond Tongeren en gedeeltelijk langs De Jeker.) Welkom in de Kevie; Blaarmolen; Middagpauze met Ronny en Jan; En de Catsjou, de trouwe en gehoorzame vriend van Ronny; Pad tussen de akkers; Peren, die niet naar Rusland gaan; Kasteel van Betho, bijna in Tongeren; Ambiorix; Einde.
Zware inspanningen zijn te mijden en je moet voldoende drinken. Dat laatste is dus geen probleem. En die inspanning beperkt zich tot fotos uitzoeken voor het samenstellen van een fotoboek Voettocht naar Rome.
Amai, als je een keuze moet maken uit een drieduizend fotos én je wil een verhaal vertellen, wel, dat is niet makkelijk.
Toch gisteren tijd gehad om (vooral Agnes) een BBQ voor te bereiden voor het bezoek van nonkel en tante. Dat was ook al jaren dat dit was afgesproken maar nooit in de praktijk omgezet. En op een warme zomerse dag viel de hitte van de gloeiende kolen best mee, natuurlijk met een verfrissing binnen handbereik.
Het was gezellig en de avond was vlug voorbij. En omdat de nacht geen afkoeling bracht ben ik onder de sterren hemel blijven zitten/slapen.
Een fietstochtje heeft er nog niet ingezeten deze week, een voettocht evenmin. Volgende week dinsdag trek ik er nog eens op uit met de stapmaten, tochtje in de buurt van Tongeren. En als ik op tijd wakker ben morgenvroeg (vroeg!) zit er een ritje met de fiets wel in, hopelijk nu zonder lekke band.
Ik heb mijn Italiaanse vrienden een mailtje gestuurd om mijn medeleven te betuigen bij de rampspoed die in hun land is gebeurd. Als vrijwillig brandweer man jeukt het dan om onmiddellijk naar daar te trekken en te helpen zoeken en graven naar overlevenden.
Het aantal bezoekers aan mijn blog is deze week over de kaap van 15000 gegaan. Dit is voor mij een gigantisch getal. Het eerste jaar kwam het aantal bezoekers met moeite in de buurt van de 5000, de laatste zes maanden is de boel zo een beetje ontploft.
Beste volgers: bedankt!
Ben zopas terug thuis van een bezoekje aan de Beverse feesten. Er was een heleboel te zien en te beleven. De verschillende straat animaties zijn een schot in de roos, grappig en mooi om zien. Mede door het mooie weer was het op de koppen lopen.
Ik verwacht dan voor vandaag en morgen ook een grote toeloop voor Temse in de Wolken.
Grtjs
Hugo
Fotos: BBQ (2x), Foto genomen in : Mormants, Sivizzano, Pontremoli, Pietrasanta, Poscari, Altopascio en Bolsena.
Gelukkig heb ik echte fans die mijn blog regelmatig lezen. En ook nieuwsgierig zijn naar mijn fotos. Hieronder enkele foto's van tattoo's.
Tattoos zijn heden ten dage een ware rage. In kranten of tijdschriften wordt er regelmatig aandacht aan besteed. En ik moet toegeven, op de Dodentocht viel mijn oog op enkele tatoeages die op de kuiten van enkele deelnemers te zien zijn. Het zijn mooie tekeningen die een voorliefde van de drager uitdragen. Vermits mijn blik op de kuiten was gericht heb ik er niet zoveel kunnen spotten. Hieronder een vijftal kunstwerkjes vergezeld van enkele verkeerde fotos.
Het resultaat van dit tekort aan mogelijkheden heb je in vorig bericht al kunnen bewonderen.
De zoektocht van het Davidsfonds is en blijft een moeilijke zoektocht. Je moet in groep op zoek gaan en alle kleine hoekjes en kantjes bekijken. Alle vragen zijn nog niet opgelost, een tweede ronde dient zich dus aan.
Tijdens de Dodentocht nam ik dus fotos van de kieten (kuiten) met een tattoo. Vermits er niet zo veel te bespeuren vallen dacht ik, tijdens het staren naar de achterwerken, waarom ook geen fotokes van de poepkes nemen. En daar zijn er dus wel genoeg van. Maar daar is dan ook weer niet zo veel aan. En dus moesten het poepkes worden van de minderheid van de deelnemers, kwestie van deze minderheid eens in de aandacht te brengen.
Want vergis u niet, beste lezer, die minderheid is zeker niet van de zwakste hé. Ik heb er meerdere van me weg zien gaan én met een flinke sterke pas. Voor mezelf ging, van het moment dat mijn aandacht daarop was gericht, de tocht plots veel aangenamer vooruit. Uiteraard zonder mijn aandacht ten opzichte van de kieten te verliezen hé. De kilometers gingen gestaag en zonder problemen voorbij, het was eigenlijk al jammer dat ik aan de Boomstraat arriveerde!
Deze week met het mooie weer al drie fietstochten gemaakt, De Cling Nienamen Kieldracht/ Beveren Bornem/ Dendermonde Schellebelle, telkens goed moe savonds.
En dan nog een beetje de OS volgen, als ik niet in slaap val tenminste.
En niet te vergeten, thuis ook nog enkele karweitjes op knappen!
Morgen naar Roeselare voor de zomerzoektocht van het Davidsfonds.
Grtjs
Hugo
Fotos: Een greep uit de honderden foto's die ik heb genomen, niet makkelijk om een keuze te maken. Er zit er ene tussen die enigszins uit de toon valt.
Deze titel heb ik niet zelf verzonnen, maar het had gekund.
In de krant van 13 augustus, die ik heb gelezen na thuiskomst van de Dodentocht, is een artikel gepubliceerd dat handelt over de behandeling van patiënten met het syndroom (opgelet) CRPS-1.
Het syndroom doet zich voor na een verwonding of operatie en zorgt voor pijn aan handen en voeten. En die pijn kan moeilijk bestreden worden en maakt het leven van de getroffene erg moeilijk. Iemand die last heeft aan zijn voeten wil zo weinig mogelijk wandelen.
Dat laatste, die voeten, is iets waar ik kan van meespreken, en ik niet alleen! En ik ben uitermate tevreden dat mijn gezegde doen alsof er geen blijnen zijn ook klopt. En of! Onderzoekers aan de universiteit van de KU Leuven hebben vastgesteld dat je beter de pijn kan omarmen, en zo veel mogelijk wandelen, om er daarna minder last van te hebben.
Wat ik natuurlijk heb aangevoeld en in de praktijk heb gebracht wordt nu bevestigd. Joepie!!
Uiteraard gaat dit niet op voor alle ongemakken en pijnen die mensen kunnen lijden.
Grtjs
Hugo
Fotos: Aanmoedigingen langs het parcours, door allerlei verenigingen of particulieren, maar alleszins tof. Ook kennissen die je ontmoet geven altijd een boost, en de vele kinderen die je iets aanbieden of gewoon een handklap geven, fantastisch toch.
Joepie, het is weer gelukt. Met dank aan de goede hulp van mijn volgers.
Filip doet dit al vele jaren, precies weet hij het niet meer, maar het getal 30 zit in de buurt. Hij deed het al voor zijn schoonvader, Pierre, toen die zovele jaren geleden op pensioen ging en de Dodentocht wou doen. Die schoonvader heeft dat vele jaren volgehouden. En omdat de camionette dan toch op de baan was kon er gerust nog iemand zijn bagage bij. Eerst was er mijn leermeester Karel, dan kwam er nog een oud-collega van Pierre.
Toen ik erbij kwam was het voor Filip toch wel eventjes heel druk, zeker als die wandelaars dan redelijk uit elkaar begonnen te lopen.
Mijn eerste keer durfde ik niet rusten uit vrees om niet meer recht te kunnen van stijfheid. Het gevolg is dat ik op den duur bijna een uur voorsprong had op de rest. Om dan met de wagen naar het volgende punt te rijden kwam Filip krap in de tijd te zitten. En daardoor had hijzelf dan ook helemaal geen rust.
Nu was ik maar alleen en dat was voor de volgers, Agnes en Filip, heel wat makkelijker. Op bijgaande fotos krijg je hiervan een impressie.
Grtjs
Hugo
Fotos: Rust in Steenhuffel; Siesta in Puurs; Branst, nog steeds attent (zie nabijheid BW); Shirt en kousen nog te wisselen hé man!; Nog enkele meters; Nagenieten!.
Joepie, het is weer gelukt. Iedereen denkt dat het voor mij een piece of cake is maar dat is helemaal niet zo.
Net zo als bij vrijwel iedereen is het na 50 km dat de Dodentocht pas begint.
De pijntjes (voor sommigen pijn) laten manifesteren zich overal, een knie, een voet, de nek, de armen, de rug, om nog te zwijgen aan het gebrek aan slaap.
En ook al zijn mijn voeten goed getraind, al na 30 km waren er op beide kleine tenen blaren gevormd.
Na het drinken van een Palm en het wisselen van het schoeisel is er toch nog een blaar bijgekomen, op de zijkant van de rechtse grote teen. Deze was al in voorbereiding voor de schoenwissel.
En ook al had ik met die wandelpantoffels al heel wat kilometers gelopen, voor mij gaat er niets boven stevige bottinnen.
Ondanks de pijn bij elk vertrek, die hoge schoenen geven meer steun. Niettemin kon ik bij het stoten op een steen de juiste plaats van de blaren wel degelijk voelen. Maar zoals al eerder aangehaald, als je doet alsof er geen blaren zijn valt het uiteindelijk allemaal nog goed mee.
Vanaf kilometer 60 zijn de afstanden tussen de verschillende posten beperkt tot ongeveer 5 km. Dat geeft moed omdat men ongeveer om het uur kan eten en drinken of rusten. Voor mezelf had ik niet zo veel rust meer nodig, het ging goed en rust roest, dus in beweging blijven was de boodschap.
Ondertussen kon ik me bezighouden met het maken van fotos van verschillende onderwerpen. Hierover kan je meer vernemen in volgende berichtjes.
grtjs
Hugo
Fotos:(Sfeerbeelden van de tocht in Bornem en langs de omloop.)
Centrum Bornem voor de start, drukte overal; Internationaal; Wachten; Aanschuiven aan de bagage controle, nieuwigheid als gevolg .; 21u00 start aan de abdij; Lippelo, al wat minder stappers, wel nog een drukte o.a. door de supporters en volgers; Nog een dagtocht!; Animatie langs alle kanten, hier door ATOR; Zitten en een verfrissing nemen!
Mijn GSM heeft deze avond de geest gegeven. Het ding heeft jarenlang goed dienst gedaan, ik ben er dus niet kwaad op. Het betekend wel dat ik redelijk onbereikbaar ben, fysiek was ik het sowieso al, en dat aanmoedigingen me niet zullen bereiken.
Voor diegenen die het toch willen doen, Agnes volgt me en kan me dan zo informeren.
Er was rond de klok van drie al een gezellige drukte in Bornem. Dranghekken plaatsen was al grotendeels gedaan, de laatste werden geplaatst aan de start in de Kloosterstraat. Op het Cardijnplein was/is het aanschuiven. En de weersomstandigheden gaan de goede kant op, misschien zijn er wel weeral meer deelnemers dan vorige editie.
De leden van ATOR, vereniging waarvoor ik sponsorgeld ophaal, is volop aan het voorbereiden. Indien je in Bornem bent vandaag of morgen en je ziet een stand met veel roze, ga dan gerust eens langs.
De vorm is er, het weer zit goed, ik moet enkel op mezelf letten en vooral niet te vlug starten. Het geheim is rustig te stappen de eerste 30 à 40 km. Niet proberen om met de massa mee te gaan.
Nu nog een beetje rusten, nog een doucheke, wat eten en me scheren en dan zal het vlug tegen achten zijn, tijd om naar Bornem te trekken.
Grtjs
Hugo
Fotos: Al druk; Rijtje volgen voor de inschrijving; TODO winkel draait goed; ATOR, ballonnen opblazen; In Temse schijnt de zon al, Bornem ligt er goed voor; Scoutsdomein in de Kloosterstraat is omgetoverd in een heuse camping; Bachen nog hangen aan de dranghekken; Het zenuwcentrum is al paraat; Voor als je de weg kwijt bent.
Straks is het dan weer zover, morgenavond om negen uur begin ik er weer aan. En eigenlijk helpt wel een beetje als je van tijd tot tijd de knop eens kan omdraaien. Want zeg nu zelf, om zo maar 100 km te stappen binnen 24 uur, een beetje zot niet. Gelukkig ben ik dan ook niet alleen. En gelukkig weet ik dat velen me steunen.
Daarom dat ik ook altijd verklaar dat iedereen dat kan. Een klein beetje trainen tot men makkelijk 30 à 35 km kan zonder moeite. Vanaf 50 km krijgt iedereen het op de een of andere manier, minder of meer, moeilijk en is het zaak om dat knopje te switchen.
De truk zit hem erin om te doen alsof. Alsof je niet moe bent, alsof je benen en voeten niet onwillig worden, alsof je geen slaap hebt en vooral alsof je er bijna bent (ook al is het nog steeds 20 km als je in Puurs bent). Belangrijk is dat je goed kan blijven eten en drinken. Niet te veel zoetigheid, gewoon afwissend eten, ook fruit, en zeker niet te veel. Langs het parcours is voldoende te eten en te drinken. Wat ik doe is iets zout eten, frikandon is zo, tegen dat het licht wordt, een goede gewoonte geworden. Het geeft je als het ware een boost.
Dat heb ik geleerd van Karel, die zelf 42 keer de Dodentocht met succes heeft gestapt. Helaas kan hij door ziekte niet meer meedoen, maar geestelijk heb ik het gevoel dat we nog steeds samen stappen.
Nog een goede nachtrust, eventueel morgen namiddag nog een lange siesta en dan kan ik er tegenaan. En ik geloof in een goede afloop, omdat de weergoden ons goed gezind zijn en de training van vorige week heel goed is verlopen.
Maar zoals al meer verkondigd, wat voor weer het ook is, de eindmeet is mijn doel!
Grtjs
Hugo
Nota: In de linkerkolom zie je als extra link een verwijzing naar het parcours. Zo kan je me niet alleen kan volgen maar ook visueel zien waar ik ergens ronddool.
Zoals aangekondigd heb ik gisteren nog een oefentochtje gestapt. Het tochtje was wel iets verder dan gepland. Als je boven de 40 gaat is dat toch niet mis. De conditie (voor stappen) is goed want na de douche voelde ik enkel nog mijn dijspieren. Dat komt vooral omdat de snelheid aan de hoge kant lag, 6 km/u is voor mij te snel. En deze morgen was er van stijfheid niks te merken. Ik ben dus gerust voor de Dodentocht, wel blijft de term oppassen wel van kracht.
Op mijn dagtocht gisteren was ik gelukkig in Beveren onderdak toen de regenbuien los barsten. Op enkele druppels na ben ik droog thuis gekomen.
Vanaf het fort van Haasdonk volgde ik het tracé van de Wegom. Onderaan laat ik een drietal fotos zien van het pad. Omdat ik er regelmatig langskom kan ik de veranderingen vaststellen.
Een eerste is dat op sommige plaatsen de begaanbaarheid is verbeterd. De diepe en modderige poelen zijn blijkbaar gedempt want na de regen van de laatste dagen kon ik tussen de Korte Landmolenstraat en de Haagdam goed stappen.
Tweedens, vanaf de Haagdam tot de Krijgsbaan is het soms zoeken naar het pad. Gisteren was het zo goed als droog. In de morgen (dauw) of als het regent krijg je gegarandeerd natte voeten, als je al je voeten goed kan plaatsen.
Het pad is zo smal geworden dat je als het ware op een koord moet lopen. Dat er nogal wat tingelen tussen staan is niet zo erg, althans voor mij, ik heb er niet danig veel last van. Voor de zondags wandelaar is dit denkelijk wel iets anders.
Ik heb op mijn tocht naar Rome ook wel een aantal smalle paden bewandeld maar je kon wel met beide voeten naast elkaar staan.
Afijn, als de Wegom nog eens passeert is het ganse boeltje weer eens platgetreden en misschien een ietsje breder geworden.
Grtjs
Hugo
Fotos:
Eerst een drietal fotos van het Wegompad;
Eerste pint met de bende op 12 juni in Sivizzani;
Toen was het nog niet verloren maar ik zit wel als enige Belg te supporteren op 13 juli in Berceto;
Van Lucca naar Altopascio op 19 juni, de kortste weg is rechtdoor!;
Ergens halfweg diezelfde 19 juni, tijdens een plensbui rond 10u, tijd voor koffie en gebak. De televisie vertoond een zangprogramma, voorloper van The Voice, uit de jaren 1980. Het programma is eigenlijk niet om aan te zien, zo slecht van montage èn ook zang, maar des te hilarischer. Het ging eigenlijk meer over borsten en billen;
Ook mijn voeten werden gewassen in het Hospitalis S.Cirini ac S.Jacobi in Abadia Isola (op 23 juni);
Afscheidsfoto van Erica en Matteo, Frances (de Ierse) en Bas in Sienna. Genomen in de Via del Porrione, de straat naast het beroemde plein Il Campo.
Ongemak is het enige dat ik nog ondervindt van de tuimelperte van afgelopen maandag. De hele rechterkant, met uitzondering van het linker scheenbeen, is hier en daar wel gekneusd. De schaafwondjes zijn niet erg, de schouder en de ribben willen nog niet altijd van harte mee. De heling is wel van dien aard dat de Dodentocht zeker niet in gevaar komt.
En die dodentocht is nu wel heel naderbij. Ik denk morgen nog eens een dertigtal kilometerkes te doen. Als laatste voorbereiding. Mijn badge (nr. 6135) en mijn T-shirt heb ik vorige zaterdag al afgehaald. Wat het weer ook is, die kilometers moeten erdoor. Het kan trouwens ook tijdens de DDT regenen hé.
Mijn racefiets (!) is onder handen genomen. Eerst is alles ontvet en zuiver gemaakt en daarna de nodige onderdelen terug ingeolied. En dat ding kan voor veertien dagen blijven blinken, ik kom er niet meer aan!
Ik hoop ook dat de Jeugdbrandweer met mooier weer op kamp kunnen. Het weer van de laatste dagen is niet geschikt om met pompen, brandslangen en lansen in de weer te gaan.
Gelukkig was er gisteravond dan toch een opening in het wolkendek zodat de Parkfeesten konden doorgaan. Het laatste van deze zomer zou zwz (zowiezo) toch door zijn gegaan.
50 Tinten Brijs heeft op korte tijd een zo sterke reputatie opgebouwd dat ze al een grote schare trouwe fans hebben. Maar met mooi weer, en dat was het uiteindelijk dan toch nog, is de sfeer direct aangenamer. Het idee om Nederlands talige covers te brengen is duidelijk goed aangeslagen.
50 Tinten Brijs is geboren uit de vriendschap tussen zes muzikanten. Omdat ze allemaal enige scholing hebben genoten in het Nederlands besloten ze het 'Engels met haar op' links te laten liggen en zich volledig toe te leggen op een 'moedertalig' repertoire.
Dit heeft als resultaat dat ze het beste brengen van De Kreuners, Gorki, De Mens, Noordkaap, Doe Maar, Het Goede Doel, The Scene... ook klassiekers van artiesten zoals Louis Neefs, Rob De Nijs, Bots, Laïs, Urbanus, Will Tura, Clouseau, Liliane St Pierre en André Hazes komen aan bod.
Ook al werd de band pas opgericht in het najaar van 2015, elke muzikant blikt terug op vele jaren ervaring op Belgische en/of buitenlandse podia. Wie ooit The Norwegian Socks met zanger Herman Brijs aan het werk zag weet dat het goed zit.
Bedankt Brijssen, tof concert, goede nummers en goed gebracht.
50 Tinten Brijs zijn:
Herman Brijs: Zang
Philip Brijs: Gitaar
Dré Brijs: Gitaar
Bart Brijs:Bas
Stef Brijs: Drums & percussie
Sergio Brijs: Hammond orgel en synthesizer
Grtjs
Hugo
We waren bijna echt vergeten,
Hoe schoon de zomer wel kan zijn
Zonder zorgen en zonder regen
Hoe schoon de zomer hier kan zijn
We waren uit het oog verloren
Hoe warm een weiland wel kan zijn
Open de vensters en open de OGEN
En zie hoe schoon de zonne schijnt
Ik hou van u
Ik hou van u
Ik hou van u
Ik hou van u
Ik hou van u
Ik hou van u
Geef me een kus
Geef me een kus
Geef me een kus
En vlug, voor de laatste bus
Die laatste bus heb ik niet gehaald, gelukkig die kus nog wel.
De titel geeft aan dat ik moet oppassen. Twee jaar geleden ging ik over mijn stuur veertien dagen voor de Dodentocht. Gevolg was toen een breuk in een voetbeentje. E n ondanks dat er zoveel beentjes in de voet zitten bleek het onmogelijk om deftig te stappen.
Ik weet nog wel dat ik een verschrikkelijke editie van de DDT heb gemist. om klokslag negen uur vrijdagavond gingen de hemelsluizen open. En toen ik de stappers, die ik volgde, opwachtte aan brouwerij Palm barstte er een heuse storm los.
Dit jaar wil ik hoe dan ook meedoen, weer of geen weer. En uit respect voor mijn sponsors. Maar dan moet ik oppassen!
Gisteren ben ik weeral serieus neergegaan, een kuil te laat opgemerkt en pardoes op mijn schouder en hoofd. Bij deze wil ik zeker bevestigen dat een helm onontbeerlijk is. Zonder dat ding op mijn hoofd lag ik nu waarschijnlijk in het ziekenhuis. De klap kwam ongemeen hard aan.
Nu, met die helm, sta je recht, neem je de schade op en fiets je verder. Gelukkig maar. Buiten een kras op je scheenbeen, beschadiging van het velletje op je heup, ellenboog en schouder valt het allemaal mee. Alleen kon ik gisteren avond mijn arm bijna niet meer bewegen.
Maar goed, het was deze morgen al veel beter, mijn rechter arm voerde alle uit bewegingen zonder al te veel pijn.
Dus zal de fiets op stal blijven tot na de Dodentocht.
Ons tochtje van gisteren liep over de linkeroever tot de Kennedy tunnel. Verder verliep de tocht over een 'echt' kassei baantje langs Hoboken naar Hemiksem. In het bos van Polderdorp kwam ik dan ten val. Zoals gezegd viel de schade mee en na het afkloppen van het stof reden we verder. Aan Umicore was er bij het oversteken van de baan een scheur in het asfalt. En juist in die scheur kwam mijn achterwiel terecht. Dus stond ik even verder met een platte tube.
Na de overzet in Schelle verliep de rit voor mij iets moeizamer, ik heb enkel nog in het wiel gezeten. Even dacht ik aan Jurgen Van den Broeck.
Vorige zondag vond er in Kruibeke een kleine plechtigheid plaats. Het bevel van de voorpost werd doorgegeven van Gino naar Kenneth. Gino heeft de 18 maanden overbrugd na Jo. Ondertussen had Kenneth de tijd zich terdege in de werken. En ik denk dat dit een juiste manier van werken is geweest. In ieder geval wens ik Kenneth bij deze veel succes met zijn moeilijke taak en alvast proficiat met je mooie uitgebalanceerde speech.
Voor mij ligt de kamp brochure van de Jeugdbrandweer (zie link hiernaast). Het is mooi en duidelijk opgesteld. Het voorwoord is getekend door de zonecommandant, Kolonel Marc VdV. Het maakt duidelijk dat de jeugd brandweer zijn plaats heeft binnen de brandweerzone.
Proficiat aan de leiding, niet alleen met dit jaarlijks kamp maar ook met de werking doorheen het ganse jaar.
Beste lezers, ga gerust eens kijken naar de website van de jeugdbrandweer Kruibeke. Je staat soms versteld wat deze jonge mensen allemaal uitvoeren.
Dus nog 9 dagen vooraleer de jaarlijkse uitdaging aan te vatten. Het is niet omdat ik naar Rome ben gewandeld dat 100 km stappen een peulschil zou zijn. Het is iets totaal anders. Wanneer je moe wordt en slaap krijgt begint het pas. Dan is het zaak om de verstandsknop om te draaien. Maar als je de Boomstraat haalt is de voldoening des te groter.
Vorige week heb ik nog een aantal fotos ontvangen van Erica en Matteo, zie hieronder.
Grtjs
Hugo
Fotos: Drie op een rij; Officieel bezegeld; Eerste ontmoeting met Bas, Karen, Erica en Matteo in Sivizzano; Een beetje zon en kans om te drogen; Prachtige foto; Selfie ergens tussen Lucca en Altopascio; Lekker warm en blijkbaar alleen; Erica en Matteo aan de poort van San Gimignano.
Eindelijk heb ik het gevonden, het ligt aan de panoramafotos. In het vervolg kan je terug normaal mijn blog lezen, je hoeft niet meer te scrollen of de pagina te verkleinen.
Wel heb ik geprobeerd om die grote pano fotos te verwijderen maar dat is bijna onmogelijk. Dan zou ik alle berichten met dergelijke fotos moeten verwijderen en opnieuw inbrengen, dat zou te veel tijd in beslag nemen.
Een probeersel is het bericht Via Triomfale, geplaatst op 4 juli. Omdat dit nu laatst is bijgevoegd, buiten de andere op 4/7 geplaatste berichten, staat dit op de verkeerde plaats. Dit stond oorspronkelijk na het bericht Rome zien en leven.
Om het probleem van de grote te omzeilen heb ik het aantal bewaarde berichten per week op vijf gebracht. Je kan alsnog alle berichten lezen door gewoon in de linker kolom op een bepaalde week te klikken.
Enkel de weken van 4/7 10/7, 27/6 3/7 en 20/6 26/6 kan je dus best de pagina nog aanpassen aan je schermgrootte.
Voor de rest kan ik nog melden dat gisteren het fietstochtje goed is verlopen. Het gemiddelde lag wel vrij hoog ondanks het altijd tegenwind was. (27km/u) Op het eind ontbrak me de kracht om nog kop te doen. Gelukkig heb ik een sterke maat met goede benen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Die goede maat en de stad waar we naartoe zijn gereden.
Het nieuwe office van Windows 10 bezorgd me weeral studeer werk. Vele instellingen dienen aangepast te worden en dat betekent uitzoeken en proberen. Eerlijk moet ik bekennen dat sommige toepassingen eenvoudiger worden. De desktop oogt mooier maar ik denk dat ik er binnenkort wel weer een of andere foto op plaats. Ik heb dus geen tijd om op Pokemons te gaan jagen (gelukkig wel tijd voor iets anders).
Gisteren ben ik een tochtje gaan doen over Bornem naar Branst. Via de overzet van Mariekerke naar de volgende overzet van Tielrode en door de potpolder terug naar huis. Ondanks een fikse regenbui was het toch de moeite waard. Weer geniet je van de natuur en de rust, die weer eens vastgesteld, hier ook best te pruimen is.
Er wordt ook regelmatig gevraagd of ik al plannen heb voor een volgende trip. Die zijn er nog niet, maar er zijn voldoende mogelijkheden. Iemand heeft me al een boek gegeven die handelt over een bedevaart naar Jerusalem. Origineel is de route naar het Heilig Land een vijfduizend kilometer ver (vanaf onze regio). Heden ten dage met al die problemen in het Nabije Oosten gaat met over Italië om dan in te schepen naar Griekenland of Turkije. Maar deze weg is, met de problemen aan de grens met Syrië, nu niet aan te raden. Vanuit Italië is het dus nu de gewoonte om de boot tot Libanon te nemen. Maar dat zijn allemaal nood oplossingen, geen echte pelerinages meer. Dus nee, een pelgrimstocht zit er voorlopig niet meer in. Ik heb kunnen doen waar ik al lang van droomde, dus waarschijnlijk blijft het wel bij Compostela en Rome.
Wat niet wil zeggen dat ik niet meer op tocht zal trekken. Er zijn legio mogelijkheden om lange afstandswandelingen te doen, in tijd wel beperkt tussen 14 à 20 dagen.
Mijn spullen van de tocht werden de eerste week thuis al allemaal gereinigd en terug opgeborgen. Wat versleten is/was ging de vuilniszak in, behalve mijn rugzak.
Ik wist niet goed wat ermee aan te vangen en dus lag dat ding in mijn werkplaats. Na een grondiger inspectie ben ik van oordeel dat de kleine scheurtjes er eigenlijk niet toe doen.
En dus heb ik die groene zak vandaag eens onder handen genomen.
In een basing met dettol eerst laten weken, kwestie van een beetje te ontsmetten. Daarna met een sopke de meeste plekken verwijderen en goed afspoelen.
Als het zaakje terug droog is zal een tweede inspectie tot een beslissing moeten leiden (bijna schreef ik het laatste woord met lange ei).
Grtjs
Hugo
Fotos: Prachtige hemel; Mooie wandeldreven rond het kasteel; Naar de deizers; Wachten en lezen, deze Duitse toeristen zijn weinig van zeggen; Blijven baggeren!; Den Toeter; Paardenpolder, mooi toch; Hier hangt ie.
Ik heb al enkele reacties ontvangen in verband met de afmetingen van mijn blog op het scherm van de PC. Hoe dit is gekomen weet ik zelf niet, ik doe mijn best om dat terug meer geschikt te krijgen. Jullie weten wel al dit ik gene krak ben met al dat PC gedoe maar het is wel vervelend als jullie het beeld moeten verkleinen waardoor ook de tekst moeilijker leesbaar wordt.
Het is nu te warm om daar verder mee bezig te zijn, een verfrissing zou nu wel welkom zijn.
Vanmorgen wel al gaan fietsen met Raoul, het ging redelijk goed. Zo goed eigenlijk dat er al vlug 60 km op de teller stond én tegen een redelijk goed gemiddelde. Bijna mijn dag gemiddelde op de weg naar Rome. Dat ligt/lag rond de 30km per dag. Binnen enkele weken zal dat gemiddelde uitzonderlijk (éénmaal per jaar) fors hoger moeten liggen.
Alle, om het af te leren nog enkele foto's (die ik eigenlijk gisteren nog wou posten) over de tocht.
grtjs
Hugo
Foto's: De dame poseert voor haar B&B in Chavanges (de enige die ik heb aangedaan). Zeer vriendelijk onthaal, mooie kamer, goed ontbijt en wifi. Het was haar wens om dit te doen, iets anders dan lesgeven! En ze heeft heel veel verteld over o.a. kanker in de familie. Mijn project vond ze dan ook lovenswaardig omdat ze weet hoe moeilijk het kan zijn om de draad terug op te nemen.
De laatste foto is genomen voor het Croq-de-Loisirs in Dampierre-sur-Salon als eerbetoon aan de vriendelijke directrice die ons, pelgrims goed heeft geholpen: Emilienne Merci Beaucoup.
Alle andere foto's zijn willekeurig maar in volgorde vanuit Temse tot Dampierre-s-S.
Op vrijdag 12 augustus 2016 stap ik de 100 km Dodentocht te Bornem ten voordele van het Psychosociaal Oncologisch Welzijnscentrum A touch of Rose.
De aangeboden zorg in A touch of Rose betekent een belangrijke aanvulling op de klassieke medische therapie van een patiënt met kanker. De patiënt en zijn of haar familie, kunnen hier extra kracht uit putten om de strijd met de ziekte ten volle aan te gaan of zo goed mogelijk verder te leven met de gevolgen ervan.
De werking van A touch of Rose wordt niet gesubsidieerd of financieel gesteund door andere organisaties. Deze extra zorg kan dus enkel maar haalbaar blijven door middel van ondersteuning door giften of acties. Een tocht van 100 km is niet niks, maar voor het goede doel kan een mens net dat tikkeltje meer.
Daarom zoek ik sponsors die mij per gestapte kilometer willen steunen of een vrije bijdrage willen schenken voor dit goede doel.
Wil ook jij mijn sponsor zijn ? Aarzel niet en stort je gift :
- op het rekeningnummer van A touch of Rose
IBAN BE 56 0016 4511 9188
BIC GEBABEBB met vermelding 'Hugo Pellegrino'.
- op de projectrekening bij de Koning Boudewijnstichting
IBAN BE 10 0000 0000 0404
BIC BPOTBEB1 met vermelding van de gestructureerde mededeling 128/2513/00150.
- Indien je een fiscaal attest wenst, moet de storting steeds via de Koning Boudewijnstichting verlopen !
- Vergeet niet je naam en de vermelding 'Dodentocht 2016 + Hugo Pellegrino' te noteren.
Vanwege A touch of Rose en mezelf Dank-je-wel ! Meer info : zie www.atouchofrose.be
Ik hou je op de hoogte van mijn afgelegde kilometers en de totale opbrengst van de Dodentocht ten voordele van A touch of Rose!
Tracking
Via deze pagina kun je online nagaan hoever ik gevorderd ben. Het volstaat om over naam, voornaam of deelnemersnummer te beschikken. De trackinggegevens worden telkens automatisch geregistreerd wanneer ik bij een controlepost arriveer. (mijn nummer is 6135)
http://tracking.dodentocht.be/
Opgelet: bij een nieuwe editie van Dodentocht worden de actuele gegevens in het tracking systeem pas geüpdatet op de vrijdagavond van het evenement. Tot dan zie je gegevens van het vorige jaar !
Het is al een dikke week dat ik acclimatiseer in dit frisse landje.
Gelukkig was het vorig weekend nog treffelijk. Ik ben al eens gaan fietsen in de wind en dat viel goed mee. Deze week woensdag ben ik met de stapmaten erop uit getrokken voor een tochtje van 23 km en moet bekennen dat de vermoeidheid al duidelijk voelbaar was. Ge ziet wel dat rust roest hé, maar na een douchke was alles weeral normaal. Krampen die ik vorige week nog had zijn achterwege gebleven.
Het is niet omdat ik vorige zondag ben verloren met kaarten dat ik het niet meer kan. Wel heb ik slecht gespeeld, tellen was niet bepaald mijn sterkste punt. En dat is bij bieden nu wel bijzonder belangrijk. In ieder geval ken ik het reglement nog. Niet iedereen kan dat zeggen!
'Veilig thuis, oost west thuis best', blijkbaar mag je ook al niet meer op vakantie gaan. In Italië gebeurd een onwaarschijnlijk treinongeval door menselijke fout, in Frankrijk worden mensen van de weg gemaaid door menselijke onwil. Maar beiden gebeurtenissen maken veel doden.
Als je op de weg bent hoor je dergelijke berichten niet altijd of enkele dagen later. Mensen spreken je over dergelijke zaken niet onmiddellijk aan. Zeker als buitenlander ben je aangewezen op kranten die wel eens in een café of bar kan aantreffen. Ook al kan je de taal niet of moeilijk lezen, fotos verklaren dikwijls al veel. Zo vernam ik de aanslag in Istanboel.
We leven in moeilijke tijden en als je dan al dat politiek gekrakeel hoort dan denk je soms wel eens, voor wat eigenlijk.
Dat het belastinggeld niet behoorlijk besteed wordt daar kan ik me nog wel eens over opwinden. Nog meer dat het mogelijk is om veel te verdienen en niks aan de maatschappij bij te dragen.
En ergeren doe ik me aan mensen die denken dat hun kinderen fier zijn op hen, enkel en alleen omdat ze naast belasting ontduikende voetballers mogen staan. Ik zou me schamen.
Tot volgende
Grtjs
Hugo
Fotos: Schuilen op het kerkhof; Een eenvoudige stal is goed genoeg; Baggeren; Die hebben er geen last van; Even verpozen zonder regen, het blauwe shirt is puur toeval; Het middelpunt bereikt en de zon is van de partij; Lippelo beginpunt in de regen, eindpunt in de zon, ge ziet, na . komt .!
