Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
15-07-2016
Acclimatiseren
Beste Lezers,
Het is al een dikke week dat ik acclimatiseer in dit frisse landje.
Gelukkig was het vorig weekend nog treffelijk. Ik ben al eens gaan fietsen in de wind en dat viel goed mee. Deze week woensdag ben ik met de stapmaten erop uit getrokken voor een tochtje van 23 km en moet bekennen dat de vermoeidheid al duidelijk voelbaar was. Ge ziet wel dat rust roest hé, maar na een douchke was alles weeral normaal. Krampen die ik vorige week nog had zijn achterwege gebleven.
Het is niet omdat ik vorige zondag ben verloren met kaarten dat ik het niet meer kan. Wel heb ik slecht gespeeld, tellen was niet bepaald mijn sterkste punt. En dat is bij bieden nu wel bijzonder belangrijk. In ieder geval ken ik het reglement nog. Niet iedereen kan dat zeggen!
'Veilig thuis, oost west thuis best', blijkbaar mag je ook al niet meer op vakantie gaan. In Italië gebeurd een onwaarschijnlijk treinongeval door menselijke fout, in Frankrijk worden mensen van de weg gemaaid door menselijke onwil. Maar beiden gebeurtenissen maken veel doden.
Als je op de weg bent hoor je dergelijke berichten niet altijd of enkele dagen later. Mensen spreken je over dergelijke zaken niet onmiddellijk aan. Zeker als buitenlander ben je aangewezen op kranten die wel eens in een café of bar kan aantreffen. Ook al kan je de taal niet of moeilijk lezen, fotos verklaren dikwijls al veel. Zo vernam ik de aanslag in Istanboel.
We leven in moeilijke tijden en als je dan al dat politiek gekrakeel hoort dan denk je soms wel eens, voor wat eigenlijk.
Dat het belastinggeld niet behoorlijk besteed wordt daar kan ik me nog wel eens over opwinden. Nog meer dat het mogelijk is om veel te verdienen en niks aan de maatschappij bij te dragen.
En ergeren doe ik me aan mensen die denken dat hun kinderen fier zijn op hen, enkel en alleen omdat ze naast belasting ontduikende voetballers mogen staan. Ik zou me schamen.
Tot volgende
Grtjs
Hugo
Fotos: Schuilen op het kerkhof; Een eenvoudige stal is goed genoeg; Baggeren; Die hebben er geen last van; Even verpozen zonder regen, het blauwe shirt is puur toeval; Het middelpunt bereikt en de zon is van de partij; Lippelo beginpunt in de regen, eindpunt in de zon, ge ziet, na . komt .!
Gisteren een mooie tocht gemaakt met de stapmaten. Was nodig om de spieren wat te oefenen. Eerlijk gezegd, na 23 kilometers was ik redelijk moe, niks ergs maar toch. Na enkele dagen niet meer te stappen kwam het toch redelijk als een verassing. Het verhaal met foto's volgt later want ik heb het druk? Seffens naar de markt in S/N, dat is al een eeuwigheid geleden.
Deze morgen ging het al veel beter, de spieren zijn al wat ontspannen.
De vermoeidheid voel ik wel, de inspanning van de laatste week is wel degelijk goed aangekomen. Als het over blijft zal ik na de middag de spieren eens losrijden.
Zoals gemeld is de terugreis goed verlopen.
Eens te meer besef je dat het thuis toch wel gezelliger en warmer is en dat ook hier de natuur prachtig is. Onze tuin is niet groot maar wel heel hoog en vooral kleurrijk.
Dit doet niets af aan de andere gezelligheid, de vriendschap op de camino of de via.
Ik ben ook tevreden dat mijn mailadressen lijst is uitgebreid, mensen die je slechts korte tijd kent maar die wel een grote indruk maken.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: 4x Bloemenpracht; Silke (de Rosse); Boris (den dikke); Stempel genoeg; Laatste stempel met populaire Franciscus; Testimonium. (verkeerd gespelde naam!)
Vandaag donderdag was ik al iets later wakker. Gisteren lag ik wel al om 05u30 te koekeloeren.
De ontlading was ook al voelbaar, de spieren stonden een beetje stijf, gebrek aan beweging in het vliegtuig.
Na aankomst thuis eerst een Palmke gedronken en wat gegeten. Daarna een dutje gaan doen, de vorige nacht was eerder kort geweest. Gelukkig dat mijn zoons in huis waren of ik sliep nog. Rond zessen werd ik gewekt, de mosselen met friet stonden bijna klaar.
Het aperitief, meegebracht door mijn vriend, smaakte dan ook voortreffelijk. De mosselen vielen bij allen in goede aarde, het was al lang geleden.
Al bij al is de thuiskomst goed verlopen. Geen file op de ring (allé toch langs één kant), enkel een flinke bui. Alleen een truitje ben ik niet meer gewoon. Maar ook dat went weer vlug én ik heb dan toch een beetje zon meegebracht hé!
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: Bye Italië (zie schaduw!); Smog boven Rome!; Rijstvelden langs de Po; Alpen in zicht; Mooi, zeker vanop grote hoogte; Prachtig weer in de Alpen; Wolken tapijt, België nadert; Met Ryanair voor 70 naar huis en op tijd!.
Laatste berichtje vanuit Rome, vanaf de Via Francigena tout court.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Met kap, nog steeds; Zelfs met een handtas!; Woon daar maar; Scooters, kort door de bocht!; Niet zo ver meer, bijna voelbaar; Druk!; Bekende muur; Bekende rij; Licht in de duisternis.
De voorlaatste dag is warm verlopen. Omdat we iets later zijn vertrokken, het was maar 25 km, mag je verwachten ook iets later aan te komen. Bij het vertrek was het al doef en ware de kleren al nat. Tegen achten was de zon volledig doorgebroken en kon factor 50 al in gebruik genomen.
Voor de rest kan ik melden dat er in Italië geen enkele straat langer dan 100 m volledig vlak is.
Verder opmerkelijk weinig pelgrims op de route, in tegenstelling tot Compostela.
Halverwege de etappe dook er een variant op in de uitgestippelde weg van de V F. Die liep door een Etruskisch gebied en dat zouden we dan ook bezoeken.
De bewegwijzering liet wel te wensen over. Alhoewel was aangegeven dat deze variant 1 km korter is in lengte moesten we na drie kwartier vaststellen dat het eindpunt ook terug het beginpunt was.
Wellicht niet al te goed opgelet en na enig motorkap overleg beslist een deel van de variant opnieuw te doen.
Eind goed al goed, een dik uur later aangekomen in onze laatste etappe plaats voor Rome, La Storta.
Weer is het een mooi klooster, een Ospitalità Religioso, met een mooie tuin waarin ik dit nu allemaal zit te typen.
Mijne credential staat vol stempels, voor morgen moet ik nog een plaatske zoeken voor de laatste van de Sint-Pieters basiliek.
Waar ik morgen ga slapen weet ik nog niet. Liefst iets in de buurt van de luchthaven zodat ik dinsdag morgen niet te ver moet gaan.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Reizen om te leren, in een bib heb je daar tijd voor; Vertrek in de mist, Italië volgt België; Waarheen?; Parco Naturale Regionale VEIO; Niet in India maar in VEIO; Voor akkerbouw; Picnic in de schaduw; Zelfde boom; Verfrissing, eindelijk!.
Het ontbijt in het klooster was al om 06u30 en dus bracht de shuttle ons al tegen zevenen op de vertrekplaats. Indien je later wou vertrekken kon dat pas na 08u, om zeven is het mis en daarna ontbijt voor de nonnen.
Redelijk korte tocht vandaag maar evengoed was het al vlug zeer warm. Ik klaag daar niet over, niemand trouwens, maar ben toch tevreden om af en toe iets fris te kunnen drinken. En dan bedoel ik uiteraard fris water! Met alcohol hou je dit niet vol.
Op sommige plaatsen komt de hete lucht je zo toegewaaid. Zelfs met hete lucht ben je al tevreden. Zonder wind doet het pijn.
De ostellero in Campignano had blijkbaar weinig tijd, het papier werk was maar voor één persoon nodig. Vlug wees hij ons een kamer aan die we, na zijn vertrek, hebben ingewisseld voor één aan de andere kant van het gebouw.
Nu noodgedwongen op zoek naar een bar. Drinken heb ik al genoeg gedaan, 1,5 liter fris water. Een frisse pint kan nog wel justekes, maar Wifi zou zeker welkom zijn.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Zes nationaliteiten op weg: Amerikaanse Julien (verdoken), Joe de Engelsman, Frida from Estland, Francesco di Italy, Régine la Française en één Belg; Het nationale golf terrein met leerschool; Stoffige en hete wegen; Geen bars te bekennen, afzien!; Zelfs mijn stokken staan warm!; Gelukkig een frisse middagpauze; Eindbestemming in zicht; Slaapzaal aan de frisse kant in de Ospitalità Religioso.
Heel vroeg op pad, 05u45, en toch nog bijna 07u uur alvorens we de stad verlaten. Als pelgrim heb je soms, hoe raar het ook klinkt, heel weinig tijd. Vooral als de tochten over langere afstanden gaan. Als je aankomt aan de albergo eerst inschrijven en tamponeren, installeren en de gebruikelijke douche. Vervolgens komt de was aan de beurt en voor je het weet is het tijd om iets te zoeken voor ofwel bevoorrading voor de volgende dag ofwel iets te gaan eten. Daarna is het bedtijd!
Dus deze morgen eerst naar de bank, daarna naar de vroegmarkt voor fruit. De volgende stop was een bar voor een koffie en een koek. Om af te ronden nog een bezoek aan de kathedraal die, verbazend gezien het vroege uur, al open was. De man die de nodige voorbereidingen in de kerk uitvoert wou ons dan nog een stempel geven. Vruchteloos gewacht want de man vond hem niet.
De temperatuur was om zessen al 22°C, en ik kan niet zeggen in de schaduw, de zon had de stad nog niet bereikt.
De tocht was zoals voorspeld heel zwaar. Er staan 900 klim meters vermeld in de guide en dat begint vanuit de stad. Twee en een half uur aan één stuk gaat het flink omhoog, Veldstraat gewijs zeg maar.
Aangekomen aan een panorama plaats zie je uit over het Lago di Vico. Hier hebben we een heel lange pauze gehouden.
Maar die berg met die antenne bovenop, ja daar liep ons pad verder over. En dus nog eens twee uur klimwerk. We hebben het hier niet meer over de veldstraat maar Oeverstraat gewijs.
Tegen 02u bereikten we dan Ronciglione, voor mij op tijd om mijn honger te stillen en de dorst te lessen, 1 liter water was er vlug door.
Onze volgende slaapplaats Sutri was niet meer zo ver, 6 km, niettemin was het toch nog anderhalf uur zwoegen.
Opvallend waren de enorme aanplantingen van hazelnoten bomen.
Francesco heeft daar gebeld naar het klooster van de Francescane, dat nog een 3 km verder is gelegen, in Fontevivola. Binnen enkele minuten stopt er dan aan het Ampitheater van Sutri een busje waaruit een non komt gesprongen en de bagage deur opent. Vijf minuten later treedt je dan het klooster binnen.
Vermits we met drie personen van elk geslacht zijn is de verdeling van de kamers voor de hoofd non vrij eenvoudig. In elke kamer staan drie bedden. Het zijn mooi verzorgde kamers met de nodige voorzieningen, zelfs een handdoek. Het klooster wordt gerund door de vermelde hoofd non die in het zwart is gekleed en word geassisteerd door een vijftal nonnen die in het wit zijn gekleed.
Als welkom kregen we frisdrank, water met citroen of munt smaak en gezoet maar voortreffelijk en dorstlessend. Na de nodige geplogend heden kwam het gesprek op het menu terecht. De vraag was o.a. of er wijn was gewenst tijdens het eten. Iedereen ja natuurlijk maar ik vroeg of ze bier had. Dat was niet voorzien. Maar als ik het haar kon bezorgen, ah ja, dan kan het wel. En ik haalde mijn plastiek zak boven met daarin drie grote flessen bier. Lachend nam ze de zak in ontvangst en plaatste de flessen in de frigo.
Later voor het eten vroeg ik of er WF in het klooster was. Met haar vinger voor haar mond wees ze me een tafel aan en kwam even later terug met de code. Jammer genoeg was de ontvangst zo mager dat er van doorzenden van tekst of fotos geen sprake kon zijn.
Hoe we aan zes personen zijn gekomen? In Sutri kwamen we nog twee pelgrims tegen, Joe een Engelsman en Frida een Estlandse jongedame. Beiden bleken al een dikke tien dagen samen te lopen. Frida deed de Via vanuit Lausanne, ze had haar moeder erover horen spreken. Joe was in Ramsgate vertrokken, waar hij vrienden had wonen, begin april en is nu dinsdag drie maanden onderweg.
Mijn Bic schrijft nog steeds, hij is wel proper nu hij is mee gewassen met mijn broek.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Omwalling Viterbo; Kathedraal Viterbo; Panorama plaats, startplaats voor para gliders; 900 meters omhoog is veel; Verzetje voor mountainbikers; Fausto is niet vergeten, herdenkingsplaat op de Monti Fogliano; Hazelnoten bij de vele duizenden; Oasi di Pace; Lekker eten, 3 gangen met wijn of bier!.
Vandaag gaat de tocht naar Viterbo en niet naar Montefiascone. Het is weliswaar ietske verder nu. Van Viterbo tot Montefiascone was nu ook weer te kort, 14 km. En dus doen we er graag nog een 18 km bij.
Om de warmte wat voor te blijven vertrokken om 05u45. De tocht verliep voortreffelijk, over mooie paden en onder het gebladerde. Grote delen van het pad liepen langs de helling rond het Lago di Bolsena over Romeinse wegen.
Rond 09u30 waren we al in Montefiascone (ik dacht altijd aan montée fiasco) en haalden we op de toeristische dienst onze stempel op.
Ik vond er ook een boekje over de pest die regelmatig heerste rond Rome. De reden waarom verschillende pauzen de stad ontvluchten en resideerden in o.a. Bolsena.
Na een lange pauze in het park met prachtig uitzicht over de streek dienden we onze rustplaats in de schaduw te verlaten. De toren voor de pelgrims heb ik uiteraard nog beklommen, prachtige plaats om te staan, als er wind is, anders sta je op te branden.
De rest van de tocht verliep onder een brandende zon, driemaal ingewreven met + 50. Het was tijd dat we rond 15u15 Viterbo bereikten.
Het was wel even zoeken in de stad. Aan de basiliek, die tegen de omwalling ligt, vonden we ons onderkomen. De ostello was gelegen in de toren zodat we twee trappen op konden alvorens de kamer te bereiken.
Het was er bloedheet en bovendien diende je voor alles naar beneden te gaan.
Ter plaatse was al een andere pelgrim aangekomen, die lag al te rusten. De dame, Mercedes, kwam van Barcelona en zou de Francigena omgekeerd doen tot Zwitserland om dan via Le Puy naar Saint-Jean-Pied de Port gaan. Van daaruit wou ze dan de camino naar Compstela vervolmaken.
Al vlug zocht ze contact, speaking English? en begon erover dat ze de weg moeilijk vond. Er waren geen wegwijzers voorzien in de omgekeerde richting, volgens haar. Het bleek vooral dat ze onvoorbereid aan de tocht was begonnen. Geen roadboek, geen plaatsnamen.. enfin enkel een rugzak en wat materiaal. Ik gaf haar mijn Guida alla Via Francigena met de vermelding dat die beschrijvingen wel zijn opgesteld naar Rome toe gericht. Geen probleem, zei ze, zo had ze tenminste al iets.
Nadat ik mijn kleren had gewassen en terug op de kamer kwam zag ik Mercedes fotos nemen van alle paginas van de gids en even later had ik mijn boek terug. Volgens haar woog het te veel om mee te nemen.
Ze vertelde ook dat ze moeilijk aan een credential was geraakt. Een brave ziel had haar er een bezorgd in Rome.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Vulkanisch gesteente, zoiets noemen ze in Frankrijk Lorgue Basalt; Francesco haalt toeren uit; Montefiascone in zicht; De poort met vermelding; De duomo bezit de derde grootste koepel van Italië, na Rome en Firenze; Prachtig uitzicht vanop de pelgrimstoren; Duomo en Lago di Bolsena; Zo verliezen we de weg niet; Zicht op de omwalling vanuit de slaaptoren.
In Bolsena is het bloed van Christus gaan vloeien en is een steen boven water komen drijven!
In de kapel van het mirakel is het gebeurd. De Duitse priester, San Pier Giuliane Eymard, was in 1263 zijn geloof kwijt geraakt. Hij kon niet meer geloven dat bij de consecratie het brood en de wijn veranderden in het lichaam en bloed van Christus.
Daarom zond zijn bisschop hem naar Rome met de opdracht om in elke kerk die hij tegenkwam te gaan bidden. Bij zijn terugtocht, hij was terug op het rechte pad zeg maar, kwam hij in Bolsena terecht. Daar vroeg hij aan zijn collega of hij de mis kon voorgaan, het was al zolang geleden. Geen probleem en aldus geschiedde.
Op het moment echter dat hij de geijkte woorden uitsprak kwam zijn twijfel terug. En zie, plotsklaps kwam er bloed uit het brood gedrupt!
De aanwezigen zagen het dus ook en het geval werd doorgespeeld aan paus Urbain de vierde. Die liet het onderzoeken en verklaarde op 11 augustus 1264 het gebeuren als een wonder.
Het tweede gebeurde in het begin van de vierde eeuw, op 24 juli om precies te zijn.
De elfjarig Christina werd tijdens de vervolging, door keizer Diocletius ingesteld, veroordeeld tot de dood. Haar misdaad, ze had zich bekeerd tot het Christendom. Men bond een steen rond haar nek en die werd vanaf een rots in het Lago di Bolsena gegooid.
De steen echter kwam bovendrijven en onderaan vond men de voetsporen van het meisje terug.
Ze werd begraven in de catacomben buiten de stad. Later werd ze heilig verklaard en bouwde men een kapel naast de basiliek.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De Basiliek van Sint Christina; San Pier Giuliane Eymard; 2x binnenzicht; Urbanus IV met de bull; Op dit altaar is het wonder gebeurd; Het dagelijkse wonder van de vriendschap.
Ik weet niet goed welke titel ik zal zetten bovenaan. Testimonium lijkt alleszins een goede kans te maken. Mes zou dit ook kunnen zijn, Via Triomfale ook.
Ik zal verder schrijven, tijd brengt raad. Ik zit dit nu te typen op hotel. Een ostellero had ook gekund, maar dan zou ik morgenvroeg nog een heel eind moeten rijden met openbaar vervoer. Dat is overdag al een beetje zoeken, laat staan dit ik dan rond 05u zou moeten aanvangen. Zodoende ben ik met bus en trein tot in Ciampino geraakt.
Aan de infotoerist zei de vriendelijke dame me om de bus tot Rome Termini te nemen. Mijn voorstel dat het niet zo ver was wimpelde ze af, neem bij deze temperatuur maar de bus hield ze vol. Ze had volkomen gelijk, de temperatuur was gestegen tot een rustige 35°C! En ik had het eigenlijk niet in de gaten. De afstand naar het station was zeker zwaar geweest, niet alleen warm maar ook steeds opwaarts! Gelukkig heb ik geluisterd!
Grappig is dan weer dat ik een ticket had gekocht. Veel mensen stappen op en af zonder wat dan ook uit te voeren. Ik vraag me vaak af of die bussen gratis rijden. Bij aankomst juist voor de bushalte aan station Termini ging enkel de voordeur open. Drie in uniform geklede personen kwamen aan boord en het spel zat direct op de wagen.
De eerst gecontroleerde persoon had geen geldig vervoer bewijs, paspoort afgeven. Een andere dame begon koortsachtig te zoeken in haar handtas maar vond uiteraard niks. Voor mij geen probleem, alleen had ik twee tickets op zak. Toen ik het vervallen ticket toonde zag ik aan het gezicht dat ik vlug het tweede diende boven te halen.
Va was het antwoord, en ik mocht van de bus.
In Termini vond ik niet onmiddellijk het juiste station aan de billiet machine. Dus even vragen aan de info balie. Shit, geen nummerke getrokken, maar ook de goede verstaanders (It) niet. Het probleem heb ik opgelost. Het bordje waarop je werd aangemaand een numero te trekken was gedraaid. Een gebaar doet soms meer dan vele woorden want de wachtrij achter mij begon plots naar het ticket machientje te lopen.
Een ticket voor regionale treinen koop je gewoon in de Tabacheria.
Jammer genoeg was mijn trein juist vertrokken, een minuutje te laat. Eigen schuld, ik wou nog vlug een flesje water kopen. Aan de kassa van betrokken bar werkte slechts één kas, waardoor de wachtrij om te betalen iets te lang was en ik dus die twee minuten te laat kwam.
Terug naar de vertrekhal, afstand ongeveer 600 meter!!, en op zoek naar volgende mogelijkheid. Een trein met veertig minuten vertraging passeerde ook Ciampino en die kon ik nog net halen. Met nog vijf minuten vertraging is die dan toch op de rails geraakt.
Nog een beetje info: temp op de trein 27°C, buiten 35°C.
Zodoende was het al vlug 16u45 toen ik mijn verblijf dichter bij de luchthaven bereikte.
Het afprinten van mijn vliegticket (boardingcard) nam ook even tijd in beslag. Dank zij de goede zorgen van Agnes is alles dan toch in orde gekomen.
Op hotel kan ik nu mijn blog eindelijk nog eens bijwerken.
Gisteren zijn we met zijn vieren gaan eten, niet buiten gewoon, maar gewoon gewoon, zoals het een pelgrim past. Francesco heeft ons nog enkele tips gegeven wat betreft eten en specialiteiten van Rome.
Vanmorgen hebben we een eind de trein genomen. Zoals elders zijn de voorsteden niet echt een aantrekkelijk gebied om door te trekken. Rond tienen bereikten we dan ons eind doel, het Sint-Pietersplein. Dit tot ieders tevredenheid en blijheid.
Blijkbaar heb je niet zoveel papier werk nodig om op voorhand een afspraak te regelen in het Vaticaan. De Heilige deur bleek zo maar toegankelijk te zijn. Julien had de dag ervoor haar afspraak nog gewijzigd zodat we met zijn allen toegang zouden hebben. Ze heeft daar echt veel moeite en ge-internet voor moeten doen. De bevestiging dat we met zijn vieren rond 16u30 welkom waren kreeg ze op mobile binnen. En nu kon het zomaar?
Ik vraag voor alle zekerheid of dat kan met onze rugzak. Geen probleem, er is gezorgd voor een bagage plaats. Iets verder is er security controle via scanning. Ik denk nog steeds, luchthaven gewijs, geen probleem. Toen mijn rugzak door de scanner was gepasseerd vroeg de man achter de machine of ik een mes in mijn rugzak had. Ja, natuurlijk, een klein. Ook de andere pelgrims hadden een mes bij. Iedereen moest zijn mes afgeven, je kon het later terug ophalen.
Mijn mes is al dertig jaar mijn trouwe gezel op reis, maar wel een vlindermes. Op geen enkele luchthaven ooit een probleem geweest maar nu dus wel. VERBODEN in Italië zegt de man, dus wel een probleem. Even opzij staan aub. En het spelletje begint.
De eerste in graad roept er zijn overste bij, die komt volk bij tot een half uur later er eindelijk iemand bijkomt met enig gezag. Al die tijd bekijken ze me regelmatig zonder me aan te spreken.
Ik toon mijn credential aan de hoogste in rang, die tot bij met komt. Hij herhaalt dat het eigenlijk een wapen is. Ik erken dit en zeg dat ik militair ben geweest. (niet gelogen) Ja zegt hij, ik moet het in beslag nemen. Ik antwoord dat dit jammer is (al veertig jaar mijn mes) maar dat ik het wel begrijp. Hij geeft me de hand en zegt dat ik kan passeren. Gelukkig hebben mijn collegas pelerins er ook begrip voor.
Na het ophalen van onze testimoniums nemen we nog een foto. (blijkbaar is ook een paspoort niet duidelijk genoeg, weeral is mijn naam Bristom!)
Afscheid nemen doet steeds een beetje pijn en Alaska is niet bij de deur. Bologna en de Ardêche zijn wel nog vlot bereikbaar.
De vrienden halen nog hun messen op terwijl ik richting oude stad trek.
Ik dien nog een belofte na te komen. Via een aantal bekende plaatsen bereik ik de Trefi fontein. Die is volledig droog en afgesloten voor het publiek. Mijn belofte ben ik dan nagekomen in de kerk van San Ignatio di Loyola. Weer een bijzonder prachtig versierde kerk. Als je vanuit de basiliek in deze kerk toekomt en weer OOH! zegt, dan weet je het wel.
Zo, het zit er bijna op. Het ging bijzonder vlug, niet alleen stapsgewijs, ook in mensen tegenkomen, opeenvolging van steden, vergeten van dagen en datums, kortom, het leven buiten de maatschappij.
Morgen dus opnieuw aanpassen, ook aan mijn nieuwe straat. En morgenavond mosselen met friet!
Klaargemaakt door mijn zoons, het zal smaken!
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Apero op laatste avond samen; Monte Mario, Rome in het vizier; Arrivo!; Koepelke; Die man zijn voeten blinken; Aqua, Palm(tak); Pink, Afscheid; Pantheon; Droge Trefi fontein, jammer.
Via Triomfale, Mes of Testimonium, ik hou het op het eerste, al is het niet triomferend in de zin van de Caesers. Ik ben gewoon tevreden dat ik de tocht heb mogen doen, dank Agnes.
Dank ook de vele volgers en sponsors.
Gisteren een lange siesta gehouden, goed geslapen, dus te weinig tijd om nog te bloggen.
Vandaag dus weer dubbel werk, te lang wachten is te veel vergeten.
Niet dat er over de tocht zo veel te vertellen is. Alhoewel het een korte tocht (20km) was toch weeral om 06u wakker en een half uurke later al op weg.
Het was wel zeer fris te noemen, 20°C valt niet mee zo vroeg op de morgen.
De eerste watersproeiers op het veld vielen duidelijk op. Bij één van die toestellen was het uitkijken en timen wanneer we er voorbij konden zonder nat te worden, het was immers nog fris hé!
In het dorp San Lorenzo Nuovo namen we een lange pauze voor ontbijt en een tas koffie. Uit de naam kan je afleiden dat het dorp niet zo oud is als de rest van dit deel in Italië. Je ziet het aan de straten, die zijn breed en rechtlijnig. De hoofdstraat loopt recht naar het Lago di Bolsena toe.
We lopen echter niet langs het meer maar over de hellingen erlangs, dus weeral up en down.
Bolsena is een prachtig oude stad en heeft een mooie ligging aan het meer. Pootjebaden doe je in het fijne bruine zand, lava.
Vermits je pas na 14u binnen kan in het Suoro de SS Sacramento was het even wachten en rusten aan de boorden van het meer.
In de late namiddag een bezoek gebracht aan de basiliek van Santa Christina. Hier in deze kerk is een wonder gebeurd, een tweede vond plaats in het meer. Meer hierover in een volgend artikel.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Was nog niet open; Sproeiers, opletten voor een natte broek; Lorenzo Nuovo met zicht op het meer; Lago di Bolsena; Lava bij de tonnen; Bolsena oude stad; Porta Negri; Pic-nic aan het meer.
Niet te vroeg vertrokken, 06u30 is nu al vrij laat. Maar er was nog ontbijt en daarna volgt er, volgens de gebruiken van de confraternite, nog een kort gebed.
Ook Karen was al van de partij, uitzonderlijk vroeg, en die ging samen met Julien op stap.
Niet dat ik en Régine nu zo vlug stappen maar het gaat wel goed vooruit. Zeker deze morgen ging het vlot, het ging zoetjes bergaf, dat scheelt wel een stuk. De getemperde temperatuur en de vele schaduw zorgde voor een goede voorgang zodat we al om 13u in Aquapendante arriveerden.
Aan het ostello moesten we een nummer bellen en even wachten. Korte tijd later werden we binnen gelaten en de weg gewezen in het gebouw. Voor de rest moest je zelf zorgen. Het is een grote tegenstelling met gisteren. Voor de pelgrim is dit voldoende, luxe heb je niet nodig.
Mijn aankomst in Rome zal niet voor zondag zijn, maandag morgen is meer waarschijnlijk. De afstanden die nu aankomen zijn al lang (over de 30 km) en het heeft geen zin om persé op zondag te willen aankomen. Volgens info uit het Vaticaan neemt de Pope toch verlof in juli en zie je hem niet voor de ochtendmis op het Sint-Pietersplein.
Kan ik nog melden dat ik volgende week dinsdag een terugvlucht heb naar Charleroi.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Geen mist deze morgen, uitzonderlijk in Radicofani; The Three Nations; Caspare; Geen woestijn, wel de vallei van de Alvella; Ciao Toscanio, op naar het goedkopere Lazio; Groene Lazio; Opgelet, tunnel!; Ospitale in Aquapendente; De wasbak staat in de hal.
Nog een aantal fotos van de ospitale en het gebeuren.
Toen ik met Julien om boodschappen ging kwamen we als eerst op een klein binnenpleintje terecht. Een vriendelijke dame wees ons de weg naar haar winkeltje, onderwijl maar taterend. Plots was mijn naam Mario, weet ik veel wat ze zei.
Ook Julien genoot haar aandacht en al vlug was die verdwenen. De winkelmadame noemde haar Model, die was verkocht.
Even later was het mijn beurt om via een klein deurtje naar het magazijn over te stappen. Daar moest ik plaats nemen aan de vriendschapstafel en mijn naam in het gulden boek schrijven. Aha, Ugo, my friend, Belgio! Aha!.
Afijn, even later dronken we een glaasje van de plaatselijke wijn en aten we een stuk zoete koek. Beiden waren van uitzonderlijk goede kwaliteit en zeer smaakvol.
We deden de nodige inkopen met o.a. een kwart van de grote koek (mengeling van vruchten, noten en een scheut wijn).
Wifi vond ik niet in Radicofani, de enige bar mèt was gesloten op maandag.
Voor het avondmaal werd er eerst nog een voetwassing gehouden, volgens de gebruiken van de Confraternita San Jacobi di Compostella.
Het avondmaal was prima de luxe, gewoon maar smaakvol. De plaatselijke wijn was zeer smaakvol en krachtig. Als toetje volgde dan nog zoete watermeloen waarna het geheel werd afgerond met de koek.
Afwassen of gewoon helpen afdrogen mocht niet, een pelgrim heeft zijn rust nodig.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De Confraternite San Jacobi di Compstella organiseert de opvang van mei tot september. De vereniging bezit meerdere ospitales. De vrijwilligers doen, afhankelijk van het aantal leden per regio, meestal één week dienst per jaar.; Proper en verlucht; Was buiten drogen (voor de regen); Voilà, cats and dogs; Klein venstertje in het hoekje is onze slaapzaal; Linksboven is het venster van de keuken; Twee modellen, volgens de verkoopster heb je in Italië een grote haardos en D T nodig voor de job; Voetwassing door Hillari en voorlezen door Veronica; Goed gevulde tafel, goed eten, goede drank, goed gepraat en goed gelachen;
Omdat het dag zestig is gooi ik er nog een aantal fotos tegenaan.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : 900 meter omhoog, te beginnen om 05u30; Bloemenpracht, soms moet je er doorheen met vele vlinders om je heen; Nog steeds 50°C; Ook al in den tijd van de mannen met korte rokjes; Mooi opritje; Even verpozen, steentjes gooien of stapelen; De bergen zijn er terug!; De panoramas blijven komen, 2 fotos.
Gisteren avond nog een evenement van de plaatselijke cultuur meegepikt. Jaarlijks is er een wedstrijd tussen de vier wijken van de stad. (San Quirico) Het heeft iets te maken met de strijd tussen de Paus en Barbarossa, een tijdje geleden. Toen we gingen eten was deze strijd al beslecht. De winnaars, de groenen, kwamen juist op het centrale plein toe. Daar gaven hun 4 vendeliers, aangevuurd door de tamboer, een staaltje weg van hun kunnen. Verbazend!
De lange en zware tocht heeft zijn naam eer aan gedaan. 900 meters klimmen is niet niks. Het zijn de laatste acht kilometers van de tocht die het zwaar maken. Onmiddellijk na het vertrek ging het al bergop, traag maar gestaag. En je ziet die berg al van ver liggen, met op de top die vierkante toren. Hoe dichter je komt hoe hoger die lijkt te liggen.
Gelukkig voor ons kwam er vanaf de middag regelmatig een wolkje voor de zon. Geven de bomen geen schaduw, wolken doen dit zeer adequaat. De wind zorgt voor de rest. De bergen vlak maken duurt dan weer iets langer, daar konden we niet op wachten.
Wel zei ik onze mede pelgrims, die we tegenkwamen aan het riviertje, dat het voor vier uur zou regenen.
De wolken pakten samen en kregen een donkere kleur. En stipt om vier uur, toen iedereen die we verwachten, barste de korte maar hevige regenbui los onder luid gedonder.
De ospitale is van een nog niet gezien niveau, oud maar zeer proper gebouw en goed gelegen. De ostelleros, Veronica en met Hillari, zij meertalig zodat communiceren geen probleem is.
Er wordt voor ons gekookt en voor morgen is er een ontbijt voorzien. Prima dus, nu eerst blog op het net krijgen en enkele inkopen doen, o.a. mijn dagelijkse liter melk.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De vier wijken hebben elk een altaar; Ware acrobaten met die vlaggen; Mooi toch!; Vignone Alto ben je zo door, wel mooi gelegen; Zonder woorden; Water van 50°C; Iets frisser water!; 8 km klimmen om die toren te bereiken; Was staat nog buiten te drogen, voor de buien.
Bij deze warmte is vroeg vertrekken geen verplichting maar het helpt wel. Zo rond tienen begint het wel degelijk warm te worden. Er is enkel nog verfrissing door de wind, als er al is, of door fris water over je te gieten, als er al is.
Wat over enkele dagen nog met enige regelmaat voorzien was moet je nu met een vergrootglas gaan zoeken. Dus doe ik het zeer voorzichtig aan met drinken, en zeker met het verspillen. Warm water is smaakt wel niet zo goed, dorst hebben is nog erger.
In het dorp Torrenieri was er zo een fonteintje voorzien. Het was geplaatst voor een muur met allemaal stenen ingemetst voorzien van teksten. We probeerden die te lezen, maar heel precies was dat allemaal niet. Er was ook een bak met stempel en boek voorzien. Ik liet een kleine nota achter toen er een man ten tonele verscheen. Hij zei dat we ook konden stempelen. Toen zag hij dat ik al in het boek aan het schrijven was glimlachte hij en begon een verklaring te geven voor de muur.
Gelukkig is Régine het Italiaans vrij goed machtig.
Tijdens de uitleg kwam de Tjeschische familie toe. Eergisteren had ik in het aanwezigheidsboek van het ostello zes dezelfde familienamen gelezen. Vandaag ontdekten we dat het een jong gezin was met vijf kinderen. Het jongste is 1,5 jaar oud en kan met de iets oudere in de buggy. Die is vrij groot om ook een groot aantal andere zaken mee te nemen: eten en drinken, een tent, kleren en allemaal voor zeven personen. Buiten de twee kleinsten dragen alle familieleden een backpack. Maar de kleinen lopen wel regelmatig naast hun transportmiddel, zo kan er regelmatig een rugzak in.
Ze zijn ook gearriveerd in de ostello.
Na de uitleg verdween de man even en kwam terug met een fles Brunello. Drink maar uit zei hij. Gelukkig dronk alleen vader Czech mee. En het smaakte!
Voor de rest was het zweten en wachten in San Quirico. De ostello ging pas open om vier uur, precies. Met als eerste een soort naam afroeping door de ostellero. En deze brave man was wat wij noemen een pietje precies. Het heeft een tijdje geduurd eer alles netjes en proper op een formulier was ingevuld. Als je op elk formulier twee maal de datum invult, heb dan maar geduld. Geen probleem als pelgrim nietwaar.
Vanavond gaan eten, er kan niet gekookt worden.
Morgen vertrek rond vijf uur, en hopen dat er tegen zevenen ergens iets open is voor een koffie. De winkels zijn open op zondag tot 20u00, er zijn dan ook veel toeristen en dus kunnen pelgrims ook al eens iets kopen voor onderweg.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Vertrek in de mist; Ze mag, raar maar waar, al warmte geven; Bounconvento, zeer mooie stad, ook smorgens vroeg; Vanaf hier is het nog 200km, ik heb het afgestapt vanuit het dorp; Speelvogel, je moest hem om de bal vragen die hij met zijn snoet in je richting duwde; Chech Republic familie; Spijtig dat ik nog verder moest; Wachten in het park; Wachten op 16u00.
Voor vandaag kan ik eigenlijk zeer kort zijn. Warm is het woord.
Gelukkig zijn we (ik, Régine en Julien) zeer vroeg vertrokken zodat we al om 13u15 aankwamen in Ponte dArbia. Zoals gemeld was er weinig of geen bescherming tegen de zon. Alhoewel het nog geen verschrikkelijke temperaturen van boven de 35°C zijn was het wel zweten.
Dat komt natuurlijk ook doordat ik vroeger als gewoonlijk al een halve liter water op had.
Gelukkig was iets over halfweg een pelgrims stop, met bank en water,voorzien.
Voor de rest liggen we gerust voor de nacht en is er al gebeld voor de volgende. Blijkbaar is het hier op de VF wel nodig op uw komst aan te melden. Toch zijn er nog bedden over in de ostello. En als je ongemeld aankomst kan je er nog altijd bij.
Morgen en zeker maandag vertrekken we al om 5u in de morgen. Rome is al minder dan 200km.
Het afscheid van Matteo en Erica was wel emotioneel. Ik heb dus beloofd om mijn poezie, die gisteren niet helemaal gelukt was en dus niet voltooid, hun alsnog te bezorgen via mail.
Het beste E&M.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Bye Sienna; De goede weg; Ook in Italië; Net als in Spanje, onafgewerkt; Zon!; Graan velden, goed voor de whishey; Rustpauze en WATER.
Na het gezamelijke ontbijt krijgen we nog allemaal een gebedje te horen voor een veilige verderzetting van de tocht. Dus vertrekt iedereen ongeveer tegelijkertijd om 06u30.
Ik stap samen met Julien en Régine, het klikt goed tussen ons drieën en onze stap verschilt weinig.
Beide dames zijn ook fervente natuur kenners, vooral van bloemen en kruiden kennen ze veel. Julien maakt er veel gebruik van in de keuken. Régine gebruikt meer de eigenschappen van de kruiden voor hun helende werking.
Ondanks dat het al vlug heel warm was, ging de tocht goed vooruit, veelal onder de bescherming van de bomen. Tegen elven geraakten we via een zijsprongetje tot bij een klooster. Hier namen we rustig de tijd om wat te eten, ik om een tekstje te schrijven voor het afscheid van E&M.
Een hele poos later bereikten we terug de VF, dachten we toch. Niettemin vonden we pijlen en tekens van de VF terug. We konden kiezen, de berg over of een lange tunnel door. Het aanlokkelijke van de koelte van de tunnel gaf de doorslag.
Met tunnel wordt hier een afwateringskanaal bedoeld. Dit is gegraven tussen 1766 en 1777. De bedoeling was de moerassen te ontwateren om alzo de muggen, die er kweekten, te verdrijven. Deze muggen verspreiden de gevreesde malaria ziekte in de dorpen rondom.
De tunnel heeft wel een heel lange lengte, 2173 m, maar is nog in zeer goede staat. Al vlug was er geen daglicht meer, mede door de vele kronkels. Iedereen had een lichtje bij zodat we niet op de tast hoefden te gaan. Hier en daar waren er grote schachten aangebracht waardoor frisse lucht werd aangevoerd. Dat het daar vochtig is hoef ik niet te vertellen. De plassen vielen wel mee alleen dienden we voorzichtig te stappen.
Wel huizen er ook vleermuizen die, vooral op het eind, over onze hoofden vlogen. We dienden ons te bukken of ze raakten verwart in ons haar (?). De tocht er doorheen heeft 45 geduurd. Toen we uit de tunnel kwamen viel de warmte ons op het lijf.
Volgens de aanwijzingen moesten we links bij het verlaten van de tunnel. Twee bochten verder kwamen we twee koppels tegen die ons vertelden dat ze richting Sienna gingen. Tiens, dan dienden we onze kar 180° te draaien.
Uiteindelijk bereikten we ons doel tegen 15u00. In de stad was het uiteraard zeer druk. De wind maakte het echter aangenaam. Na de nodige info te hebben ingewonnen zochten we ons onderkomen op.
Laat in de namiddag volgde nog een stads rondgang met de nodige inkopen en tegen zevenen was het apero tijd.
Het laatste avondmaal’ met E&M vond plaats in een klein gezellig restaurant met aangename prijzen. Voor twintig euro hadden we hoofdschotel, water, wijn, nagerecht en koffie met een likeurtje.
Voor de goede zorgen dienden E&M niks te betalen, ze waren oprecht ontroerd. Hierbij moet ik vermelden dat de kosten voor Erica en Matteo door Julien werden gedragen. Het apero werd dan weer door Caspare gesponserd.
Op tijd lagen we dan ook allemaal in ons bed.
Voor mij is het daarbij ongeveer gebleven. Het was zeer warm op de kamer (met achten) en het venster stond dan ook open. Rond vier uur ben ik dan maar naar beneden gegaan en heb mijn blog artikel, dat je nu leest, gemaakt.
Voor vandaag vertrek tegen 05u30 voorzien, de warmte is er al en voor de zon is weinig of geen bescherming wegens gebrek aan bos.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Voor het vertrek, tussen Karen en Régine staan de twee hospitaleros, de man neemt de foto. Links staat Frances, from Dublin!; Daarin?; Pas begonnen en het licht is al uit; Warm, zeker na een koele tunnel/afvoergoot; Sienna, eindelijk, twee uur later!; Wind afkoeling in de straten; Geen goesting meer om die nog te beklimmen; Voor hun zit de tocht erop, jammer; Diploma voor zowel Erica als Matteo, geschonken door Bas.
Seffens naar de markt in S/N, dat is al een eeuwigheid geleden. 
