Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
04-08-2016
50 Tinten Brijs
Beste Lezers,
Ongemak is het enige dat ik nog ondervindt van de tuimelperte van afgelopen maandag. De hele rechterkant, met uitzondering van het linker scheenbeen, is hier en daar wel gekneusd. De schaafwondjes zijn niet erg, de schouder en de ribben willen nog niet altijd van harte mee. De heling is wel van dien aard dat de Dodentocht zeker niet in gevaar komt.
En die dodentocht is nu wel heel naderbij. Ik denk morgen nog eens een dertigtal kilometerkes te doen. Als laatste voorbereiding. Mijn badge (nr. 6135) en mijn T-shirt heb ik vorige zaterdag al afgehaald. Wat het weer ook is, die kilometers moeten erdoor. Het kan trouwens ook tijdens de DDT regenen hé.
Mijn racefiets (!) is onder handen genomen. Eerst is alles ontvet en zuiver gemaakt en daarna de nodige onderdelen terug ingeolied. En dat ding kan voor veertien dagen blijven blinken, ik kom er niet meer aan!
Ik hoop ook dat de Jeugdbrandweer met mooier weer op kamp kunnen. Het weer van de laatste dagen is niet geschikt om met pompen, brandslangen en lansen in de weer te gaan.
Gelukkig was er gisteravond dan toch een opening in het wolkendek zodat de Parkfeesten konden doorgaan. Het laatste van deze zomer zou zwz (zowiezo) toch door zijn gegaan.
50 Tinten Brijs heeft op korte tijd een zo sterke reputatie opgebouwd dat ze al een grote schare trouwe fans hebben. Maar met mooi weer, en dat was het uiteindelijk dan toch nog, is de sfeer direct aangenamer. Het idee om Nederlands talige covers te brengen is duidelijk goed aangeslagen.
50 Tinten Brijs is geboren uit de vriendschap tussen zes muzikanten. Omdat ze allemaal enige scholing hebben genoten in het Nederlands besloten ze het 'Engels met haar op' links te laten liggen en zich volledig toe te leggen op een 'moedertalig' repertoire.
Dit heeft als resultaat dat ze het beste brengen van De Kreuners, Gorki, De Mens, Noordkaap, Doe Maar, Het Goede Doel, The Scene... ook klassiekers van artiesten zoals Louis Neefs, Rob De Nijs, Bots, Laïs, Urbanus, Will Tura, Clouseau, Liliane St Pierre en André Hazes komen aan bod.
Ook al werd de band pas opgericht in het najaar van 2015, elke muzikant blikt terug op vele jaren ervaring op Belgische en/of buitenlandse podia. Wie ooit The Norwegian Socks met zanger Herman Brijs aan het werk zag weet dat het goed zit.
Bedankt Brijssen, tof concert, goede nummers en goed gebracht.
50 Tinten Brijs zijn:
Herman Brijs: Zang
Philip Brijs: Gitaar
Dré Brijs: Gitaar
Bart Brijs:Bas
Stef Brijs: Drums & percussie
Sergio Brijs: Hammond orgel en synthesizer
Grtjs
Hugo
We waren bijna echt vergeten,
Hoe schoon de zomer wel kan zijn
Zonder zorgen en zonder regen
Hoe schoon de zomer hier kan zijn
We waren uit het oog verloren
Hoe warm een weiland wel kan zijn
Open de vensters en open de OGEN
En zie hoe schoon de zonne schijnt
Ik hou van u
Ik hou van u
Ik hou van u
Ik hou van u
Ik hou van u
Ik hou van u
Geef me een kus
Geef me een kus
Geef me een kus
En vlug, voor de laatste bus
Die laatste bus heb ik niet gehaald, gelukkig die kus nog wel.
De titel geeft aan dat ik moet oppassen. Twee jaar geleden ging ik over mijn stuur veertien dagen voor de Dodentocht. Gevolg was toen een breuk in een voetbeentje. E n ondanks dat er zoveel beentjes in de voet zitten bleek het onmogelijk om deftig te stappen.
Ik weet nog wel dat ik een verschrikkelijke editie van de DDT heb gemist. om klokslag negen uur vrijdagavond gingen de hemelsluizen open. En toen ik de stappers, die ik volgde, opwachtte aan brouwerij Palm barstte er een heuse storm los.
Dit jaar wil ik hoe dan ook meedoen, weer of geen weer. En uit respect voor mijn sponsors. Maar dan moet ik oppassen!
Gisteren ben ik weeral serieus neergegaan, een kuil te laat opgemerkt en pardoes op mijn schouder en hoofd. Bij deze wil ik zeker bevestigen dat een helm onontbeerlijk is. Zonder dat ding op mijn hoofd lag ik nu waarschijnlijk in het ziekenhuis. De klap kwam ongemeen hard aan.
Nu, met die helm, sta je recht, neem je de schade op en fiets je verder. Gelukkig maar. Buiten een kras op je scheenbeen, beschadiging van het velletje op je heup, ellenboog en schouder valt het allemaal mee. Alleen kon ik gisteren avond mijn arm bijna niet meer bewegen.
Maar goed, het was deze morgen al veel beter, mijn rechter arm voerde alle uit bewegingen zonder al te veel pijn.
Dus zal de fiets op stal blijven tot na de Dodentocht.
Ons tochtje van gisteren liep over de linkeroever tot de Kennedy tunnel. Verder verliep de tocht over een 'echt' kassei baantje langs Hoboken naar Hemiksem. In het bos van Polderdorp kwam ik dan ten val. Zoals gezegd viel de schade mee en na het afkloppen van het stof reden we verder. Aan Umicore was er bij het oversteken van de baan een scheur in het asfalt. En juist in die scheur kwam mijn achterwiel terecht. Dus stond ik even verder met een platte tube.
Na de overzet in Schelle verliep de rit voor mij iets moeizamer, ik heb enkel nog in het wiel gezeten. Even dacht ik aan Jurgen Van den Broeck.
Vorige zondag vond er in Kruibeke een kleine plechtigheid plaats. Het bevel van de voorpost werd doorgegeven van Gino naar Kenneth. Gino heeft de 18 maanden overbrugd na Jo. Ondertussen had Kenneth de tijd zich terdege in de werken. En ik denk dat dit een juiste manier van werken is geweest. In ieder geval wens ik Kenneth bij deze veel succes met zijn moeilijke taak en alvast proficiat met je mooie uitgebalanceerde speech.
Voor mij ligt de kamp brochure van de Jeugdbrandweer (zie link hiernaast). Het is mooi en duidelijk opgesteld. Het voorwoord is getekend door de zonecommandant, Kolonel Marc VdV. Het maakt duidelijk dat de jeugd brandweer zijn plaats heeft binnen de brandweerzone.
Proficiat aan de leiding, niet alleen met dit jaarlijks kamp maar ook met de werking doorheen het ganse jaar.
Beste lezers, ga gerust eens kijken naar de website van de jeugdbrandweer Kruibeke. Je staat soms versteld wat deze jonge mensen allemaal uitvoeren.
Dus nog 9 dagen vooraleer de jaarlijkse uitdaging aan te vatten. Het is niet omdat ik naar Rome ben gewandeld dat 100 km stappen een peulschil zou zijn. Het is iets totaal anders. Wanneer je moe wordt en slaap krijgt begint het pas. Dan is het zaak om de verstandsknop om te draaien. Maar als je de Boomstraat haalt is de voldoening des te groter.
Vorige week heb ik nog een aantal fotos ontvangen van Erica en Matteo, zie hieronder.
Grtjs
Hugo
Fotos: Drie op een rij; Officieel bezegeld; Eerste ontmoeting met Bas, Karen, Erica en Matteo in Sivizzano; Een beetje zon en kans om te drogen; Prachtige foto; Selfie ergens tussen Lucca en Altopascio; Lekker warm en blijkbaar alleen; Erica en Matteo aan de poort van San Gimignano.
Eindelijk heb ik het gevonden, het ligt aan de panoramafotos. In het vervolg kan je terug normaal mijn blog lezen, je hoeft niet meer te scrollen of de pagina te verkleinen.
Wel heb ik geprobeerd om die grote pano fotos te verwijderen maar dat is bijna onmogelijk. Dan zou ik alle berichten met dergelijke fotos moeten verwijderen en opnieuw inbrengen, dat zou te veel tijd in beslag nemen.
Een probeersel is het bericht Via Triomfale, geplaatst op 4 juli. Omdat dit nu laatst is bijgevoegd, buiten de andere op 4/7 geplaatste berichten, staat dit op de verkeerde plaats. Dit stond oorspronkelijk na het bericht Rome zien en leven.
Om het probleem van de grote te omzeilen heb ik het aantal bewaarde berichten per week op vijf gebracht. Je kan alsnog alle berichten lezen door gewoon in de linker kolom op een bepaalde week te klikken.
Enkel de weken van 4/7 10/7, 27/6 3/7 en 20/6 26/6 kan je dus best de pagina nog aanpassen aan je schermgrootte.
Voor de rest kan ik nog melden dat gisteren het fietstochtje goed is verlopen. Het gemiddelde lag wel vrij hoog ondanks het altijd tegenwind was. (27km/u) Op het eind ontbrak me de kracht om nog kop te doen. Gelukkig heb ik een sterke maat met goede benen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Die goede maat en de stad waar we naartoe zijn gereden.
Het nieuwe office van Windows 10 bezorgd me weeral studeer werk. Vele instellingen dienen aangepast te worden en dat betekent uitzoeken en proberen. Eerlijk moet ik bekennen dat sommige toepassingen eenvoudiger worden. De desktop oogt mooier maar ik denk dat ik er binnenkort wel weer een of andere foto op plaats. Ik heb dus geen tijd om op Pokemons te gaan jagen (gelukkig wel tijd voor iets anders).
Gisteren ben ik een tochtje gaan doen over Bornem naar Branst. Via de overzet van Mariekerke naar de volgende overzet van Tielrode en door de potpolder terug naar huis. Ondanks een fikse regenbui was het toch de moeite waard. Weer geniet je van de natuur en de rust, die weer eens vastgesteld, hier ook best te pruimen is.
Er wordt ook regelmatig gevraagd of ik al plannen heb voor een volgende trip. Die zijn er nog niet, maar er zijn voldoende mogelijkheden. Iemand heeft me al een boek gegeven die handelt over een bedevaart naar Jerusalem. Origineel is de route naar het Heilig Land een vijfduizend kilometer ver (vanaf onze regio). Heden ten dage met al die problemen in het Nabije Oosten gaat met over Italië om dan in te schepen naar Griekenland of Turkije. Maar deze weg is, met de problemen aan de grens met Syrië, nu niet aan te raden. Vanuit Italië is het dus nu de gewoonte om de boot tot Libanon te nemen. Maar dat zijn allemaal nood oplossingen, geen echte pelerinages meer. Dus nee, een pelgrimstocht zit er voorlopig niet meer in. Ik heb kunnen doen waar ik al lang van droomde, dus waarschijnlijk blijft het wel bij Compostela en Rome.
Wat niet wil zeggen dat ik niet meer op tocht zal trekken. Er zijn legio mogelijkheden om lange afstandswandelingen te doen, in tijd wel beperkt tussen 14 à 20 dagen.
Mijn spullen van de tocht werden de eerste week thuis al allemaal gereinigd en terug opgeborgen. Wat versleten is/was ging de vuilniszak in, behalve mijn rugzak.
Ik wist niet goed wat ermee aan te vangen en dus lag dat ding in mijn werkplaats. Na een grondiger inspectie ben ik van oordeel dat de kleine scheurtjes er eigenlijk niet toe doen.
En dus heb ik die groene zak vandaag eens onder handen genomen.
In een basing met dettol eerst laten weken, kwestie van een beetje te ontsmetten. Daarna met een sopke de meeste plekken verwijderen en goed afspoelen.
Als het zaakje terug droog is zal een tweede inspectie tot een beslissing moeten leiden (bijna schreef ik het laatste woord met lange ei).
Grtjs
Hugo
Fotos: Prachtige hemel; Mooie wandeldreven rond het kasteel; Naar de deizers; Wachten en lezen, deze Duitse toeristen zijn weinig van zeggen; Blijven baggeren!; Den Toeter; Paardenpolder, mooi toch; Hier hangt ie.
Ik heb al enkele reacties ontvangen in verband met de afmetingen van mijn blog op het scherm van de PC. Hoe dit is gekomen weet ik zelf niet, ik doe mijn best om dat terug meer geschikt te krijgen. Jullie weten wel al dit ik gene krak ben met al dat PC gedoe maar het is wel vervelend als jullie het beeld moeten verkleinen waardoor ook de tekst moeilijker leesbaar wordt.
Het is nu te warm om daar verder mee bezig te zijn, een verfrissing zou nu wel welkom zijn.
Vanmorgen wel al gaan fietsen met Raoul, het ging redelijk goed. Zo goed eigenlijk dat er al vlug 60 km op de teller stond én tegen een redelijk goed gemiddelde. Bijna mijn dag gemiddelde op de weg naar Rome. Dat ligt/lag rond de 30km per dag. Binnen enkele weken zal dat gemiddelde uitzonderlijk (éénmaal per jaar) fors hoger moeten liggen.
Alle, om het af te leren nog enkele foto's (die ik eigenlijk gisteren nog wou posten) over de tocht.
grtjs
Hugo
Foto's: De dame poseert voor haar B&B in Chavanges (de enige die ik heb aangedaan). Zeer vriendelijk onthaal, mooie kamer, goed ontbijt en wifi. Het was haar wens om dit te doen, iets anders dan lesgeven! En ze heeft heel veel verteld over o.a. kanker in de familie. Mijn project vond ze dan ook lovenswaardig omdat ze weet hoe moeilijk het kan zijn om de draad terug op te nemen.
De laatste foto is genomen voor het Croq-de-Loisirs in Dampierre-sur-Salon als eerbetoon aan de vriendelijke directrice die ons, pelgrims goed heeft geholpen: Emilienne Merci Beaucoup.
Alle andere foto's zijn willekeurig maar in volgorde vanuit Temse tot Dampierre-s-S.
Op vrijdag 12 augustus 2016 stap ik de 100 km Dodentocht te Bornem ten voordele van het Psychosociaal Oncologisch Welzijnscentrum A touch of Rose.
De aangeboden zorg in A touch of Rose betekent een belangrijke aanvulling op de klassieke medische therapie van een patiënt met kanker. De patiënt en zijn of haar familie, kunnen hier extra kracht uit putten om de strijd met de ziekte ten volle aan te gaan of zo goed mogelijk verder te leven met de gevolgen ervan.
De werking van A touch of Rose wordt niet gesubsidieerd of financieel gesteund door andere organisaties. Deze extra zorg kan dus enkel maar haalbaar blijven door middel van ondersteuning door giften of acties. Een tocht van 100 km is niet niks, maar voor het goede doel kan een mens net dat tikkeltje meer.
Daarom zoek ik sponsors die mij per gestapte kilometer willen steunen of een vrije bijdrage willen schenken voor dit goede doel.
Wil ook jij mijn sponsor zijn ? Aarzel niet en stort je gift :
- op het rekeningnummer van A touch of Rose
IBAN BE 56 0016 4511 9188
BIC GEBABEBB met vermelding 'Hugo Pellegrino'.
- op de projectrekening bij de Koning Boudewijnstichting
IBAN BE 10 0000 0000 0404
BIC BPOTBEB1 met vermelding van de gestructureerde mededeling 128/2513/00150.
- Indien je een fiscaal attest wenst, moet de storting steeds via de Koning Boudewijnstichting verlopen !
- Vergeet niet je naam en de vermelding 'Dodentocht 2016 + Hugo Pellegrino' te noteren.
Vanwege A touch of Rose en mezelf Dank-je-wel ! Meer info : zie www.atouchofrose.be
Ik hou je op de hoogte van mijn afgelegde kilometers en de totale opbrengst van de Dodentocht ten voordele van A touch of Rose!
Tracking
Via deze pagina kun je online nagaan hoever ik gevorderd ben. Het volstaat om over naam, voornaam of deelnemersnummer te beschikken. De trackinggegevens worden telkens automatisch geregistreerd wanneer ik bij een controlepost arriveer. (mijn nummer is 6135)
http://tracking.dodentocht.be/
Opgelet: bij een nieuwe editie van Dodentocht worden de actuele gegevens in het tracking systeem pas geüpdatet op de vrijdagavond van het evenement. Tot dan zie je gegevens van het vorige jaar !
Het is al een dikke week dat ik acclimatiseer in dit frisse landje.
Gelukkig was het vorig weekend nog treffelijk. Ik ben al eens gaan fietsen in de wind en dat viel goed mee. Deze week woensdag ben ik met de stapmaten erop uit getrokken voor een tochtje van 23 km en moet bekennen dat de vermoeidheid al duidelijk voelbaar was. Ge ziet wel dat rust roest hé, maar na een douchke was alles weeral normaal. Krampen die ik vorige week nog had zijn achterwege gebleven.
Het is niet omdat ik vorige zondag ben verloren met kaarten dat ik het niet meer kan. Wel heb ik slecht gespeeld, tellen was niet bepaald mijn sterkste punt. En dat is bij bieden nu wel bijzonder belangrijk. In ieder geval ken ik het reglement nog. Niet iedereen kan dat zeggen!
'Veilig thuis, oost west thuis best', blijkbaar mag je ook al niet meer op vakantie gaan. In Italië gebeurd een onwaarschijnlijk treinongeval door menselijke fout, in Frankrijk worden mensen van de weg gemaaid door menselijke onwil. Maar beiden gebeurtenissen maken veel doden.
Als je op de weg bent hoor je dergelijke berichten niet altijd of enkele dagen later. Mensen spreken je over dergelijke zaken niet onmiddellijk aan. Zeker als buitenlander ben je aangewezen op kranten die wel eens in een café of bar kan aantreffen. Ook al kan je de taal niet of moeilijk lezen, fotos verklaren dikwijls al veel. Zo vernam ik de aanslag in Istanboel.
We leven in moeilijke tijden en als je dan al dat politiek gekrakeel hoort dan denk je soms wel eens, voor wat eigenlijk.
Dat het belastinggeld niet behoorlijk besteed wordt daar kan ik me nog wel eens over opwinden. Nog meer dat het mogelijk is om veel te verdienen en niks aan de maatschappij bij te dragen.
En ergeren doe ik me aan mensen die denken dat hun kinderen fier zijn op hen, enkel en alleen omdat ze naast belasting ontduikende voetballers mogen staan. Ik zou me schamen.
Tot volgende
Grtjs
Hugo
Fotos: Schuilen op het kerkhof; Een eenvoudige stal is goed genoeg; Baggeren; Die hebben er geen last van; Even verpozen zonder regen, het blauwe shirt is puur toeval; Het middelpunt bereikt en de zon is van de partij; Lippelo beginpunt in de regen, eindpunt in de zon, ge ziet, na . komt .!
Gisteren een mooie tocht gemaakt met de stapmaten. Was nodig om de spieren wat te oefenen. Eerlijk gezegd, na 23 kilometers was ik redelijk moe, niks ergs maar toch. Na enkele dagen niet meer te stappen kwam het toch redelijk als een verassing. Het verhaal met foto's volgt later want ik heb het druk? Seffens naar de markt in S/N, dat is al een eeuwigheid geleden.
Deze morgen ging het al veel beter, de spieren zijn al wat ontspannen.
De vermoeidheid voel ik wel, de inspanning van de laatste week is wel degelijk goed aangekomen. Als het over blijft zal ik na de middag de spieren eens losrijden.
Zoals gemeld is de terugreis goed verlopen.
Eens te meer besef je dat het thuis toch wel gezelliger en warmer is en dat ook hier de natuur prachtig is. Onze tuin is niet groot maar wel heel hoog en vooral kleurrijk.
Dit doet niets af aan de andere gezelligheid, de vriendschap op de camino of de via.
Ik ben ook tevreden dat mijn mailadressen lijst is uitgebreid, mensen die je slechts korte tijd kent maar die wel een grote indruk maken.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: 4x Bloemenpracht; Silke (de Rosse); Boris (den dikke); Stempel genoeg; Laatste stempel met populaire Franciscus; Testimonium. (verkeerd gespelde naam!)
Vandaag donderdag was ik al iets later wakker. Gisteren lag ik wel al om 05u30 te koekeloeren.
De ontlading was ook al voelbaar, de spieren stonden een beetje stijf, gebrek aan beweging in het vliegtuig.
Na aankomst thuis eerst een Palmke gedronken en wat gegeten. Daarna een dutje gaan doen, de vorige nacht was eerder kort geweest. Gelukkig dat mijn zoons in huis waren of ik sliep nog. Rond zessen werd ik gewekt, de mosselen met friet stonden bijna klaar.
Het aperitief, meegebracht door mijn vriend, smaakte dan ook voortreffelijk. De mosselen vielen bij allen in goede aarde, het was al lang geleden.
Al bij al is de thuiskomst goed verlopen. Geen file op de ring (allé toch langs één kant), enkel een flinke bui. Alleen een truitje ben ik niet meer gewoon. Maar ook dat went weer vlug én ik heb dan toch een beetje zon meegebracht hé!
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: Bye Italië (zie schaduw!); Smog boven Rome!; Rijstvelden langs de Po; Alpen in zicht; Mooi, zeker vanop grote hoogte; Prachtig weer in de Alpen; Wolken tapijt, België nadert; Met Ryanair voor 70 naar huis en op tijd!.
Laatste berichtje vanuit Rome, vanaf de Via Francigena tout court.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Met kap, nog steeds; Zelfs met een handtas!; Woon daar maar; Scooters, kort door de bocht!; Niet zo ver meer, bijna voelbaar; Druk!; Bekende muur; Bekende rij; Licht in de duisternis.
De voorlaatste dag is warm verlopen. Omdat we iets later zijn vertrokken, het was maar 25 km, mag je verwachten ook iets later aan te komen. Bij het vertrek was het al doef en ware de kleren al nat. Tegen achten was de zon volledig doorgebroken en kon factor 50 al in gebruik genomen.
Voor de rest kan ik melden dat er in Italië geen enkele straat langer dan 100 m volledig vlak is.
Verder opmerkelijk weinig pelgrims op de route, in tegenstelling tot Compostela.
Halverwege de etappe dook er een variant op in de uitgestippelde weg van de V F. Die liep door een Etruskisch gebied en dat zouden we dan ook bezoeken.
De bewegwijzering liet wel te wensen over. Alhoewel was aangegeven dat deze variant 1 km korter is in lengte moesten we na drie kwartier vaststellen dat het eindpunt ook terug het beginpunt was.
Wellicht niet al te goed opgelet en na enig motorkap overleg beslist een deel van de variant opnieuw te doen.
Eind goed al goed, een dik uur later aangekomen in onze laatste etappe plaats voor Rome, La Storta.
Weer is het een mooi klooster, een Ospitalità Religioso, met een mooie tuin waarin ik dit nu allemaal zit te typen.
Mijne credential staat vol stempels, voor morgen moet ik nog een plaatske zoeken voor de laatste van de Sint-Pieters basiliek.
Waar ik morgen ga slapen weet ik nog niet. Liefst iets in de buurt van de luchthaven zodat ik dinsdag morgen niet te ver moet gaan.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Reizen om te leren, in een bib heb je daar tijd voor; Vertrek in de mist, Italië volgt België; Waarheen?; Parco Naturale Regionale VEIO; Niet in India maar in VEIO; Voor akkerbouw; Picnic in de schaduw; Zelfde boom; Verfrissing, eindelijk!.
Het ontbijt in het klooster was al om 06u30 en dus bracht de shuttle ons al tegen zevenen op de vertrekplaats. Indien je later wou vertrekken kon dat pas na 08u, om zeven is het mis en daarna ontbijt voor de nonnen.
Redelijk korte tocht vandaag maar evengoed was het al vlug zeer warm. Ik klaag daar niet over, niemand trouwens, maar ben toch tevreden om af en toe iets fris te kunnen drinken. En dan bedoel ik uiteraard fris water! Met alcohol hou je dit niet vol.
Op sommige plaatsen komt de hete lucht je zo toegewaaid. Zelfs met hete lucht ben je al tevreden. Zonder wind doet het pijn.
De ostellero in Campignano had blijkbaar weinig tijd, het papier werk was maar voor één persoon nodig. Vlug wees hij ons een kamer aan die we, na zijn vertrek, hebben ingewisseld voor één aan de andere kant van het gebouw.
Nu noodgedwongen op zoek naar een bar. Drinken heb ik al genoeg gedaan, 1,5 liter fris water. Een frisse pint kan nog wel justekes, maar Wifi zou zeker welkom zijn.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Zes nationaliteiten op weg: Amerikaanse Julien (verdoken), Joe de Engelsman, Frida from Estland, Francesco di Italy, Régine la Française en één Belg; Het nationale golf terrein met leerschool; Stoffige en hete wegen; Geen bars te bekennen, afzien!; Zelfs mijn stokken staan warm!; Gelukkig een frisse middagpauze; Eindbestemming in zicht; Slaapzaal aan de frisse kant in de Ospitalità Religioso.
Heel vroeg op pad, 05u45, en toch nog bijna 07u uur alvorens we de stad verlaten. Als pelgrim heb je soms, hoe raar het ook klinkt, heel weinig tijd. Vooral als de tochten over langere afstanden gaan. Als je aankomt aan de albergo eerst inschrijven en tamponeren, installeren en de gebruikelijke douche. Vervolgens komt de was aan de beurt en voor je het weet is het tijd om iets te zoeken voor ofwel bevoorrading voor de volgende dag ofwel iets te gaan eten. Daarna is het bedtijd!
Dus deze morgen eerst naar de bank, daarna naar de vroegmarkt voor fruit. De volgende stop was een bar voor een koffie en een koek. Om af te ronden nog een bezoek aan de kathedraal die, verbazend gezien het vroege uur, al open was. De man die de nodige voorbereidingen in de kerk uitvoert wou ons dan nog een stempel geven. Vruchteloos gewacht want de man vond hem niet.
De temperatuur was om zessen al 22°C, en ik kan niet zeggen in de schaduw, de zon had de stad nog niet bereikt.
De tocht was zoals voorspeld heel zwaar. Er staan 900 klim meters vermeld in de guide en dat begint vanuit de stad. Twee en een half uur aan één stuk gaat het flink omhoog, Veldstraat gewijs zeg maar.
Aangekomen aan een panorama plaats zie je uit over het Lago di Vico. Hier hebben we een heel lange pauze gehouden.
Maar die berg met die antenne bovenop, ja daar liep ons pad verder over. En dus nog eens twee uur klimwerk. We hebben het hier niet meer over de veldstraat maar Oeverstraat gewijs.
Tegen 02u bereikten we dan Ronciglione, voor mij op tijd om mijn honger te stillen en de dorst te lessen, 1 liter water was er vlug door.
Onze volgende slaapplaats Sutri was niet meer zo ver, 6 km, niettemin was het toch nog anderhalf uur zwoegen.
Opvallend waren de enorme aanplantingen van hazelnoten bomen.
Francesco heeft daar gebeld naar het klooster van de Francescane, dat nog een 3 km verder is gelegen, in Fontevivola. Binnen enkele minuten stopt er dan aan het Ampitheater van Sutri een busje waaruit een non komt gesprongen en de bagage deur opent. Vijf minuten later treedt je dan het klooster binnen.
Vermits we met drie personen van elk geslacht zijn is de verdeling van de kamers voor de hoofd non vrij eenvoudig. In elke kamer staan drie bedden. Het zijn mooi verzorgde kamers met de nodige voorzieningen, zelfs een handdoek. Het klooster wordt gerund door de vermelde hoofd non die in het zwart is gekleed en word geassisteerd door een vijftal nonnen die in het wit zijn gekleed.
Als welkom kregen we frisdrank, water met citroen of munt smaak en gezoet maar voortreffelijk en dorstlessend. Na de nodige geplogend heden kwam het gesprek op het menu terecht. De vraag was o.a. of er wijn was gewenst tijdens het eten. Iedereen ja natuurlijk maar ik vroeg of ze bier had. Dat was niet voorzien. Maar als ik het haar kon bezorgen, ah ja, dan kan het wel. En ik haalde mijn plastiek zak boven met daarin drie grote flessen bier. Lachend nam ze de zak in ontvangst en plaatste de flessen in de frigo.
Later voor het eten vroeg ik of er WF in het klooster was. Met haar vinger voor haar mond wees ze me een tafel aan en kwam even later terug met de code. Jammer genoeg was de ontvangst zo mager dat er van doorzenden van tekst of fotos geen sprake kon zijn.
Hoe we aan zes personen zijn gekomen? In Sutri kwamen we nog twee pelgrims tegen, Joe een Engelsman en Frida een Estlandse jongedame. Beiden bleken al een dikke tien dagen samen te lopen. Frida deed de Via vanuit Lausanne, ze had haar moeder erover horen spreken. Joe was in Ramsgate vertrokken, waar hij vrienden had wonen, begin april en is nu dinsdag drie maanden onderweg.
Mijn Bic schrijft nog steeds, hij is wel proper nu hij is mee gewassen met mijn broek.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Omwalling Viterbo; Kathedraal Viterbo; Panorama plaats, startplaats voor para gliders; 900 meters omhoog is veel; Verzetje voor mountainbikers; Fausto is niet vergeten, herdenkingsplaat op de Monti Fogliano; Hazelnoten bij de vele duizenden; Oasi di Pace; Lekker eten, 3 gangen met wijn of bier!.
Vandaag gaat de tocht naar Viterbo en niet naar Montefiascone. Het is weliswaar ietske verder nu. Van Viterbo tot Montefiascone was nu ook weer te kort, 14 km. En dus doen we er graag nog een 18 km bij.
Om de warmte wat voor te blijven vertrokken om 05u45. De tocht verliep voortreffelijk, over mooie paden en onder het gebladerde. Grote delen van het pad liepen langs de helling rond het Lago di Bolsena over Romeinse wegen.
Rond 09u30 waren we al in Montefiascone (ik dacht altijd aan montée fiasco) en haalden we op de toeristische dienst onze stempel op.
Ik vond er ook een boekje over de pest die regelmatig heerste rond Rome. De reden waarom verschillende pauzen de stad ontvluchten en resideerden in o.a. Bolsena.
Na een lange pauze in het park met prachtig uitzicht over de streek dienden we onze rustplaats in de schaduw te verlaten. De toren voor de pelgrims heb ik uiteraard nog beklommen, prachtige plaats om te staan, als er wind is, anders sta je op te branden.
De rest van de tocht verliep onder een brandende zon, driemaal ingewreven met + 50. Het was tijd dat we rond 15u15 Viterbo bereikten.
Het was wel even zoeken in de stad. Aan de basiliek, die tegen de omwalling ligt, vonden we ons onderkomen. De ostello was gelegen in de toren zodat we twee trappen op konden alvorens de kamer te bereiken.
Het was er bloedheet en bovendien diende je voor alles naar beneden te gaan.
Ter plaatse was al een andere pelgrim aangekomen, die lag al te rusten. De dame, Mercedes, kwam van Barcelona en zou de Francigena omgekeerd doen tot Zwitserland om dan via Le Puy naar Saint-Jean-Pied de Port gaan. Van daaruit wou ze dan de camino naar Compstela vervolmaken.
Al vlug zocht ze contact, speaking English? en begon erover dat ze de weg moeilijk vond. Er waren geen wegwijzers voorzien in de omgekeerde richting, volgens haar. Het bleek vooral dat ze onvoorbereid aan de tocht was begonnen. Geen roadboek, geen plaatsnamen.. enfin enkel een rugzak en wat materiaal. Ik gaf haar mijn Guida alla Via Francigena met de vermelding dat die beschrijvingen wel zijn opgesteld naar Rome toe gericht. Geen probleem, zei ze, zo had ze tenminste al iets.
Nadat ik mijn kleren had gewassen en terug op de kamer kwam zag ik Mercedes fotos nemen van alle paginas van de gids en even later had ik mijn boek terug. Volgens haar woog het te veel om mee te nemen.
Ze vertelde ook dat ze moeilijk aan een credential was geraakt. Een brave ziel had haar er een bezorgd in Rome.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Vulkanisch gesteente, zoiets noemen ze in Frankrijk Lorgue Basalt; Francesco haalt toeren uit; Montefiascone in zicht; De poort met vermelding; De duomo bezit de derde grootste koepel van Italië, na Rome en Firenze; Prachtig uitzicht vanop de pelgrimstoren; Duomo en Lago di Bolsena; Zo verliezen we de weg niet; Zicht op de omwalling vanuit de slaaptoren.
In Bolsena is het bloed van Christus gaan vloeien en is een steen boven water komen drijven!
In de kapel van het mirakel is het gebeurd. De Duitse priester, San Pier Giuliane Eymard, was in 1263 zijn geloof kwijt geraakt. Hij kon niet meer geloven dat bij de consecratie het brood en de wijn veranderden in het lichaam en bloed van Christus.
Daarom zond zijn bisschop hem naar Rome met de opdracht om in elke kerk die hij tegenkwam te gaan bidden. Bij zijn terugtocht, hij was terug op het rechte pad zeg maar, kwam hij in Bolsena terecht. Daar vroeg hij aan zijn collega of hij de mis kon voorgaan, het was al zolang geleden. Geen probleem en aldus geschiedde.
Op het moment echter dat hij de geijkte woorden uitsprak kwam zijn twijfel terug. En zie, plotsklaps kwam er bloed uit het brood gedrupt!
De aanwezigen zagen het dus ook en het geval werd doorgespeeld aan paus Urbain de vierde. Die liet het onderzoeken en verklaarde op 11 augustus 1264 het gebeuren als een wonder.
Het tweede gebeurde in het begin van de vierde eeuw, op 24 juli om precies te zijn.
De elfjarig Christina werd tijdens de vervolging, door keizer Diocletius ingesteld, veroordeeld tot de dood. Haar misdaad, ze had zich bekeerd tot het Christendom. Men bond een steen rond haar nek en die werd vanaf een rots in het Lago di Bolsena gegooid.
De steen echter kwam bovendrijven en onderaan vond men de voetsporen van het meisje terug.
Ze werd begraven in de catacomben buiten de stad. Later werd ze heilig verklaard en bouwde men een kapel naast de basiliek.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De Basiliek van Sint Christina; San Pier Giuliane Eymard; 2x binnenzicht; Urbanus IV met de bull; Op dit altaar is het wonder gebeurd; Het dagelijkse wonder van de vriendschap.
Ik weet niet goed welke titel ik zal zetten bovenaan. Testimonium lijkt alleszins een goede kans te maken. Mes zou dit ook kunnen zijn, Via Triomfale ook.
Ik zal verder schrijven, tijd brengt raad. Ik zit dit nu te typen op hotel. Een ostellero had ook gekund, maar dan zou ik morgenvroeg nog een heel eind moeten rijden met openbaar vervoer. Dat is overdag al een beetje zoeken, laat staan dit ik dan rond 05u zou moeten aanvangen. Zodoende ben ik met bus en trein tot in Ciampino geraakt.
Aan de infotoerist zei de vriendelijke dame me om de bus tot Rome Termini te nemen. Mijn voorstel dat het niet zo ver was wimpelde ze af, neem bij deze temperatuur maar de bus hield ze vol. Ze had volkomen gelijk, de temperatuur was gestegen tot een rustige 35°C! En ik had het eigenlijk niet in de gaten. De afstand naar het station was zeker zwaar geweest, niet alleen warm maar ook steeds opwaarts! Gelukkig heb ik geluisterd!
Grappig is dan weer dat ik een ticket had gekocht. Veel mensen stappen op en af zonder wat dan ook uit te voeren. Ik vraag me vaak af of die bussen gratis rijden. Bij aankomst juist voor de bushalte aan station Termini ging enkel de voordeur open. Drie in uniform geklede personen kwamen aan boord en het spel zat direct op de wagen.
De eerst gecontroleerde persoon had geen geldig vervoer bewijs, paspoort afgeven. Een andere dame begon koortsachtig te zoeken in haar handtas maar vond uiteraard niks. Voor mij geen probleem, alleen had ik twee tickets op zak. Toen ik het vervallen ticket toonde zag ik aan het gezicht dat ik vlug het tweede diende boven te halen.
Va was het antwoord, en ik mocht van de bus.
In Termini vond ik niet onmiddellijk het juiste station aan de billiet machine. Dus even vragen aan de info balie. Shit, geen nummerke getrokken, maar ook de goede verstaanders (It) niet. Het probleem heb ik opgelost. Het bordje waarop je werd aangemaand een numero te trekken was gedraaid. Een gebaar doet soms meer dan vele woorden want de wachtrij achter mij begon plots naar het ticket machientje te lopen.
Een ticket voor regionale treinen koop je gewoon in de Tabacheria.
Jammer genoeg was mijn trein juist vertrokken, een minuutje te laat. Eigen schuld, ik wou nog vlug een flesje water kopen. Aan de kassa van betrokken bar werkte slechts één kas, waardoor de wachtrij om te betalen iets te lang was en ik dus die twee minuten te laat kwam.
Terug naar de vertrekhal, afstand ongeveer 600 meter!!, en op zoek naar volgende mogelijkheid. Een trein met veertig minuten vertraging passeerde ook Ciampino en die kon ik nog net halen. Met nog vijf minuten vertraging is die dan toch op de rails geraakt.
Nog een beetje info: temp op de trein 27°C, buiten 35°C.
Zodoende was het al vlug 16u45 toen ik mijn verblijf dichter bij de luchthaven bereikte.
Het afprinten van mijn vliegticket (boardingcard) nam ook even tijd in beslag. Dank zij de goede zorgen van Agnes is alles dan toch in orde gekomen.
Op hotel kan ik nu mijn blog eindelijk nog eens bijwerken.
Gisteren zijn we met zijn vieren gaan eten, niet buiten gewoon, maar gewoon gewoon, zoals het een pelgrim past. Francesco heeft ons nog enkele tips gegeven wat betreft eten en specialiteiten van Rome.
Vanmorgen hebben we een eind de trein genomen. Zoals elders zijn de voorsteden niet echt een aantrekkelijk gebied om door te trekken. Rond tienen bereikten we dan ons eind doel, het Sint-Pietersplein. Dit tot ieders tevredenheid en blijheid.
Blijkbaar heb je niet zoveel papier werk nodig om op voorhand een afspraak te regelen in het Vaticaan. De Heilige deur bleek zo maar toegankelijk te zijn. Julien had de dag ervoor haar afspraak nog gewijzigd zodat we met zijn allen toegang zouden hebben. Ze heeft daar echt veel moeite en ge-internet voor moeten doen. De bevestiging dat we met zijn vieren rond 16u30 welkom waren kreeg ze op mobile binnen. En nu kon het zomaar?
Ik vraag voor alle zekerheid of dat kan met onze rugzak. Geen probleem, er is gezorgd voor een bagage plaats. Iets verder is er security controle via scanning. Ik denk nog steeds, luchthaven gewijs, geen probleem. Toen mijn rugzak door de scanner was gepasseerd vroeg de man achter de machine of ik een mes in mijn rugzak had. Ja, natuurlijk, een klein. Ook de andere pelgrims hadden een mes bij. Iedereen moest zijn mes afgeven, je kon het later terug ophalen.
Mijn mes is al dertig jaar mijn trouwe gezel op reis, maar wel een vlindermes. Op geen enkele luchthaven ooit een probleem geweest maar nu dus wel. VERBODEN in Italië zegt de man, dus wel een probleem. Even opzij staan aub. En het spelletje begint.
De eerste in graad roept er zijn overste bij, die komt volk bij tot een half uur later er eindelijk iemand bijkomt met enig gezag. Al die tijd bekijken ze me regelmatig zonder me aan te spreken.
Ik toon mijn credential aan de hoogste in rang, die tot bij met komt. Hij herhaalt dat het eigenlijk een wapen is. Ik erken dit en zeg dat ik militair ben geweest. (niet gelogen) Ja zegt hij, ik moet het in beslag nemen. Ik antwoord dat dit jammer is (al veertig jaar mijn mes) maar dat ik het wel begrijp. Hij geeft me de hand en zegt dat ik kan passeren. Gelukkig hebben mijn collegas pelerins er ook begrip voor.
Na het ophalen van onze testimoniums nemen we nog een foto. (blijkbaar is ook een paspoort niet duidelijk genoeg, weeral is mijn naam Bristom!)
Afscheid nemen doet steeds een beetje pijn en Alaska is niet bij de deur. Bologna en de Ardêche zijn wel nog vlot bereikbaar.
De vrienden halen nog hun messen op terwijl ik richting oude stad trek.
Ik dien nog een belofte na te komen. Via een aantal bekende plaatsen bereik ik de Trefi fontein. Die is volledig droog en afgesloten voor het publiek. Mijn belofte ben ik dan nagekomen in de kerk van San Ignatio di Loyola. Weer een bijzonder prachtig versierde kerk. Als je vanuit de basiliek in deze kerk toekomt en weer OOH! zegt, dan weet je het wel.
Zo, het zit er bijna op. Het ging bijzonder vlug, niet alleen stapsgewijs, ook in mensen tegenkomen, opeenvolging van steden, vergeten van dagen en datums, kortom, het leven buiten de maatschappij.
Morgen dus opnieuw aanpassen, ook aan mijn nieuwe straat. En morgenavond mosselen met friet!
Klaargemaakt door mijn zoons, het zal smaken!
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Apero op laatste avond samen; Monte Mario, Rome in het vizier; Arrivo!; Koepelke; Die man zijn voeten blinken; Aqua, Palm(tak); Pink, Afscheid; Pantheon; Droge Trefi fontein, jammer.
Via Triomfale, Mes of Testimonium, ik hou het op het eerste, al is het niet triomferend in de zin van de Caesers. Ik ben gewoon tevreden dat ik de tocht heb mogen doen, dank Agnes.
Dank ook de vele volgers en sponsors.
Gisteren een lange siesta gehouden, goed geslapen, dus te weinig tijd om nog te bloggen.
Vandaag dus weer dubbel werk, te lang wachten is te veel vergeten.
Niet dat er over de tocht zo veel te vertellen is. Alhoewel het een korte tocht (20km) was toch weeral om 06u wakker en een half uurke later al op weg.
Het was wel zeer fris te noemen, 20°C valt niet mee zo vroeg op de morgen.
De eerste watersproeiers op het veld vielen duidelijk op. Bij één van die toestellen was het uitkijken en timen wanneer we er voorbij konden zonder nat te worden, het was immers nog fris hé!
In het dorp San Lorenzo Nuovo namen we een lange pauze voor ontbijt en een tas koffie. Uit de naam kan je afleiden dat het dorp niet zo oud is als de rest van dit deel in Italië. Je ziet het aan de straten, die zijn breed en rechtlijnig. De hoofdstraat loopt recht naar het Lago di Bolsena toe.
We lopen echter niet langs het meer maar over de hellingen erlangs, dus weeral up en down.
Bolsena is een prachtig oude stad en heeft een mooie ligging aan het meer. Pootjebaden doe je in het fijne bruine zand, lava.
Vermits je pas na 14u binnen kan in het Suoro de SS Sacramento was het even wachten en rusten aan de boorden van het meer.
In de late namiddag een bezoek gebracht aan de basiliek van Santa Christina. Hier in deze kerk is een wonder gebeurd, een tweede vond plaats in het meer. Meer hierover in een volgend artikel.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Was nog niet open; Sproeiers, opletten voor een natte broek; Lorenzo Nuovo met zicht op het meer; Lago di Bolsena; Lava bij de tonnen; Bolsena oude stad; Porta Negri; Pic-nic aan het meer.
Niet te vroeg vertrokken, 06u30 is nu al vrij laat. Maar er was nog ontbijt en daarna volgt er, volgens de gebruiken van de confraternite, nog een kort gebed.
Ook Karen was al van de partij, uitzonderlijk vroeg, en die ging samen met Julien op stap.
Niet dat ik en Régine nu zo vlug stappen maar het gaat wel goed vooruit. Zeker deze morgen ging het vlot, het ging zoetjes bergaf, dat scheelt wel een stuk. De getemperde temperatuur en de vele schaduw zorgde voor een goede voorgang zodat we al om 13u in Aquapendante arriveerden.
Aan het ostello moesten we een nummer bellen en even wachten. Korte tijd later werden we binnen gelaten en de weg gewezen in het gebouw. Voor de rest moest je zelf zorgen. Het is een grote tegenstelling met gisteren. Voor de pelgrim is dit voldoende, luxe heb je niet nodig.
Mijn aankomst in Rome zal niet voor zondag zijn, maandag morgen is meer waarschijnlijk. De afstanden die nu aankomen zijn al lang (over de 30 km) en het heeft geen zin om persé op zondag te willen aankomen. Volgens info uit het Vaticaan neemt de Pope toch verlof in juli en zie je hem niet voor de ochtendmis op het Sint-Pietersplein.
Kan ik nog melden dat ik volgende week dinsdag een terugvlucht heb naar Charleroi.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Geen mist deze morgen, uitzonderlijk in Radicofani; The Three Nations; Caspare; Geen woestijn, wel de vallei van de Alvella; Ciao Toscanio, op naar het goedkopere Lazio; Groene Lazio; Opgelet, tunnel!; Ospitale in Aquapendente; De wasbak staat in de hal.
Seffens naar de markt in S/N, dat is al een eeuwigheid geleden. 
