Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
28-06-2016
Ospitale
Beste Lezers,
Nog een aantal fotos van de ospitale en het gebeuren.
Toen ik met Julien om boodschappen ging kwamen we als eerst op een klein binnenpleintje terecht. Een vriendelijke dame wees ons de weg naar haar winkeltje, onderwijl maar taterend. Plots was mijn naam Mario, weet ik veel wat ze zei.
Ook Julien genoot haar aandacht en al vlug was die verdwenen. De winkelmadame noemde haar Model, die was verkocht.
Even later was het mijn beurt om via een klein deurtje naar het magazijn over te stappen. Daar moest ik plaats nemen aan de vriendschapstafel en mijn naam in het gulden boek schrijven. Aha, Ugo, my friend, Belgio! Aha!.
Afijn, even later dronken we een glaasje van de plaatselijke wijn en aten we een stuk zoete koek. Beiden waren van uitzonderlijk goede kwaliteit en zeer smaakvol.
We deden de nodige inkopen met o.a. een kwart van de grote koek (mengeling van vruchten, noten en een scheut wijn).
Wifi vond ik niet in Radicofani, de enige bar mèt was gesloten op maandag.
Voor het avondmaal werd er eerst nog een voetwassing gehouden, volgens de gebruiken van de Confraternita San Jacobi di Compostella.
Het avondmaal was prima de luxe, gewoon maar smaakvol. De plaatselijke wijn was zeer smaakvol en krachtig. Als toetje volgde dan nog zoete watermeloen waarna het geheel werd afgerond met de koek.
Afwassen of gewoon helpen afdrogen mocht niet, een pelgrim heeft zijn rust nodig.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De Confraternite San Jacobi di Compstella organiseert de opvang van mei tot september. De vereniging bezit meerdere ospitales. De vrijwilligers doen, afhankelijk van het aantal leden per regio, meestal één week dienst per jaar.; Proper en verlucht; Was buiten drogen (voor de regen); Voilà, cats and dogs; Klein venstertje in het hoekje is onze slaapzaal; Linksboven is het venster van de keuken; Twee modellen, volgens de verkoopster heb je in Italië een grote haardos en D T nodig voor de job; Voetwassing door Hillari en voorlezen door Veronica; Goed gevulde tafel, goed eten, goede drank, goed gepraat en goed gelachen;
Omdat het dag zestig is gooi ik er nog een aantal fotos tegenaan.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : 900 meter omhoog, te beginnen om 05u30; Bloemenpracht, soms moet je er doorheen met vele vlinders om je heen; Nog steeds 50°C; Ook al in den tijd van de mannen met korte rokjes; Mooi opritje; Even verpozen, steentjes gooien of stapelen; De bergen zijn er terug!; De panoramas blijven komen, 2 fotos.
Gisteren avond nog een evenement van de plaatselijke cultuur meegepikt. Jaarlijks is er een wedstrijd tussen de vier wijken van de stad. (San Quirico) Het heeft iets te maken met de strijd tussen de Paus en Barbarossa, een tijdje geleden. Toen we gingen eten was deze strijd al beslecht. De winnaars, de groenen, kwamen juist op het centrale plein toe. Daar gaven hun 4 vendeliers, aangevuurd door de tamboer, een staaltje weg van hun kunnen. Verbazend!
De lange en zware tocht heeft zijn naam eer aan gedaan. 900 meters klimmen is niet niks. Het zijn de laatste acht kilometers van de tocht die het zwaar maken. Onmiddellijk na het vertrek ging het al bergop, traag maar gestaag. En je ziet die berg al van ver liggen, met op de top die vierkante toren. Hoe dichter je komt hoe hoger die lijkt te liggen.
Gelukkig voor ons kwam er vanaf de middag regelmatig een wolkje voor de zon. Geven de bomen geen schaduw, wolken doen dit zeer adequaat. De wind zorgt voor de rest. De bergen vlak maken duurt dan weer iets langer, daar konden we niet op wachten.
Wel zei ik onze mede pelgrims, die we tegenkwamen aan het riviertje, dat het voor vier uur zou regenen.
De wolken pakten samen en kregen een donkere kleur. En stipt om vier uur, toen iedereen die we verwachten, barste de korte maar hevige regenbui los onder luid gedonder.
De ospitale is van een nog niet gezien niveau, oud maar zeer proper gebouw en goed gelegen. De ostelleros, Veronica en met Hillari, zij meertalig zodat communiceren geen probleem is.
Er wordt voor ons gekookt en voor morgen is er een ontbijt voorzien. Prima dus, nu eerst blog op het net krijgen en enkele inkopen doen, o.a. mijn dagelijkse liter melk.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De vier wijken hebben elk een altaar; Ware acrobaten met die vlaggen; Mooi toch!; Vignone Alto ben je zo door, wel mooi gelegen; Zonder woorden; Water van 50°C; Iets frisser water!; 8 km klimmen om die toren te bereiken; Was staat nog buiten te drogen, voor de buien.
Bij deze warmte is vroeg vertrekken geen verplichting maar het helpt wel. Zo rond tienen begint het wel degelijk warm te worden. Er is enkel nog verfrissing door de wind, als er al is, of door fris water over je te gieten, als er al is.
Wat over enkele dagen nog met enige regelmaat voorzien was moet je nu met een vergrootglas gaan zoeken. Dus doe ik het zeer voorzichtig aan met drinken, en zeker met het verspillen. Warm water is smaakt wel niet zo goed, dorst hebben is nog erger.
In het dorp Torrenieri was er zo een fonteintje voorzien. Het was geplaatst voor een muur met allemaal stenen ingemetst voorzien van teksten. We probeerden die te lezen, maar heel precies was dat allemaal niet. Er was ook een bak met stempel en boek voorzien. Ik liet een kleine nota achter toen er een man ten tonele verscheen. Hij zei dat we ook konden stempelen. Toen zag hij dat ik al in het boek aan het schrijven was glimlachte hij en begon een verklaring te geven voor de muur.
Gelukkig is Régine het Italiaans vrij goed machtig.
Tijdens de uitleg kwam de Tjeschische familie toe. Eergisteren had ik in het aanwezigheidsboek van het ostello zes dezelfde familienamen gelezen. Vandaag ontdekten we dat het een jong gezin was met vijf kinderen. Het jongste is 1,5 jaar oud en kan met de iets oudere in de buggy. Die is vrij groot om ook een groot aantal andere zaken mee te nemen: eten en drinken, een tent, kleren en allemaal voor zeven personen. Buiten de twee kleinsten dragen alle familieleden een backpack. Maar de kleinen lopen wel regelmatig naast hun transportmiddel, zo kan er regelmatig een rugzak in.
Ze zijn ook gearriveerd in de ostello.
Na de uitleg verdween de man even en kwam terug met een fles Brunello. Drink maar uit zei hij. Gelukkig dronk alleen vader Czech mee. En het smaakte!
Voor de rest was het zweten en wachten in San Quirico. De ostello ging pas open om vier uur, precies. Met als eerste een soort naam afroeping door de ostellero. En deze brave man was wat wij noemen een pietje precies. Het heeft een tijdje geduurd eer alles netjes en proper op een formulier was ingevuld. Als je op elk formulier twee maal de datum invult, heb dan maar geduld. Geen probleem als pelgrim nietwaar.
Vanavond gaan eten, er kan niet gekookt worden.
Morgen vertrek rond vijf uur, en hopen dat er tegen zevenen ergens iets open is voor een koffie. De winkels zijn open op zondag tot 20u00, er zijn dan ook veel toeristen en dus kunnen pelgrims ook al eens iets kopen voor onderweg.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Vertrek in de mist; Ze mag, raar maar waar, al warmte geven; Bounconvento, zeer mooie stad, ook smorgens vroeg; Vanaf hier is het nog 200km, ik heb het afgestapt vanuit het dorp; Speelvogel, je moest hem om de bal vragen die hij met zijn snoet in je richting duwde; Chech Republic familie; Spijtig dat ik nog verder moest; Wachten in het park; Wachten op 16u00.
Voor vandaag kan ik eigenlijk zeer kort zijn. Warm is het woord.
Gelukkig zijn we (ik, Régine en Julien) zeer vroeg vertrokken zodat we al om 13u15 aankwamen in Ponte dArbia. Zoals gemeld was er weinig of geen bescherming tegen de zon. Alhoewel het nog geen verschrikkelijke temperaturen van boven de 35°C zijn was het wel zweten.
Dat komt natuurlijk ook doordat ik vroeger als gewoonlijk al een halve liter water op had.
Gelukkig was iets over halfweg een pelgrims stop, met bank en water,voorzien.
Voor de rest liggen we gerust voor de nacht en is er al gebeld voor de volgende. Blijkbaar is het hier op de VF wel nodig op uw komst aan te melden. Toch zijn er nog bedden over in de ostello. En als je ongemeld aankomst kan je er nog altijd bij.
Morgen en zeker maandag vertrekken we al om 5u in de morgen. Rome is al minder dan 200km.
Het afscheid van Matteo en Erica was wel emotioneel. Ik heb dus beloofd om mijn poezie, die gisteren niet helemaal gelukt was en dus niet voltooid, hun alsnog te bezorgen via mail.
Het beste E&M.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Bye Sienna; De goede weg; Ook in Italië; Net als in Spanje, onafgewerkt; Zon!; Graan velden, goed voor de whishey; Rustpauze en WATER.
Na het gezamelijke ontbijt krijgen we nog allemaal een gebedje te horen voor een veilige verderzetting van de tocht. Dus vertrekt iedereen ongeveer tegelijkertijd om 06u30.
Ik stap samen met Julien en Régine, het klikt goed tussen ons drieën en onze stap verschilt weinig.
Beide dames zijn ook fervente natuur kenners, vooral van bloemen en kruiden kennen ze veel. Julien maakt er veel gebruik van in de keuken. Régine gebruikt meer de eigenschappen van de kruiden voor hun helende werking.
Ondanks dat het al vlug heel warm was, ging de tocht goed vooruit, veelal onder de bescherming van de bomen. Tegen elven geraakten we via een zijsprongetje tot bij een klooster. Hier namen we rustig de tijd om wat te eten, ik om een tekstje te schrijven voor het afscheid van E&M.
Een hele poos later bereikten we terug de VF, dachten we toch. Niettemin vonden we pijlen en tekens van de VF terug. We konden kiezen, de berg over of een lange tunnel door. Het aanlokkelijke van de koelte van de tunnel gaf de doorslag.
Met tunnel wordt hier een afwateringskanaal bedoeld. Dit is gegraven tussen 1766 en 1777. De bedoeling was de moerassen te ontwateren om alzo de muggen, die er kweekten, te verdrijven. Deze muggen verspreiden de gevreesde malaria ziekte in de dorpen rondom.
De tunnel heeft wel een heel lange lengte, 2173 m, maar is nog in zeer goede staat. Al vlug was er geen daglicht meer, mede door de vele kronkels. Iedereen had een lichtje bij zodat we niet op de tast hoefden te gaan. Hier en daar waren er grote schachten aangebracht waardoor frisse lucht werd aangevoerd. Dat het daar vochtig is hoef ik niet te vertellen. De plassen vielen wel mee alleen dienden we voorzichtig te stappen.
Wel huizen er ook vleermuizen die, vooral op het eind, over onze hoofden vlogen. We dienden ons te bukken of ze raakten verwart in ons haar (?). De tocht er doorheen heeft 45 geduurd. Toen we uit de tunnel kwamen viel de warmte ons op het lijf.
Volgens de aanwijzingen moesten we links bij het verlaten van de tunnel. Twee bochten verder kwamen we twee koppels tegen die ons vertelden dat ze richting Sienna gingen. Tiens, dan dienden we onze kar 180° te draaien.
Uiteindelijk bereikten we ons doel tegen 15u00. In de stad was het uiteraard zeer druk. De wind maakte het echter aangenaam. Na de nodige info te hebben ingewonnen zochten we ons onderkomen op.
Laat in de namiddag volgde nog een stads rondgang met de nodige inkopen en tegen zevenen was het apero tijd.
Het laatste avondmaal’ met E&M vond plaats in een klein gezellig restaurant met aangename prijzen. Voor twintig euro hadden we hoofdschotel, water, wijn, nagerecht en koffie met een likeurtje.
Voor de goede zorgen dienden E&M niks te betalen, ze waren oprecht ontroerd. Hierbij moet ik vermelden dat de kosten voor Erica en Matteo door Julien werden gedragen. Het apero werd dan weer door Caspare gesponserd.
Op tijd lagen we dan ook allemaal in ons bed.
Voor mij is het daarbij ongeveer gebleven. Het was zeer warm op de kamer (met achten) en het venster stond dan ook open. Rond vier uur ben ik dan maar naar beneden gegaan en heb mijn blog artikel, dat je nu leest, gemaakt.
Voor vandaag vertrek tegen 05u30 voorzien, de warmte is er al en voor de zon is weinig of geen bescherming wegens gebrek aan bos.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Voor het vertrek, tussen Karen en Régine staan de twee hospitaleros, de man neemt de foto. Links staat Frances, from Dublin!; Daarin?; Pas begonnen en het licht is al uit; Warm, zeker na een koele tunnel/afvoergoot; Sienna, eindelijk, twee uur later!; Wind afkoeling in de straten; Geen goesting meer om die nog te beklimmen; Voor hun zit de tocht erop, jammer; Diploma voor zowel Erica als Matteo, geschonken door Bas.
Hoe dichter Rome komt, hoe dichter uiteraard ook het einde van de tocht. Morgen is het afscheid nemen van Erica en Matteo. Bij deze kan ik al zeker zeggen dat deze jonge mensen een grote hulp zijn geweest op mijn tocht. Steeds bereid om te helpen, niet alleen op het vlak van vertaling.
Ze koken graag en doen dat voor ons allemaal, en heel lekker, molto bene. Na de winkel gaan voor de nodige inkopen, uit eigen zak betalen, ze doen het met veel plezier. Als het nodig is betalen ze ook het aperitief om dan achteraf hun centen wel terug te krijgen. Toch blijven ze glimlachen en hun beste Engels bovenhalen.
Erica en Matteo, Mille Grazie, molto gentile! Buona fortuna!
Volgende dag moet ik afscheid nemen van Bas, die neemt een rustdag. Karen gaat verder maar doet het in meerdere dagen.
Vandaag was het bijzonder mooi wandelen, zeker de morgen. Rond halftwaalf namen we een rust pauze aan een kleine beek met kristal helder water. We waren er niet alleen, mensen uit de buurt kennen deze plekjes natuurlijk ook. Toeristen uit de buurt van Triëste waren ook present.
Toen ik mijn onderbroek wou verwisselen na het frisse plonsje, ging ik even opzij achter een boom. Net daar kwamen juist nieuw toegekomen zonnekloppers toe. Na het wisselen van de broek kwam ik terug en bleek de niet meer zo jonge dame voor me zonder gène haar bikini broek(je) gewoon en plair air aan te trekken.
Na de pauze verlieten we echter de lommerrijke bossen en liepen we tussen 12 en 2 (eet niet iedereen) gewoon onder de zon, zonder bescherming. En het was warm, waarschijnlijk met een temperatuur van rond de 32°C. Niet slecht als voorbereiding op de dagen die moeten komen na Sienna. Als je een huis tegenkomt moet je eigenlijk maar je lege fles tonen en je krijgt al Aqua Fresca? als antwoord.
Onder de weg een Ierse jonge dame ontmoet, Frances, die dacht dat het onmogelijk was dat wij zo snel konden zijn. Ze had de kronkel in de beek wel gezien maar niet gedacht dat daar ook pelgrims wel eens gebruik van konden maken.
Vanavond was ze blij dat ze tegen de Italianen kon stoefen met de overwinning op Italy. Ook zij was alleen in een bar en kon in tegenstelling tot mezelf wel juichen.
Naar ik heb vernomen heb ik weeral een pint gemist bij den Herman.
Toen ik straks de fotos van vandaag op de pc overbracht begon heel het gebouw te schudden. Heel even maar, voldoende om aan een aardbeving te denken. De mensen beneden hebben zelfs niks gevoeld, op het eerste verdiep des te meer. Blijkbaar toch voor waar te nemen, de beving met centrum in Toscane, haalde 2,7 op de schaal van R. Niemand gewond of niks ineen gezakt, no problema!
Dus iedereen die dit leest, geen problemen in Abbadia Isola. Men zegge het voort!
Wel een opschudding toen bleek dat Bas zijn telefoon was kwijt geraakt. Iedereen ging dan ook op zoek naar dat ding, het bleek onvindbaar. Weer waren daar Matteo en Erica die de nodige interventies deden om het toestel op te sporen. De gsm bereiken lukte niet meer. Via andere kanalen werd het toestel dan geblokkeerd.
Tijdens het avondeten ging het gsm machientje van Erica aan het rinkelen. Toen ze opnam werd de verbinding verbroken. Teleurstelling!
Een tijdje later ging de huistelefoon van de ostello aan het bellen. De man deed teken aan Bas om met hem mee te gaan. Er kwam iemand van de parochie langs om het toestel aan Bas te overhandigen.
Bleek Bas zijn toestel te hebben laten liggen in de kerk, die hij bezocht voor het eten. Toen hij daar ging zoeken was het al meegenomen. Die persoon bracht het toestel naar de priester en die man dacht eventueel aan pelgrims ter plaatse.
Zodoende kende de avond alsnog een happy end voor iedereen.
Vooral Bas was uiteraard uitermate tevreden, hij verwacht een belangrijk mailtje. Als het goed zit kan hij verder studeren te Leiden, de Sorbonne en Oxford.
Voor het diner werden eerst de voeten gewassen. De ostelleros, die gisteren de dienst hebben overgenomen, zijn doorgewinterde bedevaarders. En volgens hun genootschap is het traditie om als teken van nederigheid en dienstbaarheid de voeten van de pelgrims te wassen. Hierbij leest men telkens opnieuw een tekst voor waarin dit wordt benadrukt.
sMorgens, voor het vertrek, leest men opnieuw een religieuze tekst voor waarbij men om bescherming vraagt aan de Heer zodat de pelgrim zijn tocht tot een veilig einde zou kunnen brengen.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Zonsondergang in Gimignano; Zonsopgang na Gimignano; Gevaarlijke oversteek, snelstromend water; Gratis pruimen, speciaal voor pelgrims; Swimming in the pool; De zon doet zijn best, wij ook, en niet te snel; Druivelaars groeien doorheen de muur; Hier ist vanavond te doen; Niet aan tafel met vuile voeten.
Vandaag een korte tocht, slechts 14 km tot San Gimignano. Al om elf uur aangekomen, dus voor de echte warmte. Nochtans denk ik dat het toen al rond de dertig graden was.
Om één uur heb ik een siesta gehouden in de propere kamer, die ik deel met Bas. Ook al de anderen zijn toegekomen in het klooster van het Con. S. Girolamo.
En vanavond is er weer een keuken beschikbaar. Het zal weer best gezellig worden aan de tafel, met lekker eten. Zoals altijd zal ik dan de afwas verzorgen. Dat zal dit keer wel meevallen, er is een machine.
Maar nu eerst naar de stad voor een gelati en daarna een apero.
Casper, de 74 jarige pelgrim zal ook aanzitten aan de tafel. Hij is toegekomen tegen vijven, zal wel hebben afgezien vermits hij een pijntje heeft aan de achillespees.
Binnen twee dagen kom ik aan in Sienna. Daar zal ik afscheid moeten nemen van Erica en Mateo, die hun tocht daar beëindigen. Waarschijnlijk zal ik daar nog een aantal vaste gasten moeten achterlaten. Die nemen ofwel een rustdag of delen de volgende tocht in tweeën.
Voor mezelf denk ik op 3 juli in Vaticaanstad aan te komen.
Afhankelijk van de mogelijkheden spoor of vlieg ik naar huis, moet ik nog eens opzoeken.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Julien; Prachtige morgen; Al 26°C maar toch heerlijk wandelen; Het Novizio;
Jo Sono Il Signore Dio Tuo; Kerststal met alles op en aan, onder de kapel; San Gimignano; Zicht vanuit de kamer.
Vandaag zijn we dus echt in Toscane aanbeland. Dit gevoel heb ik sterk. Bij het verlaten van de ostello loop je na een kwartiertje blijkbaar in een ander landschap. De bomen, struiken en de paden zien er anders uit. Natuurlijk lijkt dat zo, maar toen ik er met Bas over sprak dacht die er hetzelfde over. Na elke vijftig meter ziet het landschap er anders uit, kan je een foto nemen, het stopt niet.
Het was wel frisjes bij het vertrek rond 06u30. Toen een uurtje later de zon door de wolken priemde steeg de temperatuur al vlug, ik denk dat het rond de middag makkelijk de dertig graden, en meer, haalde. De wind deed het aangenaam aanvoelen, maar o zo gevaarlijk om te verbranden. 50 is rijkelijk gebruikt, mijn flacon is bijna leeg.
Wat in Toscane ook opvalt is dat er zitbanken en waterpunten zijn voorzien. De waterpunten zijn voor sommigen vandaag al goed van pas gekomen.
Vandaag toch een korte siesta genomen, voldoende om de laatste kilometers gezwind door te komen.
Het is een mooie ostello van ligging en gebouw, wel is het een kleine ruimte voor zeven bedden, vooral de douche ruimte is beperkt. Geen probleem zolang je maar gewassen bent. De maaltijd maakt het echter allemaal goed, uitstekend gegeten, lekker ech lekker. En vandaag ook de eerste wasbak tegen gekomen, is makkelijker om de was te schrobben.
Aan tafel zat ik met een Italiaan die vertrokken was vanuit zijn woonplaats Navarro. De man vroeg me hoe oud is was. Fier vertelde hij dat hij zelf tien jaar ouder was! Uiteraard was hij ook een Compostela pelgrim geweest.
De twee Amerikaanse jonge dames zijn ook toegekomen in de ostello van Gambassi Terme, wel een tijdje later dan ons. Toch proficiat om zomaar vanuit het vliegtuig, zeg maar, te starten met de Via Francigena. Enkele tenen van Claire zijn al ingepakt, gisteren bleef het nog beperkt tot een. De tafel die zal weeral uitgebreid zijn, wij met ons groepje van zeven, een Italiaan, een Franse fietser en de twee dames en nog twee koppels toeristen. En als het eten zoals gisteren avond is zijn we weeral content. In ieder geval gaf de voluntario Paolo me drie kussen bij het buitengaan. Ik deed er nog een bovenop, de man glunderde.
Gisteravond ging het over de reden van mijn tocht en al vlug gingen de Smartphones aan het werk. Karen ontdekte via Google het filmpje over het vertrek van vorig jaar. Iedereen moest dit zien, en lachen met mijn Belly! Maar iedereen is nu zeker op de hoogte van ATOR en de bedoeling van mijn tocht. Va bene!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : San Miniato in de verte, de zon doet al zijn werk; Van deze beestjes heb ik er al veel gezien, meestal in een flits; Wie is de helper onderweg?; EHBO postje onderweg; Watertap langs de weg; Slaapplaats via de trap; Altreyo ook onder de zon.
En vandaag slapen we in een privé ostello. De ostelieri maakt eten klaar, zowel het diner als het ontbijt.
Vanmorgen om 6u30 gestart met Julien en Régine. Het was wel weeral ongeveer 29 km te gaan. Het was vandaag een prachtige wandeling, mooie paden en paadjes en vergezichten. En de Romeinse wegen waren weer van de partij, zeer lange stroken.
Ook het Frans van Julien is fantastisch. Je weet nog wel, Julien is geboren en getogen in Plymouth, Engeland, en na haar studies naar Alaska verhuisd.
In een dorpje stoppen we even voor een verfrissing, of koffie in mijn geval. Toen ik een spreuk aan de muur aan het overschrijven was sprak de vrouw achter den toog me aan in het Frans. Ze bleek in België geboren, in Waimes, en had daar haar jeugd doorgebracht. Vader was eerst mijnwerker en daarna bouwvakker, vooral in Brussel. Toen ze oud genoeg was trouwde ze met een Italiaan en ging terug naar haar thuisland. Ondertussen woonde de ganse familie alweer in Italië. Ze vond het in België eigenlijk beter, zeker nu zei ze, er is veel werkloosheid. Tja, wat kan je dan antwoorden.
Toen we eindelijk in San Miniato Alto arriveerden bleken de anderen van het groepje al lang te zijn aangekomen. Als je de strada neemt spaar je al vlug 6 à 10 kilometer, dus makkelijk 1,5 à 2 uur stappen.
Nu dus zorgen dat de blog uptodate is en dan aan tafel!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Avond picnic; Via Roma; Kon het niet laten, een scooter op drie wielen; Rustpunt met versnaperingen en fris water; Moderne kerk in San Miniato Basso; Ostello keuken.
Gisteren had ik geen goesting meer om nog aan mijn blog te werken. Vandaag dus dubbel werk!
Geen nood echter, er is WF en dus kan vandaag alles erdoor geraken zodat ik weer met een schone lei verder kan.
De tocht was dus eerder aan de korte kant en het weer viel uitstekend mee, niet te warm en af en toe wat zon en vooral een frisse wind.
Om te beginnen eerst en vooral een goed ontbijt in de jeugdherberg, lang geleden dat er nog zo veel variatie op tafel verscheen, zelfbediening uiteraard.
Bij toeval was ons groepje dan ook uitgebreider dan anders, zeven personen die soms op een rijtje lopen, kan een raar zicht zijn in de dorpen.
Niettemin was de sfeer heef tof, er werd ook wat afgelachen.
Zeer op tijd waren we dan ook al in Altopascio aangekomen. Noodgedwongen dienden we te wachten tot de deur van de ostello werd geopend.
Wel konden niet binnen alvorens een korte rondgang in het oude stadsgedeelte te hebben meegemaakt. De ostello leidde ons rond in het oude stadsgedeelte, met rugzak!
Na het inschrijven en installeren was er vooral stilte in de kamers. Iedereen was eigenlijk toe aan rust. Daarna nog even naar de stad voor wat inkopen.
We besloten in groep om samen een soort picnic te houden even buiten de stad. Het was een mooie ervaring en het eten smaakte voortreffelijk. Een aperitief werd uiteraard eerst in de plaatselijke kroeg gedegusteerd.
En dan was het weer tijd om de oogjes te sluiten.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Rustpauze voor het uitgebreide groepje, 7 personen sterk; Een minuut stilte en bloemetje ververst en water ververst in het potje; Wachten op de ostelieri; Gedreven man, fier op zijn stad Altopascio en haar geschiedenis; Twee stadspoorten zichtbaar; Links inschrijven, rechts slapen; Mijn hoedje is toch mooier, nem!.
Ik hou wel van een feestje, maar een pelgrim moet op tijd gaan slapen hé! En vooral, alcohol maakt de benen slap, dus één pintje proeven en dan oogjes toe.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Buitenzijde JH, met ontvangst gebouw beneden; Verbruik zaal in het immense gebouwencomplex; Duomo van Lucca; Trouwen op zaterdagavond, net als vorig jaar in Oviedo; Feestje in de late namiddag alvorens te gaan eten; Anfiteatro; Omwalling; Uit de stad via de Porta Elisa.
Zeer vroeg uit bed, samen met Erica en Matteo om 05u30 op pad. We zouden zeer graag op tijd in Lucca zijn om de stad nog te bezoeken. Is goed gelukt zou ik zeggen, om twee uur precies gingen we door een van de poorten de stad binnen.
Het jeugdhotel is er wel een van serieuze afmetingen, 140 bedden astemblief! Het zaakje was, dankzij het telefoontje van Erica, vlug geklonken. En de reden waarom het volzet is, er zijn bierfeesten gepland voor het weekend en nog andere feestelijkheden in de stad. Het podium staat al klaar, het volk loopt al met pinten in het rond. Hopelijk is het na twaalven een beetje stil, een pelgrim heeft zijn rust nodig.
En het toeval wil dat er zojuist nog twee Nederlanders op de kamer zijn gekomen. Het zijn geen pelgrims maar bierzoekers, Leon en Sander. Ze zijn door Italië gereisd op zoek naar plaatselijke brouwers om hun producten eventueel in Nederland aan de man te brengen. Ze zoeken het gat in de Nederlandse biermarkt, enkel maar Belgische en Duitse bieren, daar moet verandering in komen. En Heiniken? Ja dat is wat anders, bedoeld wordt gewoon een pilsje en dat zoeken ze net niet.
Dus vandaag wel even proeven van de lokale brouwer die tien jaar bestaat.
Ik breng wel verslag uit. Eerst nu gebruik maken van de WF!
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Gisteren avond bij Giovanni aan den 'Tisch', vooral Walter was de animator, best gezellig; Vroeg op pad; Af en toe toch nog flink omhoog (en omlaag hé!); Truck verloren gereden op voetgangers pad? Hulp nodig van traktor; Hout klieven, geen probleem; Voor de poort van Lucca.
Als je deze morgen richting zee keek was het prachtig weer, als je de andere richting uitkeek zou je binnen blijven. Maar het leven van de pelgrim wordt niet door het weer bepaald.
Dus ben ik na het ontbijt, een koffie met een zoete koek, rond 07u30 vertrokken. Het ontbijt was trouws op rekening van de parochie. Ik had de pastoor zijn Italiaans dus goed begrepen gisterenavond.
En wonderlijk genoeg leek het zoals in Aosta, boven de bergen onweerswolken, boven de vlakte mooi weer. Ik heb mijn route aangepast door de spoorlijn grosso mode te volgen.
Ik dacht, op mijn vijftigste dag doe ik geen bergen!
Nu ben ik wel door nogal wat industrie gebieden moeten trekken. Ook in de marmer industrie heeft de crisis zich laten voelen. Er staan geregeld zagerijen leeg, een pak niet verkochte platen en blokken marmer liggen er onder de graszoden.
Voor de rest was het een rustige tocht, de eerste die nauwelijks twintig kilometer haalde.
Op de kamer zijn we nu met vier, twee Duitsers en een Belg. De Belg, Julien, komt uit Luik en spreekt vlot Italiaans, zijn ouders zijn in de jaren vijftig naar België getrokken. De twee anderen zijn Michael, niet veel van zeggen, en Walter, wel spraakzaam.
Onmiddellijk vroeg hij van waar ik kom en al vlug wist ik dat hij dertig jaar geleden voor Bayer in Antwerpen had gewerkt. Nederlands begreep hij nog maar spreken niet meer, te lang geleden.
In ieder geval gaan ze allemaal mee vanavond om te eten bij Giovanni, voor een menu Pellegrino. Ook Erika, Matteo en Regina gaan mee.
In de stad, Pietrasanta, staan er op/in elke hoek beelden en sculpturen. Als je van alle een foto wil maken ben je wel even bezig. In de Duomo overvalt het marmer je echt, zelfs de preekstoel is opgebouwd door deze witte steen.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Ziet er niet goed uit; Het vlaggen hebben; Blokjes marmer vliegen over de weg; Platen genoeg; Villa Rosa, geen bar; Er gaat niet veel verloren, in de vorm granulaat; Of keien; Of de hand arbeider, geschonken door een bedrijf!; Toch nog uitgeklaard met mooi zicht; Il Silenzio, zowel oost als west, dat hoop ik voor deze nacht!.
Ik dacht eigenlijk dat het zwaarste van de tocht er op zat. Wel, gisteren ochtend heb ik de zwaarste klim gedaan tot op heden. Vanaf het vertrek ging het steil omhoog. Dit bleef doorgaan gedurende twee uren. Gelukkig was de zon nog niet van de partij. Maar met een temperatuurke van ongeveer 24°C kon het al tellen.
Over de top zou het normaliter makkelijker moeten worden. Een afdaling met ongeveer dezelfde hellingspercentage maakte de klus dus niet makkelijker. Gelukkig was er halfweg de daling een lang pad dat langs de flanken liep en gewoon de kloven volgde.
Hier kon ik dan wat recupereren.
Het uitzicht over de vallei was wel prachtig, zeker toen je de zee kon zien. Astrid herkende de baai van Spezia meteen, ze was er nog op verlof geweest.
Wat me vooral opviel is de grote hoeveelheid aan bebouwing in de vlakte. Overal zie je rode daken, alsof alles volgebouwd zit. In werkelijkheid valt dat nog wel mee. Er zijn nog veel groene ruimtes maar de kans dat je een uurtje alleen kan lopen is onbestaande.
Tegen twaalven zaten de eerste 16 km erop. Ik dacht om dan maar in Sarzana te blijven. De rustpauze van meer dan een uur èn een frisse pint gaven dan de goesting om er nog een aantal kilometers bij te doen.
In Avanza kon er weer dertig + worden afgevinkt.
Maar ook de namiddag trip deed pijn, de temperatuur was opgelopen tot 31°C en de tocht liep vooral door de residentie wijken. Niet dat ik last had van de warmte, het wilde gewoon niet vlotten, ik denk dat ik nog aan 3 km/u kwam.
Toen ik dan aan de ostello van de parochia San Petro toekwam was er niemand die de deur opende. Als je na 17u30 toekomt zit de pastoor meestal in de kerk. Voor de mis van zessen wordt eerst de rozenkrans gebeden. Dus was het wachten.
De overigen zaten aan de overkant van het plein. Onder de woning van de priester is in de kelder de ostello ingericht. Dus ging ik maar daarheen en deed wat ik moest doen, douchen en wassen.
Tegen zevenen kon ik binnen bij de pastoor. Een zeer vriendelijke man, gaf me een stempel en de sleutel. Ik kreeg er een voor de kant Monti. Een française, die pas met de trein was toegekomen, kreeg de kant Mare.
Iedereen vond de benaming raar want onderling zijn beide kelders verbonden, in het midden is het sanitaire gedeelte. Toen ik de ligging van het plein opmerkte was het ineens logisch, kant van de bergen en kant van de zee.
De Française heet Regina en komt uit de streek van de Ardeche, iets met Martin, vraag ik nog wel even.
Savonds zijn we dan met Astrid, Erica en Matteo gaan eten, er is geen keuken voorzien in de otello.
Een lekkere pizza, een grote fles bier en een koffie nadien, alles voor 12,20, het zijn bijna Spaanse prijzen.
Door feestelijkheden zijn in Lucca geen slaapplaatsen meer te vrij. Astrid had eigenlijk een dubbele boeking gedaan in het jeugdhotel en dus een plaats over. Erica heeft dan nog gebeld en er voor gezorgd dat die plaats nu op mijn naam staat.
Alles is weeral voor elkaar, vandaag langs de kust paraderen en vanavond overnacht ik in Pietrasanta.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Steiler en hoger dan op het eerste zicht lijkt; Dit is makkelijk!; Een dorpje op elke top; Dit is iets moeilijker; In het putje de baai van La Spezia; Astrid en Jilian; Castle Sarzana; Carrara; Fontein voor pelgrims.
Vandaag valt er niet zo veel te melden. Rond 07u30 ben ik vertrokken onder een donkere hemel, pas in de namiddag heb ik effectief regen gehad.
Eerst ging het over rustige paden, zachtjes op en neer. Op de middag zat ik in Filetto op het kerkplein. De klokken sloegen niet alleen het juiste uur, ze lieten er een deuntje van ongeveer drie minuten op volgen. Het gedreun was voelbaar door de trilling en normaal spreken was er niet bij.
In de bar ter plaatse vlug nog een koffie genomen. De barman sprak Frans en explikeerde me dat er een alternatieve route was gemaakt een vijftal jaren terug. Speciaal hiervoor had men een brug over een zijrivier gelegd. Deze route was er gekomen omdat de andere route meestal over de (nogal) drukke baan liep.
En dus ging ik op stap op de bergroute. Het klimmen viel nog best mee qua hoogte, het stijgingspercentage daarentegen was er niet minder om. Bepaalde delen echter waren door de regen en de ligging, in het bos, soms moeilijk tot helemaal niet te bewandelen. Het avontuur is er daarom niet minder om.
Vanaf Filetto tot het eindpunt in Aulla ben ik niemand meer tegengekomen. Bij binnenkomen in de ostello (Chiesa di S Caprasio) om 17u30 waren de anderen al geschoren en gewassen. Vanavond is er weer gezamenlijk diner, Risotto!
Wifi for free!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Gezellig samen eten, Fuissili à la carbonara volgens Giuseppe (komt uit de buurt van Bari);
Wie kent ze allemaal nog?; Filattiera, mooi gerestaureerd dorpje; Wel veel weekend huisjes, denk ik;
Veel kikkervisjes op de doorwaadbare plaats; Filetto kerkplein; Toscaans huisje met zes kamers en tuintje van 30x80 meter, iemand interesse?; Romeinse paden; Cypressen=Toscane.
Het is niet makkelijk om als enige de nederlaag te moeten dragen. Ook hier zag ik de bui al hangen na de eerste helft. Spijtig van het shot van onze getatoeëerde speler, heu .. maar eerlijk gezegd, de Italiaanse spelers waren veel gretiger op de bal en vooral veel sneller.
Maar wat maakt het eigenlijk uit, niet veel mensen worden er beter van, het kost de maatschappij vooral veel geld. Basta!
De Berceto a Pontremoli is het een dikke 26 km te gaan. Wel loopt de weg over de Monte Valoria en de Passo della Cisa. De eerste is de hoogste en de moeilijkste om te bestijgen (en ik voel de inspanning van gisteren nog!) Zeker als het weer niet mee speelt. Het wolkendek van gisteren is niet verdwenen en in het dal hangt al mist. Hoe hoger je gaat hoe dichter de mist en hoe frisser het aanvoelt. Zeker moment heb ik al drie laagjes aan, waaronder mijn regenvest, later moest mijn hoed op mijn hoofd. (ondanks de zware beklimming)
Boven op de pas tussen de Valoria en de Cisa, een kam tussen beide, is het alsof het regent. De wind, die hevig te keer gaat, neemt de vochtigheid mee in de vorm van puur water. In no time is alles nat. Van arren moede heb ik mijn bril dan op het puntje van mijn neus geschoven. Zodoende kon ik toch nog een beetje zien waar ik mijn voeten in het smalle spoor kon zetten.
Alles is veilig verlopen en samen met Giuseppe zijn we dan afgedaald tot op de weide gronden. Een koe vond het dan zo lief van hem dat hij haar wat gras gaf dat ze ons prompt volgde, gelukkig zijn er nog afsluitingen.
En dan volgde een lange langzame afdaling tot in Pontremoli, liefst een 18 km ver. Het weer verbeterde een beetje en na de middag kwam zelfs de zon nog piepen, zodoende kregen we toch nog een 20°C.
En wie kwam ik tegen in de stad, Bas. Die zat lekker een cappuccino te drinken. Hij was gisteren wel nog droog tot in het hoger gelegen B&B geraakt. Vandaag echter wou hij het rustiger doen.
Aan het Convento dei cappuccini, onze overnachtingsplaats waren nog enkele bekenden. Jilian, die ik nog niet had ontmoet(wel gelezen in het gouden boek) maar direkt herkende als de Amerikaanse vriendin van Karen, de Duitse Astrid, de Duitser Peter die in nog kende van uit Orbe en de rest van de bende.
Giuseppe had beloofd om vanavond iets met carbonara te maken, alleen zal hij niet gedacht hebben dat er zo veel volk aanwezig zou zijn. Het is ook voor mij de eerste keer om zo veel pelgrims samen te zien, een heel verschil met de camino.
De ostello zelf is uitzonderlijk mooi en proper. Het oude klooster is goed onderhouden en proper gehouden.
Bij het inschrijven en tamponeren kwamen een zestal vrouwen toe die het onderhoud van de kamers doen. Jazeker, de kamers, want iedereen ligt apart. Wel douche en WC op de gang. Verder is er een luxe gratis: WIFI!
Gisteren nog geleerd: parmezan kaas in honing doppen, daarna in oploskoffie en dan smullen.
Ciao
Hugo
Pelegrini
Fotos : Waar, Daar is het pad; Op de pas (en soms in); Marco Simoncelli, herinnering aan verongelukte moterracer op de Passo della Cisa; Bij haarspeldbocht loop ik van links naar rechts, men durft wel eens de binnenkant van de bocht te nemen; Toegangspoort tot Pontremoli; Met dergelijke ladder heb ik ooit eens de lampen in de OLV kerk vervangen, leuk karweitje, vooral om het gevaarte op de trappen te krijgen langs de grote deur; Toch rijden hier nog autos in; Wachten op de hospitalero; Loopt die hier ook rond?
