Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
De feesten zijn achter de rug. We hebben lekker gegeten en gedronken (misschien zelfs iets te veel ). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch.
Van lopen kwam gisteren en vandaag dus niet zo veel in huis. Als er al iets positiefs was aan die dag van ellendigheid, dan is het wel dat ik zo weinig kon eten, zodat de overtollige calorieën van de voorbije dagen ruimschoots gecompenseerd werden.
Vandaag ga ik me nog een beetje rustig houden en als het morgen enigszins kan, ga ik weer een halfuurtje lopen.
Vandaag heb ik een dagje verlof genomen. Deze avond moet ik enkel mijn benen onder tafel schuiven bij mijn ouders, alle cadeautjes zijn er, dus tijd genoeg voor een duurloopje. Ik liep één van mijn gebruikelijke rondjes, met de hartslagmeter op de 'BasicUse'-stand. Iets meer dan 32 minuten deed ik er over, wat 3 minuten sneller was dan zondag, maar mijn hartslag liep wel iets hoger op. Het deed weer deugd om te kunnen lopen en opnieuw was er geen pijntje te bespeuren.
Tijdens mijn loopje werd ik getroffen door de schoonheid van het landschap. Ik besloot om nog eens terug te keren en een deel van dezelfde route wandelend over te doen, met een fototoestel bij de hand. Het was helder weer en de foto's mogen er wezen, al zeg ik het zelf.
Het leukste deel van mijn route start tussen fietsknooppunt 16 en 54, waarvan het begin langs een landbouwweg loopt.
Net voorbij het eerste punt kan je in de verte de kerk van Wanzele zien staan.
Ik sla het landbouwwegje in en wandel rustig verder. Regelmatig stop ik om enkele plaatjes te schieten.
Ik ontmoet een man, waarmee ik eventjes een babbeltje sla over een paar overvliegende ganzen. Ze vielen erg op door hun mooie kleur. Zelf wist ik niet welke ganzen het waren, maar volgens de man zouden het Nijlganzen geweest zijn. Daarna vervolgden we elk onze eigen weg. Aangekomen bij de kerk van Wanzele, merkte ik op dat er wandelroutes zijn van 9 en 11 km.
Ik neem me voor om bij een volgende gelegenheid deze route eens te volgen. Ik loop nu terug naar het eerder vernoemde landbouwwegje en keer weer huiswaarts. Onderweg merkte ik dat de Vier Uiterstenroute bijna aan mijn deur passeert.
Zowel van mijn duurloopje als het wandelingetje genoot ik met volle teugen. Het was de ideale manier om afscheid te nemen van 2008. Nu ga ik me klaarmaken, want om 18.00 u worden we verwacht om het nieuwjaar in te luiden.
Gisteren bond ik voor het eerst sinds 2 weken mijn loopschoenen aan. Het was prachtig loopweer. Zonnig, lekker fris en bijna geen wind zijn voor mij de ideale omstandigheden voor een eerste (heel traag) duurloopje van een halfuur. In het begin was ik toch een beetje bevreesd om weer last te krijgen aan mijn knie, maar naarmate ik vorderde, nam die vrees af. Het ging vlotjes en voelde de energie in me opborrelen. Ik voelde me net een jong veulen dat na een lange strenge winter de lente tegemoet loopt. Allez, zo jong ben ik niet meer en even dartel zal ik er ook wel niet uitgezien hebben, maar 't is toch het gedacht dat telt
Ik liep dat halfuurtje uit en kwam fris en opgeladen weer thuis. Aan mijn knie voelde ik niets meer en ik content Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
Deze avond liep ik ook een kort rondje. Opnieuw liep ik heel traag en opnieuw bleef ik de hele route pijnvrij. Wat moet een mens meer hebben? Ik hoop dat het de komende weken ook zo blijft, want dat rusten kan dan wel heilzaam zijn, het begon me serieus op mijn zenuwen te werken. De komende dagen en weken blijf ik het kalm aandoen; geen intensievere trainingen, geen al te lange duurlopen en langzaam opbouwen. Hopelijk volstaat dat om niet te hervallen.
Het jaareinde is in zicht, wat voor veel mensen de ideale gelegenheid is om goede voornemens te maken en terug te blikken. Terugblikken deed ik wel al eens, maar goede voornemens waren er zelden bij, omdat ik ze zelden zou nagekomen zijn. Deze keer zijn er wel goede voornemens.
Eerst 2008. Tegen de verwachtingen in, beleefde ik een hele ommekeer. Ik viel drastisch af, begon te lopen en ervan te houden. Het mooiste moment in jaren was die eerste 5 km die ik voltooide, wat ik, voor zover ik me herinner, nog nooit had gedaan. Gaandeweg leerde ik ook heel wat bij over hardlopen. Ik las er enkele boeken over, maar uit de ervaring van de voorbije 8 maand leerde ik waarschijnlijk het meeste. Het leuke aan hardlopen is dat je fysiek sterker wordt, maar ook mentaal steviger in je schoenen komt te staan. Kortom, in 2008 veranderde ik zowel fysiek als mentaal (en in de goede richting ).
De basis is gelegd en in 2009 wil ik hierop verder bouwen. Grosso modo heb ik een drietal voornemens. Eerst en vooral wil ik het gewicht dat ik bereikte, behouden. Vorige pogingen liepen uit op een fiasco wat ik in 2009 niet wil laten gebeuren. Op loopgebied wil ik twee dingen doen. Eerst is er de 20 km van Brussel. Dat doel ligt zo binnen handbereik, dat het niet nastreven ervan een doodzonde zou zijn. Mijn ultieme droom voor het komende jaar is echter de marathon. Ooit zal ik die afstand lopen. Althans, dat verkondigde ik enkele jaren geleden al. Als er niets ernstigs me belet om het te doen, doe ik het. Misschien ben ik wat te voortvarend, maar daar wil ik dan wel door ervaring achter komen.
Tot slot rest me nog iedereen het beste te wensen voor de komende feesten en het nieuwe jaar. Ik wens voor iedereen dat dromen mogen uitkomen, wensen ingewilligd en geluk gevonden wordt.
Het voorbije weekend was gewoonweg fantastisch. Zaterdagochtend vertrokken we naar de zee, maar eerst zijn we naar een hardloopwinkel gegaan om een nieuw paar schoenen. Het passen nam veel meer tijd in beslag dan ik gewoon was. Na enkele vragen over mijn loopgewoonten, werden mijn voeten gescand en bekeken. De man die me bediende, bekeek ook grondig mijn oude schoenen. Na deze tests, ging hij om verschillende modellen schoenen die ik één voor één diende te passen en te testen op een loopband en een soort piste die in de winkel zelf lag. Het ene paar voelde al comfortabeler aan dan het andere, maar uiteindelijk ging ik dan toch voor het paar dat het meeste steun gaf. Het is uiteindelijk een paar Brooks Infinity geworden. Misschien is het niet het mooiste paar, maar het zou wel het beste voor me zijn. Of dat effectief zo is, zal de toekomst uitwijzen, maar ik heb er wel meer vertrouwen in dan toen ik mijn vorige paar kocht. Er werd me ook aangeraden het oude paar (Asics Gel Cumulus 9) niet meer te gebruiken om te gaan lopen.
Ongeveer een uur nadat we de winkel binnen gingen, konden we doorrijden naar Koksijde waar we de rest van het weekend zouden vertoeven. Na de lunch trokken we er op uit voor een korte wandeling. Er stond een strakke wind, maar het regende niet, wat ons voldoende was. Onderweg bezochten we ook nog het abdijmuseum, waar we ongeveer de enige bezoekers waren. In de late namiddag waren we weer in het appartement. Voor het diner, had ik soep en vooraf bereide jambalaya meegenomen, dat we ons ferm lieten smaken na de gedane inspanning. 's Avonds, na het eten en enkele spelletjes Machiavelli, dacht ik nog een beetje te lezen, maar de buitenlucht had me zo moe gemaakt dat ik als een blok in slaap viel.
Van mijn plannen om 's zondags de dag te starten met enkele baantjes in het plaatselijke zwembad, is niets in huis gekomen. We sliepen tot 10.30 u een weldadige slaap. Na het ontbijt (als je nog van een ontbijt kan spreken), keek ik wat naar het volk op het strand. Met een licht gevoel van jaloezie, zag ik ook enkele lopers. Ik overwoog eventjes om mijn nieuwe schoenen uit te proberen, maar zag er uiteindelijk vanaf. Ik kleedde me aan, ging wat boodschappen doen, terwijl Liesbet onze boterhammetjes klaarmaakte om mee te nemen op onze tweede wandeling van het weekend. Deze keer vertrokken we voor 14 km. Terwijl we lunchten in de duinen, brak de zon door de wolken en werd het nog een prachtige namiddag. Toen we weer op de dijk waren aanbeland, stopten we in één van de talrijke cafeetjes, waar ik een Gouden Pier Kloeffe proefde (naar verluid een biertje, gebrouwen naar een plaatselijk recept). Het smaakte heerlijk. Tegen 17.15 u waren we terug op het appartement. De rest van de soep en een lekker vers stukje gebakken vis sloten het weekend aan zee af. Toen we naar huis reden, waren we uitgerust en voldaan.
). Reden genoeg dus om het weer op een lopen te zetten en het surplus aan calorieën er af te werken. Gisteren en vandaag dacht ik de daad bij het woord te voegen, maar vier russen dachten er net iets anders over. Toen ik gisteren ontwaakte, was de bodem van het toilet het eerste wat ik zag. Eerst dacht ik dat het de overdaad was van de voorbije feesten, maar al snel bleek dat het iets ernstiger was. De hele dag voelde ik me ellendig. Al mijn ledematen protesteerden bij iedere beweging, mijn hoofd bonsde de hele dag door, kreeg bijna geen hap door mijn keel en 's avonds begon zich koorts te ontwikkelen. Dit was niet zomaar een akkefietje dat snel weer over zou zijn en ik belde uiteindelijk naar de dokter. Hij kon me niet meer ontvangen, maar vertelde me dat ik niet de enige was met deze klachten. In tegenstelling tot wat ik dacht, zou het hoogstens een dagje duren. Een koorts- en pijnstillend middel en motilium zouden me er spoedig bovenop moeten helpen. Als het niet het geval zou zijn, moest ik vandaag maar eens langsgaan. Deze morgen stond ik op en waren de symptomen al sterk afgenomen. Geen koorts meer, ik kan alweer normaal eten en de pijn is bijna volledig weg. 2009 startte dus niet zo fantastisch. 
Hadden ze me een 8-tal maand geleden gezegd dat ik het lopen zo zou missen, dan had ik er waarschijnlijk eens smakelijk om gelachen. Nu ben ik overtuigd van het tegendeel. Een verslaving wil ik het niet noemen, maar het scheelt toch niet veel.
