Ik ben Jan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam De vrije loper.
Ik ben een man en woon in Lede (België) en mijn beroep is Bankbediende.
Ik ben geboren op 17/08/1974 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lopen, lezen en gezelschapsspelletjes spelen.
Vorige week was niet echt om naar huis over te schrijven, maar het weekend luidde ik fantastisch in. Zoals ik me had voorgenomen sliep ik vrijdag een beetje langer uit dan gewoonlijk (ik kon het me permitteren, want ik had een dag vrij genomen ). Na vrouwlief naar school te hebben gebracht, deed ik de afwas, maakte de vaatwas leeg, ruimde een beetje op, maakte de salon schoon en deed boodschappen. Als een bezetene spoedde ik me tegen 's middags terug naar het schooltje om mijn vrouw weer op te halen voor een gezamenlijke lunch. Na de lunch, trok ik me eventjes terug in de salon om me te verdiepen in mijn nieuwste aanwinst 'Hardlopen, met succes je grenzen verleggen', wat een heerlijk boek is over en van o.a. ultraloper Paul Kamphuis.
Na een uurtje gelezen te hebben, kon ik niet anders dan zelf mijn loopplunje aan te trekken en op pad te gaan. Een beetje tegen mijn gewoonte in, reed ik eerst naar het park Osbroek in Aalst. Op het programma stonden 16 intervallen van 200 meter, met telkens een pauze van 200 meter. Het is de allereerste keer in mijn loopcarrière dat ik me aan een dergelijke training zou wagen, maar ik had er alvast zin in. Het was prachtig weer, er liep nog niet te veel volk rond en ik was voldoende uitgerust. Eerst liep ik een tiental minuutjes warm om dan met de intervallen te starten. Mijn hartslag liep op tot een maximum van 178. De eerste intervalletjes gingen nog relatief goed. Ik moest wel een enkele keer uitwijken voor een paar dames, die wat trager liepen dan ik, waardoor ik in de modder terecht kwam. Dat vergemakkelijkte het lopen niet echt. Ik geloof dat de dames het een leuk zicht vonden om zo een halve gare door de modder te zien jakkeren, afgaand op hun opmerkingen. Naarmate ik vorderde, begonnen mijn spieren wat te protesteren. De arme stumpertjes waren zo een belasting nog niet echt gewoon en vroegen om wat rust. Die zou ik ze niet onmiddellijk gunnen. Ik had me voorgenomen om 16 intervallen af te werken en met minder zou ik geen vrede nemen. Ik had de indruk dat mijn snelheid geleidelijk aan afnam en dat mijn loopstijl ook niet echt top meer was. In het begin viel het allemaal nog wel mee, maar zeker aan het einde moet ik er zo een beetje als een dorsvlegel in actie hebben uitgezien. Het snellere werk is blijkbaar niet onmiddellijk voor mij weggelegd. Na de intervallen liep ik opnieuw een tiental minuutjes los om daarna nog wat te stretchen.
Zaterdag was het een rustdag en deed ik nagenoeg niets van betekenis. De boog moet niet altijd gespannen staan. Tijdens mijn duurloop van zondag was het dan weer volop genieten. Een uur en een kwartier in de laagste regionen van de hartslagzones, jogde ik door het Vlaamse land. Gezellig keuvelend met Liesje, die me met de fiets begeleide, was het zo voorbij. Ik deed het heuvelachtige parcours en liep een tijd waarmee ik best tevreden ben. De resultaten blijven de goede kant opgaan.
Maandag was het niet anders. De verschrikkelijke weersomstandigheden konden me niet binnenhouden. Regen, hagel en wind trotserend liep ik een rondje van een half uur. De hagel was wel wat lastig, maar dankzij de fantastische kledij die tegenwoordig te koop is, is lopen in deze omstandigheden niet echt een probleem meer. Opnieuw verbeterde mijn tijd voor de desbetreffende hartslagzone.
De rest van de week wordt het wat rustiger om zondag in topvorm die 15 km te lopen, althans dat hoop ik toch.
De laatste dagen wordt ik geconfronteerd met tegenstrijdigheden. Het is te zeggen, enerzijds voel ik me conditioneel niet opperbest, maar anderzijds lijken mijn prestaties daar niet onder te lijden.
Zondag dacht ik nog dat ik een beetje overtraind aan het raken ben. Zoals ik al eerder schreef, was de snelheid waarmee ik vorige week gelopen heb niet echt om mee te pronken. Slapeloosheid is ook al zo een knipperlicht, naar 't schijnt. Nu heb ik nooit echt behoefte gehad om veel te slapen, maar de laatste tijd ontwaak ik wel altijd voor het afgaan van de wekker, wat wekelijks toch snel neerkomt op enkele uren minder slaap dan gewoonlijk. Daar komt nog bij dat ik spieren en gewrichten wat meer voel dan ik zou willen. Kortom, het leek erop dat ik wat gas terug moest nemen.
Maandag liep ik uiteindelijk toch de geplande duurloop en merkte dan opeens een aanzienlijke verbetering ten opzichte van zondag. Alle problemen van de baan dacht ik.
Het leek erop dat mijn wekelijkse afspraak in de spinningzaal van een leiën dakje zou lopen. Dinsdag deed ik dus alle oefeningen tijdens het spinnen dapper mee en terwijl ik bezig was leek het of ik eeuwig kon doorgaan. Na de sessie voelde ik me echter wel leeg. Een licht gevoel van misselijkheid maakte zich van me meester. Met bevende hand betaalde ik een aquarius, en toen ik dat op had, ging het weer wat beter. Toch een beetje te hard van leer getrokken? Thuisgekomen, analyseerde ik de gegevens van mijn hartslagmeter en merkte dat mijn gemiddelde hartslag lager lag dan gewoonlijk. Tiens, toch verbetering dan?
Gisteren had ik een beetje een baaldag. Ik wond me op over enkele futiliteiten op het werk en het vooruitzicht op een quiz waaraan ik zou deelnemen met enkele vrienden vrolijkte me niet echt op. Mijn spieren kreunden nog wat na van de sessie peddelen op die hometrainer. Om kwart na vijf stond ik dan thuis en tien minuutjes later was ik toch weer vertrokken voor een gefractioneerde duurloop. Tegen de verwachting in liep ik verder dan ik me had voorgenomen. Zelfs met een tussentijdse omweg, arriveerde ik voor de vooropgestelde eindtijd bij me thuis, waardoor ik maar besloot om nog een extra blokje om te lopen. De resultaten logen er niet om. Ik liep met een snelheid van tien seconden per kilometer sneller dan gewoonlijk. Een minpuntje is dat ik wel geplaagd werd door een spanning in mijn rechterkuit. Kramp kan je het nauwelijks noemen en ik had er niet voortdurend last van, maar het viel wel op. Om te vermijden dat het toch tot een kramp zou komen varieerde ik een beetje met mijn paslengte en ritme, wat leek te helpen.
Vandaag voel ik me opnieuw maar slapjes, al zullen dat glas wijn, ouzo, die lekkere trappist en het late uur van gisteren daar ook niet vreemd aan zijn. Vanavond staan enkel wat oefeningen op het programma, maar de oefeningen voor het versterken van de kuiten ga ik deze keer maar achterwege laten.
Morgen ga ik proberen om me wat uit te slapen, volgende week zijn de geplande trainingen wat minder intensief en de wekelijkse spinning-sessie ga ik misschien vervangen door een wat meer relaxte plonspartij in het zwembad. Ik hoop dat de combinatie van dit alles me er weer wat bovenop zal helpen, dat de downs erdoor verdwijnen en de ups blijven voortduren.
Langzaam maar zeker begin ik de duur van de trainingen op te bouwen. Maandag en woensdag deed ik respectievelijk een duurloop en een gefractioneerde duurloop, van telkens een uur. Vrijdag deed ik een duurloop van 40 minuten en zondag was er een langere duurloop van een uur en 10 minuten gepland, en dat allemaal in korte broek . Als ik de harde cijfers analyseer van die duurlopen, merk ik dat ik aan snelheid heb ingeboet. Aanvankelijk dacht ik dat het misschien te wijten was aan het feit dat ik voor het eerst dit jaar een route loop waarin wat meer hoogteverschillen zitten, maar zondag liep ik een vlakke route, waarbij mijn snelheid een absoluut dieptepunt bereikte. Mijn conclusie bleek dus niet te kloppen. Gevoelsmatig liep ik wel wat gemakkelijker, waardoor mijn hartslag binnen de perken bleef en ik minder snel op de rem moest gaan staan. Die hartslag, of liever het gemiddelde, ligt bijgevolg ook een aantal slagen lager dan gewoonlijk. Hoe dan ook, naar mijn gevoel verliep het allemaal redelijk vlot, ik voelde me prima na afloop en genoot met volle teugen. Wat heb je nog meer nodig? Ik heb besloten om geen oorzaak meer te zoeken voor een betere of mindere tijd. Als ik me goed voel is dat voor mij meer dan voldoende. Stilaan begin ik te beseffen dat er dagen zijn dat alles vlotjes verloopt en dat de dag erna een ramp kan worden. Die wisselvallige prestaties zag ik vandaag nog eens bevestigd toen ik op 500 meter na dezelfde afstand liep als gisteren, maar aan een snelheid die ruim 40 sec. / km sneller was.
s Zondags nam ik voor de eerste keer wat te drinken mee op mijn training. Met nieuwjaar kreeg ik van mijn lieftallige echtgenote een drinkgordel die tot dan in de kast was blijven liggen. Het was dus hoogtijd om er eens gebruik van te maken. Uiteraard doe ik het niet alleen om het nut te bewijzen aan Liesbet, maar ik veronderstel dat het ook nuttig is om het drinken te trainen. Voordien heb ik al eens problemen gehad om al lopend te drinken. Vooral in Mechelen had ik af te rekenen met een (kortstondig) misselijk gevoel, na enkele slokken water. Dit wil ik voorkomen in mijn eerstvolgende wedstrijden. Zondag leverde het alvast geen problemen op, maar ik liep dan ook heel traag.
De eerste georganiseerde loop is trouwens ook in aantocht. Op het einde van deze maand ga ik een poging wagen om 15 km uit te lopen. Het is al geleden van 29 november en heb er veel zin in. Het is altijd leuk om eens op een ander parcours te lopen dan je gewend bent. Het is trouwens de eerste test voor de 20 km door Brussel, waarvan ik hoop dat ik een startnummer kan bemachtigen. Een tweede test is voorzien op 19 april in Oostende, waar ik voor de 10 km ga. Daarvoor ben ik dan wel al ingeschreven. In de laatste editie van Runner's World zat een bijlage van de 'Running Tour 2009'. De deelname voor de meeste wedstrijden is misschien niet goedkoop, maar je krijgt wel waar voor je geld. Vorig jaar deed ik mee in Oostende en Mechelen. Beide evenementen zijn me heel erg bevallen, zodat ik besloot om me ook dit jaar in te schrijven op enkele wedstrijden uit hun aanbod. Als je inschrijft voor minstens 5 wedstrijden, krijg je bovendien een leuk T-shirt. Ik besloot om van het aanbod gebruik te maken. Eind vorige week postte ik het inschrijfformulier. Oostende is er dus één van en vervolgens Verviers, Geel, Tessenderlo en de Gaston Roelants 10 km. Op de wedstrijd in Verviers na, waar ik 5 km wil lopen, opteerde ik telkens voor de 10 km. Zo heb ik weer het één en ander om naar uit te kijken.
Een tweetal weken geleden werd ik door Patrick uitgenodigd op een netwerk-site voor hardlopers. Via die site, stelde hij me een vraag, waarop ik niet zo snel een antwoord kon verzinnen. Na enige zelfreflectie, zal ik proberen om alvast een richting aan te geven. Zijn vraag luidde: "...vertel ook eens iets meer over uw doelen of juist het niet hebben van doelen!"
Ik denk dat voornamelijk mijn aan hardlopen gerelateerde doelen worden bedoeld. Hoe eenvoudig is het dan niet om te antwoorden dat ik achtereenvolgens een halve en een hele marathon wil lopen. Dat is inderdaad een valabel doel en bovendien is die marathon ook min of meer gepland voor het einde van dit jaar. Toch ben ik niet tevreden over dit antwoord. Veronderstel dat ik er inderdaad in zal slagen om die mythische 42,195 km uit te lopen, bereik ik dan mijn doel? Met doel bedoel ik 'het Doel'. Een marathon lopen en klaar is kees. Is een marathon echt zoveel moeite waard? Is dat het ultieme doel? Op deze vragen moet ik negatief antwoorden.
Wat is dan eigenlijk mijn 'Doel'? Die halve en hele marathon zijn slechts etapes. Ik wil nog meer, nog verder, maar vooral meer lopen. Toen ik begon met lopen, was het enkel een middel om iets aan die overtollige kilo's te doen. Ondertussen is het lopen een doel op zich geworden en letten op mijn dieet een middel om het beter te doen. Met andere woorden, een middel werd 'een' doel. Opnieuw stel ik me dan de vraag of hardlopen dan mijn 'Doel' met grote D is en opnieuw moet ik negatief antwoorden. We komen wel dichter in de buurt. Als ik er zou in slagen om in woorden uit te drukken waarom ik ga hardlopen, dan zouden jullie mijn doel kennen, maar helaas moet ik een sluitend antwoord schuldig blijven.
Toen ik begon had ik niet door dat ik aan een avontuur begonnen was, waar ik niet van weet waar het zal eindigen. Ergens gaat het over grenzen aftasten. Een mens is tot meer in staat dan hij soms denkt. Het inbeeldingsvermogen is dikwijls de enige belemmering tot het verleggen van grenzen. In mijn verbeelding ben ik tot veel dingen in staat. Graag wil ik nagaan of ik kan realiseren wat ik me verbeeld. Dat is slechts één facet van waarom ik loop. Ik heb het ook wel eens gehad over de mentale boost die hardlopen me geeft. De mentale kick die me meer energie geeft om de dagelijkse beslommeringen het hoofd te bieden. Ik sta sterker in mijn schoenen dan ooit. Dat is dan weer een andere reden voor hardlopen.
De meest belangrijke reden is misschien wel het gelukzalige gevoel dat ik ervaar tijdens mijn duurlopen. De wereld ziet er plots helemaal anders uit als je er lopend doorheen gaat. Je zintuigen staan op scherp. Het vrolijke en steeds herhaalde lied van een vink, de geur na een onweer, een mals lentebuitje, dat aanvoelt als een verkwikkende douche,... Het zijn slechts enkele voorbeelden. De mensen behandelen je ook anders. Vooral ouderen groeten je wat vaker, soms wordt je aangemoedigd, dan wordt er eens een grapje gemaakt, waar dan smakelijk om gelachen wordt. Die contacten zijn vluchtig, maar blijven wel bij. Ik kan me geen enkele andere sport inbeelden waarbij je dergelijke reacties kan ontlokken.
Ergens ken ik wel mijn doel, maar het verwoorden wordt een onmogelijke taak. Gelukkig zal iedere loper wel voelen wat ik bedoel en zijn woorden overbodig.
). Na vrouwlief naar school te hebben gebracht, deed ik de afwas, maakte de vaatwas leeg, ruimde een beetje op, maakte de salon schoon en deed boodschappen. Als een bezetene spoedde ik me tegen 's middags terug naar het schooltje om mijn vrouw weer op te halen voor een gezamenlijke lunch. Na de lunch, trok ik me eventjes terug in de salon om me te verdiepen in mijn nieuwste aanwinst 'Hardlopen, met succes je grenzen verleggen', wat een heerlijk boek is over en van o.a. ultraloper Paul Kamphuis.
