Belcaire, 2-6 augustus, Chambre d’hôtes bij Deheer Delobel Paul, mijn schepper.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Reeds vroeger tijdens het jaar maakte ik me sterk eindelijk eens op visite te gaan bij de in de Pyreneeën gehuisveste vader, tevens dienst doende als sponsor. Een fiets zou me daar opwachten op in de bergen mijn cardiovasculair stelsel en mijn beenspieren ernstig op de proef te stellen. Vadertje lief had een koersfiets in full carbon voor mij in petto, en dat verdubbelde mijn enthousiasme al op slag. Na eerst wat rustige fietstochtjes en loopuitjes in het glooiende Pyreneeënlandschap moest en zou ik me aan een col buiten categorie. De voorgaande hellingen waren soms wel eens een kilometer of 6-7 lang, met hier en daar een steiler knikje, maar in de problemen raken was er niet bij. De goesting om op echte historische flanken te zwalpen, of eerder te trotseren zonder te zwalpen (dé illusie), groeide. De gastheer in kwestie had me al toevertrouwd dat de Col De Pailheres een heel lastige klim is, die hij, man die toch een 4-tal tochten per week in de Pyreneeën afhaspelt, met die carbonfiets niet bovenkomt. Die fiets is immers uitgerust voor vlakke ritten, met twee standaardplateaus vooraan, en dus niet geschikt voor echte kanjers van bergen. Daarvoor gebruikt mijn vader zijn andere fiets, met 3 plateaus vooraan, en een andere cassette achteraan. De tocht bedroeg zo’n 80km, en daar waar mijn vader (Onze Voadere!) eerder dit jaar vertrok langs de ¨Pailheres nadien moest afstappen op de wat kortere maar toch ook lastige Cioula, die op het einde van zijn tocht lag, vertrokken we nu aan de voet van de Cioula, zodat de Paillheires tot het einde van de rit werd bewaard.

De Cioula, zo’n 8km klimmen met steilste stukken van om en bij de 8% kreeg mijn tempo voor’t eerst onder de 15km/hr. Het kleinste verzet dat op mijn fiets zat bleek nog wat groot voor de zwaarste stukken, maar in de problemen kwam ik niet. Mijn voordien nog zo grote zelfverzekerdheid om die col buiten categorie te temmen met vingers in de neus slonk echter heel snel op die Cioula. De lastigste kilometer van die Cioula zou overigens overeenkomen met het gemiddelde stijgingspercentage van de 15km lange Pailheres. Onze Voadere, die ook wel altijd te vinden is om een grap, liefst eentje waarbij iemand bij de neus te nemen valt, zei me dat er in de komende kilometers, tussen de twee cols, een helling was van 15%, 300m lang… een molshoop, dacht ik, en daar aangekomen trok ik een eerste verdappering uit mijn zakske cartouchen, maar al gauw merkte ik dat het een klim van enkele kilometers was met onderaan een steil stuk van 15%. Dankuwel, Voadere, één onnodige cartouce verschoten, quadriceps nu al een graad gevoeliger.

Aangekomen aan de Pailheres polste ik nog even:”Waar ligt het steilste stuk? De schijnheiligaard toverde zijn heiligste glimlach tevoorschijn en sprak de wijze woorden:”Dat zult ge wel zien tegen dat ge boven zijt.” Hij schakelde onmiddellijk naar zijn kleinste verzet en trapje rondje als hij een slazwierder nabootste:”Tot straks.” Ik meende nog zo lang mogelijk bij hem te blijven, maar het kleinste verzet op mijn fiets maakte van mij geen kwieke slazwierder, maar een lome betonmolen. Stilletjes reed ik dan maar weg, kwestie van er toch een aanvaardbare trapfrequentie op na te houden. 3km gedaan, snelheid daalt onder 15km/hr. Nog 2x 3km, dan zit ik aan 9, daar nog eens 3 bij, en die laatste 3 zullen dan wel gaan, die col wordt een makkie. Kilometer 5, voor het eerst toont een bordje aan de zijkant dat de komende kilometer 8% stijgt, het gemiddelde van de col. Alle voorgaande kilometers waren vlakker dan het gemiddelde. De steile stukken zullen dus nog komen. De wind zit grotendeels pal in het aangezicht, de eerste haarspeldbochten glijden tergend langzaam onder mijn wielen door, en mijn benen vragen voor’t eerst voor een kleiner, lichter verzetje. Mijn snelheid daalt naar 12km/hr en halfweg de beklimming besef ik dat de helft afgelegd zoveel betekent als nog de helft af te leggen. Twijfel steekt de kop op. Een wat vlakker stuk, ogenschijnlijk bergaf, noemt papa het, verlicht het werk, maar enige gereserveerdheid (zeg maar pijn) raadt me aan om het zelfde tempo aan te houden en niet onnodig te verdapperen.

De berg knikt een knik naar boven, mijn hoofd knikt ook. Buigt. Er komen nu immens steile stukken aan en de kleine extra efforts die je nodig hebt om de haarspeldbochten te nemen zijn onvindbaar in mijn spieren. Ik ben nochtans een ervaren speurneus voor dergelijke extra reserves. Niets. De weg staat vol aanmoedigingen voor historische berggeiten, alsook voor zij die nooit berggeit zouden worden, maar vooruit geschreeuwd worden om op de Champs Ellysées voor het groen te kunnen spurten. De pijn in mijn traag draaiende spieren is intussen immens, zeg maar onhoudbaar. De kilometerteller schommelt rond 8km/hr met een dieptepunt op 6,5km/hr. Wandeltempo. Wankeltempo. Voortdurend komt een zelfde beeld in me op, opschriften op de weg: “U dopeert toch ook?”, “ Doping, al eens overwogen?”, “De apotheker, uw vriend!” Ze staan er niet echt, maar het is het enige wat ik kan denken, naast de pijn en de schreeuw om een kleiner verzet. Ik tracht mezelf op te peppen met woorden als “5km per fiets is niet veel”, maar de wiskunde zet me met beide voetjes snel weer op de grond als ik een blik op mijn snelheidsmeter werp. Traagheidsmeter? Het enige hoopgevende, Herr Delobel himself rijdt een heel eind achter me. Is in de diepte nergens te bespeuren. Ik trek me op aan de gedachten dat andere, niet-ervaren fietsers hier zijn boven geraakt met een mindere conditie, weliswaar met aangepaste versnellingen. “Encore 100m,” roept een inboorling. Ik staar scheel voor me uit, tussen de zweetdruppels door, en zie nergens iets wat de top moet zijn. “De dénivelé!”, vervolmaakt hij zijn zin, die waarschijnlijk zijn standaardgrap is waarmee hij dagelijks tientallen fietsers beetneemt en vervolgens plat ligt om zijn onsterfelijke situatiehumor. Het kwam hard aan, maar toch, dat wil zeggen dat de laatste kilometer begonnen was en dat ik al 1300m gestegen had.

Zwoegend kom ik boven, met trillende benen. Even later komen langs de andere kant twee ervaren Vlaamse fietsers boven die de berg voor de tweede keer die dag waren opgefietst. Eén van hen werpt een blik op mijn fiets:” ah, een Vlaming,” en nauwelijks 2’ later voegt hij eraan toe:”met die fiets, die versnellingen, daar geraken wij ook niet mee boven hoor vriend.” Later die avond, met tintelende benen, las ik in een interview dat Jurgen VDB, onze nationale held van Tour 2010, de Tourmalet afdoet als een makkelijke, gezapige beklimming, maar die Pailheres, die is zóóó steil op het einde, dat is een echte klootzak. Waar ik me als het ware een slappeling voelde tijdens de beklimming, merk ik achteraf dat mijn prestatie misschien toch ook weer niet zo slap was, de wijze woorden van die andere ervaren coureurs (profs of niet) in acht genomen. Het smaakte alleszins naar meer, maar dan wel met een aangepaste fiets.