|
De militaire wereldkampioenschappen (CISM) zijn achter de rug, schrijven we vanuit Finland, op de vooravond van de Jukola. De CISM begon 2 dagen voor het begin, met een ordinaire terugrit per fiets van de supermarkt die eindigde in een tuimeling over mijn stuur nadat een plastiek zak het nodig vond zich in mijn voorwiel te werpen. Schaafwonden en blauwe, dikke knie... kneuzingen, geen erg. Daags nadien was de knie erg stijf, maar dat zou wel beteren.
2 dagen later voerde een vliegertje van't Belgisch leger ons naar Denemarken en de knie kon al genoeg plooien om van beenruimte te kunnen spreken. De modelevent, op zaterdag, was nog geen succes, het plooien van het been hinderde nog duidelijk bij het overschrijden van elke tak op de grond... en dat waren er veel. Desalniettemin, de vorderingen deden me geloven dat het wel OK zou zijn. Daags nadien, middel, voelen de benen erg OK, enkel een stevige versnelling, zo eentje waar de hielen tot achter uw oren vliegen, doet zeer aan de knie... maar daar hoef ik me geen zorgen om te maken, in dit groene terrein zal ik nergens zo hard kunnen lopen, buiten de schnitzel. Drie fouten, klein in navigatiefout, groot in tijdsverlies, leidden tot een teleurstellend resultaat, waarmee ik wel nog 2e Belg ben, al weet ik niet of dat een argument is om me aan op te trekken. Na de wedstrijd voel ik de knie wel wat meer.
Op maandag is er de lange afstand. Ik doe het voorzichtig, maak wat foutjes, maar geen te grote, en ben technisch gezien niet ontevreden. De knie begon na een uur wel meer te protesteren en dat zorgde ervoor dat ik zowel op de weg als door het terrein moest inhouden. Ik kwam uit als 3e Belg, deze keer, met 36" achter de 2e Belg. Blij??? Neen. Ik eindig 2x tussen de 70 en 85e plaats, is me ooit nog al gebeurd, maar dit kon echt wel beter.
Op de rustdag voelde ik dat de lange afstand mijn knie geen goed had gedaan, maar om de aflossing niet te lopen... het is toch maar een kneuzing, geen overbelasting??? De aflossing werd een uur lang afzien, de korte venijnige klimmetjes en afdalingen en het vele kreupelhout en struikgewas deden steeds meer pijn. Alles wat naar beneden ging werd hinkend gedaan. Ach was er in't bos maar zo'n fantastische wonderdokter met wonderspuitbus van EURO2012 om de pijn weg te spuiten. Onnodig de eindtijd te bekijken, ik was niet eens moe.
Intussen ben ik doorgereisd naar Finland voorde Jukola, maar of ik daar zal starten is alsnog de vraag. De knie is zeker niet minder dik dan een week geleden, en de pijn is van de plaats van de kneuzing doorgetrokken naar de omgeving, daar waar pezen zitten... :-(
|
