xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Lopen is ontspannend, hoe dan ook. Wat de non-believers er ook van mogen zeggen. Toegegeven, soms is het spannend, in een wedstrijd, of in de natuur, als de prooi loopt voor z'n leven.Vaak, echter, is lopen pure ontspanning. Als sociaal gebeuren, lekker joggend keuvelen of heide en heuvelen, of als moment van bezinning, op je dooie gemak, op je moederziel alleentje, wegmijmerend, de dingen ordenen, door elkaar schudden, opnieuw ordenen, opnieuw ordenen en nogmaals ordenen. Duizenden ingevingen stromen in hoog debiet je hoofd in en uit, de ene is er nog niet uit, is nog niet degelijk doorgedrongen, of het wordt al verdrongen door de andere ingeving. Nooit maalt mijn geest zo snel en zo helder dan wanneer ik alleen loop met luchtige benen die me het besef ontnemen dat ik aan het lopen ben. Wie het gevoel kent het soms niet te zien zitten, dat alles teveel lijkt, wel, dit is het tegenovergestelde. Niets is teveel, de energie stroomt toe en je wil duizend en één dingen doen, en liefst snel, efficiënt, doordacht, creatief.
En dan is er die andere ontspanningsvorm van het lopen. Leeg hoofd, geen gedachten, alles stilzetten en lopen in het stilleven. Zoals daar is, een bewolkte avond en een bos met een pak sneeuw van 20-50cm. Het witte decor laat het toe om zonder kunstlicht te lopen. Alles is wit; donker, maar wit en ik beweeg slalommendvan bocht naar bocht. Tergend traag, nergens aan denkend, enkel genietend van het stilleven dat ik verroer door erdoor te lopen, en tegelijkertijd niet verroer. Ik ben deel van een bewegend stilleven. Niets beweegt, alles is wit, bevroren, en de loper loopt, of het nu hier is, of 100m verder, of 2km verder, de loper loopt daar, en niets beweegt.
Op mijn oortjes had ik de mooiste stillevenmuziek die de jongste jaren gemaakt is (zelfs een levendige weide als Werchter in een stille vervoering gebracht door hen), Sigur Ros, zo stil mogelijk, om een perfect evenwicht te vinden tussen de witgevroren stilte en de breekbare zachte toontjes.
Aan alle hypegevoelige mensen die op de kar van de hippe loopevenementen springen (Brussel, 10miles, ...), hoe groot uw emotie ook mag zijn bij het overschrijden van de finishlijn van de door u vooropgestelde wedstrijd, het valt in het niet bij een dergelijke individuele ervaring, in stilte, buiten het beeld van de anderen, buiten de hype, enkel jijzelf en de natuur...