de culturele centrale - aangesloten bij linx+ - van acod Kortrijk Achturencultuur is de culturele centrale van ACOD Kortrijk - aangesloten bij Linx+.
17-09-2014
Aan de AFDELINGEN
Brussel, 11 september 2014
Ref.
4/142/035 - MD/JDW/AJ/jm
Handel
Betreft:
Zondagsopeningen Kortrijk
Waarde kameraden,
In onderstaande
nota willen wij jullie een korte stand van zaken meegeven in het dossier van de
zondagsopeningen in Kortrijk. Dat dossier werd op 10 september gepleit voor de
Raad van State.
In de pers was op
11 september te lezen dat het stadsbestuur van Kortrijk uit voorzorg en in
afwachting van een uitspraak van de Raad van State de geplande koopzondagen
voor oktober en november alvast zou schrappen (Nieuwsblad van 11 september
2014).
1.
Antecedenten
De stad Kortrijk kreeg eerder dit jaar de
erkenning van de Minister van Werk
(Monica De Coninck) van Kortrijk als toeristisch centrum, een voorwaarde
om in het stadscentrum koopzondagen te kunnen organiseren.
BBTK, samen met LBC, lieten het daar niet bij
en wij gingen in beroep om deze erkenning te laten intrekken omdat deze met
zich meebrengen dat de winkels in een deel van deze gemeente op zondag geopend
mogen worden en personeel te werk kunnen stellen. We stelden een procedure tot
vernietiging en schorsing in van de ministeriële besluiten houdende deze
erkenning bij de Raad van State.
Uit het dossier bleek immers dat minstens twee
voorwaarden - de impact van de toeristen op de omzet van de kleinhandel tijdens
het hoogseizoen en het minimum aantal overnachtingen - door de Stad Kortrijk
niet werden aangetoond.
Daarnaast konden ook vraagtekens worden
gesteld bij het voldoen aan de andere voorwaarden; er worden gegevens verstrekt
die niet of nauwelijks verifieerbaar zijn.
2.
Het beroep tot schorsing
bij de Raad van State
Het beroep tot schorsing bij de Raad van State
werd op de zitting van 10 september gepleit.
Beide partijen gaven hun argumenten.
Onze vakbondsargumenten worden gesteund door
het advies van de eerste auditeur van de Raad van State die ook in zijn
pleidooi gisteren niet van zijn argumenten afweek.
Hij is niet overtuigd door de argumenten van
de Minister van Werk/stad Kortrijk en pleitte in het voordeel van een
schorsing.
We lijsten een aantal van zijn voornaamste
argumenten op die hij aanvoeerde tegen de stad Kortrijk:
·
er zijn onvoldoende gegevens m.b.t. omzet van
kleinhandel in hoogseizoen;
·
men kan onvoldoende aantonen dat er tijdens
het hoogseizoen een stijging is in de inkomsten/omzet kleinhandelszaken als
gevolg van toerisme;
·
het begrip hoogseizoen uit de wetgeving
slaat maar op een deel van het jaar en moet restrictief geïnterpreteerd worden
want de wettelijke bescherming van de zondagsrust in de arbeidswet is de regel.
Uitzonderingen op die zondagsrust moeten dan ook uitzondering blijven en niet
breed opgevat worden;
·
dat het maar over 4 bijkomende dagen zou
kunnen gaan, is geen overtuigend argument want de erkenning geeft steeds de
mogelijkheid om van de toegestane uitzonderingen op de zondagsrust gebruik te
maken en dat volstaat voor de auditeur;
·
.
Geven we nog mee dat in de procedure voor de
Raad van State, het advies van de auditeur in bijna alle gevallen gevolgd
wordt.
3. En wat verder?
De zaak is nu in beraad bij de Raad van State en
er volgt een uitspraak tot schorsing of niet. Er werd geen specifieke datum
vastgelegd maar uitspraak moet volgen binnen de maand.
Indien de vordering in het schorsingsarrest
wordt afgewezen, kunnen we de voortzetting
van de procedure aanvragen om de procedure voor de behandeling van het beroep
tot nietigverklaring in gang te zetten.
Dat moet binnen de dertig dagen nadat de
schorsing wordt afgewezen. De zaak zal dan zowat een jaar later voorkomen om
gepleit te worden.
Met kameraadschappelijke groeten,
J. De Weghe M.
Delmée
Federaal secretaris Ondervoorzitter
KORTRIJK - Frida Laverge (96) is de oudste verzetstrijder van Kortrijk en werd hiervoor gehuldigd door de burgemeester van Kortrijk. Nu woont ze nog steeds zelfstandig met de hulp van haar jongste zoon Martin Vandemeulebroucke (68).
Ondanks haar gezegende leeftijd maakt Frida nog steeds een erg heldere indruk. Ze diept de herinneringen uit lang vervlogen tijden nog vlotjes op uit haar geheugen. 'Ik ben bij het verzet gekomen door mijn man, Omer Vandemeulebroucke. De Eerste Wereldoorlog heb ik niet bewust meegemaakt, maar ik heb er mijn ouders wel over horen vertellen. Mijn vader verloor een been door het toedoen van de Duitsers. Dat heeft ons gezin erg gefrustreerd.', steekt ze van wal. De rancune die ze voelde tegenover de vijand motiveerde haar om haar steentje bij te dragen tot het verzet. Ze was een echte waaghals. 'Op een keer moest ik wapens smokkelen. Hiervoor heb ik mijn kinderwagen gebruikt, zo'n diep ouderwets model. Bovenop de wapens lang mijn oudste zoon, Gilbert, de enige die toen al geboren was.', vertelt Frida. Verder publiceerde de dame ook artikels onder de naam 'Hilda' in enkele sluikbladen. 'Ik luisterde naar de Engelse posten en schreef tenslotte over alles wat we niet mochten weten van de Duitsers: waar ze zaten, wat ze uitvoerden en hun verliezen en winsten. Maar ik zette de radio zeer stil, want ik was bang om verklikt te worden.' Haar teksten gingen later naar het Verzetsmuseum van Brussel, samen met de stencilmachine die ze gebruikte. Frida wist maar al te goed wat ze op het spel zette. 'Thuis sloot ik altijd de gordijnen. Ik ben verschillende keren verhuisd met die loodzware stencilmachine en kwam zo telkens terecht bij andere mensen van het verzet.' Bij valavond sloop ze het huis uit met de pamfletten in een boodschappentas en daarbovenop een aantal boodschappen. 'Op een bepaald moment merkte ik op dat dezelfde figuur voortdurend voorbij mijn huis liep. Ik heb nooit geweten wie het was.' Niet iedereen in haar familie trok aan hetzelfde zeel, maar ook voor haar Duitsgezinde nonkels heeft ze het nog opgenomen. 'Toen ik opving dat enkele mensen wilden gaan plunderen in de winkel van mijn nonkel heb ik mij kwaad gemaakt. Ze hadden ons nooit geholpen bij het verzet, maar stelen konden ze wel!', zegt Laverge met een felheid die de tand des tijds heeft doorstaan. Tijdens de herdenking van de bevrijding van Kortrijk, werd ze voor de 5e maal gehuldigd door burgemeester Vincent Vanquickenborne (Open Vld) die zich volgens haar wat vaker mag scheren.
Eerst en vooral de oprechte deelneming aan de familie, namens Achturencultuur en ACOD Kortrijk.
Jacques heb ik gekend als een gezellige knul, in het Achturenhuis - het toenmalige lokaal van ACOD Kortrijk. Zeveren kon hij als de beste! Maar als het serieus was... dan ging je best uit de weg hoor!
Hij was een strijder voor het gemeensschapsonderwijs. Het hoofddoekendebat ging hij zeker niet uit de weg.
Een groot kameraad is weeral te vroeg weg gegaan.
Zaterdag 20 september is er een dienst voor Jacques, om 14 00 uur op Hoog Kortrijk.
Een druk programma, meer dan 400 bezoekers, debatten, prachtig weer,... wat moet een mens nog meer hebben om Gaza te steunen, om tegen bommen en geweld te zijn... overal ter wereld!
Hierbij een fotoverslag van socfo/frankmulleman. Geniet ervan!
In memoriam bij het heengaan van een zachte anarchist
Foto DS
Jules Debaere was jarenlang het gezicht van Agalev Kortrijk. In de jaren 90 toen ik voor Het Nieuwsblad actief was als regioreporter, was hij een bondgenoot, een zielsverwant, een gelijkgestemde. Gaandeweg ontdekte ik zijn gedrevenheid in dossiers, niet alleen op milieuvlak, maar ook inzake de toen reeds stijgende kansarmoede in K-town. De gemeenteraad was zijn maandelijks forum, waar Jules de toen nog over iedereen heen walsende CVP met zijn absolute meerderheid en zijn verwaande mentaliteit van ,,wie doet ons wat? , toch telkens weer het vuur aan de schenen wist te leggen. Meerdere keren bezorgde Jules burgemeester Antoon Sansen het schaamrood op de kaken. Zijn opvolger de baron trachtte altijd snel over te gaan naar het volgende punt, wanneer Debaere nog maar het woord nam. Want Jules kon fors interpelleren, met die enorme gedrevenheid en heftigheid die hem eigen was, maar steeds ook met de nodige argumenten als stevige onderbouw, vanuit zijn dossierkennis. Zijn verontwaardiging was authentiek, nooit gespeeld of retorisch. Beslissingen van het schepencollege waarover weinig gewag werd gemaakt, belangrijke beslissingen vaak, zag hij wekenlang op voorhand aankomen en kon hij voorspelen, omdat hij wekelijks de notulen uitploos.
Omdat ik vanuit een aangeboren reflex van afkeer voor de cenakels van de macht als journalist met dezelfde materies bezig was, kwamen we elkaar wel eens vaker tegen in de stadhuiswandelgangen. Zo groeit het bondgenootschap, dat tussen politicus en journalist eigenlijk nooit officieel mag bestaan, maar altijd een mogelijkheid moet blijven. Bij de lokale verslaggeving moet je als krant ervoor zorgen dat je vanuit elke fractie wel ergens zon bondgenoot zitten hebt, maar met Jules was de samenwerking speciaal. Politici zoeken journalisten op met de bedoeling te scoren: ze beloven je wat nieuws in ruil voor wat media-aandacht, het vermelden van de naam, wie weet de foto erbij.
Bij Jules was het maar zelden van dat. Hij wist ook wel dat ik daarop niet inging. Het dossier moest inhoudelijk sterk zijn, anders kreeg het geen kans. Een paar keer maar heb ik hem moeten afschepen, wegens gebrek aan gegrondheid van zijn stelling. Maar doorslaggevender nog was vooral de onuitgesproken gemeenschappelijke visie tussen ons beiden over wat lokale politiek moest doen en laten. De vraag naar rood en/of groen van buiten of van binnen, zoals de watermeloen, speelde geen rol. Het ging om lokale democratie en het behoud van de waarde van een forum als de gemeenteraad, het openbaar debat, dat toen nog niet verwaterd was, lang voor de intussen voor democratie doorgaande inspraakspelletjes van marketeers, waarbij de wijkbewoners vooraf ingecalculeerde geldsommetjes mogen verdelen over miniprojecten.
Het vertrouwen tussen ons beiden groeide dermate dat we zaken uitwisselden: interpellaties kwamen vooraf in de krant en omgekeerd kon deze reporter wel eens aan agendasetting doen. En met een partij die al 120 jaar onafgebroken alleen aan de macht was in een stad, viel er uiteraard nogal wat aan te kaarten op die agenda. Dossiers waarover we zo naar believen konden schrijven, waren: het Hof te Mylbeke, beter bekend als de Paint Ranch, de sloping van de villa Nolf en de kwestieuze dadingsovereenkomst, het gesjoemel met de stedelijke stortplaats (Lavaert) in de Bosstraat, de tentakels van de macht via allerlei stedelijke vzws, de democratisch oncontroleerbare intercommunales, zoals Leiedal, de picknick in de achtertuin van Stefaan De Clerck, de dure Tacktoren, de geplande woonuitbreidingsgebieden in landbouwzones van zetelende CVP-raadsleden, de KAM, de bevriende christelijke vzws, de favoriete projectontwikkelaars, lokaal en internationaal, Secchi, Farrando et les autres Te veel om hier alles op te noemen. Het waren de dolle jaren 90 met de beruchte Raadskelderzittingen, met de blauwe tafel links als je binnenkwam en rood en groen verenigd aan de toog, toen de machtige dynastieën Kortrijk nog bestierden, tot de dioxinecrisis onverwachts een einde maakte aan de CVP-staat.
Een leuke tijd, zij het met nu en dan wat tandengeknars op de banken van de meerderheid en kwade telefoons richting hoofdredactie in Groot-Bijgaarden in mijn geval. ,,The role of the opposition is to oppose En Jules Debaere speelde die rol met volle overtuiging. Als pennenridder mocht je toen nog van je latje geven: geweer, pistool, karabijn mogelijkheden zat. Telefoons aan de hoofdredactie maakten niet veel uit, omdat er zowat elke zes maanden een andere chef zat
Het is dan ook zeer jammer dat Debaere het soms nog het moeilijkst van al had, om als kopstuk aanvaard te blijven binnen zijn eigen partij. De eeuwig wispelturige polls bij de groenen, het verkiezingsgekibbel, ellebogenwerk, combines, ritssystemen en weet ik veel welke rotatieregelingen en provinciale afspraken, deden Jules binnen zijn eigen partij de das om. Anders had een Vlaams of federaal mandaat er zeker in gezeten voor hem. Jammer dat hij nooit de kans kreeg om het te mogen doen; het was nochtans zijn ambitie.
Uiteindelijk scheidden ook onze wegen: deze jongen verliet na dertien jaar de regio, omdat hij de zoveelste synergie-oefening binnen de geschreven pers niet overleefde en ook Jules moest plaats ruimen, met enige pijn in t hart, maar uiteindelijk ook niet echt verbitterd. Hij relativeerde één en ander en toen ik hem nog eens sporadisch tegenkwam zoals recenter bij de opening van de heringerichte Broeltoren, liet hij zich spontaan ontvallen, dat er bij Groen! een nieuwe generatie jong aanstormend geweld op komst was. Aan hen om met dezelfde verve de lokale democratie gestalte te geven zoals Jules deed, liefst met evenveel dossierkennis.
BETOGING GAZA Vrijdag 25.07.2014 16u - St. Jansplein Kortrijk
Solidariteit met het Palestijnse volk! Stop de bombardementen op Gaza!
Beste,
De verdere toename van het zinloos geweld door Israël tegen het Palestijnse volk in de Gaza-strook blijft onophoudelijk verder escaleren. Heel wat Belgische organisaties roepen de betrokken partijen, de Belgische regering en de Europese Unie op om ervoor te zorgen dat
de schendingen van het Internationaal Recht krachtig veroordeeld worden,
er een staakt-het-vuren komt te respecteren door alle partijen en een wapenembargo,
de illegale blokkade door Israël van de Gaza-strook wordt opgeheven,
het Associatieverdrag tussen de Europese Unie en Israël opgeschort wordt zolang Israël het Internationaal Recht niet respecteert,
de Palestijnse regering van nationale eenheid wordt ondersteund.
Her en der in het land (o.a. in Brussel op zondag 27.07.2014) wordt betoogd om de bovenstaande oproep te ondersteunen. In Kortrijk zal ook zon betoging doorgaan op vrijdag 25.07.2014:
Op het voorbije Provinciaal Congres van het ABVV West-Vlaanderen werd beslist om ons als vakbond meer dan voorheen in te zetten tegen de armoede. Daarom werden ondertussen vanuit de 4 regiosin ons gewest besprekingen of zelfs concrete initiatieven opgestart om dit te realiseren.
In Kortrijk wordt gestart met een samenwerking met Akzie, een vereniging waar armen het woord nemen. Eén van de zaken waarrond we samenwerken zijn de acties die Akzie nu voorbereidt en tegen de jaarlijkse verzetdag tegen de armoede (oktober 2014) zal uitvoeren.
Concreet:
- We zoeken medewerkers, collegas, militanten, sympathisanten, die bereid zijn mee te werken aan één of meerdere van de onderstaande activiteiten.
- Afwrijven en schilderen van stoelen: Akzie zal tegen 16.10.2014 op publieke plaatsen in Kortrijk stad 100 stoelen plaatsen met slogans die te maken hebben met armoede(-bestrijding). Deze stoelen moeten nog geschilderd worden. Dat kan op donderdag 21.08.2014 (09.00-12.00) of op zaterdag 23.08.2014 (09.00-12.00) of op dinsdag 26.08.2014 (14.00-17.00) of op donderdag 28.08.2014 (18.00-21.00) of op zaterdag 30.08.2014 (14.00-17.00). Plaats: Kringloopcentrum Markebekestraat 7 Marke).
- Plaatsen van de stoelen in de stad: eind september begin oktober (½ dag).
- Ophalen stoelen: Woensdag 15.10.2014 en donderdag 16.10.2014.
- Stoelenactie: Donderdag 16.10.2014 (uur en plaats nog niet bekend). Momenteel wordt onderzocht of het ABVV regio Kortrijk op die datum ook een originele actie tegen de armoede kan organiseren (nieuws volgt dan nog).
Wie kan en wil meewerken, wordt gevraagd zijn deelname te melden op het provinciaal secretariaat en op te geven aan welk onderdeel van de acties hij/zij wil meewerken.
Met vriendelijke groeten,
Erik VAN DEURSEN Provinciaal secretaris | ABVV WEST-VLAANDEREN
'Staking bij NMBS: waarom het al te gemakkelijk is de vakbonden te herleiden tot gijzelnemers'
Kurt De LoorVlaams Volksvertegenwoordiger voor SP.A
01/07/2014 om 07:13 - Bijgewerkt om 07:15
'Het personeel bij de NMBS kan geen verlof opnemen zoals u en ik omdat hun werkgever weigert te investeren in meer personeel. Niet verwonderend dat ze gefrustreerd het werk neerleggen nu de vakantie nadert en ook hun kinderen en kleinkinderen thuis zijn en van vakantie willen genieten,' schrijft Kurt De Loo (SP.A) in een verdediging van de stakers.
Wat zou u doen mocht uw baas doodleuk komen vertellen dat vakantie er dit jaar niet in zit, ondanks uw zuurverdiende verlofdagen? En dat er ook de volgende jaren geen collega's bijkomen ondanks de (te) hoge werkdruk en de onderbemanning? Staken natuurlijk!
Staking bij NMBS: waarom het al te gemakkelijk is de vakbonden te herleiden tot gijzelnemers
Als syndicalisten bij Ford Genk of het Gentse ArcelorMittal terecht de band stilleggen omdat duizenden collega's dreigen hun job te verliezen of omdat ze het beu zijn dat de managers loonsopslag krijgen terwijl zij het moeten stellen met een loonstop in een bedrijf dat miljoenen winst maakt, staat het hele land als één man achter de vakbonden. Het klassieke verhaal van twee maten en twee gewichten. Arbeiders in de fabriek mogen staken. Liefst met veel toeters en bellen aan de fabriekspoort, dat levert mooie beelden op in het journaal... en verder hebben we er geen last van.
Maar bij de spoorwegen, De Lijn of Bpost? Dat is een ander paar mouwen.
Heeft mijn treinconducteur een probleem met zijn baas, dan is dat zijn zaak, niet die van mij. Ik verwacht van hem dat hij kaartjes knipt en mij ten gepaste tijde laat weten dat mijn vervoersbewijs bijna vervallen is.
Als mijn treinbestuurder een probleem heeft, is het nog meer zijn eigen zaak. Ik ken hem niet, zie hem nooit. Ik verwacht enkel dat hij mij van Brussel naar Zottegem brengt en liefst op tijd.
Ikke, ikke, ikke...
Maar o wee als mijn werkgever het in zijn hoofd krijgt om mijn loon te herbekijken of als hij durft meedelen dat de financiële crisis ervoor zorgt dat er dit jaar geen premies zullen zijn. O wee als hij het in zijn hoofd haalt om in mijn bijzijn het woord 'loonstop' uit te spreken of dat hij weigert mij mijn verlof toe te kennen. Dan zullen mijn medepassagiers op de trein het geweten hebben: ik leg het werk neer! Met mijn sociale verworvenheden sol je niet. Het diepdroevige individuele verhaal van ikke ikke ikke...
Onder de noemer 'minimumdienstverlening' kleden rechtse partijen het stakingsrecht verder uit. Het is duidelijk: in de rechtse agenda staat de uitholling van het stakingsrecht weer met stip op één. Werknemers worden vogelvrij verklaard. De media dragen met plezier haar steentje bij.
Wat herinnert u zich nog van de laatste staking bij Swissport vorig jaar? De onmenselijke werkdruk bij de bagageafhandelaars die dagelijks tot 40 ton moeten verslepen? De rugpijn? De artrose? Of de enorme stapels valiezen die niet afgehandeld werden en die dagenlang de luchthaven van Zaventem sierden?
Gisteren staakte een deel van het spoorwegpersoneel. Een aangekondigde staking. En toch. In het journaal beelden van reizigers die enigszins gepikeerd op een trein staan te wachten. Vakantiegangers die hun vakantievertrek uitgesteld zien. Misnoegd ondanks de aankondiging tot staking dagen vooraf. Vakantiedagen die zij nota bene wel krijgen. Een werkwillige treinbestuurder die de stakingsbereidheid van zijn collega's maar matig kan appreciëren want 'in zijn depot stelt het probleem zich niet'. Van solidariteit met zijn collega's een depot verder geen spoor.
De waarheid wil haar (stakings)rechten terug
De kans dat u te horen krijgt waarom het treinpersoneel dan wel het werk neerlegt, is klein. Ik geef het u toch even mee.
Het treinpersoneel staakt omdat ze door onderbemanning haar zuurverdiende vakantiedagen niet kan opnemen. Ze kunnen geen verlof nemen zoals u en ik omdat hun werkgever weigert te investeren in meer personeel. Niet verwonderend dat ze enigszins gefrustreerd het werk neerleggen nu het begin van de vakantie nadert en ook hun kinderen en kleinkinderen thuis zijn en van een vakantie willen genieten.
Het is al te gemakkelijk om woordvoerder te spelen van de verongelijkte treinreiziger die bij een mogelijke staking bij het spoor niet op zijn werk raakt. Het is al te gemakkelijk om in de media de vakbonden te herleiden tot gijzelnemers die er een waar genoegen in scheppen om mensen te treiteren. De waarheid wil haar (stakings)rechten terug!
Vakbonden gaan niet over één nacht ijs bij het beleggen van een staking. Staken is vaak het laatste middel in een mislukt proces van onderhandelen, als druppel na druppel de emmer vol- en overgelopen is. Als er geen andere optie meer is. Misschien toch even in het achterhoofd houden als we deze zomer richting zon vertrekken, tijdens die vakantie waar we het hele jaar lang verlofdagen voor opgespaard hebben. Ikke wel, zij niet?
toerisme dichtbij: Stapsteentjeswandeling in Tiegem.
toerisme dichtbij:
Reizen doet altijd denken aan uren vliegtuig, trein of auto... en toch dichtbij zijn er ook wel mooie dingen te zien. De vervoerskosten zijn quasie gratis en dus ook milieuvriendelijk....
Stapsteentjeswandeling in Tiegem.
Wat zijn stapstenen? Simpel stenen om op te stappen.
In Tiegem, en nog vele dorpen hier in de omgeving, zijn er vele stapstenen. Infeite waren dit meer kerkwegels, dus om de bevolking door de weiden, tarwevelden,... de kortste weg naar de hemel, zijnde de kerk, te laten stappen.
Deze wandeling is 10 km (of ingekorte versie 8 km). Het is een wandeling rond Tiegemberg met mooie vergezichten (Wielsbeke, de 4 Daltons, Ruien en de Kluisberg, Nokereberg,...)
Op onderstaande link kan je de beschrijving en kaart van Natuurpunt uitprinten.
Dennis had een taak in de staking. Hij was verantwoordelijk voor het leveren van producten aan de gaarkeuken waar vrouwen dagelijks voor de stakers maaltijden klaarmaakten. Die groep vrouwen was de drijvende kracht achter de staking en hield de moed erin telkens als de mannen van de zoveelste verloren onderhandelingen terugkwamen of toen zij door de bereden politie uit elkaar waren geslagen.
Dit komt uit het eerste hoofdstuk van het boek van Marc Boone, 'Alles beweegt Niets verandert'. Een boek over de 'grote staking' van de Britse Mijnwerkers, de solidariteit vanuit Kortrijk, de breuklijnen in het syndicaal denken, vergelijkingen tussen Belgie en de UK,...
Het boek is in eigen beheer uitgegeven en kan besteld worden ( 15) via: marcboonebp@gmail.com
Deze actie was de aanzet om Achturencultuur op te starten.
Dank aan Ivan, Claire, Marc, Marc,.... en nog vele anderen.
Twee nieuwe verkozenen uit het Kortrijkse in Brussel.
Twee nieuwe verkozenen uit het Kortrijkse in Brussel.
Tine en Alain zijn de twee nieuwe verkozenen voor Sp.a in het parlement.
Met Achturencultuur hopen we dat ze het middenveld (vakbond en ziekenkas) niet uit het oog verliezen, dat ze ook goeie contacten houden met andere Linkse partijen!
De beledigingen van de N-VA aan het adres van de werkzoekenden zijn niet meer goed te praten. Bovendien betrekt hij ook de ambtenaren van RVA en VDAB in het debat.
Het personeel van de RVA zet zich dagelijks in om uitkering van werkzoekenden te verzekeren en om hen de juiste procedures te doen respecteren. Het personeel van de VDAB begeleidt dagelijks werkzoekenden naar werk en/of opleiding. Onze leden zien dagelijks hoe moeilijk die mensen het hebben en hoe moedeloos ze zijn in hun zoektocht naar geschikt werk.
Feit is dat er een pak meer werkzoekenden dan beschikbare vacatures zijn. Besparen op de dienstverlening van beide diensten zal de situatie voor de werkzoekenden enkel maar verergeren.
De N-VA beweert een partij van het volk te zijn. Dan toch enkel maar voor het rijkere volk.
De verkiezingsbijlage van De Nieuwe Werker, de reeks 'Wat staat er op het spel', onze 10 prioriteiten voor de volgende regeringen, het gemeenschappelijk vakbondspamflet, ...
Elke dag van deze week plaatsen een keiharde reden waarom de N-VA asociaal is op onze Facebook en Twitter.
Zie bijlage hieronder... meer dan het lezen waard!
Slechts heel uitzonderlijk ontvangt u zoals nu rechtstreeks en persoonlijk een e-mail vanwege het ABVV West-Vlaanderen. Als dat gebeurt, dan is er daar een zeer goede reden voor!
Het ABVV is geen politieke partij. Het is een vakbond die rood, links, vooruitstrevend en dus socialistisch is. Maar als vakbond moet het ABVV wel dagelijks bezig zijn met politiek. Want wetten, reglementen of besparingsmaatregelen waartoe de Vlaamse, de Belgische en de Europese politiekers beslissen, hebben altijd een (direct) gevolg. Vaak ook voor u persoonlijk. Alleen al welke politieke partijen er straks de verschillende regeringen gaan vormen, zal bepalen of die regeringen voor u sociaal zijn of niet.
Op zondag 25 mei gaat ook u stemmen. Nog meer dan bij vorige verkiezingen zal uw stem mee het verschil maken. De voorbije weken en maanden hebben veel politieke partijen hun mooiste en verleidelijke programmapunten gepresenteerd om u van hun gelijk te proberen te overtuigen. Het ABVV heeft echter alle volledige programmas van de politieke partijen tot op het bot ontleed. En daarbij is toch wel meer dan één keer het masker afgevallen van partijen die beweren vernieuwend te zijn of populair lijken.
We moeten een koe een koe noemen. N-VA, Open VLD en elke andere rechtse politieker die aan de ideeën van die partijen wil meewerken, zullen als zij het echt voor het zeggen krijgen, uw index en het brugpensioen niet langer beschermen, maar afschaffen. Zij voorzien om het extra moeilijk, zelfs onmogelijk te maken om nog nationale CAOs af te sluiten om nieuwe voordelen toe te kennen aan de werknemers van één of meer sectoren. Zij plannen om vakbonden zoals het ABVV te dwarsbomen waardoor meerdere goede diensten die wij nu aanbieden aan u en de andere leden onder druk komen te staan. Zij willen de werkloosheidsreglementering aanpassen waardoor er in West-Vlaanderen alleen al 14.246 werklozen na 2 jaar geen uitkering meer zullen krijgen. In heel België zal dat zelfs leiden tot één kwart miljoen nieuwe werklozen zonder uitkering en die in de richting van het OCMW en de armoede worden gedreven.
Maar er is een alternatief. Slim stemmen: links stemmen! Partijen zoals sp.a, Groen en PVDA+ hebben programmapunten die dicht bij de strijdpunten van het ABVV liggen, of er zelfs helemaal mee overeenstemmen. Zij zijn bereid om mee de sociale zekerheid die in ons land door meerdere generaties is opgebouwd te verdedigen en te verbeteren. Zij hebben oren naar de ABVV-eisen voor meer werk, beter betaalde jobs, kansen voor jongeren, een waardige oude dag, een krachtige strijd tegen de armoede, eerlijke belastingen die vooral zij die veel hebben meer doen bijdragen, Zij hebben ook echte vakbondsmilitanten en -medewerkers op hun kandidatenlijsten staan. Deze kandidaten verdienen uw stem.
Stem slim, stem links! Zodat voorrang van rechts in de politiek na 25 meivoorrang voor linkswordt en de kans op een echt sociale nieuwe regering sterk vergroot!
Erik VAN DEURSEN Provinciaal Secretaris ABVV West-Vlaanderen
Vrijdag waren Eddy en Caroline op bezoek in het Textielhuis...