Geachte lezer, de jongste teksten komen helemaal onderaan, neen en nog eens neen, nu niet meer verdorie toch, omdat ik stapje na stapje deze bescheiden denkoefening op de blog los laat. Het is een persoonlijke visie, een overtuiging die wellicht ook niet steeds op de enige echte waarheid steunt. Men kan slechts proberen zo correct mogelijk te zijn.
Neen dit is niet definitief! Deze tekstjes borrelden op staan hier te blozen zoals ze het daglicht zagen. Als ik tijd en goesting vind me met rode bic en kritisch oog door deze geestelijke erupties te worstelen, zal ik spelling en spraakkunst met de luizenkam uitpluizen. Vandaag zeker niet want ik heb het veel te druk met zaken die me belangrijker lijken. "If I had a secretareske?"
Zoeken in blog
Zoeken in blog
Positief, kritisch denken.
Wat schort er in Niel, in de politiek? Als alleen Einstein zijn mening mocht uiten, dan wordt het erg stil.
Voor een mening opkomen is een stuk verantwoordelijkheid nemen.
07-08-2013
Psychologie, een groot woord, mensenkennis een noodzaak.
Dat ik vierendertig jaren nodig had om uiteindelijk de koe bij de horens te vatten is vreemd, nogal zwak. Dat wil echter niet zeggen dat ,niet van bij de start, ik vragen stelde en voorstellen deed. Misschien sprak ik een voor de mede-eigenaars vreemde taal en ving bijna steeds bot. Behalve bij de inrichting van de inkomhal. Ons voorstel werd zonder commentaar gevolgd ondanks de kostprijs. Nieuwe bezems keren goed en het allerbelangrijkste, de inkom is toch het uithangbord, het naamkaartje. Zie mijn inkom en U weet wie ik ben. Deze wijsheid heb ik te laat opgedaan. Wie voorstellen aanbrengt, verdedigt, die spreekt dus! Die kan spreken, die heeft gedachten, die kan meer dan die geen gedachten heeft. Ook deze wijsheid was nog niet tot mij doorgedrongen. Ik probeerde alleen de anderen en onszelf voorruit te helpen, niets meer niets minder. Wie beschikt over gedachten, voorstellen en de spraak en overtuigingskracht is automatisch een gevaar voor diegenen die dat missen, hij of zij het zijn niet te vertrouwen wezens, vreemden... De ene doet voorstellen voor de gemeenschap, de andere gebruikt de gemeenschap voor zich zelf. Het lijkt wel pure politiek.Tot daar de achtergrond, de bodem waaruit gedurende al die jaren relaties ontstaan, die op het eerste gezicht zelfs een klein beetje harmonieus lijken, maar plots kunnen openbarsten in een walgelijke... stank! Noch het Konijn, de Kwal de Leeuw(en), die van Beneden, de Stillen en de Geslagene dragen enige verantwoordelijkheid in het knoeiwerk van Minimus Maximus, of MiMa. De eerste koe die naar de eerste trein stond te kijken trof geen schuld dat die trein daar reed, zoveel weze duidelijk. Maar! Het Konijn en later die van Beneden, de enige eigenaars in Blok A, die enerzijds van geboorte, anderzijds als gunst de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte kunnen en mogen benutten, hebben jaren en jaren de gelegenheid gehad het rioolprobleem met ongezonde stank tot gevolg, vast te stellen en aan te kaarten op een algemene vergadering. Nu juist daar werd hun kort daarvoor gedane ondoordachte melding onder vier ogen dat :"het er weer stonk!" vastberaden ontkend. Voor het Konijn is praten over de gemeenschappelijke ruimte een taboe, het is als snijden in eigen vlees en voorrechten. Voor van Beneden is spreken over die ruimte evenzeer taboe, want één verkeerd woord zou de verbanning van haar fiets en die van een elders wonende vriend betekenen. En de anderen die er fietsen komen stallen, die wonen er niet. Waarover zouden die zich zorgen maken? Voor een ander? Voor van Beneden is het een dubbel netelig probleem. Bij haar stinkt het dat het geen lieve lust is, maar haar stank komt volges haar zelf opgebouwde mening van een andere locatie. Bovendien zouden herstellingen veel te duur worden en wat heeft zij daarvoor in de plaats? En dan zijn we op een zelfde lijn met de andere eigenaars. Kosten doen voor die ene, wiens koper zwart uitslaat en wiens vrouw nu al zovele jaren hoest, zonder er zelf echt last van te hebben en er geen voordeel uit te puren, dat gaat niet, dat is te veel gevraagd, des Guten zufiel. Aldus wordt de moderne techniek en de ervaring van een deskundige van Junkers, van de loodgieter, van de gespecialiseerde firma en van ons met een zwiep van de staart van de leeuw weggevaagd en dat tot grote geruststelling van de democratische meerderheid. Leve de democratie van de dommen en de laffen! Wat ik ook veel te laat besefte is de eigenwaan van lieden met beperktere geestelijke vermogens. Erger nog ik heb meegebouwd aan die wolkenkrabbers van eigenwaan. Zoals men kleine kinderen looft als ze op het potje zitten, heb ik ook met name vooral de syndicus de Leeuw de hemel in geprezen, wanneer die gewoon dat deed wat niet anders kon. Heb ik daardoor afgunst en nijd aangewakkerd bij de wisselende strijdfronten? Heel waarschijnlijk, maar onbewust, toch zwaar fout. En als ik dan door mijn gedwongen graafwerk van de ene stommiteit op de andere bots, dan kan ik nog zo vaak stellen; "We hadden dat allemaal moeten zien of weten..." dat helpt niet meer. Ik ben op hun plots gegroeide mega-tenen gaan staan. Niet de stommiteit is erg, het op de tenen trappen is onvergeeflijk en brengt een overlevingsmechanisme op gang dat men alleen in de rattenwereld of een slangenkuil vermoedt. Het lot, het noodlot, heeft Blok A niet ontzien.
07-08-2013 om 16:36
geschreven door Walter
05-08-2013
Meer is meer, maar trop est trop...
Dansten ze daar bij volle maan op occulte Voodoo-bijeenkomsten,'t zou een onverhoopte verrijking van de geborneerde cultuur zijn, ik zou zelfs proberen mee te dansen zonder de kippen de kop af te bijten. Maar zelfs dat niet, in uit, in uit, vlam poort toe, in uit schurend krakend piepen en in uit, en het stinkt... Ja beste lezer mijn door de jaren gesterkt vermoeden werd onlangs, zij het met een list meer dan bevestigd, het stinkt in de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte ongeveer zoals in vervlogen tijden een plank met gat WC ook stonk als de vorige bezoekers de emmer niet hadden gebruikt. Maar, U zal het mij ten kwade duiden, ik vermelde dit keerpunt reeds in vorige schrijfsels, ik had het perverse genoegen in loco suspecto de bronnen van de stank opgespoord te hebben, een grote stap in de geschiedenis van de Residentie de Rioolgang. Ik maak en maakte het kort, de vervuiling en aantasting van koper en luchtwegen was in flagranto gelocaliseerd met behulp van de wetenschap en de doorgedreven specialisatie. De ingevoerde rook walmde, zoals eerder al vermeld, maar het moet herhaald worden, als uit een in werking zijnde vulkaan uit twee "putjes" of wat er voor "putjes" moet doorgaan en vanonder het deksel van een collector dat alleen nut had om grotere voorwerpen te beletten naar de beerput te trekken. Een waar rook- en dus stankinferno. In vierendertig jaar privatisering nooit bekeken, nooit onderhouden, blijkbaar nooit belangrijk genoeg gevonden om ergens een verloren gewaande hersencel te verwittigen dat er iets niet pluis is in Blok A. Gelukkig heeft het verhaal van Blok A niet plaats gevonden in pak weg 44 of 45 in het rijk van de Nazi's, bangelijk. Stank en rook ze zoeken hun weg en de onze deden dat voortreffelijk. Vanonder een gemoderniseerde van motor voorziene private garagepoort van de leewetroep, walmde het zo sterk dat een buurman meende dat het daar brandde, helaas het was slechts rook en weinig stank. Van de geprivatiseerde gemeenschappelijke ruimte zocht en vond de rook zijn weg door reten en spleten, zelfs in een Residentie zijn er reten en spleten. En daar verenigen de stank van putjes en collector met doorlaat deksel met de stank van de collector zonder deksel om in blijde verwachting, hand in hand op te stijgen en via de verluchting, speciaal aangebracht door het leeuwenkoppel in de hal en trapzaal, op zoek naar nieuwe gebieden te gaan. Bij Madame van Beneden en bij ons is het leuk vertoeven vinden de verenigde stanken. "Dat kan niet, dat is niet" reageert ex-syndicus, hij van de twee, van de Leeuw. "Nonsens" beweert het Konijn en wat de Kwal voor degoutante onzin uitkraamt wil U niet weten, ik heb al die mailtjes netjes uitgeprint, men kan nooit weten, zei de ooievaar tegen de pelikaan en zij aten een puit. Och U dacht dat de eigenaars-verhuurders zich achter mijn banier zouden scharen, mis, driewerf mis, zij hulden zich in een verdacht zwijgen en keken naar de wolken om te zien van waar de wind kwam. Het is allemaal zo menselijk. En in een Residentie is het fijn wonen, maar zwijg toch over die stank, straks gaan de huurders weg! Tot zover de stankfeiten, maar zonder te zoeken naar een verklaring missen wij de kans, het verhaaltje een psychologische toets te geven en dat wil ik gerust proberen. Ons koper slaat zwart uit, zodra de vensters minder vaak wijd open staan en mijn vrouw blijft hoesten tot we de gepantserde deur achter ons in het slot draaien en helaas op die manier de opzettelijke nalatigheid minder succesvol laten zijn. Maar trop est trop, zeker weten. Voor de fijnproevers: quand les dégoûtés seront partis il ne restera plus que les dégoûtants.
05-08-2013 om 11:33
geschreven door Walter
04-08-2013
Als praten tegen de muren zinvoller is...
Nog over die begripsverwarring, van gemeenschappelijk naar privaat. De visie van ons konijn zou volkomen juist zijn indien er niet voor de staanplaatsen een vrij grote, naar onze normen, ruimte zou overblijven en juist die ruimte is gemeenschappelijk. "Nee!" "Nietes!" stampt konijn boos op de ruwe nooit gekuiste beton. Als bewijs voor zijn bewering wordt een bezoek aan een notaris aangehaald. Geen woord op papier, waarop heeft die man een antwoord gegeven, het heeft geen zin. Volgens de zin van de basisakte die zoals U weet enige foutjes bevat, is deze vrij grote gemeenschappelijke ruimte de plaats om naar hartelust te draaien en te keren om terug door de smalle toegangspijp het hol te verlaten, al dan niet met blutsen. Die ruimte moet vrij blijven en mag derhalve voor niets gebruikt worden. Zou je denken. Is dat hu juist een ideale plaats om zijn auto te stallen denkt konijn al jaar en dag. Vermits alles in het duister van het hol afspeelt, verneemt een mede-eigenaar maar toevallig dat er wereldconflicten worden uitgevochten over wie wat waar hoe en waarom al dan niet mag doen. Een echte luxe in een Residentie. Een andere protagonist woont in B en kan zijn staanplaats die zich plots in lengte verdubbeld schijn te hebben, alleen voor zijn fiets benutten en hij nodigt met brede armzwaai andere fietselingen uit hun ijzeren paard daar ook te stallen, tegen welke afspraken is niet geweten door schrijver dezes. Eigenlijk wist schrijvers dezes helemaal niets over wat er in het, ik herhaal, vrij grote hol gebeurt. Het zou me normaliter ook geen barst kunnen schelen, moest ik niet toevallig een mede-eigenaar zijn die noch sleutel, noch toegang krijgt tot de krochten van 't konijn en zijn lotsverbondenen. Wat Dikske kan, kan ik ook, dacht Konijn al jaren geleden en vertelde in een plezante bui dat hij zijn overblijvende staanplaats aan zijn dochter geschonken had, wat jaren later een verzinsel bleek te zijn. Hoe dan ook de nieuwe-niet-eigenaren beschikken over hun niet-eigendom als volwaardige eigenaars en klimmen zelfs op tot volle eigenaars als er eens moet gestemd worden... Een vrij grote ruimte nodigt uit en er zijn veel wanden en hoeken en een fiets of wat anders kan er altijd wel bij. Een donker hol mag wat licht krijgen en een draadje is vlug gelegd, dat steekt toch zo nauw niet, het is maar in de gemeenschappelijke-private ruimte met extra staanplaats voor...U weet wel. Maak ik me daar druk over? Neen, zolang er geen vuur gestookt wordt, of misdadige bijeenkomsten georganiseerd, en de poort niet de ganse nacht open en toe gedreven wordt, is het tergend onbegrip en het grenzeloos egoïsme dat vervelend is. Maar... er is veel meer, veel erger.
04-08-2013 om 10:29
geschreven door Walter
03-08-2013
Balangenie! vrij vertaald, helemaal niet!
Wanneer wij het appartement kochten verzekerde Mi-Ma ons en ook enkele andere kopers dat er kelders of bergplaatsen zouden komen. Een mens moet toch ergens met zijn schoenen en boekentas naartoe kunnen. Ze kwamen er lekker niet, de voor bergplaatsen voorziene ruimte werd een appartement, haha, flink gefopt, dacht Mi-Ma en hij knoeide voort. U, als lezer van deze oprispingen, hebt natuurlijk al begrepen dat een appartement meer oppervlakte heeft dan een bergplaats. Vermits de buitenmaten van de Residentie De Rioolgang vast lagen, ging de (....) man ijverig aan het werk met schaar en lijm. Van Blok B werd een stuk afgeknipt en bij Blok A aangeplakt. En klaar was kees, en Mi-Ma telde zijn centjes. Mi-Ma die lang geen domme was, en begrepen had hoe jonge kopers levend gestroopt wilden worden, zette van die "aanpassingen" niets op papier, toch niet in de Basisakte. Wie zou zo'n onding ooit lezen, dacht de sluwe vos. En gelijk had hij, het duurde meer dan dertig jaar. "Niet gelezen? Niet gelezen? Ik ken ze van buiten!" waren de gevleugelde uitlatingen voor onze zelf uitgeroepen specialist syndicus. En iedereen wist alles over het "Huishoudelijk Reglement" dat nooit streng genoeg was voor een ander. De glasgordijnen, de grote van de mazen en hun kleur en de garagepoorten, alles, maar dan ook alles wisten ze... Behalve dat er niks klopte, althans in Blok A en ook in Blok B van Residentie De Rioolgang. Garages, het magische woord is gevallen, G A R A G E hoogste doel voor wie na lang zwoegen eindelijk de fiets naar het groot vuil heeft kunnen brengen. "Garage" zei een eigenaar en hij stikte er bijna in. Einde de jaren zeventig groeiden de wagens in de meeste merken en de garages bleven ...veel te klein! Miserie, miserie! De vrije markt biedt voor diegenen die minder verstandig is de oplossing: koop een kleiner type of verander van merk dat er groot uitziet maar toch klein is. Zo geschiedt hier, het kan niet anders, behalve bij die ene die op voorhand een en ander onderzocht had en vermits Mi-Ma een vlotte kerel was, kon er gemakkelijk wat verplaatst worden en toen werd het wel genoteerd, niet onbelangrijk. De gemeenschappelijke ruimte met private staanplaatsen, het gemeenschappelijk eigendom dat eenzijdig tot privaat bezit werd uitgeroepen door de luidste bruller van de Rioolgang, men zou het niet verwachten van een konijn. Van de vier staanplaatsen waren er twee alleen toegankelijk maar men was gedoemd er tenzij met takels en hefbomen met een geblutst vehikel terug uit te geraken. Er bleven er nog twee. Dus twee staanplaatsen waarvan één voor het konijn dat van zijn onbruikbare staanplaats een afgesloten bergplaats liet maken. "Knap!" Zou je denken, ware het niet dat daardoor het Ruimerke verplicht werd zowel voor Blok A als B met zijn slangen door de benedenverdiepingen te trekken. Wat een luxe! En dat in een residentie. Ware het niet dat daardoor de gemeenschappelijke koer/tuintje niet meer bereikbaar was , zoals voor de slangen van het Ruimerke. Oeps, De ene een bergruimte, de rest de pot op! Wie aandachtig gevolgd heeften dat is nodig, weet dat er twee bruikbare staanplaatsen overblijven en alleen bereikbaar zijn voor vrij smalle wagens. Dus voor twee smalle wagens. Het staat toch iedereen vrij een staanplaats voor zijn en de fietsen van anderen te gebruiken, niet? Zo geschiedde, volkomen legaal, tenzij... Hoeveel auto's kunnen er nu nog binnen? Inderdaad één! 1 auto en niet die van het konijn. "Nietes", zegt het konijn, ik kocht staanplaatsen voor twee auto's, dus moet er nu nog steeds één binnen kunnen en dat houdt dat zachtaardige konijn al vierendertig jaar vol; met zo'n overtuiging dat niemand de moed kan opbrengen hem van zijn stommiteit te overtuigen. Stommiteit, "It's madness, though there is system in it!
03-08-2013 om 10:58
geschreven door Walter
31-07-2013
Oeps een foutje...
't Kan de beste overkomen, een foutje is menselijk, toch, Errare humanum est sed... hoe was het dan weer? Diabolicum est. Wie zonder fouten is werpe de eerste steen, zullen wij dan maar, daar een dikke, ligt goed in de hand... In de eindjaren zeventig bouwde Minimus-Maximus dat het een lieve lust was, en metsen en beton storten is plezant, maar plannen laten tekenen en dossiers aanleggen is niet plezant en waarvoor is dat nodig, dacht de brave man, en vervoegt met deze gedachtengang de overgrote massa in onze streek, niet dat ze allemaal metsen, vroeger maakten de meesten er wel stenen. Toegegeven onze basisakte is een vreselijk document, saai, onoverzichtelijk en nodigt niet tot lezen uit. Zekers niet voor wie het niet gewoon is of voor wie er een trauma van opgelopen heeft... Zodoende, fier als gieters, mede-eigenaars in een residentie met verkeerde papieren onder de arm stapten wij de wijde toekomst tegemoet. Miserie, miserie... Ik heb dit herhaald omdat het belangrijk was, is en zal blijven. Metsen is een kunst, zie maar naar de kathedralen, de Residentie De Rioolgang, is geen kathedraal en dus ook geen kunst. En vermits lezen terwijl men aan het metsen is, iets zoals spreken met een volle mond, is,dachten de geoefende, ervaren metsers en hun aanvoerder de aannemer dat ze zich beter konden bezig houden met alleen het metsen. Plof, tok, tok, plof, tok, tok, weer een putje gemetst, wat volgens mij niet kan, maar U begrijpt mijn bedoeling. "Waterslot...""Wablief,....""Waterslot in putje..."" Wat is dat?" "Voor de stank...""Welke stank, ruik niks..." Zo is het misschien gegaan, wellicht is er nooit over een slot voor water gedacht of gesproken, alleen gemetst. "Deksel...""Waar?""Hier, op collector""Waarom?""Stank...""ruik niks, doen wij niet , moet kunnen verdampen..." "En dan?"" Zit onder den trap, doen dat altijd zo..." En de Residentie De Rioolgang werd boven het doopvont gehouden tot ieders vreugde en glorie, maar het reukje, het reukje kwam, zag en overwon, veni, vidi, vici zei de stront nauwelijks hoorbaar en plonsde verder. Toegegeven papier is verduldig en op papier hadden de twee bruine stroken van de terrassen een verre verwantschap met de renaissance. Op papier kon ik niet zien dat mijn heupen te breed waren om op het terras te draaien. Op papier kon ik niet vaststellen dat al het hemelwater en het afvalwater na een poetsbeurt van alle bovenburen van ons begenadigd blok precies op mijn terras spoelde om dan in een bruine,trage stroom een elders gelegen putje te zoeken. Mi-Ma had op deze feiten geanticipeerd door op de roofing grote ruwe tegels te leggen op rubber noppen. Vlug droog, geen natte, wel altijd vuile voeten, who cares. En onder de tegels? Ni vue, ni connu! Maar de tijd hij doet gestaag zijn werk en de sliblaag groeit, afloop wordt niet meer gevonden, zaadjes ontkiemen en stilstaand slijkwater gist en vormt langzaam maar zeker, U raadt het! Zo ziet de zwartkijker dat evolutieverschijnsel op zijn te smal terras. Oh, ja ? De Rioolgang... Was dat dan alles?
31-07-2013 om 11:41
geschreven door Walter
29-07-2013
Wisselende kampen, wisselend front
Na de botte weigering en rood van colère, maar intens triomferend van le moment suprême de la gloire, moest er wel een ander slachtoffer opgevist worden. Peterke, ja Peterke hoewel een hele Piet, is hij aan de ronde tafel een klein Pietje. Peterke, het Konijn, de Leeuwen en het stille echtpaar-verhuurders vormen al langer een verbond dat zijn hoogtepunt vond in gaan eten, tot niet Peterke het restaurant mocht kiezen maar de Stillen dit deden en er een schisma kwam, van buiten uit niet te merken. Peterke syndicus had de boekskes, van haar van de twee, netjes in een kartonnen doos gekregen en was met hand en tand uitvoerig en vooral stevig gebriefd door de Leeuwen hoe hij zo'n imperium moest leiden. De meester en de leerling, een duidelijk hiërarchisch gegeven. Peterke met een ring door de neus aan de ketting van de leeuwen, die niets, maar dan ook niets meer met dat toppunt van ondankbaarheid wensten te maken te hebben en opnieuw schoten banvloekende bliksems over de ronde tafel tussen de pinten door, waarbij sommigen van de gelegenheid profiteren de duurdere bieren te testen, smakelijk! Peterke in het beroepsleven tot vlak onder de CEO van een groot bedrijf, specialist in de financiering werd opgeleid door iemand die, ja, kunt U zich zulks voorstellen, meester en slaaf... Maanden gaan voorbij, Stilte, Peterke bereiken is even moeilijk als een audiëntie bij de paus krijgen en er moet regelmatig eens wat gedaan worden, zelfs soms heel dringend , zeker in de Rioolgang. Maar, nu komt het, Peterke weet dat een labtop ook voor wat anders kan gebruikt worden dan haatmails te sturen racistische moppen te verspreiden, zet het programmaatje van zij van de twee, van de Leeuwen om in EXCEL. En na jaren en jaren kan ik nu eindelijk zien hoe die hokus pokus in elkaar zit. Na ettelijke bezoeken aan de tweede verdieping en tal van terechtwijzingen tot verwijten, wordt schoorvoetend toegegeven dat er geen duizendsten maar vierkante meters als basis werden gebruikt. "AAAAH, zoooo!"" Waarom?" " Dat moet zo...""Van waar komen die?" "Hebben wij zelf uitgerekend, was enorm veel werk!" En omdat dat nog niet genoeg was: de Basisakte. De Leeuw in hoogst eigen persoon had binnen en buiten zijn revier een imago opgebouwd van de unieke specialist op het gebied van kennis van de, van zijn basisakte. "Ik ken die van buiten!" Waarop steeds een beklemmende stilte volgde en een geselende blik als het licht van een vuurtoren over de tafel draaide. Il lees nu ook die basisakte, vrij laat, en misschien nog veel te vroeg en doe een merkwaardige vaststelling: De duizendsten in de basisakte zijn fout! "Dat kan niet" brult hij, "Onmogelijk" roept zij.
