De weergaloze fratsen van ene zapnimf

Zomaar ergens in ons ruime tijdsbestand vond ik na een klusje buiten, mijn lief terug in de living, drukdoend bezig met ledig wezen. Opgelet, daar bedoel ik niks negatief getint mee, mijn levensgezel is ontzettend schattig in die positie. Ik durf zelfs te beweren : on-weer-staan-baar! Het zou best kunnen dat hij in die hoedanigheid een halve gordijn vasthield, of stoffer en blik, maar mijn herinnering reikt slechts tot aan het deel dat mijn vlees begon te smelten. Smelten werkt wel eens op mijn stembanden, ook nu. In de verte trilde een ceedeetje van Queen zijn geluid de lucht in.

Ik vergreep me aan zijn Jerommekesstatuur, klauterde met leden zijn lijf op, bepotelde hem op plaatsen die mijn moeder een verontruste blik zouden bezorgen en zong :

Moose had zulk een plotse wending van mijn intrede niet verwacht, knotste wat ongemakkelijk tegen de vloer en snakkend naar zuurstof piepte hij :

"I want to break free,

I want to break free,

Oehoe I want to break free!"

"Maar jongen toch? Doe niet zo paniekerig." repliceerde ik. Ondertussen zat ik boven op hem. "Alsof ik het kan verhelpen :

This thing, called love

crazy little thing called love."

"Jamaar jamaar, er zijn ook nog andere manieren om je liefde te betuigen, je vermorzelt me :

You're a Killer Queen

Dynamite with a laserbeam

Guaranteed to blow my mind"

Sloeg dát me even tegen, van dat lekker dier had ik wel wat meer enthousiasme verwacht en een beetje pissig bitste ik hem toe :

"Who wants to live forever?

Who wants to live foreeeeever?"

They 'll be riding today

So look out for those beauties o yeah!"

Hill keek wat ongelukkig naar mijn lager gelegen rondingen die zijn bloedtoevoer naar de uithoeken van het nog nauwelijks sputterende lijf afsneden en met een laatste krachtinspanning blies hij :

"Tutututut, wat is me dat nu?" Ik stak mijn tong in zijn oor en versleurde hem aan één been naar de zetel op het ritme van :

I'm having such a good time

I don't want to stop at aaaaall."

In de ademruimte die hij op die enkele meters bijeen kreeg gescharreld, riposteerde hij snel :

"Schaaaat, ik wil jou ook minnen, maar het is je methode die me iets te drastisch is :

That's because I'm a good old-fashioned lover boy!"

Ach ach, meteen vertederde ik tot op het bot, mijn zwak vlees wiegde, humde en streelde hem zachtjes en ik bekende hem dat ik zo gelukkig was dat hij het was :

"Somebody to looooooove!"

Zachtaardigheid, lieflijkheid en vrouwelijkheid voortaan, beloofde ik hem...

Waarop ik hem over mijn schouder zwierde en hem de trap opdroeg richting slaapkamer. Luid kelend :

"Oooh yes... I'm the great pretender

Ergens op een bankje aan het Schelde-Rijnkanaal.

- "Zooover kan het toch niet meer zijn tot thuis? Een kilometer of tien?"

- "Lief... zie je die koeltorens van Doel hier vlak over ons? Kijk... iedereen die in een straal van twintig kilometer, in vogelvlucht, ik herhaal, in vogelvlucht rond een kerncentrale woont, kon gratis jodiumtabletten afhalen. Ewel... ik kwam niet in aanmerking. Het is nog minstens dertig kilometer."

- "Zuchtzuchtzucht."

Het achterwerk voelde alsof het een kudde olifanten verwerkt had gekregen. Uitbundige olifanten. Die na drie dagen hun drinkpoel terugvonden ofzo. Mijn enkel door sandalen beschermde tenen tintelden alsof ze in de rugzak zaten van Dixie Dansercoer, op poolreis. De knieën leken door de mangel gezwierd, eentje nieuwerwets waar tevens een mixer in gebouwd zat voor godweetwelkereden. Het gelaat was een halfje verbrand, de westkant.

En dit allemaal omdat ik Hill wilde fietsvoeren langs het water. En ook allemaal omdat ik nog niet wist dat blindelings vertrouwen op een fietsroutekaart een stomme stoot is.

Hoe joelend-juichend waren we niet vertrokken vele uren eerder. Ik toonde hem een reigersbos, een nudistenkamp, Ossendrecht, prachtige landschappen, prachtige landschappen met veel Nederlanders erin...

Tussen Ossendrecht en Woensdrecht zouden we dan via het Schelde-Rijnkanaal helemaal weer afzakken tot aan de polderdorpjes en verder tot zapdorp. Halverwege liep de A12 in de weg. Ik bespaar jullie de route naar de brug en vooral naar een pad dat ons naar het kanaal zou leiden, maar het ging ongeveer als volgt : zuidwaarts, brug over, noordwaarts, weg is geen weg maar een akker, zuidwaarts, weg is een weg maar loopt dood, noordwaarts, weg is een weg maar loopt weer dood. En onze kaart maar beweren dat ieder wegeltje ons naar ons doel zou brengen. Ondertussen kweekte ik naast al de lichamelijke ongemakken allergieën voor agrarische gronden en landkaartenopstellers.

Vraag me niet hoe, maar we hebben dat kanaal gevonden. Rond die tijd straalde mijn achterwerk al genoeg sterren en bliksems uit om een wanhoopsdaad in het water te overwegen, maar de gedachte aan Hill, die nooit meer zou thuisgeraken, zijn legendarisch oriëntatievermogen inschattende, hield me op die fiets.

Het werd het voorlaatste loodje dat het zwaarst was, want het laatste heb ik kunnen vermijden door een telefoontje naar mijn vader :

"Pa, honderden en honderden kilometers hebben wij afgelegd en nu zitten we bij te komen in 'Het Ravenhof' (taverne), de vellen van mijn gat plakken aan de stoel, dus wij blijven hier nog een maaltijd, tot ze er weer aangegroeid zijn, maar tegen die tijd is het stikdonker... zeg, jij hebt toch een fietsenrek voor achter de auto hè...?"

12-04-2007, 14:46 geschreven door zapnimf

11-04-2007, 10:17 geschreven door zapnimf