Iedereen vertederd, want eindelijk mochten die etterbrokjes die doorgaans benoemd worden als 'kinderen' weer naar school. 
Daar waar alleman ze grondig beu was op hun thuislocatie, zeker nadat je ze deze augustus niet eens meer de achterdeur kon buitenshotten zonder ze daarna verzopen uit het slijk te vissen, o zo schattig worden ze kirrend bewonderd op een schoolplein.

Toegeven, ook ik trapte in de val van euforie. Neuriënd zwierde ik na een tekenloze nacht tenminste één been gezwind uit de bedsponde, scharrelde het achtergeblevene manueel mee en slaagde erin deze daad zonder verdere desastreuze gevolgen tot een bevredigend einde te brengen.
Mijn dag kon niet meer stuk.
Tot ik diezelfde moment beneden iets mijn keukenvloer hoorde bekletteren dat klonk als : 'zevenjaarongeluk-zevenjaarongeluk-zevenjaarongeluk' en meteen er achteraan : "Mamaaaaaaaa, werkt de microgolfoven ook nog zonder die glazen draaischaal erin?"
Tesamen met glazen borden kon mijn dag dus wel stuk. Een beetje maar.

Brokken vallen te lijmen.
In mijn geval klinkt dat als een frisse skadeun op een houten wasbordje gemanipuleerd door een te lange teennagel. Op een radiozender dus. Vanachter een stuur, gezeten in mijn voorbeeldfunctie, de zapjes gesnoerd in hun achterbankgordels, kweelden we vierkoppig :

"Stop your messing around
Better think of your future
Time you straighten right out
Creating problems in town

A message to you, Rudy!"

(Bij het voorstellen van de zingende zapjes... enkel de klinkers verklanken.)

Goedgezindheid... het uit zich bij mij tevens in hoffelijkheid naar de zwakkere weggebruiker. Vooral als ze er echt slapjes uitzien, op een fiets zitten en een kop hebben die best eens zou kunnen luisteren naar de koosnaam 'Rudy'.
Rudy zat daar wat machoachtig te wachten tot zo'n empatische deerne als ik het lef zou hebben van hem te laten dwarsen.
Helaas maakte Rudy toen een bijna fatale beoordelingsfout. Hij knipoogde naar me. Vet en niet negeerbaar.
Mijn voet drukte automatisch plankgas als tegenreactie voor zoveel onbeschaamde brutaliteit. Rudy's scrotum miste op een schaamhaar na mijn linkerwiel. Zijn opgestoken hand die bij zijn blunder hoorde, tolde en maakte onbeheerste luchtspinsels die ik als goede verstaander las als : "U edele, nooit nog zal ik het wagen van serenissima's als uzelve met zo weinig protocol te benaderen!"
Moraal van dit verhaal? Euh... volslagen imbeciel je arm uit je kom wapperen kan je leven redden?
Ik begon haast te hopen dat die scherven van daarstraks geluk zouden brengen.

Bij de arrivatie op school zaten er nog steeds opbeurende airekes vast in mijn muzikale hersenhelft, al deed ik nog zo mijn best om ze er al fluitende weer uit te blazen : "Mooi, 't leven is mooi, zolang er zon, muziek en kinderen zijn..."
Duhhh !!!
Niet als deze laatsten in vijfhonderdvoud op je afstormen dus.
"Juf! Mijn papa is... Bobbejaanland geweest... mama hersenbloeding... twee verdiepingen... ben verbrand in Frankrijk... naar beneden gestort... gekampeerd in onze tuin... enkel arm nog... wij hebben een zusje bij... hij zat op de reling van... gevallen met de fiets... verlamd... het terras... mijn voortand is uit... ons mama heeft staartjes gemaakt... drie keer per week nog revalidatie... nieuwe juf, de onze heeft een hernia... ik heb een paard gekregen... wat vind je van mijn nieuwe broek... heet blackie... nu weer beter..."
Net voor het uitbreken van de zenuwtics, kon ik mijzelf nog kalmeren met het feit dat ik vanaf dit schooljaar meespeel in de randanimatie van heel het gebeuren. Dat de miniaturen slechts in kleine getalen mijn zorgpad zullen kruisen of in het bijzijn en onder een verantwoordelijkheid van een titularis of zelfs individueel! Aha! Dyslectjes, voormalige ziekerdjes, anderstaligjes, hoogbegaafdjes... ik ben klaar voor jullie!
Maar vooreerst moeten we allen nog even acclimatiseren in onze nieuwe rollen. Daartoe had onze zorgcoördinator werk noch moeite gespaard.  Ze kwam aandraven met zo'n slordige vijfhonderd dossiers die opgelijst, gesorteerd en alfabetisch hergerangschikt mochten worden...

En ik? 
Ik snakte ondertussen naar een Rudy.