Gisterenavond is Thomas op zijn kamer ingestort. Twee maanden op zijn tenen lopen voor zijn vader eisen hun tol "De vakantie is voorbij, en ik heb niets gedaan!, behalve springen voor papa!" Het doet pijn je eigen kind te zien wenen, te zien hoe het het helemaal niet meer ziet zitten, niet om te starten naar school, niet om thuis te zijn,.. maar ook niet te weten wat het nu wel wil... En zelf niet te weten hoe ik hem kan helpen... Ik kan een luisterend oor bieden, maar op zo'n momenten heeft Thomas moeite om te praten, én ik moet er dan nog over waken niet te lang bij hem te blijven, want als Koen dat opmerkt gaan de poppen helemaal aan het dansen, krijgt Thomas er zeker nog een lading bovenop, wordt hem nog maar eens extra door de neus gewreven hoe zwak hij wel is volgens Koen. "zeikerd!"
En ik voel mij machteloos, haat de houding van de buitenwereld : alles lijkt normaal, dus is er niets aan de hand. Ik gruw van de hulpverlening, die wel mondeling wil toegeven dat Koen aan de basis ligt van de psychische problemen van Thomas, die zelfs "in vertrouwen" meegeeft dat er vermoedelijk sprake is van narcisme, maar die helemaal niets daaromtrent op papier wil zetten, en blijkbaar helemaal geen mogelijkheden ziet om het hele gezin in een screening te nemen, zodat minstens duidelijk wordt naar buiten toe wat de rol van Koen in het geheel is. Zij zouden toch de eersten moeten zijn die weten hoe schadelijk het leven met een narcist is!!! Blijkbaar beseffen zij nog steeds niet hoe diep psychische mishandelingen op het leven van een mens ingrijpen, hoe kwetsbaar je daardoor wordt, en hoe dit een mens, een kind voor de rest van zijn leven tekent!!
Zelf mijn verantwoordelijkheid opnemen en vertrekken??? Was het maar zo simpel. Er is mij op gewezen dat bij een scheiding de enorme loyaliteit die Thomas heeft naar zijn vader toe, wel eens het verkeerde effect zou kunnen hebben. Ik weet al lang dat Thomas zich makkelijker afzet tegen mij dan tegen zijn vader. Ook in de vakantie : emotioneel is hij voor mij nooit bereikbaar geweest. Hij springt, loopt,.... voor zijn vader en zet zich tegen mij af. Zo enorm groot is zijn behoefte aan erkenning. Allemaal in de hoop dat hij ooit gezien wordt... Bij elk conflict raast hij wel over zijn vader, maar laat hij niet toe dat ik hem de nodige ondersteuning geef. Hij vlucht in computerspelletjes, sluit zich emotioneel af,... Tot een explosie volgt, zoals gisterenavond. Maar ondertussen is er al veel schade gebeurt, reageert hij sterk depressief... Een scheiding zou het er voor Thomas zeker niet gemakkelijker op maken... Dat is mij gezegd, maar dat besef ik zelf ook maar al te goed.
En ook ik weet dat een scheiding het er zeker niet eenvoudiger op zou maken. Koen zal nooit zijn aandeel in het geheel zien. Het wordt alleen maar allemaal mijn fout. En wat ik hem aandoe, daar zal ik zeker voor moeten boeten. Zo ken ik hem. De kans is groot dat hij na een scheiding een losgeslagen projectiel wordt...
En dus doen we gewoon verder, ruimen we de scherven op van de voorbije vakantie, en proberen er opnieuw het beste van te maken en de kinderen voldoende te ondersteunen. "Je doet het goed! Thomas kan zich geen betere ondersteuning wensen!" Magere troost, en alhoewel ik alles doe voor Thomas wat ik kan (ook voor Evy en Ruben), heb ik meer dan de handen vol aan het ruimen van de eigen schade, aan het mezelf rechthouden. Ik zou zo graag gewoon leven, zonder angst, zonder verdriet, zonder zorgen,...
Het is een tijdje geleden dat ik nog schreef en dat betekent meestal dat het hier rustig is, dat alles zijn gewone gangetje gaat. Na de heftige dagen waarover mijn vorige berichten gingen is de situatie gekeerd. Er is terug meer ademruimte. Koen reageert terug redelijk. Zelfs bijna een hele dag boodschappen doen, omwille van de start van het schooljaar, kon zonder grote problemen. Vorige week hebben we dan toch tijdens de week in een hoog tempo (zo gaat het altijd, als Koen iets in zijn hoofd heeft) de dieren verhuisd van weiden die in de vakantie nog verhuisd moesten worden. Sommige keren met de nodige scheldpartijen, andere keren vrij rustig. Het viel vooral op toen we bij Koen zijn broer de dieren afhaalden, en dat niet vlotte zoals het hoorde, hij zich sterk in hield, en alleen wat maar tussen zijn tanden grolde, omdat mijn schoonzus binnen hoorbereik was. Op het ogenblik dat we met de dieren thuiskwamen moest hij zich afreageren, en alhoewel toen alles vlot liep, was op dat ogenblik niets goed. Roepen, tieren, schelden,... terwijl daar echt geen reden voor was. Andere momente verliep dan juist alles rustig. En de dieren voelen dat, zodat het op zo'n momenten ook allemaal veel vlotter gaat. Een briesende Koen op de plaats waar de dieren naar toe moeten, is om problemen vragen, maar dat beseft Koen nog altijd niet!
Zaterdag verliep, aangezien alle dieren tegen dan al verhuisd waren, vrij rustig. In de namiddag zijn we naar een verreiker gaan kijken, omdat Koen iets anders wil kopen voor op het erf, en hij eigenlijk niet echt weet wat. Voor zo'n zaken steunt hij nog altijd op mij, wel in de mate waarin ik zijn mening volg
Zondagmorgen de carport geölied, samen met Thomas, en daarna nog, samen met Ruben de lavendel gesnoeid. Twee werken die dringend gedaan moesten worden, volgens Koen, en dat is me ook gelukt. Het gaf me wel voldoening. Vooral het werken in de tuin, dat door Koen vaak gezien wordt als pure tijdverspilling doet me goed.
En voor het ogenblik dien ik mij vooral te richten op het eigen herstel. Ik voel de stress van de voorbije maanden in mijn lijf. En het is niet zo evident om dat kwijt te geraken. Ontspanningsoefeningen en positieve affirmaties zijn middelen om mijn doel te bereiken. De opgekropte pijn, verdriet en angst loslaten is het doel, maar niet altijd evident. Ik ben gestart met de basis van EFT, dat ervan uit gaat dat de oorzaak van alle negatieve emoties een ontregeling in het energiesysteem van het lichaam is. Sinds Thomas geholpen geweest is in het alternatieve circuit, en ook ik daar een positieve duw in de rug mee gekregen heb, heb ik daar meer vertrouwen in dan in het gewoon hulpverleningscircuit, en probeer ik daar ook mezelf mee te ondersteunen : bachbloesems en essentiële oliën, werken rond chakra's en meridianen, drukpuntmassage om geblokkeerde energiën los te maken,... ik gebruik ze gewoon op het gevoel af, en het helpt mij. Ideaal ware geweest als ik regelmatig naar Thomas zijn therapeute kon gaan, maar zowel financieel (financiële controle door Koen) als qua tijd (controle door Koen van mijn agenda) zie ik dat niet echt lukken. Dus doen we maar verder op de eigen manier.
Thomas is vandaag wel terug naar zijn therapeute. Koen maakte de bedenking of dit wel echt nodig was, maar het trukje dat dit moet om de terugbetaling van het ziekenfonds niet te verliezen werkt nog steeds. Zoals het er nu voor staat, zal het toch lukken om de kinderen een goede start op school mee te geven. En dat is héél belangrijk!
Sinds gisteren is het tij gekeerd. Koen reageert terug "normaal". Er is terug "communicatie". En ondanks de spanningen die nog steeds in mijn lijf aanwezig zijn, de pijn die ik nog steeds voel, voelde ik me gisterenavond, besefte ik gisterenavond, toen ik de kalveren gaf, dat ik me eigenlijk toch wel terug goed voelde. En dat zet me aan het denken, vooral omdat ik het volgende gelezen had :
De meeste vrouwen hebben geleerd dat zij verantwoordelijk zijn voor een goede sfeer in huis
en voor het goed gevoel van de anderen. Daarom binden vrouwen meestal in en vertonen het
gewenste gedrag om de relatie te herstellen. Zij onderdrukken daarbij hun eigen behoeften,
maar negeren ook hun inschatting van de situatie en hun relatie. Op die manier wordt de
macht van de man weer hersteld. Het erkennen van de mannelijke macht hoort ook bij de
genderformatie. Vrouwen trachten vaak situaties te redden door hun man gunstig te stemmen
en worden dikwijls beloond voor deze reddingsacties, maar de onderliggende problemen
worden hiermee niet opgelost.
De man kan zich weer ontspannen na deze reddingsactie. Hij voelt zich in zijn waarde
hersteld en kan weer vertrouwen op haar liefde. De man is weer even aanhankelijk en
toegewijd waardoor beide partners zich even heel gelukkig voelen. De romantische mythe is voor korte tijd hersteld.
Dit komt mij wel heel erg bekend voor Maar hoe doorbreek je dit??? Ik besef maar al te goed dat van zodra de storm gaan liggen is ik alles in het werk stel om dat zo te houden, om Koen te behagen, uit zelfbescherming, omwille van de kinderen, maar eigenlijk verloochen ik daarbij compleet mezelf, negeer ik mijn eigen verlangens en gevoelens, en leef alleen vanuit datgene wat hij wil. En dat besef zorgt voor een héél dubbel gevoel. Ik heb het jarenlang niet gezien, want wat is er nu verkeerd aan om iets voor een ander te doen, temeer daar ik mij daar meestal goed bij voel? In principe niets, als ik ook nog de ruimte zou krijgen om mezelf te zijn, om mezelf te ontwikkelen, en die ruimte is er helemaal niet.
Nu pas besef ik hoe ver dit gaat : Koen wil dat mijn huishouden in orde is, wil dat de tuin er netjes bij ligt, wil dat de carport geölied wordt,... allemaal dingen waar ik moet voor zorgen. Op zich is dat geen probleem. Maar het gaat verder dan dat : Het moet allemaal gebeuren op het ogenblik dat hij dat wil, of eigenlijk andersom : hij bepaalt wanneer het niet mag : niet tijdens de weekdagen, want dan moet ik geld verdienen, niet als hij mij nodig heeft,... En dus wring ik me maar in allerlei bochten, om toch iets van het onmogelijke waar te maken. En als het niet lukt...
Ik zou moeten werken, maar het lukt mij niet. Mijn gedachten blijven maar malen. Het besef hoe diep ik voor het ogenblik terug zit, komt hard aan. Het bewust geworden zijn van het feit dat ik na al die jaren niets louter voor mezelf mag doen is enorm zwaar.
Niets alleen maar louter voor mezelf. Zelfs de hevige strijd die er meestal is om mijn familie te zien, is niet louter voor mezelf. Ik doe het voor de kinderen, voor mijn ouders,... om zo weinig mogelijk de barsten te tonen. Mooie gevel, met daarachter heel wat ellende. Ja, ik heb er wel iets aan om even weg te zijn, niet aan Koen te moeten denken. Dat beweer ik niet. Maar het is niet louter voor mezelf. Het is voor een stuk omdat het zo hoort.
En toch, dit jaar heb ik wél iets louter voor mezelf opgestart : naar aanleiding van het boek van Sonja Kimpen, dat ik gekocht had, ben ik begonnen met lopen. Lopen, daar kon Koen toch niets tegen hebben? Het kost niets. Ik doe het wanneer het mij uitkomt. En het is gezond! Ik koos het moment om te lopen zorgvuldig uit : na het avondeten, het ogenblik dat ik anders toch voor TV zat. Bewust gekozen, omdat hij niet zou kunnen zeggen dat ik mijn tijd verdeed. Of ik nu voor de TV zat of liep, dat maakte niets uit. Dat dacht ik toch.
In het begin spotte Koen met mij. Ik kon niet lopen volgens hem, ik maakte me belachelijk. Maar dat deerde me niet. Ik wist van mezelf ook wel dat ik niet kon lopen. Daarom was ik gestart met "start-to-run". En het kostte me vaak inspanning om vol te houden. Maar ik was trots op mezelf, want ik hield vol! Dat half uurtje voor mezelf, soms met de kinderen erbij, betekende zoveel voor mij. Veel meer, dan iemand die de vrijheid heeft om zelf te beslissen wat hij/zij doet of laat, kan beseffen. Daarnaast voelde ik hoe ik op die manier de spanningen in mijn lijf kon kwijt geraken, merkte ik dat ik veel minder last kreeg van opgezwollen voeten en tintelende benen. Het was dus ook gewoon goed voor mij.
Nee, het is niet blijven duren. Het begon met losse opmerkingen dat alleen hoeren langs de straat lopen, achter welke mannen ik nu aan zat,... Ik vroeg de kinderen mee, zodat ik niet alleen liep, maar ook dat hielp niet. Hij maakte de kinderen bang, zei dat ik dood zou vallen als ik daar verder mee deed. Omdat ik van nature erg vlug rood word, en ik eigenlijk gestart ben met een zeer slechte conditie, was ik na het lopen vaak even buiten adem én liep ik meestal rood aan. Toen ik zei dat ik gerust eerst de huisarts wou raadplegen of ik verantwoord bezig was, zei hij duidelijk dat hij wou dat ik met die onzin stopte. Ik heb toen nog één keer gelopen, en toen zette hij de grote middelen in : roepen, tieren, verwijten, vernederen,... tot ik psychisch brak en beloofde niet meer te lopen, als dit maar stopte. Oh, nee, hij moest zeker zijn, en dramde nog een dag door...
Hij heeft zijn gelijk gekregen en ik bleef ook die keer met de scherven achter. Waarom toegeven? Omdat ik zijn houding ten opzichte van mij niet meer aankan, om de schade bij de kinderen te beperken, in de hoop dat dit ophoudt en hij terug de goede Koen word. En die is ook zo. Tot de volgende keer... de tussentijden worden steeds maar korter, de manier waarop hij reageert steeds heftiger... Even is het tij een stuk gekeerd na zijn hartoperatie toen hij een alcoholverbod kreeg. Gisteren heb ik de bedenking gemaakt dat we opnieuw even diep zitten als voor zijn hartoperatie... Van de drank blijft hij niet. De laatste dagen verdwijnt elke dag één pint. Of hij ergens anders nog voorraad heeft, ik weet het niet,... Zoals men mij destijds voorspeld heeft vervalt hij terug in het gedrag van toen hij stopte met drinken, zelfs met minder alcohol.
Gisteren is de situatie steeds verder geëscaleerd. Toen ik Ruben naar de logopedie bracht besefte ik plots hoe ik al die jaren steeds maar alles doe, leef zoals Koen het wenst, en mijn eigen wensen en verlangens compleet negeer. Het besef kwam er toen ik voorbij een kledingzaak reed, waar men bezig was de nieuwe herfstmode te etaleren. Het is al jaren dat ik zin heb om mijn garderobe te veranderen, en het is al jaren dat ik dat voor mij uit schuif. In het beste geval tik ik dan nog enkele restjes op tijdens de solden, nà het seizoen. Oh ja, ik heb een goede reden : ik wil eerst iets doen aan mijn overgewicht, want zo zie ik er niet uit! Gebrek aan zelfvertrouwen? Hoe kom je erbij! Het is gewoon zo. Ik word er genoeg op gewezen. Alleen weet ik dat enkele kilo's minder Koen geen andere visie op mezelf geven. Vorig jaar ben ik zes kilo kwijt geraakt. Toen heb ik het opgegeven... In januari ben ik opnieuw gestart, met nog enkele kilo's meer dan bij de vorige start. Ik ben er nu zes kwijt, ben zowat halfweg om geen overgewicht (gezonde BMI) te hebben. Het gaat in perioden vrij moeizaam, maar ik wil dit keer verder doorbijten... Gisteren mij de bedenking gemaakt dat dit het enige is waar ik nog zelf de controle over heb : wat ik eet! Helaas ben ik een stress-eter, en is het snoepen op bepaalde ogenblikken het enige dat ik heb... Zo voelt het toch...
Gisteren besefte ik plots dat mijn overgewicht slecht een persoonlijk excuus is, om mezelf de illusie te geven dat ik mijn eigen leven in handen heb. Niet dus... Al twintig jaar schuif ik dat voor mij uit. Als ik.... (geld heb, vermagerd ben, tijd heb,....) Dat plotse besef kwam even hard aan. Ik ben er nu 44. Wanneer zal ik ooit eens zelf kunnen leven?????????
20 minuten ben ik weg geweest: Ruben naar de logopedie gebracht, met de logopediste bekeken welke uren Ruben volgende schooljaar kan, want Koen wil bepalen wanneer het volgens hem past, en een brief gepost. En dan als ik thuis kom opnieuw de volle lading : waar ik die tijd wel allemaal gezeten heb! Hij kon er op dat ogenblik weinig op aanmerken en begon dus maar terug over die afspraak van zaterdag, over het feit dat ik NOOIT luister naar hem, over het feit dat ik het nooit nergens zal brengen als ik liever luister naar die ouwe ginder (is mijn vader) dan naar hem. Dat mijn ouders zich nergens mee moeien, nooit geen woord zeggen over de situatie hier, dat dringt na al die jaren nog steeds niet tot hem door! Als apotheose kwam de mededeling dat hij niets is met zo'n wijf als ik, dat hij mij zal buitengooien. pfff, daar gaan we weer. Dreigen, maar toch niet doen, want dan zou hij zich moeten blootgeven tegenover de buitenwereld, en dat zal hij nooit doen. Ik moet de schuldige zijn, niet hij! En als ik er al eens aan mezelf twijfelde, of ik dan toch niet iets niet gehoord, of toch gezegd had, dan was ik plots wel zeker van mezelf. Koen verweet mij dat ik liever naar iemand ging die "zes jaar aan een stuk op zijn lege kloten gelegen heeft" (hij bedoeld daarmee mijn broer die zeven jaar gestudeerd heeft, omdat hij twee keer van richting veranderde. Maar ik heb zelf ook vijf jaar hogere studies gedaan, en de twee bijkomende jaren heeft mijn broer terug betaald aan mijn ouders. Niet dat het voor mij zo nauw komt, maar Koen roept altijd dat ze alles voor hem doen en niets voor mij!), dan bij hem te zijn ik er maar de gevolgen moest van dragen. Ik heb erop geantwoord dat het al echt niet normaal was dat ik pas nu voor het eerst bij mijn broer thuis kwam. En toen beweerde hij dat het nog geen half jaar geleden is, dat ik naar hun huis ben gaan kijken???????????????? Dat klopt zeker niet!!! En omdat ik met zekerheid zeg dat dit geen waar is, ben ik een smerige leugenaarster! Ik ben er nog steeds door geschokt, vraag me af in hoeverre hij ook op andere vlakken nog in de realiteit staat. Wat moet ik daar mee? Hoe ver kan dit evolueren?
Toen hij terug buiten was, kwam een auto op het erf gereden. De man stapte met papieren uit en kwam naar het huis. Koen heeft vermoedelijk gezien wie het was, want hij belde op mijn gsm om te zeggen dat als het met papieren voor hem was, hij niet thuis was. Het bleek de gerechtsdeurwaarder te zijn, met papieren inzake een ongeval waar Koen meer dan een jaar terug onrechtstreeks bij betrokken was. Met de mededeling dat Koen niet thuis was, en ik ook niet wist wanneer hij thuis zou komen, mocht ik tekenen voor ontvangst. Alleen, op het ogenblik dat die man terug in zijn wagen stapt, loopt Koen duidelijk zichtbaar voor hem, over het erf!!!! Die man was hier al eens geweest voor dezelfde zaak, en kent Koen dus!!!!!! Is dat zijn manier om mij belachelijk te maken????
En dat was nog niet genoeg voor één dag. Op het ogenblik dat ik Ruben wou afhalen weigerde de auto te starten. Geen kik!!! Ik verwittig Koen. Wat moet ik anders doen? Hij grolt dat ik bij hem niet moet zijn, dat hij daar toch niets van kent. Ik zeg hem dat ik dan de garage zal bellen om de wagen te komen depanneren. Hij roept me achterna dat ik de wagen maar moet laten staan waar hij staat, want ik heb toch geen auto nodig... Ik had volgens hem trouwens vandaag eigenlijk niet weg moeten rijden met de auto. En Ruben dan??? Thomas is toch te lui om iets te doen (hij springt van 's morgens tot 's avonds iedere keer zijn vader ook maar kikt!), dus kon hij meerijden met de fiets met Ruben. En de afspraken die ik VAN HEM moest maken???? Allemaal zever, de logopediste moet dat zo maar weten! Hoe kan zij nu weten wanneer het past of niet past, als ik het niet meedeel??? Ik zag dus geen andere oplossing dan de garage te bellen. Koen had duidelijk gezegd dat hij er niets van kende, en vorige winter had hij duidelijk gezegd dat hij met zo'n accu niet wist hoe je die kon opladen.... Het was de accu, die kapot was. Men heeft de auto terug opgestart, ik heb hem een kwartiertje laten draaien, en ben toen, na Koen verwittigd te hebben per gsm (hij zat in de weide) gestart naar de garage om een nieuwe accu. Aan het eind van de straat ging mijn gsm af, en beval Koen dat ik onmiddelijk moest terug keren. Waarom? Om terug de volle lading te krijgen. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om de garage te bellen? Kon ik dan niet wachten tot hij tijd had om er naar te kijken? Zie je nu wel dat ik mijn geld langs deuren en vensters naar buiten gooide? Had ik er wel eens aan gedacht hoeveel dat zou kosten???? En het was als zelfstandige totaal onverantwoord dat ik tijdens de werkuren naar de garage reed! Nee, ik kon nu niet anders, want het was niet verantwoord de wagen stil te leggen, maar dat had ik alleen aan mezelf te danken!
En toen knakte er iets, was het mij allemaal teveel. Ik ben huilend weg gereden. Tranen die al een dag hoog zaten, maar huilen lukte niet. Ik wist het niet meer. Dat kon ik niet verder aan. Ik heb getwijfeld om bij mijn schoonzus binnen te springen. Ik durfde niet. Uit angst voor Koen zijn reactie als ik te lang weg bleef, maar ook uit angst dat niemand zou geloven, beseffen hoe ik het eigenlijk niet meer verder aan kan, uit angst dat er toch maar één weg is, dat ik toch niet anders kan dan terugkeren naar Koen. Ik ben op een slakketempo naar de garage gereden, in de hoop dat de sporen van tranen weg zouden zijn, in de illussie dat ik iemand zou ontmoeten die mij zou begrijpen en helpen. Ik had geluk : net voor ik de parking op wou rijden viel mijn wagen stil, en wou hij opnieuw niet meer starten. Na de voorbije uren leek het personeel in de garage mij zo begripvol en attent. Voor wat mijn wagen betreft natuurlijk, want er komt geen woord meer over mijn lippen dan het hoogst noodzakelijke. En ik ben op een slakkegangetje terug naar huis gereden.
De verwijten,het vernederingen en de duidelijke afwijziging waren daarmee nog niet voorbij. Ik heb gewoon slaafs gedaan wat van mij verwacht werd, alleen nog ja geknikt,... Kapot, totaal kapot, en niet wetende hoe het nu verder moet... Zelf weggaan? Was het maar zo simpel. Ik weet dat Koen mij nooit een nieuwe kans zal gunnen. Hij zal mij kapot maken. Daar ben ik van overtuigd. Zijn bewondering voor wie geen respect heeft voor een ander, geweld durft te gebruiken steekt hij de laatste tijd niet onder stoelen of banken. Er is een tijd terug een man en zijn gezin opgepakt, die een enorme cannabisplantage had, waar de omgeving bang is voor die man, en die men door een ongeldig huiszoekingsbevel terug op vrije voeten moest laten. Ik weet niet meer wie of wat of waar, maar het is uitgebreid in de kranten en op het nieuws beschreven. Zo iemand bewondert Koen. Dat vindt hij een "echte vent".
Vandaag reageert Koen terug normaal. En ik kan bij mezelf scherven ruimen, proberen terug op te krabbelen. Alleen vraag ik me af hoelang ik dat nog vol hou.
Vanmiddag werd er geen woord gesproken aan tafel. Koen zet zijn stilzwijgende houding verder en voor de rest durfde niemand iets zeggen... De spanning was te snijden, maar toch liever zo dan zijn geroep en getier. Na het eten is Koen vertrokken naar zijn bed voor de gewoontegetrouwe platte rust. Toen ging de telefoon. Eerst mijn schoonmoeder om te zeggen dat ze courgettesoep gemaakt had en dat de kinderen er een deel mochten van komen halen voor ons. Fijn! Nauwelijks neergelegd rinkelde de telefoon opnieuw : een nieuwe klant, gestuurd door onze veearts, voor een afspraak. Voor 18u 's avonds kon voor hem niet, omwille van zijn job. En om die tijd moet ik de kalveren drinken geven. Ik kan mij voor het ogenblik niet permiteren om daar enige verschuiving in aan te brengen. En later op de avond wil Koen niet dat ik nog weg ben, én is het vaak al te donker om de nodige foto's te maken. Dan maar zaterdagnamiddag? Ik hoor Koen plots luidop roepen : zaterdag niet! Ja, ik verwachtte eigenlijk al dat hij zaterdag dieren zou wegvoeren en halen. Zaterdag rond 16u30? Dat lukte voor mijn klant wel, en aangezien Koen dan toch al lang thuis is om de dieren thuis te verzorgen,... is dat volgens mij geen enkel probleem. Alleen is Koen razend : "Ik heb gezegd zaterdag niet, en dan is het zaterdag niet!" Op de vraag wanneer ik dan wél een afspraak moet maken krijg ik geen antwoord. Dat is zijn probleem niet, zegt hij! Wat het probleem is voor zaterdag om 16u30, daar heeft hij ook geen antwoord op... Volgende week zaterdag, net voor de school start moet ik ook niets plannen, en de eerste zaterdag na de start van school zal het ook niet lukken : er zijn dan altijd heel wat zaken die nog moeten bijgehaald worden, of die geregeld moeten worden voor de start naar school. pffffffff. Als ik zelf geen afspraak meer kan maken voor mijn job, zonder ruzie. Ik ben bereid om rekening te houden met de momenten dat Koen mij nodig kan hebben. Maar hij is niet redelijk.... Nochtans kan hij net zo goed donderdag of vrijdag dieren halen of voeren. Ik "werk" dan wel niet (volgens hem dan), maar als ik in de plaats zaterdag werk??? Hij wil geen oplossing, hij wil niet redelijk zijn. Hij wil alleen maar dwars liggen, bewijzen (voor zichzelf???) dat ik weiger rekening te houden met hem, dat ik weiger te luisteren.
Gisteren ben ik met de kinderen bij mijn broer geweest om zijn dochtertje te bewonderen. Zo klein, en zo lief!!! Jammer dat ik omwille van mijn anonimiteit geen foto's op de site kan zetten.
Helaas leidde ons "uitstapje" van enkele uurtjes terug tot een heftige crisis thuis. Het zinde Koen niet dat ik op kraamvisite ging. Het zinde hem de voorbije weken ook niet, maar nu zette ik door. Hij had trouwens zelf gezegd dat ik tijdens de vakantie eens een zondagnamiddag moest langs gaan. Dus...
We zijn iets na 13u vertrokken. Mijn broer en zijn vrouw hebben over twee jaar een huis gekocht, en het was, ondanks zijn herhaaldelijke uitnodigingen, de eerste maal dat we er langs gingen. 42km van bij ons. Ondanks het feit dat ik over het algemeen overal mijn weg vind, hebben we wel een hele tijd moeten zoeken. Het was na 14u dat we er aankwamen, en Koen had gezegd dat we tegen 16u moesten thuis zijn... Ik had daarop geantwoord dat dit wel zo iets zou worden. Een uurtje op kraamvisite, dat leek me wel normaal. Alleen had ik er niet op gerekend dat we na 14u zouden toekomen, dat hun zoontje van drie, Joris, voor wie we ook een pakje meehadden, sliep. De schoonouders van mijn broer waren er ook, en ze waren vrij nieuwsgierig naar Thomas, Evy en Ruben, zodat het gesprek onmiddelijk vlotte en de tijd voorbij vloog. Omwille van het feit dat ik aangegeven had rond 15u te willen vertrekken, heeft mijn broer Joris iets voor 15u wakker gemaakt. Goeiedag komen zeggen aan iedereen, op het potje, aankleden,... Het pakje moest dan nog open,... Mijn ouders kwamen nog binnenvallen, en op dat moment zijn wij rechtgestaan om te vertrekken... Mijn schoonzus had haar handen vol aan haar zoontje, en wou toen ook nog de suikerbonen voor de kinderen uithalen,... Ik begon redelijk nerveus te lopen, en zag het ongeloof op de gezichten van mijn broer zijn schoonouders. Kwam dat nu echt op een half uurtje??? Helaas wel..
En zo was het 15u40 voor we konden vertrekken, en waren we om precies 16u22 thuis. En dat was fout, compleet fout! Hij was woedend, vond dat ik NOOIT naar hem luister (terwijl ik hele dagen voor hem spring), wou geen enkel excuus aanvaarden waarom we iets later waren, en toen hij hoorde dat mijn ouders daar ook nog toegekomen waren, was het hek helemaal van de dam : Ik werd beschuldigd van niet naar huis komen omwille van perverse intimiteiten met mijn vader (waar haalt Koen dat in godsnaam uit??? Op het vlak van normale intimiteit zijn mijn ouders zelfs eerder geremd! Koen gaat zelf veel losser met Evy om (waar niets op aan te merken is!) dan mijn vader met mij. ), de hele reeks valse beschuldigingen aan het adres van mijn ouders volgde, ik werd verweten niet te werken, geen geld te verdienen, het geld langs ramen en deuren naar buiten te gooien, het nieuwe huis te verwaarlozen (hij heeft tien dagen geleden de opmerking gemaakt dat de carport geölied zou mogen worden, en ik heb daar tot op heden nog geen tijd voor gehad, want tijdens de week mogen dergelijke zaken niet, en zaterdagvoormiddag en avond, ja op een feestdag, had ik werk in de tuin, OOK op zijn bevel), en ik was het die hem tegenhield om een ander "stalknechtje" te kopen. Voor het ogenblik heeft hij een kniklader om de stallen te reinigen en de dieren te voederen. Hij wil al enkele jaren iets anders, maar weet eigenlijk niet wat... Geen kniklader meer, maar het probleem is dat iets anders minder kort manoeuvreert, zodat hij niet alles meer kan doen wat hij nu doet. Iets nieuws kopen en dan terug meer handwerk? Dat lijkt mij niet aangewezen... Drie jaar terug wou hij ook al iets anders kopen, terwijl de oude kniklader nog geld waard was (was toen al min waard dan hij dacht), maar omdat geen enkel andere machine hem geschikt leek, heeft hij toen een nieuwe tractor gekocht. Eigenlijk had hij die ook niet echt nodig... De enige meerwaarde die deze biedt is wat meer comfort voor hem, en een iets hogere snelheid langs de weg. Niet dat het hem niet gegund is. Alleen is het niet leuk, als elke euro die ik uitgeef er volgens hem één teveel is...
Aan tafel begon hij er weer over dat ik moest weg geweest zijn voor mijn ouders daar toe kwamen. Maar hoe kon ik dat, als ik niet wist dat ze daar zouden binnenspringen???? Dat was volgens hem onmogelijk dat ik dat niet wist, en omdat de kinderen mijn woord beaamden, kregen ze ook de volle lading, werden ze uitgescholden voor leugenaars, vuiligheid,.... waarmee hij niets meer te maken wilde hebben. Na het eten zijn de kinderen naar boven gevlucht om een gezelschapspel te spelen, terwijl Koen voor de TV lag. Rond 20u is hij naar buiten getrokken. Net op dat ogenblik kwamen de kinderen naar beneden om TV te kijken. Koen is binnen gekomen en rechtstreeks naar zijn bed getrokken.... Rond 21 uur ben ik ook gaan slapen. Hij deed alsof hij sliep. Lekker rustig voor mij, maar ik wist dat hij deze morgen gewoon terug verder zou gaan met zijn verwijten... Ook dit gaat voorbij.
Volgende week, de laatste week van de vakantie moet ik nog een hoop boodschappen doen. De kinderen hebben nog een heleboel nodig voor de start van het nieuwe schooljaar. Dat lukt me niet allemaal tijdens het weekend. Vooral niet omdat ik verwacht dat hij me zal opeisen om dieren weg te brengen en te halen. Dus, dat belooft terug heftig te worden... niet werken, maar het geld buiten gooien. pffff
Gisteren zouden we de laatste stukken beton gieten in de loods. Op mijn aanraden had Koen toch gevraagd aan zijn vader of hij er wou bij zijn. Ik blijf er bij dat zijn vader nog steeds teveel op zijn bed ligt en te weinig beweging neemt. De voorbije weken is hij toch al een tweetal keer tot hier gewandeld, dus weten we wel dat hij het nog kan. Vragen of hij er bij wil zijn, betekent ook dat hij zich niet teveel voelt. En eerlijk gezegd : ook al kan mijn schoonvader weinig nog doen, zijn aanwezigheid werkt rustgevend op Koen, en het is dan ook veel aangenamer voor mij en de kinderen. In die zin doet mijn schoonvader onbewust heel veel!!! Na het beton gieten is mijn schoonvader naar huis vertrokken. Omdat ik mijn schoonmoeder had zien vertrekken met de auto en niet wist of zij al terug thuis was, zond ik Ruben achter hem aan. Drie kwartier later kwam Ruben lopend terug thuis : "Mama, opa is flauwgevallen buiten. Oma is nog altijd niet thuis en we konden niet binnen!" Ik ben onmiddelijk naar daar gelopen, kreeg mijn schoonvader min of meer terug bij bewustzijn, maar hij reageerde verward en had de neiging om opnieuw het bewustzijn te verliezen. Hij zat scheef op zijn stoel en ik durfde hem niet op de grond te leggen, omdat hij vanop de grond niet terug recht kan en ik heb de kracht niet om hem vanop de grond recht te helpen. Koen was niet thuis, dus daar hoefde ik niet op te rekenen. Mijn schoonmoeder kwam wel terug thuis, en belde onmiddelijk de huisarts. Ondertussen had mijn schoonvader gebraakt, en was hij, alhoewel nog lijkbleek, terug tenvolle bij zijn bewustzijn. Ik heb geholpen om een andere t-shirt aan te trekken, omdat die nat was van het braken, en heb hem geholpen om naar zijn bed te gaan. Ondertussen was de huisarts er, en die uitte drie mogelijkheden : een lage bloeddrukval, omdat zijn bloeddruk toen nog extreem laag stond, een aanval van epilepsie, omdat Ruben zei dat opa toch wel schokkende bewegingen maakte toen hij flauw viel, of, nadat hij gehoord had dat mijn schoonvader twee nachten ervoor uit zijn bed gevallen was en met zijn hoofd tegen het nachtkastje, een lichte hersenbloeding. Daarom vond hij het aangewezen dat mijn schoonvader naar het ziekenhuis gebracht werd voor een hersenscan. Dat ik hem bracht vond hij niet verantwoord. Hij belde de ziekenwagen.
Met op bed te liggen, beterde mijn schoonvader wel. Ondertussen komt Koen binnen, die van Evy gehoord had dat ik daar was. Hij vraagt waarom ik hem zelf niet binnenbreng, waarop ik antwoord dat de dokter die niet verantwoord vond en de ziekenwagen opgebeld heeft. De huisarts is er op dat ogenblik nog, dus kon hij daarover in discutie gaan, maar Koen zwijgt. Hij laat wel zijn moeder meegaan met de ziekenwagen en zegt dat ik wel zal volgen.
Voor ik vertrek krijg ik nog de volle lading : wat ik denk om onmiddelijk te volgen??? Ik zou beter een uur of twee wachten!!! Dat hij aan zijn moeder gezegd had dat ik zou volgen, was geen waar volgens hem. Dat was ik geweest, terwijl hij toch wel duidelijk genoeg had laten blijken dat hij dat niet wou!!! Dat zijn moeder niet in staat is om alleen op een spoedafdeling te wachten, was volgens hem iets dat ik zelf uitvond om mee te kunnen gaan. pfffff. En waarom ik niet iemand van de anderen belde om hen te laten meegaan??? Snapt hij nu echt niet, dat het het meest logische is dat één van ons meegaat??? En als hij het niet kan, dan blijf ik alleen over! Zijn broer was op dat ogenblik nog op zijn werk, en of zijn zus thuis was, dat wisten we ook niet. Trouwens, ik blijf erbij : mijn schoonvader heeft al die jaren zoveel gedaan voor ons, dat dat toch het minste is wat we voor hem kunnen doen. Ik heb helemaal de behoefte niet om haantje de voorste te zijn, en er als eerste bij te zijn. En ik besef heel goed dat ik drie kinderen, die op dat ogenblik behoefte hebben aan steun, achterlaat met een onevenwichtige en briesende vader.
Sinds mijn verjaardag wàs het hier toch wel rustig. Koen leek zijn draai gevonden te hebben. Zaterdagnamiddag heeft hij zelfs geholpen een deel bloemen te snoeien, en dat wil heel wat zeggen! Het was wel op zijn Koens (grofweg) en met het nodige commentaar, maar dat nam ik er zonder problemen bij. Ik voelde wel hoe de spanningen van de voorbije weken bij mij zijn tol eisten, en langzaam los kwamen, maar ondertussen weet ik al lang dat ik daar door heen moet, dat ik dit niet mag opkroppen, ook al betekent dat minder genieten van de rust.
Zondag heb ik, naar jaarlijkse gewoonte, getrakteerd voor mijn verjaardag. Het was mijn bedoeling om 's avonds met het gezin te gaan eten, maar Koen wou liever 's middags. Voor mij geen probleem. Op kraamvisite kon ik toch niet : het lampje voor remslijtage brandde in de wagen, en alhoewel dit niet betekent dat er niet meer met de wagen gereden mag worden, deed ik het toch liever niet : Stel dat er iets gebeurde, dat we in een ongeval betrokken geraakten, dan zou dit voor Koen hoe dan ook te wijten zijn aan het onverantwoorde risico dat ik genomen had om met de wagen te rijden. Dat hij zichzelf geen beperkingen oplegde om te rijden, moet ik er dan maar bij nemen. Volgens Koen rijdt hij alleen als het echt nodig is , en blijkbaar was het dus echt nodig dat ik tracteerde voor mijn verjaardag.
Zelfs uit gaan eten met Koen (en de kinderen) is niet gewoon. Niet dat ik er me aan erger. Nee, ik laat het gewoon los, neem het zoals het is. Er valt toch niets aan te veranderen. De keuze waar we naar toe gaan, laat ik aan hem over. Voor mij is het om het even. Het belangrijkste is dat we even samen weg zijn. En zo voorkom ik dat ik kritiek krijg voor de keuze. Want er is altijd wel iets dat hem niet bevalt. Het eerste probleem is dat hij niet gezellig kan zitten genieten van een drankje terwijl we wachten op het eten. Na een kwartier zit hij zich al te ergeren, en binnen het kwartier bediend worden is wel extreem vlug! Deze keer duurde het wel heel lang, ongeveer een uur. Ik trek mij zijn ergernis niet aan, maak met de kinderen grapjes over het feit dat ze waarschijnlijk nog de vis moeten gaan vangen in de zee... Het eten was wel heel lekker. Voor Koen was het vlees teveel gebakken, en de portie vlees te klein... De kinderen en ik waren tevreden. En dan komt het "vreemde" : vorig jaar namen we nog een dessert na het eten. Die was er eigenlijk wel teveel aan, want Koen kan niet eerste gezellig wat natafelen, zodat het eten even wat kan bezinken, en dan het dessert vragen. Nee, dat moet vlug na elkaar volgen. Vorig jaar dessert, dus nu weer dessert, maar hij vond dat hij daar al lang genoeg gezeten had, had schrik dat we opnieuw zo lang zouden moeten wachten op het dessert, dus zijn we vertrokken. We zijn bij zijn ouders langs geweest, hebben het werk aan de dieren gedaan, en toen we rond 18u30 klaar waren, vond hij het tijd voor het dessert! We zijn toen VOOR het avondeten een ijscoupe gaan eten! Ik had nog geopperd dat we evengoed eerst konden eten voor avond en dan vertrekken, maar dat wou hij niet : hij wou terug thuis zijn voor het donker was, want ze zouden eens moeten proberen in te breken terwijl we weg waren. ?????????? Geen idee waar hij dat vandaan haalde, en waarom iemand net nu zou inbreken in ons huis????????????? Ik ben flexibel genoeg om dan maar de boel om te keren. Mijn auti-dochter vond dat wel heel vreemd "Eerst dessert en dan eten,", en concludeerde daar alleen maar uit dat papa soms wel eens héél raar doet. "Maar eigenlijk wist ik dat al!" De ijscoupes kwamen vlot, rekening houdend met het feit dat het heel druk was in de zaak. Maar ditmaal waren de eigenaars klanten van mij, en dan wordt Koen toch wel toegeeflijker. We waren vroeg terug thuis. Niemand had eigenlijk nog honger, dus werd de ijscoupe ons avondeten. Alleen Koen wou nog, naar dagelijkse gewoonte, een ijsje in de zetel bij de TV.
Het toppunt is dat hij, als alles achter de rug is, dan nog beweert dat hij blij is dat hij van het etentje af is, dat hij zo'n dingen vreselijk vindt. Maar ondertussen was HIJ wel degene die al een week op voorhand aan het regelen was wanneer hoe en waar... Enfin, ook dit kon mijn dag niet bederven. Ook dergelijke opmerkingen zijn we al zo gewoon en laten we na al die jaren niet meer aan ons hart komen.
Vandaag is het mijn verjaardag. Ik word er 44. De voorbije dagen loopt alles hier zoals het hoort. En na de voorbije weken mag dat eindelijk wel eens. We zijn uiteindelijk vorige week niet op kraamvisite kunnen gaan. De volgende avond kalfde er een koe en alhoewel er de gelegenheid was om vroeg de kalveren te geven (is mijn werk), zodat we konden vertrekken terwijl Koen de rest van het werk deed, kon dat voor hem niet. Dat is geen echt nieuws : Niet omdat hij dan niet mee kan. Hij wil toch al lang niet meer mee naar mijn familie. Maar stel je voor dat hij moet werken, terwijl wij "uitgaan". Dat kan in zijn ogen niet! Omgekeerd is voor hem geen probleem.
Toch moet hij vrijdagavond ergens beseft hebben dat hij toch wel het één en ander goed te maken had : Hij heeft ons getracteerd op frieten en bijhorende snacks. Niet echt gezond, en ook niet echt bevorderlijk voor mijn lijn, maar wel door iedereen enthousiast onthaalt.
Zaterdagavond merkte Ruben op dat het de eerste keer was dat papa goedgezind was net voor de kinderen en ik naar opa en oma (mijn ouders) zouden gaan. Ik vermoed dat hier geld een rol speelde. Ik doe de laatste tijd af en toe een opdracht via mijn vader. Koen weet niet dat het via mijn vader is, want hij wil niet dat ik via hem werk aanvaard, ook al is dat een opdracht als een andere. Eén van die opdrachten was afgelopen, en mijn vader zou me zondag uitbetalen. Dus heb ik Koen gezegd dat we wat vroeger zouden vertrekken, zodat ik eerst langs die klant kon rijden met mijn afrekening. De tijd die we voordien over hadden hebben we gebruikt om de verjaardagscadeautjes die Ruben en Evy nog te goed hadden van oma, te gaan kopen. Oma heeft geld om een cadeautje te kopen, omdat het voor haar vaak moeilijk is te kiezen in de plaats van de kinderen. Alleen wil Koen dan dat de kinderen dat geld sparen, én heeft hij commentaar op het bedrag, dat volgens hem belachelijk laag is. Als we dus thuis komen met de cadeau's, waar de kinderen aangezien ze ze zelf gekozen hebben heel tevreden mee zijn, is dat iets totaal anders. Dat geld kunnen ze in hun spaarpot niet steken, en op een cadeau kan Koen niet echt een prijs plakken.... Twee vliegen in één klap dus.
Ik heb tenvolle genoten van mijn halve dag weg van thuis, gezellig wat zitten praten,... en langgerekt barbecuen, iets waar ik van geniet, en wat Koen helemaal niet waardeert. Wel ervoor gezorgd dat we rond 17u thuis waren, zodat hij daar geen opmerking kon over maken. En, de wonderen zijn de wereld nog niet uit : ook 's avonds bleef hij aangenaam gezelschap. Dat is echt jàààààààren geleden, dat dit kon nadat we naar mijn ouders zijn geweest. Nadat het werk gedaan was, ben ik nog samen met Koen naar een aantal weiden gaan kijken naar de dieren, hebben we nog wat rondgereden met de auto om de streek te bewonderen (doen we beiden graag!), en zijn we dan nog gestopt bij mijn schoonouders voor we terug naar huis reden. De kinderen waren niet mee. Thomas heeft opa zijn laptop gekregen. Mijn vader heeft enkele jaren een laptop gebruikt in plaats van een gewone computer, maar heeft er nooit kunnen aan wennen, en heeft dus terug een gewone computer gekocht. Thomas is zijn oudste kleinzoon, en dus mocht hij de laptop hebben. Ik heb wel duidelijk gesteld dat de anderen er ook op mogen, en dus hadden ze zondagavond hun handen vol aan het uitproberen van de laptop. Ondertussen heb ik ook genoten van het samenzijn met Koen. Met drie kinderen gebeurt dat niet zo vaak dat we ontspannen met ons beidjes samen kunnen zijn. Op zo'n momenten weet ik wat mij in Koen aangetrokken heeft, en nog aantrekt.
Ook gisteren verliep gewoon en rustig. En vandaag ben ik jarig!!! Zo'n dagen vergeet Koen eigenlijk nooit, of ik dacht één keer in de voorbije twintig jaar misschien??? Dat moet ik wel toegeven! Ook al heb ik jaren lang nooit niets gekregen voor mijn verjaardag. Vanuit zijn autisme begrijp ik het nu wel : weten wat een ander leuk zou kunnen vinden, én dan nog de stap zetten naar de winkel. Dat zijn dingen die erg veel gevraagd zijn. Sinds de kinderen groter zijn, en hij hen er in kan betrekken, lukt het wel. Ik had dit jaar de kinderen een tip gegeven. Ruben had onlangs gevraagd waarom ik nooit geen croque monsieurs meer maakte. Niet moeilijk : met één toestel en vijf hongerige monden gaat dat veel te traag. Met een tweede tosti-apparaat zou dat beter lukken! Thomas moest voor het cadeau zorgen, Koen betaalde. Thomas had zelfs voor hesp en kaas gezorgd, dus raad eens wat we vanavond gegeten hebben...
Vanavond is Koen terug bezig met graan weg voeren voor de buur. Dit heeft mij de vrijheid om deze blog aan te vullen en aan mijn computer te werken. Voor mij een perfecte aanvulling op een mooie dag. En straks, als hij thuis komt heb ik nog taart om de dag af te sluiten. Ook niet goed voor mijn lijn, maar zelfs die gedachte kan mijn dag niet meer stuk maken.
Het blijft hier enorm moeilijk. Gisteren toen de "financiële" storm wat geluwd was, wou ik 's avonds met de kinderen op kraambezoek gaan. Oh, nee, geen denken aan : Hij had beloofd aan de buur om zijn graan weg te voeren (wist ik) en dat zou waarschijnlijk die avond zijn en dan moest hij de auto tot zijn beschikking hebben. Er werd gisterenavond inderdaad tarwe gedorst en hij moest het graan wegvoeren met traktor en kipkar. In de tijd dat wij normaal weg zouden zijn, is hij voor een kwartier terug thuis geweest, gebracht door de buur zijn vader, en heb ik hem moeten terugbrengen met de auto. Geschatte afstand van hier tot het veld waar zijn tractor stond : geen volle km. Vorig jaar reed hij er naar toe met zijn fiets! Nu was geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om met de fiets naar daar te rijden. Dat heeft hij letterlijk zo gezegd! Het moest met de auto zijn. En dus konden wij thuis blijven. Zelfs de kinderen noemden dat "pesten"! En ik kan er weinig tegen in brengen, want van zodra ik ook maar één woord durf zeggen, op een kalme rustige manier, krijg ik de volle lading. Ik, als grote leugenaar (is zijn laatste verwijt) heb geen recht tot spreken!
Ondertussen heb ik, onder druk, een aantal tussentijdse facturen voor mijn werk gemaakt. En Koen maar proberen te zeggen hoeveel ik moest rekenen, wat ik moest rekenen,... Ik heb niemand ook maar een cent teveel aangerekend, maar krijg dan wel te horen dat ik niet durf doorrekenen en welke ezel ik dan wel ben. Ondertussen heeft hij een systeem opgezet, zodat ik geen bewegingsvrijheid meer heb : ik moet al meer dan een jaar in een agenda noteren voor wie en hoelang ik werk per dag. Nu moet ik hetzelfde bijhouden per klant, met per klant vermeld op welke dag ik hoeveel gewerkt heb. Bij elke afrekening moet ik op dezelfde fiche vermelden hoeveel ik reken (uren staan er boven vermeld), en hij moet alle rekeninguittreksels van MIJN rekening zien, zodat hij ziet dat de bedragen daarop kloppen met wat ik op de fiche staan heb. Het zwaarste aan dit systeem is dat ik geen enkele bewegingsvrijheid meer heb. Als hij niet thuis was, belde ik wel eens met mijn ma, stak een machine was in, zette Evy haar franse woordjes die ze moest kennen op stick (kan ze zelf niet omwille van haar dyslexie en moet ze met de computer inoefenen om resultaat te halen),... Ik zette toen in mijn agenda naast de persoon die ik erin vermeldde een tekentje, zodat ik wist dat ik die tijd niet hoefde aan te rekenen. Alle uren opzoeken in mijn agenda is te moeilijk en te complex voor hem en nu achteraf alles achterhalen is voor hem ook onmogelijk omdat hij niet weet wat gerekend werd en wat niet. Maar als het op de nieuwe manier moet, dan moet dit wel kloppen als een bus. En ik mag van Koen niet anders doen tijdens de week dan mijn werk, zelfs het huis houden niet, met uitzondering van de momenten dat HIJ denkt dat HIJ mij nodig heeft.
Het bijkomend probleem is dat hij mijn rekening precies wil volgen, en dat dit zal leiden tot eindeloze discuties over het feit dat ik volgens hem teveel geld verbruik voor het huishouden. Om het concreet te maken : hij is ervan overtuigd dat ik met 1000 euro per maand meer dan voldoende moet hebben voor het volledige huishouden (ook kleren e.d.) voor een gezin met vijf personen!!! Als er mensen zijn die dat kunnen, graag tips, want mij lukt dat zeker niet. En zo kun je blijven discuteren. Ik hoef hem niet te tonen hoeveel alles kost, wat ik mee heb, als ik ga winkelen en hoeveel geld ik kwijt ben, want hij zal het toch niet willen bekijken. Zijn standpunt is zijn standpunt en daarmee uit!
Hoe hou ik dit vol? Door er van uit te gaan dat ook dit weer voorbij gaat, te slikken en effectief te wachten tot de bui overwaait. Er is geen alternatief voor het ogenblik.
Misschien kunnen we vanavond op kraamvisite? Even er tussen uit. Het zou me goed doen. En zondag ga ik toch met de kinderen naar mijn ouders. De uitbarstingen er voor en er na nemen we er maar bij. Wat we er aan gehad hebben neemt hij ons niet meer af!
Het WAS al enkele dagen rustig. Ik had die rust meer dan nodig om de spanningen uit mijn lijf te krijgen. Mijn schouders en nek zaten blokvast. Ik had gehoopt dat de rest van de vakantie nu rustiger zou verlopen. Helaas...
Deze middag waren een hoop rekeninguittreksels mee van mijn rekening. Vermoedelijk omdat ik ze al lang niet afgehaald had. Ik haalde ze wel af met de computer, maar blijkbaar telt dat niet mee? Of is dat ook al zo lang geleden? Ik moet het nog even nachecken! Ik volg mijn rekeningen wel op de computer, betaal ook via de computer, dus ik weet wel degelijk hoeveel geld er al dan niet op staat.
Helaas kwamen de uittreksels op deze manier in Koen zijn handen. Omdat er al jaren discutie is over iedere euro die ik uitgeef, over het feit dat ik volgens hem niet genoeg werk en niet genoeg verdien, én dus ook niet genoeg spaar, én hij in meer dan twintig jaar nog nooit een euro bijgelegd heeft voor het huishouden, volg ik daarin mijn eigen weg, en probeer met mijn eigen centen toe te komen. Hij volgt de rekeningen niet, heeft moeite om rekeninguittreksels te begrijpen, en ik heb overal volmacht, dus had ik marge. Ik probeer de laatste jaren wel toe te komen met het geld dat ik verdien, en dat is niet altijd evident. Ik kan niet fulltime werken, want ik moet nog vaak bijspringen voor hem. Drie kinderen waarvan nu één op internaat, kosten ook heel wat. En hij probeert al die jaren ook het nodige los te weken : hij zend mij om melkpoeder of sproeistoffen, of kalvervlokken,... en het lukt al lang niet meer om dat geld ook terug te krijgen. Zo hebben we de eerste jaren van ons huwelijk ook "samen" kasbons gekocht : een deel van wat hij verdiende, een deel van wat ik verdiende, maar op het ogenblik dat deze uitbetaald werden wist hij altijd wel een reden om het bedrag alleen op zijn rekening te zetten : Het was toch allemaal van te samen. Dat is ook wettelijk zo. Alleen, op het ogenblik dat ik geld nodig heb, gaat het plots over "zijn geld" en ben ik degene die geen geld bezit! Veertien dagen terug had hij weet van een grote som geld die ik ontvangen had en toen verplichtte hij me een deel ervan op ZIJN spaarrekening te zetten. Er mag geen geld meer bijgezet worden bij de bank waar ik mijn spaarrekening heb, volgens hem, en hij vond het de moeite niet dat ik een spaarrekening opende voor "zo'n klein bedrag". Dan is het plots opnieuw van ons samen. Vorige week kregen we een zware afrekening van de electriciteitsmaatschappij, samen met water de enige post die hij betaalt, en hij eist dat ik daarvan een derde betaal... En ik ben het trouwens al honderden keren door mijn neus gewreven : hij heeft de auto betaald toen we hem kochten (ik betaal wel al twintig jaar lang de brandstof, het onderhoud, de verzekering,...), hij heeft het huis betaald toen we bouwden,... en ik heb het hem ook nog gelapt om de lening automatisch van zijn rekening te laten gaan. Mijn argumenten zijn van geen enkele tel voor hem : Ik kan nauwelijks sparen omdat ik al twintig jaar voor het volledige huishouden opdraai. Er staat ook nauwelijks iets op mijn spaarrekening omdat hij een deel van het spaargeld dat ik de eerste jaren wel kon opzij leggen (voor we kinderen had) naar zijn rekening gemanoevreerd heeft, en eigenlijk is de 500 per maand voor de lening, gedurende nog geen drie jaar tot nu toe, slechts een kleine bijdrage in verhouding tot wat ik aan het huishouden, al meer dan twintig jaar, dien te spenderen. Ik betaalde dit jaar al maandelijks de helft van dat bedrag voor het internaat van Evy!
Nee, ik ben niet zo naïef dat ik dit alles blijf geloven, maar ik kan gewoon niet tegen hem op. De verwijten, het uitgescholden worden,.... ik val veel te licht voor hem. Dat besef ik wel, en dat weet hij zelf ook maar al te goed.
Ik probeer het financieel te redden, en dat lukt me ook wel, maar ik kan niet vermijden dat mijn rekening af en toe lichtjes in het rood staat. Dat wist hij tot nu toe niet en geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om hem daar bij te betrekken, want volgens hem is dat een grote schande. Het kenbaar maken kon mij alleen maar problemen opleveren : een tekort op mijn rekening zou hij toch niet bijpassen, en leidt alleen tot verwijten dat ik teveel uitgeef en te weinig werk. Ik heb het al zo vaak ondervonden. Van zijn zichtrekening durf ik al lang niet meer af te halen om bij te passen, want ik moet alles perfect opschrijven zodat hij het kan volgen.
En nu kreeg hij de rekeninguittreksels in handen. Hij heeft ze nauwkeurig uitgeplozen en zo gezien dat er enkele keren debetintresten aangerekend werden. 0,59, 0,33, 0,80. Eigenlijk niet de moeite om over te spreken, maar volgens hem is dat HET bewijs dat ik met geen geld kan omgaan en dat ik niet kan omgaan met bankkaarten. Ik ben dus onmiddelijk naar de bank moeten gaan om mijn kaarten in te leveren (heb ik niet gedaan! Ik heb ze weggestopt!) en om de uittreksels van zijn rekening. Want ik bedroog hem, pakte zijn geld. Gelukkig voor mij klopte het bedrag op zijn uittreksels tot op de cent met wat ik op papier voor hem bijhou! Tweede minpunt is dat hij nu weet welk bedrag aan kinderbijslag ik maandelijks ontvang. Dit hield ik voor hem verborgen omdat ik wist dat hij dat bedrag enorm groot zou vinden, terwijl het eigenlijk slechts heel beperkt bijdraagt in de kosten. En ja, hij is er inderdaad van overtuigd dat ik daarmee maandelijks de helft van het huishouden kan betalen!!! Zonder veel moeite, volgens hem!!! En als ik durf tegen te spreken, dan moet ik me volgens hem niet kwaad maken, want ik lieg en bedrieg toch, en het klopt toch niet wat ik zeg! Als ik me "kwaad maak" (durf te reageren) is het omdat ik zwaar in de fout ben volgens hem, als hij "zijn mening zegt" (mij uitscheld voor alles en nog wat) is het omdat ik dat verdien. En zo heeft hij altijd gelijk!
Op één vlak heeft hij wel gelijk : hij zegt dat ik mijn rekeninguittreksels verberg omdat ik ze hem niet durf te tonen. En dat klopt. Alleen is het niet omdat ik hem bedrieg, omdat ik het geld door deuren en ramen buitengooi, zoals hij veronderstelt, maar omdat ik weet dat het alleen maar leidt tot een hoop ellende. Ik probeer mijn eigen gang te gaan, in eer en geweten. Het ging zo allang goed, maar nu sloeg het toch enorm tegen. Voor hem moet ik nu ook mijn eigen rekening bijhouden op papier, zodat hij weet wat er met mijn geld gebeurt.
En dan begint de weerwraak : eigenlijk zou ik volgens hem eens goed bont en blauw geslegen moeten worden, maar dat kan hij niet, want dat kunnen anderen zien! Magere troost dat anderen het niet mogen weten! Psychische terreur is echter niet minder zwaar om dragen. Ook heeft hij duidelijk gesteld dat ik er niet moet aan denken dat ik de komende maanden nog maar mijn ouders ga. Ik blijf van nu af aan netjes thuis! Terwijl het afgesproken is dat ik zondag naar mijn ouders zou gaan met de kinderen. Het is al van pasen geleden dat we er nog geweest zijn... En de kinderen zijn er op gevierd. Het is nog niet uitgesproken geweest, maar "thuisblijven" betekent ook niet op kraamvisite gaan, terwijl de ooievaar vanochtend vroeg bij mijn broer en schoonzus geweest is... Dat is het grote positieve nieuws voor vandaag!
Men zegt wel : de soep wordt niet zo heet gegeten, als ze opgediend wordt. Laat ons hopen...
Voor het ogenblik is het hier vrij rustig. Eindelijk lijkt Koen zijn rust terug gevonden te hebben. Het is meestal zo dat het in de zomermaanden allemaal nog wel meevalt : de dieren zijn buiten, de werkdruk is lager, de kinderen zijn thuis,... Het leven is dan een stuk eenvoudiger voor Koen, met heel wat minder frustraties en dan ook heel wat minder aggressie. Op zo'n ogenblikken twijfel ik nog altijd aan het narcisme.
Dit jaar liep er bij de start van de vakantie heel wat anders dan gewoonlijk. We hadden een abnormaal hoog aantal koeien dat op kalven stond (en kalvingen zijn helaas nog altijd niet voorspelbaar), én Koen was nog nauwelijks aan het vakantieritme gewend, toen zijn vader opgenomen werd in het ziekenhuis. Ook dat, samen met de verdere evolutie, is en was voor iedereen een vraagteken. Voor iemand met autisme is dat dubbel zwaar. Dat besef ik wel. En dat zijn frustraties zich op alles en nog wat richten binnen een vertrouwde omgeving is ook typerend voor autisme.
De perioden dat het wel goed gaat, geven mij de kracht om door te zetten. Het zijn die momenten waarop ik mezelf terug kan opladen. Het zijn ook die momenten dat ik de naïeve, lieve Koen terug zie waarop ik ooit verliefd werd en waar ik me goed bij voel. Het zijn die momenten die me jarenlang hebben doen geloven dat het ooit goed zou komen. Dit geloof is er niet meer. Ik weet dat het met ups en downs is, dat het morgen terug kan omslaan, en ik besef ook wel dat Koen in de loop der jaren steeds extremer wordt. Daarentegen staat dat ik, van een onzekere bange vrouw evolueer naar een sterke zelfstandige vrouw. Met vallen en opstaan en het maakt er de moeilijke momenten niet minder zwaar om.
Genieten van de momenten dat het wel goed gaat. Leven dag per dag. Dat doe ik zeker!
Ondertussen raap ik her en der schrijfsels op mijn computer bijeen en plaats ze, op de datum dat ze ooit geschreven werden, op de blog. Ik hoop daarmee, ook voor mezelf, een completer beeld te geven van mijn situatie.
Gisteren is de dag positief geëvolueerd, na een prikkelbare start en nadat ik Koen er gisteren wel op gewezen had dat hij wel duidelijk zegt dat zijn ouders allebei een inspanning zullen moeten leveren om "overeen te komen" maar dat hij zelf helemaal geen inspanning doet om met mij overeen te komen. Af en toe komt een opmerking toch wel aan, als het maar op het juiste moment is...
Ik besef wel dat het niet (altijd ) een dwars liggen is van zijn kant. Het is voor hem niet altijd evident om te begrijpen wat ik bedoel. Dit lijken mooie excuses om zijn gedrag goed te praten, maar aan autisme is meer onkunde gekoppeld dan onwil. Een groot half jaar geleden heb ik aan Evy verteld dat er een vermoeden is dat zij een vorm van autisme heeft, en proberen te verduidelijken wat dat voor haar inhoudt. Ik deed dat op een ogenblik dat ik merkte dat ze zich vragen begon te stellen over de omgang van anderen met haar. Vooral opvallend was dat ze niet begreep waarom anderen haar grappig vonden als ze iets ernstig meende. Voor mij was dat helemaal geen openbaring, want ze slaat vaak de bal helemaal mis in haar reacties en dat komt vaak grappig over. Het verschil tussen Evy en Koen is dat Evy er over praat, zelf vraagt of dat met autisme te maken heeft, als ze ergens tegen een probleem aanstoot, en dat ze ook heel open is als ze iets niet begrijpt. En nu komt wel duidelijk naar voor hoe vaak het praten over emoties of andere zaken die niet visueel voor te stellen zijn, niet begrepen wordt. Autisme, ik denk dat het onmogelijk is om ooit te vatten hoe beperkend het voor hen is, ondanks het feit dat ik er nu al jaren mee bezig ben. Gisteren heb ik gemerkt dat ik nog dagboekfragmenten op de computer staan heb van de periode waarin ik ontdekte wat er precies mankeerde in onze relatie. Ik heb ze, met de datum van schrijven, op deze blog geplaatst. Het kan alleen maar een duidelijker beeld geven.
En dan, zo'n twee jaar terug, sprak de psychiater van het team waar zowel ik als Thomas psychische ondersteuning kregen, dat er vermoedelijk meer aan de hand was met Koen, dat er volgens hem duidelijk sprake was van bijkomende persoonlijkheidsstoornissen. Narcisme werd tot genoemd, maar ook paranoïde, en obsessief-compulsief. Ik had het er moeilijk mee, omdat men volgens mij verschillende etiketten plakte op iets wat allemaal onder te brengen was onder het beeld van autisme. Maar toen werd me uitgelegd dat bepaalde facetten zo sterk naar voor kwamen dat men dacht aan al of niet vanuit autisme ontwikkelde persoonlijkheidsstoornissen. Een diagnose is er niet. Koen zou zich daarvoor moeten laten testen, maar aangezien er volgens hem helemaal niets mis is met hem, wel met de rest van de wereld,...
Gisterenavond, kort voor 18u besliste Koen plotseling dat we de dieren uit twee weiden zouden ontwormen én er enkele uit selecteren om later deze week weg te voeren. Dergelijke ingevingen zijn we gewoon, maar verrassend was het feit dat hij daarvoor de hulp van zijn broer zou inroepen. Verrassend, omdat hij al een hele tijd weigert de hulp van zijn broer in te roepen op momenten dat we hem wel kunnen gebruiken, en nu ik eigenlijk niet wist waarom we het niet zelf af zouden kunnen, vraagt hij wel hulp en gaat hij er bijkomend nog van uit, dat die niets anders te doen heeft, onmiddelijk in zijn wagen springt en komt helpen. Eigenlijk wel heel straf, aangezien hij enkele uren ervoor nog fel reageerde tegen het feit dat zijn moeder zo vlug mogelijk een relax wilde, en dat "iedereen" dat maar moet geloven. Zij mag er niet van uitgaan dat iedereen beschikbaar is. Hij blijkbaar wel!
Ik heb hem toch duidelijk geprezen om zijn beslissing zijn broer erbij te halen, want nodig of niet, voor mij en de kinderen maakt dit een enorm verschil uit. Behalve het feit dat ik mijn schoonbroer heel sterk waardeer en hem graag mag (de kinderen ook trouwens) is Koen totaal anders als hij er bij is. Geen geroep en getier, geen scherpe opmerkingen,... hij is gewoon rustig, zelfs attent en makkelijk in de omgang. In plaats van aan de uitgang van de weide te staan commanderen hoe wij het moeten doen (en de dieren door zijn geroep ongerust te maken) trok hij nu zelf mee de weide in. Op die manier is het plezant werken, verloopt alles meestal heel vlot.
Ook nadat zijn broer vertrokken was, verliep de rest van de avond aangenaam. Oef!
Deze namiddag ben ik met mijn ene schoonzus en mijn schoonmoeder gaan kijken voor een relaxzetel voor mijn schoonvader. Ik was chauffeur, omdat onze auto de enige is waarmee je een relax zelf kunt meenemen naar huis. Voor mij was dit geen probleem, en ik dacht dat dit voor Koen ook geen probleem zou zijn. Vooral omdat het de bedoeling was dat mijn andere schoonzus ook meeging. Ik kon er dus moeilijk als enige tussen uit vallen. Toen bleek op het laatste moment dat die schoonzus toch niet meekon...
We hebben een relax gevonden, konden hem onmiddelijk meenemen naar huis. Het ging vrij vlot, in een anderhalf uur waren we terug en het was toch een groot half uur rijden tot aan de winkel. En mijn schoonvader lijkt er best tevreden mee. Alleen op het ogenblik dat ik thuis kwam... gingen de poppen daar wel aan het dansen. Of ik helemaal gek was om zo lang weg te blijven en dat 'we' gek waren om zoveel geld uit te geven voor een relax (ik had daarin niet te beslissen, wel mijn schoonmoeder. Zij betaalt!) En dat het dus helemaal niet kon dat ik zomaar een namiddag er tussen uit ging, in plaats van te werken. (de meeste andere mensen nemen verlof. Ik werk gewoon door!) Dat zijn moeder dat allemaal beslist had, speelde volgens hem geen enkele rol. Integendeel : "Je denkt toch niet dat ik de komende jaren naar de pijpen zal dansen van dat oud wijfje! Ik doe NIETS voor haar en jij in het vervolg ook niet meer!" Ik heb hem gezegd dat hij dat dan maar zelf moet zeggen tegen zijn moeder, maar volgens hem moet ik dat zelf doen! Een hele lading, alleen omdat ik iets doe voor een ander, terwijl ik van 's morgens tot 's avonds spring voor hem! En de manier waarop hij over zijn moeder praat. Ik weet wel dat zij niet van de gemakkelijkste is, maar het is en blijft toch ZIJN MOEDER!
Het snijdt, het snijdt dwars door me heen, dat ik niet zelf kan of mag bepalen wat ik doe, maar ook dat hij zo reageert tegenover zijn eigen moeder. Ik kan er niet over. Het moeilijke is dat alleen ik dit alles moet aanhoren, maar dat hij tegenover de anderen doet alsof het allemaal koek en ei is. Net daarom moet IK zeggen dat ik niet wil helpen. Dan komt het niet van hem. Eerlijk gezegd ik zou zelfs niet kunnen zeggen dat ik niet mag van hem. Ik vind dit zo pijnlijk.
Af en toe denk ik : hoe hou ik dit verder vol? Want dit is nog niet het einde van deze 'aflevering'. Het zou al erg moeten meevallen, om niet de rest van de avond uitgescholden te worden. Is hij daarover uitgepraat, dan vind hij wel iets anders. Maar boeten zal ik!
Alles gaat hier zijn gewone gang, met de ups en downs. Zaterdag was ik van dienst om koeien te helpen halen. Aangezien Koen zijn vader niet meer in auto mag rijden, zal dit vermoedelijk altijd zo zijn. Voor zijn trombose reed hij met de auto en nam de kinderen mee. Op zich vind ik dat niet erg. Alleen betekent dieren uithalen uit de bende, laden,... met alleen ons eigen gezin heel veel geroep en getier van Koen zijn zijde. Niets wat we doen is goed, en hij doet niets behalve roepen en tieren. Het toppunt was toen Thomas in de laatste weide onder zijn voeten kreeg, omdat hij te luid commentaar gaf aan Ruben. Dat brengt de dieren aan het schrikken zegt Koen, maar eigenlijk is hij continue op die manier bezig.
Rekening houdend met het feit dat ik te dom ben om met koeien om te gaan, en te lui om mijn voeten te verzetten, aldus het continue commentaar van Koen, verliep alles eigenlijk vrij vlot. Zo draaide hij 's middags toch nog terug bij. Voldoende om te melden dat ik met de kinderen naar de stock wou gaan. Thomas wou nieuwe pijltjes voor zijn vogelpik. Met de vakantie is vogelpikken een nieuwe favoriete bezigheid van Thomas en Ruben. Ondertussen kreeg Ruben ook de filter voor zijn schildpaddenbak. Die was hij beloofd voor zijn goede schoolresultaten. Dit was wel een vrij dure cadeau, maar voor mij kon iets meer, omdat een vuile bak in huis ook niet kan, en dagelijks reinigen is voor mij ook teveel. Ruben kan het niet alleen. Het heeft wel wat moeite gekost om de filter op te starten, en dat, samen met het feit dat een externe filter toch wel plaats inneemt, was voldoende om terug in de vuurlinie te liggen. Wat dacht ik wel, schreeuwde Koen 's avonds, om aan zo'n vuiligheid mijn geld uit te geven! Pffffff. De webcam voor zijn dochter, ook omwille van de goede schoolresultaten, kon gelukkig op meer begrip rekenen.
Gisteren een dag zonder geroep en getier. Als ik maar probeer netjes te doen wat hij verwacht, dan lukt het soms wel... Och ja, ik leef al jaren op deze manier en ik red het wel. Ik maak me voor het ogenblik vooral zorgen om de manier waarop mijn schoonmoeder met mijn schoonvader omgaat : Nu hij terug thuis is, bepaalt zij alles : wanneer hij gaat slapen, wanneer hij opstaat, wanneer hij overdag moet rusten, wanneer en wat hij drinkt, wanneer en wat hij eet, wanneer hij TV kijkt,.... En vooral waakt ze er over dat hij niet te ver loopt. Net het tegenovergestelde van wat de dokter in het ziekenhuis zei : hij moet in beweging blijven!!!! Het baart mij het meest zorgen dat mijn schoonvader dit lijdzaam ondergaat, wel vreselijk gehumeurd is, wat mij doet vermoeden dat hij in een depressie aan het wegzinken is. Ervaren dat je niet veel meer kan, en dan nog continue er op gewezen worden,.... een mens zou het voor minder niet meer zien zitten. Het probleem is dat mijn schoonmoeder niet openstaat voor advies, zelfs negeert wat de arts zei, en ondertussen koppig haar eigen zin doet. Koen deelt het niet van een vreemde... Hij zou ook bepalen wanneer ik al of niet moe ben. En dat in combinatie met het temperamentvolle karakter van zijn vader.... Er dient dringend iets te gebeuren om de situatie voor mijn schoonvader te veranderen, maar helaas heb ik geen idee hoe.
En zo is er altijd iets om mij zorgen om te maken. Ik heb vanochtend wel een afspraak kunnen maken voor Thomas bij zijn therapeute. Ik heb het naar Koen toe vorige week kunnen uitleggen dat dit aangewezen is, om dat Thomas alles rond opa opkropt in plaats van te verwerken. Maar eigenlijk is het vooral de verhouding Thomas - Koen die opnieuw heel sterk mank loopt.
Wat is gewoon? Mijn eigen bedenking dat het de laatste dagen rustig is hier, deed me zelf afvragen of dit zo is. Zijn de kleine incidenten die er zijn gewoon? Of ben ik het zo gewoon dat het gewoon geworden is? Vanmorgen enkele keren een reeks verwijten aan mijn adres omdat de koeien niet meewerkten zoals hij het verwachtte, en volgens hem was dat mijn schuld. Dat is al zo gewoon, dat alles wat fout loopt mijn schuld is, dat ik er niet meer bij stilsta. Deze voormiddag bijna de hele voormiddag niet thuis geweest, om dan over de middag een nerveuse Koen te treffen. Het liep wel redelijk, maar het was toch continue allert zijn op wat hij zegt, hij vraagt, hij doet, om vooral maar niet verkeerd te reageren.
Deze namiddag is Koen er niet. Hij is gaan kijken naar de dieren op de verder gelegen weiden. Thomas kreeg wel het nodige werk ondertussen. Koen heeft ondertussen wel al gebeld dat er een mankement is aan een weideafsluiting, dus dat wordt laat beginnen aan het werk in de stallen vanavond... Hij dus prikkelbaar, wij op de toppen van onze tenen lopen om vooral niets verkeerd te doen.
Dit is het beste wat we voor het ogenblik kunnen krijgen. Op momenten staat hij wel open voor communicatie, kan ik wat vertellen, en gaat hij er op in. Op sommige ogenblikken is hij lief, en heb ik het gevoel dat hij niet enkel aan zichzelf denkt. En die momenten geven me steeds weer de moed om vol te houden, om gewoon door te gaan. Alleen begin ik me steeds meer af te vragen : ten koste van wie? ten koste van wat?
Deze namiddag had Koen voorzien om op enkele plaatsen beton te gieten. Geen grote hoeveelheden, wel op verschillende plaatsen. Ik had vooraf gevraagd of hij hulp van zijn broer zou inroepen. In het verleden deed hij dat altijd, maar dit keer vond hij het de moeite niet. Het zou wel lukken. Eigenlijk is dat geen probleem, maar de aanwezigheid van zijn broer, is méér dan louter hulp.
Koen heeft geen overzicht, ziet niet wat voorrang heeft om vlot te werken, en verliest zich in details. Zo zat hij te prutsen aan de afwerking van de randen van plaats 1 en 2, terwijl dit van geen enkel belang is (niemand gaat het ooit nog zien als er dieren op lopen), en daardoor is de beton al aan het opstijven en was ze moeilijker effen te krijgen op de volgende plaatsen. Aanwijzingen van mij aanvaardt hij niet. Van zijn broer wel. En als er niemand anders bij is dan de kinderen en ik, dan is hij kwaad, begint hij te schelden op iedereen. Of we doen het niet goed, of we doen niet wat hij meent dat we moeten doen, en aangezien het gebrek aan logica in zijn handelen is het ook niet te achterhalen wat hij van ons zou kunnen verwachten. Thomas, die er wel zin in had om te helpen, klapte volledig toe. Wat wil je : als je niets kunt doen dat goed is, als je niets kunt doen zonder uitgescholden te worden voor dommerik, luiaard,... Dergelijke momenten zijn steeds een duw achteruit voor Thomas.
Ook het gevoel van rust bij mezelf is verdwenen. De spanning, het continue op de toppen van je tenen lopen, om de boel niet te laten ontploffen, want daar zijn vooral de kinderen en ik het slachtoffer van, zuigt alle energie weg. Nu het uiteindelijk toch allemaal goed gelukt is, heeft hij zijn goede humeur terug en ben ik doodop.
Ik voel me voor het ogenblik rustig en evenwichtig. Mijn schoonvader is sinds gisterenavond terug thuis. Het heeft de nodige spanningen opgeleverd, want zaterdagnamiddag leek het met hem de verkeerde kant op te gaan. Gisteren nog geïnformeerd bij de huisarts en contact gehad met de arts van het ziekenhuis om te weten of het verantwoord was om hem naar huis te laten komen. Ja dus
Koen reageerde daarop zeer wisselvallig. De ene keer kreeg ik de volle lading omdat ik van mening was dat zijn vader (voor het incident van zaterdagnamiddag) het wel zou lukken thuis. Zondagavond, na het overleg met de familie, was hij trots op het feit dat men mij de nodige contacten liet leggen met de artsen (was gewoon het meest logische). Dit is iets wat wel vaker gebeurt : naar de buitenwereld is hij trots op wat ik kan. Net alsof hij daarmee zijn blazoen oppoetst. Maar tussen de muren van het gezin, blijft daar niets meer van over. Is dit narcistisch gedrag? Gisteren was het net zo : hij vond het vanzelfsprekend dat ik de huisarts (is zowel de huisarts van mijn schoonouders, als de onze) raadpleegde, maar toen bleek dat de huisarts vond dat mijn schoonvader, van zodra zijn toestand stabiel genoeg was, het best naar huis kon komen, was het opnieuw niet goed, en werd ik ervan beschuldigd de huisarts gezegd te hebben hoe hij moest reageren, en diens woorden te interpreteren zoals ik het wou. Net alsof ik de verantwoordelijk zou durven nemen om iemand naar huis te halen, tegen het advies van de artsen in!!!!
Ik geef toe dat ik vrij overtuigd was dat hij naar huis zou komen : ik heb zelf destijds maar al te goed ondervonden dat het geen enkel effect heeft om zelf naar artsen te lopen en hen te proberen te overtuigen dat de patiënt in kwestie beter in het ziekenhuis af is, als zij van mening zijn dat hij naar huis kan. Ik heb het zelf geprobeerd om de artsen te overtuigen Koen, toen hij na zijn hartproblemen daar maar half zo lang moest blijven als oorspronkelijk gedacht, langer te houden, omwille van zijn drankprobleem en het feit dat ik vreesde hem thuis niet rustig te kunnen houden, terwijl men dat echt noodzakelijk vond. Het heeft ook niet mogen baten. Ik moet wel erbij vermelden dat het ook niet de problemen gaf die ik verwachtte. Daarbij speelde het ook een rol dat ik, toen mijn schoonvader pas binnen was en het helemaal nog niet geweten was, hoe het verder zou evolueren, ik 's morgens vroeg een sterk voorgevoel had dat alles zou goedkomen. Ik heb tot nu toe een drietal keer dergelijk signaal gehad in mijn leven, positief en negatief, en telkens bleken ze te kloppen. Ook al stelde ik er me zaterdag en zondag zelf serieus vragen bij, en was dat gevoel dan volledig weg.
Nu zijn vader thuis is, en het allemaal wel lijkt mee te vallen, reageert Koen alsof hij de enige is die al die tijd geloofd heeft dat dit geen problemen zou geven en wanneer hij zelf merkt dat zijn reactie niet echt consequent is met dat van de voorbije dagen begint hij door te drammen over het feit dat het moeilijke nog moet komen, dat dit nog maar een begin van de problemen is. Misschien, misschien ook niet, maar ik heb in het verleden genoeg geleerd niet te piekeren over wat nog moet komen, maar de mooie momenten mee te nemen.
En elk geval, ik voel me vandaag rustig en geaard. Zijn buien raken me voor het ogenblik niet. Ik kan het allemaal wel aan.
"De vakantie is voorbij, en ik heb niets gedaan!, behalve springen voor papa!" Het doet pijn je eigen kind te zien wenen, te zien hoe het het helemaal niet meer ziet zitten, niet om te starten naar school, niet om thuis te zijn,.. maar ook niet te weten wat het nu wel wil... En zelf niet te weten hoe ik hem kan helpen... Ik kan een luisterend oor bieden, maar op zo'n momenten heeft Thomas moeite om te praten, én ik moet er dan nog over waken niet te lang bij hem te blijven, want als Koen dat opmerkt gaan de poppen helemaal aan het dansen, krijgt Thomas er zeker nog een lading bovenop, wordt hem nog maar eens extra door de neus gewreven hoe zwak hij wel is volgens Koen. "zeikerd!" 
Magere troost, en alhoewel ik alles doe voor Thomas wat ik kan (ook voor Evy en Ruben), heb ik meer dan de handen vol aan het ruimen van de eigen schade, aan het mezelf rechthouden. Ik zou zo graag gewoon leven, zonder angst, zonder verdriet, zonder zorgen,...
Maar hoe doorbreek je dit??? Ik besef maar al te goed dat van zodra de storm gaan liggen is ik alles in het werk stel om dat zo te houden, om Koen te behagen, uit zelfbescherming, omwille van de kinderen, maar eigenlijk verloochen ik daarbij compleet mezelf, negeer ik mijn eigen verlangens en gevoelens, en leef alleen vanuit datgene wat hij wil. En dat besef zorgt voor een héél dubbel gevoel. Ik heb het jarenlang niet gezien, want wat is er nu verkeerd aan om iets voor een ander te doen, temeer daar ik mij daar meestal goed bij voel? In principe niets, als ik ook nog de ruimte zou krijgen om mezelf te zijn, om mezelf te ontwikkelen, en die ruimte is er helemaal niet.
Jammer dat ik omwille van mijn anonimiteit geen foto's op de site kan zetten. 
