Ik zou moeten werken, maar het lukt mij niet. Mijn gedachten blijven maar malen. Het besef hoe diep ik voor het ogenblik terug zit, komt hard aan. Het bewust geworden zijn van het feit dat ik na al die jaren niets louter voor mezelf mag doen is enorm zwaar.
Niets alleen maar louter voor mezelf. Zelfs de hevige strijd die er meestal is om mijn familie te zien, is niet louter voor mezelf. Ik doe het voor de kinderen, voor mijn ouders,... om zo weinig mogelijk de barsten te tonen. Mooie gevel, met daarachter heel wat ellende. Ja, ik heb er wel iets aan om even weg te zijn, niet aan Koen te moeten denken. Dat beweer ik niet. Maar het is niet louter voor mezelf. Het is voor een stuk omdat het zo hoort.
En toch, dit jaar heb ik wél iets louter voor mezelf opgestart : naar aanleiding van het boek van Sonja Kimpen, dat ik gekocht had, ben ik begonnen met lopen. Lopen, daar kon Koen toch niets tegen hebben? Het kost niets. Ik doe het wanneer het mij uitkomt. En het is gezond! Ik koos het moment om te lopen zorgvuldig uit : na het avondeten, het ogenblik dat ik anders toch voor TV zat. Bewust gekozen, omdat hij niet zou kunnen zeggen dat ik mijn tijd verdeed. Of ik nu voor de TV zat of liep, dat maakte niets uit. Dat dacht ik toch.
In het begin spotte Koen met mij. Ik kon niet lopen volgens hem, ik maakte me belachelijk. Maar dat deerde me niet. Ik wist van mezelf ook wel dat ik niet kon lopen. Daarom was ik gestart met "start-to-run". En het kostte me vaak inspanning om vol te houden. Maar ik was trots op mezelf, want ik hield vol! Dat half uurtje voor mezelf, soms met de kinderen erbij, betekende zoveel voor mij. Veel meer, dan iemand die de vrijheid heeft om zelf te beslissen wat hij/zij doet of laat, kan beseffen. Daarnaast voelde ik hoe ik op die manier de spanningen in mijn lijf kon kwijt geraken, merkte ik dat ik veel minder last kreeg van opgezwollen voeten en tintelende benen. Het was dus ook gewoon goed voor mij.
Nee, het is niet blijven duren. Het begon met losse opmerkingen dat alleen hoeren langs de straat lopen, achter welke mannen ik nu aan zat,... Ik vroeg de kinderen mee, zodat ik niet alleen liep, maar ook dat hielp niet. Hij maakte de kinderen bang, zei dat ik dood zou vallen als ik daar verder mee deed. Omdat ik van nature erg vlug rood word, en ik eigenlijk gestart ben met een zeer slechte conditie, was ik na het lopen vaak even buiten adem én liep ik meestal rood aan. Toen ik zei dat ik gerust eerst de huisarts wou raadplegen of ik verantwoord bezig was, zei hij duidelijk dat hij wou dat ik met die onzin stopte. Ik heb toen nog één keer gelopen, en toen zette hij de grote middelen in : roepen, tieren, verwijten, vernederen,... tot ik psychisch brak en beloofde niet meer te lopen, als dit maar stopte. Oh, nee, hij moest zeker zijn, en dramde nog een dag door...
Hij heeft zijn gelijk gekregen en ik bleef ook die keer met de scherven achter. Waarom toegeven? Omdat ik zijn houding ten opzichte van mij niet meer aankan, om de schade bij de kinderen te beperken, in de hoop dat dit ophoudt en hij terug de goede Koen word. En die is ook zo. Tot de volgende keer... de tussentijden worden steeds maar korter, de manier waarop hij reageert steeds heftiger... Even is het tij een stuk gekeerd na zijn hartoperatie toen hij een alcoholverbod kreeg. Gisteren heb ik de bedenking gemaakt dat we opnieuw even diep zitten als voor zijn hartoperatie... Van de drank blijft hij niet. De laatste dagen verdwijnt elke dag één pint. Of hij ergens anders nog voorraad heeft, ik weet het niet,... Zoals men mij destijds voorspeld heeft vervalt hij terug in het gedrag van toen hij stopte met drinken, zelfs met minder alcohol.
