Zijn eeuwig durend wantrouwen tegenover iedereen, heeft Koen nog meer eens doen besluiten, om nog maar eens een rekening te openen bij een nieuwe bank. Op zich heb ik daar geen problemen mee, ware het niet dat ik weet dat na een zekere tijd ook tegenover deze bankier een ongegrond (hoop ik toch ) wantrouwen zal ontstaan, waarbij ik zal bekogeld worden met alle verdenkingen, die ik zou moeten maar niet kan ongedaan maken.... Er is niets moeilijkers dan uit de lucht gegrepen hypothesen die hij als de waarheid zit, te ontmantelen... Als iemand er van overtuigd is dat iedereen klaar staat om hem pootje te lichten, hoe moet je dat uit zijn hoofd praten? Het enige effect is nog steeds dat ik ervan beschuldigd wordt mee te spelen met al die slechteriken, om hem pootje te lichten...
Enfin, vorige week is die man langs gekomen om een nieuwe spaarrekening te openen. Ik ervaar, hoe kleiner de bank, hoe meer er uit gehaald kan worden, maar ook hoe complexer het dan wordt. Voor mij geen probleem, maar Koen wil én het maximum én duidelijkheid, en aangezien er meestal aan een maximum rendement een "pakket" van diensten verbonden is, is dat moeilijk combineerbaar. Uiteindelijk legt hij de bal in mijn kamp...
Vandaag laat Koen mij bellen met de vraag of die man terug kan langskomen om een cheque. Hij weet dat hij nog een aantal documenten moet tekenen, want zoals gewoonlijk gaat het om "zijn" geld, en moet de rekening op "zijn" naam staan. Op zich heb ik daar geen probleem mee. Aangezien hij zich niets van alle bankzaken wil aantrekken (lees, niets wil doen, maar het moet wel gebeuren zoals hij het wil) krijg ik volmacht. Enfin, ik bel de bank, vraag of die man wil langskomen. Geen probleem! En op het ogenblik dat dit geregeld is, verklaart Koen doodleuk dat hij niet thuis zal zijn, dat hij dringender zaken te doen heeft... Alhoewel ik dit niet goedkeur, trek ik toch alles recht : ik geef aan dat Koen alles zal ondertekenen en dat ik die papieren zelf wel binnenbreng. Bij voorkeur zo vlug mogelijk, wordt gevraagd. Geen probleem voor mij.
Koen komt thuis, weigert eerst die papieren te tekenen, want hij heeft daarvoor geen tijd, en dat komt toch op geen week? We hebben de eerste uittreksels van de rekening toch al gehad? Mijn argument dat onder andere de volmacht niet in orde is, lokken alleen maar reactie uit over de zin of onzin van een volmacht, dus hou ik er over op. Uiteindelijk tekent hij ze 's avonds toch, met de opmerking dat ik niet speciaal naar de bank mag rijden, dat ik ze maar mag binnengooien als ik passeer. Normaal moet ik de komende dagen niet in de omgeving zijn...
En dan komt de vraag naar het schriftje. Omdat Koen, met "zijn" centen bij verschillende banken, helemaal niet meer kan volgen, moet ik alles noteren in een schriftje, zodat hij altijd en op gelijk welk moment kan zien hoe het in elkaar zit. Iets wat ik zeer zorgvuldig bijhou, want de kleinste onregelmatigheid is genoeg om de bom te doen barsten. Ik reken alles ook meer dan één keer na, want een rekenfout wordt door hem geïnterpreteerd als "zwaar bedrog". Enfin, ik toon hem alles, krijg verwijt omdat een cijfer volgens hem niet leesbaar is, en dat alles niet overzichtelijk genoeg is. Ik scheur het blad er uit, en herschrijf het, met extra aandacht aan mijn cijfers. Uiteindelijk heb ik wel een heel duidelijk en leesbaar geschrift, zodat zijn argumenten eigenlijk kant nog wal raken, maar als hij daar tevreden mee is... Hij ligt ondertussen in de zetel voor T.V en roept mij zeker drie keer om het totaal bedrag op zijn rekeningen te herhalen. Doe ik! Hij gaat een kwartier later terug naar buiten, en als hij terug binnen komt, begint het helemaal : schriftje moet terug boven gehaald worden. Hij moet weten wat er op 1 januari op zijn rekeningen stond. Ik moet tonen hoeveel er bij gekomen is, en dan moet ik opnieuw uitrekenen... Hij dicteert, en ik reken uit met de rekenmachine, om tot het resultaat te komen dat er ook in het schriftje staat. Dat is blijkbaar niet naar zijn zin, dus nog maar op een andere manier uit rekenen.... Het klopte perfect. Niet tot zijn tevredenheid, want tenslotte riep hij mij continue om cijfers te herhalen of te bevestigen. Ook al deed ik mijn best om dat te verbergen, het irriteerde mij enorm, want ik wou nog de keuken opruimen, een machine was uithangen en de opgeplooide was in de kinderen hun kasten leggen... Alles klopt, twintig keer of meer naar de living hollen om steeds hetzelfde te herhalen, en dan kwam toch de beschuldiging : "Waar zit het bedrog? Jij hebt iets te verbergen, want je holt nerveus heen en weer (hoe zou dat komen?????). Je bedriegt mij! Je bent niets waard!......" Ik heb hem gezegd dat ik doodop was, dat ik alleen maar mijn werk wou afmaken, om dan te kunnen gaan slapen, en ik heb me gewoon omgekeerd. Blijkbaar is het toch tot hem doorgedrongen, want hij kwam me niet achterna. Ik mag me in de komende tijd aan een grondige snuistering in mijn bureau verwachten, om te zien of ik niets verberg voor hem.... Ik heb niets te verbergen, maar uiteindelijk, als hij wil, vind het altijd wel iets om over door te drammen. Als het niet is dat ik "zijn" geld weggeef (waarom zou ik?), dan is het dat ik te weinig verdien... pffff
Het houdt toch nooit op. Gisteren heb ik de hele voormiddag geholpen om dieren te wisselen. Hij had het mooi gevraagd of ik daar tijd voor kon maken. Hoe lang was dat geleden? Het is allemaal niet dat ik dat niet wil doen. Indien de sfeer aangenaam is vind ik het zelfs leuk om te doen en gisterenvoormiddag viel dat mee. Vandaag vind hij het normaal dat ik er ben. Vaarsjes voor de eerste keer in de wei laten, nieuwe vaarsjes binden... Ik weet wel dat hij daarvoor hulp nodig heeft, maar de vanzelfsprekendheid waarmee hij aanneemt dat iedereen voor hem beschikbaar is... Ik moet wel zorgen dat ik genoeg verdien. Sterker nog : ik verdien nooit genoeg voor hem, maar ondertussen legt hij maar beslag op mij, volgens het hem past. Tegen eind van de week zouden vier dossiers afgewerkt moeten zijn. We zijn al donderdag. Ik weet niet hoe ik dat moet klaarspelen... Maar de sfeer is ondertussen toch ontvlambaar. Beter zwijgen en dan wat hij verlangt want het enige dat ik kan bereiken met mijn mond open te doen is een uitbarsting dat er niemand niets voor hem over heeft, dat iedereen te lui is om iets te doen...
Ondertussen is Ruben van uit zijn bed onmiddelijk moeten starten buiten. Hij kan 's morgens haast niet op zijn voeten staan van de pijn, maar wie moet dat aan Koen duidelijk maken? Zondag heeft mij alvast geleerd dat als ik er over begin, Koen alleen maar koppiger wordt en het voor Ruben alleen maar erger wordt. Ik heb heimwee naar de tijd dat ik nog steun had van mijn schoonvader. Hij bereikte wat ik niet kan : Koen doen inzien dat hij verkeerd bezig is.
Op bovenstaande link vond ik de kenmerken van narcistische ouders. Er staan zo'n 30 kenmerken op. Eén ervan klopt helemaal niet (fysieke en sexuele mishandeling van kinderen), enkelen zijn minder duidelijk bij Koen, maar al de rest is een volledige beschrijving van de situatie hier. Ik heb ze gisteren samen overlopen met Evy, om ook aan te tonen dat bij papa meer aan de hand is dan louter autisme. Ze is er nog steeds teveel mee bezig dat ze ook wel eens zou kunnen worden zoals papa, en dat wil ze niet.
) wantrouwen zal ontstaan, waarbij ik zal bekogeld worden met alle verdenkingen, die ik zou moeten maar niet kan ongedaan maken.... Er is niets moeilijkers dan uit de lucht gegrepen hypothesen die hij als de waarheid zit, te ontmantelen... Als iemand er van overtuigd is dat iedereen klaar staat om hem pootje te lichten, hoe moet je dat uit zijn hoofd praten? Het enige effect is nog steeds dat ik ervan beschuldigd wordt mee te spelen met al die slechteriken, om hem pootje te lichten...
