Gisteren zouden we de laatste stukken beton gieten in de loods. Op mijn aanraden had Koen toch gevraagd aan zijn vader of hij er wou bij zijn. Ik blijf er bij dat zijn vader nog steeds teveel op zijn bed ligt en te weinig beweging neemt. De voorbije weken is hij toch al een tweetal keer tot hier gewandeld, dus weten we wel dat hij het nog kan. Vragen of hij er bij wil zijn, betekent ook dat hij zich niet teveel voelt. En eerlijk gezegd : ook al kan mijn schoonvader weinig nog doen, zijn aanwezigheid werkt rustgevend op Koen, en het is dan ook veel aangenamer voor mij en de kinderen. In die zin doet mijn schoonvader onbewust heel veel!!! Na het beton gieten is mijn schoonvader naar huis vertrokken. Omdat ik mijn schoonmoeder had zien vertrekken met de auto en niet wist of zij al terug thuis was, zond ik Ruben achter hem aan. Drie kwartier later kwam Ruben lopend terug thuis : "Mama, opa is flauwgevallen buiten. Oma is nog altijd niet thuis en we konden niet binnen!" Ik ben onmiddelijk naar daar gelopen, kreeg mijn schoonvader min of meer terug bij bewustzijn, maar hij reageerde verward en had de neiging om opnieuw het bewustzijn te verliezen. Hij zat scheef op zijn stoel en ik durfde hem niet op de grond te leggen, omdat hij vanop de grond niet terug recht kan en ik heb de kracht niet om hem vanop de grond recht te helpen. Koen was niet thuis, dus daar hoefde ik niet op te rekenen. Mijn schoonmoeder kwam wel terug thuis, en belde onmiddelijk de huisarts. Ondertussen had mijn schoonvader gebraakt, en was hij, alhoewel nog lijkbleek, terug tenvolle bij zijn bewustzijn. Ik heb geholpen om een andere t-shirt aan te trekken, omdat die nat was van het braken, en heb hem geholpen om naar zijn bed te gaan. Ondertussen was de huisarts er, en die uitte drie mogelijkheden : een lage bloeddrukval, omdat zijn bloeddruk toen nog extreem laag stond, een aanval van epilepsie, omdat Ruben zei dat opa toch wel schokkende bewegingen maakte toen hij flauw viel, of, nadat hij gehoord had dat mijn schoonvader twee nachten ervoor uit zijn bed gevallen was en met zijn hoofd tegen het nachtkastje, een lichte hersenbloeding. Daarom vond hij het aangewezen dat mijn schoonvader naar het ziekenhuis gebracht werd voor een hersenscan. Dat ik hem bracht vond hij niet verantwoord. Hij belde de ziekenwagen.
Met op bed te liggen, beterde mijn schoonvader wel. Ondertussen komt Koen binnen, die van Evy gehoord had dat ik daar was. Hij vraagt waarom ik hem zelf niet binnenbreng, waarop ik antwoord dat de dokter die niet verantwoord vond en de ziekenwagen opgebeld heeft. De huisarts is er op dat ogenblik nog, dus kon hij daarover in discutie gaan, maar Koen zwijgt. Hij laat wel zijn moeder meegaan met de ziekenwagen en zegt dat ik wel zal volgen.
Voor ik vertrek krijg ik nog de volle lading : wat ik denk om onmiddelijk te volgen??? Ik zou beter een uur of twee wachten!!! Dat hij aan zijn moeder gezegd had dat ik zou volgen, was geen waar volgens hem. Dat was ik geweest, terwijl hij toch wel duidelijk genoeg had laten blijken dat hij dat niet wou!!! Dat zijn moeder niet in staat is om alleen op een spoedafdeling te wachten, was volgens hem iets dat ik zelf uitvond om mee te kunnen gaan. pfffff. En waarom ik niet iemand van de anderen belde om hen te laten meegaan??? Snapt hij nu echt niet, dat het het meest logische is dat één van ons meegaat??? En als hij het niet kan, dan blijf ik alleen over! Zijn broer was op dat ogenblik nog op zijn werk, en of zijn zus thuis was, dat wisten we ook niet. Trouwens, ik blijf erbij : mijn schoonvader heeft al die jaren zoveel gedaan voor ons, dat dat toch het minste is wat we voor hem kunnen doen. Ik heb helemaal de behoefte niet om haantje de voorste te zijn, en er als eerste bij te zijn. En ik besef heel goed dat ik drie kinderen, die op dat ogenblik behoefte hebben aan steun, achterlaat met een onevenwichtige en briesende vader.
