Durf ik ooit nog te schrijven dat alles goed gaat? Gisteren dan toch een uitval : Gisterenavond was het inleefavond op het internaat van Evy. Dit is een avond dat de ouders het internaat kunnen bezoeken, mee eten met de kinderen, meedoen met de ontspanningsactiviteiten,... Vorig jaar kreeg ik Koen mee. Dit jaar viel het samen met de avond waarop hij bij zijn broer gaat helpen. Zijn broer heeft een mestkuikensstal, en zo'n acht keer per jaar helpt hij de kuikens laden op het ogenblik dat deze vertrekken. Een wederdienst voor de hulp die hij zelf ook van zijn broer krijgt. Dat hij dit voor laat gaan, kan ik begrijpen. Maar toen bleek dat hij pas rond 23u bij zijn broer moest zijn. In principe tijd genoeg om mee te gaan naar het internaat, maar hij zag het niet zitten. Wetende hoe moeilijk het voor een auti is, om wat in zijn hoofd gepland is, om te schakelen, had ik daar ook geen probleem mee. Ik ben al lang gewoon om meestal naar dergelijke zaken alleen te gaan, dus... Ruben zou mee gaan, Thomas niet.
Maar dan vond Koen gisterennamiddag plots dat het niet kon dat IK daar naar toe ging, dat ik op een dergelijke manier Evy overmatig verwende, dat ik andere dingen te doen had, dat ik mijn tijd nuttiger kon gebruiken,.... Onder andere met op te ruimen, want de poetsvrouw is er vandaag. Ik heb niet toegegeven. Op het ogenblik dat de kinderen er bij betrokken zijn, plooi ik niet. Hoe zou Evy zich voelen als ik er plots niet was? Maar dat beseft hij niet, daar staat hij niet bij stil. Ik ben vertrokken, ondanks het feit dat mijn hoofdpijn duidelijk aanwezig was, en ik op zo'n ogenblik ook liever mijn bed zou induiken. Ik was er voor Evy, en dat was het belangrijkste.
Zijn bui is vrij vlug overgewaaid. Toen we rond 21u30 thuis kwamen zat hij al in zijn bed, en had Thomas gevraagd hem om 22u15 te wekken. Ik ben, ondanks mijn hoofdpijn, opgebleven tot hij vertrok. Ondertussen heb ik de rest opgeruimd, want zelfs de tafel was na het eten niet afgeruimd. En dan merk je het schril contrast met de keren dat ik opruim en Koen mij nodig heeft : dan zou hij de kinderen alleen alles laten opruimen. Nu zelf met Thomas iets aan de kant doen, kon niet. Net zoals een koppig kind : als hij zijn zin niet krijgt, dan moet ik maar de gevolgen dragen.
Och, ik ben zijn kinderachtig gedrag al lang gewoon, verwacht ook niet meer. Maar zijn uitval kwam toch wel even hard aan. Ik was gisteren intensief bezig met de muur van zelfbescherming rond mij af te breken, om de onverwerkte emoties te kunnen loslaten, en dus even extra kwetsbaar. Aan de andere kant merk ik dat als ik de pijn op het ogenblik zelf toelaat, ik het ook op dat ogenblik verwerk : Vanochtend voel ik mij een stuk beter dan gisteren, heb ik het gevoel dat de blokkades in mijn lijf toch wel aan het afbouwen zijn. En dat is wél positief, ook al is dit de zevende dag met (dreigende) migraine.
Ik heb wel gisteren een verklaring gevonden voor de lichamelijke ongemakken die ik voor het ogenblik ondervind : ik ben sinds veertien dagen bezig met Reiki, om mezelf te behandelen. Mijn informatie daar omtrent komt van het internet, maar ik ben al lang genoeg met dergelijke alternatieve manieren bezig om me er als "self-made-woman" aan te wagen. De eerste keren voelde ik me duidelijk energieker, daarna merkte ik er minder van, tot ik dus lichamelijk helemaal in de knoop begon te liggen. Gisteren las ik dat Reiki een reinigende werking heeft op het lichaam, en dat door het vrijkomen van afvalstoffen hoofdpijn dus mogelijk is. De oplossing : meer water drinken om de afvalstoffen beter af te voeren. Daar was ik eigenlijk al mee bezig Ook kwam daaruit naar voor de moeheid veroorzaakt door Reiki, meestal weggedrukte moeheid is die naar boven komt, en een signaal is om daar rekening mee te houden. Ook op dat vlak doen ik al een tijdje mijn best om meer naar mijn lichaam te luisteren. Eigenlijk werd ik door het artikel bevestigd dat ik goed bezig ben. En nu trek ik de vergelijking met de alternatieve behandelingen die ik vorig jaar nam bij Thomas zijn therapeut : ook daar kreeg ik de eerste keren meer energie, terwijl na enkele keren heel veel los kwam, en ik me de eerste dagen na de behandeling beduidend minder voelde. Maar daarna merkte ik wel dat ik telkens een stap vooruit ging. Dat zijn die kleine dingen die Koen me niet kan verbieden (hij weet er niets van), en die voor mij enorm belangrijk zijn!
Sinds vrijdag loop ik rond met (dreigende) migraine, en voel ik mij doodop. Mijn lichaam zit totaal geblokkeerd, en mijn spieren doen pijn. Ik sleep me, vooral sinds gisteren, gewoon voort en voel me echt geradbraakt. Het feit dat ik sinds vrijdagmorgen twee kilo bij bijgekomen, terwijl ik wel op mijn voeding ben blijven letten, heeft mij nog een extra duwtje naar beneden. Kortom, ik voel me slecht in mijn lijf, besef wel dat ik bezig ben te verzanden in zelfbeklag, maar heb de moed niet om er iets aan te doen.
Nochtans is de sfeer in huis rustig, sinds de laatste uitval die ik neerschreef. Alles gaat zijn gewone gang, net zoals het hoort. Die rustiger perioden hebben er altijd al bij gehoord, maar deze keer komt ze toch onverwacht : traditioneel is de vakantie een betere periode voor Koen, omwille van minder werk en stress. Dit jaar was deze periode toch wel serieus zwaar door de weerslag op Koen van de beroerte van zijn vader. Uiteindelijk blijkt het met zijn vader toch allemaal mee te vallen, ook is hij een grote stap achteruit, en heeft Koen het voor zichzelf een plaats kunnen geven. Maar de voorbije weken doken dan andere stresspunten op : het kopen en hakselen van de maïs, de problemen op verschillende plaatsen met drinkwater voor de dieren door de uitzonderlijke droogte,... Zaken die voor heel veel frustraties kunnen zorgen, frustraties die hij altijd op mij uitwerkt, en waar ik weinig aan kan doen. Dit jaar verliep echter alles vlot : de maïs is ondertussen ingekuild en als de voorspelde regen nu ook nog valt, zijn de grootste waterproblemen ook van de baan. Op de meest stressvolle momenten was Koen zijn broer er wel bij, en dat helpt wel om hem rustig te houden. Een enkele keer een nijdige sneer in mijn richting, stil zodat zijn broer het zeker niet zou horen, was er wel bij, maar in vergelijking met andere momenten, is dat niets. Maar voor de rest valt Koen voor het ogenblik heel goed mee. Zijn onzekerheden en claimend gedrag (altijd iemand nodig hebben om bevestigd te worden) en zijn "leuke plagerijen" irriteren mij soms wel eens, maar daar valt eigenlijk wel heel goed mee te leven. En ik ben er me van bewust dat de irritatie ook te maken heeft met mezelf niet goed in mijn lijf voelen. Als ik me goed voel, kan ik daar heel goed mee om. Het maakt voor een stuk deel uit van de Koen waar ik ooit voor gevallen ben.
De voorbije rustige weken hebben wel een groot impact op mezelf : In het begin merk ik hoe ik gespannen en op mijn hoede blijf : eigenlijk verwacht ik steeds opnieuw een uitbarsting, die er dan toch niet komt. Tegelijkertijd lukt het mij vrij goed om mijn werk aan te pakken, want ik wil niet ontgoochelen. Nu niet, nu hoef ik even geen commentaar, verlang ik even naar positieve bevestiging. Ik voelde me goed, was goed bezig, en had op dat ogenblik ook weinig tijd en behoefte om te schrijven op mijn blog. Het heeft volgens mij ook te maken met het feit dat ik vooral een emotionele schrijfster ben, en op dat ogenblik werden de emoties gewoon even aan de kant geschoven. Gewoon omdat ik bij dat eerste moment van verademing om de positieve kentering, ik er nog niet aan toe ben en me nog niet veilig genoeg voel. Dat ik me nu stukken minder voel, heeft volgens mij vooral te maken met het loskomen van de emoties en spanningen van de voorbije maanden. Wat ik dan weggedrukt heb, om mezelf staande te houden en te overleven, moet er vroeg of laat toch uit. Het een plaats geven, en loslaten. Dat is niet altijd eenvoudig. Het kan enkel met veel geduld en liefde voor mezelf.
Wat ik voor het ogenblik vooral mis zijn gemeende niet-sexueel-getinte knuffels, even een arm om me heen, even tegen iemand kunnen aanleunen, iemand die begrijpt waar ik voor het ogenblik door heen moet... Dingen die ik van Koen nooit zal kunnen verwachten, omdat hij het niet kan, niet begrijpt,...
Ook kwam daaruit naar voor de moeheid veroorzaakt door Reiki, meestal weggedrukte moeheid is die naar boven komt, en een signaal is om daar rekening mee te houden. Ook op dat vlak doen ik al een tijdje mijn best om meer naar mijn lichaam te luisteren.
Kortom, ik voel me slecht in mijn lijf, besef wel dat ik bezig ben te verzanden in zelfbeklag, maar heb de moed niet om er iets aan te doen. 
