Ik heb vorige week, op mijn uitdrukkelijke vraag, de chirurg aan de lijn gekregen. Ik maakte me vooral zorgen om het feit dat Koen na zijn operatie er veel ellendiger aan toe was dan de vorige keer. Daar zijn twee redenen voor, wist de chirurg : Een tweede dergelijke operatie is altijd veel zwaarder dan de eerste keer, én door dat het probleem vermoedelijk al enkele dagen, weken, maanden aansleepte,  was Koen zijn hart al een langere tijd overbelast, waardoor het nu meer moeite heeft om te recupereren.

Ik heb ook gevraagd wat er nu aan de hand was, en wat de oorzaak daarvan kon geweest zijn.  Er was dus een draad geknakt in de verbinding tussen zijn kunstaorta en zijn echte aorta. Oorzaak : vermoedelijk een hogebloeddrukpiek. Aangezien Koen medicatie neemt om zijn bloeddruk niet te hoog te laten komen,  en zijn bloeddruk in rust altijd vrij stabiel was, zie ik maar één mogelijke oorzaak daarvan : zijn woede-aanvallen, die eerlijk gezegd de laatste tijd weer frequenter voor kwamen.  De chirurg meldde dat ze het probleem hersteld hadden op een manier dat dit niet meer kon gebeuren, maar wees er mij wel op dat Koen al bijna zes jaar een ernstige hartpatiënt is, en ook blijft, en dat er vele delicate punten in zijn lichaam zitten sinds de vorige operatie, zodat het onder controle houden van de bloeddruk wel levensbelangrijk is.

Dat heeft me het gevoel dat ik een tijdbom in huis krijg. Hoe leg je aan een auti, zoals de mijne, uit dat hij anders met de dingen moet leren omgaan, en vermijden van zich kwaad te maken? Zonder dat hij, iedere keer dat hij zich kwaad maakt, de schuld volledig bij de anderen te leggen? Want dat doet hij altijd, maar ik wil niet dat de kinderen het gevoel krijgen dat zij verantwoordelijk zijn voor zijn gezondheid! Ik heb daaromtrent wel een goed gesprek gehad met Koen zijn broer, maar eigenlijk weet die ook niet hoe we het Koen kunnen duidelijk maken.  Wat we, allebei, wel vermoeden is dat zijn extreme reacties van de voorbije tijd vermoedelijk wel te maken zullen hebben met het feit dat hij voelde dat er iets niet klopte, dat het allemaal teveel werd.  Dat hij er nooit iets van zei heeft volgens mij vooral te maken met zijn extreme angst voor het ziekenhuis.

Ondertussen is hij er nog, en is er nog geen sprake van naar huis terug keren. Gisteren had hij terug koorts. Oorzaak onbekend. Hij heeft terug pijn in de schouders. Men weet niet waardoor. Dus dat betekent dat hij opnieuw onderzocht wordt. Voor mij mag hij nu al gauw terug naar huis. De combinatie van het werk, en het over en weer rijden wordt zwaar. Ik heb dit keer helemaal geen vakantiegevoel meer, heb nauwelijks tijd voor essentiële zaken.