Gisteren is de situatie steeds verder geëscaleerd. Toen ik Ruben naar de logopedie bracht besefte ik plots hoe ik al die jaren steeds maar alles doe, leef zoals Koen het wenst, en mijn eigen wensen en verlangens compleet negeer. Het besef kwam er toen ik voorbij een kledingzaak reed, waar men bezig was de nieuwe herfstmode te etaleren.  Het is al jaren dat ik zin heb om mijn garderobe te veranderen, en het is al jaren dat ik dat voor mij uit schuif. In het beste geval tik ik dan nog enkele restjes op tijdens de solden, nà het seizoen. :-( Oh ja, ik heb een goede reden : ik wil eerst iets doen aan mijn overgewicht, want zo zie ik er niet uit! Gebrek aan zelfvertrouwen? Hoe kom je erbij! Het is gewoon zo. Ik word er genoeg op gewezen. Alleen weet ik dat enkele kilo's minder Koen geen andere visie op mezelf geven. Vorig jaar ben ik zes kilo kwijt geraakt. Toen heb ik het opgegeven... In januari ben ik opnieuw gestart, met nog enkele kilo's meer dan bij de vorige start. Ik ben er nu zes kwijt, ben zowat halfweg om geen overgewicht (gezonde BMI) te hebben.  Het gaat in perioden vrij moeizaam, maar ik wil dit keer verder doorbijten...
Gisteren mij de bedenking gemaakt dat dit het enige is waar ik nog zelf de controle over heb : wat ik eet!
Helaas ben ik een stress-eter, en is het snoepen op bepaalde ogenblikken het enige dat ik heb... Zo voelt het toch...

Gisteren besefte ik plots dat mijn overgewicht slecht een persoonlijk excuus is, om mezelf de illusie te geven dat ik mijn eigen leven in handen heb. Niet dus... Al twintig jaar schuif ik dat voor mij uit. Als ik.... (geld heb, vermagerd ben, tijd heb,....) Dat plotse besef kwam even hard aan. Ik ben er nu 44. Wanneer zal ik ooit eens zelf kunnen leven?????????

20 minuten ben ik weg geweest: Ruben naar de logopedie gebracht, met de logopediste bekeken welke uren Ruben volgende schooljaar kan, want Koen wil bepalen wanneer het volgens hem past, en een brief gepost. En dan als ik thuis kom opnieuw de volle lading : waar ik die tijd wel allemaal gezeten heb! Hij kon er op dat ogenblik weinig op aanmerken en begon dus maar terug over die afspraak van zaterdag, over het feit dat ik NOOIT luister naar hem, over het feit dat ik het nooit nergens zal brengen als ik liever luister naar die ouwe ginder (is mijn vader) dan naar hem. Dat mijn ouders zich nergens mee moeien, nooit geen woord zeggen over de situatie hier, dat dringt na al die jaren nog steeds niet tot hem door!
Als apotheose kwam de mededeling dat hij niets is met zo'n wijf als ik, dat hij mij zal buitengooien.
pfff, daar gaan we weer. Dreigen, maar toch niet doen, want dan zou hij zich moeten blootgeven tegenover de buitenwereld, en dat zal hij nooit doen.  Ik moet de schuldige zijn, niet hij!
En als ik er al eens aan mezelf twijfelde, of ik dan toch niet iets niet gehoord, of toch gezegd had, dan was ik plots wel zeker van mezelf. Koen verweet mij dat ik liever naar iemand ging die "zes jaar aan een stuk op zijn lege kloten gelegen heeft" (hij bedoeld daarmee mijn broer die zeven jaar gestudeerd heeft, omdat hij twee keer van richting veranderde. Maar ik heb zelf ook vijf jaar hogere studies gedaan, en de twee bijkomende jaren heeft mijn broer terug betaald aan mijn ouders. Niet dat het voor mij zo nauw komt, maar Koen roept altijd dat ze alles voor hem doen en niets voor mij!), dan bij hem te zijn ik er maar de gevolgen moest van dragen. Ik heb erop geantwoord dat het al echt niet normaal was dat ik pas nu voor het eerst bij mijn broer thuis kwam. En toen beweerde hij dat het nog geen half jaar geleden is, dat ik naar hun huis ben gaan kijken???????????????? Dat klopt zeker niet!!!  En omdat ik met zekerheid zeg dat dit geen waar is, ben ik een smerige leugenaarster! Ik ben er nog steeds door geschokt, vraag me af in hoeverre hij ook op andere vlakken nog in de realiteit staat. Wat moet ik daar mee? Hoe ver kan dit evolueren?

Toen hij terug buiten was, kwam een auto op het erf gereden. De man stapte met papieren uit en kwam naar het huis. Koen heeft vermoedelijk gezien wie het was, want hij belde op mijn gsm om te zeggen dat als het met papieren voor hem was, hij niet thuis was.  Het bleek de gerechtsdeurwaarder te zijn, met papieren inzake een ongeval waar Koen meer dan een jaar terug onrechtstreeks bij betrokken was. Met de mededeling dat Koen niet thuis was, en ik ook niet wist wanneer hij thuis zou komen, mocht ik tekenen voor ontvangst. Alleen, op het ogenblik dat die man terug in zijn wagen stapt, loopt Koen duidelijk zichtbaar voor hem, over het erf!!!! Die man was hier al eens geweest voor dezelfde zaak, en kent Koen dus!!!!!!  Is dat zijn manier om mij belachelijk te maken????

En dat was nog niet genoeg voor één dag. Op het ogenblik dat ik Ruben wou afhalen weigerde de auto te starten. Geen kik!!! Ik verwittig Koen. Wat moet ik anders doen? Hij grolt dat ik bij hem niet moet zijn, dat hij daar toch niets van kent. Ik zeg hem dat ik dan de garage zal bellen om de wagen te komen depanneren. Hij roept me achterna dat ik de wagen maar moet laten staan waar hij staat, want ik heb toch geen auto nodig... Ik had volgens hem trouwens vandaag eigenlijk niet weg moeten rijden met de auto. En Ruben dan??? Thomas is toch te lui om iets te doen (hij springt van 's morgens tot 's avonds iedere keer zijn vader ook maar kikt!), dus kon hij meerijden met de fiets met Ruben. En de afspraken die ik VAN HEM moest maken???? Allemaal zever, de logopediste moet dat zo maar weten! Hoe kan zij nu weten wanneer het past of niet past, als ik het niet meedeel???
Ik zag dus geen andere oplossing dan de garage te bellen. Koen had duidelijk gezegd dat hij er niets van kende, en vorige winter had hij duidelijk gezegd dat hij met zo'n accu niet wist hoe je die kon opladen....
Het was de accu, die kapot was.  Men heeft de auto terug opgestart, ik heb hem een kwartiertje laten draaien, en ben toen, na Koen verwittigd te hebben per gsm (hij zat in de weide) gestart naar de garage om een nieuwe accu. Aan het eind van de straat ging mijn gsm af, en beval Koen dat ik onmiddelijk moest terug keren. Waarom? Om terug de volle lading te krijgen. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om de garage te bellen? Kon ik dan niet wachten tot hij tijd had om er naar te kijken? Zie je nu wel dat ik mijn geld langs deuren en vensters naar buiten gooide? Had ik er wel eens aan gedacht hoeveel dat zou kosten???? En het was als zelfstandige totaal onverantwoord dat ik tijdens de werkuren naar de garage reed! Nee, ik kon nu niet anders, want het was niet verantwoord de wagen stil te leggen, maar dat had ik alleen aan mezelf te danken!

En toen knakte er iets, was het mij allemaal teveel. Ik ben huilend weg gereden. Tranen die al een dag hoog zaten, maar huilen lukte niet. Ik wist het niet meer. Dat kon ik niet verder aan. Ik heb getwijfeld om bij mijn schoonzus binnen te springen. Ik durfde niet. Uit angst voor Koen zijn reactie als ik te lang weg bleef, maar ook uit angst dat niemand zou geloven, beseffen hoe ik het eigenlijk niet meer verder aan kan, uit angst dat er toch maar één weg is, dat ik toch niet anders kan dan terugkeren naar Koen.
Ik ben op een slakketempo naar de garage gereden, in de hoop dat de sporen van tranen weg zouden zijn, in de illussie dat ik iemand zou ontmoeten die mij zou begrijpen en helpen. Ik had geluk : net voor ik de parking op wou rijden viel mijn wagen stil, en wou hij opnieuw niet meer starten. Na de voorbije uren leek het personeel in de garage mij zo begripvol en attent. Voor wat mijn wagen betreft natuurlijk, want er komt geen woord meer over mijn lippen dan het hoogst noodzakelijke. En ik ben op een slakkegangetje terug naar huis gereden.

De verwijten,het vernederingen en de duidelijke afwijziging waren daarmee nog niet voorbij. Ik heb gewoon slaafs gedaan wat van mij verwacht werd, alleen nog ja geknikt,... Kapot, totaal kapot, en niet wetende hoe het nu verder moet...
Zelf weggaan? Was het maar zo simpel. Ik weet dat Koen mij nooit een nieuwe kans zal gunnen. Hij zal mij kapot maken. Daar ben ik van overtuigd.  Zijn bewondering voor wie geen respect heeft voor een ander, geweld durft te gebruiken steekt hij de laatste tijd niet onder stoelen of banken. Er is een tijd terug een man en zijn gezin opgepakt, die een enorme cannabisplantage had, waar de omgeving bang is voor die man, en die men door een ongeldig huiszoekingsbevel terug op vrije voeten moest laten. Ik weet niet meer wie of wat of waar, maar het is uitgebreid in de kranten en op het nieuws beschreven. Zo iemand bewondert Koen. Dat vindt hij een "echte vent".

Vandaag reageert Koen terug normaal. En ik kan bij mezelf scherven ruimen, proberen terug op te krabbelen. Alleen vraag ik me af hoelang ik dat nog vol hou.