Gisterenavond is Thomas op zijn kamer ingestort. Twee maanden op zijn tenen lopen voor zijn vader eisen hun tol :-( "De vakantie is voorbij, en ik heb niets gedaan!, behalve springen voor papa!" Het doet pijn je eigen kind te zien wenen, te zien hoe het het helemaal niet meer ziet zitten, niet om te starten naar school, niet om thuis te zijn,.. maar ook niet te weten wat het nu wel wil... En zelf niet te weten hoe ik hem kan helpen... Ik kan een luisterend oor bieden, maar op zo'n momenten heeft Thomas moeite om te praten, én ik moet er dan nog over waken niet te lang bij hem te blijven, want als Koen dat opmerkt gaan de poppen helemaal aan het dansen, krijgt Thomas er zeker nog een lading bovenop, wordt hem nog maar eens extra door de neus gewreven hoe zwak hij wel is volgens Koen. "zeikerd!"
En ik voel mij machteloos, haat de houding van de buitenwereld : alles lijkt normaal, dus is er niets aan de hand. Ik gruw van de hulpverlening, die wel mondeling wil toegeven dat Koen aan de basis ligt van de psychische problemen van Thomas, die zelfs "in vertrouwen" meegeeft dat er vermoedelijk sprake is van narcisme, maar die helemaal niets daaromtrent op papier wil zetten, en blijkbaar helemaal geen mogelijkheden ziet om het hele gezin in een screening te nemen, zodat minstens duidelijk wordt naar buiten toe wat de rol van Koen in het geheel is. Zij zouden toch de eersten moeten zijn die weten hoe schadelijk het leven met een narcist is!!! Blijkbaar beseffen zij nog steeds niet hoe diep psychische mishandelingen op het leven van een mens ingrijpen, hoe kwetsbaar je daardoor wordt, en hoe dit een mens, een kind voor de rest van zijn leven tekent!!
Zelf mijn verantwoordelijkheid opnemen en vertrekken??? Was het maar zo simpel. Er is mij op gewezen dat bij een scheiding de enorme loyaliteit die Thomas heeft naar zijn vader toe, wel eens het verkeerde effect zou kunnen hebben. Ik weet al lang dat Thomas zich makkelijker afzet tegen mij dan tegen zijn vader. Ook in de vakantie : emotioneel is hij voor mij nooit bereikbaar geweest. Hij springt, loopt,.... voor zijn vader en zet zich tegen mij af. Zo enorm groot is zijn behoefte aan erkenning. Allemaal in de hoop dat hij ooit gezien wordt... Bij elk conflict raast hij wel over zijn vader, maar laat hij niet toe dat ik hem de nodige ondersteuning geef. Hij vlucht in computerspelletjes, sluit zich emotioneel af,... Tot een explosie volgt, zoals gisterenavond. Maar ondertussen is er al veel schade gebeurt, reageert hij sterk depressief... Een scheiding zou het er voor Thomas zeker niet gemakkelijker op maken... Dat is mij gezegd, maar dat besef ik zelf ook maar al te goed.
En ook ik weet dat een scheiding het er zeker niet eenvoudiger op zou maken. Koen zal nooit zijn aandeel in het geheel zien. Het wordt alleen maar allemaal mijn fout. En wat ik hem aandoe, daar zal ik zeker voor moeten boeten. Zo ken ik hem. De kans is groot dat hij na een scheiding een losgeslagen projectiel wordt...
En dus doen we gewoon verder, ruimen we de scherven op van de voorbije vakantie, en proberen er opnieuw het beste van te maken en de kinderen voldoende te ondersteunen. "Je doet het goed! Thomas kan zich geen betere ondersteuning wensen!" :cry: Magere troost, en alhoewel ik alles doe voor Thomas wat ik kan (ook voor Evy en Ruben), heb ik meer dan de handen vol aan het ruimen van de eigen schade, aan het mezelf rechthouden. Ik zou zo graag gewoon leven, zonder angst, zonder verdriet, zonder zorgen,...
