Wat is gewoon? Mijn eigen bedenking dat het de laatste dagen rustig is hier, deed me zelf afvragen of dit zo is. Zijn de kleine incidenten die er zijn gewoon? Of ben ik het zo gewoon dat het gewoon geworden is? Vanmorgen enkele keren een reeks verwijten aan mijn adres omdat de koeien niet meewerkten zoals hij het verwachtte, en volgens hem was dat mijn schuld. Dat is al zo gewoon, dat alles wat fout loopt mijn schuld is, dat ik er niet meer bij stilsta. Deze voormiddag bijna de hele voormiddag niet thuis geweest, om dan over de middag een nerveuse Koen te treffen. Het liep wel redelijk, maar het was toch continue allert zijn op wat hij zegt, hij vraagt, hij doet, om vooral maar niet verkeerd te reageren.

Deze namiddag is Koen er niet. Hij is gaan kijken naar de dieren op de verder gelegen weiden. Thomas kreeg wel het nodige werk ondertussen. Koen heeft ondertussen wel al gebeld dat er een mankement is aan een weideafsluiting, dus dat wordt laat beginnen aan het werk in de stallen vanavond... Hij dus prikkelbaar, wij op de toppen van onze tenen lopen om vooral niets verkeerd te doen.

Dit is het beste wat we voor het ogenblik kunnen krijgen. Op momenten staat hij wel open voor communicatie, kan ik wat vertellen, en gaat hij er op in. Op sommige ogenblikken is hij lief, en heb ik het gevoel dat hij niet enkel aan zichzelf denkt. En die momenten geven me steeds weer de moed om vol te houden, om gewoon door te gaan. Alleen begin ik me steeds meer af te vragen : ten koste van wie? ten koste van wat?