Het blijft hier enorm moeilijk. Gisteren toen de "financiële" storm wat geluwd was, wou ik 's avonds met de kinderen op kraambezoek gaan. Oh, nee, geen denken aan : Hij had beloofd aan de buur om zijn graan weg te voeren (wist ik) en dat zou waarschijnlijk die avond zijn en dan moest hij de auto tot zijn beschikking hebben. Er werd gisterenavond inderdaad tarwe gedorst en hij moest het graan wegvoeren met traktor en kipkar. In de tijd dat wij normaal weg zouden zijn, is hij voor een kwartier terug thuis geweest, gebracht door de buur zijn vader, en heb ik hem moeten terugbrengen met de auto. Geschatte afstand van hier tot het veld waar zijn tractor stond : geen volle km. Vorig jaar reed hij er naar toe met zijn fiets! Nu was geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om met de fiets naar daar te rijden. Dat heeft hij letterlijk zo gezegd! Het moest met de auto zijn. En dus konden wij thuis blijven. Zelfs de kinderen noemden dat "pesten"! En ik kan er weinig tegen in brengen, want van zodra ik ook maar één woord durf zeggen, op een kalme rustige manier, krijg ik de volle lading. Ik, als grote leugenaar (is zijn laatste verwijt) heb geen recht tot spreken!
Ondertussen heb ik, onder druk, een aantal tussentijdse facturen voor mijn werk gemaakt. En Koen maar proberen te zeggen hoeveel ik moest rekenen, wat ik moest rekenen,... Ik heb niemand ook maar een cent teveel aangerekend, maar krijg dan wel te horen dat ik niet durf doorrekenen en welke ezel ik dan wel ben. Ondertussen heeft hij een systeem opgezet, zodat ik geen bewegingsvrijheid meer heb : ik moet al meer dan een jaar in een agenda noteren voor wie en hoelang ik werk per dag. Nu moet ik hetzelfde bijhouden per klant, met per klant vermeld op welke dag ik hoeveel gewerkt heb. Bij elke afrekening moet ik op dezelfde fiche vermelden hoeveel ik reken (uren staan er boven vermeld), en hij moet alle rekeninguittreksels van MIJN rekening zien, zodat hij ziet dat de bedragen daarop kloppen met wat ik op de fiche staan heb. Het zwaarste aan dit systeem is dat ik geen enkele bewegingsvrijheid meer heb. Als hij niet thuis was, belde ik wel eens met mijn ma, stak een machine was in, zette Evy haar franse woordjes die ze moest kennen op stick (kan ze zelf niet omwille van haar dyslexie en moet ze met de computer inoefenen om resultaat te halen),... Ik zette toen in mijn agenda naast de persoon die ik erin vermeldde een tekentje, zodat ik wist dat ik die tijd niet hoefde aan te rekenen. Alle uren opzoeken in mijn agenda is te moeilijk en te complex voor hem en nu achteraf alles achterhalen is voor hem ook onmogelijk omdat hij niet weet wat gerekend werd en wat niet. Maar als het op de nieuwe manier moet, dan moet dit wel kloppen als een bus. En ik mag van Koen niet anders doen tijdens de week dan mijn werk, zelfs het huis houden niet, met uitzondering van de momenten dat HIJ denkt dat HIJ mij nodig heeft.
Het bijkomend probleem is dat hij mijn rekening precies wil volgen, en dat dit zal leiden tot eindeloze discuties over het feit dat ik volgens hem teveel geld verbruik voor het huishouden. Om het concreet te maken : hij is ervan overtuigd dat ik met 1000 euro per maand meer dan voldoende moet hebben voor het volledige huishouden (ook kleren e.d.) voor een gezin met vijf personen!!! Als er mensen zijn die dat kunnen, graag tips, want mij lukt dat zeker niet. En zo kun je blijven discuteren. Ik hoef hem niet te tonen hoeveel alles kost, wat ik mee heb, als ik ga winkelen en hoeveel geld ik kwijt ben, want hij zal het toch niet willen bekijken. Zijn standpunt is zijn standpunt en daarmee uit!
Hoe hou ik dit vol? Door er van uit te gaan dat ook dit weer voorbij gaat, te slikken en effectief te wachten tot de bui overwaait. Er is geen alternatief voor het ogenblik.
Misschien kunnen we vanavond op kraamvisite? Even er tussen uit. Het zou me goed doen. En zondag ga ik toch met de kinderen naar mijn ouders. De uitbarstingen er voor en er na nemen we er maar bij. Wat we er aan gehad hebben neemt hij ons niet meer af!
Het WAS al enkele dagen rustig. Ik had die rust meer dan nodig om de spanningen uit mijn lijf te krijgen. Mijn schouders en nek zaten blokvast. Ik had gehoopt dat de rest van de vakantie nu rustiger zou verlopen. Helaas...
Deze middag waren een hoop rekeninguittreksels mee van mijn rekening. Vermoedelijk omdat ik ze al lang niet afgehaald had. Ik haalde ze wel af met de computer, maar blijkbaar telt dat niet mee? Of is dat ook al zo lang geleden? Ik moet het nog even nachecken! Ik volg mijn rekeningen wel op de computer, betaal ook via de computer, dus ik weet wel degelijk hoeveel geld er al dan niet op staat.
Helaas kwamen de uittreksels op deze manier in Koen zijn handen. Omdat er al jaren discutie is over iedere euro die ik uitgeef, over het feit dat ik volgens hem niet genoeg werk en niet genoeg verdien, én dus ook niet genoeg spaar, én hij in meer dan twintig jaar nog nooit een euro bijgelegd heeft voor het huishouden, volg ik daarin mijn eigen weg, en probeer met mijn eigen centen toe te komen. Hij volgt de rekeningen niet, heeft moeite om rekeninguittreksels te begrijpen, en ik heb overal volmacht, dus had ik marge. Ik probeer de laatste jaren wel toe te komen met het geld dat ik verdien, en dat is niet altijd evident. Ik kan niet fulltime werken, want ik moet nog vaak bijspringen voor hem. Drie kinderen waarvan nu één op internaat, kosten ook heel wat. En hij probeert al die jaren ook het nodige los te weken : hij zend mij om melkpoeder of sproeistoffen, of kalvervlokken,... en het lukt al lang niet meer om dat geld ook terug te krijgen. Zo hebben we de eerste jaren van ons huwelijk ook "samen" kasbons gekocht : een deel van wat hij verdiende, een deel van wat ik verdiende, maar op het ogenblik dat deze uitbetaald werden wist hij altijd wel een reden om het bedrag alleen op zijn rekening te zetten : Het was toch allemaal van te samen. Dat is ook wettelijk zo. Alleen, op het ogenblik dat ik geld nodig heb, gaat het plots over "zijn geld" en ben ik degene die geen geld bezit! Veertien dagen terug had hij weet van een grote som geld die ik ontvangen had en toen verplichtte hij me een deel ervan op ZIJN spaarrekening te zetten. Er mag geen geld meer bijgezet worden bij de bank waar ik mijn spaarrekening heb, volgens hem, en hij vond het de moeite niet dat ik een spaarrekening opende voor "zo'n klein bedrag". Dan is het plots opnieuw van ons samen. Vorige week kregen we een zware afrekening van de electriciteitsmaatschappij, samen met water de enige post die hij betaalt, en hij eist dat ik daarvan een derde betaal... En ik ben het trouwens al honderden keren door mijn neus gewreven : hij heeft de auto betaald toen we hem kochten (ik betaal wel al twintig jaar lang de brandstof, het onderhoud, de verzekering,...), hij heeft het huis betaald toen we bouwden,... en ik heb het hem ook nog gelapt om de lening automatisch van zijn rekening te laten gaan. Mijn argumenten zijn van geen enkele tel voor hem : Ik kan nauwelijks sparen omdat ik al twintig jaar voor het volledige huishouden opdraai. Er staat ook nauwelijks iets op mijn spaarrekening omdat hij een deel van het spaargeld dat ik de eerste jaren wel kon opzij leggen (voor we kinderen had) naar zijn rekening gemanoevreerd heeft, en eigenlijk is de 500 per maand voor de lening, gedurende nog geen drie jaar tot nu toe, slechts een kleine bijdrage in verhouding tot wat ik aan het huishouden, al meer dan twintig jaar, dien te spenderen. Ik betaalde dit jaar al maandelijks de helft van dat bedrag voor het internaat van Evy!
Nee, ik ben niet zo naïef dat ik dit alles blijf geloven, maar ik kan gewoon niet tegen hem op. De verwijten, het uitgescholden worden,.... ik val veel te licht voor hem. Dat besef ik wel, en dat weet hij zelf ook maar al te goed.
Ik probeer het financieel te redden, en dat lukt me ook wel, maar ik kan niet vermijden dat mijn rekening af en toe lichtjes in het rood staat. Dat wist hij tot nu toe niet en geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om hem daar bij te betrekken, want volgens hem is dat een grote schande. Het kenbaar maken kon mij alleen maar problemen opleveren : een tekort op mijn rekening zou hij toch niet bijpassen, en leidt alleen tot verwijten dat ik teveel uitgeef en te weinig werk. Ik heb het al zo vaak ondervonden. Van zijn zichtrekening durf ik al lang niet meer af te halen om bij te passen, want ik moet alles perfect opschrijven zodat hij het kan volgen.
En nu kreeg hij de rekeninguittreksels in handen. Hij heeft ze nauwkeurig uitgeplozen en zo gezien dat er enkele keren debetintresten aangerekend werden. 0,59, 0,33, 0,80. Eigenlijk niet de moeite om over te spreken, maar volgens hem is dat HET bewijs dat ik met geen geld kan omgaan en dat ik niet kan omgaan met bankkaarten. Ik ben dus onmiddelijk naar de bank moeten gaan om mijn kaarten in te leveren (heb ik niet gedaan! Ik heb ze weggestopt!) en om de uittreksels van zijn rekening. Want ik bedroog hem, pakte zijn geld. Gelukkig voor mij klopte het bedrag op zijn uittreksels tot op de cent met wat ik op papier voor hem bijhou! Tweede minpunt is dat hij nu weet welk bedrag aan kinderbijslag ik maandelijks ontvang. Dit hield ik voor hem verborgen omdat ik wist dat hij dat bedrag enorm groot zou vinden, terwijl het eigenlijk slechts heel beperkt bijdraagt in de kosten. En ja, hij is er inderdaad van overtuigd dat ik daarmee maandelijks de helft van het huishouden kan betalen!!! Zonder veel moeite, volgens hem!!! En als ik durf tegen te spreken, dan moet ik me volgens hem niet kwaad maken, want ik lieg en bedrieg toch, en het klopt toch niet wat ik zeg! Als ik me "kwaad maak" (durf te reageren) is het omdat ik zwaar in de fout ben volgens hem, als hij "zijn mening zegt" (mij uitscheld voor alles en nog wat) is het omdat ik dat verdien. En zo heeft hij altijd gelijk!
Op één vlak heeft hij wel gelijk : hij zegt dat ik mijn rekeninguittreksels verberg omdat ik ze hem niet durf te tonen. En dat klopt. Alleen is het niet omdat ik hem bedrieg, omdat ik het geld door deuren en ramen buitengooi, zoals hij veronderstelt, maar omdat ik weet dat het alleen maar leidt tot een hoop ellende. Ik probeer mijn eigen gang te gaan, in eer en geweten. Het ging zo allang goed, maar nu sloeg het toch enorm tegen. Voor hem moet ik nu ook mijn eigen rekening bijhouden op papier, zodat hij weet wat er met mijn geld gebeurt.
En dan begint de weerwraak : eigenlijk zou ik volgens hem eens goed bont en blauw geslegen moeten worden, maar dat kan hij niet, want dat kunnen anderen zien! Magere troost dat anderen het niet mogen weten! Psychische terreur is echter niet minder zwaar om dragen. Ook heeft hij duidelijk gesteld dat ik er niet moet aan denken dat ik de komende maanden nog maar mijn ouders ga. Ik blijf van nu af aan netjes thuis! Terwijl het afgesproken is dat ik zondag naar mijn ouders zou gaan met de kinderen. Het is al van pasen geleden dat we er nog geweest zijn... En de kinderen zijn er op gevierd. Het is nog niet uitgesproken geweest, maar "thuisblijven" betekent ook niet op kraamvisite gaan, terwijl de ooievaar vanochtend vroeg bij mijn broer en schoonzus geweest is... Dat is het grote positieve nieuws voor vandaag!
Men zegt wel : de soep wordt niet zo heet gegeten, als ze opgediend wordt. Laat ons hopen...
