Het blijft hier enorm moeilijk. Gisteren toen de "financiële" storm wat geluwd was, wou ik 's avonds met de kinderen op kraambezoek gaan. Oh, nee, geen denken aan : Hij had beloofd aan de buur om zijn graan weg te voeren (wist ik) en dat zou waarschijnlijk die avond zijn en dan moest hij de auto tot zijn beschikking hebben. Er werd gisterenavond inderdaad tarwe gedorst en hij moest het graan wegvoeren met traktor en kipkar. In de tijd dat wij normaal weg zouden zijn, is hij voor een kwartier terug thuis geweest, gebracht door de buur zijn vader, en heb ik hem moeten terugbrengen met de auto. Geschatte afstand van hier tot het veld waar zijn tractor stond : geen volle km. Vorig jaar reed hij er naar toe met zijn fiets! Nu was geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om met de fiets naar daar te rijden. Dat heeft hij letterlijk zo gezegd! Het moest met de auto zijn. En dus konden wij thuis blijven. Zelfs de kinderen noemden dat "pesten"! En ik kan er weinig tegen in brengen, want van zodra ik ook maar één woord durf zeggen, op een kalme rustige manier, krijg ik de volle lading. Ik, als grote leugenaar (is zijn laatste verwijt) heb geen recht tot spreken!
Ondertussen heb ik, onder druk, een aantal tussentijdse facturen voor mijn werk gemaakt. En Koen maar proberen te zeggen hoeveel ik moest rekenen, wat ik moest rekenen,... Ik heb niemand ook maar een cent teveel aangerekend, maar krijg dan wel te horen dat ik niet durf doorrekenen en welke ezel ik dan wel ben. Ondertussen heeft hij een systeem opgezet, zodat ik geen bewegingsvrijheid meer heb : ik moet al meer dan een jaar in een agenda noteren voor wie en hoelang ik werk per dag. Nu moet ik hetzelfde bijhouden per klant, met per klant vermeld op welke dag ik hoeveel gewerkt heb. Bij elke afrekening moet ik op dezelfde fiche vermelden hoeveel ik reken (uren staan er boven vermeld), en hij moet alle rekeninguittreksels van MIJN rekening zien, zodat hij ziet dat de bedragen daarop kloppen met wat ik op de fiche staan heb. Het zwaarste aan dit systeem is dat ik geen enkele bewegingsvrijheid meer heb. Als hij niet thuis was, belde ik wel eens met mijn ma, stak een machine was in, zette Evy haar franse woordjes die ze moest kennen op stick (kan ze zelf niet omwille van haar dyslexie en moet ze met de computer inoefenen om resultaat te halen),... Ik zette toen in mijn agenda naast de persoon die ik erin vermeldde een tekentje, zodat ik wist dat ik die tijd niet hoefde aan te rekenen. Alle uren opzoeken in mijn agenda is te moeilijk en te complex voor hem en nu achteraf alles achterhalen is voor hem ook onmogelijk omdat hij niet weet wat gerekend werd en wat niet. Maar als het op de nieuwe manier moet, dan moet dit wel kloppen als een bus. En ik mag van Koen niet anders doen tijdens de week dan mijn werk, zelfs het huis houden niet, met uitzondering van de momenten dat HIJ denkt dat HIJ mij nodig heeft.
Het bijkomend probleem is dat hij mijn rekening precies wil volgen, en dat dit zal leiden tot eindeloze discuties over het feit dat ik volgens hem teveel geld verbruik voor het huishouden. Om het concreet te maken : hij is ervan overtuigd dat ik met 1000 euro per maand meer dan voldoende moet hebben voor het volledige huishouden (ook kleren e.d.) voor een gezin met vijf personen!!! Als er mensen zijn die dat kunnen, graag tips, want mij lukt dat zeker niet. En zo kun je blijven discuteren. Ik hoef hem niet te tonen hoeveel alles kost, wat ik mee heb, als ik ga winkelen en hoeveel geld ik kwijt ben, want hij zal het toch niet willen bekijken. Zijn standpunt is zijn standpunt en daarmee uit!
Hoe hou ik dit vol? Door er van uit te gaan dat ook dit weer voorbij gaat, te slikken en effectief te wachten tot de bui overwaait. Er is geen alternatief voor het ogenblik.
Misschien kunnen we vanavond op kraamvisite? Even er tussen uit. Het zou me goed doen. En zondag ga ik toch met de kinderen naar mijn ouders. De uitbarstingen er voor en er na nemen we er maar bij. Wat we er aan gehad hebben neemt hij ons niet meer af!
