Rond 15u30 kreeg ik een sms-je van Thomas met de vraag hem na school af te halen omdat hij zich niet lekker voelde. Normaal rijdt Thomas met de fiets naar school, een afstand van ongeveer 10km. Ik heb daar geen problemen mee, maar aangezien het onbegrip en het gepreek van Koen vorige week, toen ik Thomas naar school voerde omdat hij ontdekte dat zijn band lek was op het ogenblik dat hij wou vertrekken, zag ik er wel tegenop om het aan Koen door te geven. Hij is thuis, dus ik kan niet zomaar eventjes over en weer rijden zonder dat hij het merkt.

Naast de preek over hoeveel tijd ik dan wel verloor en hoeveel uren ik dan wel minder werkte die ik vorige week kreeg, kon ik me ook verwachten aan de gebruikelijke sneeuwpaniek. Hier; landelijk gelegen, en waar de gemeente nooit strooit, ligt er nog vrij veel sneeuw. Ik ben geen zo'n goede chauffeur als Koen, rij ook niet graag door de sneeuw, maar als het nodig is red ik me wel. Als de sneeuw te dik ligt heb ik wel problemen om hier met de auto weg te geraken, omdat de straat op het eind nogal flink helt, en daardoor niet zo evident is om boven te geraken. Bij hevige sneeuwval zijn er al vaker auto's daar in de problemen geraakt. Ik ben dus niet de enige.

Het probleem is dat Koen geen correcte inschatting kan maken en van zodra het sneeuwt, beschouwt hij het meestal als onmogelijk voor mij om daar door te geraken. Dus... ik verwachtte al een hoop tegenstand.

Ik moest mijn hoofd er niet lang over breken : Koen kwam binnen om een kop koffie en ik vertelde hem van Thomas zijn sms-je. Oh, geen probleem!! En hij had net op de weg geweest, en de sneeuw die er lag zou eigenlijk ook geen probleem mogen vormen voor mij. Leuk, blijkbaar een goede dag vandaag! Tien minuten later komt hij terug binnen : Zou ik niet beter iets vroeger vertrekken en ook Ruben afhalen van school? Het zou toch jammer zijn als die jongen door de sneeuw nog viel! Ik ben zelf geen echte fan van zo'n weer, dus haal ik met liefde de kinderen op.

En, als ik dan toch onder weg is, kon ik dan nog even stoppen om iets te halen voor hem? Ah, daar kwam de kat op de koord! Thomas zijn lessen eindigen een half uur later dan die van Ruben, en het is maar 7km rijden van de ene school naar de andere, dus heb ik tijd zat om nog een boodschap te doen. Ik maak daar geen enkel probleem van. Alleen stel ik mezelf de vraag of hij het even vanzelfsprekend had gevonden dat ik de kinderen ophaalde, indien hij zelf niets nodig gehad had...

De kinderen zijn thuis, ik heb mee gebracht wat hij vroeg (en nog iets extra's voor de kinderen als vieruurtje ), en ik word beloond met een royale glimlach, en een helpende hand : hij heeft de fietsen uit de auto gehaald! Het beloofd een fijne avond te worden. Soms moet je gewoon het geluk hebben dat hij denkt dat hij iets nodig heeft...