Sinds gisteren is het tij gekeerd. Koen reageert terug "normaal". Er is terug "communicatie". En ondanks de spanningen die nog steeds in mijn lijf aanwezig zijn, de pijn die ik nog steeds voel, voelde ik me gisterenavond, besefte ik gisterenavond, toen ik de kalveren gaf, dat ik me eigenlijk toch wel terug goed voelde. En dat zet me aan het denken, vooral omdat ik het volgende gelezen had :
De meeste vrouwen hebben geleerd dat zij verantwoordelijk zijn voor een goede sfeer in huis
en voor het goed gevoel van de anderen. Daarom binden vrouwen meestal in en vertonen het
gewenste gedrag om de relatie te herstellen. Zij onderdrukken daarbij hun eigen behoeften,
maar negeren ook hun inschatting van de situatie en hun relatie. Op die manier wordt de
macht van de man weer hersteld. Het erkennen van de mannelijke macht hoort ook bij de
genderformatie. Vrouwen trachten vaak situaties te redden door hun man gunstig te stemmen
en worden dikwijls beloond voor deze reddingsacties, maar de onderliggende problemen
worden hiermee niet opgelost.
De man kan zich weer ontspannen na deze reddingsactie. Hij voelt zich in zijn waarde
hersteld en kan weer vertrouwen op haar liefde. De man is weer even aanhankelijk en
toegewijd waardoor beide partners zich even heel gelukkig voelen. De romantische mythe is voor korte tijd hersteld.
Dit komt mij wel heel erg bekend voor Maar hoe doorbreek je dit??? Ik besef maar al te goed dat van zodra de storm gaan liggen is ik alles in het werk stel om dat zo te houden, om Koen te behagen, uit zelfbescherming, omwille van de kinderen, maar eigenlijk verloochen ik daarbij compleet mezelf, negeer ik mijn eigen verlangens en gevoelens, en leef alleen vanuit datgene wat hij wil. En dat besef zorgt voor een héél dubbel gevoel. Ik heb het jarenlang niet gezien, want wat is er nu verkeerd aan om iets voor een ander te doen, temeer daar ik mij daar meestal goed bij voel? In principe niets, als ik ook nog de ruimte zou krijgen om mezelf te zijn, om mezelf te ontwikkelen, en die ruimte is er helemaal niet.
Nu pas besef ik hoe ver dit gaat : Koen wil dat mijn huishouden in orde is, wil dat de tuin er netjes bij ligt, wil dat de carport geölied wordt,... allemaal dingen waar ik moet voor zorgen. Op zich is dat geen probleem. Maar het gaat verder dan dat : Het moet allemaal gebeuren op het ogenblik dat hij dat wil, of eigenlijk andersom : hij bepaalt wanneer het niet mag : niet tijdens de weekdagen, want dan moet ik geld verdienen, niet als hij mij nodig heeft,... En dus wring ik me maar in allerlei bochten, om toch iets van het onmogelijke waar te maken. En als het niet lukt...
Ik zou moeten werken, maar het lukt mij niet. Mijn gedachten blijven maar malen. Het besef hoe diep ik voor het ogenblik terug zit, komt hard aan. Het bewust geworden zijn van het feit dat ik na al die jaren niets louter voor mezelf mag doen is enorm zwaar.
Niets alleen maar louter voor mezelf. Zelfs de hevige strijd die er meestal is om mijn familie te zien, is niet louter voor mezelf. Ik doe het voor de kinderen, voor mijn ouders,... om zo weinig mogelijk de barsten te tonen. Mooie gevel, met daarachter heel wat ellende. Ja, ik heb er wel iets aan om even weg te zijn, niet aan Koen te moeten denken. Dat beweer ik niet. Maar het is niet louter voor mezelf. Het is voor een stuk omdat het zo hoort.
En toch, dit jaar heb ik wél iets louter voor mezelf opgestart : naar aanleiding van het boek van Sonja Kimpen, dat ik gekocht had, ben ik begonnen met lopen. Lopen, daar kon Koen toch niets tegen hebben? Het kost niets. Ik doe het wanneer het mij uitkomt. En het is gezond! Ik koos het moment om te lopen zorgvuldig uit : na het avondeten, het ogenblik dat ik anders toch voor TV zat. Bewust gekozen, omdat hij niet zou kunnen zeggen dat ik mijn tijd verdeed. Of ik nu voor de TV zat of liep, dat maakte niets uit. Dat dacht ik toch.
In het begin spotte Koen met mij. Ik kon niet lopen volgens hem, ik maakte me belachelijk. Maar dat deerde me niet. Ik wist van mezelf ook wel dat ik niet kon lopen. Daarom was ik gestart met "start-to-run". En het kostte me vaak inspanning om vol te houden. Maar ik was trots op mezelf, want ik hield vol! Dat half uurtje voor mezelf, soms met de kinderen erbij, betekende zoveel voor mij. Veel meer, dan iemand die de vrijheid heeft om zelf te beslissen wat hij/zij doet of laat, kan beseffen. Daarnaast voelde ik hoe ik op die manier de spanningen in mijn lijf kon kwijt geraken, merkte ik dat ik veel minder last kreeg van opgezwollen voeten en tintelende benen. Het was dus ook gewoon goed voor mij.
Nee, het is niet blijven duren. Het begon met losse opmerkingen dat alleen hoeren langs de straat lopen, achter welke mannen ik nu aan zat,... Ik vroeg de kinderen mee, zodat ik niet alleen liep, maar ook dat hielp niet. Hij maakte de kinderen bang, zei dat ik dood zou vallen als ik daar verder mee deed. Omdat ik van nature erg vlug rood word, en ik eigenlijk gestart ben met een zeer slechte conditie, was ik na het lopen vaak even buiten adem én liep ik meestal rood aan. Toen ik zei dat ik gerust eerst de huisarts wou raadplegen of ik verantwoord bezig was, zei hij duidelijk dat hij wou dat ik met die onzin stopte. Ik heb toen nog één keer gelopen, en toen zette hij de grote middelen in : roepen, tieren, verwijten, vernederen,... tot ik psychisch brak en beloofde niet meer te lopen, als dit maar stopte. Oh, nee, hij moest zeker zijn, en dramde nog een dag door...
Hij heeft zijn gelijk gekregen en ik bleef ook die keer met de scherven achter. Waarom toegeven? Omdat ik zijn houding ten opzichte van mij niet meer aankan, om de schade bij de kinderen te beperken, in de hoop dat dit ophoudt en hij terug de goede Koen word. En die is ook zo. Tot de volgende keer... de tussentijden worden steeds maar korter, de manier waarop hij reageert steeds heftiger... Even is het tij een stuk gekeerd na zijn hartoperatie toen hij een alcoholverbod kreeg. Gisteren heb ik de bedenking gemaakt dat we opnieuw even diep zitten als voor zijn hartoperatie... Van de drank blijft hij niet. De laatste dagen verdwijnt elke dag één pint. Of hij ergens anders nog voorraad heeft, ik weet het niet,... Zoals men mij destijds voorspeld heeft vervalt hij terug in het gedrag van toen hij stopte met drinken, zelfs met minder alcohol.
Gisteren is de situatie steeds verder geëscaleerd. Toen ik Ruben naar de logopedie bracht besefte ik plots hoe ik al die jaren steeds maar alles doe, leef zoals Koen het wenst, en mijn eigen wensen en verlangens compleet negeer. Het besef kwam er toen ik voorbij een kledingzaak reed, waar men bezig was de nieuwe herfstmode te etaleren. Het is al jaren dat ik zin heb om mijn garderobe te veranderen, en het is al jaren dat ik dat voor mij uit schuif. In het beste geval tik ik dan nog enkele restjes op tijdens de solden, nà het seizoen. Oh ja, ik heb een goede reden : ik wil eerst iets doen aan mijn overgewicht, want zo zie ik er niet uit! Gebrek aan zelfvertrouwen? Hoe kom je erbij! Het is gewoon zo. Ik word er genoeg op gewezen. Alleen weet ik dat enkele kilo's minder Koen geen andere visie op mezelf geven. Vorig jaar ben ik zes kilo kwijt geraakt. Toen heb ik het opgegeven... In januari ben ik opnieuw gestart, met nog enkele kilo's meer dan bij de vorige start. Ik ben er nu zes kwijt, ben zowat halfweg om geen overgewicht (gezonde BMI) te hebben. Het gaat in perioden vrij moeizaam, maar ik wil dit keer verder doorbijten... Gisteren mij de bedenking gemaakt dat dit het enige is waar ik nog zelf de controle over heb : wat ik eet! Helaas ben ik een stress-eter, en is het snoepen op bepaalde ogenblikken het enige dat ik heb... Zo voelt het toch...
Gisteren besefte ik plots dat mijn overgewicht slecht een persoonlijk excuus is, om mezelf de illusie te geven dat ik mijn eigen leven in handen heb. Niet dus... Al twintig jaar schuif ik dat voor mij uit. Als ik.... (geld heb, vermagerd ben, tijd heb,....) Dat plotse besef kwam even hard aan. Ik ben er nu 44. Wanneer zal ik ooit eens zelf kunnen leven?????????
20 minuten ben ik weg geweest: Ruben naar de logopedie gebracht, met de logopediste bekeken welke uren Ruben volgende schooljaar kan, want Koen wil bepalen wanneer het volgens hem past, en een brief gepost. En dan als ik thuis kom opnieuw de volle lading : waar ik die tijd wel allemaal gezeten heb! Hij kon er op dat ogenblik weinig op aanmerken en begon dus maar terug over die afspraak van zaterdag, over het feit dat ik NOOIT luister naar hem, over het feit dat ik het nooit nergens zal brengen als ik liever luister naar die ouwe ginder (is mijn vader) dan naar hem. Dat mijn ouders zich nergens mee moeien, nooit geen woord zeggen over de situatie hier, dat dringt na al die jaren nog steeds niet tot hem door! Als apotheose kwam de mededeling dat hij niets is met zo'n wijf als ik, dat hij mij zal buitengooien. pfff, daar gaan we weer. Dreigen, maar toch niet doen, want dan zou hij zich moeten blootgeven tegenover de buitenwereld, en dat zal hij nooit doen. Ik moet de schuldige zijn, niet hij! En als ik er al eens aan mezelf twijfelde, of ik dan toch niet iets niet gehoord, of toch gezegd had, dan was ik plots wel zeker van mezelf. Koen verweet mij dat ik liever naar iemand ging die "zes jaar aan een stuk op zijn lege kloten gelegen heeft" (hij bedoeld daarmee mijn broer die zeven jaar gestudeerd heeft, omdat hij twee keer van richting veranderde. Maar ik heb zelf ook vijf jaar hogere studies gedaan, en de twee bijkomende jaren heeft mijn broer terug betaald aan mijn ouders. Niet dat het voor mij zo nauw komt, maar Koen roept altijd dat ze alles voor hem doen en niets voor mij!), dan bij hem te zijn ik er maar de gevolgen moest van dragen. Ik heb erop geantwoord dat het al echt niet normaal was dat ik pas nu voor het eerst bij mijn broer thuis kwam. En toen beweerde hij dat het nog geen half jaar geleden is, dat ik naar hun huis ben gaan kijken???????????????? Dat klopt zeker niet!!! En omdat ik met zekerheid zeg dat dit geen waar is, ben ik een smerige leugenaarster! Ik ben er nog steeds door geschokt, vraag me af in hoeverre hij ook op andere vlakken nog in de realiteit staat. Wat moet ik daar mee? Hoe ver kan dit evolueren?
Toen hij terug buiten was, kwam een auto op het erf gereden. De man stapte met papieren uit en kwam naar het huis. Koen heeft vermoedelijk gezien wie het was, want hij belde op mijn gsm om te zeggen dat als het met papieren voor hem was, hij niet thuis was. Het bleek de gerechtsdeurwaarder te zijn, met papieren inzake een ongeval waar Koen meer dan een jaar terug onrechtstreeks bij betrokken was. Met de mededeling dat Koen niet thuis was, en ik ook niet wist wanneer hij thuis zou komen, mocht ik tekenen voor ontvangst. Alleen, op het ogenblik dat die man terug in zijn wagen stapt, loopt Koen duidelijk zichtbaar voor hem, over het erf!!!! Die man was hier al eens geweest voor dezelfde zaak, en kent Koen dus!!!!!! Is dat zijn manier om mij belachelijk te maken????
En dat was nog niet genoeg voor één dag. Op het ogenblik dat ik Ruben wou afhalen weigerde de auto te starten. Geen kik!!! Ik verwittig Koen. Wat moet ik anders doen? Hij grolt dat ik bij hem niet moet zijn, dat hij daar toch niets van kent. Ik zeg hem dat ik dan de garage zal bellen om de wagen te komen depanneren. Hij roept me achterna dat ik de wagen maar moet laten staan waar hij staat, want ik heb toch geen auto nodig... Ik had volgens hem trouwens vandaag eigenlijk niet weg moeten rijden met de auto. En Ruben dan??? Thomas is toch te lui om iets te doen (hij springt van 's morgens tot 's avonds iedere keer zijn vader ook maar kikt!), dus kon hij meerijden met de fiets met Ruben. En de afspraken die ik VAN HEM moest maken???? Allemaal zever, de logopediste moet dat zo maar weten! Hoe kan zij nu weten wanneer het past of niet past, als ik het niet meedeel??? Ik zag dus geen andere oplossing dan de garage te bellen. Koen had duidelijk gezegd dat hij er niets van kende, en vorige winter had hij duidelijk gezegd dat hij met zo'n accu niet wist hoe je die kon opladen.... Het was de accu, die kapot was. Men heeft de auto terug opgestart, ik heb hem een kwartiertje laten draaien, en ben toen, na Koen verwittigd te hebben per gsm (hij zat in de weide) gestart naar de garage om een nieuwe accu. Aan het eind van de straat ging mijn gsm af, en beval Koen dat ik onmiddelijk moest terug keren. Waarom? Om terug de volle lading te krijgen. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om de garage te bellen? Kon ik dan niet wachten tot hij tijd had om er naar te kijken? Zie je nu wel dat ik mijn geld langs deuren en vensters naar buiten gooide? Had ik er wel eens aan gedacht hoeveel dat zou kosten???? En het was als zelfstandige totaal onverantwoord dat ik tijdens de werkuren naar de garage reed! Nee, ik kon nu niet anders, want het was niet verantwoord de wagen stil te leggen, maar dat had ik alleen aan mezelf te danken!
En toen knakte er iets, was het mij allemaal teveel. Ik ben huilend weg gereden. Tranen die al een dag hoog zaten, maar huilen lukte niet. Ik wist het niet meer. Dat kon ik niet verder aan. Ik heb getwijfeld om bij mijn schoonzus binnen te springen. Ik durfde niet. Uit angst voor Koen zijn reactie als ik te lang weg bleef, maar ook uit angst dat niemand zou geloven, beseffen hoe ik het eigenlijk niet meer verder aan kan, uit angst dat er toch maar één weg is, dat ik toch niet anders kan dan terugkeren naar Koen. Ik ben op een slakketempo naar de garage gereden, in de hoop dat de sporen van tranen weg zouden zijn, in de illussie dat ik iemand zou ontmoeten die mij zou begrijpen en helpen. Ik had geluk : net voor ik de parking op wou rijden viel mijn wagen stil, en wou hij opnieuw niet meer starten. Na de voorbije uren leek het personeel in de garage mij zo begripvol en attent. Voor wat mijn wagen betreft natuurlijk, want er komt geen woord meer over mijn lippen dan het hoogst noodzakelijke. En ik ben op een slakkegangetje terug naar huis gereden.
De verwijten,het vernederingen en de duidelijke afwijziging waren daarmee nog niet voorbij. Ik heb gewoon slaafs gedaan wat van mij verwacht werd, alleen nog ja geknikt,... Kapot, totaal kapot, en niet wetende hoe het nu verder moet... Zelf weggaan? Was het maar zo simpel. Ik weet dat Koen mij nooit een nieuwe kans zal gunnen. Hij zal mij kapot maken. Daar ben ik van overtuigd. Zijn bewondering voor wie geen respect heeft voor een ander, geweld durft te gebruiken steekt hij de laatste tijd niet onder stoelen of banken. Er is een tijd terug een man en zijn gezin opgepakt, die een enorme cannabisplantage had, waar de omgeving bang is voor die man, en die men door een ongeldig huiszoekingsbevel terug op vrije voeten moest laten. Ik weet niet meer wie of wat of waar, maar het is uitgebreid in de kranten en op het nieuws beschreven. Zo iemand bewondert Koen. Dat vindt hij een "echte vent".
Vandaag reageert Koen terug normaal. En ik kan bij mezelf scherven ruimen, proberen terug op te krabbelen. Alleen vraag ik me af hoelang ik dat nog vol hou.
Vanmiddag werd er geen woord gesproken aan tafel. Koen zet zijn stilzwijgende houding verder en voor de rest durfde niemand iets zeggen... De spanning was te snijden, maar toch liever zo dan zijn geroep en getier. Na het eten is Koen vertrokken naar zijn bed voor de gewoontegetrouwe platte rust. Toen ging de telefoon. Eerst mijn schoonmoeder om te zeggen dat ze courgettesoep gemaakt had en dat de kinderen er een deel mochten van komen halen voor ons. Fijn! Nauwelijks neergelegd rinkelde de telefoon opnieuw : een nieuwe klant, gestuurd door onze veearts, voor een afspraak. Voor 18u 's avonds kon voor hem niet, omwille van zijn job. En om die tijd moet ik de kalveren drinken geven. Ik kan mij voor het ogenblik niet permiteren om daar enige verschuiving in aan te brengen. En later op de avond wil Koen niet dat ik nog weg ben, én is het vaak al te donker om de nodige foto's te maken. Dan maar zaterdagnamiddag? Ik hoor Koen plots luidop roepen : zaterdag niet! Ja, ik verwachtte eigenlijk al dat hij zaterdag dieren zou wegvoeren en halen. Zaterdag rond 16u30? Dat lukte voor mijn klant wel, en aangezien Koen dan toch al lang thuis is om de dieren thuis te verzorgen,... is dat volgens mij geen enkel probleem. Alleen is Koen razend : "Ik heb gezegd zaterdag niet, en dan is het zaterdag niet!" Op de vraag wanneer ik dan wél een afspraak moet maken krijg ik geen antwoord. Dat is zijn probleem niet, zegt hij! Wat het probleem is voor zaterdag om 16u30, daar heeft hij ook geen antwoord op... Volgende week zaterdag, net voor de school start moet ik ook niets plannen, en de eerste zaterdag na de start van school zal het ook niet lukken : er zijn dan altijd heel wat zaken die nog moeten bijgehaald worden, of die geregeld moeten worden voor de start naar school. pffffffff. Als ik zelf geen afspraak meer kan maken voor mijn job, zonder ruzie. Ik ben bereid om rekening te houden met de momenten dat Koen mij nodig kan hebben. Maar hij is niet redelijk.... Nochtans kan hij net zo goed donderdag of vrijdag dieren halen of voeren. Ik "werk" dan wel niet (volgens hem dan), maar als ik in de plaats zaterdag werk??? Hij wil geen oplossing, hij wil niet redelijk zijn. Hij wil alleen maar dwars liggen, bewijzen (voor zichzelf???) dat ik weiger rekening te houden met hem, dat ik weiger te luisteren.
Gisteren ben ik met de kinderen bij mijn broer geweest om zijn dochtertje te bewonderen. Zo klein, en zo lief!!! Jammer dat ik omwille van mijn anonimiteit geen foto's op de site kan zetten.
Helaas leidde ons "uitstapje" van enkele uurtjes terug tot een heftige crisis thuis. Het zinde Koen niet dat ik op kraamvisite ging. Het zinde hem de voorbije weken ook niet, maar nu zette ik door. Hij had trouwens zelf gezegd dat ik tijdens de vakantie eens een zondagnamiddag moest langs gaan. Dus...
We zijn iets na 13u vertrokken. Mijn broer en zijn vrouw hebben over twee jaar een huis gekocht, en het was, ondanks zijn herhaaldelijke uitnodigingen, de eerste maal dat we er langs gingen. 42km van bij ons. Ondanks het feit dat ik over het algemeen overal mijn weg vind, hebben we wel een hele tijd moeten zoeken. Het was na 14u dat we er aankwamen, en Koen had gezegd dat we tegen 16u moesten thuis zijn... Ik had daarop geantwoord dat dit wel zo iets zou worden. Een uurtje op kraamvisite, dat leek me wel normaal. Alleen had ik er niet op gerekend dat we na 14u zouden toekomen, dat hun zoontje van drie, Joris, voor wie we ook een pakje meehadden, sliep. De schoonouders van mijn broer waren er ook, en ze waren vrij nieuwsgierig naar Thomas, Evy en Ruben, zodat het gesprek onmiddelijk vlotte en de tijd voorbij vloog. Omwille van het feit dat ik aangegeven had rond 15u te willen vertrekken, heeft mijn broer Joris iets voor 15u wakker gemaakt. Goeiedag komen zeggen aan iedereen, op het potje, aankleden,... Het pakje moest dan nog open,... Mijn ouders kwamen nog binnenvallen, en op dat moment zijn wij rechtgestaan om te vertrekken... Mijn schoonzus had haar handen vol aan haar zoontje, en wou toen ook nog de suikerbonen voor de kinderen uithalen,... Ik begon redelijk nerveus te lopen, en zag het ongeloof op de gezichten van mijn broer zijn schoonouders. Kwam dat nu echt op een half uurtje??? Helaas wel..
En zo was het 15u40 voor we konden vertrekken, en waren we om precies 16u22 thuis. En dat was fout, compleet fout! Hij was woedend, vond dat ik NOOIT naar hem luister (terwijl ik hele dagen voor hem spring), wou geen enkel excuus aanvaarden waarom we iets later waren, en toen hij hoorde dat mijn ouders daar ook nog toegekomen waren, was het hek helemaal van de dam : Ik werd beschuldigd van niet naar huis komen omwille van perverse intimiteiten met mijn vader (waar haalt Koen dat in godsnaam uit??? Op het vlak van normale intimiteit zijn mijn ouders zelfs eerder geremd! Koen gaat zelf veel losser met Evy om (waar niets op aan te merken is!) dan mijn vader met mij. ), de hele reeks valse beschuldigingen aan het adres van mijn ouders volgde, ik werd verweten niet te werken, geen geld te verdienen, het geld langs ramen en deuren naar buiten te gooien, het nieuwe huis te verwaarlozen (hij heeft tien dagen geleden de opmerking gemaakt dat de carport geölied zou mogen worden, en ik heb daar tot op heden nog geen tijd voor gehad, want tijdens de week mogen dergelijke zaken niet, en zaterdagvoormiddag en avond, ja op een feestdag, had ik werk in de tuin, OOK op zijn bevel), en ik was het die hem tegenhield om een ander "stalknechtje" te kopen. Voor het ogenblik heeft hij een kniklader om de stallen te reinigen en de dieren te voederen. Hij wil al enkele jaren iets anders, maar weet eigenlijk niet wat... Geen kniklader meer, maar het probleem is dat iets anders minder kort manoeuvreert, zodat hij niet alles meer kan doen wat hij nu doet. Iets nieuws kopen en dan terug meer handwerk? Dat lijkt mij niet aangewezen... Drie jaar terug wou hij ook al iets anders kopen, terwijl de oude kniklader nog geld waard was (was toen al min waard dan hij dacht), maar omdat geen enkel andere machine hem geschikt leek, heeft hij toen een nieuwe tractor gekocht. Eigenlijk had hij die ook niet echt nodig... De enige meerwaarde die deze biedt is wat meer comfort voor hem, en een iets hogere snelheid langs de weg. Niet dat het hem niet gegund is. Alleen is het niet leuk, als elke euro die ik uitgeef er volgens hem één teveel is...
Aan tafel begon hij er weer over dat ik moest weg geweest zijn voor mijn ouders daar toe kwamen. Maar hoe kon ik dat, als ik niet wist dat ze daar zouden binnenspringen???? Dat was volgens hem onmogelijk dat ik dat niet wist, en omdat de kinderen mijn woord beaamden, kregen ze ook de volle lading, werden ze uitgescholden voor leugenaars, vuiligheid,.... waarmee hij niets meer te maken wilde hebben. Na het eten zijn de kinderen naar boven gevlucht om een gezelschapspel te spelen, terwijl Koen voor de TV lag. Rond 20u is hij naar buiten getrokken. Net op dat ogenblik kwamen de kinderen naar beneden om TV te kijken. Koen is binnen gekomen en rechtstreeks naar zijn bed getrokken.... Rond 21 uur ben ik ook gaan slapen. Hij deed alsof hij sliep. Lekker rustig voor mij, maar ik wist dat hij deze morgen gewoon terug verder zou gaan met zijn verwijten... Ook dit gaat voorbij.
Volgende week, de laatste week van de vakantie moet ik nog een hoop boodschappen doen. De kinderen hebben nog een heleboel nodig voor de start van het nieuwe schooljaar. Dat lukt me niet allemaal tijdens het weekend. Vooral niet omdat ik verwacht dat hij me zal opeisen om dieren weg te brengen en te halen. Dus, dat belooft terug heftig te worden... niet werken, maar het geld buiten gooien. pffff
Maar hoe doorbreek je dit??? Ik besef maar al te goed dat van zodra de storm gaan liggen is ik alles in het werk stel om dat zo te houden, om Koen te behagen, uit zelfbescherming, omwille van de kinderen, maar eigenlijk verloochen ik daarbij compleet mezelf, negeer ik mijn eigen verlangens en gevoelens, en leef alleen vanuit datgene wat hij wil. En dat besef zorgt voor een héél dubbel gevoel. Ik heb het jarenlang niet gezien, want wat is er nu verkeerd aan om iets voor een ander te doen, temeer daar ik mij daar meestal goed bij voel? In principe niets, als ik ook nog de ruimte zou krijgen om mezelf te zijn, om mezelf te ontwikkelen, en die ruimte is er helemaal niet.
Oh ja, ik heb een goede reden : ik wil eerst iets doen aan mijn overgewicht, want zo zie ik er niet uit! Gebrek aan zelfvertrouwen? Hoe kom je erbij! Het is gewoon zo. Ik word er genoeg op gewezen. Alleen weet ik dat enkele kilo's minder Koen geen andere visie op mezelf geven. Vorig jaar ben ik zes kilo kwijt geraakt. Toen heb ik het opgegeven... In januari ben ik opnieuw gestart, met nog enkele kilo's meer dan bij de vorige start. Ik ben er nu zes kwijt, ben zowat halfweg om geen overgewicht (gezonde BMI) te hebben. Het gaat in perioden vrij moeizaam, maar ik wil dit keer verder doorbijten... 
Jammer dat ik omwille van mijn anonimiteit geen foto's op de site kan zetten. 
