Ik voel me voor het ogenblik rustig en evenwichtig. Mijn schoonvader is sinds gisterenavond terug thuis. Het heeft de nodige spanningen opgeleverd, want zaterdagnamiddag leek het met hem de verkeerde kant op te gaan. Gisteren nog geïnformeerd bij de huisarts en contact gehad met de arts van het ziekenhuis om te weten of het verantwoord was om hem naar huis te laten komen. Ja dus :-D
Koen reageerde daarop zeer wisselvallig. De ene keer kreeg ik de volle lading omdat ik van mening was dat zijn vader (voor het incident van zaterdagnamiddag) het wel zou lukken thuis. Zondagavond, na het overleg met de familie, was hij trots op het feit dat men mij de nodige contacten liet leggen met de artsen (was gewoon het meest logische). Dit is iets wat wel vaker gebeurt : naar de buitenwereld is hij trots op wat ik kan. Net alsof hij daarmee zijn blazoen oppoetst. Maar tussen de muren van het gezin, blijft daar niets meer van over. Is dit narcistisch gedrag? Gisteren was het net zo : hij vond het vanzelfsprekend dat ik de huisarts (is zowel de huisarts van mijn schoonouders, als de onze) raadpleegde, maar toen bleek dat de huisarts vond dat mijn schoonvader, van zodra zijn toestand stabiel genoeg was, het best naar huis kon komen, was het opnieuw niet goed, en werd ik ervan beschuldigd de huisarts gezegd te hebben hoe hij moest reageren, en diens woorden te interpreteren zoals ik het wou. Net alsof ik de verantwoordelijk zou durven nemen om iemand naar huis te halen, tegen het advies van de artsen in!!!!
Ik geef toe dat ik vrij overtuigd was dat hij naar huis zou komen : ik heb zelf destijds maar al te goed ondervonden dat het geen enkel effect heeft om zelf naar artsen te lopen en hen te proberen te overtuigen dat de patiënt in kwestie beter in het ziekenhuis af is, als zij van mening zijn dat hij naar huis kan. Ik heb het zelf geprobeerd om de artsen te overtuigen Koen, toen hij na zijn hartproblemen daar maar half zo lang moest blijven als oorspronkelijk gedacht, langer te houden, omwille van zijn drankprobleem en het feit dat ik vreesde hem thuis niet rustig te kunnen houden, terwijl men dat echt noodzakelijk vond. Het heeft ook niet mogen baten. Ik moet wel erbij vermelden dat het ook niet de problemen gaf die ik verwachtte. Daarbij speelde het ook een rol dat ik, toen mijn schoonvader pas binnen was en het helemaal nog niet geweten was, hoe het verder zou evolueren, ik 's morgens vroeg een sterk voorgevoel had dat alles zou goedkomen. Ik heb tot nu toe een drietal keer dergelijk signaal gehad in mijn leven, positief en negatief, en telkens bleken ze te kloppen. Ook al stelde ik er me zaterdag en zondag zelf serieus vragen bij, en was dat gevoel dan volledig weg.
Nu zijn vader thuis is, en het allemaal wel lijkt mee te vallen, reageert Koen alsof hij de enige is die al die tijd geloofd heeft dat dit geen problemen zou geven :?::?::?: en wanneer hij zelf merkt dat zijn reactie niet echt consequent is met dat van de voorbije dagen begint hij door te drammen over het feit dat het moeilijke nog moet komen, dat dit nog maar een begin van de problemen is. :roll: Misschien, misschien ook niet, maar ik heb in het verleden genoeg geleerd niet te piekeren over wat nog moet komen, maar de mooie momenten mee te nemen.
En elk geval, ik voel me vandaag rustig en geaard. Zijn buien raken me voor het ogenblik niet. Ik kan het allemaal wel aan.
