Nu Koen er voor een uurtje niet is, neem ik even de tijd om van me af te schrijven en te ontspannen. De gemoederen liepen gisteren weer hoog op : Gisterenmorgen zat ik aan mijn bureau, en gewoonlijk bekijk ik even het nieuws op internet voor ik start, om op de hoogte te blijven. Opstarten computer, kinderen wakker maken, de programma's die ik nodig heb openen, mijn agenda bekijken over wat er moet gebeuren, zorgen dat de jongste ontbijt, en de donderdagmorgen dan nog even eerst ons bed opmaken voor de poetsvrouw er is, en eventueel nog hier of daar iets opruimen. De start 's morgens is dan ook qua mijn beroep op een laag tempo : er zijn nog te veel andere zaken die er door heen lopen. Vanaf 8 uur kan ik me dan wel volledig concentreren op mijn job. Tenminste als Koen niet denkt me nodig te hebben, want hij zou me continue onderbreken voor dingen die eigenlijk onbelangrijk zijn.
Gisterenmorgen rond 7u30 boos geklop op mijn venster : Koen was door het venster aan het kijken wat ik aan het doen was, en ik was op dat moment toevallig het nieuws aan het bekijken. Woedend was hij : volgens hem was ik dus al een uur aan een stuk het nieuws aan het bekijken en te luieriken in plaats van geld te verdienen (want daar komt het steeds op neer), terwijl hij hard aan het werk was. Nog geen tien minuten later moest ik naar de stallen komen, en kreeg ik de volle lading : Ik werd uitgemaakt voor alles wat maar mogelijk is, om toch maar goed duidelijk te maken dat ik voor hem totaal niet deugde, dat ik te lui ben om iets te doen (terwijl ik maar al te goed besef dat weinigen het aantal uren kloppen dat ik doe, maar hij kijkt alleen naar mijn job. De uren dat ik bijspring op de hoeve, de tijd die ik spendeer aan het huishouden en de kinderen,... dat telt allemaal niet voor hem),... En als hij daar over uitgeraast was (ik mocht mijn mond niet open doen, ik had geen recht van spreken volgens hem, terwijl ik gewoon wou zeggen dat ik nog maar net aan de computer zat, en ik altijd gewoon even het nieuws overloop als ik internet open, en dat ik internet nodig had om een aantal gegevens voor een dossier op te zoeken) begon hij opnieuw over mijn ouders, over hoe slecht zij wel waren, hoe zij mij bedriegen, hoe ze al hun geld uitdelen aan mijn broers, terwijl hij enkele minuten later beweert dat ze nooit niets verdiend hebben in hun leven,.... Kortom een berg van verwijten, ook aan mij gericht, omdat ik nog zo onnozel ben om contact te willen met mijn ouders. Toen ik hem vroeg hoe hij daar allemaal bij kwam, flapte hij er uit dat hij ingelicht was door een veehandelaar, die een nicht van mij goed kent. Het verontrustende is dat daar inderdaad een aantal zaken tussen zitten die kloppen, zoals het feit dat de zaak van mijn ouders reeds op naam van mijn oudste broer staat, en ik had al gemerkt dat hij een paar keer wist wanneer mijn ouders op reis waren, terwijl ik dat voor hem verzwijg, omdat dit altijd aanleiding is tot een heleboel ellende : Mensen die op reis gaan, deugen niet! Mensen die deugen, sparen dat geld voor hun kinderen. Ik ben op de hoogte van de overname van het bedrijf door mijn broer, weet ook hoe dit financieel geregeld is, en wat er met dat geld gebeurt is, maar ik heb daar Koen nooit iets over verteld : vroeger zou ik wel zo'n zaken meegedeeld hebben, maar ik weet uit ervaring dat hij het toch niet wil begrijpen of geloven (hij gaat er gewoon van uit dat mijn ouders liegen!), en dat hij fragmenten van wat gezegd is compleet uit de context trekt, en misbruikt om toch maar te kunnen bewijzen dat hij gelijk heeft, dat mijn ouders niet te vertrouwen zijn. Vertellen is dus gewoon om pakken ellende vragen. Niets zeggen zal ook geen oplossing blijven. Dat besef ik wel. Maar ik zie op tegen alle scheldpartijen die daarop zullen volgen. Het enige wat Koen wil is dat HIJ een grote som geld krijgt van mijn ouders. En dat zal nooit gebeuren. In de eerste plaats omdat ze niet die honderduizenden euro's hebben waar hij van droomt, en hadden ze die wel gehad : hoe kan hij nu geld verwachten als hij niets meer met hen te maken wil hebben???? Het is bijna tien jaar dat hij contact weigert, dat hij er alles aan doet omdat ik hen zou laten vallen,... Zijn reacties zijn dan ook al lang niet meer nieuw voor mij, maar blijven hard aankomen.
Ik vraag me wel af welke rol die veehandelaar in het geheel speelt. Waar is die op uit? Het is ook diezelfde veehandelaar die Koen gezegd heeft dat het doktersverbod om alcohol te drinken nonsens is. Dat iemand met hartproblemen en de medicatie die hij neemt, zeker alcohol mag drinken. Zijn vrouw (thuisverpleegster) beaamt dat. Dat heeft Koen laten vallen toen zijn moeder zijn vader geen pint meer wou geven. Met welk recht haalt een veehandelaar het doktersverbod onderuit? Hij heeft toch geen kennis van het medisch dossier, en eventuele achterliggende redenen? Wat is de bedoeling van die veehandelaar om Koen op te zetten tegen zijn schoonouders? Want ongeacht of nu alles van hem komt of Koen de rest er zomaar bij lapt, je vertelt toch niet tegen iemand dat je beter weet hoe het bij zijn schoonouders er aan toe gaat, dan hijzelf? Zo'n dingen doe je toch niet? Ik ga toch ook niet aan mijn klanten, en meer dan een klant is Koen voor die veehandelaar niet, vertellen hoe het er in hun familie aan toe gaat, ook al mocht ik het weten?? Dat doe je toch niet??
Ik weet niet wat ik met die veehandelaar moet. Voor mij is hij afgeschreven, maar Koen loopt er hoog mee op, en verkoopt ook het meest aan hem. Duidelijke acties van mijn kant zullen alleen maar omgekeerd werken, of ik nu mijn afkeer voor die veehandelaar laat blijken, of hem confronteer met die zaken.
Ik probeer los te laten, werk voor het ogenblik hard en met plezier, maar verlang wel steeds meer naar rust, naar niet continue op mijn tenen moeten lopen, naar tijd mogen nemen voor mezelf.
Vanmorgen bracht ik Evy naar het internaat. Het was nog donker. In het donker met de wagen rijden vind ik vrij zwaar : mijn ogen hebben moeite met de afwisseling van duisternis en de naderende lichten van tegenliggers. Meestal doen mijn ogen achteraf ook pijn. Ik ben geen "snelrijder", en in het donker zeker niet. Ik rij echter voldoende vlot om het verkeer niet te hinderen.
Deze morgen , op een rijksweg, ter hoogte van een plaats waar vluchtheuvels elkaar volgen, en waar de snelheid beperkt is tot 70km/h, merkte ik dat de achterliggende wagen enkele malen met zijn lichten flikkerde. Vrij vervelend, want die lichtflitsen weerkaatsten in mijn achteruitkijkspiegel, en ik had er last van. Ik checkte na of mijn lichten correct aan waren, of mijn snelheid niet te hoog was (ongeveer 65km/h waar ik 70 mocht rijden),... en kon eigenlijk niets ontoelaatbaars ontdekken.
Van zodra de vluchtheuvels achter ons lagen, schuurde de andere wagen, plankgas voorbij, maar bleef een hele tijd langs me heen rijden. Hé, wat had die in? Ik vertraagde even, om hem de kans te geven, om me verder in te halen, wat hij ook deed. Op het moment dat hij vlak voor me reed, stampte hij zonder reden op zijn rem, waardoor ik ook kort moest remmen, en reed opnieuw verder. Op dat moment sloeg de angst toe. Wat had ik misdaan? en wat waren die mannen (veronderstel ik, want het ging om een bestelwagen van een aannemer) eigenlijk van plan? Ondertussen mochten we op dat stuk weg 90 rijden, wat ik aangezien ik kort had moeten afremmen, niet meer reed, en enkele wagens staken voorbij. Oef!
Honderd meter verder moest ik aan de lichten linksaf. Het was rood, en de eerste die aan de lichten stond om rechtdoor te rijden, was dezelfde bestelwagen. Ik moest voorsorteren, reed traag langs de auto's in de hoop dat het zou groen worden voor ik langs de bestelwagen moest stoppen. Helaas... Ik keek recht voor me. Evy keek opzei, en zei dat die man richting mij tegen zijn hoofd tikte, en teken deed op ik gedronken had. ???????? Het laatste glas alcohol dat ik gedronken heb, is geleden van begin oktober, dus twee maanden. Ik ben er me ook niet van bewust dat ik de één of andere stommiteit uit haalde, die hun reactie zou verklaren. Ik vind mezelf geen zondagsrijder, vind van mezelf dat ik een vlotte rijstijl heb, probeer wel de snelheidsbeperkingen na te leven, want een boete is zuur geld. 65km waar je 70 mag is nu ook niet zo traag, want dat is de enige verklaring die ik kon vinden voor dit agressief gedrag, dat ik voor hen te traag reed, en zij niet voorbij konden omwille van de vluchtheuvels.
Een incident, zoals misschien velen al meegemaakt hebben. Het is voorbij! Hij is aan de lichten volle gas rechtdoor gereden (toch gehaast?), en ik was een andere kant uit. Toch zit ik nog steeds echt met de daver op het lijf. Ik heb zo weinig mogelijk laten merken aan Evy, wou niet dat zij daardoor blokkeerde, maar ik voelde de angst toen ik van het internaat terug naar huis reed, reed bijzonder voorzichtig en behoedzaam, hield alles goed in de gaten, tot ik mezelf erop betrapte, en probeerde te ontspannen. Helaas de angst wijkt voor het ogenblik niet!
Waarom krimp ik volledig in elkaar bij iedere vorm van agressie, ook al weet ik heel goed dat ik niets verkeerd gedaan heb? Waarom zou ik dan het liefst helemaal in het niets verdwijnen? Waarom ben ik zo bang en zo van streek? Dit is een patroon dat zich ook in mijn huwelijk afspeelt, en waarvan ik dus niet weet hoe ik dit kan doorbreken. Irreële angst, die toch een link met de realiteit kan hebben (je kunt nooit weten hoe agressie ontaard!), is heel moeilijk aan te pakken. Ik weet toch niet hoe... En toch zou hiermee kunnen omgaan, dit patroon van verlammende angst doorbreken, me een heel stuk in de goede richting helpen...
Duidelijke acties van mijn kant zullen alleen maar omgekeerd werken, of ik nu mijn afkeer voor die veehandelaar laat blijken, of hem confronteer met die zaken. 
Ik ben er me ook niet van bewust dat ik de één of andere stommiteit uit haalde, die hun reactie zou verklaren. Ik vind mezelf geen zondagsrijder, vind van mezelf dat ik een vlotte rijstijl heb, probeer wel de snelheidsbeperkingen na te leven, want een boete is zuur geld. 65km waar je 70 mag is nu ook niet zo traag, want dat is de enige verklaring die ik kon vinden voor dit agressief gedrag, dat ik voor hen te traag reed, en zij niet voorbij konden omwille van de vluchtheuvels.
