Dit zijn zo van die momenten waarop ik eigenlijk niet weet hoe ik me moet voelen. Aan de ene kant lukt het me allemaal wel, maar ik ben er me van bewust dat dit louter mijn verdienste is, dat ik degene ben die me inzet om de sfeer positief te houden, dat ik vooral bezig ben met me zelf, om mijn eigen evenwicht te vinden, om mijn zelfbewustzijn te stimuleren, om op een positieve manier met mezelf om te gaan. O.K. het vraagt heel wat energie, maar voor het ogenblik lukt het wel om mijn leven terug op de rails te krijgen en niet onderuit te gaan. Ik besef maar al te goed dat de psychologische schade die ik opgelopen heb zwaar is, maar het lukt me om dit beetje per beetje te verwerken en alles een plaats te geven. Depressieve gevoelens, die in mijn leven al zo vaak kwamen aankloppen, zijn op dit moment niet aan de orde, ook al besef ik wel dat ik mijn aandacht niet kan laten verslappen.
Met Koen gaat het voor het ogenblik vrij wisselvallig. Soms gaat het goed, soms is hij vrij prikkelbaar en licht ontvlambaar, om de meest absurde zaken. De momenten dat het goed gaat, zijn voor mij momenten om op te laden, maar ik besef wél, niet altijd op het moment zelf, dat de prijs die ik betaal voor die positieve momenten toch hoog is : dat kan alleen als ik me plooi zoals hij het wenst. Gaan lopen, omwille van mijn conditie en om wat kilo's kwijt te geraken, is niet bespreekbaar; tijdens de week even tijd maken voor mezelf, het gezin, het huishouden,... is niet bespreekbaar; gaan shoppen met mijn dochter is niet bespreekbaar; iets samen doen met de kinderen is niet bespreekbaar; de vraag om naar een tv-programma te kijken, wat geen actiefilm is, maar mij wel interesseert, is niet bespreekbaar; een boek lezen terwijl hij tv kijkt is niet bespreekbaar,... de zondagvoormiddag een uurtje in de tuin werken zorgt voor problemen, heel veel keren dat ik de auto nodig heb, om naar klanten te gaan, of om boodschappen te doen,... zorgt dit voor problemen,... En dus plooi ik maar, schipper ik maar, zorg ik maar dat hij zo weinig mogelijk kan opmerken.
Vooral het feit dat ik niet mag gaan lopen, heeft mij doen inzien dat ik wel heel veel moet inleveren. Het is iets waarvan ik mezelf niet meer kan voorhouden dat dit niet belangrijk is : Het speelt een rol voor mijn conditie, mijn gewicht, ja, mijn gezondheid. Ik ben bezig met mijn gewicht, doe pogingen om af te vallen, maar de daarvoor noodzakelijke beweging ontbreekt. En met de beste wil van de wereld kan ik niet begrijpen dat Koen daar iets tegen heeft : lopen kost niets. Ik doe het alleen of met de kinderen, dus hoeft hij ook niet te vrezen dat ik me teveel met anderen zou bezig houden,... en het kan voor mezelf zoveel uitmaken. Ik zie het positieve resultaat bij Koen zijn broer, die sinds het voorjaar beduidend meer beweging neemt. Koen ziet dit ook, maar snapt schijnbaar niet dat daarvoor een inspanning nodig is : "moest je met de fiets naar de post rijden, als je tijd hebt" Als ik volgens hem zelfs geen tijd heb om 's avonds drie keer per week een half uurtje te lopen, hoe zou ik dan regelmatig overdag, als ik verondersteld wordt van "geld te verdienen" tijd mogen maken om met de fiets te rijden??? Eén keer misschien, twee keer misschien, en dan zal het commentaar wel volgen. Trouwens het is toch aan mij om te bepalen waar ik me goed bij voel? Lopen of fietsen? Wandelen? Ja, dit is iets wat me nog altijd heel zwaar op de lever ligt. Ik breng voor heel veel begrip op. Ik verklaar heel veel vanuit het autisme, maar dit kan ik helemaal niet begrijpen. En zijn uitleg : "het zijn alleen hoeren die langs de straat lopen!", tart wel alle verbeelding, maar raakt kant nog wal. Ik zou wel eens willen weten wat hij zou antwoorden als iemand anders hem vroeg waarom ik niet mag lopen... Maar wie zou dat nu vragen aan hem? Het zou al iemand moeten zijn bij wie hij het antwoorden niet durft te laten, want anders volgt er toch een ontwijkend antwoord.
Waarom ik dan maar plooi? Ik heb niet het karakter om keihard tegen iemand in te gaan, en om tegen Koen in te gaan moet je keihard zijn : Als het niet naar zijn zin is wat ik doe, dan volgt de ene explosie na de andere, dan is niets meer goed, dan kan ik niets meer goed doen, dan wordt ik continue uitgescholden, gekleineerd,... en dan worden de kinderen hierin meegetrokken, zijn zij de dupe. En het heeft geen zin om hem daar op te wijzen, want het is allemaal mijn fout volgens hem. Moest ik me maar "normaal" gedragen, dat zouden zijn reacties niet nodig zijn... Ik ben flexibel genoeg om te plooien, dus doe ik dat maar, ook al besef ik steeds meer hoeveel ik daar voor moet opgeven, wat ik daardoor allemaal mis. En ik probeer het maximum te halen voor mezelf uit de momenten dat we wel op dezelfde lijn zitten, dat het wel klikt.
Hij zelf zit in een negatieve spiraal, en het is aan mij, om via mijn job, de kinderen mijn eigen verantwoordelijkheden te nemen, en te proberen me niet mee naar beneden te laten trekken. Die negatieve spiraal heeft niet alleen met het opnieuw drinken te maken, maar hij is nonchalanter bij het roken in het geniep : de kinderen mogen niets weten, maar hij ruikt regelmatig naar tabaksrook als hij in huis komt. Blijkbaar is het niet meer nodig om dit met kauwgum te verbergen? Het hoeft voor mij niet, hoor! Dit is enkel zijn verantwoordelijkheid! Ook het feit dat ik hem betrapt heb met een pint, wijst op grotere nonchalance. En daarnaast is hij ervan overtuigd dat niemand hem iets gunt en dat iedereen er op uit is om hem het één en ander te lappen. Ik probeer dit zoveel mogelijk los te laten. Eigenlijk is hij in de grond gewoon zielig, zoals de hele wereld rond hem zou moeten draaien, en iedereen al het (on)mogelijke zou moeten doen om het hem naar zijn zin te maken, wat nooit kan. Zielig vind ik ook het leedvermaak en het plezier waarmee hij de moeilijke situaties van anderen uit de doeken doet. "En dan nog zo stoefen over wie hij eigenlijk wel is, en wat hij eigenlijk wel allemaal doet!" Ik vind het wel zielig, maar kan dit wel loslaten ; dit is louter zijn verantwoordelijkheid! Ik hoef helemaal niet op dezelfde manier tegen de wereld aan te kijken.
Sinds ik hem betrap heb, is er geen enkele pint meer verdwenen, maar hij "verdwijnt" regelmatig : Zaterdag is hij twee uur weggeweest, om naar de dieren in twee weiden te gaan kijken. Normaal kan hij alle weiden in die tijd gemakkelijk doen. Nu zitten er op drie plaatsen geen dieren meer. Oh ja, hij was bezig gehouden geweest, en wist een heleboel nieuws,... Zondagvoomiddag is hij meer dan een uur weggeweest naar de laatste weide... Oh ja, hij was nog doorgereden naar de stock. Hij had dringend nieuwe borstels nodig... En gisteren moest hij plots opnieuw naar de stock : hij had dringend nieuwe laarzen nodig... Er is altijd wel een uitleg, maar wat moet ik daar nog van geloven? Een pint gaan drinken kost tien minuten tijd... Vandaag of morgen gaat hij opnieuw naar de dieren kijken... Het feit dat hij altijd denkt dat ik nog andere zaken doe in het geniep, dan alleen mijn boodschappen of die klant, ook als één van de kinderen mee is op boodschappen, ondergraaft zijn eigen betrouwbaarheid. Moet ik daar uit besluiten dat het "normaal" is dat je nog andere dingen in het geniep doet?
We zien wel hoe het verder evolueert. Ik probeer het evenwicht te bewaren, en zoveel mogelijk zijn gedrag los te laten, en mijn eigen verantwoordelijkheid te nemen. En op die manier red ik het wel!
