Wat is gewoon? Mijn eigen bedenking dat het de laatste dagen rustig is hier, deed me zelf afvragen of dit zo is. Zijn de kleine incidenten die er zijn gewoon? Of ben ik het zo gewoon dat het gewoon geworden is? Vanmorgen enkele keren een reeks verwijten aan mijn adres omdat de koeien niet meewerkten zoals hij het verwachtte, en volgens hem was dat mijn schuld. Dat is al zo gewoon, dat alles wat fout loopt mijn schuld is, dat ik er niet meer bij stilsta. Deze voormiddag bijna de hele voormiddag niet thuis geweest, om dan over de middag een nerveuse Koen te treffen. Het liep wel redelijk, maar het was toch continue allert zijn op wat hij zegt, hij vraagt, hij doet, om vooral maar niet verkeerd te reageren.

Deze namiddag is Koen er niet. Hij is gaan kijken naar de dieren op de verder gelegen weiden. Thomas kreeg wel het nodige werk ondertussen. Koen heeft ondertussen wel al gebeld dat er een mankement is aan een weideafsluiting, dus dat wordt laat beginnen aan het werk in de stallen vanavond... Hij dus prikkelbaar, wij op de toppen van onze tenen lopen om vooral niets verkeerd te doen.

Dit is het beste wat we voor het ogenblik kunnen krijgen. Op momenten staat hij wel open voor communicatie, kan ik wat vertellen, en gaat hij er op in. Op sommige ogenblikken is hij lief, en heb ik het gevoel dat hij niet enkel aan zichzelf denkt. En die momenten geven me steeds weer de moed om vol te houden, om gewoon door te gaan. Alleen begin ik me steeds meer af te vragen : ten koste van wie? ten koste van wat?

Deze namiddag had Koen voorzien om op enkele plaatsen beton te gieten. Geen grote hoeveelheden, wel op verschillende plaatsen. Ik had vooraf gevraagd of hij hulp van zijn broer zou inroepen. In het verleden deed hij dat altijd, maar dit keer vond hij het de moeite niet. Het zou wel lukken. Eigenlijk is dat geen probleem, maar de aanwezigheid van zijn broer, is méér dan louter hulp.

Koen heeft geen overzicht, ziet niet wat voorrang heeft om vlot te werken, en verliest zich in details. Zo zat hij te prutsen aan de afwerking van de randen van plaats 1 en 2, terwijl dit van geen enkel belang is (niemand gaat het ooit nog zien als er dieren op lopen), en daardoor is de beton al aan het opstijven en was ze moeilijker effen te krijgen op de volgende plaatsen. Aanwijzingen van mij aanvaardt hij niet. Van zijn broer wel. En als er niemand anders bij is dan de kinderen en ik, dan is hij kwaad, begint hij te schelden op iedereen. Of we doen het niet goed, of we doen niet wat hij meent dat we moeten doen, en aangezien het gebrek aan logica in zijn handelen is het ook niet te achterhalen wat hij van ons zou kunnen verwachten. Thomas, die er wel zin in had om te helpen, klapte volledig toe. Wat wil je : als je niets kunt doen dat goed is, als je niets kunt doen zonder uitgescholden te worden voor dommerik, luiaard,... Dergelijke momenten zijn steeds een duw achteruit voor Thomas.

Ook het gevoel van rust bij mezelf is verdwenen. De spanning, het continue op de toppen van je tenen lopen, om de boel niet te laten ontploffen, want daar zijn vooral de kinderen en ik het slachtoffer van, zuigt alle energie weg. Nu het uiteindelijk toch allemaal goed gelukt is, heeft hij zijn goede humeur terug en ben ik doodop.