Gisteren zouden we de laatste stukken beton gieten in de loods. Op mijn aanraden had Koen toch gevraagd aan zijn vader of hij er wou bij zijn. Ik blijf er bij dat zijn vader nog steeds teveel op zijn bed ligt en te weinig beweging neemt. De voorbije weken is hij toch al een tweetal keer tot hier gewandeld, dus weten we wel dat hij het nog kan. Vragen of hij er bij wil zijn, betekent ook dat hij zich niet teveel voelt. En eerlijk gezegd : ook al kan mijn schoonvader weinig nog doen, zijn aanwezigheid werkt rustgevend op Koen, en het is dan ook veel aangenamer voor mij en de kinderen. In die zin doet mijn schoonvader onbewust heel veel!!! Na het beton gieten is mijn schoonvader naar huis vertrokken. Omdat ik mijn schoonmoeder had zien vertrekken met de auto en niet wist of zij al terug thuis was, zond ik Ruben achter hem aan. Drie kwartier later kwam Ruben lopend terug thuis : "Mama, opa is flauwgevallen buiten. Oma is nog altijd niet thuis en we konden niet binnen!" Ik ben onmiddelijk naar daar gelopen, kreeg mijn schoonvader min of meer terug bij bewustzijn, maar hij reageerde verward en had de neiging om opnieuw het bewustzijn te verliezen. Hij zat scheef op zijn stoel en ik durfde hem niet op de grond te leggen, omdat hij vanop de grond niet terug recht kan en ik heb de kracht niet om hem vanop de grond recht te helpen. Koen was niet thuis, dus daar hoefde ik niet op te rekenen. Mijn schoonmoeder kwam wel terug thuis, en belde onmiddelijk de huisarts. Ondertussen had mijn schoonvader gebraakt, en was hij, alhoewel nog lijkbleek, terug tenvolle bij zijn bewustzijn. Ik heb geholpen om een andere t-shirt aan te trekken, omdat die nat was van het braken, en heb hem geholpen om naar zijn bed te gaan. Ondertussen was de huisarts er, en die uitte drie mogelijkheden : een lage bloeddrukval, omdat zijn bloeddruk toen nog extreem laag stond, een aanval van epilepsie, omdat Ruben zei dat opa toch wel schokkende bewegingen maakte toen hij flauw viel, of, nadat hij gehoord had dat mijn schoonvader twee nachten ervoor uit zijn bed gevallen was en met zijn hoofd tegen het nachtkastje, een lichte hersenbloeding. Daarom vond hij het aangewezen dat mijn schoonvader naar het ziekenhuis gebracht werd voor een hersenscan. Dat ik hem bracht vond hij niet verantwoord. Hij belde de ziekenwagen.
Met op bed te liggen, beterde mijn schoonvader wel. Ondertussen komt Koen binnen, die van Evy gehoord had dat ik daar was. Hij vraagt waarom ik hem zelf niet binnenbreng, waarop ik antwoord dat de dokter die niet verantwoord vond en de ziekenwagen opgebeld heeft. De huisarts is er op dat ogenblik nog, dus kon hij daarover in discutie gaan, maar Koen zwijgt. Hij laat wel zijn moeder meegaan met de ziekenwagen en zegt dat ik wel zal volgen.
Voor ik vertrek krijg ik nog de volle lading : wat ik denk om onmiddelijk te volgen??? Ik zou beter een uur of twee wachten!!! Dat hij aan zijn moeder gezegd had dat ik zou volgen, was geen waar volgens hem. Dat was ik geweest, terwijl hij toch wel duidelijk genoeg had laten blijken dat hij dat niet wou!!! Dat zijn moeder niet in staat is om alleen op een spoedafdeling te wachten, was volgens hem iets dat ik zelf uitvond om mee te kunnen gaan. pfffff. En waarom ik niet iemand van de anderen belde om hen te laten meegaan??? Snapt hij nu echt niet, dat het het meest logische is dat één van ons meegaat??? En als hij het niet kan, dan blijf ik alleen over! Zijn broer was op dat ogenblik nog op zijn werk, en of zijn zus thuis was, dat wisten we ook niet. Trouwens, ik blijf erbij : mijn schoonvader heeft al die jaren zoveel gedaan voor ons, dat dat toch het minste is wat we voor hem kunnen doen. Ik heb helemaal de behoefte niet om haantje de voorste te zijn, en er als eerste bij te zijn. En ik besef heel goed dat ik drie kinderen, die op dat ogenblik behoefte hebben aan steun, achterlaat met een onevenwichtige en briesende vader.
Sinds mijn verjaardag wàs het hier toch wel rustig. Koen leek zijn draai gevonden te hebben. Zaterdagnamiddag heeft hij zelfs geholpen een deel bloemen te snoeien, en dat wil heel wat zeggen! Het was wel op zijn Koens (grofweg) en met het nodige commentaar, maar dat nam ik er zonder problemen bij. Ik voelde wel hoe de spanningen van de voorbije weken bij mij zijn tol eisten, en langzaam los kwamen, maar ondertussen weet ik al lang dat ik daar door heen moet, dat ik dit niet mag opkroppen, ook al betekent dat minder genieten van de rust.
Zondag heb ik, naar jaarlijkse gewoonte, getrakteerd voor mijn verjaardag. Het was mijn bedoeling om 's avonds met het gezin te gaan eten, maar Koen wou liever 's middags. Voor mij geen probleem. Op kraamvisite kon ik toch niet : het lampje voor remslijtage brandde in de wagen, en alhoewel dit niet betekent dat er niet meer met de wagen gereden mag worden, deed ik het toch liever niet : Stel dat er iets gebeurde, dat we in een ongeval betrokken geraakten, dan zou dit voor Koen hoe dan ook te wijten zijn aan het onverantwoorde risico dat ik genomen had om met de wagen te rijden. Dat hij zichzelf geen beperkingen oplegde om te rijden, moet ik er dan maar bij nemen. Volgens Koen rijdt hij alleen als het echt nodig is , en blijkbaar was het dus echt nodig dat ik tracteerde voor mijn verjaardag.
Zelfs uit gaan eten met Koen (en de kinderen) is niet gewoon. Niet dat ik er me aan erger. Nee, ik laat het gewoon los, neem het zoals het is. Er valt toch niets aan te veranderen. De keuze waar we naar toe gaan, laat ik aan hem over. Voor mij is het om het even. Het belangrijkste is dat we even samen weg zijn. En zo voorkom ik dat ik kritiek krijg voor de keuze. Want er is altijd wel iets dat hem niet bevalt. Het eerste probleem is dat hij niet gezellig kan zitten genieten van een drankje terwijl we wachten op het eten. Na een kwartier zit hij zich al te ergeren, en binnen het kwartier bediend worden is wel extreem vlug! Deze keer duurde het wel heel lang, ongeveer een uur. Ik trek mij zijn ergernis niet aan, maak met de kinderen grapjes over het feit dat ze waarschijnlijk nog de vis moeten gaan vangen in de zee... Het eten was wel heel lekker. Voor Koen was het vlees teveel gebakken, en de portie vlees te klein... De kinderen en ik waren tevreden. En dan komt het "vreemde" : vorig jaar namen we nog een dessert na het eten. Die was er eigenlijk wel teveel aan, want Koen kan niet eerste gezellig wat natafelen, zodat het eten even wat kan bezinken, en dan het dessert vragen. Nee, dat moet vlug na elkaar volgen. Vorig jaar dessert, dus nu weer dessert, maar hij vond dat hij daar al lang genoeg gezeten had, had schrik dat we opnieuw zo lang zouden moeten wachten op het dessert, dus zijn we vertrokken. We zijn bij zijn ouders langs geweest, hebben het werk aan de dieren gedaan, en toen we rond 18u30 klaar waren, vond hij het tijd voor het dessert! We zijn toen VOOR het avondeten een ijscoupe gaan eten! Ik had nog geopperd dat we evengoed eerst konden eten voor avond en dan vertrekken, maar dat wou hij niet : hij wou terug thuis zijn voor het donker was, want ze zouden eens moeten proberen in te breken terwijl we weg waren. ?????????? Geen idee waar hij dat vandaan haalde, en waarom iemand net nu zou inbreken in ons huis????????????? Ik ben flexibel genoeg om dan maar de boel om te keren. Mijn auti-dochter vond dat wel heel vreemd "Eerst dessert en dan eten,", en concludeerde daar alleen maar uit dat papa soms wel eens héél raar doet. "Maar eigenlijk wist ik dat al!" De ijscoupes kwamen vlot, rekening houdend met het feit dat het heel druk was in de zaak. Maar ditmaal waren de eigenaars klanten van mij, en dan wordt Koen toch wel toegeeflijker. We waren vroeg terug thuis. Niemand had eigenlijk nog honger, dus werd de ijscoupe ons avondeten. Alleen Koen wou nog, naar dagelijkse gewoonte, een ijsje in de zetel bij de TV.
Het toppunt is dat hij, als alles achter de rug is, dan nog beweert dat hij blij is dat hij van het etentje af is, dat hij zo'n dingen vreselijk vindt. Maar ondertussen was HIJ wel degene die al een week op voorhand aan het regelen was wanneer hoe en waar... Enfin, ook dit kon mijn dag niet bederven. Ook dergelijke opmerkingen zijn we al zo gewoon en laten we na al die jaren niet meer aan ons hart komen.
, en blijkbaar was het dus echt nodig dat ik tracteerde voor mijn verjaardag. 
