Het zijn de voorbije dagen hectische dagen geweest : Donderdagnamiddag is mijn schoonvader onwel geworden. De huisarts dacht dat het van de hitte en te weinig te drinken was. Maar vrijdag ging het verder bergaf met hem. Ik heb hem binnengebracht op spoed en daar bleek het om een trombose in de hersenen, een beroerte dus, te gaan. Het was ik, omdat dit de meest voor de hand liggende keuze was. Mijn man en ik wonen het dichtst bij hen, waren allebei thuis op dat ogenblik, en mijn man is daar de geschikte persoon niet voor, alhoewel hij dat zelf niet toegeeft. Voor mij vormt dat geen probleem. Op het ogenblik dat we vertrokken was het rond 15u. De opname zelf werd vlot opgestart, en er werd gevraagd of we, tijdens het onderzoek, even konden wachten in de wachtkamer. Het "kwartiertje" werd uiteindelijk drie kwartier, maar al bij al bleek dat nog mee te vallen. Toen (rond 16u15) begon het wachten, bij mijn schoonvader op spoed, op de arts. Het zou "niet zo lang" duren. Helaas, het bleef duren en was 19u voor we de arts zagen. Al die tijd zaten we alleen bij mijn schoonvader, die op momenten vrij onrustig was, zijn lakens wegtrok, zijn kleren wou uittrekken, wilde recht staan wat hij niet kon zonder te vallen,... De reacties van mijn schoonmoeder maakten hem nog meer onrustig, ik kon het wel aan, kon verhinderen dat hij stommiteiten uithaalde. Ondertussen was ik er me wel van bewust dat Koen nerveus zou zijn dat hij niets van me hoorde. Maar mijn gsm lag af, omdat dit moet op spoed, en ik zag echt geen gelegenheid om even weg te gaan. Ik wou mijn schoonmoeder op dat moment niet alleen laten. Toen de arts er was, en we wisten dat het om een trombose ging in de rechterhersenhelft, én de arts uitgelegd had wat het vervolg nu was, ben ik, terwijl de arts daar de nodige papieren opmaakte, even weggelopen naar de wachtzaal om te bellen. Een hele lading kreeg ik over mij, dat het ongehoord was dat ik nog niet thuis was, dat het niet kon dat mijn gsm af lag, dat ik al lang thuis geweest moest zijn, dat zijn broer mij had afgelost als ik niet te "koppig" geweest was om de gsm op te nemen op het ogenblik dat hij gebeld had. Ik heb hem toen gezegd dat we, van zodra mijn schoonvader op een kamer lag, naar huis zouden komen. Hij heeft de telefoon dicht gegooid zonder te vragen wat zijn vader mankeerde, om dat nog geen minuut later te beseffen en terug te bellen. Wat moest hij anders vertellen tegen zijn broer en zus???
Ik wist dus dat het geen leuke thuiskomst zou zijn. Alsof men op zo'n momenten nog niet genoeg onder druk staat. Helaas vlotte het toen nog niet echt en was het 20u voor we uit het ziekenhuis konden vertrekken. Ik heb eerst mijn schoonmoeder afgezet. Zij was doodop en vroeg me nog de anderen te bellen om te zeggen hoe het zat, en te vragen of ze haar die avond met rust wilden laten, omdat ze wou gaan slapen.
Thuis kreeg ik inderdaad de volle lading, dat dit niet kon dat ik zo lang weg was, dat hij de kalveren had moeten drinken geven.... met alle mogelijke verwijten erbij. Hij was nog buiten, ik ben naar binnen gevlucht, hoorde van Thomas dat tante die avond nog bij mijn schoonmoeder wou langs gaan, en heb haar dus eerst gebeld om dat te vermijden. Ik was nog aan de telefoon toen Koen kwam kijken wat ik aan het doen was, en dat ik aan het bellen was zinde hem helemaal niet. Ik mocht bellen wanneer HIJ het zei, en niemand anders had daar iets aan te zeggen. Een hele scheldtirade aan mijn adres, nog een reeks voor zijn zus bedoeld (zij was er niet en hoorde het dus ook niet, ik wel!) Ik heb toen maar eten klaar gemaakt, en pas toen hij binnen was, mocht ik bellen naar zijn broer. Op dat moment en geen ander! Hij luisterde, zoals gewoonlijk, mee. Niet dat mij dat kan schelen. Alles wat ik zei mocht hij horen, maar ik had het er wel moeilijk mee dat hij op die manier wist hoe het met zijn vader was. Ik was toen al bijna een uur thuis, en hij had al die tijd, behalve een kwartiertje dat ik niet bij hem was, niets anders gedaan dan mij uit te schelden, en met geen woord gevraagd hoe het met zijn vader was. Dat kan ik niet begrijpen, wetende hoeveel jaren zijn vader hem op het bedrijf geholpen heeft, wetende dat zijn vader altijd pal achter hem staat,... Nee, dat begrijp ik echt niet.
Ik maak me zorgen om Thomas. Twee jaar terug is Thomas in een zware depressie beland, en alhoewel er ook nog andere factoren een rol speelden, was één van de belangrijkste achterliggende oorzaken de scheefgetrokken relatie met papa. Daarbij spelen bepaalde elementen die niet te veranderen zijn een rol : door zijn autisme (ernstig vermoeden, geen diagnose) is Koen zijn inlevingsvermogen beperkt en vertrekt hij vanuit zijn eigen ervaringen, scoort hij sociaal-emotioneel heel laag,... terwijl Thomas als kind al een vrij groot inlevingsvermogen had, sociaal-emotioneel heel vlug van begrip is, én qua karakter totaal anders is dat Koen. Thomas houdt van lezen, computer,... terwijl dat net de dingen zijn die Koen niet kan, en die hem ook niet interesseren. En hij begrijpt dan ook niet dit voor Thomas belangrijk is. Voor Koen is werken met zijn handen belangrijk. Beide facetten (hoofd of handen) zijn evenwaardig, maar anders. En net dat snapt Koen niet. 95% van mijn job speelt zich af op mijn buro. Dat is geen handenarbeid, en volgens Koen werk ik dus niet. Niet dat dit commentaar mij nog treft : hoeveel zijn er die geld kunnen verdienen zonder te werken? Om terug te komen op Thomas : Hij heeft een enorme nood aan erkenning door papa. En net dat krijgt hij niet. Waar hij goed in is, dat vindt Koen totaal onbelangrijk, bezighouding van iemand die te lui is om te werken. Thomas is niet te lui om een handje toe te steken met papa, maar als bij Koen niet alles gebeurt zoals het in zijn hoofd vast ligt (star denken door autisme) dan is het niet goed. Bijkomend probleem is dat Koen verwacht dat iedereen in zijn omgeving inspeelt op wat hij doet, bij hulp, zoals hij het in zijn hoofd heeft, maar daar zeer gebrekkig over communiceert. En dat moet voor misverstanden zorgen : hoe kun je nu op het juiste ogenblik het juiste doen, als je niet weet wat er van je verwacht word? Dat dit geen onwil maar niet kunnen weten is, snapt Koen totaal niet : Niemand wil hem helpen! Vanuit de hulpverlening heeft men destijds steeds gezegd dat het belangrijk was dat Thomas leerde met zijn vader omgaan, de handicap van zijn vader op die manier een plaats leerde geven, en op die manier de oorzaak van zijn depressie verwerkte. Hij zou er boven uit groeien. Daarnaast heeft men gezegd dat hij volledig zou herstellen, met een grote kans om geen latere depressies meer te ontwikkelen, omdat hij nog zo jong was, maar dat het belangrijk was dat hij gevolgd werd tot minstens 18jaar. Dit omdat de puberjaren toch wel van cruciaal belang zijn bij de ontwikkeling van een persoonlijkheid. Thomas is ook volledig hersteld, en dat was voor Koen het sein om duidelijk te stellen dat de hulpverlening stopgezet kon worden. Het was enkel puur geldklopperij. Op dat moment was Thomas sterk genoeg, had hij een voldoende enthourage op school om zijn positief zelfvertrouwen te ontwikkelen. Alleen iedere vakantie opnieuw, zie ik Thomas opnieuw een stapje achteruit gaan. Iedere keer kon hij het zelf terug ophalen, eens de school terug begonnen. Alleen na de laatste paasvakantie lukte dat niet. En de voorbije weken kreeg hij opnieuw slaapproblemen. Bij de examens lukte het vrij moeilijk om te studeren, omdat hij zich niet kon concentreren, heeft hij meerder malen zitten huilen op zijn bed, omdat het niet lukte, en heb ik hem terug door de examens moeten sleuren, door hem aan te moedigen, te helpen de leerstof te splitsen in kleine facetten waar hij toch iets aan had, door steeds te herhalen dat hij niets te verliezen had, dat zijn enorm geheugen hem niet in de steek zou laten,... en het is hem ook gelukt! Maar de signalen blijven. Zo wou hij vorige week donderdagnamiddag naar pepe gaan. Ik was bezig met Evy op haar kamer het gerief van het internaat op te ruimen. Toen ik de was naar beneden bracht, zag ik hem huilend op de trap zitten. Hij wist niet waarom, voelde zich gewoon niet goed in zijn vel...
Zondag had Koen plots besloten dat zijn kinderen het enige goede waren dat hij had, en dat ik de slechte was. Toen was Thomas wel goed bezig volgens hem. Gisteren was Thomas opnieuw het mikpunt van Koen zijn ergernissen. Alhoewel Thomas heel de dag door allert is voor de signalen van papa om hem te helpen, en ook altijd klaar staat om te helpen, was het weer niet goed genoeg, kreeg hij continue onder zijn voeten. Het resultaat is natuurlijk dat Thomas, en ook de andere kinderen, van zodra het werk gedaan is, zich terug trekken, zo ver mogelijk van papa, en dat zint hem nog minder, want dan zijn ze niet in zijn onmiddelijk bereik als hij denkt ze nodig te hebben. Eigenlijk zou Thomas dus heel de dag rond zijn papa moeten draaien, om af en toe iets te doen.
Gisterenavond begon Koen in bed erover dat Thomas veranderd was, dat hij lusteloos overkwam. Dat had hij dan toch opgemerkt. Alleen : dit komt volgens Koen omdat hij te lui is om iets te doen, omdat ik hem te veel in de watten leg, dat ik hem altijd verdedig, en dat het hoog tijd werd dat hij Thomas eens hard aanpakte. Alleen dat zou er voor zorgen dat hij geen hele nietsnut wordt. Ik heb opgesomd wat Thomas die dag wél allemaal gedaan had voor Koen, én op welke momenten hij er was, zonder dat Koen het moest vragen. "Zie je wel! Jij verdedigt hem altijd! Het is jou schuld dat hij zo wordt!" Hij wil trouwens niets meer vragen. Thomas moet het volgens hem zelf weten wat hij moet doen en wanneer. Maar als het niet gedaan is, op de manier en het ogenblik dat hij het in gedachten heeft, dan zit het fout! Ik heb gisteren Thomas horen vragen : papa roep je me als je daar aan begint? Koen reageerde niet, weigerde te roepen op het ogenblik zelf, en was dan nog woedend omdat Thomas er niet was! Thomas kon onmogelijk weten wanneer hij er moest zijn. Ik heb hem dat gezegd, maar hij vond dat Thomas tijd genoeg had om in het koestal te zitten wachten (een kwartier, een half uur, een uur????) tot hij er aan begon. Het lag me op de tong om te zeggen dat dit toch geen normale manier van reageren is, maar in het weekend heb ik het dubbel moeten bekopen, nadat ik iets gelijkaardigs gezegd had, en ik heb het dus net op tijd nog ingeslikt. Daarmee help ik Thomas niet.
Wat Thomas dringend nodig heeft is een aantal afspraken met zijn therapeute. Alleen wil Thomas niet, zolang papa dat niet wil, want dan krijgt hij toch te horen hoe belachelijk en kleinzierig hij is, en hoe hij het geld uit onze zakken jaagt. En van mijn accepteert hij niet dat Thomas hulp nodig heeft. Ik ben het die hem overbescherm, het ligt aan mij, en hij zal het wel oplossen met de harde aanpak.
Er moet dringend iets gebeuren, maar ik weet niet hoe. Als de nood het hoogst is,... Laat ons hopen...
Het lijkt de goede kant op te gaan met Koen zijn humeur. Ik hoop het want ik heb even tijd nodig om mijn emoties van de voorbije dagen te verwerken. Jarenlang heb ik alles opgekropt, maar dat wreekt zich. Nu probeer ik, telkens opnieuw, met kleine stapjes los te laten. Hoe komt het dat het tij gekeerd is? Niet zomaar.
In eerste instantie viel het gisteren nog mee : toen ik met Thomas op weg was naar zijn school, kreeg ik een telefoontje van Evy dat ze vroeger uit school waren dan verwacht, en dus een trein vroeger konden nemen. Fijn! Zo kon ik haar meteen oppikken. In school hadden we geluk. De klastitularis was net vrij, en Thomas zijn rapport was schitterend. 81,9% voor een derde Latijnse is niet niets. Vooral omdat het tijdens de examens de foute kant uit leek te gaan : Thomas had moeite om zich te concentreren, de leerstof opnemen vlotte niet. Hij moest wel tijdig stoppen en gaan slapen, maar sliep moeilijk 's nachts. Ik had een déja-vu van toen Thomas in zijn depressie belandde. Dat het hem ondanks alles gelukt is om toch zo'n resultaten te behalen, zelfs omhoog te zijn bij de vorige trimesters, vind ik vooral voor hem een duidelijke beloning. En voor het ogenblik lijkt het beter met hem te gaan, maar eigenlijk zou ik toch graag hebben dat hij terug met therapie start. Wat ik over twee jaar doorgemaakt heb, wil ik niet meer opnieuw meemaken. Maar ja, Koen is tegen. En als het van mij komt, is het voor het ogenblik zeker verkeerd.
Om terug te komen op gisterenvoormiddag : we waren heel vlot uit school, en we hebben de tijd genomen om ook nog iets te gaan drinken. Evy heeft zich daar bij ons gevoegd. Kleine dingen, iets gaan drinken, die ik vroeger nooit deed, maar die ik nu meepik, omdat dat klein beetje gestolen tijd toch wel heel belangrijk is voor mij en de kinderen. En Koen was toch tevreden dat we zo vroeg terug thuis waren. :)
Maar de hoofdreden dat Koen zijn verbale aggressie terug naar af gaat, ligt bij een nog heel andere reden : de poetsvrouw. We hebben al enkele jaren dezelfde poetsvrouw. Voor mezelf van onschatbare waarde, want met een eigen job, er volledig alleen voor staan voor de kinderen en het huishouden, en dan nog elke dag bijspringen op het landbouwbedrijf van mijn man, is er eigenlijk geen tijd om te poetsen. En het is ook mijn favoriete bezigheid niet. Maria betekent na al die jaren meer voor mij dan gewoon poetsvrouw. Ze kende de situatie hier, ik kon met haar er over praten, en zij kon haar ei kwijt over haar vechtscheiding. Maar het vlotte al een tijd niet meer tussen Maria en Koen. Nadat Koen een tijd terug op een vrij agressieve manier reageerde op het feit dat ze opgebeld werd tijdens het werk door haar werkgeefster, zei ze tegen hem niet meer dan het hoogstnodige. Niet dat ze niet correct bleef. Eigenlijk kon je op haar houding niet echt iets aanmerken. Maar voor hem kon dit dus niet. Dat ze tegen mij wel gewoon praatte stoorde hem nog meer. En dus zocht hij continue naar "fouten". Ze deed haar werk net als vroeger : Maria werkt heel snel, vlot en zelfstandig, maar gaat ook vlot over de details, zodat er wel eens een hoekje of kantje minder goed gekuisd is. Dat was al altijd zo, maar ze verzet zoveel werk in een korte tijd dat ik dat er altijd al bijnam. Dus begon Koen van zodra ze weg was de details te zoeken, ook te kijken wat ze niet gedaan had (een volledig huis kuisen in één dag betekent dat je niet elke week alles even grondig kunt doen!), en dat was de basis om haar af te breken. Ik ben er nooit willen op in gaan, omdat ik vond dat hij geen gelijk had. Alleen ergerde hem dat nog meer : dat ik hem geen gelijk gaf. Dus begon hij ook nog commentaar te geven over de manier waarop ze kuiste, over het feit dat ze teveel de stofzuiger gebruikte, dat de vloeren en voegen daardoor kapot zouden gaan,... en ik zie er tegenop om met iemand anders te starten, want het weer van nul af aan beginnen en ik weet vooraf dat ze vroeg of laat geconfronteerd zullen worden met de huiselijke situatie, en ik weet vooraf dat als er een persoonlijke band ontstaat, wat ik wel zo fijn vind als iemand wekelijks in je huis werkt, Koen dit niet zal kunnen verdragen. Dit bleek de basis te zijn van zijn gedrag het voorbije weekend. Zij moest buiten, kost wat kost. Ik was niet van plan te plooien??? Als hij maar me voldoende terrorissert, uitscheld, vernedert,... er alles bij sleurt wat hem in gedachten komt, tot ik het niet maar aankan, dan plooi ik. Ik heb gisteren een andere dienst gezocht die mij op korte termijn een goede poetsvrouw kon sturen. Volgende week kan ze beginnen. Hij gelukkig en tevree, ik moet het allemaal nog plaatsen.
Officieel is het vandaag de laatste dag van het schooljaar. Ruben heeft nog school tot deze middag. Hij zit nog in het lager onderwijs en daar houdt men het vol tot de laatste dag. :) Thomas en Evy zitten in het secundair onderwijs en zijn vorige week al enkele dagen thuis geweest. Gisteren moest Thomas zijn schoolboeken, agenda,... binnenbrengen. Hij rijdt met de fiets, dus daar hadden we geen last van. Ik toch niet, want Koen uitte duidelijk zijn ongenoegen, dat Thomas nog naar school moest, terwijl hij hem eigenlijk nodig had. Gisteren rond 16u mochten we om Evy haar rapport. Weer ongenoegen, want dat betekende dat ik enkele uren minder zou werken. Zij zit niet bij de deur op school omwille van haar studiekeuze, en zit normaal gezien op internaat. Goed nieuws mag trouwens ook vermeld worden : ze heeft het schitterend gedaan op school en ik ben fier op mijn dochter!!! Koen ook trouwens. Dat mag ook gezegd worden. Omdat ik vond dat we het beiden, ik zelf na de voorbije zware dagen, en mijn dochter met haar schitterend resultaat, verdienden zijn we nog eerst een ijscoupe gaan eten voor we terug naar huis gingen. Dat blijft tussen ons beidjes! Voor Koen is dit een doodzonde : geld verdoen, terwijl ik zou kunnen geld verdienen!
Vandaag moet Evy deze morgen nog enkele uren naar school. Omdat ik deze voormiddag ook Thomas zijn rapport moet ophalen, lukt het me niet om haar te brengen. Ze is dus voor het eerst gestart met de trein, was afgesproken met een ander meisje die het gewoon is om met de trein te reizen. Alleen kan ze het niet. Het autisme speelt daarin een rol. Ik heb haar vanmorgen wel 10km ver gebracht naar het station. Dat ze met de fiets gaat, is door haar autisme ook te ver gegrepen, maar dat ziet Koen niet, of wil hij niet weten. Om tijdig in het station te zijn, moesten we om 6u45 vertrekken. Dit vroeg een kleine inspanning om een half uurtje vroeger op te staan, net zoals alle andere maandagen dat ik haar naar school breng, zodat we tijdig kunnen starten met het melken van de koeien (Koen) en het geven van de kalveren (ik). Het staat Koen niet aan dat ze vandaag naar school moest, dus denk maar niet dat hij enige inspanning zou leveren om tijdig klaar te zijn. Ik kan de kalveren maar geven volgens dat hij melkt, dus ben ik van hem afhankelijk. Het laatste kalf kon ik geven op het ogenblik dat ik eigenlijk wou vertrekken. En denk maar niet dat hij dat even van me overneemt. Ik moest me maar eerst omkleden, en dan dat kalf geven! En dat terwijl hij nog maar twee dagen terug beweerde dat ik er niets van terecht bracht om de kalveren te geven, dat hij het zelf veel beter kon. Als het hem zo uitkomt, dan kan hij het wel, maar zeker niet als het voor mij gunstig is. We waren op tijd, dat wel. 's Morgens vroeg is er weinig verkeer, maar het was wel extra stressen voor mij. En de melkmachine stond netjes te wachten om gekuisd te worden, toen ik terug thuis kwam. Nog iets dat ik volgens hem niet goed doe, maar zelf denkt hij er niet aan om het over te nemen.
Ik moet rond 10u30 in dezelfde stad zijn waar Evy op de trein stapte om Thomas zijn rapport te halen, en om 11u50 is Evy terug met de trein. Het lijkt het meest evidente om na het ophalen van Thomas zijn rapport nog samen even de stad in te trekken, even de boekhandel binnen te lopen (is zowel Thomas als mijn favoriete ding), iets te gaan drinken, in plaats van over en weer te rijden (2 keer 10km), maar dat mag van Koen niet! Ik moet werken, me niet bezig houden. En ondertussen staat het hem ook niet aan dat Tine maar rond 11u50 terug is. Want hij wou kort voor de middag met de kinderen de dieren die tegen het kalven staan binnen doen (omdat het te warm is buiten voor hen), en met uitzondering van Tom, als ik over en weer rij, heeft hij niemand.
Hem schikken en de koeien net na twaalf uur binnen doen? Dat is teveel gevraagd. Hij steekt een speech af dat het dan wel eens verkeerd zou kunnen lopen met de kalvingen, net alsof een half uur een verschil uit maakt, maar in werkelijkheid moet hij om 12u kunnen eten, zodat hij daarna tot 13u30 op zijn bed kan liggen. Daar kan alleen van afgeweken worden als HIJ er een reden voor heeft, maar niet omwille van een ander.
pffff. Terwijl ik dit neerschrijf besef ik eigenlijk pas goed hoe absurd dit is, hoe wij steeds maar continue moeten plooien naar hem, springen voor hem, in de hoop dat hij rustig en aangenaam blijft. Ik zou zijn wensen kunnen negeren, maar dan mag ik terug de komende dagen de volle lading verwachten, en ik kan dit na het voorbije weekend er echt niet meer bij hebben.
Is dit mijn verantwoordelijkheid? Moet ik bij hem weggaan? Was het maar zo simpel!
bloggen is voor mij een veilige manier om mijn emoties te uiten : Koen kan met geen computer overweg, weet alleen dat er een aan- en of-knop aan is, en dat je de computer niet zomaar mag uitschakelen. Daarvoor moet hij de "bevoegde" persoon er bij halen. Ik heb mijn computer beroepsmatig nodig. Daardoor is hij van mij persoonlijk. De kinderen hebben hun eigen computer. Eén voor hen drie samen, wat af en toe wel voor de nodige perikelen zorgt, maar op die leeftijd moet dat kunnen.
Ik heb trouwens ook de nodige veiligheidsmarges genomen. Ondanks het feit dat Koen niet met de computer overweg kan, weet je maar nooit. Namen zijn veranderd. Misschien zullen ook feiten niet volgens de realiteit op de blog gezet worden. Maar het is wel de bedoeling mijn emoties uit te schrijven zoals ik ze ervaar. Net daarvoor maak ik gebruik van deze blog. Het is veiliger dan een dagboek, dat hij kan terugvinden. Als tiener hield ik een dagboek bij. Ik heb altijd nood gehad om zaken van me af te schrijven. Toen ik mijn eerste computer had, een afdankertje van mijn pa, windows 3.11, waarmee ik mijn administratie deed, heb ik ook nog een dagboek op de computer gezet. Bij een crash is dat ooit verloren gegaan. Vind ik jammer. Ook heel wat observaties aangaande mijn dochter zijn ooit op die manier verloren gegaan.
Het leuke van een blog is daarnaast dat ik mijn verhaal kan delen. Niet alleen de ellende, maar hopelijk ook de fijne momenten. En dat anderen er misschien ook herkenning in vinden. Sommigen in mijn omgeving begrijpen niet waarom ik niet allang weg ben. Anderen hebben er geen idee van hoe moeilijk ik en de kinderen het hier soms hebben. Psychische agressie laat geen zichtbare sporen na. Of soms komt het toch aan de oppervlakte, zoals bij de depressie van Thomas. Helaas heb ik het gevoel dat zelfs de hulpverlening psychische aggressie niet echt ernstig neemt. Zeker niet wanneer het soms sluipen is, wanneer er ergens ook nog het gevoel is dat papa op zijn manier toch nog van zijn kinderen houdt. Ik probeer de laatste jaren mijn sociaal isolement te doorbreken, maar het blijft moeilijk. Ook dat is een reden om te bloggen.
