Voor het ogenblik is het hier vrij rustig. Eindelijk lijkt Koen zijn rust terug gevonden te hebben. Het is meestal zo dat het in de zomermaanden allemaal nog wel meevalt : de dieren zijn buiten, de werkdruk is lager, de kinderen zijn thuis,... Het leven is dan een stuk eenvoudiger voor Koen, met heel wat minder frustraties en dan ook heel wat minder aggressie. Op zo'n ogenblikken twijfel ik nog altijd aan het narcisme.
Dit jaar liep er bij de start van de vakantie heel wat anders dan gewoonlijk. We hadden een abnormaal hoog aantal koeien dat op kalven stond (en kalvingen zijn helaas nog altijd niet voorspelbaar), én Koen was nog nauwelijks aan het vakantieritme gewend, toen zijn vader opgenomen werd in het ziekenhuis. Ook dat, samen met de verdere evolutie, is en was voor iedereen een vraagteken. Voor iemand met autisme is dat dubbel zwaar. Dat besef ik wel. En dat zijn frustraties zich op alles en nog wat richten binnen een vertrouwde omgeving is ook typerend voor autisme.
De perioden dat het wel goed gaat, geven mij de kracht om door te zetten. Het zijn die momenten waarop ik mezelf terug kan opladen. Het zijn ook die momenten dat ik de naïeve, lieve Koen terug zie waarop ik ooit verliefd werd en waar ik me goed bij voel. Het zijn die momenten die me jarenlang hebben doen geloven dat het ooit goed zou komen. Dit geloof is er niet meer. Ik weet dat het met ups en downs is, dat het morgen terug kan omslaan, en ik besef ook wel dat Koen in de loop der jaren steeds extremer wordt. Daarentegen staat dat ik, van een onzekere bange vrouw evolueer naar een sterke zelfstandige vrouw. Met vallen en opstaan en het maakt er de moeilijke momenten niet minder zwaar om.
Genieten van de momenten dat het wel goed gaat. Leven dag per dag. Dat doe ik zeker!
Ondertussen raap ik her en der schrijfsels op mijn computer bijeen en plaats ze, op de datum dat ze ooit geschreven werden, op de blog. Ik hoop daarmee, ook voor mezelf, een completer beeld te geven van mijn situatie.
