Met mijn schoonvader gaat het de goede kant op, en thuis is de sfeer ook verbetert. Nu maar proberen me even te ontspannen, want ik heb mijn bedenkingen erbij : de ommekeer kwam plots gisteren, nadat ik twee uur met mijn schoonmoeder in het ziekenhuis gewacht had op de arts, en ze tenslotte toch niet gezien. Ze was opgeroepen voor een noodgeval en het zou zeker twee uur duren voor ze terug was... Dus zijn we maar naar huis getrokken. Ik verwachtte me, in het verlengde van de voorbije dagen, aan het nodige "commentaar". Neen, helemaal niet, alhoewel hij toch wel moest opmerken dat zijn schoonzus, die vandaag mee gaat om de arts te spreken, dat wel zou lukken, én dat ze daar zoveel tijd niet voor nodig zou hebben. Maar vergeleken met de voorbije week was dit niets. Hij was zelfs attent. Pas toen ik merkte dat hij toch wel heel veel praatte, en heel veel hetzelfde herhaalde, werd ik achterdochtig en bekeek de krat met pils. Er was één pils extra verdwenen. Wat betekent nu één pils? Voor Koen heel veel.
Omwille van een drankprobleem en een hartziekte heeft hij om medische redenen een volledig drankverbod. Dit al meer dan vijf jaar. Op dat ogenblik, en tot grote verbazing van de behandelende artsen, is hij volledig gestopt met drinken. Vandaag verslaafd, en morgen de knop omdraaien... Het schijnt te maken te hebben met autisme : de hersenen leggen bepaalde linken niet. Voor het gezin was het meer dan nodig. De kinderen en ik hadden opnieuw ademruimte. Een groot jaar terug merkte ik dat zijn gedrag veranderde. En toen bleek dat af een toe een biertje verdween. Hij is wel meestal thuis, maar ook niet altijd, en ik heb er dus helemaal geen zicht op of hij dan ook stopt om er eentje te pakken. Zijn gedrag schommelde toen van extreem lief, naar extreem verbaal aggressief. En hij vermagerde zonder reden. Ik wou dat ik zelf kon vermageren door extra te snoepen. Bij de maandelingse controle van de stolling van zijn bloed omwille van zijn medicatie bleek zijn bloed iets dunner en moest hij de dosis aanpassen. Tot op het ogenblik dat ik hem op de man af gevraagd heb of hij soms terug dronk. Hij ontkende het, en is toen duidelijk gestopt. Dit was duidelijk merkbaar aan zijn gedrag én er verdween geen pils meer, ook al was het toen winter en is hij dan meestal thuis. Daarnaast werd zijn bloed terug te dik en moest hij terug naar de vroegere dosis. Duidelijker kon het niet!
Nu is het al terug enkele maanden dat ik vermoed dat hij af en toe terug drinkt. Als er iemand langs geweest is, vooral als ik niet thuis ben, dan drinkt die wel erg veel. En het is al een hele tijd dat hij heel vaak een reden had om weg te moeten. De ene keer had hij dit tekort, de andere keer moet het dringend gaan kijken voor dat,... in plaats van in één keer alle dieren te gaan bekijken die op weiden verder van huis lopen, gebeurt dit in verschillende keren. Vandaag wei X, morgen wei Y,... Zijn gedrag kent weer pieken en dalen en zijn bloed is de laatste keren weer aan de dunne kant. Ik vermoed dat hij wel nog oplet de week voor hij op controle gaat, zodat het wel nog steeds binnen de normale marges blijft. Ik heb veertien dagen geleden opnieuw de vraag gesteld naar drinken, in de hoop dat dit hetzelfde effect zou hebben als vorig jaar, maar helaas,... En ik heb geen echte zwart-op-wit bewijzen. Alleen heel veel elementen die samenvallen zodat niet meer over toeval kan gesproken worden. Hij is ook opnieuw duidelijk vermagerd. Hoeveel weet ik niet, want ik mag, sinds hij de vorige keer zo afviel, zijn gewicht niet meer weten.
Om terug te komen op het heden : in eerste instantie lijkt drank positief te werken op zijn humeur, en lijkt Koen veel toegangkelijker. Alleen slaat dit plots om in het andere extreme, en wordt hij op die momenten helemaal onredelijk. En toch hou ik vast aan het positieve nu, ook al is zijn gedrag erg claimend en denkt hij me voor alles nodig te hebben. Het is zo belangrijk om even te kunnen opladen, even afstand te nemen. Niet dat het nu al echt lukt : ik voel mezelf verstarren, maak me onbewust klaar om zijn verwijten te incasseren, telkens ik hem hoor of zie. Er zal nog even tijd nodig zijn om afstand te nemen van de voorbije periode.
De laatste dagen evolueert mijn schoonvader gunstig. Het lijkt er op dat hij geen verlammingsverschijnselen zal overhouden. Alleen zijn linkergezichtsveld is weg. Er wordt weinig hoop gegeven dat dat nog zal veranderen, maar men heeft wel duidelijk gezegd dat er met revalidatie geleerd wordt hoe daar mee om te gaan. Dat mijn schoonvader het daar moeilijk mee zal hebben, weet ik, maar eigenlijk mogen we blij zijn dat het allemaal niet veel erger is. Zo neem ik het toch op.
Natuurlijk weet iedereen dat mijn schoonvader niet graag de revalidatie zal volgen. Maar het is te belangrijk om daar aan toe te geven. Het moet, zegt de arts, net zoals het van belang is dat hij regelmatig buiten komt, van tussen de vier muren van het huis. Mijn schoonmoeder en ik hebben gezegd dat dit niet zo evident is, dat hij, door slechte heupen, enkel in hun auto geraakt aan de bestuurderskant, en in onze auto. Ik kan begrijpen dat het niet voor de hand liggend is, zei de arts, maar het moet. Het is te belangrijk voor zijn verder herstel.
Op weg naar huis, had ik aan mijn schoonmoeder gezegd dat Koen altijd wel eens zijn vader kon meenemen als hij bvb. naar de dieren in verder gelegen weiden ging kijken. Dan was mijn schoonvader eens weg, zag hij eens iets, ook al betekent het alleen maar in de auto zitten. Ik ging ervan uit dat dit voor Koen geen probleem zou vormen. Zoals ik al schreef : zijn vader is jarenlang op het bedrijf komen helpen. Dan is dat toch een kleine moeite terug. Niet dus! Zijn reactie : "je denkt toch niet dat ik daar mijn tijd zal aan hangen!" Hij moet de ontsteltenis op mijn gezicht gelezen hebben, want hij corrigeerde onmiddelijk : "je denkt toch niet dat papa zal willen dat ik daar mijn tijd aan hang!"
Vanmiddag belde mijn schoonzus, die wist dat we deze voormiddag de arts zouden zien, om te vragen hoe het was. Ik vertelde het, zei dat ik vond dat mijn schoonvader verder vooruit ging. Koen was er bij, en wéér commentaar : ik ging er te licht over, vertelde het alsof het zomaar allemaal beterde, terwijl dat volgens hem geen waar was. Als je maar zo bent, kun je maar beter dood zijn, dan ben je niemand tot last! Ik heb hem gevraagd of hij dan wou dat zijn vader dood was. Hij ontweek door te antwoorden dat hij het wel zou weten als hij in zijn vader zijn plaats was, én dat zijn vader precies hetzelfde dacht als hij. Simpele conclusie van iemand die nog nooit gesnapt heeft dat ik vanuit mezelf een andere mening kan hebben dan hij. Als ik een andere mening heb, dan heb ik me laten opdraaien door de één of ander. Want man en vrouw zijn één, dus kan het niet anders dan dat ik hetzelfde denk.
Ik weet niet meer hoe ik met het dubbele moet omgaan : tegenover zijn moeder zegt hij dat ik altijd kan rijden als het nodig is, als ze niemand heeft, in de voormiddag, of in de namiddag. Zijn broer kan 's avonds altijd. Gisterennamiddag heb ik gereden, deze voormiddag ook. Deze voormiddag toen we vertrokken zei hij nog tegen zijn moeder dat het wel eens lang zou kunnen duren, voor we de arts zagen. Net alsof het geen enkele rol speelde hoe lang ik weg was. Maar als ik terug thuis kom, dat zit het er op. Zijn broer zit maar "half" zo lang weg. Dat het 's avonds rustiger is, dat zijn broer vlotter rijdt, dat er dan geen artsen, kinesisten, of wie dan ook in de kamer komen, waarbij mijn schoonmoeder graag blijft om te weten hoe het is, dat ik gisteren ook nog langs de post moest met een aangetekende brief,.... dat doet volgens hem allemaal niet ter zake, maar verklaart volgens mij wel het half uur verschil in tijd. Dat half uur is al uitgegroeid tot een uur en ik moet maar zorgen dat ik het net in dezelfde tijd kan........ We mogen er maar een half uur bij, waarbij niet op de laatste minuut gekeken wordt, maar daar kan ik dus echt geen half uur van af doen, of dan moet ik niet meer rijden. pffffffff. Het ergste vind ik nog als hij durft te vragen of ik er wel eens aan gedacht heb hoeveel ik zou kunnen verdienen in de tijd dat ik weg ben. Ik werk als zelfstandige, op uurtarief. Hoe durft hij daar ook maar aan te denken, zonder zich schuldig te voelen? Beseft hij dan echt niet hoeveel ik de voorbije jaren kunnen verdienen heb omdat zijn vader bijsprong in plaats van ik????? Ik kan er echt niet meer bij!
Het moeilijke is dat ik klem sta : ten opzichte van de anderen is hij tolerant, is het allemaal geen probleem. Maar op het ogenblik dat ik terug thuis ben, krijg ik de volle lading. Ik wil dit nu niet laten blijken tegen mijn schoonmoeder, want ze heeft al meer dan genoeg aan haar hoofd, en ik wil niet dat ze het niet meer durft te vragen. Tegenover de rest van de familie vind ik dat eigenlijk ook niet kunnen nu, maar ik zou er zelfs de kans niet toe krijgen. Hij zorgt ervoor dat hij er steeds netjes bij is als ik bel, zodat ik zeker geen woord teveel kan zeggen. Ik vertel niets dan hetgeen ik weet en zelfs dan is het niet goed. Zo kreeg ik deze middag ook de lading : ik hoefde volgens hem niet te zeggen wat er moest gebeuren. Ik had niet anders gedaan dan gezegd wat de arts vertelde, ook dat de revalidatie wel zou moeten, omdat het belangrijk was voor hem. Daarnaast drong ik me volgens hem op om donderdag ook mee te gaan met mijn schoonmoeder naar de arts, terwijl daaromtrent geen enkele afspraak gemaakt werd, enkel vermeld dat de arts er dan opnieuw zou zijn. Daarnaast bleef hij maar doordrammen over het feit dat zijn vader nooit naar de revalidatie zal willen gaan, en dat hij gelijk heeft, want dat dit toch maar verloren tijd is. Ik vraag me echt af, wat ik daar mee moet.
Ik mag mijn schoonouders graag, ben vanuit mezelf steeds bereidt om bij te springen als het nodig is. Ik vind dat niet meer dan normeel. Dat ik van hem niets voor mijn eigen ouders zou mogen doen, besef ik maar al te goed. Maar dit had ik toch niet verwacht.
Bij de maandelingse controle van de stolling van zijn bloed omwille van zijn medicatie bleek zijn bloed iets dunner en moest hij de dosis aanpassen. 
En het is al een hele tijd dat hij heel vaak een reden had om weg te moeten. De ene keer had hij dit tekort, de andere keer moet het dringend gaan kijken voor dat,... in plaats van in één keer alle dieren te gaan bekijken die op weiden verder van huis lopen, gebeurt dit in verschillende keren. Vandaag wei X, morgen wei Y,...
