Vandaag is het mijn verjaardag. Ik word er 44. De voorbije dagen loopt alles hier zoals het hoort. En na de voorbije weken mag dat eindelijk wel eens. We zijn uiteindelijk vorige week niet op kraamvisite kunnen gaan. De volgende avond kalfde er een koe en alhoewel er de gelegenheid was om vroeg de kalveren te geven (is mijn werk), zodat we konden vertrekken terwijl Koen de rest van het werk deed, kon dat voor hem niet. Dat is geen echt nieuws : Niet omdat hij dan niet mee kan. Hij wil toch al lang niet meer mee naar mijn familie. Maar stel je voor dat hij moet werken, terwijl wij "uitgaan". Dat kan in zijn ogen niet! Omgekeerd is voor hem geen probleem.
Toch moet hij vrijdagavond ergens beseft hebben dat hij toch wel het één en ander goed te maken had : Hij heeft ons getracteerd op frieten en bijhorende snacks. Niet echt gezond, en ook niet echt bevorderlijk voor mijn lijn, maar wel door iedereen enthousiast onthaalt.
Zaterdagavond merkte Ruben op dat het de eerste keer was dat papa goedgezind was net voor de kinderen en ik naar opa en oma (mijn ouders) zouden gaan. Ik vermoed dat hier geld een rol speelde. Ik doe de laatste tijd af en toe een opdracht via mijn vader. Koen weet niet dat het via mijn vader is, want hij wil niet dat ik via hem werk aanvaard, ook al is dat een opdracht als een andere. Eén van die opdrachten was afgelopen, en mijn vader zou me zondag uitbetalen. Dus heb ik Koen gezegd dat we wat vroeger zouden vertrekken, zodat ik eerst langs die klant kon rijden met mijn afrekening. De tijd die we voordien over hadden hebben we gebruikt om de verjaardagscadeautjes die Ruben en Evy nog te goed hadden van oma, te gaan kopen. Oma heeft geld om een cadeautje te kopen, omdat het voor haar vaak moeilijk is te kiezen in de plaats van de kinderen. Alleen wil Koen dan dat de kinderen dat geld sparen, én heeft hij commentaar op het bedrag, dat volgens hem belachelijk laag is. Als we dus thuis komen met de cadeau's, waar de kinderen aangezien ze ze zelf gekozen hebben heel tevreden mee zijn, is dat iets totaal anders. Dat geld kunnen ze in hun spaarpot niet steken, en op een cadeau kan Koen niet echt een prijs plakken.... Twee vliegen in één klap dus.
Ik heb tenvolle genoten van mijn halve dag weg van thuis, gezellig wat zitten praten,... en langgerekt barbecuen, iets waar ik van geniet, en wat Koen helemaal niet waardeert. Wel ervoor gezorgd dat we rond 17u thuis waren, zodat hij daar geen opmerking kon over maken. En, de wonderen zijn de wereld nog niet uit : ook 's avonds bleef hij aangenaam gezelschap. Dat is echt jàààààààren geleden, dat dit kon nadat we naar mijn ouders zijn geweest. Nadat het werk gedaan was, ben ik nog samen met Koen naar een aantal weiden gaan kijken naar de dieren, hebben we nog wat rondgereden met de auto om de streek te bewonderen (doen we beiden graag!), en zijn we dan nog gestopt bij mijn schoonouders voor we terug naar huis reden. De kinderen waren niet mee. Thomas heeft opa zijn laptop gekregen. Mijn vader heeft enkele jaren een laptop gebruikt in plaats van een gewone computer, maar heeft er nooit kunnen aan wennen, en heeft dus terug een gewone computer gekocht. Thomas is zijn oudste kleinzoon, en dus mocht hij de laptop hebben. Ik heb wel duidelijk gesteld dat de anderen er ook op mogen, en dus hadden ze zondagavond hun handen vol aan het uitproberen van de laptop. Ondertussen heb ik ook genoten van het samenzijn met Koen. Met drie kinderen gebeurt dat niet zo vaak dat we ontspannen met ons beidjes samen kunnen zijn. Op zo'n momenten weet ik wat mij in Koen aangetrokken heeft, en nog aantrekt.
Ook gisteren verliep gewoon en rustig. En vandaag ben ik jarig!!! Zo'n dagen vergeet Koen eigenlijk nooit, of ik dacht één keer in de voorbije twintig jaar misschien??? Dat moet ik wel toegeven! Ook al heb ik jaren lang nooit niets gekregen voor mijn verjaardag. Vanuit zijn autisme begrijp ik het nu wel : weten wat een ander leuk zou kunnen vinden, én dan nog de stap zetten naar de winkel. Dat zijn dingen die erg veel gevraagd zijn. Sinds de kinderen groter zijn, en hij hen er in kan betrekken, lukt het wel. Ik had dit jaar de kinderen een tip gegeven. Ruben had onlangs gevraagd waarom ik nooit geen croque monsieurs meer maakte. Niet moeilijk : met één toestel en vijf hongerige monden gaat dat veel te traag. Met een tweede tosti-apparaat zou dat beter lukken! Thomas moest voor het cadeau zorgen, Koen betaalde. Thomas had zelfs voor hesp en kaas gezorgd, dus raad eens wat we vanavond gegeten hebben...
Vanavond is Koen terug bezig met graan weg voeren voor de buur. Dit heeft mij de vrijheid om deze blog aan te vullen en aan mijn computer te werken. Voor mij een perfecte aanvulling op een mooie dag. En straks, als hij thuis komt heb ik nog taart om de dag af te sluiten. Ook niet goed voor mijn lijn, maar zelfs die gedachte kan mijn dag niet meer stuk maken.
